Movies Ltd

Τι τραβάνε κι αυτοί οι υπερήρωες...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«I call it an ass-whooping»!

Ο Aquaman είναι ένας υπερήρωας, που εμφανίζεται στα αμερικανικά κόμικς τα οποία ανήκουν στις εκδόσεις της DC Comics. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, που δημιουργήθηκε από τους Paul Norris και Mort Weisinger, έκανε το ντεμπούτο του στο «More Fun Comics # 73», που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1941. Ενώ αρχικά παρουσιαζόταν ως εφεδρικός, β' χαρακτήρας σε τίτλους – ανθολογίες της DC Comics, ο Aquaman εντέλει πρωταγωνίστησε σε διάφορα τεύχη ως κυρίαρχος υπερήρωας. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960, εποχή γνωστή ως Silver Age, οπότε αναγεννήθηκαν τα κόμικς με υπερήρωες, ο Aquaman αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Justice League. Στη δεκαετία του 1990, γνωστή και ως Modern Age για τα κόμικς, οι συγγραφείς σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα του Aquaman πιο σοβαρά, με ιστορίες που απεικονίζουν το βάρος του ρόλου του ως βασιλιά της Ατλαντίδας.

Αυτή είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον Aquaman στον κινηματογράφο. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο «Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης» (Batman v Superman: Dawn of Justice, 2016) του Zack Snyder και η δεύτερη στο «Justice League» (2017) επίσης του Zack Snyder. Η τρίτη ταινία στην οποία εμφανίζεται ο Aquaman είναι ένα origin story. Εννοείται πως θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα ταινίες με τον συγκεκριμένο υπερήρωα.

Η υπόθεση: Προκειμένου να ξεφύγει από έναν προσυμφωνημένο γάμο με τον οποίο η ίδια δεν... συμφωνεί, η πριγκίπισσα Ατλάνα από την (χαμένη) Ατλαντίδα, το σκάει από το υποβρύχιο βασίλειό της. Θα την βρει εξουθενωμένη ο ταπεινός φαροφύλακας Τομ Κέρι και θα τη σώσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν. Ο καρπός του έρωτά τους θα είναι ο Άρθουρ. Μετά από επίθεση που δέχονται στο σπίτι τους, η Ατλάνα καταλαβαίνει πως όσο μένει μαζί τους, ο Τομ και ο Άρθουρ κινδυνεύουν. Έτσι, αποφασίζει να γυρίσει στην Ατλαντίδα, με την υπόσχεση πως κάποτε, θα επιστρέψει. Τα χρόνια περνούν και ο Άρθουρ μεγαλώνει. Χάρη στο DNA της μητέρας του, ο Άρθουρ ανακαλύπτει ως παιδί ότι διαθέτει πολλές υπεράνθρωπες ικανότητες. Μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό, να κολυμπά σε εξωπραγματικές ταχύτητες, να αντέχει σε απροσμέτρητα βάθη και να παραμένει αλώβητος, ενώ επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα θαλάσσια όντα. Εκτός από τις υποβρύχιες ικανότητες του, είναι προικισμένος με υπεράνθρωπες δυνάμεις και στην ξηρά. Είναι εξαιρετικά δυνατός, έχει οξυμένες αισθήσεις και αδιαπέραστο δέρμα. Όταν η διαμάχη ανάμεσα στην ξηρά και τη θάλασσα ξεσπάει, ο Άρθουρ πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να υπερασπιστεί τη γη και τους ωκεανούς… διαφορετικά κινδυνεύουν και τα δύο. Για να σταματήσει τον πόλεμο που απειλεί το μέλλον του κόσμου, ο Άρθουρ πρέπει να πολεμήσει τον ίδιο του τον ετεροθαλή αδελφό, τον διψασμένο για εξουσία Ορμ, καθώς και τον εκδικητικό Μπλακ Μάντα. Ο μόνος δεσμός του Άρθουρ με τον κόσμο της μητέρας του είναι η τρίαινα που άφησε πίσω της και οι επισκέψεις του Βάλκο, ενός συμβούλου του θρόνου της Ατλαντίδας, πιστού στην Ατλάνα, που τον εκπαιδεύει. Μεγάλο ρόλο παίζει και η κοκκινομάλλα πριγκίπισσα Μίρα, που επίσης επιθυμεί την ειρήνη. Θα καταφέρει να αποδεχτεί τη μοίρα του ο Άρθουρ; Θα μπορέσει να βρει τη μυθική τρίαινα του Άτλαντα; Θα γίνει βασιλιάς της Ατλαντίδας; Και το κυριότερο: θα σταματήσει τον πόλεμο;

Η άποψή μας: Θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό κι ας είναι αδόκιμος, κι ας αποδειχτεί μη επιτυχημένος. Κάμποσες δεκαετίες πριν, στην Τσινετσιτά κατά βάση, γυριζόταν οι περίφημες ταινίες «Χλαμύδες». Οι ταινίες με σπαθιά και σανδάλια. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ήρωες της ελληνικής μυθολογίας κατά βάση, σε φτηνές παραγωγές, με βράχους από φελιζόλ και πάλες με λιοντάρια, που αφήσανε εποχή. Απευθύνονταν σε λούμπεν θεατές, σε ένα συγκεκριμένο, περιθωριακό κοινό, που γούσταρε να ξεχνιέται για ένα δίωρο – σίγουρα πάντως, όχι στο μεγάλο κοινό. Ήταν οι τσόντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τα φασονάδικα σε σχέση με τα μαγαζιά που έφτιαχναν κουστούμια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Όπου το περιθώριο του χθες έχει γίνει το must του σήμερα. Όπου οι ταινίες με τους υπερήρωες είναι θαρρείς εκείνες που κρατάνε τον κινηματογράφο ζωντανό! Πανάκριβες παραγωγές, με θεαματικά εφέ, είναι οι ταινίες που κόβουν παγκοσμίως τα περισσότερα εισιτήρια. Είναι οι ταινίες που απευθύνονται στη σύγχρονη πιτσιρικαρία, την εθισμένη στις γρήγορες εικόνες και την αισθητική αλλά και τη λογική των βιντεογκέιμ.

Το λες και κατάντια! Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, η αιώνια μάχη του «Καλού» με το «Κακό», σχηματικοί ήρωες, κακογραμμένα σενάρια, καταιγιστικό μοντάζ και λογική «bigger is better». Μετά τον παραπάνω παραλληλισμό, ας προχωρήσουμε και σε μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τα «σύμπαντα» των υπερηρώων της Marvel και της DC Comics. Όσο οι ταινίες της Marvel γίνονται πιο σοβαρές, πιο στιβαρές, πιο σκοτεινές, οι ταινίες της DC Comics φαίνεται να χαλαρώνουν, να ασπάζονται τον χαβαλεδιαρισμό, να αποτινάσσουν από επάνω τους τον υπερφίαλο χαρακτήρα των πρώτων ταινιών τους – ιδίως στο Extended Universe. Ενώ λοιπόν στο «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας» οι μισοί υπερήρωες πηγαίνουν στα θυμαράκια, στο Aquaman γίνεται της τρελής το πανηγύρι! Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: «Καλά, οι μάγκες γύρισαν αυτήν την ταινία ως σοβαρό φιλμ με υπερήρωες ή ως παρωδία;».

Συμβάλλει τα μάλα σε αυτήν την κατεύθυνση η παρουσία (γιατί ερμηνεία δεν τη λες με τίποτα) του πρωταγωνιστή Jason Momoa. Ο άνθρωπος που έγινε γνωστός παντού στον κόσμο υποδυόμενος τον Khal Drogo (και γεύτηκε τα κάλλη της Kalisi!!!) στο «Game of Thrones», φαίνεται να αποτελεί μια πιο χαλαρή ακόμα εκδοχή του Rock. Και υπήρχαν στιγμές στην ταινία, που περίμενα πως θα τα παρατήσει όλα και θα αρχίσει να τραγουδάει το «Χαρά μου», όπως κάνει και ο Μάουι στη «Βαϊάνα», την υπέροχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων! Ναι, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι το ανάλογο μιας ταινίας «Χλαμύδας» αν δεν κόστιζε 160 εκατομμύρια δολάρια!!! Διάβολε, στην ταινία, αυτός που ξεχωρίζει ως ερμηνεία είναι ο... Dolph Lundgren, στο ρόλο του Νηρέα!

Και μιας που πιάσαμε τις ερμηνείες, έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τον Willem Dafoe, να υποδύεται τον ήρωά του, τον Βάλκο, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ως νέος, έχει φάει τόσο πολύ ρετουσάρισμα, που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Και η Nicole Kidman να παίζει ξύλο σε ταινία με υπερήρωες; Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας; Ο James Wan στη σκηνοθετική καρέκλα αφηγείται την ταινία του ως το απόλυτο παραμύθι. Καμία αληθοφάνεια, κανένα βάθος στους χαρακτήρες (εντάξει, τι ψάχνω κι εγώ, ντιπ χαζός ρε φίλε), αφελή μηνύματα περί οικολογίας και ηρωισμού και μια... αναλογία, με τον βασιλιά Αρθούρο που ψάχνει το Εξκάλιμπέρ του – εδώ ο Άρθουρ της ταινίας μας ψάχνει την μυθική Τρίαινα. Πολύς χαβαλές στο σενάριο, έντονη και συνεχής δράση, πολλά οπτικά εφέ, καταιγιστικός ρυθμός, εντάξει, δεν είναι και όλα για πέταμα. Πχ, η σκηνή στη Σικελία, με έναν από τους Κακούς να κυνηγά την πριγκίπισσα Μίρα, η οποία τρέχει στις ταράτσες των σπιτιών, όταν ο Κακός διαπερνά από κάτω της τους τοίχους των ίδιων σπιτιών, είναι εντυπωσιακή. Η μονομαχία στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς, επίσης.

Αλλά... και δύο ώρες και 23 λεπτά ρε παιδιά, δεν κάνουν το θέαμα πιο χορταστικό: το κάνουν πιο μπουκωτικό – βλέπεις και βαρυστομαχιάζεις! Υπάρχουν διάλογοι που σε κάνουν να πονάς, σωματικά: πολύς πόνος. Πιο χαρακτηριστικό: «Where I come from, the sea carries our tears away». Με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Δηλαδή, ήμαρτον. Στην ταινία, μέχρι και στο σάουντρακ βρήκα φάουλ. Πχ, όταν ο Aquaman μαζί με την πριγκίπισσα Μίρα πάνε στην έρημο Σαχάρα, στην Αφρική, ακούμε το «Africa» των Toto, σε μια ραπ διασκευή, όμως, που δεν ταιριάζει καθόλου με τίποτε! Το ότι βλέπουμε την πριγκίπισσα Μίρα να παίζει σε φλογέρα, που μοιάζει με... κλαρίνο, ένα πολύ γνωστό μουσικό σκοπό (που, φτου γαμώτο, μου διέφυγε τώρα) είναι μια σκηνή για χαβαλέ, αλλά είναι τόσο τραβηγμένη, τόσο πρόχειρη, σαν να βγήκε κατευθείαν από τις χειρότερες ταινίες «Χλαμύδες».

Στην τελική, όμως, η ταινία θα διασκεδάσει το κοινό που θα την επιλέξει, ένα κοινό κατά βάση χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αλλά γουστάρει στο σινεμά να βλέπει ταινίες με εφέ, εφέ που χάνονται στο downloading (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;). Η ταινία θα σκίσει εισπρακτικά. Και είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα εισιτήρια θα κόψει στην μία και μοναδική αίθουσα IMAX που υπάρχει πια στη χώρα μας, στους πολυκινηματογράφους CINEPLEXX, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου είδαμε την ταινία σε ειδική προβολή, απολαμβάνοντας τον εξελιγμένο ήχο και την απίστευτη ποιότητα εικόνας. Να συνοδεύονταν όλα αυτά και με απίστευτη ποιότητα περιεχομένου, θα την είχαμε κάνει λαχείο.

Εν πάση περιπτώσει, τα κάνει λίγο μούσκεμα η ταινία αλλά δεν βυθίζεται. Κι αυτό όποτε συμβαίνει είναι καλό πράγμα. Δεν συμφωνείτε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Το σινεμά θα αντέξει ότι και να γίνει!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία

Ο Alfonso Cuarón είναι σκηνοθετάρα ολκής. Δεν έχει γυρίσει πολλές ταινίες: μόλις οχτώ σε 27 χρόνια καριέρας. Έχει γυρίσει ταινία της σειράς «Χάρι Πότερ», το «Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, 2004). Έχει γυρίσει τη δική του εκδοχή στις «Μεγάλες προσδοκίες» (Great Expectations, 1998). Μας πήρε τα μυαλά με το «Θέλω και τη μαμά σου» (Y tu mamá también, 2001): η πιο αγαπημένη του ταινία για τον γράφοντα – έως τώρα! Έσκισε με το συγκλονιστικό «Τα παιδιά των ανθρώπων» (Children of Men, 2006). Έγινε ο πρώτος Μεξικάνος σκηνοθέτης που κέρδισε Όσκαρ σκηνοθεσίας για τη δουλειά που έκανε στο «Gravity» (2013). Και τώρα, στην όγδοη ταινία της καριέρας του σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για παραπάνω από έναν λόγους. Μιλάμε για το Ρόμα (Roma) κι αν σας φαίνεται παράξενος ο τίτλος, θα πρέπει να γνωρίζετε πως έτσι ονομάζεται μια περιοχή της πρωτεύουσας του Μεξικού, η περιοχή στην οποία μεγάλωσε ο ίδιος ο Cuarón! Αυτή είναι η πιο αυτοβιογραφική ταινία της καριέρας του, καθώς κατά 90% βασίστηκε σε αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία. Είναι μια ταινία που γύρισε με χρήματα από το Netflix. Το γεγονός ότι αυτή η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας αλλάζει εντελώς το παιχνίδι σε ότι αφορά την έννοια «κινηματογραφική ταινία» και «μέσο προβολής μιας ταινίας».

Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση του Μεξικού για το ξενόγλωσσο Όσκαρ! Έχει τρεις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα: καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Πολλές ενώσεις κριτικών στις ΗΠΑ την έχουν ψηφίσει ως την καλύτερη ταινία της χρονιάς! Ο Guillermo Del Toro δεν δίστασε να δηλώσει πως αυτή είναι μία από τις πέντε πιο αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών!!! Πολύ τολμηρή δήλωση είναι η αλήθεια. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως μία από τις Ειδικές Προβολές του. Θα αρχίσει να προβάλλεται σε επιλεγμένους κινηματογράφους της χώρας μας από την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου ενώ την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου η ταινία θα είναι προσβάσιμη παγκοσμίως μέσω του Netflix.

Η υπόθεση: Μεξικό, 1970. Το Μουντιάλ που διοργανώθηκε στη χώρα έχει τελειώσει αφήνοντας μόνο κάποιες αφίσες στους δρόμους της πρωτεύουσας να λειτουργούν ως παρατημένα ενθύμια του τεράστιου αθλητικού γεγονότος. Η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι εκρηκτική. Φαίνεται πως μία σπίθα αρκεί για να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Στη συνοικία Ρόμα, στην πόλη του Μεξικού, ζουν μεσοαστικές οικογένειες. Μία από αυτές είναι εκείνη του γιατρού, του Κυρίου Αντόνιο. Το σπίτι του είναι μεγάλο και μέσα σ' αυτό επικρατεί χάος. Εκεί ζουν η σύζυγός του, η Κυρία Σοφία, η μητέρα της και τα τέσσερα παιδιά της με τον γιατρό: ο Τόνιο, ο Πάκο, ο Πέπε και η Σόφι. Υπάρχει κι ένας σκύλος, που συνέχεια χέζει στο στενό διάδρομο όπου ο γιατρός παρκάρει την κουρσάρα του. Το σπίτι φροντίζουν δύο υπηρέτριες με ινδιάνικες ρίζες. Η Κλέο και η Αντέλα. Η Κλέο είναι πολύ δεμένη με τα παιδιά. Είναι εκείνη που τα βάζει να κοιμηθούν τα βράδια. Η Κλέο θα γνωρίσει τον Φερμίν, έναν όμορφο νεαρό, παθιασμένο με τις πολεμικές τέχνες. Θα μείνει μαζί του έγκυος. Κι ο Φερμίν θα εξαφανιστεί. Πολλά θα συμβούν στη ζωή της Κλέο. Πολλά θα συμβούν στις ζωές των μελών της οικογένειας. Πολλά θα συμβούν στο Μεξικό. Και η ζωή δεν θα σταματήσει ούτε στιγμή να συνεχίζεται...

Η άποψή μας: Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό το έπος, σε όλο του το μεγαλείο. Μια ταινία – εμπειρία, που κάθε της εικόνα κουβαλάει τη δύναμη και την ποίηση μιας ολόκληρης ζωής. Ο Alfonso Cuarón βυθίζεται στα έγκατα της μνήμης του, εξορύσσει εμπειρίες και συναισθήματα και γεννάει ένα μικρό θαύμα. Είναι ένας Θεός, πραγματικά! Κι αυτό είναι και το μοναδικό ψεγάδι της ταινίας, αν κάποιος είναι τόσο λεπτολόγος ώστε να εντοπίσει ντε και καλά κάποιο: ο ίδιος ο Cuarón φαίνεται να στέκεται εντέλει πάνω από την ταινία. Ο δημιουργός μέσα από την ταινία φαντάζει σημαντικότερος από το δημιούργημά του. Μικρό το κακό, στ' αλήθεια. Με εκθαμβωτικό ασπρόμαυρο για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Μεξικάνος δημιουργός (που εδώ εκτελεί χρέη σκηνοθέτη, σεναριογράφου, διευθυντή φωτογραφίας και μοντέρ!) αποτυπώνει μια χρονιά από τη ζωή μιας οικογένειας, της δικής του οικογένειας, μέσα από τα μάτια ή μάλλον με επίκεντρο την οικιακή βοηθό, στην οποία και αφιερώνει την ταινία.

Κι ενώ θεωρητικά κάποια από τα υλικά μπορεί να παραπέμπουν σε... σαπουνόπερα (χωρισμός, εγκυμοσύνη, γκομενιλίκια) ο Cuarón δημιουργεί ένα μέγιστο έργο τέχνης. Γιατί αυτό σημαίνει έργο τέχνης: να μετουσιώνεις το καθημερινό σε σπουδαίο. Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι ενταγμένα στο πρωτογενές υλικό του οργανικά κι όχι τεχνητά και δήθεν. Πχ, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του αεροπλάνου που πετάει ψηλά στον ουρανό. Το βλέπουμε στο πρώτο πλάνο, να καθρεφτίζεται στα μπουγαδόνερα, το βλέπουμε και στο τελευταίο. Το εξηγεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης: υπάρχει η ζωή που ζούμε και υπάρχει η ζωή που συνεχίζεται πέρα από εμάς. Τόσο απλό, τόσο λειτουργικό, τόσο έξυπνο. Και... αναγκαστικό: ο σκηνοθέτης επέλεξε να γυρίσει την ταινία του στα μέρη που έλαβαν χώρα όλα αυτά τα γεγονότα, αλλά από τότε η εναέρια κυκλοφορία έχει πολλαπλασιαστεί, οπότε ανά πέντε λεπτά περνούσε αεροπλάνο πάνω από το location κι ο ευφυής δημιουργός αποφάσισε να το εντάξει ως σύμβολο στο φιλμ του!

Η κινηματογραφοφιλία του είναι πανταχού παρούσα – ακόμα και αναφορές στο ίδιο το δικό του κινηματογραφικό έργο κάνει! Είναι σαν τον μικρότερο σε ηλικία ήρωα της ταινίας, που λέει συχνά διάφορα στην Κλέο, του στυλ «παλιότερα, όταν ήμουν ναυτικός»! Ένα 7χρονο πιτσιρίκι κάνει αναφορά σε βιώματα από προηγούμενη ζωή του! Και είναι αλήθεια πως αυτός είναι ο μόνος άρρεν χαρακτήρας που σκιαγραφείται θετικά – άντε, ίσως και ο οδηγός της οικογένειας. Οι υπόλοιποι άντρες, ακόμα και τα μεγαλύτερα σε ηλικία αδέλφια του, αλλά κυρίως ο πατέρας τους, παρουσιάζονται με μελανά χρώματα. Τα παιδιά με την κακία και την ανταγωνιστικότητα μέσα τους, με τη βία να ελλοχεύει και ο πατέρας με την απουσία του, ένας υποκριτής και ψεύτης, αδύναμος να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του. Για να μην μιλήσουμε για τον Φερμίν. Έναν τύπο που ασπάζεται το «νους υγιής εν σώματι υγιή» αλλά ο νους είναι σάπιος, όντας ένας τιποτένιος παρακρατικός εντέλει (τρομερή η σκηνή της συνάντησης στο επιπλάδικο, κατά τη διάρκεια των ταραχών). Έτσι κι αλλιώς, στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν αφιέρωσε την ταινία του ο Cuarón κι αυτό το μοντέλο της οικογένειας ασπάζεται κατά πως φαίνεται. Οι άντρες δεν κάνουν, οι άντρες δεν μπορούν, οι άντρες είναι λίγοι...

Όλη η ταινία σε μαγεύει αισθητικά, υπάρχουν όμως σκηνές που ξεχωρίζουν. Η σκηνή του μεγάλου σεισμού και τα αποτελέσματά της μέσα στο μαιευτήριο: ακόμα και στη μεγαλύτερη καταστροφή, ακόμα και κάτω από τα χαλάσματα, η νέα ζωή θα καταφέρει να επιβιώσει. Η σκηνή στα κύματα, εκείνη της διάσωσης: πάλι η φύση η τόσο συγκλονιστική, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή στα μικρά, στα ανθρώπινα, η ζωή όμως θα συνεχίσει. Θα σωθεί. Κι αν καταφέρεις να κλείσεις το στόμα σου από το μεγαλείο, θα αναρωτηθείς: πώς μπόρεσε να γυρίσει ο μπαγάσας αυτήν τη σκηνή; Ο Cuarón όμως ξέρει να κινηματογραφεί άψογα και σκηνές πλήθους. Όπως εκείνη της επίδειξης πολεμικών τεχνών. Ή εκείνη της καταγραφής της εξέγερσης των φοιτητών – μια εξέγερση που ιστορικά στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 140 ανθρώπους. Και η πολιτική κατάσταση λοιπόν και το ιστορικό πλαίσιο αντάμα με την οικογενειακή ζωή. Η μικρή και η μεγάλη ιστορία... Η μη επαγγελματίας ηθοποιός που υποδύεται την Κλέο είναι τρομερή, σε μια ήσυχη, μα τόσο δυνατή ερμηνεία, σε μια ταινία, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: όταν είναι να δημιουργηθούν τόσο σημαντικά έργα τέχνης έχει σημασία από πού προέρχονται τα χρήματα; Άντε τώρα να απαντήσεις...

Στο ερώτημα όμως αν αυτή είναι μια σπουδαία ταινία, η απάντηση είναι μία και μοναδική: ένα τεράστιο ναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Netflix!

Νέα πνοή! Oι ταλαντούχοι Phil Lord και Chris Miller, τα δημιουργικά μυαλά πίσω από την «Ταινία Lego» και το «21 Jump Street» προσγειώνονται με πάταγο και ανανεώνουν δυναμικά το σύμπαν του Spider-Man, με τη μοναδική ματιά τους. Το Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν (Spider-Man: Into the Spider-Verse) συστήνει τον έφηβο Miles Morales από το Μπρούκλιν, έναν Spider-Man νέας γενιάς και μας αποκαλύπτει τις απεριόριστες ικανότητές του Αραχνο-Σύμπαντος, όπου όλοι μπορούν να φορέσουν την περίφημη μάσκα. Μία απολαυστική ταινία κινουμένων σχεδίων με πρωτόγνωρη αισθητική που διευρύνει τον κόσμο του animationκαι το σύμπαν των υπερηρώων μέσα από τη καλοχτισμένη ιστορία της και την αναφορά στη – δουλεμένη στο χέρι - Χρυσή Εποχή των κόμικς. Ο μισός Αφροαμερικανός μισός Πορτορικανός έφηβος Miles Morales ζει στο Μπρούκλιν και προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καινούριο ιδιωτικό σχολείο του Μανχάταν. Η ζωή του δυσκολεύει ακόμα περισσότερο όταν τον δαγκώνει μια ραδιενεργή αράχνη και αποκτά υπερδυνάμεις. Εντωμεταξύ, ο δαιμόνιος Kingpin έχει κατασκευάσει έναν πυρηνικό επιταχυντή που ανοίγει την πύλη σε άλλα παράλληλα σύμπαντα, έλκοντας διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man στον κόσμο του Miles. Ο νεαρός θα μάθει να αποδέχεται τις προκλήσεις και τις ευθύνες ενός υπερήρωα, ενώ θα καταλάβει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει τη μάσκα του ήρωα και να αναλάβει δράση για καλό σκοπό.

Με τις φωνές των Shameik Moore, Jake Johnson, Hailee Steinfeld, Mahershala Ali, Brian Tyree Henry, Lily Tomlin, Luna Lauren Velez, John Mulaney, Kimiko Glenn, Nicolas Cage, Kathryn Hahn, Liev Schreiber.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Βγαλμένο από το βιβλίο που έχει μεταφραστεί σε 89 γλώσσες! Βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα του Τζάκ Λόντον Ο Ασπροδόντης (White Fang), αυτή η απίθανη ταινία κινουμένων σχεδίων είναι ένα συγκινητικό και τρυφερό παραμύθι για τη ζωή ενός μικρού λυκόσκυλου που σιγά-σιγά εγκαταλείπει την άγρια φύση και γνωρίζει τον κόσμο των ανθρώπων, σε μια συναρπαστική περιπέτεια με φόντο την παγωμένη Αλάσκα. Το κλασικό αριστούργημα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1906. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα γεμάτο από συναισθήματα, ανθρωπιά, θάρρος, πίστη, γενναιότητα και δύναμη, που μας βοηθά να δούμε τη σημασία της πραγματικής αγάπης και αφοσίωσης. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία του λύκου και όχι των ανθρώπων όπως θα περιμέναμε. Περήφανος και γενναίος, ο Ασπροδόντης είναι ένα λυκόσκυλο που μεγαλώνει στις εχθρικές πλαγιές του Βορρά μέχρι να υιοθετηθεί από τον ιθαγενή Γκρέι Μπίβερ και τη φυλή του. Ο μοχθηρός Μπίβερ θα πουλήσει τον Ασπροδόντη σε έναν άκαρδο και βάρβαρο άντρα. Για καλή του τύχη όμως ο Ασπροδόντης σώζεται από ένα ευγενικό αγαθό ζευγάρι που του μαθαίνουν πώς να δαμάσει τα άγρια ένστικτά του και να γνωρίσει την πραγματική φιλία. Η ιστορία του ζωντανεύει για πρώτη φορά σε κινούμενα σχέδια από τον βραβευμένο με Όσκαρ (για το Mr Hublot) σκηνοθέτη Alexandre Espigares.

Στην εγχώρια μεταγλώττιση ακούγονται οι Γιάννης Στεφόπουλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Φώτης Πετρίδης, Σοφία Παναηλίδου, Ντίνος Σούτης, Χρήστος Πλαΐνης, Γιάννης Υφαντής, Δημήτρης Παπαδάτος, Βασίλης Μήλιος, Τάκης Σακελλαρίου, Κώστας Αποστολίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι γεμάτα μουσική και ζόμπι! Η Άννα και η Αποκάλυψη (Anna and the Apocalypse) βασίζεται στη βραβευμένη  με BAFTA ταινία μικρού μήκους “Zombie Musical” του Ryan McHenry (Ryan Gosling Won’t Eat His Cereal) και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Το σενάριο του φιλμ κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις του σκηνοθέτη John McPhail όχι μόνο με το χιούμορ του και την αυθεντικότητά του αλλά γιατί «έχει ψυχή», όπως λέει και ο ίδιος, και καλούς χαρακτήρες. Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, τo ξύπνημα των ζόμπι απειλεί την ήσυχη πόλη του Little Haven, αναγκάζοντας την Άννα και τους φίλους της να τρέξουν, να παλέψουν και να… πετσοκόψουν προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι αγαπημένοι τους. Σύντομα, θα ανακαλύψουν πως κανείς δεν είναι ασφαλής σε αυτόν τον κόσμο και, καθώς τα πάντα καταρρέουν γύρω τους, θα αντιληφθούν πως μπορούν να εμπιστευτούν μόνο ο ένας τον άλλον.

Πρωταγωνιστούν οι Ella Hunt, Malcolm Cumming, Sarah Swire.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Κάτι μαγικό ξαναγυρνά! Αγγλία, δεκαετία 1930. Ο Μάικλ Μπανκς ήταν μικρό παιδί όταν η τέλεια νταντά Μαίρη Πόπινς εμφανίστηκε στη ζωή του, αλλά τώρα πια μεγάλωσε και έχει κάνει τρία δικά του παιδιά. Οι καιροί είναι δύσκολοι στο Λονδίνο της Οικονομικής Ύφεσης και η οικογένεια του παλεύει να ξεπεράσει μία σημαντική απώλεια. Τα παιδιά του Μάικλ αναλαμβάνουν ευθύνες που τα αναγκάζουν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους, ενώ κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, όταν η πάντα νέα και αινιγματική νταντά με τις μοναδικές μαγικές ικανότητες εισβάλει στη ζωή τους. Παρέα με τον Τζακ, έναν αιώνια αισιόδοξο φανοκόρο, παρασέρνει τα παιδιά της οικογένειας Μπανκς σε μία σειρά από φαντασμαγορικές περιπέτειες. Το γέλιο, η αγάπη για τη ζωή, και η ανεμελιά επιστρέφουν στις καρδιές και το σπιτικό των Μπανκς. Στο ολοκαίνουριο φαντασμαγορικό μιούζικαλ της Disney, H Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει για να βοηθήσει την νέα γενιά των Μπανκς να ξαναβρεί τη χαμένη χαρά και τη μαγεία της ζωής. Σ’ αυτή την εντυπωσιακή υπερπαραγωγή, το κοινό θα παρασυρθεί στον νοσταλγικό, συγκινητικό, απολαυστικό και μελωδικό κόσμο που σκηνοθετεί ο μάστερ στο είδος Rob Marshall (Chicago, Into the Woods).

Την εμβληματική νταντά σε νέες πρωτότυπες περιπέτειες υποδύεται η βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα Emily Blunt (The Girl on the Train), ενώ ο Lin-Manuel Miranda (Hamilton) υποδύεται τον φίλο της Τζακ, έναν αισιόδοξο φανοκόρο που φέρνει το φως -και τη ζωή- στους δρόμους του Λονδίνου. Στην ταινία εμφανίζονται επίσης οι Ben Whishaw (Spectre), Emily Mortimer (Hugo), Julie Walters (Harry Potter), Colin Firth (The King’s Speech), Meryl Streep (Florence Foster Jenkins), Angela Lansbury και Dick Van Dyke. Υποψήφια για 4 Χρυσές Σφαίρες (ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (Κωμωδίας ή Μιούζικαλ), ΜΟΥΣΙΚΗΣ για τον Marc Shaiman, Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ για την Emily Blunt και Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ για τον Lin-Manuel Miranda)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Το πιο ισχυρό όπλο είναι η αλήθεια! Η συγκλονιστική ζωή της πολεμικής ανταποκρίτριας Μαρί Κόλβιν μεταφέρεται στην καθηλωτική ταινία Ο Δικός της Πόλεμος (A Private War) που είναι υποψήφια για 2 Χρυσές Σφαίρες: Α’ Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα για την εκπληκτική ερμηνεία της Rosamund Pike και Καλύτερου Τραγουδιού για το υπέροχο «Requiem for a Private War» που ερμηνεύει μοναδικά η Annie Lennox. Η Μαρί Κόλβιν είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες πολεμικές ανταποκρίτριες της εποχής μας. Το επαναστατικό και ατρόμητο πνεύμα της την τοποθετεί πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης αφού στόχος της είναι να δίνει φωνή στους αδύναμους, θυσιάζοντας ακόμα και την προσωπική της ζωή. Η αποστολή της να δείξει με κάθε κόστος την πραγματική φρίκη του πολέμου μαζί με τον διάσημο φωτογράφο Πολ Κονρόι (Τζέιμι Ντόρναν) τους οδηγεί στην πιο επικίνδυνη αποστολή της ζωής τους, στην πολιορκούμενη πόλη Χομς της Συρίας. Βασισμένη στη συναρπαστική ζωή της βετεράνου πολεμικής ανταποκρίτριας των Sunday Times Μαρί Κόλβιν και με τη σκηνοθετική υπογραφή του υποψήφιου για Όσκαρ σκηνοθέτη Matthew Heineman.

Συμπρωταγωνιστούν επίσης και οι Jamie Dronan, Stanley Tucci, Tom Hollander.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Ένα ακίνητο road movie! Δύο άνδρες αναλαμβάνουν μια παράξενη υποχρέωση: να φυλάξουν τσίλιες έξω από ένα παλιό σπίτι Αθηναϊκής συνοικίας, στο οποίο γίνονται παράνομες εργασίες ώστε να προστεθεί ένα δωμάτιο. Μπροστά από τους δυο στωικούς ήρωες, θα περάσουν διαφορετικές προσωπικότητες, που κοντοστέκονται και κουβαλάνε μαζί τους αφηγήσεις. Ίσως να περάσουν πολεοδόμοι από μπροστά τους που παριστάνουν τους αθώους διαβάτες για να συλλάβουν τους παρανομούντες. Ίσως να περάσουν φαντάσματα γυναικών που άφησαν πληγές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ίσως περάσουν θραύσματα μιας αληθινής ζωής με τη μορφή ονείρου. Το πεπρωμένο των ηρώων που λιάζονται στις καρέκλες τους έχει τα δικά του σχέδια, ενώ ταυτόχρονα η πολεοδομία καραδοκεί... Φυσικά βρισκόμαστε στο ποιητικό, ήπιο, στοχαστικό και κυρίως επαναστατικό με το δικό του τρόπο, σινεμά του Σταύρου Τσιώλη. Η ταινία Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία «Γυναικών», που ξεκίνησε απρόσμενα με το «Παρακαλώ Γυναίκες Μη Κλαίτε» (1992) και συνεχίστηκε θριαμβευτικά με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» (1998). Μετά τα δεκατρία χρόνια σκηνοθετικής απουσίας που μεσολάβησαν από το «Φτάσαμεεε!», ο Σταύρος Τσιώλης επιστρέφει για να μας χαρίσει ένα… ακίνητο road movie, που συμβαίνει στην καρδιά της πόλης. Η περιπλάνηση δεν θα είναι στους επαρχιακούς δρόμους• θα είναι στατική και η πορεία θα γίνει προς τα μέσα. Το όχημα θα είναι οι γοητευτικοί διάλογοι, η διαδρομή έχει παρακάμψεις μέσα από παιχνιδίσματα με τον Μπέκετ και το καύσιμο της διαδρομής θα είναι η πηγαία καλλιτεχνική τρέλα και η αγάπη για το ίδιο το σινεμά.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης αναλαμβάνουν τους ρόλους των δυο κεντρικών ηρώων, οι οποίοι έχουν χρεωθεί με ένα αόρατο καθήκον που τους εγκλωβίζει στις καρέκλες τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Home Is Calling! Από τη Warner Bros. Pictures και τον ταλαντούχο σκηνοθέτη James Wan (Insidious, Saw) έρχεται η καταιγιστική, επική περιπέτεια που εκτυλίσσεται στον αχανή και πρωτόγνωρο υποβρύχιο κόσμο των επτά θαλασσών, Aquaman. Μία από τις καλύτερες ταινίες της θρυλικής DC με αύρα ωκεάνιας υπερπαραγωγής μυθικών διαστάσεων, που καθηλώνει με το εντυπωσιακό της θέαμα, χωρίς να χάνει σε χιούμορ και απολαυστικούς διαλόγους. O μισός Ατλάντειος Άρθουρ Κέρι ξεκινά για το υποθαλάσσιο ταξίδι της ζωής του- μία επική διαδρομή που δεν θα τον αναγκάσει απλώς να αντικρίσει τον πραγματικό του εαυτό, αλλά να ανακαλύψει αν είναι άξιος να πραγματοποιήσει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένος από τότε που γεννήθηκε... Να γίνει ο άξιος βασιλιάς της Ατλαντίδας που θα σώσει τον λαό και θα γίνει ήρωας!

O τιτάνιος Aquaman ζωντανεύει - με όλες τις δόξες και τιμές - με τον εντυπωσιακό Jason Momoa (Justice League) να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ στο πλάι του εμφανίζονται οι Amber Heard (The Rum Diary), Nicole Kidman (The Hours), Patrick Wilson (Fargo TV series) και Willem Dafoe (The Florida Project).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Πάμε Παραλία! Χρυσό Λιοντάρι στο πιο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και τρεις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες (σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας) για το λυρικό μεξικάνικο δράμα του Alfonso Cuaron, Ρόμα (Roma) που προβάλλει συνάμα ως ένα από τα πλέον μεγάλα φαβορί για την Οσκαρική κούρσα. Βασισμένος στις εμπειρίες από την παιδική του ηλικία στην Πόλη του Μεξικού, ο Κουαρόν επικεντρώνεται στην καθημερινή ρουτίνα μας μεσοαστικής οικογένειας και της οικιακής βοηθού της κατά τη διάρκεια ενός έτους που θα αλλάξει δραματικά τις ζωές τους. Η ταινία, παραγωγής του τηλεοπτικού δικτύου Netflix, ανοίγει την κυκλοφορία της ταυτόχρονα τόσο στις σκοτεινές αίθουσες, όσο και στους καλωδιακούς δέκτες που είναι συνδεδεμένοι με την υπηρεσία του.

Την οικιακή βοηθό υποδύεται η Yalitza Aparicio.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Netflix!

Scarface...

του zerVo (@moviesltd)

Η νουβέλα φαντασίας Φονικές Μηχανές, με τον πρωτότυπο ξένο τίτλο Mortal Engines, δια χειρός του εμπνευσμένου Βρετανού συγγραφέα νεανικού ενδιαφέροντος έργων, Philip Reeve, κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Scholastic, το 2001 και σχεδόν άμεσα σκαρφάλωσε στις κορυφαίες θέσεις της λίστας των μπεστ σέλλερς. Αποσπώντας ουκ ολίγα διεθνή βραβεία, χάρη στην ενδιαφέρουσα πλοκή του, το σύγγραμμα έπεσε τάχιστα στην αντίληψη του δαιμόνιου Peter Jackson, που αγοράζοντας τα δικαιώματα του βιβλίου το 2009, έβαλε άμεσα μπρος την παραγωγική διαδικασία της κινηματογραφικής του μεταφοράς. Σκοπεύοντας βεβαίως να ακολουθήσουν τον κοινό δρόμο και τα τρία ακόλουθα βιβλία του ιδίου, που ορίζουν την θεματική συνέχεια. Οκ, Μίδας, Μίδας ο Νεοζηλανδός, κάποιες φορές τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο πρίμα όσο θα τα ήθελε...

Κόσμος, Μέλλον. Μετά από τον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο των Εξήντα Λεπτών, η σχεδόν ισοπεδωμένη γη δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τα εχέγγυα σωστής διαβίωσης στους κατοίκους της. Εκτός από τον ολοκληρωτικό αφανισμό των αναγκαίων πρώτων υλών, που καθιστούν αδύνατη την επιβίωση, τα ακραία γεωφυσικά φαινόμενα που ακολούθησαν των αρμαγγεδόνα, έχουν ωθήσει τους ανθρώπους να ζουν σε πόλεις θηριώδεις, που κινούνται ακατάπαυστα πάνω σε τροχούς. Που παρέχουν εκτός από την όποια ασφάλεια, την δυνατότητα αναζήτησης πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε περιοχές που άγγιξε λιγότερο η καταστροφή, στις παρυφές της Ανατολικής Ασίας. Και η ισχυρότερη από όλες τις κινούμενες γιγάντιες μηχανές είναι εκείνη που αντιπροσωπεύει το Λονδίνο, την πρώην εγγλέζικη πρωτεύουσα, που ακολουθώντας τον νόμο του δυνατού, καταπίνει την μία μετά την άλλη όλες τις μικρές πόλεις που θα βρεθούν στο διάβα της.

Σε μια τέτοια ένδειξη ισχύος, η κάτω από την εποπτεία του πλεονέκτη και αλαζόνα Ταντέους Βάλεντάιν, μάκινα, υπερισχύοντας επί ενός αδύναμου αντιπάλου, θα πάρει ως λάφυρα τα πενιχρά της πλούτη και ως αιχμαλώτους τους λιγοστούς κατοίκους της. Δίχως να γνωρίζει ο ανήθικος άρχοντας πως ανάμεσα τους βρίσκεται η μασκοφόρος πολεμίστρια Χέστερ Σόου, μια δυναμική κοπέλα που έχει ορκιστεί από τα παιδικά της χρόνια να εκδικηθεί τον αφανισμό της οικογένειας της, για τον οποίο εκείνος είναι ο μοναδικός υπαίτιος. Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Βάλεντάιν, αυτομάτως θα την θέσει παράνομη, στην απόδραση της όμως από τα νύχια του στρατού του, στα αφιλόξενα και άγνωστα για εκείνη εδάφη, δεν θα είναι μόνο, καθώς στο πλευρό της θα βρεθεί ο έξυπνος και ένθερμος πατριώτης Τομ Νάτσγουόρθυ. Ένας εργάτης από τις χαμηλότερες Λονδρέζικες κοινωνικές τάξεις, που θα εξοριστεί από τον Ταντέους, εξαιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που έχει αναπτύξει με την αριστοκράτισσα κόρη του, Κάθριν.

Πεδίο όλης αυτής της ακατάπαυστης επί διώρου δράσης, μια δυστοπική ερημιά, που από την εποχή του πρωτοπόρου Μαντ Μαξ, ουκ ολίγες ντουζίνες παρόμοιας υφής φιλμς έχουν κοπιάρει. Όπως άλλωστε ακολουθείται με ευλάβεια ολάκερη η αφηγηματική πορεία του αυστραλιανού εκείνου έπους, από την στιγμή που όπως εκεί έτσι κι εδώ ως βασικοί πρωταγωνιστές ορίζονται οι βαριές λαμαρίνες με τις αδηφάγες ερπύστριες, με την μοναδική διαφορά πως το μέγεθος τους είναι σημαντικά πολλαπλάσιο. Και φυσικά δεν συντρέχει η παραμικρή ανατροπή στους συσχετισμούς της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι πλούσιοι όπως πάντα έχουν το πάνω χέρι, οι φτωχοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εργάζονται ολημερίς προκειμένου να μην σταματήσει ποτέ η κίνηση του θηρίου, ενώ οι ενδιάμεσες κάστες, όπως οι έμποροι και οι ιστορικοί, έχουν σαν σκοπό την διατήρηση της καθημερινότητας σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Δεν απουσιάζουν βεβαίως και οι ακρότητες στους κανόνες αυτού του εκκεντρικού κόσμου, όπως επί παραδείγματι της απόσυρσης των ηλικιωμένων, που μόλις προσπερνούν το όριο, οδηγούνται προς...σαλαμοποίηση, ώστε να καλυφθούν βασικές διατροφικές ανάγκες!!!

Δεν διαφωνώ πως το ορίτζιναλ έργο του λογοτέχνη, είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, να θέσει τον προβληματισμό στους αναγνώστες του, για ζητήματα βασικά, σοσιολογικού ή οικολογικού περιεχομένου, μοιράζοντας ένθεν κακείθεν κεντρικές ιδέες και διδακτικά μηνύματα. Η ταινία είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, μιας και πολύ σύντομα η ματαιοδοξία (βασικά) των σεναριογράφων οδηγεί σε χάσιμο του ελέγχου, δημιουργώντας μια και μοναδική κατεύθυνση, προς τον εφετζίδικο εντυπωσιασμό και την περιπετειώδη φανφάρα, που προστιθέμενη στις τόσες ίδιες ακόμη, δεν προσθέτει την παραμικρή καινοτομία. Με τους βασικούς χαρακτήρες της πλοκής να προβάλλονται μονοδιάστατα και χωρίς εμβάθυνση στα συναισθήματα τους, είναι πολύ λογικό η βαθμιαία κλιμάκωση προς την ύστατη μάχη της τελικής πράξης, να παραπαίει και να ουσιαστικά να σκάει με ανάλογο κρότο στο έδαφος, στα σημεία που υπό άλλες, πιο προσεγμένες συνθήκες θα έπρεπε να έχει εκτοξευτεί στα ύψη.

Μονομαχίες πομπώδεις και εκκωφαντικές, πολλές φορές δίχως το παραμικρό νόημα ύπαρξης, που ενδεχόμενα να τραβήξουν την ματιά των φανατικών οπαδών του θορύβου και του διαρκώς εργαζόμενου subwoofer, δεδομένα θα αποστασιοποιήσουν όμως εκείνη την (μεγαλύτερη) μερίδα που θα επιζητούσε από τις Mortal Engines το κατιτίς παραπάνω. Που ας πούμε θα μπορούσε να προσφέρει η σημαδεμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Ισλανδή γαλανομάτα πιτσιρίκα Hera Hilmar στην πρώτη της αξιοσημείωτη παρουσία στο εκράν και όχι ο πολύς Hugo Weaving, που ως ο κακός της υπόθεσης μάλλον περνά αδιάφορος. Όπως αόρατος καταλήγει τόσο ο ρόλος του Robert Sheehan ως του μορφονιού ευφυούς συντρόφου της μικρής, όσο και αυτός ο διττός της σχιστομάτας πιλότου που αποδίδει η Κορεάτισσα ποπ σταρ Jihae, με στόχο φυσικά την εμπορική προσέγγιση της γιγάντιας κίτρινης αγοράς. Που δεν το κόβω να επιτυγχάνεται, όπως δεν προβλέπω να υπάρχουν και οι συνέχειες, αυτού εδώ του σχεδίου, που μάλλον ξεκίνησε με όνειρα χίλια, για να καταποντιστεί μέσα στην ίδια του την κενότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ανάσα ανθρωπιάς

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Ισλανδή Ísold Uggadóttir. Την παγκόσμια πρεμιέρα της την έκανε τον φετινό Ιανουάριο στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα World Cinema.

Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία Ανάσα ελευθερίας (Andið eðlilega / And Breathe Normally) την έκανε στις περασμένες «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού.

Η υπόθεση: Η Λάρα είναι μια νεαρή, ανύπαντρη μητέρα. Είναι άνεργη, ανατρέφει μόνη της τον πιτσιρικά γιο της, τον Έλνταρ, οι υποχρεώσεις της είναι αβάσταχτες, τα χρήματα που μαζεύει είναι ελάχιστα και τα χρέη της αυξάνονται διαρκώς. Μάλιστα, κάποια στιγμή, ο σπιτονοικοκύρης της, της κάνει έξωση κι αναγκάζεται να τη «βγάζει» με το γιο της μέσα στο αμάξι της! Η ελπίδα έρχεται με τη μορφή εργασίας: την προσλαμβάνουν δοκιμαστικά στον έλεγχο διαβατηρίων του αεροδρομίου του Κεφλαβίκ. Κατά τη διάρκεια μιας βάρδιάς της διαπιστώνει κάτι που διαφεύγει από την προσοχή του πιο έμπειρου συναδέλφου της: το διαβατήριο της Άντζα, μιας γυναίκας από τη Γουινέα-Μπισάου, που θέλει να ταξιδέψει στον Καναδά, είναι πλαστό.

Η Άντζα κλείνεται σε ένα ιδιότυπο «καταφύγιο»: δεν είναι φυλακισμένη, δεν μπορεί όμως και να φύγει από τη χώρα, πριν λυθούν μια σειρά από χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και πρέπει να φύγει στον Καναδά άμεσα: την περιμένουν εκεί τα παιδιά της! Η Λάρα μετανιώνει που «κάρφωσε» ουσιαστικά την Άντζα, ήδη από τη στιγμή που ανέφερε το πρόβλημα με το διαβατήριο. Οι ζωές των δύο γυναικών πλέον θα είναι άρρηκτα δεμένες. Θα καταφέρουν να κατακτήσουν αυτό που επιθυμούν περισσότερο στον κόσμο;

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία από την Ισλανδία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες ταυτόχρονα με την ταινία από την Αλβανία που είχε τίτλο «Το ξεκίνημα της μέρας». Είναι πολύ διαφορετικές ταινίες, σίγουρα, και ως ύφος και ως στιλ αλλά έχουν και βασικές ομοιότητες. Πρωταγωνίστριες και στις δύο ταινίες είναι γυναίκες, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, όντας και μητέρες, και χωρίς να έχουν κανέναν να τις βοηθήσει. Σύζυγος δεν υπάρχει πουθενά, συγγενείς δεν υπάρχουν πουθενά, κράτος πρόνοιας, που θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό τους, δεν υπάρχει πουθενά. Και βιώνουν ένα από τα πιο βίαια και αποτρόπαια πράγματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος: την έξωση. Τις διώχνουν από τα σπίτια στα οποία ζουν (με νοίκι), καθώς δεν έχουν χρήματα για να καλύψουν αυτήν τους την υποχρέωση. Για την Αλβανή, ευτυχώς (για λίγο...) σπίτι για την ίδια και το νήπιό της γίνεται το σπίτι της γηραιάς κυρίας που φροντίζει. Για την Ισλανδή, σπίτι για εκείνη και τον πιτσιρίκο γιο της, γίνεται το αυτοκίνητό της!

Πάλι καλά! Και μπαίνει στην εξίσωση και μια... γάτα! Εξαιτίας της οποίας ο Έλνταρ, για να την ακολουθήσει, φεύγει από το αυτοκίνητο την ώρα που η μητέρα του κοιμάται, και τον χάνει! Η αναζήτησή του είναι μία από τις πιο δραματικές σκηνές της ταινίες. Και είναι το σεναριακό όχημα για να συναντηθεί εκ νέου η Λάρα με την Άντζα: ο Έλνταρ, περιπλανώμενος, βρίσκεται κοντά στον καταυλισμό κι εκεί τον περιποιείται η Άντζα. Κι από τη στιγμή που συναντιούνται ξανά, η Λάρα θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να βοηθήσει την Άντζα. Η Λάρα που, πέρα όλων των άλλων, καλείται να διαχειριστεί και την αισθηματική απόρριψη από τη μητέρα ενός συμμαθητή του Έλνταρ, με την οποία είναι ερωτευμένη...

Η ουμανιστική ματιά του σινεμά των αδελφών Dardenne, του Loach, του Kaurismaki, είναι εδώ, παρούσα σε τούτη την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που όσα λέει τα λέει σωστά. Απλά, δεν κάνει την έκπληξη. Απλά, δεν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και η σκηνοθέτιδα στήνει κάπως άτσαλα κάποιες σκηνές, όπως πχ εκείνη τη βραδιάτικη, με τα κοντέινερ. Και το σενάριό της έχει σαφέστατα πολυδιατυπωμένες κοινοτυπίες. Όπως και να έχει, πάντως, σίγουρα αυτή η ταινία είναι χιλιάδες φορές περισσότερο προτιμητέα από ταινίες όπως το σουηδικό «Border», που τόσο σούσουρο δημιούργησε μετά την πρώτη προβολή της στις Κάννες, αλλά και την προβολή της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Κι εκεί η πρωταγωνίστρια, ως κρατική λειτουργός εργάζεται, σε ένα λιμάνι (αντί για αερολιμένα) και τσεκάρει όχι διαβατήρια αλλά αυτό το περίφημο «something to declare». Είναι τόσο λοξή η ματιά εκείνης της ταινίας, που εντέλει αλληθωρίζει και πετάει τον θεατή out of focus.

Εδώ τα πράγματα είναι πιο λογικά, πιο βατά, πιο ρεαλιστικά, πιο απλά κι επομένως πιο εύκολα προσβάσιμα. Η πολιτική δήλωση της ταινίας είναι σαφής και ξεκάθαρη: ο ρατσισμός δεν έχει καμία θέση ανάμεσά μας. Η ματιά της δεν λοξοδρομεί: αν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο με ειλικρίνεια, τότε μόνον ο κόσμος μας έχει μια ελπίδα να γίνει καλύτερος. Αν πρόσεχε λίγο περισσότερο την πλοκή της σε ότι αφορά το πρώτο επίπεδο, και μείωνε τον αριθμό των «τυχαίων» συμβάντων – πράγμα δηλωτικό σεναριακής ευκολίας κι όχι παιδέματος – με τη λογική «αυτό που έχω να πω είναι πολύ πιο σημαντικό από τον τρόπο με τον οποίο το λέω» - το όλον θα ήταν και πολύ καλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό. Και πάλι, όμως, δεν μπορούμε να απορρίψουμε μια ταινία, που έχει την καρδιά της στο σωστό σημείο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την AMA Films!