American Ultra PosterΔεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο, από έναν μαστουρωμένο, ψυχρό δολοφόνο! Η πιο ανατρεπτική και ξεχωριστή κωμική περιπέτεια της χρονιάς είναι εδώ, έχει τον τίτλο American Ultra, είναι σκηνοθετημένη από τον Nuri Nourizadeh, που δικό του ήταν το επίσης απόλυτα θορυβώδες Project X και βασίζεται σε σενάριο του Max Landis, του δημιουργού δηλαδή του Chronicle. Νεαρός υπάλληλος μπακάλικου, που αρέσκεται κατά την βάρδια του να φουμάρει το καλό γρασίδι, θα δείξει απίστευτες μαχητικές ικανότητες παρότι σε κατάσταση μέθης και ζαλάδας, γεγονός που δεν θα αφήσει ασυγκίνητες της μυστικές υπηρεσίες που θα τον διαλέξουν για τις δυσκολότερες των αποστολών τους. Όταν ο εχθρός όμως απαγάγει το κορίτσι του, ο χαρισματικός νέος, θα δείξει πιο είναι το πραγματικά εκδικητικό του πρόσωπο. Τρελή δράση υπόσχεται το φιλμ, όπως άλλωστε απεικονίζει και το εντυπωσιακό τρέιλερ με την Lionsgate να είναι εκείνη που έχει αναλάβει την διανομή τους στις αίθουσες στις 21 Αυγούστου, πρωτίστως φυσικά στην αμερικάνικη επικράτεια.

American Ultra Movie

Με ένα ταιριαστό όσο και δοκιμασμένο στο είδος ντουέτο ερμηνευτών, μιας και ο Jesse Eisenberg έχει ξαναφορέσει το πουκάμισο του στόνερ, ενώ και η Kristen Stewart έχει κι εκείνη τις δικές της στιγμές πνευματικής απογείωσης στο πανί στην μέχρι τώρα καριέρα της. Μαζί τους την ομάδα συμπληρώνουν και οι Topher Grace και Bill Pullman.

Στις δικές μας αίθουσες? Αρκετά αμφίβολο...


Περισσότερα... »

Point Break PosterΟ μόνος νόμος που μετράει είναι της βαρύτητας! Είχε κάνει μια αξιοπρεπή εμπορική επιτυχία, μα το κυριότερο στοιχείο που χαρακτήρισε το ορίτζιναλ Point Break, πριν από μερικές δεκαετίες, είναι πως είχε αποκτήσει ιδιαίτερα φανατικό κοινό, που δήλωνε ενθουσιασμένο στην περιπετειώδη συνύπαρξη του Patrick Swayze και του Keanu Reeves. Η απόφαση της Warner Bros για ριμέικ της πασίγνωστης ταινίας της Kathryn Bigelow, εντέλει όπως αποδεικνύει το ταχύτατο τρέιλερ, έχει μια διαφορετική προσέγγιση του ορίτζιναλ, που θα νόμιζε κανείς πως ελάχιστα το θυμίζει. Πολύ πιο εντυπωσιακό και εφετζίδικο, το φιλμ εστιάζει στις παράνομες πράξεις της συμμορίας των εξτρίμ αθλητών που καθοδηγεί ο ιδιαίτερος και ξεχωριστός Μπόντι, τον οποίο έχει υπό στενή παρακολούθηση ο νεαρότατος μυστικός πράκτορας Τζόνι Γιούτα, κατορθώνοντας να εισέλθει ως δυναμικό πουλέν του στην ομάδα. Πανηγυρικό τόνο θα έχει η παγκόσμια κυκλοφορία της ταινίας στους κινηματογράφους, καθώς έχει οριστεί να κάνει την επίσημη πρώτη της ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2015, επιθυμώντας να σπάσει - διόλου απίθανο - το εισπρακτικό ρεκόρ που είχε καταφέρει το πρωτότυπο.

Point Break Movie

Μάλιστα και δίχως την παρουσία κάποιου σούπερ αστέρα στην σύνθεση του, μιας και τον έμπειρο αθλητάρα / λωποδύτη υποδύεται ο Λατίνος Edgar Ramirez, ενώ τον εξίσου χαρισματικό σε κάθε αθλητική του προσπάθεια αστυνομικό υποδύεται ο Luke Bracey. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Ericson Core, όχι και τόσο γνώριμο δημιουργικό όνομα, που σαν κληρονομιά έχει αφήσει μόνο το Invincible, βασισμένος σε σενάριο του Kurt Wimmer των The Recruit, Ultraviolet, Salt και Total Recall του νεότερου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Δεκεμβρίου 2015 από την Odeon




Περισσότερα... »

A Walk In The Woods PosterΌταν ωθείς τον εαυτό σου στα άκρα, τότε ξεκινά η πραγματική διασκέδαση! Από τα φιλμς που ανήκουν στον γηριατρικό κύκλο, όπως για παράδειγμα τα δύο Best Exotic Marigold Hotel, το Last Vegas ή το The Hundred Foot Journey, είναι και το A Walk In The Woods, που σκηνοθετεί ο Ken Kwapis. Πρόκειται για μια κομεντί με περιπετειώδεις και δραματικές προεκτάσεις, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα μ τα απομνημονεύματα του Bill Bryson, που έφτασε ίσαμε την κορυφή του τοπ των μπεστ σέλλερς. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ο Μπιλ, φημισμένος συγγραφέας ταξιδιωτικών βιβλίων, φτάνοντας σε ηλικία απόσυρσης, αντί να επιθυμήσει να ξοδέψει λίγο χρόνο με την αγαπημένη του σύζυγο, θα αποφασίσει να πάρει τα βουνά και να διασχίσει μια διαδρομή κακοτράχαλων μονοπατιών 2μισι χιλιάδων χιλιομέτρων. Εκεί στα Απαλάχια Όρη, που μαζί με τον καλύτερο του φίλο, τον συνομήλικο Κατζ, θα επιχειρήσει να κάνει έστω και αργά, την πορεία αναζήτησης του εαυτού του, όπως πάντα το επιθυμούσε. Πρεμιέρα στο Sundance, για λόγους που έχουν να κάνουν κατά βάση με το πρωταγωνιστικό πρόσωπο του φιλμ, όχι με ιδιαίτερα θετικές πάντως κρίσεις από τους παρευρισκόμενους στο Σολτ Λέικ. Οι αίθουσες περιμένουν την ταινία για το κοινό - στις ΗΠΑ πρωτίστως - στις 2 Σεπτεμβρίου 2015.

A Walk In The Woods Movie

Δεν το βάζει κάτω εδώ που τα λέμε ο υπερβολικά γηρασμένος αν κρίνει κανείς από τα γκρο πλαν, Robert Redford, που εδώ στήνει παρεάκι με τον επίσης αναγνωρισμένο καλλιτεχνικά Nick Nolte και την σπουδαία και πολυτάλαντη Emma Thompson, σε μια πιο χαλαρή και συγκινητική στιγμή, από τις πιο σοβαρές που τον έχουμε συνηθίσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 από την Seven / Spentzos


Περισσότερα... »

Ο Νόμος της Σιωπής (Son of a Gun) PosterΟ Νόμος της Σιωπής
του Julius Avery. Με τους Ewan McGregor, Brenton Thwaites, Alicia Vikander, Jacek Koman, Matt Nable, Tom Budge, Nash Edgerton


Πατήρ, Υιός και Άγιος Χρυσός
του zerVo (@moviesltd)

Οι σινεφίλ που κατά καιρούς ρίχνουν κλεφτές ματιές στις παγκόσμιες κινηματογραφικές βιομηχανίες, σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει μια ανάταση που εμφανίζει την τελευταία δεκαετία η δημιουργικότητα των προερχόμενων από τους Αντίποδες σκηνοθετών. Ειδικότερα μάλιστα στο είδος που ορίζεται ως crime θρίλερ, η ποιότητα των Αυστραλών είναι τέτοια, που ονόματα όπως των John Hillcoat (Lawless, The Proposition) και David Michod (Animal Kingdom) θεωρούνται πλέον περιζήτητα στα μεγάλα διεθνή ραντεβού. Ο Julius Avery είναι ένα από τα καινούργια βλαστάρια αυτής της down under σχολής, που μπορεί με το ντεμπούτο του Son Of A Gun, να μην φτάνει στα επίπεδα των έμπειρων προαναφερόμενων, σίγουρα όμως κάνει ένα αξιοπρεπές πρώτο βήμα, δείχνοντας ικανό μέρος των δεξιοτήτων του.

Ο Νόμος της Σιωπής (Son of a Gun) Wallpaper
Εισερχόμενος στην φυλακή υψίστης ασφαλείας, προκειμένου να εκτίσει την δωδεκάμηνη ποινή που του επιβλήθηκε για πλημμέλημα ο 19χρονος Τζέι Αρ, έχει να αντιμετωπίσει όλους εκείνους τους κινδύνους που προκαλούν στους νεότερους οι παλιοσειρές. Εντυπωσιασμένος από την οξυδέρκεια και την εξυπνάδα του ψάρακα, ο έχοντας να περάσει ακόμη είκοσι χρόνια πίσω από τα κάγκελα, κακοποιός Μπρένταν Λιντς, θα τον πάρει υπό την επίβλεψη του, αποτρέποντας τους υπόλοιπους τρόφιμους να του κάνουν κακό. Έναντι φυσικά αδρού ανταλλάγματος, αφού από εκείνον περιμένει πως μόλις απελευθερωθεί, να φέρει εις πέρας την καλά οργανωμένη απόδραση, που θα βγάλει από την στενή, τόσο τον βαρυποινίτη, όσο και την υπόλοιπη συμμορία του.

Και πραγματικά μετά από μια εντυπωσιακή σε εκτέλεση, Παλαωιωκωστικών μεθόδων, εξαφάνιση από το προαύλιο του σωφρονιστικού ιδρύματος, η ομάδα θα ανοίξει τα φτερά της για καινούργια κατορθώματα σε όλη την αυστραλιανή επικράτεια. Αρχής γενομένης από το ξάφρισμα των μεταλλείων χρυσού, εκεί που οι πανάκριβες ράβδοι, υπόσχονται στον καθένα κομπανιέρο ληστή, ζωή χαρισάμενη, αν όλα πάνε κατ ευχήν. Στην ζωή του μικρού όμως, έχει μπει εδώ και καιρό η παράνομη μετανάστης Τάσα, που θα αναστατώσει την καρδιά του και θα θέσει σε κίνδυνο το παράτολμο σχέδιο των γκάνγκστερς.

Πρόκειται για μία από εκείνες τις περιπτώσεις που στον βούρκο του υποκόσμου, κρύβονται εκείνες οι ηθικές αξίες που είναι ικανές να δημιουργήσουν ιδιαίτερες φιλικές έως και αδελφικές σχέσεις (που επίσης συναντάμε εδώ) αλλά συνήθως σχέσεις στοργής, που δύναται να συγκριθούν μόνο μεταξύ πατρός και υιού. Σε μια πολύ λιγότερης έντασης και πάθους εκδοχή του Un Prophet, ο απομακρυσμένος από την φαμίλια του νέος, που έχει κατρακυλίσει στην παρανομία, με ευχαρίστηση θα δεχτεί την θαλπωρή του όχι ιδιαίτερα γλυκόλογου, απότομου και κυκλοθυμικού Μπρένταν. Η ιδιομορφία του σεναρίου, περισσότερο παίζει με την πιθανή ανατροπή, ο τύποις γονιός να την έχει στημένη στον εικοσάρη, στοιχείο που βαθμηδόν ανεβάζει ποσοστά να συμβεί, μέχρι που φτάνουμε στην τελική σεκάνς, όπου λύνεται επιτέλους το σασπένς ερώτημα, για το αν όλα ήταν ένα παιχνίδι που θα επέφερε περισσότερο κέρδος.

Με ικανή σκηνοθετική ματιά ο πρωτόπειρος Avery, στήνει μια αξιόλογη πρώτη πράξη εντός της φυλακής, θυμίζοντας περισσότερο κλίμα από βρετανικό Starred Up, με το που φεύγει η κάμερα όμως από το φρέσκο, σαν κάπου να μπερδεύεται θεματικά, μιξάροντας το crime, με το ρομάντζο και το heist με το κοινωνικό δράμα, ουσιαστικά μην καταλήγοντας ποτέ σε κάποιο σαφή ορίζοντα. Στα θετικά του Son Of A Gun, οπωσδήποτε εντάσσεται η μονίμως έντεχνα υπερφωτισμένη κινηματογράφηση, χαρακτηριστικό στοιχείο σχεδόν όλων των προερχόμενων από την Ωκεανία αντίστοιχων παραγωγών, μα και το επιλεγμένο κάστινγκ, με εξαίρεση τον διασημότερο των αστέρων που συμμετέχουν, ο οποίος εδώ κάνει μια από τις πλέον άστοχες εμφανίσεις της πολύ καλής του καριέρας.

Για πες: Κι αυτό διότι ο McGregor, ανακατεύοντας Σκωτσέζικα με αυστραλέζικη προφορά, μάλλον προς το γλαφυρό τείνει, γεγονός που δεν αναστρέφει με την εκφραστική του δεινότητα, σε αντίθεση με τον ταλαντούχο Brenton Thwaites, που βγάζει στην ματιά του την πρέπουσα μελαγχολία του ζορισμένου και δίχως ορατό μέλλον νέου. Από την δική της μεριά η έκπληξη του Ex Machina, Σκανδιναβή Alicia Vikander, μάλλον προς το μισκάστ τείνει, άσχετα αν παρουσία του χαρακτήρα της, η ταινία αρχίζει να ρετάρει, όχι επιβαρύνοντας κατά ανάγκη την ίδια, μα περισσότερο το σενάριο που δεν ψάχνει για ξεκάθαρο προορισμό.

Ο Νόμος της Σιωπής (Son of a Gun) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Seven / Spentzos
Περισσότερα... »

Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines) PosterΜανταρίνια
του Zaza Urushadze. Με τους Lembit Ulfsak, Elmo Nüganen, Giorgi Nakashidze, Misha Meskhi


Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Για ένα πουκάμισο αδειανό

Τούτη η ταινία διεκδίκησε τόσο τη Χρυσή Σφαίρα όσο και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στις τελευταίες ανάλογες τελετές. Και δικαίως. Σινεμά στο ύψος του ανθρώπου, που δεν μιλάει για υπερήρωες αλλά για σκέψεις και αισθήματα. Σινεμά που φροντίζει τόσο το μυαλό όσο και την καρδιά, μην αφήνοντας δυσαρεστημένα ούτε τα μάτια. Ατόφιο σινεμά που δεν κραυγάζει αυτά που θέλει να πει αλλά τα λέει τόσο όμορφα και καίρια.

Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines) Wallpaper
Φονταμενταλισμοί, εθνικισμοί και άλλοι -ισμοί έχουν φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο. Τεχνητές διαιρέσεις, τεχνητά μίσοι, τεχνητοί στρατοί. Πώς το έλεγαν οι Smiths στο «Death of a disco dancer»; «Love, peace and harmony? Love, peace and harmony? Oh, very nice, very nice, very nice, very nice. But maybe in the next world. Maybe in the next world». Εκεί έχουμε φτάσει. Ενώ τα πράγματα είναι απλά. Κι ένα δάσος με μανταρινιές μπορεί να είναι ο Κήπος της Εδέμ.

Η υπόθεση: 1992. Ακολουθώντας το αποσχιστικό κύμα που σαρώνει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η Αμπχαζία θέλει να αυτονομηθεί από την Γεωργία. Έτσι, προκύπτει πόλεμος. Χριστιανοί οι Γεωργιανοί, Μουσουλμάνοι οι Αμπχάζιοι. Ένα χωριό που κατοικούνταν κατά βάση από Εσθονούς βρίσκεται στο μέσον της σύρραξης. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων έχουν εγκαταλείψει την περιοχή κι έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους. Μόνο δύο άνθρωποι έχουν απομείνει: ο γερο-μαραγκός Ίβο και ο φίλος του, ο Μάρκους. Ο Μάρκους θέλει επίσης να φύγει, όχι όμως πριν μαζέψει τη σοδειά από τις μανταρινιές του. Ο Ίβο δεν δείχνει διατεθιμένος να φύγει. Θα μείνει ακόμα και μετά τη φυγή του φίλου του, ακόμα κι αν μείνει ο τελευταίος άνθρωπος στο χωριό. Μετά από μια σύγκρουση ο Ίβο βρίσκεται να γιατροπορεύει στο σπιτικό του δύο...εχθρούς: τον Τσετσένο μισθοφόρο (που πληρώνεται από τους Αμπχάζιους) Άχμεντ και τον Γεωργιανό Νίκο. Καθώς οι δύο αντίπαλοι γιατρεύουν τις πληγές τους το αρχικό μίσος που τους χώριζε μετατρέπεται σε κατανόηση, με τη βοήθεια του Ίβο. Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται και κάνει τα δικά του κουμάντα.

Η άποψή μας: «Αν βγάλει το κεφάλι του από το παράθυρο, θα του το κόψω», λέει ο αψύς Άχμεντ, φωνάζοντας δυνατά τη σκέψη που κατακλύζει το μυαλό του σχετικά με τον εχθρό του και «αναγκαστικό» συγκάτοικό του, τον Νίκο. «Αν βγάλει το πουλί του για να κατουρήσει, τι θα κάνεις;», του απαντά ρωτώντας τον ο θυμόσοφος Ίβο. Ένας χαρακτηριστικός διάλογος από τούτη την γλυκόπικρη κωμικοτραγωδία. Μια ταινία που στηλιτεύει τον πόλεμο χωρίς να προσπαθεί να «διδάξει» αλλά επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο. Τα πάντα στην ταινία συμβαίνουν φυσικά, ακόμα και σε καταστάσεις τόσο παράλογες όσο ο πόλεμος. Οι άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, τρώνε, πονάνε, ερωτεύονται (ναι, κι ας είναι μόνο μια φωτογραφία σε ένα μικρό κάδρο), κοιμούνται, κατουράνε, πεθαίνουν. Και μισούν. Το τελευταίο, μας λέει ο ανθρωπιστής σκηνοθέτης, είναι το μόνο που προκύπτει τεχνητά. Οι εχθροί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, κι ας πιστεύουν σε άλλο θεό, κι ας έχουν διαφορετική πατρίδα. Μέσα στη φύση, μέσα στο όργιο της δημιουργίας, μέσα στην αφθονία των εσπεριδοειδών, ο άνθρωπος μπορεί να επιζήσει απλά, όμορφα, γνήσια, αρμονικά. Ναι, ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν το λόγο τους. Ναι, ακόμα και σήμερα, μια κατεστραμένη κασέτα (σημείωση: αν δουν την ταινία κάποιοι 20χρονοι ούτε θα ξέρουν τι είναι εκείνο το κίτρινο πράγμα που προσπαθεί να διορθώσει ο Νίκο!) μπορεί να προκαλέσει γνήσια συγκίνηση.

Γλυκύτατη ταινία με τον Ίβο να έχει τον πλέον αβανταδόρικο ρόλο, αλλά και τον πιο δυνατό και ευαίσθητο συνάμα. Τα χέρια του μαραγκού δουλεύουν το ξύλο για να φτιάχνουν πολλά πράγματα, όπως καφάσια για τα μανταρίνια. Αν χρειαστεί, πάντως, ετοιμάζουν και φέρετρα. Για να επιστρέψει ο θανών στη γη μέσα σε ξύλινη μήτρα αυτήν τη φορά... Μια ταινία που σίγουρα θα εκτιμήσετε.

Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Feelgood / Neo Films
Περισσότερα... »

Τρελή Αγάπη (Amour Fou) PosterΤρελή Αγάπη
της Jessica Hausner. Με τους Christian Friedel, Birte Schnoeink, Stephan Grossmann, Hana Sofia Lopes


Σ' αγαπώ μέχρι θανάτου
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τρελός κι αλλοπαρμένος

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η 43χρονη Αυστριακή Jessica Hausner και η δεύτερη που βλέπουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας μετά το προ εξαετίας «Προσκύνημα στη Λούρδη» (Lourdes, 2009). Όσοι είχατε λατρέψει εκείνη την ταινία ετοιμαστείτε για κάτι εντελώς διαφορετικό ως προς το ύφος και το στήσιμο. Αλλά πάντα αναγνωρίσιμο είναι το σήμα κατατεθέν του αυστριακού σινεμά, έτσι όπως το έχουμε μάθει από Haneke, Seidl και άλλους ταλαντούχους κοντοξάδελφους των Γερμανών. Μια ανησυχητική ηρεμία στην επιφάνεια, μια βαθειά άρρωστη κοινωνία, μια απέραντη αποξένωση και μια υπέρτατη ανάγκη για (συν)αισθήματα, που, από τη στιγμή που δεν μπορούν να προκύψουν «φυσιολογικά» (ότι μπορεί να σημαίνει πλέον τη σήμερον ημέρα η συγκεκριμένη λέξη) προκύπτουν παρά φύσιν.

Τρελή Αγάπη (Amour Fou) Wallpaper
Το σίγουρο είναι πως τούτη η ταινία δεν... καταπίνεται εύκολα. Με έντονη τη θεατρικότητα, ο θεατής, είτε καλοπροαίρετος είναι είτε κακοπροαίρετος, δυσκολεύεται να χωνέψει όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης. Κι αυτό γιατί αλλιώς έχουμε μάθει το σινεμά – και τελευταία και την τηλεόραση. Ταχύτητα, στακάτο μοντάζ, αλήθεια σε πρώτο πλάνο, σενάρια με ανατροπές, υπολογισμένη αισθητική που θεοποιεί την επιφάνεια και να μην ξεχνάμε και το σεξ – αυτό που υπονοείται. Έρχεται λοιπόν αυτή η Αυστριακή και χαλάει τη μανέστρα: κοστούμια εποχής, χαλαρά πλάνα, κλειδοκύμβαλα κι ένας μπουνταλάς που ντε και καλά θέλει να αυτοκτονήσει παρέα με κάποια γυναίκα «που αγαπάει». Όχι και το πιο εύκολο πρότζεκτ για το μέσο θεατή – αλλά τελικά αξίζει τον κόπο.

Η υπόθεση: Βερολίνο της Ρομαντικής Εποχής. Ο νεαρός ποιητής Χάινριχ επιθυμεί να υπερνικήσει το αναπότρεπτο του θανάτου μέσα από τον έρωτα, αλλά αδυνατεί να πείσει τη σκεπτικίστρια ξαδέλφη του Μαρί να τον συντροφέψει σε μια πράξη αυτοχειρίας. Κι ενώ προσπαθεί να συμβιβαστεί μ’ αυτήν την άρνηση, γεμάτος ανείπωτη θλίψη για την αδυναμία της ξαδέλφης του να αντιληφθεί το βάθος των συναισθημάτων του, ο Χάινριχ γνωρίζει την Ανριέτ, τη σύζυγο κάποιου γνωστού του από τη συμβατική του δουλειά – μιας που μέσω ποίησης δεν μπορεί να βγάλει τα προς το... ζην, αυτός που τόσο πολύ θέλει να «αναχωρήσει». Ο Χάινριχ ξανακάνει την ίδια πρόταση στη σαγηνευτική νέα γυναίκα, κι ενώ αρχικά δεν έχει το παραμικρό αντίκρισμα, όλα αλλάζουν όταν η Ανριέτ ανακαλύπτει πως πάσχει από μια ανίατη ασθένεια... Ή μήπως όχι;

Η άποψή μας: «Μια ''ρομαντική κωμωδία'', ελεύθερη απόδοση της ιστορίας της αυτοκτονίας του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ το 1811», μας πληροφορεί σχετικά με την ταινία ο εύχρηστος pocket κατάλογος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εκεί που την πρωτοείδαμε τον περασμένο Νοέμβριο. Μια ταινία που «αποθεώνει την παρεξήγηση του Χάινριχ φον Κλάιστ: η ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, ο θάνατος, η ελευθερία, η ισονομία, η φορολογία, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η ανθρωπότητα... όλα είναι μια αδιάκοπη και διασκεδαστική (για τους άλλους;) παρεξήγηση», έγραφε στο κείμενό του για το περιοδικό «φιλμ νουάρ» ο καλός φίλος Κώστας Καρδερίνης. Ξέχασε μόνο και το «η επιστήμη» (και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ιατρική). Κατά τα άλλα, τα λέει μια χαρά ο συνάδελφος, ακριβώς όπως τα σκέφτηκα κι εγώ βλέποντας την ταινία, οπότε γιατί να μην παραθέσω τα δικά του λεγόμενα (μιας που ταυτίζομαι με αυτά ως σκέψη) και να προσπαθήσω να γράψω τα ίδια πράγματα με άλλες λέξεις ή άλλο τρόπο; Λογοκλέπτω τώρα; Όχι, αφού βάζω την πηγή και την αναφέρω – δεν την «θάβω».

Όντως μαύρη, κατήμαυρη κωμωδία η ταινία της Hausner, που κρύβει ειρωνεία ήδη από τον τίτλο της. Όχι, δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια παραλλαγή του «Τρελού Πιερό» τοποθετημένη στις αρχές του 19ου αιώνα – ο Jean-Luc Godard (κοιτάξτε σύμπτωση να βγαίνει την ίδια βδομάδα και το «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα», ε;) πίστευε τότε στον απόλυτο έρωτα, όντας πιο υλιστής – μακριά από ρομαντισμούς. Αλλά και ο Belmondo, βαμμένος μπλε και ζωσμένος δυναμίτες, τον... πλάστη του πηγαίνει να συναντήσει κουβαλώντας αβάσταχτο έρωτα... Η σκηνοθέτιδα, θεατρικώ τω τρόπω, δείχνει πως διαθέτει καντάρια ταλέντο και πως είναι από τις πιο αξιόλογες σκηνοθέτιδες των τελευταίων χρόνων. Αν και, η αλήθεια είναι, πως δεν μπορεί κάποιος να πει πως θα κόψει εισιτήρια τούτη η ταινία σε κανονική, εμπορική προβολή σε αίθουσες. Παραείναι ταγμένη σε αυτό που θέλει να πει και στον τρόπο που το λέει και δεν γίνεται «κάτι πιο ποπ», στιλ κοπολικής «Μαρίας Αντουανέτας» πχ.

Άρα, ταινία δυσκολοχώνευτη για το μεγάλο κοινό, που (ενδεχομένως) να αποτελέσει αντικείμενο λατρείας για λίγους και εκλεκτούς. Και ναι, κάποιοι που θα διαβάσουν τούτη την κριτική για την ταινία και παρακινηθούν να πάνε να τη δουν, μπορεί να μας βρίσουν χυδαία – δικαίωμά τους. Πώς το έλεγε ο Truffaut; «Ή μαζί σου ή χωρίς εσένα». Ναι, ιδωμένο υπό πρίσμα κατάμαυρου χιούμορ. Μιας που το άλλο πρόσωπο στην περίπτωση της Hausner δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να... αυτοκτονείς (να παραφράσουμε και τον τιτανομέγιστο Zulawski). Με παρέα, βεβαίως βεβαίως...

Τρελή Αγάπη (Amour Fou) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Feelgood
Περισσότερα... »