Movies Ltd

Έρχονται ειρηνικά! To πολυαναμενόμενο σίκουελ της παγκόσμιας εμπορικής επιτυχίας έρχεται με ακόμα περισσότερη δράση, ακόμα περισσότερα τουβλάκια, πιο πολλά ξεκαρδιστικά αστεία και αξέχαστους χαρακτήρες. Η Ταινία Lego 2 (The Lego Movie 2: The Second Part) βρίσκει τους αγαπημένους ήρωες του Μπρίκσμπουργκ αντιμέτωπους με διαγαλαξιακές απειλές και νέους αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες που διανθίζουν τη θεότρελη, σουρεαλιστική και απολαυστική αυτή εμπειρία κινουμένων σχεδίων. Το σενάριο υπογράφουν οι δημιουργοί της πρώτης ταινίας Phil Lord και Christopher Miller, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος Mike Mitchell (Trolls). Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που όλα κυλούσαν ήρεμα. Όμως τώρα οι πολίτες του Μπρίκσμπουργκ αντιμετωπίζουν μια τεράστια νέα απειλή: οι εισβολείς LEGO DUPLO® από το διάστημα καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με αστραπιαία ταχύτητα. Ο αγώνας για να τους νικήσουν και να αποκαταστήσουν το σύμπαν της LEGO, θα στείλει τους Έμμετ, Λούσι, Μπάτμαν και την υπόλοιπη παρέα σε απομακρυσμένους, ανεξερεύνητους κόσμους, συμπεριλαμβανομένου ενός παράξενου γαλαξία με φανταστικούς πλανήτες, αλλόκοτους κατοίκους και κολλητικά τραγούδια.Η περιπέτεια θα δοκιμάσει το θάρρος τους, την επινοητικότητα και τις δεξιότητες τους στο κτίσιμο, ενώ, ταυτόχρονα, θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πόσο ξεχωριστοί είναι.

Ακούγονται: Chris Pratt, Elizabeth Banks, Will Arnett, Alison Brie, Nick Offerman, Charlie Day. Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται Τζίνη Παπαδοπούλου, Σταύρος Σιούλης, Ντορίνα Θεοχαρίδου, ΈβελυνΑσουάντ, Κωνσταντίνος Κακούρης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Φώτης Πετρίδης, Θάνος Λέκκας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Επικίνδυνες αποστολές στην Καραϊβική!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«So when you're near me, darling can't you hear me S. O. S.»

Τα «Τοσοδούλικα» ξεκίνησαν ως μία μικρού μήκους ταινία, η οποία ενέπνευσε μία τηλεοπτική σειρά και μία ταινία μεγάλου μήκους. Τα σενάρια για τη σειρά και την ταινία ξεκίνησαν να γράφονται ταυτόχρονα. Η σειρά μεταδόθηκε σε περισσότερες από 100 χώρες παγκοσμίως, ενώ στη Γαλλία μόνο, έχει πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο DVD. Η πρώτη ταινία, «Τοσοδούλικα: Η κοιλάδα των χαμένων μυρμηγκιών» (Minuscule - La vallée des fourmis perdues, 2013), που σκηνοθέτησε το ίδιο δίδυμο, κυκλοφόρησε σε περισσότερες από 50 χώρες, κόβοντας σχεδόν 5 εκατομμύρια εισιτήρια παγκοσμίως, ενώ το 2015 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.

Τα Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Άκρη του Κόσμου (Minuscule 2 : Les Mandibules du bout du monde) είναι η μόνη γαλλική ταινία των τελευταίων ετών που έχει παραχθεί εξ ολοκλήρου στη Γαλλία. Η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι η ίδια τόσο για την ταινία όσο και για τη σειρά. Πρώτα γίνονται τα γυρίσματα των φυσικών τοπίων κι έπειτα προστίθενται τα έντομα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η προσθήκη γίνεται αργά στη διαδικασία με φωτορεαλιστικό rendering.

Η υπόθεση: Καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο απαραίτητος εφοδιασμός για το χειμώνα! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όμως, μια μικρή πασχαλίτσα, ο Τζούνιορ, παγιδεύεται σε ένα κουτί γεμάτο συσκευασμένα κάστανα - κονσέρβα… με προορισμό την Καραϊβική! Πλέον, υπάρχει μόνο μία επιλογή. Η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη πρέπει να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους, να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να τον φέρουν πίσω. Εκεί, θα τους περιμένει ένας νέος κόσμος γεμάτος ασυνήθιστες συναντήσεις. Το αλογάκι της παναγίας, οι ασυνήθιστες κάμπιες και τα εκκεντρικά καβούρια, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που θα βρεθούν στο δρόμο των ηρώων μας. Όλοι μαζί όμως, θα αντιμετωπίσουν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, αφού ο εξωτικός αυτός παράδεισος θα απειληθεί από τους ανθρώπους που θέλουν να τον αφανίσουν και να χτίσουν στη θέση του ένα ξενοδοχείο. Οι λιλιπούτειοι ήρωές μας, θα έχουν ξαφνικά και μία νέα, δύσκολη αποστολή: να σώσουν το σπίτι των νέων τους φίλων. Θα τα καταφέρουν;

Η άποψή μας: Εξαρχής αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Πασχαλίτσες που τρομπονάρουν, μυρμήγκια που σφυρίζουν, καθόλου (να τα πω χαζοχαρούμενα;) τραγούδια, καθόλου (άλλη) ομιλία: η φύση σε όλο της το μεγαλείο και τα... τοσοδούλικα. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο, στο όριο του μινιμαλιστικού, να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας πιτσιρικαρίας εθισμένης στο έντονο, το φανταχτερό, το γρήγορο, το εκκωφαντικό, το φαντασμαγορικό; Ε, να που μπορεί. Οι δημιουργοί όλου αυτού του πρότζεκτ τα καταφέρνουν γι' άλλη μια φορά – κι αυτήν τη φορά ίσως και καλύτερα. Εντάξει, το οικολογικό μήνυμα στο φινάλε δείχνει ελαφρώς αφελές για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αλλά still, υπάρχει, και στα παιδικά μυαλά – τα παιδιά, μην ξεχνάμε, είναι το target group τούτης της ταινίας κατά βάση – λειτουργεί αν μη τι άλλο σπουδαία (φαντάζομαι).

Κι επειδή είμαστε και της καβαφικής σχολής, με footnotes, καλό το τελικό μήνυμα, αλλά σημασία έχει το ταξίδι. Και τι μαγικό ταξίδι είναι αυτό! Από το μικρό, χιονισμένο χωριό κάπου στη δασώδη Γαλλία, στον μαγικό, νέο κόσμο, τον γεμάτο ήλιο και καρύδες της Καραϊβικής, στη Γουαδελούπη! Η μικρή πασχαλίτσα έσωσε το μυρμήγκι και το μυρμήγκι θεωρεί χρέος του να τη βρει και να τη γυρίσει σπίτι της. Εντάξει, ο τρόπος ταξιδιού από τη μια μεριά της γης στην άλλη θυμίζει αρκετά τον αντίστοιχο στο «Up», να τα λέμε αυτά. Κι έτσι, όσο ξετυλίγεται η ταινία, ουσιαστικά παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο διαδρομές δράσεις: από τη μία το πως η πασχαλίτσα προσπαθεί να προσαρμοστεί στο εντελώς άγνωστο γι' αυτήν νέο περιβάλλον, το γεμάτο κινδύνους αλλά και μικρά θαύματα και από την άλλη το ταξίδι της... ομάδας διάσωσης! Πολλές οι αστείες σκηνές, ακόμα περισσότερες οι συγκινητικές (όλη η σκηνή με την «ανύψωση» της πασχαλίτσας και της αγωνίας για το αν θα καταφέρει να επιζήσει, είναι καταπληκτική) και η ταινία καταφέρνει το πολλές φορές και σε... κανονικές ταινίες ακατόρθωτο: να έχει αναγνωρίσιμους ήρωες, για τους οποίους το κοινό ενδιαφέρεται για την τύχη τους.

Και κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει ο έρωτας (εντάξει, σε παιδάκια απευθύνεται η ταινία, δεν υπάρχει κάτι το... σαρκικό, κάτι φιλάκια εκεί πέρα, για να μην καρφωνόμαστε). Και η πασχαλίτσα με το κόκκινο περιβάλλον και τις μαύρες βουλίτσες συναντά την πασχαλίτσα με το μαύρο περιβάλλον και τη μία, μεγάλη, κόκκινη βούλα. Και η έννοια «σπίτι» μεγαλώνει. Home is where the heart is. Είπαμε, σημασία είχε το ταξίδι. Αν στο φινάλε του βρίσκει ο ταξιδιώτης κάτι τόσο μεγάλο, που δεν το περίμενε και δεν το προσδοκούσε, πόση σημασία έχει αν τελικά γυρίσει πίσω; Πραγματικά πολύ όμορφη ταινία, γλυκύτατη, αστεία και – να το ξεκαθαρίσουμε αυτό για να μην παρεξηγηθούμε – πολύ πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ ως κατάσταση παρά στις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar. Αλλά τόσο μα τόσο απολαυστική. Enjoy!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films!

Τι θα συμβεί αν η δύναμη του μαγικού ζωμού πέσει σε λάθος χέρια;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το να είσαι δρυΐδης είναι πιο δύσκολο από το να είσαι... ψαράς;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Alexandre Astier και Louis Clichy. Η πρώτη τους ήταν το «Αστερίξ: Η κατοικία των θεών» (Astérix: Le domaine des dieux/ Asterix: The Mansions of the Gods, 2014). Κι εκείνη ήταν ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα γνωστά κόμικ των René Goscinny και Albert Uderzo, σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε τότε για reboot κινηματογραφικό. Είχε προηγηθεί μια σειρά ταινιών με ήρωες τους Αστερίξ και Οβελίξ με κανονικούς ηθοποιούς.

Η ιδιαιτερότητα της ταινίας Αστερίξ: Το μυστικό του μαγικού ζωμού (Astérix: Le secret de la potion magique) έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν βασίζεται σε προηγούμενο κόμικ: η ιστορία της είναι πρωτότυπη – δεν υπάρχει δηλαδή σε κανένα άλμπουμ της σειράς. Αυτό συμβαίνει μόλις για δεύτερη φορά. Η πρώτη φορά ήταν το 1976 όταν βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία «Οι 12 άθλοι του Αστερίξ» (Les 12 travaux d'Astérix/ The Twelve Tasks of Asterix, 1976), που επίσης δεν βασιζόταν σε κάποιο άλμπουμ της δημοφιλούς σειράς.

Η υπόθεση: Ο δρυΐδης Πανοραμίξ είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που γνωρίζει την ακριβή σύνθεση του μαγικού ζωμού, εκείνου που δίνει υπεράνθρωπες δυνάμεις σε όποιον τον καταναλώσει – ο Οβελίξ έπεσε στην μαρμίτα όταν ήταν μικρός... Εξάλλου, είναι εκείνος που τον ανακάλυψε (και τον δημιοούργησε) έτσι κι αλλιώς. Μια μέρα, καθώς βρίσκεται στο δάσος μαζεύοντας γκι, ο Πανοραμίξ θα πέσει από το κλαδί ενός δέντρου και θα χτυπήσει το πόδι του. Η πτώση λειτουργεί ως ένα είδος αφύπνισης για τον δρυΐδη: θα πρέπει να βρει άμεσα κάποιον να μοιραστεί τη συνταγή έτσι ώστε αν ποτέ πάθει κάτι, να μην στερήσει το ανυπότακτο γαλατικό χωριό από τον μαγικό ζωμό.

Ο Πανοραμίξ επιθυμεί να μεταδώσει τη γνώση του σε έναν άλλο, νεαρό δρυΐδη, που θα βρει και θα τον θεωρήσει άξιο, όταν όλο το χωριό, και κυρίως ο Αστερίξ, θεωρούν πως κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο και πως καλύτερο είναι τη συνταγή να τη μάθει κάποιος συγχωριανός τους. Ο Πανοραμίξ, όμως, είναι αγύριστο κεφάλι. Και θα πάει στο δάσος των δρυΐδων για να βρει έναν νεαρό, ταλαντούχο δρυΐδη. Θα τα καταφέρει; Ή μήπως η νέμεσή του από τα νεανικά του χρόνια, ο κακός Διαβολίξ, μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του, έχοντας δική του ατζέντα;

Η άποψή μας: Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ είναι κόμικ ήρωες ιδιαιτέρως αγαπητοί στην Ελλάδα. Αποδεικνύεται από την αναγνωσιμότητα των άλμπουμ τους. Αποδεικνύεται περίτρανα και από την επιτυχία που έχουν όλες οι ταινίες τους είτε αυτές είναι live action είτε είναι καρτούν. Κάθε χρονιά που υπάρχει νέα ταινία Αστερίξ και Οβελίξ, αυτή συγκαταλέγεται στο τέλος της ανάμεσα στις πιο εμπορικές, χωρίς αυτό να προκαλεί πλέον καμία έκπληξη. Οι Έλληνες θεατές γουστάρουν να βλέπουν τις περιπέτειες των ανυπότακτων Γαλατών – θαρρείς και ασυνείδητα έλκονται από ανδραγαθήματα και ατρόμητη διάθεση, που έχει εκλείψει από την καθημερινότητά μας. Το διαπίστωσα ξανά πηγαίνοντας με την 7χρονη κόρη μου να δούμε την τελευταία αυτή ταινία. Η αίθουσα του πολυσινεμά ήταν γεμάτη με γονείς και παιδιά. Και στο τέλος έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι: και οι γονείς και τα παιδιά.

Το brand name είναι ισχυρό και «πουλάει» γιατί ικανοποιεί. Κι όχι μόνον αυτό: κάθε φορά δημιουργούνται και νέοι οπαδοί και νέοι θιασώτες και νέοι λάτρεις. Τούτη η ταινία δεν είναι η καλύτερη που έχει γυριστεί με ήρωες τους Γαλάτες, τον Ιούλιο Καίσαρα, τους πειρατές και τα... αγριογούρουνα (σημείωση: αναμένω τη στιγμή που θα βγει στις αίθουσες ταινία με τους συγκεκριμένους ήρωες να είναι... βίγκαν!). Δεν πουλάει όμως και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και προσφέρει εξασφαλισμένη διασκέδαση. Κάνοντας μπόλικα πράγματα κατά πως πρέπει. Θέλω να πω, πχ οι νεωτερισμοί είναι ευφυώς ενταγμένοι στην πλοκή. Το να ακούει κανείς το αλήστου μνήμης «You spin me round (like a record)» των Dead Or Alive σε μια ταινία που διαδραματίζεται λίγο μετά την εμφάνιση του... Ιησού (έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω γι' αυτόν αμέσως μετά) και να γίνεται εκμετάλλευσή του με ευπρόσδεκτο τρόπο, είναι σούπερ! Σιγά μην ξέρει κάποιο πιτσιρίκι το τραγούδι ή πολλοί από τους ενήλικες που θα δουν την ταινία.

Ναι, αλλά θα θυμούνται τη σκηνή όπου οι ήρωες κουνιούνται περιέργως ρυθμικά υπό τους ήχους του τραγουδιού. Για πρώτη φορά στο κέντρο της ιστορίας τοποθετείται ο Πανοραμίξ, με τους Αστερίξ και Οβελίξ να κρατούν εντελώς περιφερειακό ρόλο – κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σε αρμονία με τα κελεύσματα των καιρών, απόλυτα θετικός ήρωας είναι ένα κορίτσι. Δεν θα το επισημαίναμε υπό άλλες συνθήκες αλλά οι γυναίκες γενικότερα απουσιάζουν από τον κόσμο των συγκεκριμένων Γαλατών. Ξεχωρίζει η καρακουκλάρα σύζυγος του Μαθουσαλίξ, που συνήθως δεν έχει όνομα (εντελώς σεξιστικό πρότυπο, να τα λέμε κι αυτά, ρε τι πάθαμε) και η Μιμίνα, η σύζυγος του Μαζεστίξ. Και σε ένα άλμπουμ, βασικό ρόλο έχει η Κλεοπάτρα (με απίστευτη την επαναλαμβανόμενη ατάκα από όλους όσοι μαγεύονται από την ομορφιά της «Τι μύτη!»).

Εδώ λοιπόν η μικρούλα που κρύβεται για να ακολουθήσει τον Πανοραμίξ στην αναζήτησή του είναι η πιο έξυπνη από όλους και στο κρίσιμο σημείο θα είναι εκείνη που θα δώσει τη λύση – και θα παίξει για τη διαδοχή ή μήπως προτρέχω; Ας είναι – πάντως, δυνατά γυναικεία πρότυπα λοιπόν μπορούν να προκύψουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Οι πιο αστείες σκηνές της ταινίας είναι εκείνες της αναζήτησης του δρυΐδη, στον οποίο ο Πανοραμίξ θα εκμυστηρευτεί τη συνταγή για τον μαγικό ζωμό. Ξεκινάμε από τον Μαγνητίξ και φτάνουμε μέχρι τον... Ιησού Χρηστό (όπως σας λέγαμε πιο πάνω)! Μεγάλη έκπληξη κι εδώ! Γιατί οι δημιουργοί της ταινίας τολμούν να χρησιμοποιήσουν ένα θρησκευτικό σύμβολο, λατρεμένο από δισεκατομμύρια ανθρώπους, και να το εντάξουν στην πλοκή του φιλμ με αστείο τρόπο αλλά και με απόλυτο σεβασμό! Πρέπει να είσαι μέγας μπετόστοκος για να νιώσεις θιγμένος! Ακόμα και ο κακός της ταινίας, ο Διαβολίξ, έχει τη στόφα ενός... Ιούδα, και δεν θα σας τα κάνω όλα φραγκοδίφραγκα, εντάξει; Α, ωραίο είναι και το μοτίβο με τον ψαρά του γαλατικού χωριού, που προσπαθεί να φτιάξει μόνος του μαγικό ζωμό, με... εκρηκτικά κατά βάση αποτελέσματα.

Μια χαρά ταινία είναι αυτή λοιπόν και δεν χρειάζεται καν να σας προτρέψουμε να πάτε να τη δείτε: το κάνετε από μόνοι σας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Seeing is believing...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Βλέπω το θάνατό μου (σου, του)!

Η Ναταλία Λαμπροπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Σπούδασε Αρχιτεκτονική Εσωτερικού Χώρου και συνέχισε τις σπουδές της στη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Έχει δουλέψει ως παραγωγός στην Όπερα Θεσσαλονίκης και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Η Ηλέκτρα Αγγελετοπούλου έχει γυρίσει και μια μικρού μήκους ταινία, με τίτλο «White Collar».

Η Scopophilia είναι η πρώτη ελληνική (και συνάμα η πρώτη ευρωπαϊκή) Computer Screen Movie και μόλις μία από τις πέντε αυτού του νέου κινηματογραφικού είδους που έχουν γυριστεί παγκοσμίως, με πιο γνωστή απ' όλες το «Searching». Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας.

Η υπόθεση: O Αλέξης είναι ένας νεαρός φοιτητής που κάνει την κινηματογραφική του διατριβή πάνω στη «Scopophilia» στο σινεμά - την ηδονιστκή απόλαυση που παίρνει κανείς από το να... κοιτάζει (χωρίς να γίνεται αντιληπτός) τις ζωές των άλλων (όπως ο ήρωας του Τζίμι Στιούαρτ στο «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Χίτσκοκ). Κι ο ίδιος ο Αλέξης πειραματίζεται με την ιδέα: εκτός από την εμμονή του με τα social media, έχει εγκαταστήσει στο κομπιούτερ του κι ένα σύστημα παρακολούθησης, ονόματι «Access Camera». Το «Access Camera» χακάρει κι ενεργοποιεί τις κάμερες στα λάπτοπ αγνώστων κι έτσι ο νεαρός έχει πρόσβαση στα σπίτια τους, χωρίς εκείνοι να το παίρνουν χαμπάρι. Όντας εγκλωβισμένος στο σπίτι του εξαιτίας μιας σοβαρής μόλυνσης στο αναπνευστικό του σύστημα, που βρίσκεται σε αποδρομή, ο Αλέξης κατασκοπεύει με (επιστημονική;) περιέργεια τις ζωές ανθρώπων που δεν γνωρίζει. Εξαιτίας της scopophilia του, ένα βράδυ γίνεται (εκ παραδρομής κατά μία έννοια) «αυτόπτης» μάρτυρας της δολοφονίας μιας κοπέλας και μπλέκει στον ιστό ενός κατά συρροή δολοφόνου. Θα μπορέσει να ξεσκεπάσει τον δολοφόνο ή θα πιαστεί και ο ίδιος στην παγίδα του;

Η άποψή μας: Η ιδέα είναι εξαιρετική. Η εκτέλεση όμως πάσχει από... φτώχεια καταραμένη κι από απειρία. Σε άλλες περιπτώσεις η φτώχεια κρύβεται και υπερισχύει το «πλην τίμια». Εδώ, κανείς δεν αμφισβητεί την... τιμιότητα των προθέσεων, η φτώχεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί και οδηγεί σε επιλογές που χαντακώνουν το τελικό προϊόν. To θεωρητικό υπόβαθρο υπάρχει, το σενάριο τολμά να είναι σκοτεινό (η ταινία δεν έχει happy end – κι αυτό δεν αποτελεί spoiler) αλλά όλα τα άλλα είναι λάθος. Οι ερμηνείες είναι – για να το θέσουμε κομψά – μέτριες (η μόνη επαγγελματίας στην ταινία είναι η Τζόυς Ευείδη στο ρόλο της καθηγήτριας – και της αξίζουν συγχαρητήρια για το γεγονός ότι με την παρουσία της προσπάθησε να βοηθήσει μια ταινία, που είχε ανάγκη κάθε υποστήριξη).

Η ατμόσφαιρα είναι λάθος: χρειαζόταν περισσότερη δουλειά – τώρα το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν να γυρίστηκε από μια παρέα φίλων χωρίς παραπάνω προσδοκίες. Το φινάλε της ταινίας είναι μεν τολμηρό αλλά ήθελε δουλίτσα γιατί τώρα «χτυπάει» άσχημα, όχι ως αισθητική και πραγματιστική επιλογή, αλλά ως... αναληθοφάνεια: ο ήρωάς μας παγιδεύεται και καταδικάζεται (;) χωρίς να αντιδρά; Χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει την αλήθεια; Ή αυτό δεν αφορά τη συγκεκριμένη ταινία; Είναι θέμα ενδεχόμενου... σίκουελ; Χαζομάρα. Ή καλύτερα απόδειξη πως μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει το πράγμα. Επίσης, η μουσική ήθελε δουλίτσα.

Αυτό που αξίζει πέρα από την ιδέα, είναι το μοντάζ, που είναι λειτουργικότατο και άκρως επαγγελματικό. Άλλο ένα από τα θετικά της ταινίας είναι το γεγονός ότι διαρκεί μόλις 70 λεπτά - παρ' όλα αυτά, δυστυχώς, υπάρχουν στιγμές που απλώς δεν τσουλάει. Είναι άνευρη. Γενικώς, της λείπει το σασπένς, τόσο απαραίτητο στοιχείο για τέτοιου είδους ταινίες. Για μένα είναι «όχι»! Αν και πολύ θα ήθελα να είναι «ναι». Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κυκλοφορούν πολύ χειρότερες ταινίες από αυτήν εκεί έξω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019!

Ο έρωτας όταν συνοδεύεται από ζήλια, πάντα οδηγεί σε οριακές καταστάσεις! Εμπνευσμένο από την αυτοβιογραφική νουβέλα Μία Προσωπική Ιστορία (Una Questione Privata) του Beppe Fenoglio, το κύκνειο άσμα των αδελφών Taviani μάς μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1943, όταν ο νεαρός Μίλτον ερωτεύεται τη Φούλβια, η οποία, όπως φαίνεται δεν τρέφει ανάλογα συναισθήματα και απλώς, της αρέσει το βάθος της σκέψης του και τα γράμματα που της γράφει. Ένα χρόνο μετά, ο Μίλτον έχει μπει στην Αντίσταση και πολεμά στο πλάι των ανταρτών ενάντια στους Ναζί. Όταν, τυχαία, μαθαίνει ότι η Φούλβια ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον επίσης αντάρτη και κοινό τους φίλο, Τζόρτζιο, ο Μίλτον αποφασίζει να πάει και να τον βρει και να του μιλήσει. Ο Τζόρτζιο, όμως, έχει μόλις συλληφθεί από τους Φασίστες. Τώρα ο Μίλτον πρέπει να ισορροπήσει την επιθυμία του να πολεμήσει τους Ναζί, τη φιλία του με τους άλλους συμπολεμιστές του στην Αντίστασης μεταξύ των οποίων είναι και ο Τζόρτζιο, αλλά και την αγάπη του για την Φούλβια.

Πρωταγωνιστούν οι Luca Marinelli, Lorenzo Richelmy, Valentina Bellè.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ηθοποιός σημαίνει... πως;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Oleh Malamuzh. Είναι ουκρανικής παραγωγής και το σενάριό της βασίζεται στο παραμύθι «Ruslan i Lyudmyla» του Ρώσου ποιητή Alexander Pushkin.

Η ταινία Η Κλεμμένη Πριγκίπισσα (The Stolen Princess) βγήκε μέσα από το Animagrad Animation Studio. Αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες εμπορικές ταινίες στην Ουκρανία για το 2018, μιας που έκανε εκεί εισπράξεις πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ. Εκτός από την Ουκρανία, οι εισπράξεις της ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο ευρώ και στην Κίνα αλλά και στην Πολωνία.

Η υπόθεση: Αυτή η εκπληκτική ιστορία συνέβη την εποχή των γενναίων ιπποτών, των πανέμορφων πριγκιπισσών και των πολεμιστών μάγων. Ο Ρούσλαν, ένας περιπλανώμενος καλλιτέχνης που ονειρεύεται να γίνει κάποτε ιππότης, ανάλογος με αυτούς που υποδύεται επί σκηνής, συναντά την όμορφη Μίλα και την ερωτεύεται... πριν συνειδητοποιήσει ότι είναι η κόρη του βασιλιά! Ωστόσο, η αγάπη τους δεν θα προλάβει να ανθίσει καθώς ο Τσόρνομορ, ο κακός μάγος, κλέβει τη Μίλα μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ρούσλαν και προσπαθεί να απομυζήσει την αγάπη της για να τροφοδοτήσει τη μαγεία του. Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Ρούσλαν ξεκινάει μια επική περιπέτεια ώστε να σώσει την κλεμμένη πριγκίπισσα και να αποδείξει ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία!

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι μια ταινία, η οποία θα εκτιμηθεί από τις πολύ μικρές ηλικίες. Η ιστορία δεν έχει τίποτε το ξεχωριστό, το κινούμενο σχέδιο δεν δείχνει φαντασμαγορικό όπως το «Coco» πχ, αλλά δεν είμαστε (δυστυχώς;) τεσσάρων χρονών, για να κρίνουμε κατά πως πρέπει την ταινία. Τα περί πριγκιπισσών, μάγων, ξορκιών κτλ έχουν ξεπεραστεί πλέον και από το Χόλιγουντ και την Ντίσνεϊ: η εποχή μας δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους παραμύθια. Μιας που οι καιροί μας είναι πιο κυνικοί και οι ταινίες μας έχουν γίνει κυνικές. Ή πιο ρεαλιστικές, αν θέλετε. Οπότε, τέτοιου είδους προσπάθειες μοιάζουν εντελώς παλιομοδίτικες.

Η βασική πρωταγωνίστρια, πάντως, αν και δεν εμφανίζεται όση ώρα ο άρρεν συμπρωταγωνιστής της, έχει όλα τα στοιχεία της γυναικείας χειραφέτησης στην εποχή του #metoo. Είναι δυναμική, δεν δέχεται τις νουθεσίες του τυραννικού πατέρα της, επαναστατεί απέναντί του, το σκάει από το παλάτι για να μην υπακούσει σε αναχρονιστικά έθιμα κι όταν πέφτει θύμα απαγωγής από τον κακό Τσόρνομορ, δεν είναι μια άβουλη, φοβισμένη κορασίδα. Ίσα ίσα, παλεύει μαζί του, τον κοντράρει, δεν τον φοβάται, κάνει ότι μπορεί για να γλυτώσει από εκείνον, τον χτυπάει, του κλέβει το μαγικό καπέλο, που την κάνει αόρατη, δεν παραδίδεται αμαχητί. Ένα κράμα της Μέριντα από το «Brave» και της Φιόνα από το «Shrek» - και μοιάζει πολύ πολύ πολύ με την Άννα από το «Frozen» - κερδίζει τον σεβασμό όλων – και των θεατών και των ηρώων της ταινίας.

Ο Ρούσλαν είναι πιο «αναγνωρίσιμος», με σαφώς λιγότερες εκπλήξεις, πιο καλουπωμένος. Ο ατρόμητος ήρωας, που δεν διαθέτει καμία μαγική δύναμη, εκτός από το πάθος του, την αγάπη του και τη διάθεσή του να αγωνιστεί για αυτό που φαίνεται σωστό και δίκαιο. Ως σκίτσο, η ταινία θυμίζει τις ταινίες που προβάλλει το Star τις Κυριακές, ιδίως ταινίες τύπου Barbie, όπου οι τρισδιάστατοι ήρωες χτυπάνε κάπως άσχημα στο μάτι. Ας είναι. Υπάρχουν κανά δυο σκηνές που έχουν ενδιαφέρον. Πιο πολύ προσωπικά με κράτησε η μάχη της πριγκίπισσας εναντίον των... γλυκών, που ζωντανεύουν από τον Τσόρνομορ και της επιτίθενται! Η επίθεση των δολοφονικών cupcake, αλλά και της εγκληματικής τούρτας λοιπόν! Τούρτα, που η πριγκίπισσα την κάνει... κομματάκια. Και ομιλούντα (ή μη) ζωάκια διαθέτει η ταινία: ένα πουλί, που βοηθάει μονίμως τον Ρούσλαν, όπως κι ένα χάμστερ, ενώ εμφανίζεται και μια γάτα, με ιδιαίτερες ικανότητες!

Κι εννοείται πως υπάρχει χάπι έντ. Και τραγούδι. Όλα όσα περιμένετε λοιπόν. Οι ενήλικες συνοδοί, λίγη υπομονή. Τα παιδάκια μέχρι πέντε, βία έξι χρονών, μάλλον θα περάσουν πολύ καλύτερα από εσάς. Οπότε, κάντε το για χάρη τους!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!

Όταν ο έρωτας δεν γνωρίζει ούτε όρια ούτε σύνορα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Παντρεμένοι κι οι δυο...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Muayad Alayan. Η πρώτη του ήταν το «Love, Theft and Other Entanglements» (Al-hob wa al-sariqa wa mashakel ukhra, 2015), η οποία είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου εκείνης της χρονιάς, στο τμήμα Πανόραμα.

Η δεύτερη ταινία του Alayan, Απαγορευμένες συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Ρότερνταμ, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου (το οποίο υπογράφει ο αδελφός του σκηνοθέτη) και το βραβείο κοινού. Προβλήθηκε και σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως εκείνα του Σιάτλ, του Βαγιαδολίβ και του Σάο Πάολο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στην ταινία όχι μόνον συμμετέχουν, αλλά πρωταγωνιστούν Ισραηλινοί ηθοποιοί, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά σε παλαιστινιακή παραγωγή, στην οποία δεν έχει βάλει λεφτά οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ισραήλ!

Η υπόθεση: Η Σάρα είναι Ισραηλινή κι έχει μία καφετέρια στην Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο Σαλίμ είναι Παλαιστίνιος από την Ανατολική Ιερουσαλήμ κι εργάζεται για έναν φούρνο, κάνοντας παραδόσεις σε επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων είναι κι εκείνη της Σάρα. Παρόλο που ζουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, η Σάρα και ο Σαλίμ διατηρούν μια παθιασμένη εξωσυζυγική σχέση, ρισκάροντας έτσι την φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των οικογενειών τους. Όταν μία ριψοκίνδυνη μεταμεσονύχτια βόλτα τους στη Βηθλεέμ, έξω από τα Τείχη, πάει στραβά, ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα, μεγαλώνει κι οι δύο τους παρακολουθούν ανήμποροι, ενώ οι απελπισμένες προσπάθειές τους να σώσουν ό,τι έχει μείνει από τις ζωές τους, κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμείλικτο κατοχικό μηχανισμό και τις κοινωνικοπολιτικές πιέσεις, ο Σαλίμ και η Σάρα βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξαπάτησης και παρανοήσεων, που ούτε η αλήθεια δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή του.

Η άποψή μας: Το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα, από αυτά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα επί δεκαετίες και φαίνεται πως θα την ταλανίζουν για πολλές πολλές ακόμα. Είναι ένα πρόβλημα, στο οποίο δεν φαίνεται εύκολη λύση. Μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η συγκεκριμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελούσε Βρετανική Κτίση. Το 1948, η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί το κράτος του Ισραήλ, προκειμένου να αποκτήσουν πατρίδα οι απανταχού Εβραίοι. Έτσι, όμως, έχασαν την πατρίδα τους οι Παλαιστίνιοι. Το 1988 η Παλαιστίνη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, οπότε ουσιαστικά σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα στριμώχνονται δύο διαφορετικά κράτη, με την ίδια πρωτεύουσα: την Ιερουσαλήμ. Η κατάσταση εκεί λοιπόν είναι μονίμως τεταμένη. Το Ισραήλ προσπαθεί να επεκτείνει τον ζωτικό του χώρο.

Εν πολλοίς, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν (και το λένε) πως προχωρά σε γενοκτονία των Παλαιστινίων. Οι Εβραίοι έποικοι εγκαθίστανται σε εδάφη που ανήκαν στους Παλαιστινίους. Η βία που ασκείται διαρκώς και μονίμως στους Παλαιστινίους είναι άνευ προηγουμένου. Οι Άραβες της περιοχής ζουν ουσιαστικά ως ελεύθεροι πολιορκημένοι. Καθημερινοί έλεγχοι και ανελευθερία μέσα στο πλαίσιο ενός μιλιταριστικού κράτους, που ασκεί εξουσία μέσω ενός στρατού κατοχής. Και ψηλά τείχη, σαν αυτά που ονειρεύεται ο Τραμπ, που χωρίζουν τις περιοχές όπου ζουν οι Εβραίοι από εκείνες όπου ζουν, σε άθλιες συνθήκες, οι Παλαιστίνιοι. Οι οποίοι, εννοείται, αντιδρούν. Και πολλές φορές καταφεύγουν σε έσχατες λύσεις, όπως επιθέσεις αυτοκτονίας, στις οποίες χάνουν τη ζωή τους αθώοι πολίτες. Έτσι κι αλλιώς, αθώοι την πληρώνουν. Ανάμεσα στα θύματα είναι και ο... έρωτας! (Σημείωση: εντάξει, το ότι συμπύκνωσα ιστορία δεκάδων χρόνων σε πέντε γραμμές για να φτάσω στον έρωτα, με ξεπερνάει κι εμένα!).

Το να συνάψει ερωτική σχέση ένας Παλαιστίνιος με μια Ισραηλινή ή ένας Ισραηλινός με μια Παλαιστίνια αποτελεί μέγα ταμπού! Η απόλυτη απαγορευμένη σχέση! Μα είναι εχθροί! Πώς μπορούν να αγαπιούνται; Πώς μπορούν να κάνουν έρωτα; Πώς μπορούν να τα δίνουν όλα ο ένας στον άλλο, ψυχή τε και σώματι ενώ ζουν, μέσα σε μια κοινωνία και σε καθεστώς που μόνο μίσος επιτρέπει ως συναίσθημα ανάμεσα στους δύο λαούς; Έλα μου ντε. Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας πλέον έχει γίνει κάτι πολύ δύσκολο – φανταστείτε πόσο δυσκολότερο μπορεί να είναι κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Ενημερωνόμαστε πως το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ή μάλλον εμπνέεται. Ναι, μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν ακριβώς έτσι, αλλά προφανώς υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογες ερωτικές ιστορίες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν βγαίνουν ποτέ στο φως του ήλιου, κρυμμένες μέσα στο ημίφως της «παρανομίας».

Ο Σαλίμ και η Σάρα γαμιούνται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου με το οποίο κάνει τις μεταφορές του ο πρώτος. Συναντιούνται με δεκάδες προφυλάξεις, με σημείο ραντεβού ένα πάρκινγκ. Να μην τους δει κανένα μάτι. Να μην πάρει χαμπάρι κανείς. Και μετά, τα δίνουν όλα. Εκείνος, παντρεμένος με την Μπισάν. Μια πανέμορφη συμπατριώτισσά του, η οποία σπουδάζει (έχει σημασία αυτό). Περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Δεν έχουν πολλά χρήματα, κι αυτό προκαλεί εκνευρισμό στον Σαλίμ. Ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό του προκαλεί το γεγονός ότι ουσιαστικά ζουν μαζί με τον αδελφό της Μπισάν, που έχει φράγκα και τους βοηθάει συχνά πυκνά, παρά τη θέληση του Σαλίμ. Ψάχνει διαμέρισμα για να καταφέρουν να ζήσουν μόνοι τους. Τα... κουκιά όμως δεν βγαίνουν.

Από την άλλη, η Σάρα είναι σύζυγος ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού του Ισραηλινού στρατού, του Νταβίντ. Έχουν αποκτήσει μια υπέροχη πιτσιρίκα κόρη. Η Σάρα ασχολείται με το καφέ της. Επιτέλους, θεωρεί ότι μπορεί να ηρεμήσει και να ξαποστάσει μετά από τις δεκάδες μεταθέσεις του Νταβίντ λόγω της δουλειάς του. Εκείνος, βάζει τη δουλειά του πάνω από όλα. Σαν να λέμε, η μοναξιά της Σάρα και ο εκνευρισμός – καταπίεση του Σαλίμ (η Μπισάν αρνείται να κάνουν έρωτα μετά την εγκυμοσύνη, για να μην πάθει κάτι το μωρό!!!) οδηγούν στην παράνομη σχέση. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Οι δύο παράνομοι εραστές, όπως κάνουν όλοι οι παράνομοι εραστές, ζουν μέσα στο ψέμα. Ζουν διπλές ζωές. Και κάποια στιγμή, κάνουν το λάθος. Το «έλα μωρέ να πιούμε κάτι στη Βηθλεέμ όπου κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει» μετατρέπεται σε αψιμαχία μέσα στο μπαρ, όταν ξαναμμένος Παλαιστίνιος την «πέφτει» στη Σάρα. Κι εκεί ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση.

Η δομή της ταινίας λοιπόν ξετυλίγεται ευκρινώς. Στην αρχή, τα της παράνομης σχέσης. Ακολουθούν οι... πολιτικές διαστάσεις. Και στο φινάλε έχουμε τις συνέπειες. Ο τίτλος της ταινίας φαίνεται να έχει να κάνει με το μεσαίο τμήμα λοιπόν. The Reports on Sarah and Saleem. Για να γλιτώσει το σκάνδαλο της σχέσης του με τη Σάρα και να μείνει καθαρό το όνομά του, ο Σαλίμ «αναγκάζεται» να γίνει ο... καταδότης της! Να κάνει... reports που την αφορούν. Αυτοί, το μόνο που ήθελαν ήταν να ευχαριστιούνται το γαμήσι τους. Ναι, αλλά είναι αυτό το γαμήσι που οδηγεί την κατάσταση εντελώς όπου να 'ναι. Παράλογο! Μέσω ελιγμών ενός ηγετικού στελέχους των Παλαιστινίων, φίλου του κουνιάδου του, ο Σαλίμ αναγκάζεται να καλύψει το ψέμα του με άλλο ψέμα: πως δηλαδή σύναψε ερωτική σχέση με τη Σάρα προκειμένου να την... στρατολογήσει υπέρ των Παλαιστινίων! Να αποκαλύπτει μυστικά του εχθρού!

Δυστυχώς, κατά την άποψή μας, αυτό το εύρημα δεν το εκμεταλλεύεται ο σκηνοθέτης όσο θα μπορούσε. Απλά, λειτουργεί ως σεναριακό τρικ προκειμένου να προχωρήσει η ίντριγκα παραπέρα. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο ψέμα «μπερδεύει» τους Ισραηλινούς – και εκθέτει τον Νταβίντ. Ο υπέρμαχος του σιωνιστικού ιδεώδους αναγκάζεται να σκύψει το κεφάλι όταν καταλαβαίνει πως η αγαπημένη του σύζυγος όχι μόνον διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, όχι μόνο τη διατηρεί με έναν Παλαιστίνιο εχθρό, αλλά προδίδει (άθελά της θα μπορούσε να πει κανείς) και κρατικά μυστικά! Εδώ πιστεύω πως υπήρχε ζουμί για κάτι πολύ περισσότερο. Το μόνο που κερδίζει είναι η τρομερή επισήμανση από την υπάλληλο της Σάρα: ναι, όλοι ξενοπηδάνε στους γάμους τους, αλλά εσύ βρε Σάρα μου, με τον Άραβα βρε μάνα μου; Εντέλει, ο σκηνοθέτης αποφασίζει πως αυτό που τον ενδιαφέρει πιο πολύ είναι η... γυναικεία χειραφέτηση! Οι άντρες της ταινίας δείχνουν πολύ λίγοι. Οι δύο γυναίκες βγαίνουν μπροστά ως πιο πλήρεις, πιο ειλικρινείς, πιο δυνατές εντέλει. Και διεκδικούν αυτό που θέλουν. Και τελικά, το παίρνουν.

Πολύ ενδιαφέρον και θετικό μήνυμα ιδίως από μια περιοχή όπου οι σχέσεις των δύο φύλων και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ένθεν κι ένθεν, παραμερίζονται και θεωρούνται ήσσονος σημασίας, μιας που προέχει ο... πόλεμος! Ναι, αλλά για να φτάσει στο φεμινιστικό του μήνυμα ο σκηνοθέτης είναι σαν να πηγαίνει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μέσω Καΐρου! Ας είναι. Έχει ενδιαφέρον η ταινία παρά το γεγονός ότι αλλάζει φόκους αρκετές φορές κατά την πορεία της. Και που πλατειάζει για να τα χωρέσει όλα. Επιπλέον ενδιαφέρον: δείτε πως αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες τους, τους δύο εραστές. Ο φυλακισμένος Παλαιστίνιος λειτουργεί ως σύμβολο (είναι ο γαμιάς της υπόθεσης) και η Ισραηλινή δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί ως η απόλυτη προδότρα! Οι ερμηνείες είναι καλές, η 34χρονη Maisa Abd Elhadi, που υποδύεται την Μπισάν, είναι κουκλάρα, βασική πρωταγωνίστρια είναι και η ίδια η πόλη, η Ιερουσαλήμ και το όλον έχει σαφώς πολλά περισσότερα θετικά απ' ότι αρνητικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Διλήμματα! Έχοντας αποσπάσει Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου και Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τεχεράνης 2018, έρχεται το δυνατό ψυχολογικό θρίλερ Το Γύρισμα της Τύχης (Hattrick) που σκηνοθετεί ο Ιρανός δημιουργός Ramtin Lavafipour. Είναι μεσάνυχτα. Επιστρέφοντας από ένα πάρτι με τη σύζυγό του και δύο φίλους, ο Φαρσαντ χτυπά κάτι με το αυτοκίνητό του. Κανείς δεν βλέπει τίποτα! Μετά από μια μακρά συζήτηση, όλοι μπερδεμένοι και φοβισμένοι, αφήνουν τη σκηνή σε ένα σπίτι του φίλου για να το σκεφτούν και να κάνουν το σωστό. Αλλά οι αρχικές συνομιλίες για το ατύχημα αντικαθίστανται σύντομα από συζητήσεις σχετικά με κρυμμένα μυστικά. Οι άδειες ζωές της μεσαίας τάξης είναι ένα αγαπημένο θέμα στις ιρανικές ταινίες και όταν συναντιούνται σε ομάδες, οι συναισθηματικές εκρήξεις αρχίζουν να συμβαίνουν κατά μήκος των ηθικών γραμμών.

Πρωταγωνιστούν οι Amir Jadidi, Parinaz Izadyar, Saber Abar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την AMA Films!

Κάτι κακό συμβαίνει με τον Μάιλς! Η Orion Pictures που μας έχει προσφέρει τα πολυβραβευμένα φιλμ «Platoon», «Η Σιωπή των Αμνών», «Χορεύοντας με τους Λύκους», «Οικογένεια Άνταμς», «Ο Εξολοθρευτής», «RoboCop» και έχει κάνει επιτυχημένες συνεργασίες με δημιουργούς όπως Γούντι Άλεν, Τζέιμς Κάμερον και Όλιβερ Στόουν, επιστρέφει με την παραγωγή ενός ακόμα θρίλερ που κόβει την ανάσα. Ο Χαρισματικός (The Prodigy) είναι η τρίτη ταινία του Nicholas McCarthy (Η Συμφωνία). Ως φανατικός θαυμαστής των ταινιών τρόμου αποκαλύπτει ότι το πάθος του για το συγκεκριμένο είδος γεννήθηκε όταν παρακολούθησε - χωρίς την άδεια των γονιών του φυσικά - τον «Εξορκιστή», μια ταινία που επηρέασε το σημερινό του έργο καθώς φέρει ως κοινό στοιχείο μια διαφορετική αγάπη μεταξύ μητέρας και παιδιού. Η Σάρα αρχίζει να πιστεύει πως ο γιος της Μάιλς κυριεύεται από υπερφυσικές ή ακόμα και σατανικές δυνάμεις. Ανησυχώντας για την ασφάλεια της οικογένειάς της, η Σάρα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο μητρικό ένστικτο που την προτρέπει να προστατεύσει τον Μάιλς, και την απεγνωσμένη ανάγκη της να ανακαλύψει τι έχει φέρει στην επιφάνεια αυτή τη σκοτεινή του πλευρά. Η Σάρα θα αναζητήσει τις απαντήσεις στο παρελθόν, σε μια άγρια διαδρομή όπου η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αντίληψη και την πραγματικότητα θα γίνει τρομακτικά θολή.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Ο Χαρισματικός» κρατά η ταλαντούχα Taylor Schilling (Orange is the New Black), ενώ πρωταγωνιστούν ακόμη οι Colm Feore, Brittany Allen, David Kohlsmith, Jackson Robert Scott, Peter Mooney.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Η Εκδίκηση είναι ένα Πιάτο που σερβίρεται Κρύο! Βασισμένη στην ταινία Kraftidioten που έγραψε ο Kim Fupz Aakeson είναι η περιπέτεια δράσης Ψυχρή καταδίωξη (Cold Pursuit) που σκηνοθετεί ο Hans Petter Moland σε σενάριο Frank Baldwin. Καλώς ήρθατε στην πόλη Kehoe, η θερμοκρασία είναι 10 βαθμοί υπό το μηδέν, και συνεχώς κατεβαίνει σε αυτό το γκλαμουράτο χειμερινό θέρετρο στα Βραχώδη Όρη. Η τοπική Αστυνομία συνήθως δεν έχει δουλειά μέχρι την ημέρα που ο γιος του Νελς, ενός ταπεινού οδηγού εκχιονιστικού μηχανήματος του δήμου, δολοφονείται ύστερα από εντολή του “Viking”, του τοπικού Βαρόνου των ναρκωτικών. Οργισμένος και εξοπλισμένος με βαριά μηχανήματα ο Νελς αποφασίζει να εξολοθρεύσει το καρτέλ ξεπαστρεύοντας ένα, ένα τα μέλη του, αλλά το μόνο που γνωρίζει από φόνους είναι ό,τι έχει διαβάσει από αστυνομικά μυθιστορήματα. Καθώς τα πτώματα στοιβάζονται, ένας πόλεμος ξεσπά μεταξύ του Βαρόνου των ναρκωτικών “Viking” και του Αρχιμαφιόζου “ White Bull” και οι πλαγιές της μικρής πόλης από ολόλευκες βάφονται κόκκινες.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Liam Neeson, έχοντας πλάι του μια πλειάδα αστέρων όπως οι Tom Bateman, Tom Jackson, Emmy Rossum, Laura Dern, John Doman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία! Αυτή η εκπληκτική ιστορία που περιγράφει το animation Η Κλεμμένη Πριγκίπισσα (The Stolen Princess) συνέβη την εποχή των γενναίων ιπποτών, των πανέμορφων πριγκιπισσών και των πολεμιστών μάγων. Ο Ρούσλαν, ένας περιπλανώμενος καλλιτέχνης που ονειρεύεται να γίνει κάποτε ιππότης, συναντά την όμορφη Μίλα και την ερωτεύεται... πριν συνειδητοποιήσει ότι είναι η κόρη του Βασιλιά! Ωστόσο, η αγάπη τους δεν θα προλάβει να ανθίσει καθώς ο Τσόρνομορ, ο κακός μάγος, κλέβει τη Μίλα μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ρούσλαν και προσπαθεί να απομυζήσει την αγάπη της για να τροφοδοτήσει τη μαγεία του. Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Ρούσλαν ξεκινάει μια επική περιπέτεια ώστε να σώσει την κλεμμένη πριγκίπισσα!

Η Μίλα είναι η κόρη του Βασιλιά και σε όλη της τη ζωή έχει βιώσει τον κόσμο μόνο μέσω της τεράστιας συλλογής βιβλίων της. Είναι γεμάτη αυτοεκτίμηση και πανέξυπνη, και δεν μπορεί να φανταστεί μια ζωή που θα προκύψει από προξενιό, με αποτέλεσμα να επαναστατεί κατά του άγριου και αδυσώπητου πατέρα της. Μόνο όταν η αληθινή αγάπη τής χτυπά την πόρτα, αρχίζει να ονειρεύεται τη ζωή που ήταν γραφτό να ζήσει - πάντα όμως σύμφωνα με τους δικούς της όρους. Ο Ρούσλαν είναι ένας φτωχός περιπλανώμενος βάρδος που όλα τα υπάρχοντά του χωρούν σε μια χειράμαξα καθώς εκείνος ταξιδεύει και δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη. Συχνά, καθώς διασκεδάζει τους πολίτες, υποδύεται γενναίους χαρακτήρες και ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά τους στην προσωπικότητά του. Ο Ρούσλαν έχει έντονα ανεπτυγμένο το αίσθημα της ηθικής και του δικαίου και πολλές φορές προσπαθεί να σώσει τους υπόλοιπους συνάδελφους καλλιτέχνες από δύσκολες καταστάσεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!

Όταν ο έρωτας δεν γνωρίζει ούτε όρια, ούτε σύνορα! Μία απαγορευμένη ερωτική σχέση στην καρδιά της διχασμένης Ιερουσαλήμ, πυροδοτεί ένα μπαράζ απρόβλεπτων εξελίξεων και δραματικών ανατροπών στο καθηλωτικό κοινωνικό θρίλερ Απαγορευμένες Συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem) του Muayad Alayan, που βραβεύτηκε με το βραβείο Σεναρίου και Κοινού HBF στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Η Σάρα είναι Ισραηλινή και έχει μία καφετέρια στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο Σαλίμ είναι Παλαιστίνιος από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και κάνει παραδόσεις σε επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνη της Σάρα. Παρόλο που ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, η Σάρα και ο Σαλίμ διατηρούν εξωσυζυγική σχέση, ρισκάροντας έτσι την φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των οικογενειών τους. Όταν μία ριψοκίνδυνη μεταμεσονύχτια συνάντησή τους πάει στραβά, ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα μεγαλώνει και οι δύο τους παρακολουθούν ανήμποροι, ενώ οι απελπισμένες προσπάθειές τους να σώσουν ό, τι έχει μείνει από τις ζωές τους, κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμείλικτο κατοχικό μηχανισμό και τις κοινωνικοπολιτικές πιέσεις, ο Σαλίμ και η Σάρα βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξαπάτησης και παρανοήσεων, που ούτε η αλήθεια δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή του.

Πρωταγωνιστούν οι Adeeb Safadi, Sivane Kretchner, Ishai Golan, Maisa Abd Elhadi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!