Movies Ltd

18/9/23

Γάμος αλά Ελληνικά 3 (My Big Fat Greek Wedding 3) - Review / Κριτική

Γάμος αλά Ελληνικά 3

της Nia Vardalos. Με τους Nia Vardalos, John Corbett, Louis Mandylor, Elena Kampouris, Lainie Kazan, Andrea Martin, Gia Carides, Joey Fatone, Maria Vacratsis.

Μπουγάτσα, μόνο φύλλο...

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο σημάδευε την δεύτερη χρονιά κατόπιν μιλένιουμ, όταν μια φασαριόζα ηθογραφία, κυριολεκτικά από το πουθενά, με κόστος κατώτερο κι από c-movie, πιάνει το απόλυτο τζακ ποτ! Η ιστορία της πολυάσχολης στην επιχείρηση της φαμίλιας μεγαλοκοπέλας, που γλυτώνει το ράφι στο παρατρίχα, όχι όμως και την γονική κατσάδα, αφού ο γαμπρός που θα την στεφανωθεί επιτέλους, δεν είναι της ράτσας, με ούτε πέντε εκατομμύρια προϋπολογισμό, άγγιξε παγκόσμια τα τετρακόσια!!! Στέλνοντας συνάμα και το πρωτότυπο σενάριο, της πανάσημης ως τα τότε Αντωνίας Ευγενίας Βαρδαλού, με ρίζα από τα Καλάβρυτα, ίσαμε τις υπερτιμητικές Οσκαρικές πεντάδες. Αυτό ήταν, το κορίτσι μονομιάς έγινε υψηλόβαθμο στέλεχος της ελληνοαμερικάνικης χολιγουντιανής παροικίας, που ο Tom Hanks έστησε τριγύρω του, ακολουθώντας καριέρα σούπερ σταρ, με ούτε μια χούφτα εμφανίσεις στο πανί, μέσα στην εικοσαετία. Μερικές ακόμη κομεντί της κακιάς ώρας, δηλαδή, και τις δύο συνέχειες της Παντρειάς, μια ανούσια στα 2016 και μια παντελώς αχρείαστη απόψε...

Με μια βαριά απώλεια για την οικογένεια των ρωμιών μεταναστών Πορτοκάλος, έκλεισε η περασμένη χρονιά, αφού έφυγε από την ζωή ο πάτερ φαμίλιας Γκας, εκείνος που έστησε από το μηδέν το σπιτικό, παίρνοντας τον δρόμο της ξενιτειάς, δεκαετίες πριν. Την στιγμή που η επίσης ηλικιωμένη Μάμα Μαρία, περνά τις ημέρες της κλινήρης, χτυπημένη από την γεροντική άνοια. Προκειμένου να εντοπίσει μια απόδραση από τα μύρια όσα προβλήματα την περιβάλλουν, η κόρη τους (Φω)Τούλα, θα πάρει την απόφαση να διοργανώσει ένα ταξίδι, αναψυχής εκ πρώτης όψης, αλλά με βαθύτερους λόγους στην πορεία, πίσω στα πάτρια εδάφη, στην ηλιόλουστη και πάντα καλοκαιρινή Ελλάδα.

Αντάμα της θα εκδράμουν ο λατρεμένος της συμβίος Ίαν, η θυγατέρα τους Πάρις, οι δυο αγαπημένες θείες Βούλα και Φρίντα, ο αδελφός της Νικ, αλλά και ο Αριστοτέλης, ένα παλικαράκι που όλοι προορίζουν για αμόρε της πιτσιρίκας. Σκοπός της Τούλας, να επισκεφτούν όλοι μαζί την γενέτειρα του πατρός, ώστε να λάβουν μέρος στην επανένωση, όλων των παλιών φίλων και συντρόφων του γονιού της. Η πραγματικότητα όμως στο απόμερο ορεινό χωριουδάκι, κυριολεκτικά θα εκπλήξει τους πάντες!

Εκτός από τους θεατές θα πρόσθετα. Αφού πέραν του ανύπαρκτου παρόντος κινήτρου, ενόσω μπορούν αν υπάρξουν μυριάδες άλλα, ώστε να αποφασίσει να επισκεφτεί κάποιος γκασταρμπάιτερ την μητέρα πατρίδα, τα πάντα στην διαδρομή από το πολύβουο Σικάγο μέχρι την ορεινή Βρύση - που δεν έχει σταγόνα νερό... - μοιάζουν από απίθανα μέχρι και εξωπραγματικά. Σύμφωνοι στα μάτια των ανθρώπων του νόστου, μπορεί να μοιάζει με νοσταλγική η διαδρομή από το αεροδρόμιο δίπλα στην Σταδίου, κατόπιν στην Τρύπα του Καραμανλή δια μέσου Συντάγματος και Ευζώνων, για να καταλήξει το ετοιμόρροπο φορτηγάκι στα πανέμορφα Κερκυραίικά Δανίλια, δυο βήματα από το Παναθηναϊκό - και όχι Ολυμπιακό - Στάδιο!

Η αλήθεια είναι πως για να στηθεί το όλο κόλπο του My Big Fat Greek Wedding 3, τα πάντα παρατραβήχτηκαν, αφού ορατός κοντά γάμος στην οικογένεια δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει, άρα τα ευρήματα θα έπρεπε να εντάξουν καινούργιες περσόνες στο στόρι. Που και βέβαια έχουν σχέση με τον μπαμπά Γκας και τις μπερμπαντιές του, προτού πάρει το καράβι με εκατό δολάρια στην τσέπη για την Νέα Γη, για τις οποίες ούτε καν ήταν προετοιμασμένος κανείς από το φάμιλι. Συγχωρεμένος όμως πλέον ότι κι αν έκανε στο μακρινό του παρελθόν, οπότε όλα μέλι γάλα, έστω κι αν στιγμιαία προκαλέσουν μια αμήχανη αναστάτωση στην, διαρκώς σουρωμένη από τα ούζα ομήγυρη των Πορτοκάλος.

Στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Nia, που την προετοίμαζε και καιρό μάλιστα, καθώς ο κόβιντ την έφερε κομματάκι πίσω, θα περίμενε κανείς λίγο πιο φρέσκιες ιδέες, ίσως και πιο προβληματισμένες προεκτάσεις, που βάση έχουν, όταν στο σενάριο επανέρχεται το θέμα της μετανάστευσης και της προσφυγιας. Τα πάντα όμως προβάλλονται ρηχά και επίπεδα, περιτυλιγμένα με αστεία αμερικάνικα της παγωνιάς, με φόντο το τουριστικό προϊόν του τόπου και μια βροχή από τα τραγούδια που λογικά η Vardalos τα ακούει σε κασέτα από δεκαετίες. Κι οι χαρακτήρες καρικατουρίστικοι, όσο δεν παίρνει, με αποκορύφωμα τον Μπόζο αδελφό, που δεν μπορώ να σκεφτώ άνθρωπο να χαμογελά έστω με τις διαρκείς μπούρδες που υποπίπτει.

Κι έτσι σε πλήρη ευθυμία και καλοκαρδοσύνη τσουλάει το ογδοντάλεπτο, προτάσσοντας μας τους πάντες Ελληνάρες ως καλούς κι αγαθούς, δίχως ίχνος πονηριάς και ανηθικότητας, απλά εκφραστές μιας ελαφριάς και μόνο αποτομιάς, που με την πρώτη ρακί θα πάει περίπατο. Ίσως η γραική παροικία της Αμερικής να έχει αυτό τον τρόπο λειτουργείας και στον νου της Nias, του Tom και της Ritas, ο Ελληνισμός να μεγαλουργεί ακόμη, ως διάδοχο πνεύμα του Μεγαλέξανδρου. Ούτε ανθρώπους στην θάλασσα πετούν σαν σκουπίδια οι συμπατριώτες, δηλαδή, ούτε μητέρες με τρία παιδιά εξολοθρεύουν έτσι για πλάκα, ούτε βγάζουν τα δίκαννα στην μέση του δρόμου, πυροβολώντας στα δόξα πατρί για το Θεαθήναι. Ψέμα, ηλιόλουστο και μεθυσμένο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Σεπτεμβρίου 2023 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

17/9/23

Toronto I.F.F. 2023 Live Episode 3 - ΚΛΕΙΝΩ ΚΙ ΕΡΧΟΜΑΙ

Είναι μια ώρα δύσκολη του χωρισμού η ώρα, βαρύς ο πόνος και βουβός σα βουρκωμένος ουρανός (άρχοντας Τόλης). Ένα εντελώς αλλιώτικο TIFF23, χωρίς γκλαμουριά, ηθοποιούς και σεναρίστες, λούτμπαγκ και βαρβάτους σπόνσορες. Στα συν, οι κυλιόμενες στο Scotiabank Theater δούλεψαν ρολόι εφέτο, οι εθελοντές όπως κάθε χρόνο πρωταγωνίστησαν με το αξιέπαινο μεράκι τους, ενώ το P&I σκηνικό στο Hyatt Regency έλαβε άριστα με τόνο.

Τα σινεματικά πλήθη υπέμειναν αγόγγυστα στις ουρές χωρίς καταγεγραμμένα επεισόδια, ενώ στις δημοσιογραφικές είναι αξιοσημείωτο σημειολογικώς ότι σχεδόν άπασες οι βάσεις αναμονής (lineups) σταματούσαν ακριβώς έξω από το Hooters (wink) επί της Adelaide St. Να κάμω έναν μίνι απολογισμό και μια δυο προβλέψεις πριν το κλείσιμο, αφού όμως προσθέσω μερικές ακόμη ταινίες στο τελικό σύνολο.

Το Ezra του Tony Goldwyn (King Richard) παρακολουθεί τον χωρισμένο, κάποτε πετυχεσιάρη standup Bobby Cannavale σε μια σχεδόν απαγωγή του 11χρονου αυτιστικού γιου του (ο Ezra του τίτλου) σε ένα ρόουντ τριπ μέχρι το σόου του Jimmy Kimmel. Στον ρόλο του παπού ο Bob DeNiro (που περνά καλό φεγγάρι υποκριτικώς), γλυκόπικρη φαμελιάρικη ιστορία – όχημα πρωταγωνισμού για τον Cannavale στα χνάρια του About My Father του έτερου κομεντιάν Sebastian Maniscalco (σε ίδιο ρόλο ο DeNiro κι εκεί). Έτρεξα με αγωνία να αποδράσω εκ της αιθούσης στο Aggro Dr1ft (Midnight Madness) οικτρά απογοητευμένος καθότι ήλπιζα ωραία πραματάκια ένεκα του παλιότερου Spring Breakers, δια χειρός Harmony Korine. Μια αντι-κινηματογραφική εστετιά, σαχλοπλοκή περί ζωής πληρωμένου δολοφόνου, πασαλιματιά χρωμάτων τίγκα στους φλουταριμένους φακούς, εκνευριστική ηλέκτρο μουσική, ας το πάρω πάνω μου το φταίξιμο αλλά φίλος δε γίνομαι με την απολύτως καμμιά.

Δεν τρελάθηκα επίσης με το Days of Happiness της Chloe Robichaud, ένα LGBTQ2S+ δράμα που περιγράφει την πορεία της νεαρής μαέστρου Sophie Desmarais μέσα από τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα-ατζέντη της Sylvain Marcel. Ερμηνείες, ορθοτομημένη ένταση και μπόλικη κλασική μουσική στα ατού, αλλά Tar δεν είναι (ευτυχώς, λολ). Για να αφήσω τελευταίο αλλά ουχί καταϊδρωμένο το Fingernails του δικού μας Χρήστου Νίκου (Μήλα, πόσο πλάκα έχει που η παραγωγή εδώ είναι της Apple ) με δυνατό δίδυμο Riz Ahmed -Jessie Buckley σε μια πιο σίνιστερ σπουδή περί αληθινού έρωτα και μια τρίτη πράξη που δίχασε πολλούς στο σινάφι (ή συνάφι, μα τόσο διχαστικό κι αυτό πχια). Αστοχία τύπου παλαιού Λάνθιμου ή ένα περίπου ελπιδοφόρο αμερικανικό ξεκίνημα για τον Νίκου, στην Τίνα άρεσε ακόμη περισσότερο συγκρίνοντάς το με το ντροπιαστικό Big Fat Greek Wedding 3 που είδαμε την επομένη, οπότε όλα είναι σχετικά και για αυτό ανεκτά (Βολταίρος).

Κοίτα να δεις, τόχω προείπει ότι δύσκολα το Τορόντο θα κάνει το μεγάλο μπαμ στα όσκαρς δις γήαρ. Έχω πάντως δυο - τρία κρατούμενα για το People’s Choice Awards και δε θα διστάσω, με ξέρεις. Καταρχάς ο αειθαλής Miyazaki (The Boy and the Heron) μάγεψε και είναι φαβορί. Το σοφιστικέ American Fiction αναμένεται να απογειώσει τον Jeffrey Wright ως πρωταγωνιστή ενώ το συντηρητικά θελκτικό The Holdovers είναι μια safe επιλογή. Τέλος, το Origin της Ava DuVernay το οποίο σημειωτέο δεν πρόκαμα να τσεκάρω, έχει να επιδείξει ένα πάντρεμα μελοδράματος και ακαδημαϊσμού που συγκίνησε πολλούς καθώς η Ava (Selma) έχει εδραιωθεί ως η εκπρόσωπος τρόπον τινα των μαύρων σκηνοθετριών (σικ) που τα τελευταία χρόνια σνομπάρονται στα όσκαρς. Τα πόλιτικς (ρέισιαλ / τζέντερ) αγαπητοί μου, τα πόλιτικς.

Σας αγαπώ και θα σας σκέφτομαι. Κλείνω κι έρχομαι, έρχομαι φτάνω (με το πρώτο το αεροπλάνο, μάνα κράτα γερά). Ευχαριστώ όλους για όλα. Μόνο Moviesltd, για να μη ξεχνιόμαστε.

Οι βραβεύσεις

SHORT CUTS AWARDS

Short Cuts Award for Best Film: Electra σκηνοθεσία Daria Kashcheeva

Short Cuts Award for Best Canadian Film: Motherland σκηνοθεσία Jasmin Mozaffari

Share Her Journey Award: Shé (Snake) σκηνοθεσία Renee Zhan Honourable

Mention: Gaby’s Hills σκηνοθεσία Zoé Pelchat

NETPAC AWARD

Jayant Digambar Somalkar’s A Match

FIPRESCI PRIZE

Seagrass σκηνοθεσία Meredith Hama-Brown

AMPLIFY VOICES AWARDS

Best BIPOC Canadian Feature: Kanaval σκηνοθεσία Henri Pardo

Best BIPOC Canadian First Feature Award: Tautuktavuk (What We See) σκηνοθεσία Carol Kunnuk, Lucy Tulugarjuk

BEST CANADIAN FEATURE FILM AWARD

Solo σκηνοθεσία Sophie Dupuis (Honorable Mention): Kanaval, dir. Henri Pardo

CHANGEMAKER AWARD

We Grown Now σκηνοθεσία Minhal Baig.

PLATFORM AWARD

Dear Jassi σκηνοθεσία Tarsem Singh Dhandwar.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ

TIFF 2023 Βραβείο Κοινού Midnight Madness - Dicks: The Musica σκηνοθεσία Larry Charles.

Πρώτος επιλαχών - Kill σκηνοθεσία Nikhil Nagesh Bhat.

Δεύτερος επιλαχών - Hell of a Summer σκηνοθεσία Finn Wolfhard, Billy Bryk.

TIFF 2023 Βραβείο Κοινού Ντοκιμαντέρ - Mr. Dressup: The Magic of Make-Believe σκηνοθεσία Robert McCallum.

Πρώτος επιλαχών - Summer Qamp σκηνοθεσία Jen Markowitz.

Δεύτερος επιλαχών - Mountain Queen: The Summits of Lhakpa Sherpa σκηνοθεσία Lucy Walker.

TIFF 2023 Βραβείο Κοινού - American Fiction σκηνοθεσία Cord Jefferson.

Πρώτος επιλαχών - The Holdovers σκηνοθεσία Alexander Payne.

Δεύτερος επιλαχών - The Boy and the Heron σκηνοθεσία Hayao Miyazaki.

gaRis

Περισσότερα... »

Εύκολος Στόχος (La Syndicaliste) - Review / Κριτική

Εύκολος Στόχος

του Jean-Paul Salomé. Με τους Isabelle Huppert, Grégory Gadebois, François-Xavier Demaison, Pierre Deladonchamps, Alexandra Maria Lara, Gilles Cohen, Marina Foïs, Yvan Attal.

Πάπια αραχτή...

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Οι Εγγλέζοι είναι εκείνοι που έχουν επινοήσει μια έξυπνη φράση στην σλανγκ τους, επιθυμώντας να ορίσουν την εικόνα ενός ανθρώπου αβοήθητου, ευάλωτου, ανίκανου να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε εξωτερική επίθεση, που λογικά καταλήγει ως θύμα. Sitting Duck λένε, θέλοντας να δείξουν πως όταν το πτηνό βρίσκεται σε κατάσταση ραστώνης, ακινητοποιημένο στις όχθες τις λίμνης, μπορεί να αποτελέσει το ιδανικό, ως πανεύκολο, θήραμα για τον κυνηγό του. Διόλου τυχαία, η επιλογή της έκφρασης, για την εγγλέζικη μαρκίζα της ταινίας, La Syndicaliste, που μου μοιάζει πολύ πιο ευρηματική από την φραντσέζικη ορίτζιναλ...

Έτος 2012. Η - φαινομενικά - αποφασιστική ιδεαλίστρια Μορίν Κέρνι, ως εκπρόσωπος του συσνδικάτου των εργαζομένων του, εθνικών συμφερόντων, ενεργειακού κολοσσού της Areva, που αριθμεί περισσότερα από 50 χιλιάδες μέλη, βάσει του δικαιώματος που της δίνει ο Νόμος, είναι ταυτόχρονα και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρίας. Ιδιότητα που της δίνει την δυνατότητα να έρχεται σε άμεση επαφή με τα υψηλόβαθμα στελέχη της επιχείρησης, κυριότερα με την διευθύνουσα σύμβουλο Αν Λαβερζόν, με την οποία έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση εμπιστοσύνης.

Μια κατάσταση ισορροπίας, ανάμεσα στην εκπρόσωπο των εργατών και την διοικούσα αρχή, που θα ανατραπεί μονομιάς μετά την απομάκρυνση της CEO από το πόστο της, που πλέον θα το αναλάβει ο απόμακρος και ύποπτος για επιχειρηματικές παρτίδες που λαμβάνουν χώρα κάτω από το τραπέζι, Λικ Ουρσέλ. Και πραγματικά οι αρχικές ενδείξεις θα εξελιχθούν σε αποδείξεις για το πρόσωπο του καινούργιου προϊσταμένου, από την στιγμή που ένας μυστηριώδης πληροφοριοδότης με το κωδικό όνομα Τειρεσίας, θα παραδώσει στην Μορίν τα μυστικά εκείνα έγγραφα που τον συνδέουν με την πιθανή συνεργασία της φίρμας με αντίστοιχη Κινεζική, για την δημιουργία πυρηνικών σταθμών εκτός της επικράτειας, που αναμένεται να οδηγήσει στην εξάλειψη χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Γαλλία!

Η έκρηξη της Κέρνι θα είναι άμεση, προκαλώντας την ρήξη στους δεσμούς της με την νέα διοίκηση. Προχωρώντας ακόμη ένα βήμα παραπέρα, θα πάρει την απόφαση να παρουσιάσει τα ντοκουμέντα στον καινούργιο υπουργό της νεότευκτης κυβέρνησης, προκειμένου να του εκφράσει τις έντονες ανησυχίες της. Συνάντηση που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, αφού στις 17 του Δεκέμβρη, η συνδικαλίστρια θα βρεθεί φιμωμένη στο υπόγειο της οικίας της, έχοντας δεχθεί βάναυσο βιασμό από αγνώστους, που την απείλησαν πως αν συνεχίσει τις έρευνες, την επόμενη φορά θα βρεθεί νεκρή!

Σοκ είχε προκαλέσει, είναι η αλήθεια, στην κοινή γνώμη η φυσικά βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά Υπόθεση Κέρνι, την περίοδο της μετάβασης του τόπου από την Προεδρία Σαρκοζί στην νεοεκλεγείσα Ολάντ. Κυρίως για τις σοκαριστικές λεπτομέρειες της επίθεσης που δέχτηκε η ανήμπορη να αντισταθεί στους τραμπούκους γυναίκα, καθώς σύμφωνα με τα δεδομένα εντοπίστηκε χαρακωμένη στην κοιλιά και με την λαβή ενός μαχαιριού, καρφωμένη στον κόλπο της. Λογικότατη και η πρόθεση του πολυσχιδή γαλλόφωνου σινεμά, να μεταφέρει αυτή την ανατριχιαστική ιστορία στην μεγάλη οθόνη, δίνοντας ιδιαίτερη βάση μάλιστα, στα όσα εξευτελιστικά για την εικόνα της ακτιβίστριας, επακολούθησαν της κακοποίησης της.

Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο στοιχείο του φύλου της και στο πως αντιμετωπίστηκε, με έντονη δυσπιστία από τους ερευνητές της υπόθεσης, ιατροδικαστές, αστυνομικές αρχές, ακόμη και στενούς συνεργάτες της, το αποτρόπαιο έγκλημα, σε βαθμό που να θεωρηθεί και να επισημοποιηθεί μάλιστα σε δικάσιμο, ως στημένο. Το φιλμ, μετά την εναρκτήρια σκηνή, που μας εντάσσει στα όρια του, λίγο έως πολύ, γνωστού συμβάντος, γυρίζει τον χρόνο πίσω για να περιγράψει τις πιο πρόσφατες κινήσεις της Κέρνι, κλείνοντας σαν σε κύκλο την πρώτη πράξη, προκειμένου να επανέλθει στην αφήγηση της δεύτερης με τα όσα πραγματικά απίστευτα συνέβησαν κατόπιν του βιασμού.

Λοιδορίες, ταπεινώσεις, διαπομπεύσεις και εκθέσεις σε δημόσια κριτική, από τους κατέχοντες την ισχυρή καρέκλα, ενάντια σε ένα πρόσωπο που εντέλει αποδεικνύεται ιδιαίτερα τρωτό για αντέξει της βαρβαρότητα μιας τέτοιας πολιτικοοικονομικής μηχανορραφίας, τεραστίων εμπορικών συμφερόντων. Η γυναίκα, σε πρώτο πλάνο, βάλλεται από γνωστούς άγνωστους μασκοφόρους, κατακερματίζεται ψυχικά και σωματικά, αλλά και μονομιάς χάνει από δίπλα της κάθε έννοια συμμάχου ή αλληλέγγυου συνεργάτη στην νέα πρόκληση που καλείται να κοντράρει. Από τους υψηλά ιθύνοντες, αφού τόσο η φαμίλια, όσο και η εργατιά δεν θα την εγκαταλείψουν μόνη στον αγώνα.

Με σεβασμό προσεγγίζει την πρωτότυπη ιστορία ο σκηνοθέτης Jean Paul Salome στο ένατο μεγαλου μήκους δημιουργικό του βήμα. Αλλά και με μπόλικη αποστασιοποίηση σε κάποια σημεία κλειδιά της εξέλιξης της, αφήνοντας εκκρεμότητες που ενδεχόμενα να οδηγήσουν σε παρεξηγήσεις για το αν ή όχι η κεντρική ηρωίδα διοργάνωσε, από την νοσηρή της φαντασία και την εμμονή της με τις αστυνομικού περιεχομένου νουβέλες, το όλο σκηνικό. Ουσιαστικά με χρονικό, που επιμένει στην προβολή της λεπτομέρειες, μην παίρνοντας όμως θέση, μοιάζει η La Syndicaliste, που ενδεχόμενα να χρειαζόταν μια ένεση, ένα τσικ παραπάνω έντασης για να κρατήσει τον θεατή του με πιότερο σασπένς στην θέαση του έργου.

Αλλά και για να αξιοποιήσει το σημαντικού επιπέδου ανσάμπλ, του οποίου ηγείται η La Huppert, στην μπακ του μπακ συνεργασία της με τον ντιρέκτορα κατόπιν της πιο ανάλαφρης La Daronne. Η Παριζιάνα ντίβα τέτοιους ρόλους που ζητούν νευρώσεις στην έκφραση τους έχει για πρωινό, φροντίζοντας να αποδώσει στην εικόνα της Μορίν, τόσο την δυναμικότητα, όσο και την εύθραυστη χροιά που ζητά. Ανεκμετάλλευτος σχετικά παρελαύνει ο λοιπός υποκριτικός περίγυρος που τον συνθέτουν ηθοποιοί του λέβελ της Fois ή του Attal, με τον Gregory Gadebois να παίρνει τον υψηλότερο βαθμό, από τους μπόλικους ρολίστες που περιβάλλουν την σταρ. Σε ένα φιλμ που δεν το αγνοείς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι και το Γαλλικό θρίλερ της χρονιάς, όπως διατείνεται η μαρκίζα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2023 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

12/9/23

Toronto I.F.F. 2023 Live Episode 2 - DUMB MONEY IS THE DREAM SCENARIO

Όπως τόσο στεγνά με έχει καταδώσει ο τίτλος, είναι τετελεσμένο. Είκοσι ταινίες μετά, έπιασα το τζάκποτ και μάλιστα δυο φορές. Το ωραιότερο δε, εκεί που το περίμενα λιγότερο. Ούτε "κουλτούρα να φύγουμε", μήτε "σινεμά του δημιουργού". Ξύπνια, καθαρά, στο ψαχνό, χωρίς αμετροέπεια. Να ψυχαγωγηθεί ο θεατής με θέματα που τον αφορούν άμεσα, με τόλμη και χιούμορ. Πρώτο δείγμα ο Craig Gillespie του άχαστου τρίπτυχου (Lars & The Real Girl, I, Tonya και Cruella). Εκεί που ο Fincher το φέρνει γύρω-γύρω βάζοντας τους χαρακτήρες του στο μικροσκόπιο, ο Gillespie προτάσσει το Anti-Social Network. Κείπου ο Adam McKay βαρά το σφυρί κατακέφαλα, ξυπνητζίδικα και νιχιλιστικά, ο Craig παίρνει τη μέση οδό, τη σωστή, την πρόστυχη ναούμ.

Το Dumb Money είναι πουλέν της Blackberry, της Pinball σχολής. Κατεβαίνει στην πλέμπα, πιάνει το ζάιγκάιστ από το λαρύγγι και ξεβρακώνει κονγκρέσα, γουώλστρητ και το 1% μέχρι υφαλοτρυπίδος. Υπερθετικός ο Paul Dano κατά τα ειωθότα, αν τέτοιες παραγωγές είχαν βραβευτική τύχη, θα μιλούσαμε για ένα καλύτερο αύριο.

Στο ίδιο ουρανομήκες από πλευράς ικανοποίησης οπτικοακουστικό κύμα βρίσκεται το Dream Scenario του παγκοσμίως αγνώστου Kristoffer Borgli. Δώσε βάση στην πενιά όμως, διότι ως παραγωγός φιγουράρει ο πολύς (όποιος ξεύρει-ξεύρει) Ari Aster. Ο πιο βαρετός, μεσήλικας, καράφλας, λουζερούμπας καθηγητής εντελώς απροσδόκητα αρχίζει κι εμφανίζεται ολοένα και συχνότερα στα όνειρα οικείων, φοιτητών, του κόσμου ολάκερου! Η ασύλληπτη διασημότητα οδηγεί σε διασυρμό και cancel culture. Καστάρησε τώρα τον συγκλονιστικό Nic Cage στο ρόλο και κλέψε την παράστα-μη σε πω το TIFF23 ολόκληρο. Μιλάμε για Καουφμανικές κατάστασες στο πιο νορμάλ του.

Μετά τανωτέρω εγώ νετάρησα. Χορτάτος. Έχω πειστεί μέχρι το φυλλοκάρδι πως ο νικηταράς στα Όσκαρς δε θα προέλθει ούτε από People's Choice Award αποδωναταμέρη, μήτε καν ότι έτεροι βασικοί διεκδηκηταί θα προκύψουν μετά τη Βενετιά. Ως τα τώρα το καντράν έδειχνε Openheimmer εναντίον The Killers of the Flower Moon. Nolan Vs Scorsese. Αμ δε! Νάσου πετιέται ο Yorgos με τον Χρυσό Λέοντα ανά χείρας και το Poor Things θρονιάζεται ως το μέγα φαβορί στις μεγάλες κατηγορίες (η Emma Stone εννοείται άχαστη).

Τα γράφω αυτά ως προαύλιο του Αλέκου Παπαδόπουλου εκ Καλαμάτας ορμώμενου και το πολυαναμενόμενο The Holdovers που μου μούδιασε το γοφάδι στην ουρά για να πιάσω στασίδι -και δεν το μετάνοιωσα. Η ρετρό ιστοριούλα του λόξα δασκάλου και του ρέμπελου μαθητή κάπου στα Χριστούγεννα των έρλι σέβεντις είναι διανθισμένη με τσιτάτα αρχαίας ελληνικής γραμματείας, βόμβες ειλικρίνειας που αποπνέουν απογοήτευση και μοναξιά αντιπαλευόμενες από ένα γενναίο παράστημα αξιοπρέπειας και ψυχούλας που λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύει. Όχι Sideways αλλά ο Giamatti θα δει το όνομά του την ημέρα της Απονομής στην 5άδα φορσόρ.

Το American Fiction του πρωτάρη στη μεγάλη οθόνη Cord Jefferson διαθέτει ένα σπιρτόζικο, ατακαδόρικο, ξυραφένιο σενάριο (του ιδίου) και Jeffrey Wright επιτέλους σε πρωταγωνιστικό ρόλο μαύρου συγγραφέα που γίνεται ευρέως γνωστός με ψευδώνυμο κι ένα βιβλίο υπονόματι f**k. Η ώρα περνά νεράκι, σάτιρα της δήθεν βιβλιοδιαννόησης στο μίξερ, όμως στον τερματισμό τα χαλά με τρία-τέσσερα εναλλακτικά τέλη (σικ), σε μια έκδηλη αμηχανία πρωτάρη. Στόρυ και Wright λοξοκοιτούν βραβεύσεις.

Τον Viggo Mortensen τον παρακολουθώ προσεκτικά απτά πρώτα του σκηνοθετικά βήματα και ομολογημένα το The Dead Don't Hurt είναι απόδειξη ότι ο τυπάς προοδεύει εντυπωσιακά στη δεύτερη ταινία του. Γράφει, συνθέτει, παίζει απέναντι στη διαόλου κάλτσα Vicky Krieps που με το παιδιάστικο χαμόγελό της καλύπτει μια φλογερά δυναμική, ανημέρωτη θηλυκότητα που δένει ιδανικά με τον Viggo. Κοστουμάτο, χορταστικά φωτογραφημένο, μια μοντέρνα εκδοχή λατρεμένων ουέστερν της εποχής John Ford - Howard Hawks.

To Sing Sing είναι το πρότζεκτ αγάπης του συμπαραγωγού και σταρ Colman Domingo (που θα τον δούμε στο πολυδιαφημισμένο μιούζικαλ The Color Purple σύντομα) όπου μια ομάδα κρατούμενων στο Σινγκ-Σινγκ διασκευάζει Άμλετ με ανακατωμένο τον ερχόμενο για να ποιήσει Τέχνη μέσα στο πλέον αφιλόξενο μέρος. Αληθινή ιστορία, σχεδόν ολόκληρο το καστ νυν και πρώην τρόφιμοι, ευγενής ο σκοπός και συγκινητικός ο Ντομίνγκο.

Σε πάω μαλακωσιά από τα δυνατά χαρτιά στο ψιλοκαμμένα κι εκεί στο μεταίχμιο βρίσκεται το Next Goal Wins του τα-κάνω-όλα-και-συμφέρω Taika Watiti (Jojo Rabbit, Thor: Ragnarok). Η πραγματική ιστορία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αμερικανικής Σαμόα, το παγκοσμίως τοπ δηλαδή ρεζίλι του αθλήματος και οι προσπάθειες του κόουτς Michael Fassbender να σκοράρει το πρώτο της γκολ ενάντια στην Τόνγκα. Η κορνίλα, κραουντπληζιά και το ιδιοσυνγκρασιακό χούμορ του Taika καπελώνουν τους ηρωικούς αθλητάς με αποτέλεσμα ούτε ο στωικός Fassy, μηδέ το αυθεντικά ανταποκρινόμενο ανσάμπλ να δώσουν νικηφόρο αποτέλεσμα, μάλλον προς ισοπαλία το πήγαμε αυτό.

Ωχού παίρνω το φτυάρι και καθόλου δε με ελκύει αυτό. The End We Start From της πρωτάρας Mahalia Belo περιγράφει τον αγώνα επιβίωσης της Jodie Comer με το μωράκι της μετά από κατακλυσμό και φυσικά με την καμία δεν είμαστε για τέτοια θεματολογία σε τούτες τις τραγικές μέρες που ζει η Θεσσαλία. Το πέντιγκρι της σεναριογράφου Alice Birch (Lady McBeth, The Wonder) δεν προδιαθέτει για μια τόσο αφηρημένα γενικόλογη ιστορία, για μητρικό ένστικτο βασανισμένο στη δίνη οικολογικής καταστροφής με πολύ σλό-μό και ηλεκτρονική μουσική να αποσπά από την δίχως άλλο εμφανή αναληθοφάνεια της πλοκής. Ναι, η Κόμερ αξίζει, η ταινία όμως δε σώζεται.

Ανήκω στην κατηγορία όσων πιστεύουν πως ο Michael Keaton είναι ο καλύτερος Batman (sorry Robert) και συνυπογράφω πως αδίκως έχασε το όσκαρ για τον Birdman. Έτερον-εκάτουρον όμως διότι η πρώτη του σκηνοθετική υπογραφή, το Knox Goes Away, για έναν γερόλυκο επαγγελματία δολοφόνο με καλπάζουσα άνοια, είναι ένα παλιακό μετα-νουάρ από εκείνα της δεκαετίας (με επιείκεια) του 90 που ζέχνουν στυλάκι και μαγκιά χωρίς να προσθέτουν απολύτως τίποτα στο πολυφορεμένο είδος. Η όρεξη του James Mardsen και ο πάντα ευπρόσδεκτος Πατσίνο δίνουν εσάνς ζωντάνιας σε μια DOA προβλέψιμη ιστοριούλα που ο Keaton προτιμότερα να την υπηρετούσε μόνο ως πρωταγωνιστής.

Τόχω ματαξαναπεί ότι ο καναδοαρμένης Atom Egoyan, για το Εξότικα και (όχι) μόνο μαζί με τον Κρονεμβέργιο μου δημιούργησαν εφηβόθεν την εικόνα του ότι εδωδά ο σινεμάς ζει και βασιλεύει παντοτινά. Προσφάτως αποκαθήλωσα τον δεύτερο για το τελευταίο του κακούργημα (Crimes of the Future), τώρα θα διαιρέσω τον Άτομ(ο). Στο παντελώς αδόκιμο και φοβερά επιτηδευμένο Seven Veils, η δόλια Amanda Seyfried υπερβάλλει εαυτόν ως φέρελπις σκηνοθέτις που αναλαμβάνει την όπερα Σαλώμη του μέντορά της την οποία μεταβάλλει σε προσωπικό πεδίο υποβολής έως διευθέτησης των προσωπικών της τραυμάτων, επανατοποθετώντας τη δυναμική των χαρακτήρων υπό μια καθαρά φεμινιστική οπτική. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδής και τάχανες. Φτουξελευθερία με γοργά βηματάκια κι αδιαφορώ για το αν ανήκω στη μειονότητα εδώ.

Στο τέλος, στην ουρά καλύτερα, το ντοκιμαντέρ που γιαταμέ ανήκει στην κατηγορία δολοφονίας χαρακτήρα. Πρόκειται για το Sorry / Not Sorry των Caroline Suh - Cara Mones που για μιάμιση ώρα ξαναστήνει στο εδώλιο τον μέχρι πρότινος δημοφιλέστερο σταντάπ κωμικό στον πλανήτη Louis CK για το γνωστό σκάνδαλο αυνανισμού μπροστά σε απροσδιόριστο αριθμό συναδέλφων του γυναικών την τελευταία 20ετία, άλλοτε με ή χωρίς την ξεκάθαρη συναίνεσή τους. Ο CK εν τω μεταξύ έχει επιστρέψει στα σόουζ με σχετική επιτυχία οπότε οι κανσελάδες εφορμούν να του πάρουν (ξανά) το κεφάλι. Πολλές μαρτυρίες, χωρίς ουσιαστικό συμπέρασμα, τέτοιες δουλίτσες προς άγραν νεο-λιμπεράδων γίνονται με ευκολία μπούμερανγκ, διότι πρόβλημα σεξισμού στον συγκεκριμένο χώρο και σεξουαλικές βρωμιές σαφώς υπάρχουν, καταδικαστέες είναι και φυσικά υπάρχει Δικαιοσύνη για τον κάθε Λούη. Αλλά το να βγαίνεις να πεις ότι ο άλλος μου αυνανίστηκε στο τηλέφωνο και εγώ το είπα στον πλανήτη και το κράξιμο που έφαγα θα με ακολουθεί μέχρι τον τάφο μου και βγαίνω τώρα να το ξανακράξω μπας και δικαιωθώ είναι κλάουτ χόρινγκ και ξεφτιλέ ιστορία δεκαπέντε λεπτών δημοσιότητας. ΜΗΝΥΣΕ ΤΟΝ κυρία μου!

Χόρτασες κιόλας; Έχω τελευταίο επεισόδιο-επιδόρπιο με πρόβλεψες και τελικές βραβεύσεις, Κυριακή Κοντογιορτή!

gaRis

Περισσότερα... »

Η Καλόγρια ΙΙ (The Nun II) - Review / Κριτική

Η Καλόγρια ΙΙ

του Michael Chaves. Με τους Taissa Farmiga, Jonas Bloquet, Storm Reid, Anna Popplewell, Bonnie Aarons.

Μάτια παντού!

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Νάσουτο λοιπόν το ακόμη ένα τσαπτεράκι που ξεπηδά από το μπουκέτο του The Conjuring, το ένατο αριθμητικά στην λίστα του συγκεκριμένου Universe που εκκίνησε την δράση του ακριβώς μια δεκαετία πριν, με τις ευλογίες του Μίδα James Wan και την χρηματοδότηση της Warner. Διόλου τυχαία και άδικα, αφού κάθε απόπειρα της συγκεκριμένης παραγωγής μια χαρά τα πηγαίνει στα παγκόσμια box office, φτάσαμε σήμερα ένα βήμα πριν την δεκάδα, κατόπιν τριών μερών Καλεσμάτων, αντίστοιχων Annabelle, μιανής χαμένης στην μετάφραση La Llorona και της πρώτης The Nun, που η αλήθεια είναι μας είχε προκύψει ιδιαίτερα απογοητευτική, σε βαθμό πεταματού, στην αρχική της βόλτα στα 2018, δια χειρός Corin Hardy. Γι αυτό είμαστε εδώ, πες, για να διορθωνόμαστε και να βελτιωνόμαστε, γεγονός αναμφισβήτητο, στην θέαση του πρώτου σίκουελ του κλωναριού, που δεδομένα σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, τουλάχιστον βλέπεται...

Τα παράξενα μεταφυσικά και ιδιαίτερα αιματηρά περιστατικά που θα λάβουν χώρα στην Καθολική Μονή του Ταρασκόν, θα ταξιδέψουν σαν άσχημα μαντάτα σε ολόκληρη την Ευρώπη, φτάνοντας και στην αντίληψη της νεαρής Αδελφής Ιρέν, που έχοντας ήδη πρότερη εμπειρία μάχης με τα δαιμόνια, έχει εγκατασταθεί μόνιμα σε μοναστήρι της Ιταλίας. Αντιλαμβανόμενη πως και πάλι κάτι κρύβεται πίσω από τα παράξενα φονικά, θα λάβει την εντολή της Εκκλησίας, για να μεταβεί στο νότιο άκρο της Γαλλικής επικράτειας, προκειμένου να δει με τα μάτια της τι ακριβώς συμβαίνει.

Συνοδευόμενη, παρά τη θέληση της, από την ατίθαση και ιδιότροπη, νεότερη της, μαθητευόμενη μοναχή Ντέμπρα, η γεμάτη βαθιά Πίστη, Καλόγρια Ιρέν, τόσο έχοντας γνώση από το πρόσφατο παρελθόν που αντιμετώπισε τα σατανικά πνεύματα, όσο και ακολουθώντας το ένστικτο της, θα νιώσει βέβαιη πως το θρησκευτικό κοινόβιο έχει κυριευτεί από τις δυνάμεις του Σκότους. Και πιο συγκεκριμένα από την απέθαντη διαβολική ρασοφόρα Βαλακ, που επιθυμεί να μετατρέψει έναν τόπο λατρείας του Θεού σε πύρινη Κόλαση.

Το ημερολόγιο σημαδεύει το 1956, συνεπώς η ιστορία μας χρονικά ακολουθεί το εισαγωγικό επεισόδιο, δίχως να ξεφεύγει από την αβάσταχτη περίοδο που η Γηραιά Ήπειρος πάλευε να ορθοποδήσει από τα δεινά του Μεγάλου Πολέμου. Δεύτερο κλειδί της υπόθεσης, πέρα από την εκ νέου παρουσία της μπερδεμένης, αλλά και αποφασιστικής Σίστερ Ιρέν, εκείνη του δυναμικού και άριστου μάστορα Μορίς, που πλέον έχει βολευτεί στην Ταρασκόν, φροντίζοντας να καλύπτει τις ανάγκες συντήρησης του αυστηρών αρχών οικοτροφείου θηλέων, που συστεγάζεται στην Μονή. Ακόμη ένας λόγος για να πειστεί κανείς πως το τριβόλι, έχει διαβεί τα Τρανσιλβανικά όρη, για να φωλιάσει για τα καλά στις όχθες του Ροδανού, βάζοντας σημάδι την ευαίσθητη ψυχή του θηριώδη, κατά τα άλλα, φρέντσι χάντσμαν...

Σύμφωνοι, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για ένα στόρι που ξεχειλίζει από πρωτοτυπίες και εκπλήξεις. Ακολουθώντας όμως πιστά τις σεναριακές δομές των πιο καλών στιγμών του Conjuring σύμπαντος, το φιλμ φροντίζει να σιγοκαίει το σασπένς ίσαμε που θα φτάσει η Καλόγρια στον τόπο που αναμένεται να δοθεί η υπέρτατη ρήξη, κινούμενο σε δύο παράλληλες αφηγηματικές τροχιές: Από την μία στο μακρύ ταξίδι της Ιρέν, που σταδιακά την μετατρέπει από απρόθυμη να ριχτεί σε μια ακόμη μάχη με το θηρίο, σε πανίσχυρο όπλο τιγκάτο πάθος για το πως θα κοντράρει το Βελζεβούλ, απόρροια και του προστιθέμενου μοχλού πίεσης της νεαρής συνοδού. Και από την άλλη στο πως εξελίσσει την φονική της παρουσία η Βαλακ, κινούμενη στα ημιφωτισμένα κατώγια με πονηρές μεθόδους για να επιτύχει το δαιμονικό παρανάλωμα.

Αναμφίβολο όπλο στις κοφτές τρομαξιές που σκαρφίστηκε ο αξιοπρεπής και δοκιμασμένος στο είδος ντιρέκτορας Michael Chaves, η απόλυτα φοβιστική μορφή της διαβολικής καλογραίας (Bonnie Aarons, ξανά). Τα ειδικά εφέ, δίχως να κυριαρχούν, στήνουν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα ανατριχίλας, με πιο όμορφη ιδέα ψευδαίσθησης εκείνη της άτακτης φυλλομέτρησης των περιοδικών στον τοίχο, που θα αναδείξουν στην ματιά της Ιρέν την μορφή του εχθρού που αποξαρχής υποπτευόταν. Πειστική εμφάνιση, πολύ ποιοτικότερη της προηγούμενης στον ίδιο ρόλο, για την Taissa Farmiga, που δεν αποφεύγει κάποιες ερμηνευτικές υπερβολές, παρασυρόμενη ίσως και από την φιλοδοξία του σκριπτ να παρουσιάσει κάτι πιο κοινωνικά προβληματισμένο, από ένα απλά θρησκευτικού περιεχομένου χόρορ.

Που όμως δεν πρόκειται για μια επανάληψη χαμένου χρόνου, όπως είχε συμβεί στον ανεκδιήγητων εκφάνσεων πιλότο, που είχε πιάσει το εμπορικό τζακ ποτ, δεκαπενταπλασιάζοντας σε κέρδη το κόστος των 20 εκατομμυρίων δολαρίων του αρχικού του μπάτζετ. Κάτι που αναμένω να συμβεί και στην περίπτωση της συνέχειας The Nun II, ανοίγοντας περαιτέρω την όρεξη και για ένα ή περισσότερα τσάπτερς στο μέλλον, αν και πιστεύω πως καλό θα ήταν για την υστεροφημία του πιο επιτυχημένου franchise στα χρονικά του genre, να έπεφταν οι τίτλοι τέλους για τις περιπέτειες της Καλόγριας κάπου εδώ. Δεν το νομίζω να συμβεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2023 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

11/9/23

Toronto I.F.F. 2023 Live Episode 1 - HAYAO'S DREAMS

Εκκίνηση με την επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ είχα χρόνια να κάμω - τόσα που δε θυμάμαι. Δικαιολογημένη πρωτιά στα χρονικά να προκριθεί animated μυθοπλασία, βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς ο Hayao Miyazaki είναι ζωντανός θρύλος όσο και τα Gibli studios. Πως μπορώ να ξεχάσω κείνη την αβάντα στο Βίλατζ Πάρκ Ρέντη του οσκαροδοξασμένου Spirited Away που φισκάραμε δυο αίθουσες προ 20ετίας! Ωραία χρόνια.

Ο χρόνος γοργά πέρασε αλλά ελάχιστα έφθειρε την αστείρευτη φαντασία του μάστερ, απόδειξη τούτο το The Boy And The Huron το οποίο αναπόφευκτα αναμοχλεύει μνήμες Kurosawa's Dreams (1990), κοντά στο λυκόφως του έτερου γιαπωνέζου τιτάνα της παγκοσμίου κινηματογραφίας. Ημι-αυτοβιογραφικό, ύμνος στην παιδικότητα, ελεγεία στον κόσμο του επέκεινα, βαθιά οικολογικό. Εικόνες μαγικές, λυρικές που φέρνουν δάκρυα ικανοποίησης και ευγνωμοσύνης έναντι του 75χρονου πια Μιγιαζάκι. Μεγάλο ναι.

Αφότου γέμωσα μπαταρία προχωρώ σε δυο επιλογές της θυγατρός μου. Το Κατινάκι ξεχώρισε αφενός το North Star, με σκηνοθετική υπογραφή της σαγηνεύτρας Kristin Scott Thomas (Άγγλος Ασθενής) και παραλλαγή των 3 Αδελφών του Άντον Τσέχοφ. Scarlet Johanson και Sienna Miller βαυκαλίζονται με ένα ανσάμπλ που πολύ θα ήθελε να παίξει σε κάτι σαν Ρίτσαρντ Κέρτις χαριτωμενιές άλλων εποχών όμως, παρά την καταγεγραμμένη αφοσίωση της Σκαρλετίτσας, το όλον βγαίνει λίγο φλατ και προβλέψιμο.

Αντίθετα, η άλλη επιλογή της Τίνας, Finest Kind, ελέω της αγαπημένης νέας σκρημ κουήν Jenny Ortega, ψαρεύει στα φουρτουνιασμένα νερά του προλεταριάτου ιχθυόσκαλας και τις διαταραγμένες οικογενειακές ισορροπίες των ψαράδων. Ακκίζεται περισσότερα απόσα σταλήθεια καταφέρνει, ενώ ο Tommy Lee Jones σε προκεχωρημένο γήρας με έφερε, δε θα το κρύψω, μια μελαγχολία στην ψυχή.

Πιστός στη μεγάλη μου αγάπη για το ντοκυμαντέρ, τιμήθηκα από το COPA 71, σε παραγωγή-σπικάζ Serena Williams περικαλώ. Ποιός ξεύρει δια την ύπαρξιν κείνου του δραπετεύσαντος της συλλογικής μνήμης, αφορισμένου από τη FIFA Μουντιάλ Ποδοσφαίρου Γυναικών στο Μέχικο, ένα χρόνο μετά αυτό των ανδρών; Με φούτατζ και μαρτυρίες των παικτριών (σικ), το αποτέλεσμα είναι cineκινητικό, cineρπαστικό και πιθανότατα οσκαρικότατο.

Στο καπάκι (δε θέλω να σε αγχώσω αλλά για αρχή παλεύω με μέσο όρο έξι ταινίες ημερησίως) ανοίγω ορίζοντες σε ευρωπαϊκό τεραίν που τόσο χαροποιούμαι κάθε χρόνο να βλέπω τους αυτόχθονες (που λέει ο λόγος) να "διαβάζουν υπότιτλους" μαζί μου σα νάναι ανδραγάθημα. Χαχα. To Solitude της Ισλανδής Ninna Palmadottir είναι μια συμπαθεστάτη ιστορία από το ανθολόγιο του λήμματος Παππούς μόνος συναντά παιδάκι από δυσλειτουργική οικογένεια που του νικάει τη μοναξιά (βλέπε χολυγουντιανές αντίστοιχες με Hanks ή Murray). Αυτό που με ακούμπησε στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο νατουραλισμός και η υπομονετική ματιά της δημιουργού.

Πάμε Μάλτα τώρα μέσω του Σουηδού Axel Petersen και της τρίτης του απόπειρας Shame On Dry Land που εξιστορεί τα πάθια απατεωνίσκου σε αναζήτηση εξιλέωσης (φάτσα για νουάρ ο Joel Spira), χαμένος ανάμεσα στους εμιγκρέδες ομοεθνείς του και τις αμαρτωλές επιδιώξεις των. Γουλάρησα μουσική, με έφκιασε η ολοένα αυξανόμενη ένταση της πλοκής.

Ανεβαίνουμε βόρειο-ανατολικά προς Πολωνία μεριά, για να συναντήσουμε The Peasants των φοβερών Welchmans, τούτο το καλλιτεχναράδικο ζευγάρι πίσω από το μοναδικό προ 5ετίας Finding Vincent που έφθασε μέχρι τα ανημέητεντ όσκαρς. Για άλλη μια φορά (στην κυριολεξία) ζαλίζουν με τη ζωγραφική τους χειροτεχνία μέχρις εξαντλήσεως, διασκευάζοντας ένα βραβευμένο με νόμπελ έργο με φόντο τας πολωνικάς εξοχάς, σε μια α λα Dogville (α)ηθογραφία όπου η πεντάμορφη Kamila Urzedowska μαρτυρά στα χέρια των αγροίκων μουζίκων που δεν την αποδέχονται ως κυρά του αφέντη γαιοκτήμονα.

Πισωγύρισμα στη μεσόγειο, κατά Ισραήλ μεριά, το δράμα φυλακών ανηλίκων Bad Boy του Hagar Ben - Asher και παλιόπαιδο τον ταλαντούχο έφηβο Guy Menaster. Για τους σειράκηδες της αμερικανικής τηλεόρασης η γραφίδα εδώ ανήκει στο μυαλό που έγραψε τη σειρά όπου αργότερα βασίστηκε το υπερ-επιτυχεσιάρικο Euphoria (HBO). Ron Leshem λοιπόν ο οποίος σε σκάρτα 74 λεπτά σε κερνάει σφρίγος, μυρωδιά αιματηρή εγκλεισμού και βάιμπς Breaking Bad, όπως απήντησα σε σχετική ερώτηση PR-τζούς κατά τη βιαστική έξοδό μου εκ της αιθούσης.

Άιντε άλλη μια (η ενάτη) για να κλείσομε επεισόδιο μάτια μο. Έκπληξη η Anna Kendrick που οδεύει πίσω από την κάμερα στο Woman of the Hour στην αναπαράσταση της δράσης ενός διεστραμμένου σήριαλ κίλερ, του Rodney Alcala που διέπραξε πάνω από μια εκατοντάδα εγκλήματα κατά κυρίως νεαρών γυναικών μέχρι στην τελική του σύλληψη. Φόντο εδωνά το τηλεοπτικό Dating Game στο κατώφλι των 70s όπου μια κοπελιά επιλέγει ανάμεσα σε τρεις μπάτσελορ τον συνταξιδιώτη σε μέρη εξωτικά σε στυλ ραντεβού στα τυφλά. Στο ρόλο η ίδια η Αννούλα που είναι σαφέστατα καλύτερη μπροστά στο φακό, όμως το κίνητρο είναι αγαθό και η προσπάθεια διόλου κακή. Εδώ κρατάμε τον killer Daniel Zovatto (The Pope's Excorcist) ο οποίος αναδεικνύεται πολλά υποσχόμενος.

Όσο ακριβώς προμηνύεται και η cineχεια, με το 2ο Επεισόδιο από το Τορόντο να σερρίρεται οσονούπω καυτό. Κάτσε φρόνιμα, επιστρέφω αμέσως.

gaRis

Περισσότερα... »

7/9/23

Toronto I.F.F. 2023 Live Episode 0 - ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το 12 είναι ο τυχερός μου αριθμός. Έχω γεννηθεί 12/12, ανήμερα του Αγ. Σπυριδώνου. Είναι γνωστός και ως ο αριθμός της τελειότητας (από εμέ αυτό πέρασε και διόλου δεν ακούμπησε). Και κάπου εδωνά, το τέρμα του δρόμου, το κλείσιμο του κύκλου, το τέλος εποχής μου στον Κάναδα. Που συμπέφτει μένα TIFF23, χαμηλών πτήσεων, σεμνό και ταπεινό, εξαπανάγκης. Βλέπεις, τα αμερικανικά Σωματεία Ηθοποιών (SAG) και Σεναριογράφων (WGA), μπαίνοντας αδιαπραγμάτευτα στον πέμπτο μήνα των απεργιακών τους κινητοποιήσεων, έχουν πλήξει το Τορόντο πιότερο απόλα τα χινοπωρινά φεστιβάλια (Βενετία, Telluride, NYFF), εξαπόψεως αδυναμίας προσέλευσης ταλέντου που μεταφράζεται σε σημαντικά πεσμένη σημοσιότητα. Διόλου τυχαίο, ο τηλεπικοινωνιακός κολοσσός Bell (στρατηγικός σπόνσορας από τα 1995, με μερίδιο συνεισφοράς στα έσοδα του TIFF περί το 28% του κορβανά) ανακοίνωσε ήδη τη διακοπή cineργασίας, προμηνύοντας περίοδο ισχνών αγελάδων για το πλέον πολυσχιδές φεστιβάλι του πλανήτη.

Τα 6 θρυλικά βένιουζ (TIFF Bell Lightbox, Roy Thomson Hall, the Visa Screening Room at the Princess of Wales Theatre, Cineplex's Scotiabank Theatre Toronto, Glenn Gould Studio at the Canadian Broadcast Centre, the Royal Alexandra Theatre) παραμένουν ζωντανά, έτοιμα, συνεπικουρία εκατοντάδων εθελοντών να υποδεχθούν κοινό, τύπο και εκπροσώπους της κινηματογραφικής βιομηχανίας από τις τέσσαρες γωνιές της υφηλίου. Η απριόρι εξήγα είναι πως τα βαριά οσκαρικά χαρτιά είτε βγήκανε κατακαλόκαιρο (Barbenheimer), είτε Κάννες (Killers of the Flower Moon, Zone of Interest), ή Βενετιά (Poor Things, Maestro), οπόταν ο ενθουσιασμός προβλέπεται περιορισμένος. Εκτός του δημοσιογραφικού πάσο(υ) δικαιάμαι και 10 δημόσιες προβολές, έτσι λοιπόν φρόντισα να βάνω το σούπερ Κατινάκι, αίμα και βλαστάρι μου να κάμει την επιλογή (κι ο νοών νοείτω). Καθημερινό ροβολητό που αναμένω να ρίξω με ένταση και έμφαση το πρώτο 4ήμερο του TIFF23, Mississauga-TIFF Lightbox στην 350 King Street West και τα γνώριμα στέκια εκεί στα πέριξ.

Ο Κάναδας που γνώρισα προ 12ετίας λίγη σχέση έχει φευ με τη σημερινή προβληματική κατάστα. Παγκόσμια ύφεση αισθητή κιαπεδώ, πυρκαγιές πρωτοφανείς, τρελός (πραγματικός) τιμάριθμος, στεγαστική κρίση, αθρόα εισέλευση νομίμων μεταναστών χωρίς μελέτη αποκατάστασης δίνουν μια αίσθηση έντονης αβεβαιότητας και προσωπίκαλι, απογοήτευσης. Με συγκίνηση και ένα σφίξιμο αποχαιρετώ φέτος το Θεσμό που εξυπαρχής απετέλεσε αιτία και κάλεσμά μου σε τούτη την ευλογημένη χώρα. Με διαβάζεις πάντα στο Moviesltd.gr. Τιτιβίζω στο @TakisGaris. Αν έχεις ερωτήματα και παραγγελιές για συγκεκριμένα φιλμς, στα παραθέτω αμέσως. Το πατροπαράδοτο opening την 7η Σεπτέμβρη θα τελεστεί με το μετα-κύκνειο άσμα του Μιγιαζάκι (The Boy and the Heron ) ενώ έως τις 17 θα παρελάσουν πλατφόρμες και κινηματογραφικές προτάσεις για να κάνουμε γούστα ως ακολούθως (πηγή το Vulture):

Gala Presentations 2023

A Normal Family, directed by Hur Jin-ho

Concrete Utopia, directed by Um Tae-Hwa

Dumb Money, directed by Craig Gillespie

Fair Play, directed by Chloe Domont

Finest kind, directed by Brian Helgeland

Flora and Son, directed by John Carney

Hate to Love: Nickelback, directed by Leigh Brooks

Lee, directed by Ellen Kuras

Lil Nas X: Long Live Montero, directed by Carlos López Estrada and Zac Manuel

Next Goal Wins, directed by Taika Waititi

NYAD, directed by Elizabeth Chai Vasarhelyi and Jimmy Chin

Sly, directed by Thom Zimny

Smugglers, directed by Ryoo Seung-wan

Solo, directed by Sophie Dupuis

Swan Song, directed by Chelsea McMullan

Thank You For Coming, directed by Karan Boolani

The Boy and the Heron, directed by Hayao Miyazaki

The End We Start From, directed by Mahalia Belo

The Movie Emperor, directed by Ning Hao

The New Boy, directed by Warwick Thornton

The Royal Hotel, directed by Kitty Green

Special Presentations 2023

A Difficult Year, directed by Éric Toledano and Olivier Nakache

A Normal Family, directed by Hur Jin-ho

American Fiction, directed by Cord Jefferson

Anatomy of a Fall, directed by Justine Triet

Close to You, directed by Dominic Savage

Daddio, directed by Christy Hall

Days of Happiness, directed by Chloé Robichaud

El Sabor de la Navidad, directed by Alejandro Lorano

El Rapto, directed by Daniela Goggi

Evil Does Not Exist, directed by Ryûsuke Hamaguchi

Ezra, directed by Tony Goldwyn

Fingernails, directed by Christos Nikou

Four Daughters, directed by Kaouther Ben Hania

His Three Daughters, directed by Azazel Jacobs

Hit Man, directed by Richard Linklater

In Restless Dreams: The Music of Paul Simon, directed by Alex Gibney

Kidnapped, directed by Marco Bellocchio

Knox Goes Away, directed by Michael Keaton

La Chimera, directed by Alice Rohrwacher

Last Summer, directed by Catherine Breillat

Les Indésirables, directed by Ladj Ly

Memory, directed by Michel Franco

Monster, directed by Kore-eda Hirokazu

Mother Couch, directed by Niclas Larsson

Next Goal Wins, directed by Taika Waititi

North Star, directed by Kristin Scott Thomas

One Life, directed by James Hawes

Pain Hustlers, directed by David Yates

Poolman, directed by Chris Pine

Quiz Lady, directed by Jessica Yu

Ru, directed by Charles-Olivier Michaud

Reptile, directed by Grant Singer

Rustin, directed by George C. Wolfe

Seven Veils, directed by Atom Egoyan

Shoshana, directed by Michael Winterbottom

Sing Sing, directed by Greg Kwedar

Smugglers, directed by Ryoo Seung-wan

Stop Making Sense, directed by Jonathan Demme

Swan Song, directed by Chelsea McMullan

The Beast, directed by Bertrand Bonello

The Burial, directed by Maggie Betts

The Convert, directed by Lee Tamahori

The Critic, directed by Anand Tucker

The Dead Don’t Hurt, directed by Viggo Mortensen

The Holdovers, directed by Alexander Payne

The Movie Teller, directed by Lone Scherfig

The Peasants, directed by DK Welchman and Hugh Welchman

The Promised Land, directed by Nikolaj Arcel

The Zone of Interest, directed by Jonathan Glazer

Together 99, directed by Lukas Moodysson

Unicorns, directed by Sally El Hosaini and James Krishna Floyd

Uproar, directed by Paul Middleditch and Hamish Bennett

Wicked Little Letters, directed by Thea Sharrock

Wildcat, directed by Ethan Hawke

Woman of the Hour, directed by Anna Kendrick

Midnight Madness 2023

AGGRO DR1FT, directed by Harmony Korine

Boy Kills World, directed by Moritz Mohr

Dicks: The Musical, directed by Larry Charles

Hell of a Summer, directed by Finn Wolfhard, Billy Bryk

KILL, directed by Nikhil Nagesh Bhat

NAGA, directed by Meshal Aljaser

Riddle of Fire, directed by Weston Razooli

Sleep, directed by Jason Yu

When Evil Lurks, directed by Demián Rugna

Working Class Goes to Hell, directed by Mladen Đorđević

Discovery 2023

Achilles, directed by Farhad Delaram

After the fire, directed by Mehdi Fikri

A Match (Sthal), directed by Jayant Digambar Somalkar

Andragogy, directed by Wregas Bhanuteja

An Endless Sunday, directed by Alain Parroni

Arthur & Diana, directed by Sara Summa

Backspot, directed by D.W. Waterson

Frybread Face and Me, directed by Billy Luther

Gonzo Girl, directed by Patricia Arquette

Hajjan, directed by Abu Bakr Shawky

How to Have Sex, directed by Molly Manning Walker

I Don’t Know Who You Are, directed by M. H. Murray

La Suprema, directed by Felipe Holguín Caro

Mandoob, directed by Ali Kalthami

Mimang, directed by Kim Taeyang

Seagrass, directed by Meredith Hama-Brown

Solitude, directed by Ninna Pálmadóttir

Tautuktavuk (What We See), directed by Carol Kunnuk, Lucy Tulugarjuk

The Teacher, directed by Farah Nabulsi

The Tundra Within Me (Eallugierdi), directed by Sara Margrethe Oskal

The Queen of My Dreams, directed by Fawzia Mirza

Valentina or the Serenity (Valentina o la serenidad), directed by Ángeles Cruz

Widow Clicquot, directed by Thomas Napper

Wild Woman, directed by Alán González

Without Air, directed by Katalin Moldovai

Yellow Bus, directed by Wendy Bednarz

Wavelength Features 2023

Do Not Expect Too Much from the End of the World, directed by Radu Jude

Here, directed by Bas Devos

The Human Surge 3, directed by Eduardo Williams

Inside the Yellow Cocoon Shell, directed by Phạm Thiên n

Mademoiselle Kenopsia, directed by Denis Côté

Mambar Pierrette, directed by Rosine Mbakam

Music, directed by Angela Schanelec

Nowhere Near, directed by Miko Revereza

Orlando, My Political Biography, directed by Paul B. Preciado

Pictures of Ghosts, directed by Kleber Mendonça Filho

Youth (Spring), directed by Wang Bing!

gaRis

Περισσότερα... »

24/8/23

Οπενχάιμερ (Oppenheimer) - Review / Κριτική

Οπενχάιμερ

του Christopher Nolan. Με τους Cillian Murphy, Emily Blunt, Matt Damon, Robert Downey Jr., Florence Pugh, Josh Hartnett, Casey Affleck, Rami Malek, Kenneth Branagh.

American Prometheus

γράφει ο gaRis (@takisgaris)

Πρέπει νάμανε εφηβαίος δεκατριάρης. Κοντεψιά Χριστούγεννα 1985. Ακούω Πετρίδη από τις 4 στις 5. Το μίξτέηπ έτοιμο πάντα για μαγνητοφώνηση. Στα πικάπ ο Sting (από το ντέμπουτο σόλο άλμπουμ του The Dream of the Blue Turtles) να ψέλνει ελεγειακά τους στίχοι «How can I save my little boy from Oppenheimer's deadly toy?». Είναι το ανατριχιαστικό Russians (ή «Ρούσιανς» όπως το πρόφερε ο ανεπανάληπτος μέντορας Γιάννης, που τόκοψε πριν το τέλος οδηγώντας με να πατήσω εσπευσμένα το κόκκινο κουμπί του stop). Πριχού το Τσερνομπίλ, την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Το Oppenheimer, ένα ακόμη ιδιοσυγκρασιακό Nolanικό έπος, εικονογραφεί με φουλ ένταση και αρκετή συμπόνοια, το ταξίδι του Julius Robert Oppenheimer (1904-1967), καθηγηταρά πανεπιστημιακού φυσικού και πατέρα της ατομικής βόμβας που έπληξε Χιροσίμα (06/08/1945) και Ναγκασάκι (09/08/1945) στην Ιαπωνία, κατ ουσίαν τερματίζοντας με τον πλέον φρικώδη τρόπο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία εκκινείται υπενθυμίζοντας τον μύθο του Προμηθέα (εξού και ο παραλληλισμός με το βραβευμένο με Pulitzer βιβλίο όπου βασίστηκε, το American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer), επιθυμώντας να εναγκαλιστεί το ιδεώδες της θυσίας, τάχαμου, του Oppie, να διοχετεύσει την ιδιοφυία του σε ένα όπλο ανεπανάληπτης μαζικής καταστροφής.

Και μπορώ άνετα να πάω σοροπιαστά το πράμα, καθότι και οι πέτρες γιγνώσκουν πως ο Chris Nolan είναι παιχταράς και τοτέμ για μια πλειάδα σινεφίλων που λάτρεψαν τον Batman εξαιτίας του και βαρέσανε μπιέλα με τα δαιδαλώδη Inception, Interstellar και την τελευταία μπαρούφα το Tenet. Γνωστά τοις άπασι επίσης τα τρικάκια με τις μπομπάστικ μουσικές υποκρούσεις (Zimmer εγγύηση), την κατακερματισμένη δράση και την κούρσα προς την τελική ενοποίηση χωροχρόνου για μέγιστο εφφέ. Όντως, τόσο η (δίχως κρουστά) εφιαλτική μουσική του οσκαροστεφανωμένου Ludwig Göransson (Black Panther, 2019) όσο και η στιλπνά σκονισμένη φωτογραφία του Hoyte Van Hoytema (υποψήφιος για την καλύτερη δουλειά ως σήμερα του Νόλαν, Dunkirk, 2017) cineπικουρούν μια IMAX 70mm εμπειρία υπό την υπερσίγουρη μπαγκέτα του δημιουργού ενός αδιανόητα φιλόδοξου σκεπτόμενου μπλοκμπάστερ, ζουμαρισμένου προκλητικά σε αδηφάγες συνομιλίες λάιβ ιστορικής αξίας.

Τρεις ακριβώς ώρες, η τελευταία μάλλον αχρείαστη, με παγκοσμίου κλάσης επιχρίσματα υπόκωφων, βαθιά ενοχικών εκρήξεων που καταλήγουν σε μια σχεδόν απενοχοποίηση δυο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος καθώς το επίκεντρο είναι ο JR ενώ τουναντίον τα άνω των 200.000 αθώα θύματα δεν υπάρχουν πουθενά. Κατά τα λοιπά, άλλο ένα αφάν γκατέ της υποκριτικής με καθηγούμενο τον Cillian Murphy σε ερμηνεία καριέρας, όχι μακράν της Peaky Blinders στρατόσφαιρας, με αμέσως ακόλουθο τον επιτέλους ηθοποιό ξανά Robert Downey Jr (νέμεσις για όσκαρ) και μια παρέλαση από Kenneth Branagh, Gary Oldman, Casey Affleck, Rami Malek για να παραλείψω ακόμη τους άλλους μισούς. Ως είθισται, μέτρια γραμμένοι γυναικείοι ρόλοι, τόσο της συζύγου Oppie (υπερθετική η Emily Blunt) όσο και της ερωμένης (ξοδεμένη σα γυμνό μοντέλο η υπερτάλαντη Florence Pugh).

Το άρτιστρι του Oppenheimer είναι καθηλωτικό και κραυγάζει σπουδαιότητα που δε δένει οργανικά ούτε ως αίσθηση αμύητου θεατή ούτε πιότερο ταιριάζει με τα ιστορικά κίνητρα που φωτοσκιάζουν τον Οπενχάιμερ καμουφλάροντας την εγκληματική αλήθεια του. Η Universal τα έβγαλε τα ξόδια στο πολύ άνετο ($700M και ακόμη τρέχει παγκοσμίως), μολαταύτα εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Nolan έχει ένα αριστούργημα κάπου μέσα του που ακόμη ψάχνει έξοδο μέσα στο δαίδαλο της ανοικονόμητης αισθησιαρχίας του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Αυγούστου 2023 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Oppenheimer

1η ΠΡΟΒΟΛΗ