Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Μεταξύ ζωής και θανάτου. Δια πυρός και σιδήρου. Χορεύοντας με την παράνοια. Σε προειδοποιάω πως η μοιρασμένη στα δυο – στα δέκα δυο, στα χίλια δυο ψύχωση του Joker 2 αποτελεί απολύτως συγκεκαλυμένα το φιλμικό παράδοξο, την έξω αριστερά έκπληξη του είκοσι - εικοσιτέσσαρο. Είναι η τρισαπόλυτη ισοπέδωση δαύτης της εντελώς μούχρας έννοιας του σήκουελ και μάλιστα στη χιλιοκατουρημένη όζουσα χώρα των βουτυρο - κομικμπουκάδων, αυτής της μάστιγας του σινεμά. Είναι επίσης πολλά ακόμη. Η ταύτιση του θνησιγενή, μένταλ αντι-ήρωα με την αδιέξοδη καθημερινότητα του «μέσου» καλού καγαθού πολίτη που κρασάρει υπό το ανήλεο μπούλινγκ κάθε μορφής (χόμο χόμινι λούπους) που αυτοδικαιολογεί ύπαρξη με το μοναδικό στόχο συντριβής της διαφορετικότητας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε πλέον, η μόνη αληθινή αναπηρία είναι η απαλοιφή της ετερότητας. Από εκεί πηγάζουν και προς τα εκεί εκκινούνται κάθε μορφής ενέργειες εξουσιαστικής καταστολής.

Ο προ 5ετίας Todd Phillips o Hangoverας χτύπησε εισπρακτική φλέβα αδάμαντα του δις μυρίου με τον Joker τον Α’. Τότενες που μεσουρανούσε ο Trump, η ταινία με το απροκάλυπτο ομάζ στον Scorsese και τα κιτρινόγκριζα σέβεντις σάρωσε τον αμφιβληστροειδή και αναποδογύρισε το υπογάστριο του περιθωρίου ωσάν ένα ανατρεπόμενο λυμάτων στο κεφάλι του αμερικανικού μικροαστικού ντρημ. Νοσηρό, ογκώδες και ασταμάτητο, συνοδευόμενο με τα ρέκβιεμ ιντερλούδια της άισλάντερ Hildur Guonadottir παρέδωσε στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα τον ενσαρκωμένο Joker υπό Joaquin Phoenix και κατατρόμαξε την πλέη σέηφ παντοκρατορία των κόμικ φανς με τον νιχιλισμό της. Όμως αυτή εντέλει δεν ήταν παρά η περίτρανη δήλωση του Phillips πως τα φαινόμενα (αυτά της πρώτης ανάγνωσης) εξαπατούν. 

Ο Άρθουρ Φλεκ βρίσκεται εγκλεισμένος στην ψυχιατρική πτέρυγα του Άρκαμ Σίτι αναμένοντας δίκη για τις μισή ντουζίνα δολοφονίες που έχει διαπράξει. Εκεί θα τον βρει η Lee Quinzel (Harley Quinn) , σαλεμένη φαν του, η σκιά του λούνυ τούνς καρτούν Joker που προηγείται της έναρξης της κυρίως ταινίας. Η Lee δεν ήρθε για τον Άρθουρ, αδιαφορεί για τον αδύναμο, κακοποιημένο, ξευτελισμένο φουκαρά, το αρρωστάκι που με προσωπίδα κλόουν λέει άνοστα ανέκδοτα με τον υστερικό κλαυσίγελο να κουκουλώνει την αγιάτρευτη οργή. Η Lee είναι η Harley, η Κουήν της πληγιασμένης καρδιάς του Joker, του καταραμένου αντι-ήρωα, του τιμωρού της ψευδοηθικής και παντιέρας των ηττημένων, προστάτη αγίου-τιμωρού των αδικημένων. 

Το Joker 2 δεν είναι καν ένα σήκουελ, τραβάει κόκκινη γραμμή από κάθε είδους κακόβουλη κριτική περί γκλαμουροποίησης της αχαλίνωτης βίας. Κατά ομολογία, ο Joker ήταν μια Folie a Deux, μια ομαδική παράνοια και αυτό που φόρεσε ως πανοπλία ο δύσμοιρος Άρθουρ Φλεκ για να κατισχύσει του ομαδικού λιντσαρίσματος μιας κοινωνίας που είναι στραβοχυμένη, δομημένη να κονιορτοποιεί όσους δε συμμορφώνονται ως πρόβατα προς καταναλωτική σφαγή στις προσταγές των ελαχίστων ισχυρών και άρα διαμορφωτών της κοινής γνώμης – αναθέματος. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Δίκες - καταδίκες στα μαρμαρένια αλώνια των σόσιαλ μήντια, κυνήγι μαγισσών με δαυλούς πόστς - τουήτς δολοφονίας χαρακτήρων στο βωμό της πολιτικής ορθότητας και του άκρατου δικαιωματισμού. Ο Άρθουρ Φλεκ είναι σαλεμένος, απόκληρος, αδύναμος, απελπισμένος και για όλα αυτά εντελώς επικίνδυνος. Ο Άρθουρ Φλεκ πρέπει να πεθάνει. Είναι μια ανορθογραφία, ένας παρίας που δε δικαιούται ούτε ένα μερτικό στον έρωτα. Γιατί η Harley, επαναλαμβάνω με θλίψη, δεν ήταν παρά μόνο η σκιά του, τα δανεικά ενός Joker που δεν έπιασε ποτέ. 

Ναι, η ιδέα να ντυθεί αυτή η τραγωδία ως μιούζικαλ είναι η ευχή και κατάρα του Folie a Deux, παρά την ΞΑΝΑ συγκλονιστική Lady Gaga και τον μαγικό, δίχως φρένα, εναγκαλισμό με την ιδιοφυή ερμηνευτική τρέλα του Phoenix. Λείπει ο αφηγηματικός ρυθμός που γκελάρει κάργα σε συνδυασμό με τη σοκαριστική κατάληξη – αποκάλυψη μιας ματαιότητας που στέλνει τον καλόπιστο θεατή στα βράχια της απογοήτευσης. Ίσως να θαυμάζω τον Todd για τους λάθος λόγους όμως μας δείχνει δυο κοχώνες – βράχους με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές που επιλογές σε βαθμό που όταν ο Άρθουρ κραυγάζει με το παράδειγμά του, ΕΓΩ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, του απαντώ μονομιάς ΝΑΙ ΦΙΛΕ, ΠΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

Ζωντανή σύνδεση με την Κόλαση!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Βγες εκεί έξω κύριε Μεσάνυχτα, και πέθανέ τους!"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετούν τα αδέλφια Cairnes από την Αυστραλία. Προηγήθηκαν οι – απρόβλητες στην Ελλάδα – ταινίες «100 Bloody Acres» (2012) και «Scare Campaign» (2016). Τούτη η ταινία τους έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάρτιο του 2023 στο φεστιβάλ South by Southwest. Να σημειώσουμε εδώ την παράξενη συγκυρία με τα αδέλφια Φιλίππου – πατριωτάκια μας από την Αυστραλία – των οποίων η νεανική ταινία τρόμου «Μίλα μου» προηγήθηκε λίγους μήνες σε ότι αφορά την παγκόσμια πρεμιέρα της και την είδαμε στη χώρα μας στην τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν!

Οι σκηνοθέτες επέλεξαν ως πρωταγωνιστή τους τον David Dastmalchian όταν διάβασαν ένα κείμενό του στο καλτ περιοδικό Fangoria, σχετικά με παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών τρόμου σε τοπικά, επαρχιακά κανάλια. Ο ηθοποιός με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία, έχει παίξει δεύτερους ρόλους μεταξύ των άλλων και στις τρεις (έως τώρα) ταινίες της σειράς της Marvel «Ant Man», στο «The Suicide Squad» του James Gunn του 2021 (όπου υποδυόταν τον Polka-Dot Man) και στο πρώτο «Dune» (επίσης του 2021).

Η υπόθεση: Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 1977. Είναι μια κρίσιμη βραδιά για την τηλεοπτική καριέρα του Τζακ Ντελρόι. Ο Τζακ Ντελρόι είναι ο παρουσιαστής ενός δημοφιλούς βραδινού τηλεοπτικού talk show στις ΗΠΑ, του «Night Owls» (Νυχτερινές Κουκουβάγιες), που βρίσκεται όμως πάντα στη σκιά του κυρίαρχου της συγκεκριμένης ζώνης, Τζόνι Κάρσον. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρξαν πολλές οι περιπτώσεις όπου ο Τζακ πλησίαζε τα νούμερα του Τζόνι, πάντοτε όμως έβγαινε δεύτερος και καταϊδρωμένος στις μετρήσεις τηλεθέασης. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου – κι αφού εξαφανίστηκε για λίγο από τα εγκόσμια – ο Τζακ βλέπει τα νούμερα τηλεθέασης της εκπομπής του να κατρακυλάνε. Θέλει να το σταματήσει αυτό. Θέλει απεγνωσμένα την κορυφή. Όντας η συγκεκριμένη Δευτέρα η Δευτέρα των Αγίων Πάντων, του περίφημου «Halloween», αλλά και η Δευτέρα που οι διαφημιστικές εταιρίες τσεκάρουν τη δημοφιλία των τηλεοπτικών εκπομπών για να αποφασίσουν τη διανομή των διαφημιστικών πακέτων όλης της χρονιάς, αποτελεί για τον Τζακ κάτι ως η τέλεια ευκαιρία για να ανακάμψει για τα καλά. 

Ετοιμάζει λοιπόν μια «ειδική» εκπομπή με καλεσμένους έναν μάγο, τον Κρίστου, που υποστηρίζει πως επικοινωνεί με πνεύματα νεκρών, τον Κάρμάικλ, που επί χρόνια έκανε τον μάγο και πλέον είναι ταγμένος στο να ξεσκεπάζει κάθε μεταφυσικό ως απάτη και την παραψυχολόγο Τζουν Ρος-Μίτσελ, που έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Συνομιλίες με τον Διάβολο», παίρνοντας συνεντεύξεις από τη Λίλι, μια νεαρή έφηβη, την μοναδική επιζώσα μιας σέχτας Σατανιστών. Τι μπορεί να πάει στραβά; Ο Τζακ Ντελρόι θα το μάθει πολύ σύντομα, όπως και μια ολόκληρη χώρα, σε ζωντανή σύνδεση...

Η άποψή μας: Και τι δεν έχουμε δει live στην τηλεόραση, ε; Τον Κουτσόγιωργα να αφήνει την τελευταία του πνοή στο Ειδικό Δικαστήριο. Τους Δίδυμους Πύργους να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Τον Άνθρωπο να περπατάει στο φεγγάρι. Την μοιραία πτήση και καταστροφή του Τσάλεντζερ. Τον Κρίστιαν Έρικσεν να σωριάζεται χωρίς αισθήσεις από καρδιακή προσβολή ενώ εξελισσόταν αγώνας στο Euro 2020. Τον Will Smith να χαστουκίζει στη σκηνή των Όσκαρ τον Chris Rock. Πάντως, όσο χάλια κι αν είναι η ελληνική τηλεόραση, την παρακμή εκπομπών όπως το «Naked Attraction», εκείνες του Τζέρι Σπρίνγκερ ή άλλες στις οποίες εξευτελίζονται εν γνώση τους άνθρωποι, δεν την έχει φτάσει. Όχι πως δεν το έχει προσπαθήσει, έτσι; Και εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν έχει καταφέρει να βγάλει στην TV σε live εμφάνιση τον Διάβολο! Ε, κατά πως φαίνεται (χα!), μια εκπομπή το είχε καταφέρει στις ΗΠΑ το μακρινό 1977! 

 Τα αδέλφια Cairnes εκμεταλλεύονται εξαιρετικά το ταλαιπωρημένο υποείδος «lost footage», πρώτος διδάξας του οποίου ήταν το «Blair Witch Project» (σημείωση: ετοιμάζεται... reboot της ταινίας, πόση φτώχεια πλέον στα μυαλά των executives του Χόλιγουντ; ) και προσφέρουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον τρόμο και την σάτιρα, ενώ παράλληλα ρίχνει κι ένα γερό φτύσιμο στην τηλεόραση όταν εκείνη λειτουργεί ως το τέλειο όπλο χειραγώγησης και προπαγάνδας των μαζών. Το «Δίκτυο» του Sidney Lumet μας περνάει από το μυαλό, πόσο μάλλον που εκείνη η σπουδαία ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Νοέμβριο του 1976, λιγότερο από έναν χρόνο πριν δηλαδή από την «εκπομπή» που βλέπουμε στη συγκεκριμένη ταινία! 

Οι δημιουργοί πέτυχαν να αναπαραστήσουν τέλεια την τηλεοπτική αισθητική και λογική της εποχής: χρησιμοποίησαν τρικάμερο, έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στην χωροταξία, το πως ήταν στημένο το κοινό, τα ρούχα, το έντονο καφέ, γκρι, η αίσθηση της σέπιας. Βρήκαν τον ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο (κυριολεκτώ) του Dastmalchian, ο οποίος ερμηνεύει με απόλυτη πειστικότητα τον φαουστικό του ήρωα. Και υπάρχει παραπάνω από ένα κλεισίματα ματιού στον «Εξορκιστή» αλλά και στα σινεμά του Carpenter, του Argento και του Cronenberg: είναι πολύ ενδιαφέρουσα νότα το γεγονός ότι «αφηγητής» δεν είναι άλλος από τον Michael Ironside! Μέχρι και... πολιτική βάζουν στο μείγμα τους τα αδέλφια, μιλώντας για αδελφότητες τύπου «Skull and Bones», μέσω των οποίων προωθούνται άνθρωποι. Κι έχουν την υπομονή να χτίζουν την ένταση σταδιακά, να θέτουν τις βάσεις για να έχουν τους θεατές τους γραπωμένους στις άκρες των καρεκλών τους έως ότου τα πράγματα... εκτροχιαστούν στο φινάλε, όπου γίνεται της κακομοίρας! 

Για μένα πάντως, κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι εκείνη της «ύπνωσης» του Καρμάικλ – πριν το παροξυσμικό φινάλε. Μαζική ύπνωση μπροστά στα μάτια σου κι άντε μετά να μην πιστεύεις στα μάτια σου! Ωραιότατη ταινία, λογικότατοι οι διθύραμβοι από Stephen King μέχρι και Paul Schrader κι έντονη η ειρωνεία, έτσι; Κι όπως λέει και ο πρωταγωνιστής κάποια στιγμή: «Για πρώτη φορά στην ιστορία της τηλεόρασης, θα έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον διάβολο. Πρώτα όμως, κάποια μηνύματα από τους σπόνσορές μας». Σούπερ! Μια ταινία που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2024 από την Spentzos Films!

Η... Σεσίλια του Θεού

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας..."

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Mohan. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «One Too Many Mornings» (2010, απρόβλητη στην Ελλάδα), «Πρόταση γάμου» (Save the Date, 2012, κατευθείαν στο dvd στη χώρα μας) και «Οι ηδονοβλεψίες» (The Voyers, 2021, παραγωγή για το prime video, όπου μπορείτε να τη δείτε). Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στις 12 του Μάρτη, στο φεστιβάλ South By Southwest.

Το 2014, σε ηλικία 17 ετών, στα πρώτα βήματα της καριέρας της, η Sydney Sweeney είχε περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Σεσίλια. Το όλο πρότζεκτ τότε, όμως, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Εννιά χρόνια μετά, η Sweeney αποφάσισε να ξαναζωντανέψει αυτό το πρότζεκτ. Κι όντας πλέον ένα από τα πιο hot νέα πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ήρθε σε επαφή με τον σεναριογράφο, αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου (το οποίο ξαναγράφτηκε βελτιωμένο), έγινε παραγωγός της ταινίας, βρήκε κι άλλους χρηματοδότες, προσέλαβε τον σκηνοθέτη με τον οποίο είχε συνεργαστεί στους «Ηδονοβλεψίες», πρωταγωνιστεί στην ταινία και την πούλησε στην εταιρία Neon, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ταινίας στις ΗΠΑ. Not bad Sydney, not bad at all...

Η υπόθεση: Η αδελφή Σεσίλια στράφηκε στη θρησκεία από πολύ νεαρή ηλικία, μετά από ένα ατύχημα, όπου κινδύνεψε να πνιγεί σε μια παγωμένη λίμνη κι είχε δηλωθεί επισήμως νεκρή για επτά ολόκληρα λεπτά. Στο μυαλό της, ο Θεός την έσωσε, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και ρόλο για εκείνη στο μέλλον. Όταν το μοναστήρι στο οποίο ζούσε στις ΗΠΑ κλείνει, καθώς αδυνατούσε να συντηρηθεί, η Σεσίλια δέχεται μια πρόσκληση, την οποία είναι αδύνατο να αρνηθεί. Ο πάτερ Σαλ Τεντέσκι την προσκαλεί στην Ιταλία, σε ένα παλιό μοναστήρι, το οποίο είναι αφιερωμένο στη φροντίδα καλογριών, που ζούνε τις τελευταίες ημέρες τους – είτε λόγω γηρατειών είτε λόγω ανίατων ασθενειών. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται ειδυλλιακά, αν και υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής, καθώς δεν μιλάει σχεδόν καθόλου ιταλικά. Γρήγορα, όμως, η αδελφή Σεσίλια θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο μοναστήρι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα όταν μια άμωμος σύλληψη ( ; ) θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μοναστήρι, ποιος είναι ο δικός της ρόλος και πώς θα τον διαχειριστεί;

Η άποψή μας: «Η καλόγρια», «Η καλόγρια ΙΙ», «Καθαγιασμός», «Μπενεντέτα», αλλά και «Ο εξορκιστής του Βατικανού» και προσεχώς, στα πολύ κοντά, «Ο πρώτος οιωνός». Πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνίστριες καλόγριες, nunsploitation όπως χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο είδος ταινιών τρόμου – κι ας μην είναι όλες οι παραπάνω ταινίες τρόμου. Φαίνεται πως βιώνουμε μια περίοδο αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος του κόσμου για αυτού του είδους τις ταινίες, δηλωτικό μιας εποχής αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και επανεξέτασης κάποιων δεδομένων υπό τις νέες συνθήκες του women empowerment μεταξύ των άλλων. Και της πολιτικής ορθότητας. Που, εδώ, τρώει γερή σφαλιάρα, αλλά θα επανέλθουμε στο κλείσιμο του κειμένου... 

Οπότε, με κοινό εξασφαλισμένο, καθώς ο θρησκευτικός τρόμος εξιτάρει, τα πράγματα δείχνουν απλά για όσους γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες: ακολουθούμε τη συνταγή και... άγιος ο Θεός! Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; Και πώς οι θεατές θα γυρίσουν την πλάτη τους και θα αδιαφορήσουν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην ταινία την οποία εξετάζουμε εδώ, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά. Ας πούμε, η αρχική, εισαγωγική σκηνή, δεν έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με την υπόλοιπη ταινία! Το πώς ακριβώς (και πότε...) επιτυγχάνεται το... θαύμα, δεν εξηγείται ποτέ. Κλισέ όπως δόντι που πέφτει και νύχι σαπισμένο που βγαίνει συν κάποια jump scares, είναι όλα by the book και προβλεπέ, οπότε καμία έκπληξη. Και η εποχή είναι δυσανάγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις με ακρίβεια: ρούχα, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτοκίνητα κτλ παραπέμπουν στα seventies, σε μια κρίσιμη σκηνή, όμως, υπάρχει χρήση κινητού. Άντε, τρέχα - γύρευε. 

Όμως. Να πάμε και στα θετικά, πριν καταλήξουμε και στα στοιχεία εκείνα της ταινίας που θα σηκώσουν πολύ κουβέντα. Η μουσική του Will Bates είναι εκπληκτική! Καιρό είχα να προσέξω μουσικό score σε ταινία, κι εδώ αυτό ξεχωρίζει, γιατί παραπέμπει στις ένδοξες στιγμές των σάουντρακ του ιταλικού giallo! Η κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές – ιδίως εκείνες των ονείρων – παραπέμπει σε αντίστοιχες σκηνές από «Το μωρό της Ρόζμαρι» ή/ και από το «Σουσπίρια». Η ερμηνεία της Sydney Sweeney καταγράφεται επίσης στα θετικά, αν και είναι περισσότερο τολμηρή και ατρόμητη παρά σπουδαία υποκριτικά. Οι δημιουργοί άφησαν χώρο και για χιούμορ στην ταινία, που είναι σαφέστατα ευπρόσδεκτο. Και η παρουσία του Álvaro Morte, του «El Profesor» από το «Casa de papel» είναι σαφώς μια έξυπνη μαρκετινίστικα κίνηση. 

Τίποτε από όλα αυτά, όμως, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά, θα είχε σημασία και η ταινία θα έμπαινε στο αρχείο ως μία – ακόμα – ταινία – του σωρού, αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟ το φινάλε. Ένα φινάλε, που θα σηκώσει πάρα πολύ κουβέντα και θα διχάσει και θα σχολιαστεί. Ένα φινάλε απίστευτα τολμηρό, κι ένα statement στα όρια της ιεροσυλίας! Αν το πάρουν χαμπάρι Χριστιανοί μουτζαχεντίν, θα υπάρξει θέμα! Φλερτάροντας επικίνδυνα με την παρωδία, και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, μπορεί να αναγνωστεί ως η απόλυτη πράξη του «είμαι γυναίκα κι εγώ κάνω κουμάντο στο κορμί μου», ως η απόλυτη συνεπαγωγή του empowering women. Κι ένα μεγαλόπρεπο και τσαμπουκαλεμένο, gory, φτύσιμο στην πατριαρχική, οργανωμένη θρησκεία. 

Πολλοί θα είναι αυτοί μετά το πέρας της ταινίας, που θα πουν «τι μαλακία είναι αυτή ρε μπρο;» - και μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν είναι... κρίνος: είναι ένα καρφί που σταυρώνει τον Καθολικισμό. Και μια κοτρόνα, που πέφτει με κρότο και σμπαραλιάζει τον συντηρητισμό, έστω σε μαύρο. Ρε, τους σατανάδες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2024 από την The Film Group!

''Πίνω και μεθώ/ ωχ αμάν''...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όταν αντί για «άσπρο», «πιάνεις» πάτο...

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 29 Ιουνίου του 1969 στο Μόναχο, Γερμανού σκηνοθέτη. Και η πρώτη που βλέπουμε σε εμπορική προβολή στη χώρα μας. Ο Markus Goller ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός μοντέρ στην FILMHAUS München. Από το 1992 εργάστηκε ως ανεξάρτητος μοντέρ ταινιών μεγάλου μήκους, διαφημιστικών και μουσικών βίντεο. Από το 1998 έχει σκηνοθετήσει πολυάριθμα διαφημιστικά και ντοκιμαντέρ και το 2002 γύρισε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Mask Under Mask».

Η τελευταία του ταινία γυρίστηκε σε 35 ημέρες, από τα τέλη Απριλίου έως τα μέσα Ιουνίου 2021, στο Βερολίνο. Βγήκε στις γερμανικές αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου του 2023 και έκανε εισπράξεις εκεί γύρω στο 1,5 εκατομμύριο δολάρια, ενώ οι έως τώρα παγκόσμιες εισπράξεις της φτάνουν τα 2,8 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ο Μαρκ είναι ένας 30something εργοδηγός, που ζει κι εργάζεται στο Βερολίνο. Τα πρωινά δουλεύει σε τεράστιο εργοτάξιο ανέγερσης μιας πολυκατοικίας. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και καταφέρνει να βρίσκει λύσεις χωρίς αντιπαραθέσεις, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση τόσο των ανωτέρων του όσο κι όσων εργάζονται γι' αυτόν. Τα βράδια... είναι μια άλλη ιστορία. Κάθε βράδυ πίνει δίχως αύριο στα αγαπημένα του στέκια. Περνάει καλά, το διασκεδάζει, θεωρεί ότι το ελέγχει, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Έως ότου, ένα βράδυ, μετά από κατανάλωση λίτρων αλκοόλ, αποφασίζει να... παρκάρει καλύτερα το αυτοκίνητό του. 

Για κακή (ή μήπως για καλή; ) του τύχη, εποχούμενος αστυνομικός, του κάνει αλκοτέστ. Και προφανώς τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του Μαρκ ξεπερνούν τα όρια και λογικά χάνει το δίπλωμά του. Για να το ξανακερδίσει πρέπει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών τεστ. Και να παρακολουθήσει υποχρεωτικά κάποια μαθήματα, που του φαίνονται ιδιαίτερα βαρετά. Ο Μαρκ είναι σίγουρος ότι θα ξεμπερδέψει εύκολα με τη διαδικασία και βάζει στοίχημα με τον κολλητό του ότι δεν θα αγγίξει αλκοόλ για τρεις μήνες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει. Κι αντί η κατάστασή του σε σχέση με το αλκοόλ να καλυτερεύει, χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο, όπως προβλέπει η «συμμαθήτριά» του Έλενα. Πού θα καταλήξει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Έχουμε δει πολλές ταινίες όπου προβάλλεται η ολέθρια επίδραση του αλκοόλ στη ζωή όσων πίνουν πάνω από ένα... ποτηράκι ημερησίως. Από τον «Μεθύστακα» του Ορέστη Μακρή και το «Μέρες κρασιού και λουλουδιών» με τον Jack Lemmon, μέχρι το σπαραχτικό «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» με τον Nicolas Cage και το πιο πρόσφατο, πολύ αγαπημένο από το ελληνικό κοινό «Άσπρο πάτο» με τον Mads Mikkelsen, η διαδρομή είναι λίγο πολύ προβλέψιμη και προβλεπόμενη. Τούτη η ταινία προσπαθεί αν μη τι άλλο να αποφύγει το μελόδραμα κι εν πολλοίς τα καταφέρνει. Αν και ξέρεις ότι να, σε μια στιγμή, θα υπάρξει ατύχημα λόγω του ποτού κι ότι να, σε άλλη στιγμή, ο ήρωας θα πιάσει πάτο, καθώς πρέπει να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει παρακάτω και – λίγο αναγκαστικά – ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω, εντέλει, θα νικήσει τα όποια σκοτάδια του. 

Δεν σε πολυχαλάει όμως αυτό. Κι αυτό ισχύει επειδή, αν και σχεδόν δύο ώρες η ταινία, δεν σε αφήνει να βαρεθείς κι επειδή, επίσης, συμπαθούμε τον ήρωα, χωρίς εκείνος (και μέσω αυτού, ο σκηνοθέτης) να «γκλαμουροποιήσει» τη χρήση αλκοόλ. Που επίσης είναι επικίνδυνο να συμβεί σε κάποια ταινία, ακόμα κι αν οι δημιουργοί της έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ, το γεγονός ότι το backstory του ήρωα δεν κρύβει ένα τραυματικό γεγονός στο παρελθόν: πραγματικά, πίνει επειδή έτσι διασκεδάζει. Λίγο, στο φινάλε (το πραγματικό, όχι εκείνο μετά τα ζενερίκ), υπάρχει μια είδους συμφιλίωση και μια επανασύνδεση, που ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει καμία νύξη πουθενά στο σενάριο προηγουμένως, είναι μεν συγκινητική, είναι όμως ταυτόχρονα και ξεκούδουνη. 

Υπάρχει πάντως χιούμορ, υπάρχει ο ενδιαφέρον χαρακτήρας του τουρκικής καταγωγής κολλητού φίλου του Μαρκ – που κλέβει την παράσταση αλά John Cena στα Όσκαρ στην post credits σκηνή – υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ με προφανή, γνωστά κι άλλα, λιγότερο γνωστά, σούπερ τραγούδια. Και υπάρχει και η αναφορά στην... Καταρίνα Βιτ, που όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας, νιώθουμε συμπάθεια για τον πατέρα του ήρωα, τον οποίο τσάκωσε να... αυνανίζεται παρακολουθώντας την να πατινάρει στην TV. Καλές ερμηνείες, καλές προθέσεις, καλό τελικό αποτέλεσμα, με μικρά φάουλ, που όμως μπορείς να τα ξεπεράσεις, μη χάνοντας τη μεγαλύτερη εικόνα. Μικρό το δέμας, τίμιο φιλμάκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2024 από την Filmtrade!

96th Academy Awards Aftermath: A VERY NOLAN NIGHT

Αν cineτονίσθηκες σχετικά ενωρίτερα εφέτο (1πμ) για την 96η Απονομή των AMPAs, μπορεί να μη έγινες κοινωνός μιας ιδιαίτερα λαμπρής τελετής, ή να έφκιασες συκώτι με τις ανοστιές του Jimmy Kimmel (σωστός ο Τραμπ στην Χ κριτική του, λυπηρό) αλλά ο αληθινός σταρ της βραδιάς ήταν τα Μέλη και ο ακριβοδίκαιος τρόπος που μοίρασαν τον πλούτο, εν εντιθέσει με τα ατοπήματα της τελευταίας 5ετίας. Ο 7κις λούζερ Chris Nolan, παρέμενε ζαμάνια στα πίσω καθίσματα μέχρι την επίσης 7κις χθεσινή δικαίωση του Oppenheimer. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της οσκαρικής ιστορίας με τον Dark Night και έζμπρωξε την Ακαδημία να ανοίξει τα μάτια σε υποτιμημένα genres είχε την τιμητική του ωστόσο όμως cineβησαν και τα εξής τινά: Δίκαια, τα όσκαρ σεναρίου πήγαν σε Anatomy of a Fall και American Fiction. To The Zone of Interest αναμενόμενα έδρεψε τον κότινο της διεθνούς παραγωγής (πρωτιά για την Αγγλία) όπως και του Ήχου που ήταν όλα τα λεφτά, ήχος ο οποίος έδρασε συν-σκηνοθέτησε με τον Glazer ουσιαστικά.

Κύριε Νόλαν μου, άξιος, αλλά sweep δε θα κάνεις. Barbie μου γλυκιά, βολέψου με το τραγούδι (η νεότερη δις οσκαρούχα Billie Eilish στα 23 της), διότι στα below the line υπάρχει King Lanthimos με το χρυσοποίκιλτο κουαρτέτο Makeup – Σκηνικά – Κοστούμια και την ηθοποιάρα Emma Stone δις νικήτρια στα 35 της, έναντι της Gladstone για την οποία εύκολα θα περίμενε κάποιος επικράτηση λόγω της first nations καταγωγής της αλλά... Εγώ λέω παλουκάρια φταίτε γιατί δε τη βγάλατε στο σαπόρτινγκ μα είναι αργά για δάκρυα τώρα Lilly. Μεγάλη χαρά η επιτέλους (πέραν σεναρίου στο παρελθόν) βράβευση του Wes Anderson και του Henry Sugar στα μικρομηκάδικα, γιατί είχε καταντήσει ανέκδοτο, μόνο το ντοκιμαντέρ του έχει μείνει του καλλιτέχνη να διαγωνιστεί πλέον. Δίκαια και οι ρόλοι, με τον Bradley Cooper να μετρά μια ντουζίνα ήττες που νομοτελειακά θα μεταφραστεί οσονούπω σε νίκη έναντι συνόλου καριέρας ή το καθαυτό τιμητικό όσκαρ. 

 Αυτό βέβαια το εύρημα να βγαίνουν πέντε βραβευμένοι ηθοποιοί και να λιβανίζουν τον ρόλο του κάθε υποψηφίου στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες είναι άσχημο κριντζάρισμα ενώ το in memoriam με Μποτσέλι πατέρα και υιό να τραγουδούν κον τε παρτιρό είναι μακάβριο αστείο για τους γνωρίζοντες την ιταλική. Το 3ωρο κουραστικό κατά παράδοση, οι ευχαριστήριοι λόγοι κλασικά βαρετοί, ενώ το “γυμνό” του Τζον Σένα της παρουσίασης των Κοστουμιών για να κλείσει το μάτι στην 50χρονη επέτειο από την περαντζάδα του ξεβράκωτου εισβολέα Robert Opel επί σκηνής ήταν μια κάποια τσαχπινιά ομολογουμένως. Η επίσης έξυπνα δομημένη σειρά των βραβείων δημιούργησε ένα σασπένς για δήθεν στα ίσα κοντράρισμα μεταξύ Oppenheimer – Poor Things αλλά η ανακοίνωση δια στόματος Pacino έλυσε το γρίφο. Ο Christopher Nolan κέρδισε κατά κράτος μεν, όμως ο Yorgos καθιερώθηκε πλέον ως ελίτ σκηνοθέτης και η Ελλάδα οφείλει να καυχάται και να αγαλλιάζει διαυτό. Ο Λάνθιμος κάνει λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ με ολόδική του υπογραφή, ξεχωριστή αισθητική και μάλιστα με την ικανότητα να εμπνέει σημαντικά ονόματα ερμηνευτών που δουλεύουν μαζί του να ορκίζονται στο όνομά του. 

Από τα ratings συμπαθητικά πήγε αυτό, τουλάχιστον πάνω από την περισινή κατρακύλα. Το σόου χρήζει (διαρκούς) ανανέωσης, σοβαρής σύντμησης και ανανεωτικής σκηνοθετικής άποψης. Ευτυχώς, χαίρομαι που το ξανατονίζω, τα Μέλη έδειξαν το αυτονόητο αλλά ουχί αυταπόδεικτο πως γνωρίζουν δηλαδή να βραβεύουν αποτέλεσμα και όχι μόνο δικαιωματισμούς και liberal τινά πολιτικάντικα κι αυτό με κρατά αισιόδοξο για το μέλλον. Δες τις βραβεύσεις αναλυτικά, και του χρόνου πάλε φίλος ραντεβού... στα οσκαράδικα. 

PS: Take a bow Hayao Miyazaki, δις οσκαρουχος στα 83 του χρόνια!

Ακολουθεί η πλήρης λίστα βραβεύσεων:

Best picture 

"Oppenheimer" — Winner 

"American Fiction" 

"Anatomy of a Fall" 

"Barbie" 

"The Holdovers" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Maestro" 

"Past Lives" 

"Poor Things" 

"The Zone of Interest" 

Best supporting actress 

Da'Vine Joy Randolph, "The Holdovers" — Winner 

Emily Blunt, "Oppenheimer" 

Danielle Brooks, "The Color Purple" 

America Ferrera, "Barbie" 

Jodie Foster, "Nyad" 

Best animated short film 

"War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" — Winner 

"Letter to a Pig" 

"Ninety-Five Senses" 

"Our Uniform" 

"Pachyderm" 

Best animated feature film 

"The Boy and the Heron" — Winner 

"Elemental" 

"Nimona" 

"Robot Dreams" 

"Spider-Man: Across the Spider-Verse" 

Best original screenplay 

"Anatomy of a Fall" — Winner 

"The Holdovers" 

"Maestro" 

"May December" 

"Past Lives" 

Best adapted screenplay 

"American Fiction" — Winner 

"Barbie" 

"Oppenheimer" 

"Poor Things" 

"The Zone of Interest" 

Best makeup and hairstyling 

"Poor Things" — Winner 

"Golda" 

"Maestro" 

"Oppenheimer" 

"Society of the Snow" 

Best production design 

"Poor Things" — Winner 

"Barbie" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Napoleon" 

"Oppenheimer" 

Best costume design 

"Poor Things" — Winner 

"Barbie" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Napoleon" 

"Oppenheimer" 

Best international feature film 

"The Zone of Interest," United Kingdom — Winner 

"Io Capitano," Italy 

"Perfect Days," Japan 

"Society of the Snow," Spain 

"The Teachers' Lounge," Germany 

Best supporting actor 

Robert Downey Jr., "Oppenheimer" — Winner 

Sterling K. Brown, "American Fiction" 

Robert De Niro, "Killers of the Flower Moon" 

Ryan Gosling, "Barbie" 

Mark Ruffalo, "Poor Things" 

Best visual effects 

"Godzilla Minus One" — Winner 

"The Creator" 

"Guardians of the Galaxy Vol. 3" 

"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 

"Napoleon" 

Best film editing 

"Oppenheimer" — Winner 

"Anatomy of a Fall" 

"The Holdovers" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Poor Things" 

Best documentary short film 

"The Last Repair Shop" — Winner 

"The ABCs of Book Banning" 

"The Barber of Little Rock" 

"Island in Between" 

"Nǎi Nai & Wài Pó" 

Best documentary feature film 

"20 Days in Mariupol" — Winner 

"Bobi Wine: The People's President" 

"The Eternal Memory" 

"Four Daughters" 

"To Kill a Tiger" 

Best cinematography 

"Oppenheimer" — Winner 

"El Conde" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Maestro" 

"Poor Things" 

Best live action short film 

"The Wonderful Story of Henry Sugar" — Winner 

"The After" 

"Invincible" 

"Knight of Fortune" 

"Red, White and Blue" 

Best sound 

"The Zone of Interest" — Winner 

"The Creator" 

"Maestro" 

"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 

"Oppenheimer" 

Best original score 

"Oppenheimer" — Winner 

"American Fiction" 

"Indiana Jones and the Dial of Destiny" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Poor Things" 

Best original song 

"What Was I Made For?" from "Barbie" — Winner 

"It Never Went Away" from "American Symphony" 

"I'm Just Ken" from "Barbie" 

"The Fire Inside" from "Flamin' Hot" 

"Wahzhazhe (A Song For My People)" from "Killers of the Flower Moon" 

Best actor 

Cillian Murphy, "Oppenheimer" — Winner 

Bradley Cooper, "Maestro" 

Colman Domingo, "Rustin" 

Paul Giamatti, "The Holdovers" 

Jeffrey Wright, "American Fiction" 

Best director 

Christopher Nolan, "Oppenheimer" — Winner 

Jonathan Glazer, "The Zone of Interest" 

Yorgos Lanthimos, "Poor Things" 

Martin Scorsese, "Killers of the Flower Moon" 

Justine Triet, "Anatomy of a Fall" 

Best actress Emma Stone, 

"Poor Things" — Winner 

Annette Bening, "Nyad" 

Lily Gladstone, "Killers of the Flower Moon" 

Sandra Hüller, "Anatomy of a Fall" 

Carey Mulligan, "Maestro"

FINAL 96TH OSCARS PREDIX: ΕΝΑ ΔΕΚΑΡΙ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ

Κοροϊδευόμαστε τώρα έτσι; Όσοι εξακολουθούμε για κάποια αδιευκρίνιστη αιτία να παρακολουθούμε τα Όσκαρς για κοντά σαράντα (γκουχ, γκουχ...) χρόνια, τα μισά από τα οποία με επίσημη καταγραφή προβλέψεων, δεν έχουμε παρά να ανακηρύξουμε πέραν λογικής αμφιβολίας το Oppenheimer του Chris Nolan αδιαφιλονίκητο νικητή της κυριακάτικης βραδιάς. Σε τέτοια βαθμό μάλιστα που το θεμελιώδες ερώτημα προκύπτει (μετά από τη σάρωση εννέα από τις ένδεκα γκίλντες, συμπεριλαμβανομένων των Σκηνοθετών, Παραγωγών, Ηθοποιών αλλά και των βρετανικών BAFTAs) αν εντέλει προσγειωθεί στο μαγικό αριθμό των δέκα αγαλματιδίων (από 13 υποψηφιότητες), συντροφιά με το μοναχούλι West Side Story (το παλιό, ορθόδοξο) ή φρενάρει στα εννέα, ωσάν τον Τελευταίο Αυτοκράτορα. Εννοείται πως τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ακαδημία επέβαλλε τη μοιρασιά του πλούτου ενώ η τρέλα (βλ. κατάρα) του preferential ballot μας ξεφύτρωσε ουκ ολίγες περιπτώσεις καλύτερης ταινίας της χρονιάς με μόλις 2-3 συνολικές νίκες.

Από την άλλη, ο Marty οδεύει για άλλο ένα αρνητικό 10άρι, εκτός εάν η Lilly Gladstone, νικήτρια στα SAGs, επιβληθεί της Emma Stone, συμπαραγωγού του Yorgos και νικήτριας των BAFTAs. Επίσης, αν η λογική φέρει τη Barbie να κυριαρχεί σε σκηνικά-κοστούμια-production design (πέραν της σιγουράντζας στο τραγούδι), τότε ο Lanthimos θα οδεύσει κι αυτός για το αρνητικό δεκάρι σα τον Scorsese, με την προϋπόθεση να κερδίσει η Stone την Gladstone ειδάλλως πάμε για τίποτα στα 11. Αν τώρα γίνει ένα μικρό θαύμα και κερδίσει το Poor Things, θα επισυμβεί μια ρεπετισιόν του Nomandland με τη Frances McDormand με νίκες πρωταγωνίστριας και συμπαραγωγού. 

Οι δυο κοντινότεροι, χάριν γούστου τώρα, αντίπαλοι του Oppenheimer διαφαίνονται οι American Fiction (TIFF) και Holdovers (απρόσμενος νικητής στα ACE), αμφότεροι δυνατοί διεκδικητές στα σενάρια, που ως παγκοίνως γνωστό είναι σχεδόν ο απόλυτος δείκτης τελικής επικράτησης στην Καλύτερη Ταινία. Τώρα αν κερδίσει (στο πρωτότυπο σενάριο) Η Ανατομία μιας Πτώσης και κλέψει το πορτοφόλι του Oppenheimer στο τελευταίο βραβείο ξημερώματα, οκ, θα το βιώσουμε και δαύτο (Parasite, κανείς; ) Φυσικά και θα ήθελα (διακαώς) νίκες των Braddley Cooper, Wim Venders, Ryan Gosling, Lanthimos και δε συμμαζεύεται αλλά...συμμαζεύομαι. 

Θα περιοριστώ σε ένα ακόμα cineτό 75%-80% επιτυχημένων μαντεψιών κόντρα στο cineσθημα και πορευόμεθα αναλόγως. Άλλη μια οσκαρική σεζόν ρίχνει αυλαία, σε μια χρονιά προβλέψιμη που όσο κι αν απευχθώ θα διανθιστεί με βραβεύσεις συγκεκριμένου αφηγήματος, ας το θέσω έτσι κομσά, όμως για το aftermath τα λέμε από εβδομάδα, πάντα από το Moviesltd.gr. Φιλιά και καλή μας απόλαυση.: 

γράφει ο gaRis (@takisgaris)

Τώρα να ομιλήσω ως Καναδός, θιασώτης του Denis Villeneuve εξαπαλών ονύχων ή κάτι-σαν εκπρόσωπος της νέας γενιάς που γεμώνει ασφυχτικά τα μαλτιπλέξια; Ή σάμπως είναι πιο ταιριαστό το θέμα να ιδωθεί υπό το πρίσμα των φανς του Dune σύμπαντος, όσων ακόμη ζουν από τα 1965 οπόταν έσκασε η βόμβα της σειράς των βιβλίων του Frank Herbert και των καρακαλτάδων που τους βρίσκεις Lynch και Jodorowski γωνία στα αλήστου έιτιζ; Μου βάζεις δύσκολα που λέει και η Νατάσσα αλλά Denis μου το χαρακτήρα σου τον έδειξαν τα έργα σου. Ας το πάρουμε λάου λάου λοιπόν. 

Καταρχάς Τσικνοπέμπτη και τρελό Πατρινό κεντελάμπόγκο δεν το λές με την καμία το μεγαλοεγχείρημα δαύτο. Υπάρχει μια σολεμνιά, ένας Επιδαύριος στόμφος που σούρχεται η σκέψη δεν μπορεί τώρα από κάπου θα πεταχτεί ο Αιμίλιος Βεάκης με την Άννα Συνοδινού για να απογειωθεί η μέθεξις ναούμ. Μπροστά στο δέος του Zimmer με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό που μπογιατίζει ο φακός του Fraser (βραβευμένοι στο πρώτο Dune προ 3τίας) η κάτω γνάθος κατρακυλά στα πατώματα της IMAX που τραντάσσεται και πάλι συθέμελα με ήχο μεθυστικά απόκοσμο και world-building διαπλανητικού λέβελ.

Έχουμε ευτυχώς αφήσει πίσω το εξποζίσιον που σχεδόν αναγκαστικά μετέτρεψε την αφήγηση περίπου σαν ένα τρίωρο τήζερ τουτουνού και προχωράμε, όχι ακριβώς γοργά πάλι, συνοδοιπόροι του Πωλ - Chalamet των Ατρειδών στο μέγα της ζωής του ταξείδιον, με συντρόφισσα μαμά Rebbeca Ferguson και φιλενάδα Zendaya για να πετύχει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αφενός το γδικιωμό της δολοφονίας του πατρός Leto, αφετέρου την εγκαθίδρυσή του ως απόλυτου μονάρχη των Αρακκιδέων και εντέλει την ενηλικίωσή του ως Μεσσία με την αρωγή των Φρέμεν του Javier Bardem. Παρεμπί, τόσο ο Timmy ωριμάζει εμφανώς ως πρωταγωνιστής όσο και ηγέτης ενός εξόχου καστ με υπερατού τον αγνώριστο δολοφονικό εξάδελφο Austin Butler και από κοντά Zendaya και Rebecca. Οι Pugh, Walken, Bautista ολίγον διακοσμητικοί ως ρόλοι ενώ για να σφυρίζουμε ότι βλέπουμε ο πρωταγωνιστής εδωνά είναι ο σκηνοθεταράς Villeneuve. 

Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Μετά το ζμπαράλιασμα του μποξ όφφι, πάμε τουλάχιστον για ένα ακόμα Dune (το Messiah ίσως; ) και πολλά πρήκουελ. Ο Κεμπεκουά λίγη σχέση πλέον έχει με το μειράκιο των Incendies - Enemy ενώ με το αγαπημένο μου Arrival έχει επιδείξει κοχόνες για μεγάλα πραματάκια. Το Dune είναι η σφραγίδα γνησιότητας της στοχοπροσήλωσης, μεθοδικότητας, καλλιτεχνικής ευθυβολίας, στήριξης κολοσσιαίων πρότζεκτς που κοιτούν κατάματα τη νεολαία, αγκαλιάζοντας συνάμα την κριτική αποδοχή. Μολαταύτα, δε με άγγιξε πέραν του κερδισμένου θαυμασμού το όλον Dune, δεν τρελαίνομαι για τη cineχεια, μου έλειψε ακόμη - ακόμη και το νοσταλγικό καμπ τύπου Star Wars ή μια φερειπείν επική αθωότητα Λόρενς της Αραβίας, τόσο ξεκάθαρου τέμπλεητ και ομάζ στην τοιαύτη περίπτωσή μας. 

Από την άλληνα, μπορεί να είμαι μοναχά εγώ και οι ιδιοσυγκρασίες μου αλλά στο φινάλε-φινάλε αν έχω να διαλέξω μεταξύ μιας σούπερ ραφιναρισμένης σπέις όπερας και την μπουχτιστική αμετροέπεια της Marvelοψευτιάς, ε τότε σημειώσατε στάνταρ άσσο. Το Dune προόρισται να μακροημερεύσει και θα το επιτύχει ως franchise. O Denis είναι καλλιτεχνάρα και θα τον παρακαλούσα να αφήσει τα ρημέηκ τύπου Cleopatra και να κάνει μια πιο απελευθερωμένη ταινία, προσωπικότερη, να επιστρέψει λίγο στη γειτονίτσα του. Εκτός αν έχει πάθει Nolan που για τους περισσότερους είναι μέγιστος έπαινος και ουχί κουσούρι, οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τα μεγαλοστούντιος του Χόλυγουντ. Γιαταμέ, ψοφάω για cineσθημα και το δείγμα εδώ εζυγίσθη και ευρέθη κάπως ολιγοβαρές.