Movies Ltd

Τι συμβαίνει όταν σβήνει το φως? Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ είναι Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) εμπνευσμένο από έναν αληθινό και αινιγματικό θρύλο, το μυστήριο των νησιών Φλάναν. Με φόντο ένα ομιχλώδες απομονωμένο νησί, ο ταλαντούχος Δανός Kristoffer Nyholm (The Killing, Taboo) σκηνοθετεί ένα κλειστοφοβικό και συγκινητικό θρίλερ εποχής. Μία προσεγμένη ταινία για την απληστία και την εύθραυστη ανθρώπινη φύση που ξετυλίγει αργά και αποτελεσματικά την ιστορία, αιχμαλωτίζοντας το κοινό με τις ανατροπές και τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα της. Τρεις φαροφύλακες πηγαίνουν για έξι εβδομάδες σε ένα ακατοίκητο νησί, 20 μίλια μακριά από τις δύσβατες ακτές της Σκωτίας. Καθώς ο Τόμας, o Τζέιμς και ο Ντόναλντ τακτοποιούνται στη συνηθισμένη, μοναχική τους ρουτίνα, κάτι απρόσμενο και πιθανώς καταλυτικό συμβαίνει, όταν πέφτουν πάνω σε κάτι που δεν είναι δικό τους για να το κρατήσουν. Από πού ήρθε; Σε ποιαν ανήκει; Ένα πλοίο εμφανίζεται από μακριά και μπορεί να έχει τις απαντήσεις… Μία σκληρή μάχη για επιβίωση ξεκινά, ενώ η απληστία αντικαθιστά την πίστη και η απομόνωση τροφοδοτεί την παράνοια. Τρεις τίμιοι άντρες οδηγούνται στην καταστροφή.

Με τις εξαιρετικές ερμηνείες των βετεράνων Peter Mullan (Tyrannosaur) και Gerard Butler (300) καθώς και του ανερχόμενου Connor Swindels (Sex Education).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Tanweer!

Η Σκανδιναβία θα αφανιστεί! Από τους δημιουργούς της επιτυχίας Το Κύμα και από τον σκηνοθέτη John Andreas Andersen έρχεται το Νορβηγικό φιλμ καταστροφής Ο Σεισμός (Skjelvet / The Quake). Το 1904, ένας σεισμός μεγέθους 5,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλόνισε το Όσλο. Το επίκεντρο του σεισμού ήταν στο "Ρήγμα του Όσλο" το οποίο εκτείνεται κάτω από την πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Σεισμοί μικρότερου μεγέθους εξακολουθούν να συμβαίνουν στην περιοχή ακόμα και σήμερα. Οι γεωλόγοι δεν είναι απολύτως σίγουροι, αλλά υπάρχουν ενδείξεις που υποδεικνύουν ότι ένας εξαιρετικά ισχυρός σεισμός είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο κοντινό μέλλον στο Όσλο. Το πότε θα συμβεί αυτό, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά. Ίσως σε 100 χρόνια, ίσως σε 10 χρόνια, ίσως αύριο...

Με τους Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Kathrine Thorborg Johansen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Neo Films!

Δεν είναι ποτέ πολύ αργά, για να βρεις την φωνή σου! Η ταινία Η Σύζυγος (The Wife) του Bjorn Runge διαδραματίζεται κυρίως στη δεκαετία του ’90, κάνοντας όμως αναδρομή και στα πρώτα χρόνια της σχέσης του ζευγαριού, πίσω στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Το σενάριο βασίζεται στο ομότιτλο, πετυχημένο και αγαπημένο, βιβλίο της Meg Wolitzer, ενώ το φιλμ έχει ήδη προταθεί για Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, ενώ υπήρξε υποψήφιο στην ίδια κατηγορία (Δράμα) και στις Χρυσές Σφαίρες. Η Τζόαν είναι η τέλεια σύζυγος. Επί σαράντα χρόνια έχει θυσιάσει το ταλέντο, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της για να στηρίξει το σύζυγο της και τη λογοτεχνική του καριέρα. Ο γάμος τους έχει χτιστεί με άνισους όρους κι εκείνη έχει ξεπεράσει τα όρια της. Την παραμονή της βράβευσης του Τζο με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η Τζόαν ετοιμάζεται να αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της καριέρας του.

Με τους Glenn Close, Jonathan Pryce, Christian Slater.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Seven Films και την Spentzos Films!

Thick As A Brick!

του zerVo (@moviesltd)

Η χρονιά ήταν το 2014, όταν μετά από σκέψη και οργάνωση πολλών ετών, η Warner αποφάσισε να προβεί στο ρισκαδόρικο βήμα του ζωντανέματος των χαρακτήρων της διαβόητης μπράντας παιχνιδιών στην μεγάλη οθόνη. Και πραγματικά το μελετημένο, όσο και πανάκριβο μιας και κόστισε περίπου 70 εκατομμύρια δολάρια, animation, μια χαρά τα κατάφερε τόσο εμπορικά, πολλαπλασιάζοντας επί επτά φορές το μπάτζετ του σε έσοδα, όσο και καλλιτεχνικά αφού έφτασε ίσαμε τις Χρυσές Σφαίρες του είδους του, αλλά και αποσπώντας μια Οσκαρική υποψηφιότητα για καλύτερο τραγούδι. Με αφετηρία αυτές τις θετικές προδιαγραφές, όπως και με τα αισιόδοξα μηνύματα που έστειλαν τα ενδιάμεσα σπιν οφ (Batman / Ninjago Lego Movie) που τα πήγε εξίσου καλά στα box office, δεν αποτέλεσε την παραμικρή έκπληξη η επαναφορά του τίτλου για ένα δεύτερο επεισόδιο περιπετειών. Μόνο που από την ανάγνωση των ονομάτων των Phil Lord και Christopher Miller στα κρέντιτς του σίκουελ μόνο δίπλα στο written by και όχι στο directed, καταλαβαίνει κανείς πως τα πράγματα δεν έχουν και μεγάλη σχέση με το ορίτζιναλ.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την σπουδαία ημέρα που η μαγική πόλη του Μπρίγκσμπουργκ γιόρτασε την σωτηρία της και πλέον τίποτα δεν έχει παραμείνει το ίδιο στην πάλαι ποτέ πολύχρωμη τούβλινη πολιτεία. Η επέλαση των μανιασμένων εξωγήινων Ντούπλο έχοντας ισοπεδώσει τα πάντα, έχει μετατρέψει τον τόπο στο σκοτεινό και κακοδιάθετο Αποκάλυψμπουργκ, όπου όλοι κοιτάζουν το συμφέρον και την επιβίωση τους. Ο μόνος που παραμένει χαμογελαστός και ονειροπόλος, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να ξεφύγει μαζί με την καλή του Λούσι στην γη της επαγγελίας, είναι ο ηρωικός μάστορας Έμμετ, ο απλοϊκός εργάτης που έκανε τα πάντα για να σώσει την πόλη του από την καταστροφή.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η αιφνιδιαστική έφοδος του δαιμόνιου Στρατηγού Συμφορά, θα φέρει μεγαλύτερη αναστάτωση στην περιοχή, καθώς θα απαγάγει τους καλύτερους φίλους και συνεργάτες του Έμμετ, την Ζόρικη Λούσι, τον Μπάτμαν, την Μονοκερούλα Γατούλα, τον πειρατή Σιδερογένη και τον εφευρετικό Μπένι και θα τους οδηγήσει στο λημέρι της εκκεντρικής βασίλισσας Τσαπερδόνας. Που μπορεί να δείχνει εκ πρώτης όψης φιλική και διαχυτική, πίσω από την άνετη συμπεριφορά της όμως, κρύβει ένα πανούργο σχέδιο. Και ο μοναδικός που μπορεί να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά θα είναι και πάλι ο φουκαριάρης Έμμετ, που πάνω του πέφτουν ξανά οι ευθύνες της σωτηρίας των κολλητών του. Σε αυτό το ταξίδι του στον μακρινό κόσμο του Συστάρ, ο καλόκαρδος νέος δεν θα είναι ολομόναχος, αφού θα έχει για σύμμαχο του, τον δυναμικό και αποφασιστικό Ατρόμητο Ρεξ!

Που εκ πρώτης όψης πάντως ο άφοβος wanabe Χαν Σόλο, του φέρνει κομματάκι του κτίστη, τόσο εμφανισιακά όσο και φωνητικά, αν του αλλάξεις λιγάκι την κόμμωση και του προσθέσεις λίγα γένια τριών ημερών, προκειμένου να αγριέψει κάπως το πρόσωπο του. Μα τι λες να συμβαίνει εδώ πέρα, που το παιχνίδι έχει ξεφύγει από την κλειστή Λέγκολαντ και έχει φτάσει μέχρι την άκρη του σύμπαντος, όπου αναμένεται να λάβει χώρα η τελική αναμέτρηση? Ένα εναλλακτικό Star Wars, που όμως σε αυτό οι αντίπαλοι είναι πλαστικοί, φιγουρίνινοι, είναι πανέτοιμο να ξεκινήσει, με φόντο ένα πανζουρλιστικό περιβάλλον, ολόφωτο και εκρηκτικό, πλημμυρισμένο στις μπιτάτες νότες, κατά προσταγή της ιδιόμορφης μονάρχη του μακρινού άστρου, που έχει βάλει στο μάτι για να κάνει μια για πάντα κύρη και καλό της τον Σκοτεινό Ιππότη. Αν σε όλο αυτό το σουρεαλιστικό μιξάζ προσθέσουμε το αστρόπλοιο των τόσο όμοιων, ακόμη κι αν ο ένας δείχνει μάγκας και ο άλλος μπουλούκος, Μαξ και Έμμετ, που πιλοτάρουν...δεινόσαυροι, τότε έχουμε ολότελα σαν δεδομένο πως στο δεύτερο τεύχος του Lego Movie κάτι αλλόκοτο συμβαίνει!

Που επεξηγείται εν μέρει στην πορεία, αν και η πλατεία μέσα σε αυτό το συρφετό πληροφοριών, ονομάτων και πανικού, μάλλον έχει απολέσει κάμποσο από το ενδιαφέρον της για την εξέλιξη του πράγματος. Που δεν διαθέτει την ανθρώπινη πνοή της πρώτης φοράς, μα σε μια απόπειρα να γίνει ακόμη πιο κομικένιο και σούπερ ηρωικό, διαλύει κάθε ειρμό λογικής, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα δύο παράλληλα σύμπαντα (όχι πρωτότυπο, το έκανε πρόσφατα και ο παλπ Spider Man) ή μάλλον τρία, αν σε αυτά συνυπολογίζουμε και το κανονικό, το ανθρώπινο, το πιο Toy Story. Εκείνο δηλαδή των αδελφών, του μεγάλου Φινν και της μικρούλας Μπιάνκα, που έχουν κάνει το σπίτι ρημαδιό με τα χιλιάδες κιτρινοκόκκινα κομματάκια και αναγκαστικά θα υποστούν την γονική τιμωρία! Που στο - δεν το λες και σπέσιαλ - εύρημα του σκριπτ, θα οδηγήσει στον Λέγκο - Αρμαγεδδόνα!

Ο Έμμετ είναι και πάλι όλα τα λεφτά της ιστορίας, ακόμη κι αν η φόρμα του είναι διπλή αυτή την φορά, σε ένα μπερδευτικό παιχνίδισμα Back To the Future, όπου καλείται να παίξει τον ερωτευμένο συμπαθούλη προλετάριο, αλλά και τον μοναχικό μάτσο ταξιδευτή που πάντοτε έχει λύσει σε κάθε ζήτημα, απέναντι του. Κοινή η απόδοση των λεγομένων από τον Chris Pratt και στους δύο χαρακτήρες, που όσο περνά η ώρα ολοένα και έρχονται κοντύτερα ως προσωπικότητες. Υποβαθμισμένος αυτή την φορά ο ρόλος του Μπάτμαν, που η μονοτονία της εγωπάθειας του δεν βγάζει το ίδιο κέφι με τις προηγούμενες φορές, όπως και της Ζόρικης κοπελούδας του Έμμετ, που μάλλον χάνει τα θηλυκά πρωτεία της ίντριγκας, από την ιδιότροπη πολυμορφική villain Τσαπερδόνα. Που δίνει μια άλλη διάσταση με την παρουσία της σε αυτό το πυκνογραμμένο και εξαιρετικά προσεγμένο στην εκτέλεση του επεισόδιο των Lego, που ακόμη κι αν ενθουσιάσει τους μικρούς ανήλικους σινεφίλ, δεν θα καταφέρει το ίδιο με τους μεγαλύτερους συνοδούς τους. Το αντίστροφο, ίσως, από ότι είχε συμβεί στο εναρκτήριο part...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Μια τρυφερή δασκάλα. Ένα χαρισματικό αγόρι. Μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η ποίηση μέσα του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Sara Colangelo. Η πρώτη της ήταν η (απρόβλητη στην Ελλάδα) ταινία με τίτλο «Little Accidents» (2014). Όπως κι εκείνη η ταινία, έτσι και τούτη εδώ, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας. Κατόπιν έλαβε μέρος σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως εκείνα του Τορόντο, του Μπουσάν και της Ντοβίλ. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Τα αγαπημένα των φεστιβάλ».

Η ταινία Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher) αποτελεί ριμέικ του ισραηλινού φιλμ «Haganenet» (2014), που σημαίνει και πάλι «νηπιαγωγός». Τη σκηνοθεσία εκείνης της ταινίας υπέγραφε ο Nadav Lapid (όπως και το σενάριο) και η ταινία είχε λάβει μέρος στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Κατά μία ευτυχή συγκυρία, η νέα ταινία του Nadav Lapid, που είναι και η επόμενη από το «Haganenet», με τίτλο «Synonymes» έλαβε μέρος στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου, στο διαγωνιστικό τμήμα, και τιμήθηκε μάλιστα με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας!

Η υπόθεση: H Λίζα Σπινέλι είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο, που ζει μια συμβατική ζωή στο Staten Island, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Νέας Υόρκης. Είναι παντρεμένη, με δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, στην εφηβεία. Η κόρη είναι καλή μαθήτρια αλλά φαίνεται να την ενδιαφέρει περισσότερο η εξωτερική εμφάνιση. Ο γιος από την άλλη σκέφτεται να καταταγεί στο στρατό. Η Λίζα, προκειμένου να αντέξει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Μια μέρα, εντελώς τυχαία, ακούει ένα από τα αγόρια στο νηπιαγωγείο, τον πεντάχρονο Τζίμι, να απαγγέλλει ποίηση! Με χρήση λέξεων και με συντακτικό τρόπο, που παραπέμπει σε ώριμο, πολύ διαβασμένο, ενήλικα. Κι όχι μόνον αυτό: καταλαβαίνει πως τα ποιήματα που λέει ο Τζίμι, είναι δικά του. Η Λίζα ενθουσιάζεται! Και προσπαθεί να κάνει γνωστό το ταλέντο του μικρού σε όλο τον κόσμο. Στην προσπάθειά της προβαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις. Και φτάνει μέχρι τα άκρα...

Η άποψή μας: Γκρινιάζουμε συνεχώς για το ότι το σινεμά τα τελευταία χρόνια πάσχει από ιδέες. Ότι ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Ότι δεν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό σε φόρμα και περιεχόμενο. Από την άλλη, το διαφορετικό, ιδίως σε ότι αφορά τη φόρμα, καταλήγει να είναι αρτίστικο και ελιτίστικο, οπότε δεν αφορά το σινεμά ως λαϊκή τέχνη – την πιο λαϊκή από τις τέχνες. Και μετά «σκάνε» ταινίες όπως αυτή εδώ. Κι ενώ έχει πράγματα να θαυμάσεις κι ενώ σαφώς και κομίζει φρέσκο αέρα (στο περιεχόμενο κατά βάση) μαγκώνεσαι γιατί σε αφήνει κάπως μετέωρο. Τώρα, είναι αυτό πρωτοπορία; Δεν χρειάζεται, όχι. Στην ανάγκη για εξεύρεση της επόμενης πρωτοπορίας χάθηκαν εκατομμύρια εργατοώρες - και τόνοι ολόκληροι από μπογιά που στεγνώνει ατέρμονα μπροστά στα μάτια σου καταναλώθηκαν!

Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Όχι, το σημαντικό σε τούτη την ταινία είναι το πως βγάζει προς τα εμπρός μια σειρά από προβλήματα της εποχής μας, μέσω μιας ιστορίας, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και παράξενη μην σου πω! Χωρίς να προβαίνει σε μη δημοφιλείς εξτρεμισμούς. Χωρίς να σε εγκλωβίζει σε καινοφανείς διαδικασίες. Πόσο πιο μπανάλ θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας νηπιαγωγού, με μιαν άλφα παιδεία, που έχει χάσει την πρώτη νιότη της, που έχει παγιδευτεί εν πλήρη γνώσει της και με πλήρη και ολωσδιόλου αποδοχή από μέρους της με τον διάβολο της ρουτίνας, σε μια σειρά από συμβιβασμούς; Το πιάνει το θέμα όμως η σκηνοθέτιδα κι έχοντας ως ατού της από τη μια το εξαιρετικό σενάριο και από την άλλη την απίστευτη Maggie Gyllenhaal στον πρωταγωνιστικό ρόλο, φτιάχνει μια ταινία – σταυροβελονιά, που απλά έχει καναδυο ξέφτια και κόμπους.

Το σενάριο σε κερδίζει επειδή παραθέτει πράγματα τόσο αναγνωρίσιμα με έναν τρόπο που πολλές φορές σε αιφνιδιάζει. Θέλω να πω, ευτυχώς, δεν μπορείς να προβλέψεις επ' ουδενί πού θα καταλήξει όλο αυτό. Και η προβλεψιμότητα τείνει να γίνει ένα από τα πιο... θανάσιμα αμαρτήματα του σύγχρονου σινεμά – με την επί τούτου παραδοξότητα να είναι ένα άλλο. Εδώ, το παράδοξο βρίσκεται οργανικά δεμένο με το φιλμικό σώμα. Δεν το τραβάει το σενάριο – το οποίο το εκθειάζουμε ως τώρα, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, μουάχαχαχαχα. Μπαίνουμε σε περιοχή λίγο σποϊλέρικη – αν θέτε μην διαβάζετε, αν και δεν νομίζω όσοι διαβάσετε τα παρακάτω, πως θα σας χαλάσει την απόλαυση της θέασης. Το γεγονός ότι αρχικά η νηπιαγωγός μας «δανείζεται» τα ποιήματα του ταλαντούχου πιτσιρικά και τα πλασάρει ως δικά της στην τάξη της, σε οδηγεί να σκεφτείς πως εκκινεί από εντελώς εγωιστικά κίνητρα.

Δεν έχει ταλέντο η ίδια, το ταλέντο περισσεύει από τον μικρό, μια χαρά τρόπος να καλύψει την ακύρωσή της, τις ματαιώσεις της, τις μικρές της ήττες που οδήγησαν στην παραίτηση. Και κερδίζει πράγματα: τον θαυμασμό των συμμαθητών της, την εκτίμηση του γοητευτικού της δασκάλου και ανεβαίνει και ψυχολογικά, σε σημείο να μη διστάσει να δοκιμάσει το σεξ απίλ της. Πολύ εύκολα «δίνεται» στον καθηγητή. Είναι η ευκαιρία της να υπάρξει μέσα από τα μάτια των άλλων, να νιώσει ποθητή, να βιώσει ότι περνάει ακόμα η μπογιά της «εκεί έξω». Γιατί μέσα στο σπίτι, έχει μεν την υποστήριξη του συζύγου της, αλλά είναι χλιαρή και ρουτινιάρικη. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς μετά από τόσα χρόνια γάμου; Και τα παιδιά της, της τη «λένε» κανονικά. Κι έχουν δίκιο: δεν ευθύνονται εκείνα για τη δική της «αποτυχία», έτσι όπως τη βιώνει κατά βάση ψυχολογικά.

Εντέλει, όμως, όταν στη βραδιά ποίησης αποκαλύπτει τον πραγματικό δημιουργό των ποιημάτων, το πράγμα αλλάζει. Όχι, δεν ενδιαφέρεται για τη δική της προβολή εντέλει. Θέλει πραγματικά να κάνει γνωστό το ταλέντο του μικρού. Μέσω της δικής του ανάδειξης θέλει να βάλει ένα λιθαράκι στην γενικότερη αφύπνιση. Αυτά που λέει για την νεολαία, τα κινητά, τον κυνισμό της εποχής και την παντελή έλλειψη ποίησης από τα πάντα, σε σημείο... γενοκτονίας, έχουν φοβερό ενδιαφέρον. Κι εδώ... χάνεται ο έλεγχος. Και η μπάλα. Και η ταινία από ένα σημείο και μετά οδεύει στο μη ρεαλιστικό. Στο μη πιστευτό. Έτσι κι αλλιώς, ένα πεντάχρονο αγόρι, που ουσιαστικά παίζει ακόμα με τις μύξες του, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι μπορεί να γράψει ποίηση. Η ποίηση είναι δύσκολο πράγμα. Δεν είναι ταλέντο πχ στο να παίζει πιάνο ή να λύνει εξεζητημένες μαθηματικές εξισώσεις – κάτι που είναι πολύ πιο πιστευτό – έχουμε ακούσει πολλές ανάλογες περιπτώσεις. Αλλά ένα παιδί που δημιουργεί ποιήματα και τα απαγγέλλει με τον συγκεκριμένο τρόπο, ε, προσεγγίζει λίγο τα όρια του απίθανου. Και μετά, η... απαγωγή του μικρού, σπρώχνει ακόμα περισσότερο την ταινία στα δίχτυα του απίθανου. Φλερτάρει «επικίνδυνα» με το ερωτικό από κάποια στιγμή όλο αυτό. Μπορεί ένας νοήμων άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις; Πού είχε το μυαλό της η Λίζα; Πώς θεωρούσε ότι θα τελείωνε όλο αυτό; Το... σύστημα την συνθλίβει.

Ευτυχώς, το σενάριο εδώ, στο κρίσιμο σημείο, δίνει στη βασική ηρωίδα την ευκαιρία να δείξει πως ένας άνθρωπος είναι, παθιασμένος, που όταν καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός, μπορεί να καταλάβει τι έκανε λάθος. «Εσύ θα γράφεις ποιήματα κι εγώ θα σε κάνω γνωστό σε όλο τον κόσμο». Σαν υπόσχεση ενός εραστή σε έναν άλλο. Είπαμε, εδώ το πράγμα κάνει τζιζ. Αλλά εντέλει η ταινία ξεπερνάει τον σκόπελο. Και είναι τεράστια η συμβολή της Maggie. Η μεγάλη αδελφή του Jake Gyllenhaal έχει πολλάκις αποδείξει πως το ταλέντο που ρέει άφθονο στον αδελφό της, ξεχειλίζει και μέσα από την ίδια. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζει έναν... επικίνδυνο ρόλο: απλά, θυμηθείτε την στη «Γραμματέα». Εδώ, πραγματικά απογειώνει την ταινία, καθώς φέρει εις πέρας έναν δύσκολο ρόλο, που στα χέρια μιας άλλης, που δεν θα κατάφερνε να πιάσει τα ιδιαίτερα ημιτόνιά της, θα κατέληγε σε μεγαλόπρεπο φιάσκο. Είναι σπουδαία, πραγματικά. Και είναι απόλαυση να την παρακολουθείς.

Και – δυστυχώς για τον κόσμο μας – η νηπιαγωγός της στο φινάλε δικαιώνεται: ο Τζίμι «έχει ένα ποίημα» μέσα στο περιπολικό. Δεν υπάρχει όμως η Λίζα ή κάποια σαν τη Λίζα για να το καταγράψει. Γιατί ο κόσμος δεν έχει πολλές Λίζες. Γιατί ο κόσμος δεν νοιάζεται για την ποίηση. Και τους ποιητές...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Strada Films!

του zerVo (@moviesltd)

Βγαλμένο από την έμπνευση και σκιτσαρισμένο από τα περίτεχνα χέρια του φημισμένου Ιάπωνα σχεδιαστή Yukito Kishiro, το κυβερνοπάνκ μάνγκα Gunnm έκανε την εμφάνιση του στην κόμικ επιθεώρηση Business Jump από το 1990 μέχρι το 1995. Η τεράστια αποδοχή από το κοινό των καταιγιστικών μετα-αποκαλυπτικών περιπετειών, είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να γίνουν αποδεκτές και στην αντίπερα όχθη του Ειρηνικού κάτω από την μεταφρασμένη πινακίδα Alita: Battle Angel, αλλά να αποτελέσουν και την βάση ενός. δύο μερών, εξίσου επιτυχημένου animation. Που για καλή του τύχη, έπεσε στην αντίληψη του Μίδα James Cameron, ο οποίος μονομιάς θέλησε να το μετατρέψει από το πόστο του παραγωγού, σε ταινία μεγάλου μήκους, μόνο που η ολοκληρωτική του αφοσίωση στο πρότζεκτ του Avatar και των συνεχειών του, απλώς καθυστέρησαν για περίπου μια πενταετία, την μεταφορά του μύθου της πανίσχυρης πολεμίστριας, από το πολύχρωμο περιοδικό στην μεγάλη οθόνη.

Γη, έτος 2563. Όσοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από τον μεγάλο καταστροφικό πόλεμο, στριμώχνονται στις μεταλλικές φαβέλες της Άιρον Σίτι, την ίδια στιγμή που οι ελάχιστοι προνομιούχοι απολαμβάνουν μια ποιοτικότερη διαβίωση στον παράδεισο του Ζάλεμ, που εκτείνεται πάνω από τον ουρανό της πυκνοκατοικημένης μεγαλούπολης. Δημιουργώντας στους κατοίκους της, κατ αυτόν τον τρόπο, την φιλοδοξία πως κάποια στιγμή θα καταφέρουν κι εκείνοι να αναρριχηθούν στην ιεραρχία και να μετοικήσουν στον πολυθρύλητο ουράνιο τόπο.

Αναζητώντας υπολείμματα από κατεστραμμένα ανθρωποειδή που θα τον βοηθήσουν στην επιστημονική του εργασία, ο Δόκτορας Ντάισον Ίντο, θα ανακαλύψει στον σκουπιδότοπο της Άιρον Σίτι το κεφάλι ενός γυναικείου σάιμποργκ και άμεσα θα το μεταφέρει στο εργαστήρι του για επιδιόρθωση. Το αποτέλεσμα της κοπιαστικής του εργασίας θα είναι να δημιουργήσει με εφόδιο μόνο την μητρική της κάρτα, μια νεαρή κοπέλα με ρομποτικά μέλη, που θα της δώσει το όνομα της αδικοχαμένης, θυγατέρας του, Αλίτα. Έχοντας απολέσει ολοκληρωτικά την μνήμη της και δίχως να θυμάται το παραμικρό από το παρελθόν της η αρχικά φοβισμένη μικρή, θα κληθεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες του καινούργιου της περιβάλλοντος. Καθώς οι θύμησες, όμως, σταδιακά θα επανέρχονται και αντιλαμβανόμενη πως διαθέτει κάποιες ιδιαίτερα επιδέξιες ικανότητες, η παθιασμένη σάιμποργκ θα πειστεί πως κάποτε υπήρξε μια ατρόμητη και πανίσχυρη μαχήτρια.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει εδώ με την περίπτωση της πιτσιρίκας Αλίτα, είναι η γέννεση ενός ακόμη κινηματογραφικού υπέρ ήρωα, που όμως θα δει το χαμηλωμένο φως της αίθουσας όχι βγαλμένη από τα σπλάχνα της κραταιάς Marvel, ούτε καν της runner up DC. Η made in Japan αρχική ιδέα, μεταλλάσσεται στην φιλμική της ολοκλήρωση σε κάτι που να θυμίζει στο κοινό την υφή των πιασάρικων εμπορικά superhero movies, με ότι θετικό ή αρνητικό μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο. Λογικό λοιπόν να υπάρχει εδώ η εισαγωγική ημίωρη πράξη της δημιουργίας της δυναμικής κοπελιάς, σχεδόν εκ του μηδενός από τα χέρια του μπαμπά Ίντο, με τις πληροφορίες για το χθες της να πέφτουν με το σταγονόμετρο, ανεβάζοντας έτσι και το ενδιαφέρον για το ποια μπορεί να ήταν στον πρότερο βίο της η (όχι και τόσο όσο δείχνει) αθώα και συνεσταλμένη Αλίτα.

Το ζήτημα που προκύπτει όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε του Άγγελου της Μάχης και γίνεται αντιληπτό μιας και η χρονική διάρκεια σώνεται, είναι πως μπροστά μας έχουμε μια ακόμη περίπτωση franchise, που ουδέποτε ολοκληρώνεται όπως θα περιμέναμε, μα αφήνει ανοικτό, ορθάνοιχτο θα έλεγα, το ενδεχόμενο της επιστροφής για ένα (τουλάχιστον) σίκουελ, εκεί που πιθανότατα θα λάβει χώρα η μεγάλη μάχη ενάντια στο Κακό, που έχει μαραζώσει την Σιδερούπολη. Το box office και η συμπεριφορά του είναι που θα δείξουν τον δρόμο, αν και προσωπικά κάτι τέτοιο μάλλον αρνητική εντύπωση μου άφησε, εκτιμώντας πως τα πάντα θα μπορούσαν να σερβιριστούν άψογα και πλήρη σε ένα και μοναδικό αυτοτελές επεισόδιο, που μετά βεβαιότητας θα είχε κάνει εισπρακτικό πάταγο. Θα μου πεις σε αυτή την περίπτωση, τα στούντιο δεν θα έψαχναν την μέθοδο επαναφοράς στην δράση της αεικίνητης κοπελιάς, κάτω από την πινακίδα Alita 2? Φαύλος κύκλος! Το δολάριο κάνει κουμάντο!

Εκπληκτική η δουλειά στα ειδικά εφέ που έχει γίνει για μια ακόμη φορά, από την πολύ μπροστά στον τομέα της Weta Digital, που μετά από τα θαύματα της Πανδώρα του Avatar, του Γκόλουμ στον Άρχοντα και των άρτιων σχεδιαστικά Πιθήκων στα μοντέρνα Planet Of The Apes, εδώ ανεβάζει για μια ακόμη φορά τον πήχη στα ουράνια με την τελειότητα της δουλειάς της. Τόσο στο κτίσιμο του CGI περιβάλλοντος, ενός φουτουριστικού Blade Runner πλανήτη, σχεδόν κατακερματισμένου σε αξίες, που οι μισοί κανονικοί κυνηγούν τους άλλους μισούς λαμαρινένιους, έχοντας πάντοτε το βλέμμα του αόρατου Θεού να προστάζει τις κινήσεις τους (cameo στον ρόλο του υπερGod, του ηθοποιού που ποτέ δεν δικαίωσε τις τεράστιες προσδοκίες γύρω από το ερμηνευτικό του τάλαντο). Όσο κυρίως όμως στην απόδοση της μαχητικής μπέμπας, που με βάση τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της άσημης μέχρι τα χτες ηθοποιού Rosa Salazar, φτιάχνει μια αμέτρητων επικαλυπτικών πίξελ εικόνα αντάξια του σχεδιαστικού είδους που υπηρετεί η θεματική βάση.

Και δεν μένουμε μόνο εκεί, μιας και η βασική ηρωίδα, σταδιακά αναπτύσσεται και θεριεύει στο πανί και ως προσωπικότητα, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα μιας απλοϊκής βίντεο γκέιμ περσόνας, ρούμπος που πιστώνεται στον πολυμορφικό ντιρέκτορα Robert Rodriguez. Που από την μεριά του, δανείζεται ουκ ολίγα στοιχεία από την κορύφωση του Sin City, μιξάροντας τα με εσάνς από Artificial Intelligence, Terminator, District 9 ακόμη και από Rollerball, για να προσφέρει ένα πιο ολοκληρωμένο - ακόμη κι αν πρόκειται για intro τριλογίας (?) - προϊόν. Δυστυχώς η ίδια δέουσα προσοχή δεν έχει δοθεί όμως στους περιφερειακούς χαρακτήρες, που απλώς συμπληρώνουν ως φιγούρες (και μάλιστα πανάκριβες, σαν τον Waltz, τον Mahershala ή την Connelly) το παραμύθι, που απλώς κοιτάζει όπως όπως να τελειώσει την συστατική του πρώτη, υποσχόμενο για πολύ περισσότερο action στις συνέχειες. Το θέμα είναι, με αυτή την έξαρση των σίκουελς, ποιος έχει το κέφι και την όρεξη να τις καρτερήσει...

«Τα παιδιά κάτω στον κάμπο...»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μάνα γιατί με γέννησες»; Μη γελάτε, παρακαλώ...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 18 Φεβρουαρίου του 1974 (45χρονη λοιπόν) πανέμορφη Λιβανέζα Nadine Labaki, η οποία είναι και ηθοποιός και σεναριογράφος. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «Caramel» (Sukkar banat, 2007) και «Όταν θέλουν οι γυναίκες» (Et maintenant on va où?/ Where Do We Go Now?/ 2011). Και οι τρεις της ταινίες έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ των Καννών, τούτη εδώ όμως είναι η πρώτη που έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου μάλιστα τιμήθηκε και με τρία βραβεία: το Βραβείο της Επιτροπής, το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και το Prix de la citoyenneté! Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση του Λιβάνου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και μάλιστα κατόρθωσε να μπει στην τελική πεντάδα! Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μια ταινία από τον Λίβανο διεκδικεί το ξενόγλωσσο Όσκαρ: πέρσι ήταν η ταινία «Η προσβολή» (L'insulte, 2017).

Τα γυρίσματα κράτησαν έξι ολόκληρους μήνες για μια ταινία που προετοιμαζόταν για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Όλοι όσοι συμμετέχουν στην ταινία Καπερναούμ (Capharnaum) ως ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες – με την εξαίρεση της ίδιας της Labaki, η οποία κάνει επίσης ένα μικρό πέρασμα. Κι όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Το μόνο που είναι προϊόν μυθοπλασίας, είναι η μήνυση που καταθέτει ο πιτσιρικάς κατά των γονέων του.

Η υπόθεση: Ο Ζεν είναι ένα πιτσιρίκι, που μεγαλώνει κάτω από άθλιες συνθήκες σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές στη Βηρυτό. Οι γονείς του είναι πάμφτωχοι, τόσο ώστε όταν γεννήθηκε, δεν είχαν χρήματα να δηλώσουν τη γέννησή του. Έτσι, ο Ζεν δεν έχει χαρτιά. Έτσι, ο Ζεν είναι «μη άνθρωπος». Η καθημερινότητά του είναι σκληρή, καθώς εργάζεται με πολλά από τα αδέλφια του, προκειμένου να συμβάλλει στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ανέχεται πάρα πολλά, από τις στερήσεις μέχρι το να κοιμάται με πέντε από τα αδέλφια του στο ίδιο κρεβάτι. Όταν όμως οι γονείς του αποφασίζουν να παντρέψουν την 11χρονη αγαπημένη του αδελφή με τον άθλιο παντοπώλη για τον οποίο εργάζονται, προκειμένου να μην χρειάζεται να πληρώνουν ενοίκιο για το σπίτι όπου μένουν, ο Ζεν επαναστατεί. Και φεύγει.

Μπαίνει σε ένα λεωφορείο με άγνωστο προορισμό. Θα κατεβεί σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί θα συναντήσει μια παράνομη (χωρίς χαρτιά δηλαδή) μετανάστρια από την Ερυθραία, την Ραχήλ. Η Ραχήλ θα τον καλωσορίσει στην άθλια τρύπα που έχει ως σπιτικό της. Έχει ένα γιο μόλις ενός έτους, τον οποίο κρύβει, για να μην χάσει τη δουλειά της: καθαρίστρια σε λούνα παρκ. Ο Ζεν βρίσκει κάτι που μοιάζει με οικογένεια και φροντίζει τον μικρούλη, όσο η Ραχήλ βρίσκεται στη δουλειά. Μια μέρα, όμως, η Ραχήλ δεν γυρίζει. Τι θα κάνει ο Ζεν; Πώς η διαδρομή του θα τον οδηγήσει στο να μαχαιρώσει έναν «πουτάνας γιο» και να μπει στη φυλακή; Και γιατί στέλνει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους γονείς του;

Η άποψή μας: Αρχικά, πριν αρχίσω να ξεδιπλώνω την άποψή μου, πρέπει να επισημάνω κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση. Τούτη η ταινία ήταν από τις τελευταίες που προβλήθηκαν στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Συγκεκριμένα, προβλήθηκε στις 17 Μαΐου, με τη λήξη του φεστιβάλ πέρσι να γίνεται στις 19. Ως... συνήθως, λόγω κούρασης, δεν έγραψα για την ταινία τότε και δεν την συμπεριέλαβα σε κάποια ανταπόκριση. Διάβασα, όμως, πολλές κριτικές γι' αυτήν, κυρίως από αγγλόφωνους συναδέλφους. Αυτό λοιπόν που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι αγνοούσαν σε απίστευτο βαθμό τι εστί Καπερναούμ! Οι πάντες έκαναν αναφορά στον τίτλο της ταινίας, κανείς όμως δεν γνώριζε τη βιβλική σημασία της λέξης. Μετέφεραν στις κριτικές τους τη χρήση της λέξης στα σύγχρονα γαλλικά, όπου σημαίνει κάτι ανάμεσα σε χάος και θαύμα. Κανείς όμως δεν έγραψε μισή αράδα για το ότι η Καπερναούμ είναι μια από τις πιο γνωστές πόλεις της Καινής Διαθήκης και θεωρείται ως ένα από τα κύρια κέντρα της δράσεως του Ιησού Χριστού στην περιοχή της Γαλιλαίας.

Η θέση της Καπερναούμ (που στα εβραϊκά σημαίνει «το χωριό του Ναούμ» ή «το χωριό της Παρηγοριάς») εντοπίζεται στη βορειοδυτική ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας και στην πόλη αυτή ο Ιησούς έκανε μια σειρά από θαύματα με κυριότερο εκείνο της θεραπείας του παραλύτου. Κι έτσι παίρνω πάσα από τον εαυτό μου (!!!) και θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο προβοκατόρικο ερώτημα: η Labaki έκανε το θαύμα της; Χμ, ωραία ερώτηση, που δεν μπορεί να απαντηθεί ακαριαία με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Η ταινία της θα μπορούσε να περιγραφεί ως «εκεί που το ''Λούστρο παπουτσιών'' και ο ''Κλέφτης ποδηλάτων'' του Vittorio De Sica συναντούν το ''Slumdog Millionaire'' του Danny Boyle». Ήτοι, νεορεαλισμός με χίπστερ επιρροές!

«Αναγκαστικά» η ταινία θα κατηγορηθεί για «misery porn». Και γενικώς, θα δείτε να γίνεται άπειρη κουβέντα και στις κριτικές των εν Ελλάδι συναδέλφων για το ότι η Labaki προσπαθεί χειριστικά με την ταινία της να ερεθίσει τους δακρυϊκούς αδένες των θεατών της. Να σε αναγκάσει να κλάψεις. Να σε αναγκάσει να συγκινηθείς για αυτά τα παιδιά και την άθλια ζωή τους, που καμία σχέση δεν έχει με παιδική αθωότητα, αφού τους κλέβεται με το που γεννιούνται. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Η ίδια η Labaki προσπάθησε να αποκρούσει τις κατηγορίες αναφέροντας πως στην πραγματικότητα η ζωή αυτών των παιδιών είναι πολλές φορές χειρότερη από αυτήν που αποτυπώνεται στην ταινία. Και, το σημειώνω κι εδώ, κάθε παράμετρος των μικρών και μεγάλων ιστοριών που βλέπουμε στην ταινία έχει προκύψει από έρευνα. Έχουν συμβεί όλα αυτά που βλέπουμε!

Απλά, η Labaki δεν κάνει ντοκιμαντέρ – κάνει ταινία μυθοπλασίας αντλώντας υλικό για το σενάριό της από αληθινά γεγονότα, που είδε ιδίοις όμμασι, με την έρευνά της στην περιοχή. Από την άλλη, εντάξει, άνθρωπος είσαι κι έχεις έναν στόχο: θέλεις να δουν την ταινία σου όσο το δυνατόν περισσότεροι θεατές – και γιατί όχι; – να ευαισθητοποιηθούν. Ε, κάπου τα πλάνα θα είναι πιο γκρο απ' ότι χρειάζεται, κάπου η μουσική θα είναι πιο μελό απ' όσο απαιτείται, κάπου ο χειρισμός θα είναι πιο υπολογισμένος απ' ότι αυθόρμητος. Όμως, δεν πρέπει να χάνουμε «the bigger picture», που λένε και οι Αμερικάνοι. Η ταινία βιώνεται ως ντοκουμέντο ενός κόσμου γεμάτου απανθρωπιά, όπου την πληρώνουν οι γυναίκες και τα παιδιά ! Η ιστορία είναι τρομερή. Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες που τις βλέπεις στην ταινία και είναι απίστευτες.

Να πω για τη σκηνή με τον Ζεν να κουβαλάει το ενός έτους μωρό μέσα σε μια αυτοσχέδια λεκάνη – μαγειρικό σκεύος στους δρόμους; Ανατριχιαστική, πραγματικά. Όπως, δεν μπορεί κανείς να απαρνηθεί την ικανότητα της Labaki στη σκηνοθεσία. Κατόρθωσε να βγάλει σπουδαίες ερμηνείες από το καστ της, τα μέλη του οποίου είναι όλα χαμίνια της Βηρυτού, άνθρωποι χωρίς στον ήλιο μοίρα, άνθρωποι χωρίς χαρτιά, παράνομοι μετανάστες, μη άνθρωποι! Τόση φυσικότητα είναι πραγματικά κατόρθωμα το γεγονός ότι την πέτυχε. Οπότε, όχι, αυτό δεν είναι misery porn. Για μένα, η ταινία που ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο ορισμό είναι το «Biutiful» του Alejandro González Iñárritu. Λατρεμένος σκηνοθέτης, αλλά έκανε πατάτα εκεί. Αντιθέτως, η Labaki, παρά τα όποια πταίσματα μπορεί κανείς να της αποδώσει, δείχνει να έχει ωριμάσει τα μάλα ως σκηνοθέτης. Αλλά δεν θα αρνηθώ την οπτική εκείνων που θα καταδικάσουν την ταινία. Που φαίνεται πως κάπως γυαλιστερά αντιμετωπίζει το θέμα της. Σαν μια καλογυρισμένη διαφήμιση.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, του διχασμού, είναι φρονιμότερο να αποφασίζει ο θεατής μετά τη θέαση της ταινίας. Είναι θέμα οπτικής γωνίας, καταβολών, βιωμάτων, αισθητικής και πολύ πολύ σινεμά. Εσείς καλείστε να αποφασίσετε για την αλήθεια αυτού που βλέπετε. Ή για το μελετημένο ψέμα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Στον έρωτα και τον πόλεμο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κύκνειο άσμα και μετά σιωπή

Οι αδελφοί Taviani είναι ένα από τα σημαντικότερα δίδυμα δημιουργών στην ιταλική και γενικότερα στην παγκόσμια κινηματογραφική ιστορία. Σκηνοθέτησαν μαζί 18 ταινίες μεγάλου μήκους. Τούτη εδώ είναι η 19η. Και ισχύει το εξής παράδοξο: ενώ στα credits της αρχής ονοματίζονται και τα δύο αδέλφια ως σκηνοθέτες, στους τίτλους τέλους ως σκηνοθέτης εμφανίζεται μόνο ο Paolo Taviani. Ο αδελφός του, ο Vittorio, εμφανίζεται σε όλα τα credits ως συνσεναριογράφος. Κι αυτό επειδή η κατάσταση της υγείας του Vittorio ήταν σε άσχημη κατάσταση όταν ξεκινούσαν τα γυρίσματα κι εντέλει δεν κατόρθωσε να συμμετάσχει ποτέ σε ότι είχε να κάνει με την ταινία, πέρα από το σενάριο. Να θυμίσουμε πως ο Vittorio Taviani εγκατέλειψε τελικά τον μάταιο τούτο κόσμο στις 15 Απριλίου του 2018. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τα δύο αδέλφια – ο Paolo είναι δύο χρόνια μικρότερος.

Το σενάριο της ταινίας Μία Προσωπική Ιστορία (Una Questione Privata) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Beppe Fenoglio. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο του 2017. Κατόπιν, έλαβε μέρος σε μπόλικα φεστιβάλ, όπως εκείνα της Χάιφας, της Ρώμης, του Μπουσάν και του Τόκιο. Ήταν υποψήφια για David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) διασκευασμένου σεναρίου.

Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1943. Ο νεαρός Μίλτον ερωτεύεται τη Φούλβια, η οποία όμως, είναι ολοφάνερο, δεν τρέφει ανάλογα συναισθήματα και απλώς, της αρέσει το βάθος της σκέψης του και τα γράμματα που της γράφει. Ένα χρόνο μετά, ο Μίλτον έχει μπει στην Αντίσταση και πολεμά στο πλάι των Παρτιζάνων ενάντια στους Φασίστες. Όταν, τυχαία, μαθαίνει ότι η Φούλβια ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον επίσης αντάρτη και κοινό τους φίλο, Τζόρτζιο, ο Μίλτον αποφασίζει να πάει, να τον βρει και να του μιλήσει. Ο Τζόρτζιο, όμως, έχει μόλις συλληφθεί από τους Φασίστες. Πλέον, ο Μίλτον πρέπει να ισορροπήσει την επιθυμία του να πολεμήσει τους ιδεολογικούς του αντιπάλους, τη φιλία του με τους άλλους συμπολεμιστές του στην Αντίσταση, μεταξύ των οποίων είναι και ο Τζόρτζιο, αλλά και την αγάπη του για την Φούλβια.

Η άποψή μας: Οι αδελφοί Taviani έχουν ολόκληρο δικό τους κεφάλαιο στην κινηματογραφική ιστορία. Ταινίες όπως «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα», «Αλοζανφάν», «Πατέρας αφέντης» και «Η νύχτα του Σαν Λορέντζο» διαμόρφωσαν στρατιά ολόκληρη ορκισμένων σινεφίλ. Στο σύνολο σχεδόν του έργου τους, η βασική διαλεκτική τους ήταν συγκεκριμένη: πως οι άνθρωποι, συνηθισμένοι άνθρωποι ή όχι και τόσο συνηθισμένοι, αντιδρούν και διαχειρίζονται σπουδαία ιστορικά γεγονότα, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι. Ο Άνθρωπος και η Ιστορία δηλαδή. Ο Άνθρωπος μπροστά στο δίλημμα: προχωράω μπροστά με κάθε κόστος – με χειρότερο την ήττα – ή κάθομαι στ' αυγά μου; Όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Κι εδώ ο ήρωάς μας είναι ξεκάθαρα ταβιανικός. Έχει τη δύναμη να είναι ευαίσθητος. Έχει το πάθος να αγωνίζεται για τις ιδέες του κι ας ξέρει κατά βάθος πως θα ηττηθεί. Ειδικά γι' αυτό ο αγώνας του είναι περισσότερο σημαντικός. Χρησιμοποιεί το «παρατσούκλι» Μίλτον προς τιμήν του μεγάλου Αμερικάνου ποιητή. Είναι ρομαντική ψυχή και τον σαρώνει ο έρωτας. Η Φούλβια του παίρνει τα μυαλά. Εκείνη, όμως, δεν συγκινείται, όχι ερωτικά. Διαλέγει κατά πως φαίνεται τον πιο όμορφο (κι ας μην είναι τόσο καλλιεργημένος) Τζόρτζιο. Και ο ήρωάς μας, τριχοτομημένος. Ο αγώνας για την ιδεολογία, ο αγώνας για τον σύντροφο, ο αγώνας για τον φίλο, ο αγώνας για τον έρωτα. Ως άλλος Δον Κιχώτης τα βάζει με τους δικούς του θεόρατους γίγαντες – ανεμόμυλους. Και προσπαθεί. Πηγαίνει στα στρατόπεδα των Μελανοχιτώνων και αναζητά τον φίλο του. Πιάνει αιχμάλωτο έναν φασίστα, για να τον χρησιμοποιήσει για ανταλλαγή, αλλά ούτε οι συνοδοιπόροι του τον θέλουν. Κι όλα αυτά κάτω από την ομίχλη. Την ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα. Την ομίχλη που καλύπτει λόφους και βουνά, που τυλίγει την Ιστορία, που μπερδεύει αυτόν που θα τον προλάβει: τελικά, πού πάω;

Ποια είναι η κατεύθυνσή μου; Ποιος είναι ο στόχος μου; Θα βρεθώ σε ξέφωτο; Ή θα πέσω σε μεγάλο γκρεμό; Ωραία, πολύ ωραία όλα αυτά, αλήθεια. Οι Taviani (επιτρέψτε μου να συνεχίσω να τους αποκαλώ ως μια ομοούσιο δυάδα, ακόμα και τώρα) ποτέ δεν ξεστράτισαν, ποτέ δεν έχασαν το βλέμμα τους από τον στόχο, ποτέ δεν επέτρεψαν καμιά ομίχλη να τους αλλάξει πορεία, να τους θολώσει ιδεολογικά. Πάντα ο άνθρωπος στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους, πάντα ο Αγώνας μοναδική επωδός, μόνος δρόμος – και μοναχικός. Μόνο που ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του. Ανεξίτηλα. Κάπου έχει επέλθει μια κούραση. Κάπου καταφεύγουν στο ένδοξο παρελθόν για έμπνευση και η επανάληψη κάνει την εμφάνισή της. Θέλω να πω, αν ένας νεαρός που λατρεύει το σινεμά και τώρα το μαθαίνει, ξεκινήσει την περιήγησή του στον κόσμο των Taviani με τούτη την ταινία, ίσως να μη θελήσει να συνεχίσει και να γνωρίσει την υπόλοιπη φιλμογραφία τους.

Ταιριάζει απόλυτα λοιπόν ο πρώτος στίχος – που είναι και ο τελευταίος – από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το εμπνευσμένο από το «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» (τραγούδι που χρησιμοποιεί και ηχητικό υλικό από την ταινία): «Δε μ' αναγνωρίζετε/ γιατί έλειπα καιρό». Και εννοείται, γενικότερα, ταιριάζει μια χαρά στην όλη υπόθεση, η τελευταία στροφή του φοβερού και τρομερού άσματος (τι ωραία, όταν ένα έργο τέχνης εμπνέει ένα άλλο, ε;): «Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό/ συντρόφια, μήπως βρέθηκε και κείνο/ να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές / με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο»... Έλα, εβίβα για τις νέες εποχές λοιπόν!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Μια όμορφη ερωτική ιστορία με Sci Fi ανατροπή! Ένα Ρομαντικό Δράμα με φανταστικές προεκτάσεις είναι το φιλμ των César Esteban Alenda, José Esteban Alenda, Έρωτας Χωρίς Τέλος (Sin Fin). Ποιος δεν θα ταξίδευε πίσω στο χρόνο για να αλλάξει τα πράγματα που τον στεναχωρούν; Όταν ένας ντροπαλός, κοινωνικά αμήχανος Χαβιέ συναντά τη Μαρία, ένα δραστήριο, εξωστρεφές και διασκεδαστικό κορίτσι, είναι η αρχή ενός πανέμορφου ρομάντζου. Δεκαπέντε χρόνια μετά και το τοπία δεν είναι πια ειδυλλιακό. Η εμμονή του Χαβιέ για τη δουλειά του και τα ανεκπλήρωτα όνειρα της Μαρίας εμφανίζονται στο προσκήνιο και ειδικά στη Μαρία. Η σχέση τους περνάει κρίση. Ο Χαβιέ συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να την βοηθήσει. Πρέπει να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο για να ξαναγράψουν τη μοίρα της Μαρίας και να αποφύγουν την άθλια πραγματικότητα που ζουν. Μαζί, να ξαναζήσουν και να θυμηθούν τη μαγεία της πρώτης ημέρας που συναντήθηκαν, δεκαπέντε χρόνια πριν, με την ελπίδα ότι η Μαρία θα γίνει πάλι το χαρούμενο, ζωηρό κορίτσι που ερωτεύτηκε.

Πρωταγωνιστούν οι Javier Rey και María León.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Απαιτεί κουράγιο η ελπίδα! Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και το Οικουμενικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών είναι η δημιουργία Καπερναούμ (Capharnaum) της Nadine Labaki. Η ιστορία ενός ατίθασου, χαρισματικού αγοριού, το οποίο επαναστατεί ενάντια στη, γεμάτη κακουχίες, ζωή του και παλεύει να βρει τρόπο να επιβιώσει στις παραγκουπόλεις του Λιβάνου, μετατρέπεται σε μια συγκλονιστική ταινία για τους ανθρώπους του περιθωρίου, αλλά και το ακατανίκητο ανθρώπινο πνεύμα. Λίβανος, αίθουσα δικαστηρίου. Ο Ζάιν, ένας 12χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστή, ο οποίος τον ρωτάει γιατί θέλει να μηνύσει τους ίδιους του τους γονείς. «Επειδή με έφεραν στον κόσμο!», απαντάει o μικρός, κάνοντας έτσι την δική του επανάσταση απέναντι στους γονείς του για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, για την παντελή αδυναμία τους να του παρέχουν ελάχιστη φροντίδα, βοήθεια και προστασία. Αντιμέτωπος με αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια, ο μικρός Ζάιν θα ξεκινήσει ένα απίστευτο, γεμάτο δυσκολίες ταξίδι για να αναζητήσει την δική του ταυτότητα, μέσα στον αμείλικτο κόσμο που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν οι μεγάλοι.

Με πρωταγωνιστές μη επαγγελματίες ηθοποιούς, οι ζωές των οποίων καθρεφτίζουν την ζοφερή πραγματικότητα της ταινίας, το τρίτο φιλμ της Labaki, μετά τις βραβευμένες επιτυχίες «Caramel» και «Where Do We Go Now?», κοιτά στα μάτια έναν κόσμο αόρατο στους περισσότερους από εμάς αλλά οδυνηρά αληθινό σε όσους ζουν σε αυτόν - έναν κόσμο όπου δεν χωράει η αθωότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Μια τρυφερή δασκάλα. Ένα χαρισματικό αγόρι. Μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης! Η ταινία Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher) είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ.Μια συμβατική ιστορία, η ανιαρή ζωή δασκάλας νηπιαγωγείου στο Staten Island στα χέρια της χαρισματικής σκηνοθέτη Sara Colangelo γίνεται θρίλερ, με αγωνιώδη τροπή που εγκυμονεί σε κάθε βήμα της κινδύνους, όταν η κεντρική ηρωίδα έρχεται σε επαφή με έναν χαρισματικό μαθητή της. H Lisa Spinelli είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο που ζει μια συμβατική ζωή στο StatenIsland. Παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Ανακαλύπτει τυχαία πως ένα αγόρι στην τάξη που διδάσκει έχει έμφυτο ταλέντο στην ποίηση. Τότε βάζει σκοπό της ζωής της, φτάνοντας στα άκρα να αποκαλύψει το ταλέντο του μικρού στον κόσμο.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Maggie Gyllenhaal, Gael García Bernal, Rosa Salazar

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Strada Films!

Ένας άγγελος εκπίπτει, μια μαχήτρια αναδύεται! Από τους οραματιστές δημιουργούς James Cameron (Avatar) και Robert Rodriguez (Αμαρτωλή Πόλη), έρχεται η Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης (Alita: Battle Angel), μια επική περιπέτεια για την ελπίδα και τη δύναμη. Όταν η Αλίτα ξυπνά χωρίς να θυμάται ποια είναι σε έναν μελλοντικό κόσμο που δεν αναγνωρίζει, την περιμαζεύει ο Ίντο, ένας ευγενικός επιστήμονας που αντιλαμβάνεται ότι κάπου μέσα σε αυτό το ανθρωποειδές κρύβεται η καρδιά και η ψυχή μιας νεαρής γυναίκας με ξεχωριστό παρελθόν. Καθώς η Αλίτα μαθαίνει να περιπλανιέται στη νέα της ζωή και στους επικίνδυνους δρόμους της Άιρον Σίτι, ο Ίντο προσπαθεί να την προφυλάξει από το αινιγματικό παρελθόν της, τη στιγμή που ο «περπατημένος» νέος της φίλος Χιούγκο είναι διατεθειμένος να τη βοηθήσει να ξυπνήσει τις μνήμες της. Μόνο όταν οι φονικές και διεφθαρμένες δυνάμεις της πόλης καταδιώκουν την Αλίτα, εκείνη ανακαλύπτει ένα στοιχείο για το παρελθόν της – έχει μοναδικές πολεμικές ικανότητες και αυτοί που είναι στην εξουσία θα κάνουν τα πάντα για να τις υποτάξουν. Αν καταφέρει να τους ξεφύγει, ίσως να είναι το κλειδί για τη σωτηρία των φίλων της, της οικογένειάς της και του κόσμου που έμαθε να αγαπά.

Στο ρόλο της Αλίτα είναι η ταλαντούχα Rosa Salazar (Bird Box, Ο Λαβύρινθος). Για τον ρόλο του Ίντο ο Rodriguez είχε στο μυαλό του τον δύο φορές βραβευμένο με Όσκαρ® Christoph Waltz (Django ο Tιμωρός, Άδωξοι Μπάσταρδη). Ο ρόλος της πρώτης αγάπης της Αλίτα, του Χιούγκο, ανήκει στον ταλαντούχο Keean Johnson. Το καστ συμπληρώνει ένα καταξιωμένο καστ πρωτοκλασάτων ηθοποιών: ο βραβευμένος με Όσκαρ Mahershala Ali (Moonlight, True Detective), η βραβευμένη με Όσκαρ Jennifer Connelly (Ένας Υπέροχος Άνθρωπος, Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο) και η ταλαντούχα Michelle Rodriguez (Οι Χήρες, Avatar).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!