Movies Ltd

Χωρίς Καρμπόν!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν διανοούμαι να πιστέψω πως υπάρχει άλλη περίπτωση, τέτοιας αψυχολόγητης δράσης και επιλογών, από χολιγουντιανό πρωταγωνιστή. Χωρίς να διαθέτει ταλέντο υψηλού επιπέδου, είχε την τύχη να συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως ο Coppola, ο Van Sant, ο Frears, ο Bertolucci. Έχοντας πάρει τις σωστές βάσεις, εκτόξευσε τις μετοχές του στα ύψη πρωταγωνιστώντας στην τζακ ποτ Matrix τριλογία που σημάδεψε το πέρασμα στο μιλένιουμ. Κι έκτοτε ακολούθησε το χάος. Το κάκιστο κοουτσάρισμα του για μια και βάλε δεκαετία, τον οδήγησε να παίξει σε δευτεράντζες, μέτριες έως πλήρως αδιάφορες, χαμηλώνοντας αισθητά τις μετοχές του και δείχνοντας πως δεν υπάρχει στον ορίζοντα σημείο ανάκαμψης. Και όμως, μια πενιχρού κόστους περιπέτεια σαν τον John Wick και τις συνέχειες της, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, έδωσε στον Keanu Reeves το βοηθητικό σπρώξιμο που ζητούσε, για να ανορθώσει ξανά το προφίλ του. Κι εκεί που ο 55χρονος πλέον αστέρας, είδε την τύχη να του χαμογελά ξανά, άντε φτου κι από την αρχή παίρνει τον γεμάτο λακκούβες και παγίδες δρόμο της αυτοκαταστροφής. Replicas η τρίτη συνεχόμενη ολοκληρωτική φλόπα. Μετά την Siberia και το Destination Wedding.

Το κόστους πολλών εκατομμυρίων, υψηλής τεχνολογίας πείραμα που λαμβάνει χώρα κάτω από την επίβλεψη του νευροεπιστήμονα Γουίλιαμ Φόστερ, στα εργαστήρια του κολοσσού της Biodyne, με σκοπό την πλήρη κλωνοποίηση των περιεχομένων του εγκεφάλου ενός πολύ προσφάτως νεκρού, στην τεχνητή μνήμη ανθρωποειδών, βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Κάθε καινούργια προσπάθεια του να ολοκληρώσει την διαδικασία της καινοτόμου μεταμόσχευσης, αποτυγχάνει, βυθίζοντας τόσο τον ίδιο, όσο κυρίως τους χρηματοδότες του, στην απόγνωση. Με την περίπτωση της παύσης του πειράματος να είναι ορατή όσο ποτέ, ο ζορισμένος Γουίλιαμ θα πάρει την απόφαση να φύγει μαζί με την οικογένεια του μακριά από τα προβλήματα, για λίγες ημέρες ξενοιασιάς στο εξοχικό τους.

Η κακοκαιρία που θα συναντήσουν στην διαδρομή όμως, θα έχει σαν μοιραία συνέπεια την ανατροπή του οχήματος τους, με τραγικό αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους, η σύζυγος του γενετιστή και τα τρία ανήλικα παιδιά του. Συντετριμμένος από την απώλεια και έχοντας βυθιστεί στον παραλογισμό, ο Φόστερ, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να επαναφέρει τα λατρεμένα του πρόσωπα στον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα πανάκριβα μηχανήματα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Μόνο που για μια ακόμη φορά, η φιλοδοξία του, ειδικά όταν τα πειραματόζωα είναι τα μέλη της ίδιας του της φαμίλιας και η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο, πρέπει να υπερκεράσει αμέτρητα εμπόδια μέχρι να γίνει πραγματικότητα.

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια πειραγμένη, άκρως πειραγμένη, μοντέρνα βερσιόν της ιστορίας του Φράνκενστάιν, με την μόνη διαφορά πως εδώ ο σάιεντιστ πηγαίνει μισό βήμα παραπέρα, έχοντας βρει και την μέθοδο μεταφοράς όλων όσων κρύβει το μυαλό, συνείδησης, προσωπικότητας, αναμνήσεων στο ολοκαίνουργο κορμί. Ας μην γελιόμαστε όμως, απαιτείται μεγάλη επιδεξιότητα στο να στήσει κανείς ένα τέτοιας καινοτόμου έμπνευσης sci fi και να το σερβίρει χωρίς να προκαλεί συνεχώς λογικά ερωτηματικά, που δεν απαντώνται ποτέ. Ο τρόπος δε που συντάσσεται από τον δημιουργό το παζλ των πληροφοριών του ανακατωσούρικου σεναρίου, είναι τόσο παιδιάστικα ανώριμος από τον άπειρο Jeffrey Nachmanoff, που σου δίνει την εντύπωση πως τα πάντα έχουν οργανωθεί στο πόδι, αρκεί να βγει τσάτρα πάτρα το ενενηντάλεπτο. Και το χειρότερο όλων είναι, πως άπαντες οι συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν το πρότζεκτ Replicas με απίστευτη σοβαρότητα, στοιχείο που εντέλει καταλήγει σε ανέκδοτο, ειδικά τις φορές που εμφανίζεται στο πανί ο αναμαλλιασμένος funny partner του επιστήμονα...

Που και βέβαια τον ενσαρκώνει ο Keanu, έμπειρος υποτίθεται από το τρίπτυχο των Wachowski, αλλά και άλλων μελλοντολογικού ύφους στιγμών του σαν τον Johnny Mnemonic. Στην ουσία το πλάνο του φουτουριστικού ήρωα που υποδύεται, όντας αδύνατον να εξηγηθεί ορθολογικά, ακολουθεί μια κόπι πέιστ ολογραμμική πόζα που πρωτοείδαμε στο Artificial Intelligence του Spielberg, με τον Reeves σαν άλλος Cruise να κινεί τα 3D της νήματα, κόβοντας και ράβοντας τις περσόνες των "νεογέννητων" αγαπημένων του. Κι εκεί είναι η στιγμή που μέσα σε μια λίμνη θυμηδίας, ως θεατής, εγκαταλείπεις ακόμη και την ύστατη προσπάθεια ανάγνωσης της ταινίας μέχρι τέλους, έχοντας χάσει τα αβγά και τα πασχάλια, ενόσω οι Λάζαροι έχουν αναστηθεί και πλέον έχει εκκινήσει το κυνηγητό τους μέσα στα σκοτάδια της απροσδιόριστης Ασιανής μεγαλούπολης. Κρίμα για τον The Wall ρε γαμώτη, που ηθοποιό δεν τον έχω υπολογίσει ποτέ μου, αλλά όλοι τον έχουν για το καλύτερο παιδί εκεί στο L.A.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

You Can Tune a Piano, but You Can't Tuna Fish...

του zerVo (@moviesltd)

Βασικό συστατικό ενός αγωνιώδους θρίλερ, που θέλει να θεωρείται πετυχημένο, είναι η ανατροπή εκείνη που θα έρθει να σκάσει σαν βόμβα λίγο πριν το φινάλε, σκορπώντας στην πλατεία την έκπληξη εκείνη που ούτε καν θα μπορούσε να περιμένει. Οκ. Σύμφωνοι, είπαμε οι σεναριογράφοι να αφήσουν την φαντασία τους να ταξιδέψει ώστε να σερβίρουν το πιο ευφάνταστο τουίστ στο κοινό, μα μερικές φορές το πράγμα ξεχειλώνει κατά τέτοιο τρόπο, που ούτε καν μπορείς να πιστέψεις πως ανθρώπινος νους έκανε αυτή την σκέψη. Με δυο λόγια, επιβάλλεται να παρακολουθήσεις το απίστευτης - με την κακή έννοια - εξέλιξης Serenity, για να κατανοήσεις το μέγεθος του δημιουργικού του παραλογισμού.

Αποτραβηγμένος εδώ και χρόνια στο παραδεισένιο νησί του Πλύμουθ, ο θαλασσινός Μπέικερ Ντιλλ, είχε σαν επιδίωξη ένα νέο ξεκίνημα, η μοίρα του όμως δεν ευνόησε ούτε ετούτο το καινούργιο του ρίσκο. Για να βγάλει τα προς το ζην - τα τρία πακέτα τσιγάρα που χρειάζεται ημερησίως και τα μπουκάλια αλκοόλ που καταναλώνει ακατάπαυτα - αναγκάζεται να μεταφέρει στο πέλαγος ερασιτέχνες τουρίστες ψαράδες με το μικρό αλιευτικό του, εκεί που κι ο ίδιος έχει βάλει έναν προσωπικό στόχο: να καταφέρει να μαγκώσει στο καλάμι του, τον γιγαντιαίο τόνο που οι ντόπιοι του έχουν δώσει το όνομα Τζάστις και κολυμπά ελεύθερος στα καταγάλανα νερά της Καραιβικής, κάθε του προσπάθεια όμως στέφεται από παταγώδη αποτυχία. Και την μόνιμη απογοήτευση του την πνίγει άλλοτε στο πιοτό και άλλοτε στην θερμή αγκάλη της ηλικιωμένης μοναχικής γειτόνισσας του, που έναντι χαρτζιλικιού, πολλές φορές του ανταποδίδει το ζιγκολίκι.

Την όχι και τόσο ευχάριστη ρουτίνα του Κάπτεν Μπέικερ, θα αναστατώσει η άφιξη στο νησί μιας μυστηριώδους γυναίκας που γνωρίζει καλά το σκοτεινό του παρελθόν, όπως και την πραγματική του ταυτότητα, που σε απελπισμένη κατάσταση θα του ζητήσει να δολοφονήσει τον νυν, καταπιεστικό έως και βάναυσο σύζυγό της, πνίγοντας τον σε μια βόλτα μεσοπέλαγα. Και σαν αντάλλαγμα ο αποτυχημένος ψαράς θα βάλει στην τσέπη από εκείνη, το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων. Είναι η στιγμή που στο θολωμένο από το οινόπνευμα μυαλό του θα πέσουν τα ηθικά διλήμματα, για το αν και κατά πόσο μπορεί να οδηγηθεί στον φόνο, ενός, σύμφωνα με τα λεγόμενα της αινιγματικής Κάρεν, καθάρματος.

Κινούμενο σε μια γραμμή που δεν αποκλίνει ρούπι από τα κλισέ του genre, αλλά και τις υποσχέσεις του τρέιλερ, Το Νησί της Αποπλάνησης, στο πρώτο του μισό, σιγοβράζει μέσα σε ένα κλίμα θερμό, όσο όμως και πανέμορφο όπως το ορίζουν οι υπέροχες ακτές του φυσικού σκηνικού του Μαυρίκιου. Ένας τιποτένιος τυχοδιώκτης είναι ο κεντρικός ήρωας του, που κάνει τα πάντα για λίγους παραπάνω παράδες, που διαρκώς βασανίζεται από κάποιους περίεργους εφιάλτες με πρωταγωνιστή ένα νεαρό αγόρι, αλλά και από την μόνιμη εμμονή του να βάλει πλάτη το κήτος - πρόκληση που κανείς δεν έχει κατορθώσει ακόμη να καμακώσει. Ερωτικά ξεδίνει στην αγκαλιά της σιτεμένης milfάρας (φυσικά η Lane είναι η σημαιοφόρα όλων των ταβλωμένων 65χρονων), αποσπά και από εκεί το κατιτίς του, ούτως ώστε να το μετατρέψει στιγμιαία σε φτηνό ρούμι στο μπαρ κατώγι του λιμανιού. Και το στόρι αργοκυλά μέχρις να φτάσουμε στην κρίσιμη καμπή του, που ορίζει το αν και εφόσον πραγματοποιηθεί το έγκλημα στην θάλασσα της Καριμπίαν, κατά παράκληση της ετέρας κοπελούδας, που υποδύεται η σε σταθερή βουτιά, κατόπιν Les Mis, Hathaway. Αμ δε, αλλού είναι το ναυάγιο, που αν ζητούσες από ένα εκατομμύριο θεατές εκεί γύρω στο εξηκοστό λεπτό του φιλμ, να το μαντέψουν, ούτε ένας δεν θα το υποπτευόταν. Καν!

Η αλήθεια είναι πως όταν σκάζει στο εκράν το τι στην ευχή συμβαίνει, κομματάκι τσιμπιέσαι για να αντιληφθείς πως πραγματικά αυτό που βλέπεις υπάρχει και δεν το νιώθεις σε έναν ενδεχόμενο ύπνο που σε έχει πάρει. Το ότι η συλλογιστική του κινηματογραφιστή Steven Knight είναι κάπως εκκεντρική το είχαμε καταλάβει από εκείνο το περίεργο Locke, ελάχιστο καιρό πριν ο πρωταγωνιστής του Tom Hardy εξελιχθεί σε μέγκα σταρ. Η διαδρομή του κινηματογραφικά καταλάγιασε κατά κάποιον τρόπο, μέχρι να τραβήξει το καλό λαχείο, φροντίζοντας παραγωγές της μικρής οθόνης σαν το Peaky Blinders που εκτόξευσε την φήμη του στα ύψη. Συγγραφικά δεν έδειξε ψήγματα πως το παρατραβά, ασχολούμενος με πρότζεκτ επιπέδου Pawn Sacrifice, Burnt, Allied ή του πιο πρόσφατου Κοριτσιού In The Spider's Web. Οπότε μάλλον η παραλογία του εδώ, στην προσπάθεια δημιουργίας μιας εντυπωσιακά συναρπαστικής εξόδου που βρίθει σασπένς, αφήνει άπαντες με το στόμα ανοικτό για το πως μπορεί να έχει συλληφθεί από τον μυαλό του. Ψηλά τα χέρια!

Στην ουσία μετά την απρόσμενα τραγική εναλλαγή πλεύσης του έργου, δεν απομένουν και πολλά που μπορεί κανείς να πιστώσει στα θετικά του, εκτός ίσως από την ελκυστικά ταξιδιάρα φωτογραφία, άντε και την ιντριγκαδόρικη μουσική επένδυση, που θα λειτουργούσε σωστά υπό άλλες, ορθολογικές κάπως συνθήκες. Μελανό σημείο καριέρας για τον McConaughey, που για το μισό έργο μοιράζει εξάψεις στα θηλυκά ματάκια στριφογυρνώντας διαρκώς γυμνούλης, για το άλλο μισό παλεύει να πάρει την σκυτάλη της υποκριτικής σάχλας από τον πρωτοπόρο Nic Cage. Τεξανέ Matthew μου, έχουν καταστραφεί από τέτοιες άκυρες επιλογές, ηθοποιοί μεγαλύτερου κύρους, ταλέντου, ικανότητας και λάμψης από την πάρτη σου. Που και σιγά την σπουδαία καριέρα δηλαδή ενός υπερεκτιμημένου ερμηνευτή, ο οποίος στολίστηκε οσκαρούχες χάρη σε ένα ολιγοετές ποιοτικό διάλειμμα, μεταξύ θαλασσινών ανώφελων περιπετειών και indie μουντών κοινωνικών δραμάτων. Φοβάμαι πως δύσκολα θα επανέλθει, μιας και ο τόνος τον έχει τραβήξει για τα καλά στην άβυσσο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Δολοφόνος χωρίς (;) αιτία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Petr Kazda, Tomás Weinreb από την Τσεχία. Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2016, όπου αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης στο τμήμα Panorama.

Η ταινία Εγώ, η Όλγα (Já, Olga Hepnarová / I, Olga) ήταν υποψήφια για εννέα Τσέχικα Λιοντάρια – τα τσέχικα BAFTA (μιας που είναι βραβεία, που ασχολούνται και με την τηλεόραση). Κέρδισε τελικά τρία: α' και β' γυναικείου ρόλου και καλύτερου πόστερ – που είναι και πολύ πρώτο βραβείο αυτό!!!

Η υπόθεση: Η Όλγα Χεπνάροβα γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1951, στην Πράγα, πρωτεύουσα της (τότε) Τσεχοσλοβακίας. Ο πατέρας της ήταν υπάλληλος τραπέζης και η μητέρα της οδοντίατρος. Ήταν ένα κανονικό κορίτσι έως ότου στις αρχές της εφηβείας της, η Όλγα άρχισε να εμφανίζει ψυχολογικά προβλήματα. Στα 13 της έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με το ηρεμιστικό μεπροβαμάτη, που της είχε δοθεί ως φαρμακευτική αγωγή. Κλείστηκε για ένα χρόνο σε ψυχιατρική κλινική για κορίτσια, όπου έτρωγε ξύλο. Κάποια στιγμή εγκατέλειψε την οικογένειά της, την οποία σιχαινόταν, και πήγε να ζήσει σε ημιάγρια κατάσταση, σε μια απομακρυσμένη ξύλινη καμπίνα κι έπειτα έγινε υπάλληλος σε μια σειρά χειρωνακτικών εργασιών, έως ότου κατέληξε να πιάσει δουλειά ως οδηγός φορτηγού. Καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, η Όλγα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά της: της αρέσουν οι γυναίκες. Οι σχέσεις της ωστόσο θα είναι περιστασιακές και θα την οδηγήσουν σε περαιτέρω απογοήτευση και μοναξιά. Στις 10 Ιουλίου του 1973, σε ηλικία 22 ετών, η αποξενωμένη Όλγα, ανεβαίνει με το φορτηγό της σε πεζοδρόμιο και παρασύρει τουλάχιστον 20 συμπολίτες της, που περίμεναν το τραμ σε μια στάση της Πράγας. Οι οχτώ πεθαίνουν. Η Όλγα είχε στείλει νωρίτερα ανοιχτή επιστολή σε δύο εφημερίδες, όπου εξηγούσε για ποιο λόγο οδηγήθηκε στη συγκεκριμένη ειδεχθή πράξη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού. Ήταν η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε στην Τσεχοσλοβακία...

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως έχω ένα μικρό πρόβλημα με ταινίες όπως η συγκεκριμένη (που βασίζεται σε πραγματική ιστορία συν τοις άλλοις): μπορώ να καταλάβω το κεντρικό πρόσωπο που σκιαγραφείται, δεν μπορώ όμως να το νιώσω. Κι αυτό με πετάει απ’ έξω. Και οι δύο σκηνοθέτες της ταινίας δεν βοηθούν καθόλου ώστε τα πράγματα να γίνουν περισσότερο συναισθηματικά και λιγότερο εγκεφαλικά. Σαν να μην τους ενδιαφέρει καθόλου κάτι τέτοιο. Σαν να μην τους ενδιαφέρει ο μέσος θεατής. Αυτός που πάει στο σινεμά για να δει μια ταινία την οποία θα απολαύσει κι όχι σε μια… γκαλερί για να τη θαυμάσει ως έργο τέχνης - όχι ως όχημα ψυχαγωγίας. Με ασπρόμαυρο χωρίς έντονα κοντράστα, άρα, με καταγραφή σε (πάνω από πενήντα) αποχρώσεις του γκρι, μας παρουσιάζεται ένας βασανισμένος άνθρωπος.

Μια κοπέλα που δέχεται μπούλινγκ (γιατί, έτσι) κι όχι όση αγάπη χρειάζεται από την οικογένειά της (γιατί δεν ξέρουν πως). Από μικρή ηλικία. Μια κοπέλα, που ενηλικιώνεται γρήγορα. Που το μόνο που νιώθει είναι ξένη. Και αταίριαστη. Κι όταν πια μεγαλώνει, ίσως γκαβλώνει (ναι, σίγουρα γκαβλώνει) βλέποντας τη συνάδελφό της, που είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη. Προσφέρει ηδονή αλλά ως απάντηση λαμβάνει (πάλι) απόρριψη. Οπότε; Οπότε, παίρνει το φορτηγό, ορμάει στη στάση κι όποιον πάρει ο Χάρος. Δεν θα κρίνουμε την κοπέλα, ούτε την πράξη της. Εμείς, για την ταινία καλούμαστε να μιλήσουμε. Ε, λοιπόν, ναι, αυτή είναι μια ταινία που διαθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά δεν μπορεί επ’ ουδενί να γίνει «αρεστή» στις μάζες. Για να φανταστείτε, ακόμα και το πέρασμα του χρόνου, καλούμαστε να το μαντέψουμε. Καμία ενημέρωση, έστω με κάρτα, έστω με κάποιο σημάδι ότι στην άλφα σκηνή είμαστε στο έτος τάδε, όπου η Όλγα είναι έφηβη και πως στη βήτα σκηνή είμαστε στο έτος τάδε, με την Όλγα να έχει μεγαλώσει. Μόνο η… κουπ των μαλλιών αλλάζει.

Σε ένα δύσκολο θέμα να έχεις να σου βάζουν τρικλοποδιές και οι δημιουργοί της ταινίας είναι κρίμα και άδικο. Ας είναι. Στα θετικά προσμετράμε την παρουσία (προσοχή, όχι την ερμηνεία) της Michalina Olszanska, μιας Πολωνέζας ηθοποιού, που έχει πρόσωπο που σε στοιχειώνει, το γεγονός ότι ακούμε να μας διαβάζει το γράμμα που έγραψε η Όλγα σε δύο εφημερίδες πριν προχωρήσει στη δολοφονική της πράξη και την αισθητική αρτιότητα της ταινίας. Μιας ταινίας που πλησιάζει τον εστετισμό. Από την άλλη, πόσο αποκαλυπτικό το φινάλε. Πριν οδηγηθεί στην αγχόνη η Όλγα, η γυναίκα που έδειχνε να μην νοιάζεται για το αν ζήσει ή αν θα πεθάνει, λυγίζει. Και κλαίει. Η μόνη στιγμή που το ανέκφραστο πρόσωπό της, σπάζει. Που τα χείλη στα οποία τα τσιγάρα ανάβουν και σβήνουν, παίρνουν μια άλλη έκφραση. ΥΓ: Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τις ερωτικές σκηνές στα θετικά ή στα αρνητικά της ταινίας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Filmboy!

Με δύναμη από την Ισλανδία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του να αλλάξει τον κόσμο;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 31 Μαΐου του 1969 Ισλανδός σκηνοθέτης Benedikt Erlingsson. Η προηγούμενη ταινία του ήταν το «Hross í oss» (Of Horses and Men, 2013), η οποία είχε λάβει μέρος σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπως εκείνα του Σαν Σεμπαστιάν, του Τόκιο και του Γκέτεμποργκ. Η δεύτερη ταινία του έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Και οι δύο ταινίες μυθοπλασίας του αποτέλεσαν την επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ στις χρονιές εξόδου τους στους κινηματογράφους.

Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία Γυναίκα σε Πόλεμο (Kona fer í stríð / Woman At War) την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς ήταν η μία από τις τρεις ευρωπαϊκές ταινίες, που είχαν υποψηφιότητα για βραβείο Lux – το βραβείο που δίνει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Οι άλλες δύο ήταν οι ταινίες «Styx» και «The Other Side of Everything». Εδώ και κάποια χρόνια, στη Θεσσαλονίκη προβάλλονται πάντα οι τρεις υποψήφιες ταινίες για το βραβείο Lux. Το βραβείο τελικά το κέρδισε η ταινία που εξετάζουμε εδώ.

Η υπόθεση: Η Χάλα είναι μια 50χρονη, μοναχική γυναίκα, που ζει στο σημερινό Ρέικιαβικ. Ουσιαστικά, ζει διπλή ζωή. Ο κόσμος τη γνωρίζει ως χαρισματική διευθύντρια χορωδίας. Στα κρυφά, όμως, η Χάλα είναι μια παθιασμένη ακτιβίστρια, που έχει κηρύξει πόλεμο ενάντια στην τοπική βιομηχανία αλουμινίου προκειμένου να διασώσει τη φύση της χώρας της και κατ’ επέκταση τους συνανθρώπους της. Ξεκινώντας από μικρούς βανδαλισμούς, η Χάλα καταφέρνει να προκαλέσει ένα βιομηχανικό σαμποτάζ, τόσο μεγάλο, που προκαλεί προβλήματα στα επιχειρηματικά σχέδια της ισλανδικής κυβέρνησης.

Κι ενώ η Χάλα σχεδιάζει την πιο παράτολμη ακτιβιστική της ενέργεια, λαμβάνει ένα απρόσμενο γράμμα που ανατρέπει όλα όσα είχε προγραμματίσει, καθώς θα κληθεί να πάρει τη σημαντικότερη, και μη αναστρέψιμη, απόφαση στη ζωή της. Είχε κάνει αίτηση πριν από χρόνια να γίνει ανάδοχη μητέρα για κάποιο ορφανό και η αίτησή της έγινε πια αποδεκτή. Ένα μικρό κοριτσάκι στην Ουκρανία την περιμένει. Τι θα κάνει η Χάλα; Και τι θα κάνει η δίδυμη αδελφή της, η κολλημένη με τη γιόγκα και τους Ινδούς θεραπευτές Άσα; Θα τη βοηθήσει;

Η άποψή μας: Μια γυναίκα. Μόνη. Έχει τόξο. Έχει και βέλος. Σημαδεύει. Και προκαλεί βραχυκύκλωμα σε ηλεκτροφόρα σύρματα και πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος. Μια εικόνα που σε οδηγεί αυτόματα και συνειρμικά σε μια άλλη, που έχεις πλάσει στο μυαλό σου. Εκείνη του Δον Κιχώτη ενάντια στους ανεμόμυλους. Μια 50χρονη γυναίκα σε μια εικόνα, που μπορεί να την κάνει και σύμβολο στη συλλογική μνήμη – όσων τουλάχιστον δουν την ταινία. Δεν το λες και τον χειρότερο τρόπο να ξεκινήσει ένα φιλμ... Δεύτερη συνεχόμενη Πέμπτη (και τον περασμένο Νοέμβριο είχαμε δει ακόμα μία) κατά την οποία ανάμεσα στις νέες ταινίες της εβδομάδας συναντάμε ένα φιλμ από την Ισλανδία. Μια χώρα εξωτική κατά πάρα πολλές έννοιες, που καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να κάνει ολοένα και πιο έντονη την παρουσία της στα κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Και κατ' επέκταση και στις κινηματογραφικές αίθουσες πόλεων σε μπόλικες ευρωπαϊκές χώρες. Κι αυτό επειδή οι ταινίες από το νησί των γκέιζερ έχουν κάτι να πουν, το λένε με ωραίο τρόπο κι ενώ γυρίζονται σε γεωγραφικό πλάτος που αγγίζει τον παγωμένο αρκτικό κύκλο, βγάζουν απίστευτη ζεστασιά – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Τούτη η ταινία, λοιπόν, προκάλεσε αρκετό σούσουρο, από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά, στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για μια offbeat κωμωδία, που έχει να μεταφέρει ένα ιδιαίτερα σημαντικό μήνυμα. Ναι, αν δεν κινητοποιηθούμε, αν δεν αγωνιστούμε, τίποτε δεν θα μας δοθεί από μόνο του. Η θεωρία του ώριμου φρούτου δεν ισχύει. Αν θέλουμε να παραμείνει βιώσιμος ο πλανήτης μας και για τις επερχόμενες γενιές, πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Η Χάλα κάνει κάτι γι' αυτό. Έχει συνεργό κάποιον μέσα από την κυβέρνηση. Έχει απρόσμενο σύμμαχο έναν κτηνοτρόφο, που έχει ένα σκυλί το οποίο ονομάζει «Γυναίκα», με τον οποίο μπορεί και να είναι συγγενείς – απολαυστική η σκηνή της πρώτης γνωριμίας τους, που παραπέμπει στα ελληνικά χωριά και στην έκφραση «τίνος είσαι εσύ;», Λαμβάνει όλα τα μέτρα προστασίας που απαιτούνται: το κινητό μέσα στην κατάψυξη (χε χε χε), παντού γάντια, προσεκτικά γραμμένο και διανεμημένο μανιφέστο, όλα καλά.

Όλα καλά; Χμ, πρώτη μας αντίρρηση: η Χάλα προτιμά να εργαστεί μονήρης. Σαφώς και χρειάζονται μπροστάρηδες σε έναν αγώνα, αλλά για να επιτευχθεί οποιαδήποτε ριζοσπαστική αλλαγή, απαιτείται συλλογικότητα. Γιατί ο ένας μπορεί εύκολα να εξουδετερωθεί, να χλευαστεί, να ακυρωθεί. Οι πολλοί, δύσκολα. Οι πάρα πολύ, πάρα πολύ δύσκολα. Φαίνεται λοιπόν πως ο σκηνοθέτης πριμοδοτεί τον μοναχικό αγώνα παρά τις συλλογικότητες. Ας πάει και το παλιάμπελο, ντεφ' να γίνει. Υπάρχουν όμως κι άλλα μικρά φάουλ (υπάρχει κι ένα μεγάλο, το οποίο θα το αναφέρουμε στο φινάλε). Ας πούμε, ο ισπανόφωνος τουρίστας, που συλλαμβάνεται πάντοτε επειδή βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, είναι ένα εξαιρετικό σεναριακό εύρημα, που μένει ανεκμετάλλευτο και δεν οδηγεί πουθενά. Ας πούμε, η το τζαζ τρίο και η χορωδία από την Ουκρανία, που εμφανίζονται σε καίρια σημεία, live, και υπογραμμίζουν τα δρώμενα που έχουν προηγηθεί.

Πολύ έξυπνο, πολύ λειτουργικό – ε, το τραβάει ο φίλος μας από τα μαλλιά. Γενικώς, από ένα σημείο και μετά, η ταινία πέφτει στην παγίδα της επανάληψης. Και ακολούθως, της αμηχανίας. Δεν διαθέτει κορύφωση το φιλμ, άλλο ένα πρόβλημα σε ότι αφορά τις προσδοκίες του μέσου θεατή, ο οποίος θα νιώσει στο τέλος πως, εντάξει, μια χαρά ταινία, αλλά ήθελε κάτι παραπάνω. Όλα αυτά, για τον γράφοντα, είναι αμελητέα, για να χαλάσουν τη συνολική εικόνα του φιλμ. Ενός φιλμ έξυπνου, ενδιαφέροντος, με πάρα πολύ καλή τη βασική πρωταγωνίστρια (σε διπλό ρόλο, καθώς υποδύεται και τη δίδυμη αδελφή της, σεναριακό εύρημα που έχει μεγάλη σημασία σε μια μίνι ανατροπή προς το φινάλε), με ωραία μουσική, υπέροχη φωτογραφία – που ευτυχώς δεν γίνεται ποτέ «τουριστική» – με καλό ρυθμό (ούτε φρενήρης είναι η ταινία ούτε μπορείς να την πεις αργή).

Ακόμα και το σουρεαλιστικό φινάλε, το αντέχουμε, κι ας μην ταιριάζει αισθητικά με το υπόλοιπο φιλμ: ναι, όταν όλα δείχνουν μάταια, όταν τα πάντα σταματήσουν να λειτουργούν, όταν τα πάντα πλημμυρίσουν, έχουμε την υποχρέωση να πάρουμε τα παιδιά μας στους ώμους και να περπατήσουμε. Ποια παιδιά; Εδώ η μεγάλη μας ένσταση. Μεταξύ των χωρών που χρηματοδοτούν την ταινία είναι και η Ουκρανία. Οπότε, ουκρανικής καταγωγής το ορφανό, που έχασε και τους δύο του γονείς και είδε πολλές φρίκες στη ζωή του. Ναι, δεν χρειάζεται να μας το πει: φρίκες από τους κακούς Ρώσους. Χίλιες φορές προτιμότερη η αντισοβιετική προπαγάνδα κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου! Εκεί ήξερες γιατί γινόταν και ήταν ολοφάνερη: η ΕΣΣΔ ήταν ο εχθρός. Εδώ, το μήνυμα για το συγκεκριμένο ζήτημα, περνάει ύπουλα. Και μου χαλάει τη συμπάθειά μου για την ταινία. Μου έρχεται, όμως, και πάλι η εικόνα μιας γυναίκας που πετάει με το τόξο της βέλη, θαρρείς στον ουρανό, και σκέφτομαι: ας είναι. Περισσότερο καλό κάνει η ταινία παρά κακό. Απλά, φίλοι μου, τίποτε δεν είναι τυχαίο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Weird Wave!

NETFLIX IS THE FAVOURITE

Το παιχνίδι των οσκαρικών προβλέψεων (γιατί μόνο ως παίγνιο έχει έννοια να ιδωθεί) είναι γοητευτικό μέσα στην αυθαιρεσία του, καθοδηγώντας τους μαντεψάκηδες, κυριότερα τους νεόκοπους στο σπορ οι οποίοι σαρώνουν το #FilmTwitter, ώστε να καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι έχουν καθοριστικό ρόλο επηρεασμού στην ψηφοφορία. Πρόσεχε όμως δε θα υποστηρίξω ότι είναι πλήρως αμέτοχοι. Στην εποχή όπου ο Trump κυβερνά αλυχτώντας με τιτιβίσματα, με τον Καμμένο να ακολουθεί κατά πόδας, τα Όσκαρς περιστρέφονται με μανία γύρω από τον άξονα της διακράτησης της καλής φήμης, του Θεσμού και των επιλογών που φέρει τη βραβευτική σφραγίδα τους. Η ανακοίνωση των 91ων Υποψηφιοτήτων, έτσι μαγικά και δυσπρόβλεπτα όπως λειτουργεί η πλειονοψηφία των εξακισχιλίων+ ψηφοφόρων, φανερώνει την ισορροπία που τόσο απεγνωσμένα ψάχνει η Ακαδημία ώστε να επιστρέψει στο ισοζύγιο βράβευσης περισσότερο δημοφιλών ταινιών, τη στιγμή που η ατυχής στιγμιαία σύλληψη της κατηγορίας Best Popular Film κάηκε στο ζέσταμα.


Εκπλήξεις (ευτυχώς) υπήρξαν κι εφέτος. Προσωπικά έπιασα ένα μέτριο για τα δεδομένα μου 76% όταν το ταβάνι των κορυφαίων προγνωστικιστών έπιασε οριακά το 80%. Σε ντοκιμαντέρ και μικρομηκάδηκα τα περισσότερα ξαφνιάσματα. Διότι ευκολάκι οι μόλις οκτώ (8) υποψήφιες για Καλύτερη Ταινία, σε μια χρονιά που το αμερικανικό σινεμά βυθίστηκε στη μετριότητα, εξού και η πρωτοκαθεδρία των παγκοσμίως αναγνωρισμένων Roma (Μεξικό) και ColdWar (Πολωνία) σε σημαντικές κατηγορίες. Το Roma με τις 10 noms είναι η 10η προσπάθεια των Μεχικάνων για νίκη στο ξενόγλωσσο και η 10η+1 ταινία στην ιστορία που εκτός από την οικεία κατηγορία έχει προταθεί και ως Καλύτερη Ταινία. Ποτέ δεν έχει συμβεί ως σήμερα να νικήσει ξενόγλωσσο φιλμ το κορυφαίο αγαλματίδιο, πόσο μάλλον και τα δυο ταυτόχρονα. Ο πειρασμός μεγάλος για νίκη ασπρόμαυρης (όπως και το Cold War) ταινίας (θυμήσου The Artist, 2011) και ακόμη μεγαλύτερος για πρωτιά παραγωγής που ουσιαστικά δεν παίχτηκε στις αίθουσες παρά μόνο για τους συνδρομητές του Netflix.

Τα προωθητικά $20Μ (και βάλε) του Ted Sarandos που επενδύθηκαν στα χέρια της ιέρειας Lisa Taback (που βρίσκεται ΚΑΙ πίσω από την παραγωγή του φετινού υποψηφίου μικρομηκάδικου ντοκιμαντέρ Period. End of Sentence) έπιασαν απολύτως τόπο. Δες τις από το πουθενά τρεις (3) (αν και καθόλα άξιες) νομινέσες του The Ballad of Buster Scruggs των Κοένηδων. Την... στην τσίλια παρείσφρηση των Aparicio και De Tavira στις γυναικείες ερμηνείες που εξισορροπούν την απουσία του Roma από τα SAGs, αποκαθιστώντας το φιλμ στις προτιμήσεις του κυρίαρχου εκλεκτορικού σώματος των ηθοποιών. Ο ίδιος ο Quaron παίρνει πάνω του τέσσερις (4) προσωπικές υποψηφιότητες (χάνοντας μόνο το Μοντάζ που θα του έδινε απόλυτο δικαίωμα στην τελική επικράτηση του Roma). Με δυο λόγια, η λογική οδηγεί στο περίπου αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι ο εκ των Three Amigos θα κάνει το 5/6 (απίστευτο σερί για τους Τσικάνους) και το Όσκαρ θα φτάσει στη Ρώμη εκτός εάν...

ΤΡΑΓΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

Στα 90 έτη των Academy Awards, το 96% των νικητών στην Καλύτερη Ταινία είχε κερδίσει υποψηφιότητα και στην Σκηνοθεσία (άρα A Star Is Born και Green Book εκτός κούρσας), 90% και στο Σενάριο (έξω τα Black Panther που έσπασε την βραβευτική κατάρα της Marvel και Bohemian Rapsody αν και ήδη εκτός λόγω απουσίας και από τη Σκηνοθεσία). Τέλος (δώσε βάση) το 82% των νικητών δηλώνει διαχρονικά παρουσία και στο Καλύτερο Μοντάζ (ξανά όξω A Star Is Born, Black Panther αλλά και ROMA). Ποιά είναι τα τρία (3) φιλμς που παίζουν παντού στις κυρίαρχες κατηγορίες; Tα BlacKkKlansman, Vice (τρομερή έκπληξη οι οκτώ υποψηφιότητες για μια φοβερά άνιση ταινία) και – εδώ συγκρατούμε αλλαλαγμούς ευχαρίστησης – το The Favourite του Λάνθιμου και του Μαυροψαρίδη με τα ήδη 10 τρόπαια (κι ας μην κερδίσει εντέλει κανένα) που κοιτά τη Roma κατάματα σε μια τελική αναμέτρηση που θεματολογικά δείχνει αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Για περισσότερα cineρπαστικά οσκαρικά τρίβια, τσέκαρε τον κορυφαίο μαθηματικό οσκαρολόγο Ben Zauzmer εδώ: https://twitter.com/i/moments/1087432365444460544

Θα ήταν υπερβολή τόσο να υποστηρίξει κανείς πως η νίκη της Roma είναι τελειωμένη υπόθεση όσο κι ότι η αρπαγή του θρόνου από την Ευνοούμενη είναι πολύ κοντινή, δεδομένου του τολμηρού, κωμικά αναιδούς σινεμά του Λάνθιμου. Μαύρο άλογο (punnotintended) φαίνεται να είναι ο βετεράνος Spike Lee (BlacKkKlansman) με την ελπίδα η Ακαδημία να Do The Right Thing 30 χρόνια (αλλά κι ένα τιμητικό όσκαρ πρόσφατα) μετά. Θα μπορούσε βέβαια να τον βολέψει στο Διασκευασμένο Σενάριο, πάντως δε διανοούμαι να μείνει αβράβευτος κι αυτή τη φορά. Μεγάλη χαρά μου, αφού το φέρνει ο λόγος, η πρώτη (...) παρουσία του Paul Schrader στο Πρωτότυπο Σενάριο και άφατη στενοχώρια η ανεξήγητη απουσία των Ντοκυμαντέρ Won’t You Be My Neighbour και Three Identical Strangers από την 91η Απονομή. Για τις επιμέρους κατηγορίες ανάμενε τις τελικές μου μαντεψές, λίγο πριν τη σούπερ Κυριακή της 24ης Φεβρουαρίου.

Βρες με στο Twitter: @TakisGaris. To μεγάλο ραντεβού στα Οσκαράδικα κοντοζυγώνει. Εμπρός αδέρφια! #ΥorgosTheFavourite

gaRis

«Ονομάζομαι Dilili και είμαι ευτυχισμένη που σας γνωρίζω»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θα λυθεί το μυστήριο των Κυρίαρχων Ανδρών;

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michel Ocelot (στις δύο από αυτές είχε και συνσκηνοθέτη). Η έως τώρα φιλμογραφία του 76χρονου Γάλλου δημιουργού έχει ως εξής: «Ο Κιρικού και η μάγισσα» (Kirikou et la sorcière, 1998 – μαζί με τον Raymond Burlet), «Πρίγκιπες και πριγκίπισσες» (Princes et princesses, 2000), «Ο Κιρικού και τα άγρια θηρία» (Kirikou et les bêtes sauvages, 2005 – μαζί με την Bénédicte Galup), «Ιστορίες της νύχτας» (Les contes de la nuit, 2011), «Ο Κιρικού και οι άνδρες και οι γυναίκες» (Kirikou et les hommes et les femmes, 2012) και «Ivan Tsarévitch et la princesse changeante» (2016).

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Η Dilili Στο Παρίσι (Dilili à Paris) έγινε τον περασμένο Ιούνιο, όταν το φιλμ αποτέλεσε την ταινία έναρξης του φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων του Ανεσί. Το κόστος της έφτασε τα 6,9 εκατομμύρια ευρώ ενώ οι εισπράξεις της από τις κινηματογραφικές προβολές της στη Γαλλία έφτασαν τα 4,5 εκατομμύρια δολάρια. Η Ελλάδα είναι η τέταρτη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία, μετά τη Γαλλία, τη Σλοβακία και τον Λίβανο! Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά αλλά και στα γαλλικά με ελληνικούς υποτίτλους.

Η υπόθεση: Παρίσι κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ (σημείωση: Μπελ Επόκ είναι η περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας που διήρκεσε από το 1871 έως την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914). Η Ντιλιλί είναι ένα ευγενέστατο μικρό κοριτσάκι. Προέρχεται από τη Μελανησία, είναι δηλαδή Κανάκ, οπότε το χρώμα του δέρματός της δεν είναι λευκό, όπως όλων των κατοίκων της γαλλικής πρωτεύουσας, κάτι που της προκαλεί προβλήματα. Οι τρόποι της, πάντως, και τα άψογα γαλλικά της, παραπέμπουν σε ένα κορίτσι καλλιεργημένο. Ο Ορέλ είναι ένας μεγαλύτερός της έφηβος, που οδηγεί τρίκυκλο και τη συμπαθεί από την πρώτη στιγμή που τη βλέπει. Οι δυο τους γρήγορα θα γίνουν φίλοι. Και μαζί θα αποφασίσουν να εξιχνιάσουν τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις νεαρών κοριτσιών, οι οποίες μαστίζουν τη μεγαλούπολη.

Όσο προχωρά την έρευνά της η Ντιλιλί, στο δρόμο της βρίσκει μία σειρά από απίθανους χαρακτήρες και επιφανείς φιγούρες της επιστήμης, της κοινωνίας και της τέχνης: συναντά τον Μονέ και τον Προυστ, τον Παστέρ και τον Ντεμπισί, γίνεται φίλη με την Μαρί Κιουρί, επισκέπτεται το γραφείο του Γουστάβου Άιφελ στην κορυφή του ομώνυμου πύργου και ο Φερδινάνδος φον Ζέπελιν τής δανείζει το αερόπλοιό του. Ο κάθε ένας από αυτούς τής δίνει στοιχεία για να τη βοηθήσουν στην αποστολή της. Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο; Και πόσο θα κινδυνεύσει;

Η άποψή μας: Αυτό που με εντυπωσιάζει στις ταινίες του Ocelot είναι το γεγονός πως καταφέρνουν να αρέσουν το ίδιο σε παιδιά και ενήλικες. Θα περίμενε κανείς πως τα παιδιά, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία μεγαλώνουν με ταινίες της Disney, παλιές και καινούργιες, αλλά και με ό,τι προβάλλουν τα κανάλια της Disney και με τηλεοπτικές σειρές συγκεκριμένης, «εύκολης» και κοινής αισθητικής, θα «κλωτσούσαν» σε κάτι το οποίο ξεφεύγει από τη νόρμα. Σε κάτι τόσο χειροποίητο, τόσο διαφορετικό, και γιατί όχι, απαιτητικό. Κι όμως, η ανταπόκριση είναι εξαιρετική. Εντάξει, δεν περιμένει κανείς τούτη η ταινία να κόψει τα εισιτήρια του «Γκριντς» ή του «Coco» αλλά, αν κρίνω από την αντίδραση της 7χρονης κόρης μου, η ταινία θα κάνει γκελ. Κι ας παρελαύνουν από αυτήν γύρω στους 100 (!!!) χαρακτήρες, από αυτούς που κυριαρχούσαν στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του Παρισιού της συγκεκριμένης εποχής.

Ονόματα που πέφτουν με καταιγιστικό ρυθμό, που σε ιδεατές καταστάσεις τα παιδιά που θα δουν την ταινία να γνωρίζουν το 10% από τα πρόσωπα πίσω από τα ονόματα και το έργο τους, κι όμως, μετά την παρακολούθηση της ταινίας σε μια πολύ όμορφη avant premiere που οργάνωσε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η Δανάη ήταν ενθουσιασμένη! Γιατί; Μα γιατί τα συγκεκριμένα ονόματα γίνονται εργαλεία μιας ίντριγκας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας. Αποτελούν κομμάτια ενός παζλ: χρησιμοποιούνται για να ολοκληρωθεί η εικόνα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η ταινία λοιπόν έχει σασπένς και αγωνία για τους μικρούς θεατές. Έχει και πλάκα. Διαθέτει και απίστευτα χρώματα! Διαθέτει και υπέροχη μουσική. Κι έχει ως πρωταγωνιστές ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – οπότε υπάρχει δυνατότητα ταύτισης ένθεν κι ένθεν.

Τα παιδιά λοιπόν χορταίνουν θέαμα και ακρόαμα: η οπτικοακουστική πανδαισία είναι εξασφαλισμένη. Αγωνιούν και για την εξέλιξη καθώς η ταινία διαθέτει σασπένς. Όλα τα υπόλοιπα, αυτά που ικανοποιούν τους ενήλικες, τα καρπώνονται ασυνείδητα. Γιατί η ταινία λειτουργεί πολλαπλώς και σε διάφορα επίπεδα. Είναι μια ταινία που έχει αρχικά, σε πρώτο επίπεδο, εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Και μόνο για δυο, τρία πρόσωπα να ρωτήσουν τα παιδιά «μπαμπά, ποιος ήταν ο Τουλούζ Λοτρέκ;» ή «μαμά, τι ακριβώς έκανε η Μαρί Κιουρί;», το κέρδος είναι εξασφαλισμένο. Είναι μια ταινία πλημμυρισμένη νοσταλγία. Είναι μια ταινία που λειτουργεί και ως... ταξιδιωτικός οδηγός, δείχνοντάς μας το Παρίσι σε όλο του το υπέροχο μεγαλείο. Είναι κλισέ αλλά η πόλη είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας. Συντελούν σε αυτό και φωτογραφίες από εκείνη την εποχή, οι οποίες «μπολιάζονται» μέσα στον animated κόσμο, συνθέτοντας ένα σύμπαν άφατης κομψότητας. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το «πραγματικό» από το «ζωγραφιστό». Ξεχωρίζεις όμως το μαγικό, το συναρπαστικό, το φευγάτο.

Και μετά, έρχονται τα μηνύματα. Όχι ως από καθέδρας ρητορεία. Όχι. Προκύπτουν αβίαστα, χωρίς άγχος, λειτουργικά και με σαφήνεια. Μηνύματα που βάζουν στο στόχο τους κάθετι από εκείνα τα πράγματα, που λειτουργούν ως ενδείξεις... βλακείας. Εννοείται με προβολές στο σήμερα. Πχ, κάποια στιγμή, ο Ορέλ δαγκώνεται από λυσσασμένο σκύλο. Αν δεν του χορηγηθεί αντιλυσσικός ορός, θα πεθάνει. Ποιος τον σώζει; Μα ο ίδιος ο Παστέρ! Κι αν αυτό δεν είναι η πιο άμεση και πειστική απάντηση στο αντιεμβολιαστικό κίνημα, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Πιο καίρια είναι τα χτυπήματα ενάντια στον ρατσισμό και τον σωβινισμό. Η μικρή μαυρούλα, η φτωχή Ντιλιλί, που βρίσκεται στη γαλλική πρωτεύουσα ως... έκθεμα, καταφέρνει να γίνει το πιο δημοφιλές κοριτσάκι στο Παρίσι! Σκαμπίλι. Ο μπουνταλάς οδηγός, ο ρατσιστής, μέσα από τη γνώση, συνειδητοποιείται. Και καταλαβαίνει. Αλλά κι όλο αυτό με τους Κυρίαρχους Άνδρες...

Στην εποχή του #metoo, ο Γάλλος δημιουργός παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα: άνδρες, νοσταλγοί μιας παλιότερης εποχής, όπου όλα ήταν... καλύτερα (σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;) απαγάγουν νεαρά κορίτσια, τα ντύνουν με ολόμαυρα ρούχα από την κορυφή ως τα νύχια (κι άλλη επίκαιρη νύξη εδώ, ενάντια στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό) και τα «εκπαιδεύουν» να γίνουν δουλικά, αναγκάζοντάς τα να κυκλοφορούν «στα τέσσερα», σαν ζώα. Η Ντιλιλί, όμως, θα σηκώσει ανάστημα. Η Ντιλιλί θα αντιδράσει. Η Ντιλιλί θα επαναστατήσει. Η Ντιλιλί θα προσπαθήσει να ξεφύγει, να αποδράσει. Κι ας αναγκαστεί να βυθιστεί μέσα στους παρισινούς υπονόμους... Έτσι λοιπόν ο Ocelot επιτυγχάνει να φτιάξει μια ταινία προσβάσιμη σε όλες τις ηλικίες, ευχάριστη στα μάτια και τα αυτιά, με αστυνομικό μυστήριο και ποτισμένη από τις αρχές του Διαφωτισμού, του Ουμανισμού, ενάντια σε κάθε μισαλλοδοξία.

Μια ταινία απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα σε μια μπερδεμένη εποχή, όπου βλέπουμε ολοένα και περισσότερες στρατευμένες φεμινιστικές ταινίες πχ, οι οποίες δεν πιάνουν μία μπροστά στη δυναμική και την αθωότητα της Ντιλιλί. Με αγάπη, από την Πόλη του Φωτός, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Και μην αγχώνεστε: τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Κι ότι δεν καταλαβαίνουν μένει στο πίσω μέρος του μυαλού τους για να αναδυθεί την κατάλληλη στιγμή. Ένα κορίτσι πάνω σε έναν γατόπαρδο. Μία από τις χαρακτηριστικές, και τόσο δυνατές εικόνες της ταινίας, που λένε πολλά περισσότερα από χίλιες λέξεις. Αντέστε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films / Rosebud 21!

Βασίλισσα δυο κρατών. Και κάτι...

του zerVo (@moviesltd)

Η Μαρία Στιούαρτ ή Μαρία, βασίλισσα της Σκωτίας, είναι μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στα ιστορικά κιτάπια της Γηραιάς Αλβιόνας, καθώς ο βίος της υπήρξε ταραχώδης και άστατος μέχρι και το τραγικό της φινάλε. Σε ηλικία μόλις έξι (6!) ημερών διαδέχτηκε στον θρόνο της πατρίδας της τον πατέρα της Ιάκωβο τον Ε', ουσιαστικά αφήνοντας τον τόπο ακέφαλο και κάτω από τις ορέξεις αυλικών και αντιβασιλέων. Ούτε καν νήπιο μετέβη στην Γαλλία, εκεί που στα 16 της χρόνια παντρεύτηκε τον επίσης γαλαζοαίματο Φραγκίσκο Β', μετέπειτα βασιλέα, τίτλο που κράτησε κι εκείνη δίπλα του ίσαμε τον πρόωρο θάνατο του, από βαριά ωτίτιδα. Με την επιστροφή της στο νησί, οι πιέσεις του καταπιεστικού περίγυρου για έναν καινούργιο γάμο τελεσφόρησαν τέσσερα έτη κατοπινά, καθώς αποδέχτηκε την πρόταση του εξάδελφου της Ερρίκου Στιούαρτ, Δούκα του Άλμπανι, ο οποίος εν μέσω πολιτικών αναταραχών βρέθηκε κι εκείνος νεκρός, κάτω από παράξενες και αδιευκρίνιστες συνθήκες, μετά από έκρηξη στην βασιλική κατοικία. Το πλέον περίεργο στοιχείο της υπόθεσης είναι πως ο νούμερο ένα ύποπτος για την πιθανή δολοφονία του αινιγματικού συζύγου της βασιλίσσης, Ιάκωβος Χέπμπορν, υπήρξε και ο τρίτος άντρας που παντρεύτηκε, ελάχιστες εβδομάδες μετά, συνταράσσοντας την συντηρητική κοινή γνώμη της Σκωτίας, που εξαρχής δεν την έβλεπε με καλό μάτι, λόγω των θρησκευτικών της πεποιθήσεων όσο και των ακραία εν πολλοίς, φιλελεύθερων ιδεών της. Ιδιαίτερη πάντως και όχι πλήρως καταγράψιμη στους πάπυρους των ιστορικών, υπήρξε η σχέση της με την Ελισάβετ Α' της Αγγλίας, εξαδέλφη της επίσης, που πέρασε αμέτρητα κύματα ωσότου η Στιούαρτ να κατηγορηθεί για προδοσία εναντίον της και να οδηγηθεί στον δήμιο. Πτυχές αυτού του ιδιόμορφου διπόλου, επεξεργάζεται το βιογραφικό δράμα Mary Queen Of Scots, που επιχειρεί να ρίξει φως σε αδιαφανείς λεπτομέρειες της διαδρομής της Μαρίας, από την στιγμή που εγκατέλειψε για πάντα την γη που μεγάλωσε.

1561. Χήρα πριν καλά καλά προλάβει να κλείσει τα 19 της έτη, η Μαρία Στιούαρτ, θα αφήσει πίσω της την Γαλλία, το μέρος που την γαλούχησε με πιο προοδευτικές αρχές, για να επιστρέψει στα πάτρια Σκοτσέζικα εδάφη, επιθυμώντας να καθίσει στον βασιλικό θρόνο που πάντοτε την καρτερούσε. Καθολική στο θρήσκευμα, γρήγορα θα κινήσει τις αντιδράσεις των ορκισμένων αντιπάλων της Προτεσταντών, που καθοδηγούμενοι από τον λαϊκιστή μεταρρυθμιστή Τζον Νοξ, θα κηρύξουν ανένδοτο εναντίον της, μέχρι και πραξικόπημα που θα ηγηθεί ο ετεροθαλής αδελφός της Ιάκωβος, 1ος Κόμης του Μόρει. Ξεπερνώντας τις εσωτερικές αντιξοότητες με ευκολία, ο επόμενος σκοπός της θα είναι να διεκδικήσει τον βασιλικό θρόνο της Αγγλίας, ούσα η κοντινότερη συγγενής της Ελισάβετ, που ήδη έχει πάρει στα χέρια της τα ηνία της διακυβέρνησης, οι ασθένειες και οι δολοπλοκίες στο δικό της παλάτι, δεν της επιτρέπουν ακόμη να την ορίσει επίσημα σαν διάδοχο της. Και για να κερδίσει χρόνο θα ρίξει στο τραπέζι το ζήτημα του δεύτερου γάμου της, αποστέλλοντας της σαν υποψήφιο γαμπρό, τον ευνοούμενο - και εραστή της - Ρόμπερτ Ντάντλει, που όπως όλοι οι υπόλοιποι ευγενείς από όλους τους οίκους της Ευρώπης, έτσι κι εκείνος θα πάρει αρνητική απάντηση στην πρόταση του...

Η αλήθεια είναι πως ακόμη και οι πλέον άριστοι γνώστες της βιογραφίας της Στιούαρτ, είναι μάλλον απίθανο να μην πληροφορηθούν κάτι το καινούργιο μέσα από την λεπτομερέστατη αφήγηση της κατά κύριο λόγο θεατρικής σκηνοθέτιδας Josie Rourke, που εδώ πραγματοποιεί το κινηματογραφικό της ντεμπούτο πίσω από την κάμερα. Κι αυτό το δεδομένο της φιλμικής απειρίας είναι προφανές, από την στιγμή που δεν συντρέχει η παραμικρή έννοια σεναριακής οικονομίας εντός του δίωρου της χρονικής διάρκειας, καθώς η Βρετανίδα επιθυμώντας να προβάλλει όσο το δυνατόν περισσότερα ενσταντανέ από τον εκρηκτικό βίο της ηρωίδας της, δεν αφήνει εκτός κάδρου το παραμικρό. Και πολιτικές ανατροπές και παντρειές με δόξες και τιμές και πόλεμοι και διώξεις και εξορίες και εκτοπίσεις και φυσικά έξοδο με το τσεκούρι του εκτελεστή να ίπταται στον αέρα (γνωστό τοις πάσι, μηδέν σπόιλερ),

Η εκκεντρικότητα στην εξιστόρηση της της 43χρονης δημιουργού έγκειται στο γεγονός πως παίρνει το ρίσκο να διαβεί μέσα από την κλειδαρότρυπα της μονάρχη, για να ρίξει κλεφτές ματιές ακόμη και στις πιο ιδιωτικές της στιγμές, κάτι που μετατρέπει αυτόματα το ύφος της σοβαρής παραγωγής σε πιο πιπεράτο. Μα ταυτόχρονα και πιο δραματικό, αφού είναι πασιφανής η πρόθεση να προβληθεί η μελαγχολία και η απόγνωση στο πρόσωπο της πιο πολυσυζητημένης περσόνας στο Μεγάλο Νησί κατά τον 16ο αιώνα, που όμως στερήθηκε την ευτυχία και την οικογενειακή γαλήνη. Κατ αυτόν τον τρόπο δημοσιοποιούνται (αμφίβολης εγκυρότητας, αλλά πολλές φορές ισχύει το γνωμικό ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς...) ντοκουμέντα περί των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων του δευτέρου της συζύγου και βιολογικού - με την μία και μοναδική βολή - πατέρα του γιου της ή των επιθετικών ερωτικών παθών του αρχηγού της προσωπικής της ασφαλείας, που η άκρατη φιλοδοξία του τον οδήγησε στο φονικό του αντρός της Στιούαρτ και την μονομιάς αντικατάσταση του με τον ίδιο! Σεξουαλικά γαργαλιστικός μύλος, που δεν ξέρω αν ενδιαφέρει όσους θα ήθελαν μια πιο απτή προσέγγιση του μύθου.

Εκεί που η ταινία πάντως βρίσκεται στα καλύτερά της, είναι στον συσχετισμό των μορφών των δύο γυναικών / βασιλισσών που επιχειρεί, καθώς από την πλευρά της η καθεμιά δίνει την ατομική της μάχη για να κρατηθεί όσο πιο στέρεα γίνεται στην χρυσή καρέκλα. Και βεβαίως όταν από την μια μεριά υπάρχει η Μαρία, γαλλοαναθρεμένη, ομιλούσα έξι γλώσσες, πανέμορφη, πανύψηλη, για την εποχή της αεράτη my style rocks και με τις φήμες να ομιλούν για ουρές εραστών δίπλα στο κρεββάτι της, είναι σίγουρο πως στην απέναντι γωνία, θα κυριαρχεί η ζηλοφθονία και η οργή για τα κατορθώματα της εξαδέλφης. Και πραγματικά η σε άλλες κινηματογραφικές αναφορές σιδηρά Ελίζαμπεθ, εδώ απεικονίζεται σαν σε ένα διαρκές κομφούζιο, αφού κάποια άλλη της κλέβει τα πρωτεία, σε εμφάνιση, σε δημοφιλία, σε κύρος και το βασικότερο σε αποφασιστικότητα. Για όσους θεατές θα παραπλανήθηκαν από το προμόσιον, ετούτη δεν είναι η πιο καινούργια πρωταγωνιστική ταινία της Margot Robbie, που προς τιμήν της, τσαλακώνει τα αγγελικά της χαρακτηριστικά προσώπου, για να αποδώσει την μισοτρελαμένη από την ζήλια αλλά και την πανώλη ηγεμόνα, όπως και περνά σε δεύτερο πλάνο, δίνοντας μια σαφή υποκριτική υποστήριξη στην βασική στάρινγκ...

Που από την μεριά της εκπληρώνει τον οιωνό που είχε ακουστεί από τις πρώτες φορές που την απολαύσαμε στο εκράν, να υποδυθεί την μοιραία Μαρία Στιούαρτ, κυρίως λόγω της εξαιρετικής της ομοιότητας με την Βασίλισσα της Σκωτίας. Άνετη μέσα στα κλασικά ντυσίματα της εποχής, αεράτη στις κινήσεις της, ειδικά στις σεκάνς που η ηρωίδα της έχει ακόμη το πάνω χέρι, συγκινητική στα πλάνα απώλειας και σίγουρη στον (όχι αναλόγως υψηλής έντασης με το τραγικό συμβάν) επίλογο, η Saoirse Ronan προσθέτει ακόμη ένα κρικάκι θετικής παρουσίας στην αλυσίδα καριέρα της, που πλέον ξεπερνά την δεκαετία. Ένα από τα πιο σπουδαία ταλέντα της γενιάς της, που εδώ δεν βοηθιέται τόσο από το επιφανειακό σε πολλές στιγμές σκριπτ - η μητρότητα, όπλο της Μαίρη, φερειπείν, σε σχέση με την ανέραστη, μουντή εικόνα της Λιζ,  ποτέ δεν αναδεικνύεται - όσο όμως από την άριστη δουλειά που έχει γίνει στην καλλιτεχνική διεύθυνση και δεν πρόκειται να αφήσει κανενός θεατή το μάτι πεινασμένο. Με τελικό αποτέλεσμα τις δικαιότατες Οσκαρικές nods στα εκπληκτικά κοστούμια και στο εντέχνως ταλαιπωρημένο μέικ απ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Η εμμονή των Ναζί με την τέχνη! Έχουν περάσει 80 χρόνια από τότε που το Ναζιστικό καθεστώς είχε απαγορεύσει οριστικά την επονομαζόμενη «εκφυλισμένη τέχνη», διοργανώνοντας το 1937 μια μεγάλη έκθεση για τον δημόσιο διασυρμό της, και σε μικρή απόσταση μια δεύτερη έκθεση για την ανάδειξη της «αγνής Άρειας τέχνης». Την ίδια περίοδο, υπό τις διαταγές του Χίτλερ και του Γκέρινγκ (Goering), ξεκινούσε η λεηλασία κλασσικών έργων τέχνης, αριστουργημάτων που θα καταλάμβαναν τους χώρους ενός μουσείου στο Λιντζ της Αυστρίας, το οποίο ο Χίτλερ φαντασιωνόταν ως ένα καινούργιο Λούβρο (το έργο δεν προχώρησε ποτέ), ή θα κατέληγαν στην κατοικία του Γκέρινγκ στο Carinhall κοντά στο Βερολίνο. Αντιθέτως, τα έργα της «εκφυλισμένης» τέχνης θα δημοπρατούνταν και τα έσοδα θα κατέληγαν στα κρατικά ταμεία, ώστε να χρησιμοποιηθούν αργότερα για την αγορά των έργων τέχνης που τύγχαναν της έγκρισης του καθεστώτος. Τα έργα τέχνης είτε κατάσχονταν από μουσεία των κατεχόμενων περιοχών, είτε αρπάζονταν από κατοικίες συλλεκτών, ειδικά Εβραίων. Η λεηλασία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.

Μια συγκλονιστική ματιά. Μια μεγάλη ανακάλυψη. Μια κινηματογραφική περιήγηση μέσα από 4 εκπληκτικές εκθέσεις. 80 χρόνια αφότου ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στην «εκφυλισμένη» τέχνη, η ταινία αποκαλύπτει: Picasso, Matisse, Renoir και Chagall κ.ά. έργα τέχνης κρυμμένα, λεηλατημένα και καταδικασμένα από τους Ναζί, έρχονται επιτέλους στο φως και αποκαλύπτουν στην μεγάλη οθόνη τη ναζιστική εμμονή για τέχνη. Ξεκινώντας από την περίπτωση Gurlitt και την μεγαλειώδη Συλλογή του, ο Toni Servillo στο ντοκιμαντέρ Χίτλερ εναντίον Πικάσο και των άλλων (Hitler versus Picasso and the Others) του Claudio Poli αφηγείται την αληθινή ιστορία των αριστουργημάτων που αρπάχτηκαν, απαγορεύτηκαν και εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Filmtrade!

Ποιο είναι το στοιχείο που μετατρέπει κάποιον σε δολοφόνο? Στις 10 Ιουλίου 1973, η Olga Hepnarová, μόλις 22 ετών, μπήκε σε ένα φορτηγό στην καρδιά της Πράγας, το ανέβασε σε ένα πεζοδρόμιο και επιτάχυνε προς το πλήθος. Σκότωσε οκτώ άτομα και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 12. Δύο χρόνια αργότερα, εκτελέστηκε με απαγχονισμό. Ήταν η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο στη τότε Τσεχοσλοβακία. Το βιογραφικό δραματικό θρίλερ των Petr Kazda και Tomás Weinreb Εγώ, η Όλγα (I, Olga) εξετάζει την περίπτωση της ‘ψυχοπαθούς’ Όλγας, προσφέροντας μια νηφάλια αλλά ταυτόχρονα ανατριχιαστική ματιά στη ζωή της και πως οδηγήθηκε στο φρικτό έγκλημα. Μεγαλωμένη στη Πράγα, η Όλγκα Χεπνάροβα ήταν ένα δειλό και προβληματικό παιδί που έπεφτε συχνά θύμα εκφοβισμού από τους συμμαθητές της. Ζώντας σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, μόνη και αδύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής, σταδιακά αποξενώθηκε. Ένοιωσε ένα ορμητικό μίσος έναντι στην αδιαφορία μιας κοινωνίας που επέτρεψε στους ανθρώπους να την καταστρέψουν. Περιθωριοποιημένη και απορριφθείσα απ’ όλους,ετοίμασε σχολαστικά την εκδίκησή της.

Η καταπληκτική ερμηνεία της Michalina Olszanska δίνει ζωή σε μια γυναίκα, η οποία μέχρι τη τελευταία στιγμή, όταν η ίδια ζητάει τη θανατική ποινή από το δικαστήριο, στέκεται σκληρή, προκλητική και άκαμπτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Filmboy!

Θεά Άρτεμις, η προστάτιδα του ιερού και της φύσης! Η πολυβραβευμένη, σε διεθνή φεστιβάλ, ταινία του Benedikt Erlingsson, Γυναίκα σε Πόλεμο (Kona fer í stríð / Woman At War), που απέσπασε και το κινηματογραφικό βραβείο LUX για το 2018, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, έρχεται από την παγωμένη Ισλανδία για να μας ζεστάνει την καρδιά, ισορροπώντας ιδανικά τη δράση με το χιούμορ. Στο Ρέικιαβικ του σήμερα, η 50χρονη Χάλλα ζει μια διπλή ζωή: ο κόσμος την γνωρίζει ως μια διευθύντρια χορωδίας, ενώ ταυτόχρονα εκείνη είναι μια παθιασμένη ακτιβίστρια που έχει κηρύξει, κρυφά, πόλεμο ενάντια στην τοπική βιομηχανία αλουμινίου προκειμένου να διασώσει τη φύση της χώρας της και κατ’ επέκταση τους συνανθρώπους της. Ξεκινώντας από μικρούς βανδαλισμούς, η Χάλλα καταφέρνει να προκαλέσει ένα βιομηχανικό σαμποτάζ, τόσο μεγάλο, που προκαλεί προβλήματα στα επιχειρηματικά σχέδια της ισλανδικής κυβέρνησης. Και ενώ η Χάλλα σχεδιάζει την πιο παράτολμη ακτιβιστική της ενέργεια, λαμβάνει ένα απρόσμενο γράμμα που ανατρέπει όλα όσα είχε προγραμματίσει, καθώς θα κληθεί να πάρει τη σημαντικότερη, και μη αναστρέψιμη, απόφαση στη ζωή της. Ένα πολιτικό «παραμύθι», μια ανθρώπινη περιπέτεια με ψυχή και σθένος, που θέτει υπό αμφισβήτηση τη σημασία και το βάρος της ατομικής δράσης απέναντι στην αδράνεια των αρχών αναφορικά με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Στο φόβο του κρατικού Γολιάθ, άραγε, πόσοι Δαβίδ, και μάλιστα γένους θηλυκού, θα μπορέσουν να αντιταχθούν προκειμένου η Φύση να διασωθεί;

Πρωταγωνιστεί η Halldóra Geirharðsdóttir.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Εδώ δεν πεθαίνει ποτέ κανείς, εκτός κι αν παραβιάσει τους κανόνες! Από τον υποψήφιο για Όσκαρ σεναριογράφο και σκηνοθέτη Steven Knight (Σε Λάθος Χρόνο, Επικίνδυνες Υποσχέσεις, Peaky Blinders), τον βραβευμένο με Όσκαρ παραγωγό Greg Shapiro (The Hurt Locker, Zero Dark Thirty) έρχεται το εξ ολοκλήρου γυρισμένο στο νησί του Μαυρίκιου συναρπαστικό θρίλερ Το Νησί της Αποπλάνησης (Serenity) γεμάτο ανατροπές και μυστήριο. Ένας καπετάνιος αλιευτικού που έχει αποσυρθεί σε ένα μικρό νησί της Καραϊβικής θα έρθει αντιμέτωπος με το σκοτεινό παρελθόν του που έρχεται για να τον στοιχειώσει και να τον εγκλωβίσει σε μια νέα πραγματικότητα που δεν είναι αυτό που δείχνει...

Με τους βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς Matthew McConaughey (Interstellar, Ο Λύκος της Wall Street, Dallas Buyers Club) και Ann Hathaway (Interstellar, Οι Άθλιοι, Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Η άγνωστη ιστορία για το πιο διάσημο κωμικό δίδυμο! Η κινηματογραφική βιογραφία Χοντρός Και Λιγνός (Stan & Ollie) σε σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ Jeff Pope (Philomena) και σκηνοθεσία του John C. Beard (Filth) παρουσιάζει ένα εύστοχο πορτρέτο της δυνατής -και τρικυμιώδους- φιλίας των δύο αντρών, ενώ αποτίνει έναν συγκινητικό φόρο τιμής σε αυτούς τους θρύλους της κωμωδίας. Με τη χρυσή εποχή τους ως βασιλιάδες της κωμωδίας στο Χόλιγουντ να ανήκει στο παρελθόν, οι εμβληματικοί Σταν και Όλι περιοδεύουν στη Μεγάλη Βρετανία σε μία απεγνωσμένη απόπειρα να δώσουν νέα πνοή στην καριέρα τους. Μετά από μία συγκρατημένη αρχή, αυτή η κωμική δύναμη της φύσης συγκεντρώνει ορδές θαυμαστών, καινούριων και παλιών, που γοητεύονται από τις ξεκαρδιστικές ερμηνείες των δύο θρύλων. Όμως, καθώς η περιοδεία πλησιάζει στο μεγάλο φινάλε, το δίδυμο αντιμετωπίζει απειλητικά φαντάσματα του κοινού παρελθόντος. Οι δύο άντρες, που νιώθουν ότι το κύκνειο άσμα πλησιάζει, έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν ξανά πόση αγάπη τρέφει ο ένας για τον άλλον.

Οι εξαιρετικοί John C. Reilly (Chicago) και Steve Coogan (Philomena) ενσαρκώνουν ιδανικά τον Χοντρό και τον Λιγνό καθώς μεταμορφώνονται αριστοτεχνικά στο εμβληματικό κωμικό δίδυμο που έγραψε ιστορία από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 μέχρι τα τέλη του 1940.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!