Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Έξι χρόνια έχουν διαβεί κιόλας, από εκείνη την στιγμή που ο κινηματογραφιστής Mike Mills, έχοντας ήδη αποκτήσει το δικό του κοινό χάρη στο πρωτότυπο Thumbsucker του, που δεν άφησε ούτε ένα indie φεστιβάλ να μην συμμετάσχει, πήρε το ρίσκο να δημοσιοποιήσει μέσω των εικόνων του μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του, που τον σημάδεψε σημαντικά, καθώς φάνηκε, ως οντότητα. Στο Beginners του, στα 2011, ο Αμερικάνος ντιρέκτορας παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του πατέρα του, που σε ηλικία προχωρημένη, άνω των εβδομήντα, ο αγαπημένος του πατέρας του ανακοίνωσε δύο καθηλωτικά μαντάτα: Πως πάσχει από καρκίνο και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο και πως σεξουαλικά έλκεται πλέον μόνο από άντρες. Η γεμάτη από συναίσθημα αυτή ιστορία του γονικού του outing, αποτέλεσε ορόσημο για την καριέρα του Mills - αλλά και του Christopher Plummer που για τον ρόλο του μπαμπά τιμήθηκε με το Όσκαρ ανδρικού υποστηρικτικού ρόλου - καθιστώντας τον ως έναν από τους πλέον ταλαντούχους Αμερικάνους σκηνοθέτες της γενιάς του. Η επιστροφή του σήμερα, με το αναλόγου καλλιτεχνικής αισθητικής και επίσης αυτοβιογραφικό 20th Century Women, δεν αγγίζει ποτέ και πουθενά, τα επίπεδα της προηγούμενης δουλειάς του.

Ηλιόλουστη Σάντα Μπάρμπαρα, 1979. Έχοντας πατήσει τα πενήντα πέντε της πια, η Ντορόθια έχοντας μείνει από καιρό δίχως άντρα στο πλευρό της, για το μόνο πράγμα που ενδιαφέρεται πια είναι το πως θα μεγαλώσει σωστά τον μοναχογιό της Τζέιμι. Εκείνος έχοντας μπει για τα καλά στην εφηβεία, περίοδο που κτίζει χαρακτήρα και αναζητά την αληθινή του προσωπικότητα, σταδιακά απομακρύνεται από την αγκάλη της, ψάχνοντας τις διεξόδους που θα τον μυήσουν μέσω από τις εμπειρίες που θα βιώσει, στην αληθινή ζωή. Γεγονός που θα προβληματίσει την μοναχική, ελαφρώς αυταρχική, εσωστρεφή και μοναχά εξ όψεως φιλελεύθερη μητέρα, που θα δείξει ενοχλημένη από το πως ο κανακάρης της δεν την έχει κορώνα στο κεφάλι του, όπως συνέβαινε μέχρι τα τώρα...

Τα μάτια του ο Τζέιμι τα έχει μονάχα για την συνομήλικη του Τζούλι, συμμαθήτρια και γειτονοπούλα, που περνά όλα της τα βράδια, σκαστά μαζί του, στο ίδιο δωμάτιο, έχοντας πάντοτε να του εκμυστηρευτεί μια καινούργια ερωτική της περιπέτεια με κάποιο αγόρι, αν και ξέρει καλά πως κάτι τέτοιο τον ενοχλεί, λόγω της δεδομένης ζήλιας που του τσιγκλάει τα σωθικά. Λογικά κι αυθόρμητα ο μικρός θα ζητήσει την αρωγή της μεγαλύτερης σε ηλικία Άμπι, ερασιτέχνιδας φωτογράφου και φανατικής οπαδού της πανκ μουσικής - και εμφάνισης - που νοικιάζει από την μαμά του ένα από τα δωμάτια του θεόρατου σπιτιού, παίρνοντας τις συμβουλές που χρειάζεται για να ξεπεράσει τα συναισθηματικά ζόρια που περνά. Αλλά κι εκείνη, η τριαντάχρονη από την μεριά της, δεν έχει και λίγα προβλήματα να κοντράρει, καθώς εδώ και καιρό πολεμάει με σθένος τον καρκίνο της μήτρας, στοιχείο που την έχει καταβάλλει ψυχικά, εξού και αυτή από την μεριά της θα ψάξει για μια πρόσκαιρη λύση στην αγκάλη του μεσήλικα Ουίλιαμ, ικανότατου τεχνίτη, με την φήμη γυναικοκατακτητή, νοικάρη επίσης ενός εκ των ολημερίς ορθάνοιχτων πορτών στούντιος της οικίας της Ντοροθια.

Οι αναμνήσεις των νεανικών χρόνων του Mills για ακόμη μια φορά μεταφέρονται στην μεγάλη οθόνη, ετούτη την φορά τοποθετώντας στο επίκεντρο τους την γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο, παρουσιάζοντας το πως εκείνη χωρίς βοήθειες προσπάθησε να τον αναθρέψει σωστά, δημιουργώντας τον έναν σωστό πολίτη. Στην πραγματικότητα κανείς από τους πέντε βασικούς χαρακτήρες που επεξεργάζεται το (πολύ καλά μελετημένο είναι η αλήθεια, εξού και η Οσκαρική υποψηφιότητα που απέσπασε) σενάριο, δεν είναι ο κεντρικός, ακόμη κι αν ο χρόνος που τους μοιράζει δεν είναι ισομερής, αφού η αφήγηση περιστρέφεται από τον ένα στον άλλο μονίμως, κάνοντας φόκους στα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα. Ο Τζέιμι λειτουργεί απλώς σαν κρίκος ένωσης των μελών του ιδιόμορφου κοινοβίου, δίχως όμως κι αυτό σε πολλές περιπτώσεις να είναι αναγκαστικό. Εννοείται πως στην ανάπτυξη του θέματος του ο δημιουργός, δεν έχει αφήσει ούτε μισό στοιχείο της προσωπικότητας τους ακάλυπτο, εισάγοντας ακόμη και μέχρι λίγο πριν από το φινάλε, λεπτομέρειες της ψυχοσύνθεσης τους, κτίζοντας με μοναδική πληρότητα την σε κοινή θέα ταυτότητα εκάστου ήρωα της πλοκής.

Πλοκής? Εδώ είναι το ζήτημα που έρχεται λοιπόν να προβληματίσει τον θεατή, που μετά από ένα γεμάτο δίωρο πρέπει να αναλογιστεί τι ακριβώς παρακολούθησε, ποια είναι μέσες άκρες η κεντρική ιδέα που του προσφέρουν οι Καταπληκτικές Γυναίκες (καταπληκτικά σαχλός ο τίτλος που επέλεξε η διανομή) χωρίς μάλιστα να είναι και ο άριστος γνώστης των κοινωνικών συνθηκών, της Κάρτερ era, εκεί λίγο πριν την απαρχή της πιο ξεχωριστής και σημαδιακής δεκαετίας των 80s. Θα πρέπει να γνωρίζει δηλαδή τα σημάδια που άφησε πίσω της στην καθημερινότητα των ΗΠΑ, η εποχή Νίξον (και διαδόχου), την αναπτέρωση του ηθικού που επέφερε η άνοδος των Δημοκρατικών στην εξουσία, την απογοήτευση που βίωσε ο τόπος από τα ίδια λάθη της θεωρητικά διαφορετικής διοίκησης και αν αυτό είναι εφικτό να επιχειρήσει μια αναγωγή στο σήμερα, όπου στις States απλώς αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός και απλώς ανά τετραετία άλλοι κουνάνε τα σημαιάκια. Μπας και βγει και κάποιο πολιτικό μήνυμα από το σύνολο του έργου. Γιατί κοινωνικό δεν απορρέει τόσο εύκολα, μιας και οι εξαντλητικά παρουσιασμένοι χαρακτήρες, δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, στην τελεική ανάλυση, κάτι που να μας ενδιαφέρει ουσιαστικά.

Συνεπώς μαζί με το τύπου Andersonικού σκριπτ που εδώ όμως στηρίζεται στις εξουθενωτικά κουλτουρέ έξυπνες, μα και κενές κατά διαστήματα, ατάκες και ένα σάουντρακ με μουσικές των Talking Heads, της Siouxsie και των Devo, μεταξύ άλλων, δεν γίνονται απόλυτα εκμεταλλεύσιμες και οι δυνατές ερμηνείες των στελεχών του καστ, που ηγείται μια από τις πιο ριγμένες ηθοποιούς ιστορικά, ούσα τετράκις πάρει το νομινέισο και τουλάχιστον στην μία - American Beauty - εσφάχθη από την AMPAS. Η Bening τέτοιες περσόνες, νευρωσικές, θεωρητικά δυναμικές μα στην αλήθεια φοβισμένες και δισπρόσιτες, τις έχει για πλάκα στην υποκριτική φαρέτρα της, συνεπώς κι εδώ με άνεση φέρνει εις πέρας την αποστολή της, υποδυόμενη την μανιακή καπνίστρια, ανασφαλή και σε κρίση μέσης ηλικίας μαμά, σεξουαλικά μηδενισμένη κυρά και με μοναδικό νοιάξιμο την ημερήσια καταγραφή του σκορ των μετοχών της γυναίκα. Με ελαφρώς πιο δραματουργική υφή και χάρη στην άριστη ανάλυση του μικρόκοσμου που αναφέρεται, θα μπορούσε τουλάχιστον να στηθεί ένα πολύ πιο έντονης δράσης και σοσιολογικού προβληματισμού φιλμ, από αυτό το πυκνογραμμένο μεν, μα αναιμικής εξέλιξης και σημασίας δράμα.

All hail the King!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«The horror... the horror...»

Αρχικά, ας παραθέσουμε εδώ μερικά πολύ ενδιαφέροντα trivia για τον King Kong, έτσι όπως μας τα έστειλε μέσω δελτίου τύπου η εταιρία που διανέμει την ταινία στη χώρα μας: «Ο πρώτος Κινγκ Κονγκ πήρε σάρκα και οστά χάρη στον πρωτοπόρο στα ειδικά εφέ Γουίλις Χ. Ο’Μπράιεν και τον γλύπτη Μαρσέλ Ντελγκάντο το 1933. Η ταινία τότε, παρόλο που η οικονομική κρίση βρισκόταν στην κορύφωσή τηςμ σημείωσε ρεκόρ εισπράξεων ενώ έσπασε πολλά ακόμα ρεκόρ τις επόμενες δεκαετίες με την επαναπροβολή της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Εκείνα τα ειδικά εφέ αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο για όλες τις ταινίες αυτού του είδους. Επιπλέον, ο Κονγκ έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για βιντεοπαιχνίδια, στίχους hip hop, συγγραφή πτυχιακών εργασιών και κυκλοφορώντας ως φιγούρα δράσης».

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία της σειράς «MonsterVerse». Η πρώτη ήταν το Godzilla (2014). Την παραγωγή όλης της σειράς έχει αναλάβει η Legendary Entertainment (που αγόρασε τα δικαιώματα του «Godzilla» από τη γιαπωνέζικη Toho) και τη διανομή η Warner Bros. Μπλέκει βεβαίως και η Universal αλλά ας μην μπερδεύουμε το πράγμα περισσότερο. Το θέμα είναι πως έχουμε μπροστά μας ένα ακόμα franchise με επόμενη προγραμματισμένη ταινία το «Godzilla: King of Monsters» (είναι να βγει στις ΗΠΑ στις 22 Μαρτίου του 2019) με το «Godzilla vs. Kong» να αναμένεται στις 29 Μαΐου του 2020!!! Και θα δούμε πολλά ακόμα κατά πως φαίνεται. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πρώτη ταινία, το Godzilla του '14, στοίχισε 160 εκατομμύρια δολάρια και οι εισπράξεις της παγκοσμίως έφτασαν τα 530 εκατομμύρια δολάρια περίπου! Μιλάμε για πάρα πολλά λεφτά!

Η υπόθεση: 1973. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, με τηλεοπτικό του διάγγελμα ανακοινώνει το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ! Λίγα χρόνια πριν ο άνθρωπος είχε πατήσει στο φεγγάρι και δορυφόροι στέλνουν πλέον πληροφορίες που αφορούν τη γη, από πάρα πολύ ψηλά: από το διάστημα! Ο Μπιλ Ράντα είναι διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Monarch, η οποία χρηματοδοτείται από το αμερικάνικο κράτος, έχοντας ως στόχο να βρει μορφές ζωής άγνωστες για τον πολιτισμένο κόσμο σε περιοχές του πλανήτη μας ανεξερεύνητες. Στα πρόθυρα να φαλιρίσει, πείθει έναν γερουσιαστή να χρηματοδοτήσει μια τελευταία αποστολή στο Skull Island, ένα παράξενο σύμπλεγμα νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό, αχαρτογράφητο μέχρι πρότινος, κάτι σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων, στο οποίο ποτέ δεν έχει πλησιάσει καν σύγχρονος άνθρωπος.

Μαζί του θα πάρει: επιστήμονες της Landsat (που χαρτογραφούν τη γη με βάση εικόνες από δορυφόρους), άλλους επιστήμονες, τον Τζέιμς Κόνραντ, έναν Βρετανό πρώην κατάσκοπο, εξαιρετικό στο να εξερευνά, την Μέισον Γουίβερ, μια Αμερικανίδα φωτορεπόρτερ και ακτιβίστρια για την ειρήνη και τον συνταγματάρχη Πρέστον Πάκαρντ, ηγέτη μιας ομάδας ονόματι Sky Devils, πολεμικών ελικοπτέρων, που μαζί με τους στρατιώτες του αναλαμβάνουν μια τελευταία αποστολή μετά τη λήξη του πολέμου, πριν γυρίσουν στα σπίτια τους. Όταν με τα πολλά θα καταφέρουν να βρουν το Skull Island και να πατήσουν πάνω στο νησί, αυτά που θα συναντήσουν δεν μπορούσαν ποτέ να τα φανταστούν!

Η άποψή μας: Εγώ για να δω μια φαντασμαγορική και «αμέριμνη» περιπέτεια πήγα στην avant premiere του «Kong: Η νήσος του κρανίου» την περασμένη Δευτέρα στα Village εδώ στη Θεσσαλονίκη. Μου προέκυψε όμως... «Αποκάλυψη τώρα»! Μόνο οι... Βαλκυρίες του Βάγκνερ έλειπαν! Στην εντελώς παρόμοια σκηνή αντικαταστάθηκαν από το... «Paranoid» των Black Sabbath! Και στο τσακ ήταν ο χαρακτήρας του Samuel L. Jackson να πει το «I love the smell of napalm in the morning». Τι είναι αυτό το πράγμα με το Χόλιγουντ; Παράγει προϊόντα προς μαζική κατανάλωση αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να (απο)δείξει πως όλο αυτό μοιάζει (και είναι) «ανεγκέφαλο», κι όμως, πίσω του βρίσκονται εγκέφαλοι με κάτι κοχόνες, να! Θέλω να πω: σιγά μην πάρει χαμπάρι ο μέσος 15χρονος, 20χρονος, 25χρονος που θα πάει να δει την ταινία, την αναφορά στην «Καρδιά του σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ, το βιβλίο που έδωσε την έμπνευση για να γυριστεί η ταινιάρα του Francis Ford Coppola! Στα @ρχίδι@ του κιόλας! Κι όμως, οι άνθρωποι βάζουν αυτήν την πινελιά: μέχρι και η αφίσα είναι ντάλε κουάλε η ανάλογη από την ταινία όπου ο Marlon Brando έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του!

Βάζουν τον ήρωα που υποδύεται ο Goodman να λέει: «Mark my words, there’ll never be a more screwed-up time in Washington!». Ναι, υποτίθεται αφορά το 1973 αλλά λέγεται τώρα, επί Trump!!! Γουάου, ναι, δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη οι μπαγάσες. Και υπάρχει και ο κυνισμός του σήμερα, έτσι; Όταν ο χαρακτήρας της Brie Larson προσπαθεί να πείσει τον στρατόγκαβλο χαρακτήρα του Samuel L. Jackson να μην πειράξει τον Κονγκ, καθώς ο κόσμος μας είναι ανεκτικός και μας χωράει όλους και τέτοια χίπικα, ο θεούλης την κόβει με ένα εντελώς σημερινό «bitch, please»!!! Αυτά, για να διαπιστώσουμε παρέα πως η μηχανή που παράγει φράγκα ονόματι Χόλιγουντ, μπορεί να έχει σκοτώσει το σινεμά όπως το γνωρίζαμε (όπως λένε ολοένα και περισσότεροι δημιουργοί) αλλά όταν θέλει, το... σκοτώνει με στιλ και μπόλικη γνώση.

Στο δια ταύτα: μια χαρά ταινία είναι τούτη εδώ. Υπάρχει θέαμα, υπάρχουν μάχες, υπάρχουν διαρκώς εκπλήξεις, υπάρχουν φανταστικά πλάσματα (και να που θα τα βρείτε!), υπάρχει εντυπωσιασμός, υπάρχει χιούμορ, υπάρχουν (λέτε;) και μηνύματα περί της αυτοκαταστροφικής ανθρωπότητας, που εκμεταλλεύεται τη φύση χωρίς να λογαριάζει τον ξενοδόχο, υπάρχει κινηματογραφοφιλία, υπάρχουν και θεωρίες, όπως αυτή της «Κούφιας γης», υπάρχει ένα σπουδαίο (safe, ok) σάουντρακ, υπάρχει γνώση, υπάρχει... αγάπη! Σίγουρα δεν υπάρχουν τρισδιάστατοι χαρακτήρες, αλλά αυτοί λείπουν και από ταινίες που υποτίθεται πως βασίζονται στους χαρακτήρες! Εδώ, οι άνθρωποι απλά υπάρχουν για να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί (οεοε, οε, οε). Μην περιμένετε πολλά και θα περάσετε μια χαρά, αρκεί βεβαίως να σας αρέσει αυτό το είδος του σινεμά, που ποντάρει στο escapism. Βρε τον πρωτεύοντα, μια χαρά παλικάρι μας προέκυψε...

ΥΓ: Μην την πατήσετε όπως εγώ. Μετά το πέρας της ταινίας και το τέλος όλων των τίτλων, υπάρχει μια σκηνή, που με έξυπνο τρόπο (μου είπαν πως) προμηνύει αυτά που είναι να έρθουν προσεχώς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαρτίου 2017 από την Tanweer

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Wasted Youth... not;

Η Σοφία Εξάρχου σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΕΜΠ, σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και θέατρο στο Stella Adler Studio (NY). Συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή ESAV στην Τουλούζη. Το 2014, επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο Sundance Screenwriters & Directors’ Lab. Το Park είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της. Κι έλαβε μέρος σε ουκ ολίγα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Ξεκίνησε την πορεία της με την παρουσία της στο φεστιβάλ του Τορόντο. Συνέχισε στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν (όπου τιμήθηκε με το «New Directors Award»). Σειρά είχαν τα φεστιβάλ των Ρέικιαβικ, Βαρσοβίας, BFI του Λονδίνου, Γενεύης, Στοκχόλμης, Ρότερνταμ και η πορεία συνεχίζεται! Βεβαίως, τον περασμένο Νοέμβριο η ταινία ήταν μία από τις τρεις ελληνικές που έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εδώ η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου), έστω κι εξ ημισείας.

Μόλις πριν δύο ημέρες, την Τρίτη 7 Μαρτίου, ανακοινώθηκαν και οι υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, όπου η ταινία της Εξάρχου διεκδικεί 6 (έξι!) βραβεία, και συγκεκριμένα: πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, α' ανδρικού ρόλου (για τον Δημήτρη Κίτσο), β' ανδρικού ρόλου (για όλους τους ερασιτέχνες που εμφανίζονται στην ταινία!), φωτογραφίας, μουσικής και ήχου. Την Τρίτη 21 Μαρτίου θα ξέρουμε πόσες από αυτές τις υποψηφιότητες θα έχουν γίνει βραβεύσεις: πόσα βραβεία «Ίρις» θα πάρει η ταινία;

Η υπόθεση: Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μια παρέα αγοριών ζει ανάμεσα στις εγκαταλελειμμένες αθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού της Αθήνας. Τα αγόρια περιφέρονται άσκοπα ανάμεσα στα ερείπια, στήνοντας παιχνίδια και οργανώνοντας ζευγαρώματα σκύλων για να βγάζουν χρήματα. Ο μεγαλύτερος της παρέας, ο 17χρονος Δημήτρης μαζί με την 22χρονη Άννα – πρώην αθλήτρια – προσπαθούν να ξεφύγουν από το Χωριό με προορισμό τα τουριστικά ξενοδοχεία των νοτίων προαστίων. Καθώς οι εξορμήσεις τους συνεχίζονται και τα δυο παιδιά εισχωρούν όλο και πιο πολύ στις ζωές των τουριστών, η επιθυμία του Δημήτρη για αποδοχή θα δοκιμαστεί με βίαιο τρόπο.

Η άποψή μας: To weird greek wave συναντά τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη του «Από την άκρη της πόλης» θα μπορούσαμε να πούμε για τη συγκεκριμένη ταινία. Η επιλογή της Εξάρχου να γυρίσει την ταινία στα χαλάσματα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, εκεί που το 2004 η Ελλάδα έζησε τις τελευταίες ημέρες και νύχτες μεγαλείου της (εντός ή εκτός εισαγωγικών), είναι αν μη τι άλλο ευφυής. Χωρίς πολλά λόγια και με πολύ εύστοχο συμβολισμό επιτυγχάνει να πιάσει εντελώς εξαιρετικά την παρακμή της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα. Αυτή, όμως, μοιάζει να είναι και η μοναδική καλή ιδέα της ταινίας, που θα μπορούσε κάλλιστα να περιοριστεί σε ένα φιλμάκι μικρού μήκους ή ακόμα ακόμα σε ένα ντοκιμαντέρ.

Η Εξάρχου επιλέγει να γυρίσει μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, έχοντας μόνο μια εξαιρετική σεναριακή ιδέα στη φαρέτρα της. Α, και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες φάτσες παιδιών, αυθεντικών τσογλανακίων (sic), που καθόλου πείρα από υποκριτική δεν έχουν, γράφουν όμως εξαιρετικά στο φακό. Αναγκαστικά, η σκηνοθέτιδα οδηγείται στην επανάληψη και στο προφανές. Και σε κατάχρηση του «ου» ως επιφώνημα του στυλ «περνάμε καλά». Τόσο «ου» καταντά ενοχλητικό, αν και πάλι στόχος είναι να δει ο θεατής παιδιά που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ή με τους μεγαλύτερους παρά μόνο να ουρλιάξουν σε πρώτο επίπεδο.

Μέσα στα χαλάσματα ανθίζει κι ένας έρωτας αλλά... να 'χαμε να λέγαμε. Έρωτας καταγής σε μια χώρα διαλυμένη δεν μπορεί παρά να είναι καταδικασμένος. Κανένας ρομαντισμός, καμία κίνηση προσέγγισης του θεατή. Μόνο παρατήρηση. Όλα εκεί, μια φέτα ζωής εντελώς άνοστη. Και να η κόντρα του Δημήτρη με το αφεντικό του στα μάρμαρα (what;) και να τα ντουζ στις χαλασμένες εγκαταστάσεις και να η σχέση του με τη μητέρα του (εντελώς αναξιοποίητη η Κιτσοπούλου) και να τα επί πληρωμή ζευγαρώματα των σκύλων. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει σενάριο δεν υπάρχει πλοκή, δεν υπάρχει δραματουργία: το όλο πράγμα δεν πάει πουθενά. Κι όχι ρε παιδιά, οι δύο επαγγελματίες πρωταγωνιστές (ιδίως το αγόρι) δεν δίνουν καλές ερμηνείες, μην τρελαθούμε, σόρι κιόλας. Εκεί που τα πράγματα... χειροτερεύουν είναι με τη σκηνή στην ταβέρνα του ξενοδοχείου, όπου γίνεται συνέδριο και οι σύνεδροι το ρίχνουν έξω, παίζουν και - με υπόσχεση πληρωμής - διασκεδάζουν «αναγκάζοντας» τον νεαρό Δημήτρη να πέσει βραδιάτικα στην παγωμένη θάλασσα. Βρε τους κακούς Ευρωπαίους που μας έκαναν εμάς τους Έλληνες, μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα! Και μας εξευτελίζουν για λίγα ευρώ αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ. Ok. Say no more.

Συγχαρητήρια στην Εξάρχου, που έπεισε έναν σπουδαίο Δανό ηθοποιό να συμμετάσχει στην ταινία της (τον Thomas Bo Larsen τον θαυμάσαμε μεταξύ των άλλων στο υπέροχο «Κυνήγι» του Thomas Vinterberg αλλά και στην παλιότερη αριστουργηματική «Οικογενειακή γιορτή» του ιδίου σκηνοθέτη). Ελπίζουμε η επόμενη ταινία της εμφανώς ταλαντούχου δημιουργού να πιάσει υψηλότερες επιδόσεις, μακριά από τις... κακές επιρροές ταινιών του Larry Clark.

Η Μπαλάντα της Νιότης

του zerVo (@moviesltd)

Στα Δεκατέσσερα ε? 33 χρόνια πριν, να επαναφέρω ανάμνηση λες? Τρίτη Γυμνασίου, κωλόπαιδα χωρίς κανόνες κι εγώ και το κολλητάρι μου ο Στέφανος, όχι φίλος, αδελφός, πια, και κάτι περισσότερο. Ζυγώνει το τετραήμερο της Καθαρής Δευτέρας, τι μασκαράδες και κολοκύθια, εμείς είχαμε τραβήξει ορίζοντα στον χάρτη για να την κάνουμε από την βρωμούπολη. Αλληλοπαραμύθι στους γονιούς, ντεμέκ θα φύγουμε εκδρομή ο καθείς με τ' αλλουνού, αρματώνουμε ένα σακιδιάκι προμήθειες και βουρ στην αμαξοστοιχία για όπου τραβήξει. Έχω σόι, μου λέει, στα Τρίκαλα, δεν πάμε? Βρε και δεν πάμε, λες και αν μου έλεγε να την κάνουμε και για Νορβηγία ακόμα, θα δυσανασχετούσα. Αγκομαχητό με το τσαφ τσουφ, ψοφόκρυο μέσα σε ένα τρένο ανταποκριτή που όμοιο του μονάχα στις Ινδίες υπάρχει, μέσα στην δυσωδία και τους παράξενους ταξιδιώτες, για να βρούμε τον στόχο μας, επιτέλους, 24 ώρες σχεδόν μετά. Αποκάμωση, καμιά. Λες και δεν θα ξαναζούσαμε μετά το πέρασμα της βόλτας ετούτης, χωρίς λεπτό ύπνου για ολόκληρο το ΠΣΚ, δεν πρέπει να αφήσαμε θεσσαλικό πόντο απάτητο. Ούτε νοιάξιμο αν μας αποζητά κανείς, ούτε πρόγραμμα για το που θα μας βγάλει το διάβα, ούτε να δώσουμε αναφορά σε κανέναν, με τσέπες αδειανές, δυο παπούτσια πάνινα, απρόβλεπτοι πιτσιρίκοι σκασιάρχες και τα Μετέωρα ο ουρανός μας. Δεκατέσσερα...

Πάρτι για τα γενέθλια της, μα και για να γιορταστεί το φινάλε της σχολικής χρονιάς ετοιμάζει η μορφονιά της τάξης, η Τατιάνα Κόζιτς, που δεν υπάρχει αγόρι στην γειτονιά να μην την λιμπίζεται και οι προσκλήσεις που έχει μοιράσει ήδη ορίζουν φυλαχτό μέσα στις σχολικές σάκες όλων. Όχι ακριβώς όλων. Ο πιο απόμακρος, λιγότερο δημοφιλής της σειράς, μικρός το δέμας και ασχημούλης Κλινγκενμπεργκ, που μόνο για την όμορφη συμμαθήτρια έχει θέση στα όνειρα του, δεν είναι λήπτης της πράσινης κάρτας. Γεγονός στενόχωρο που έχει μεγαλώσει ακόμη την πίκρα που του δημιουργεί η παράξενη κατάσταση στο (εύπορο κατά τ' άλλα) σπιτικό του, με την ζορισμένη μάνα να θέλει ένα μπουκάλι τζιν στην καθισιά της και τον άστατο πατέρα μεσίτη να μην έχει αφήσει ούτε μία κοκοτίτσα γραμματέα του, που να μην της βάλει χέρι.

Διάλειμμα στην απόγνωση του θα βάλει η άφιξη στο σχολειό ενός καινούργιου συμμαθητή, ακόμη πιο παράξενου από αυτόν, του ρωσικής καταγωγής Αντρέι Τσικάτσοφ, ασούμπαλης κοψιάς μα πανέξυπνου μπόμπιρα, που τριγυρνάει ορφανός από ίδρυμα σε ίδρυμα, χωρίς να αφήνει ενδείξεις πως υπάρχει φαμίλια που να τον νοιάζεται. Μάικ και Τσικ, χωρίς να είναι και οι πιο αχώριστοι φίλοι, θα πάρουν αφορμή από την ιδέα του δεύτερου και πιο μουρντάρη, να την κοπανήσουν από το Μπερλίν και να τραβήξουν ρότα προς Ανατολάς, με μέσον ένα θαλασσί κλεμμένο σαραβαλάκι Λάντα, απομεινάρι των παλιών καλών ημερών της DDR. Κανένας κανόνας. Μοναδικός οδηγός ο ίδιος ο δρόμος. Όπου τους βγάλει. Δεν τους καρτερεί και κανένας άλλωστε στο φινάλε της μακριάς και σκονισμένης λεωφόρου.

Ένα διακοσάρι, χαρτζιλίκι - εξαγορά κλειστού στόματος από τον μπαμπά, που σε κάποιο ντελούξ χοτέλ αυτή την στιγμή κανονίζει το γκομενάκι, για τις βενζίνες, φαγητό έχει ο Θεός και πανδοχείο τα αστέρια, αρκεί να μην εμφανιστεί από καμιά γωνιά τίποτα Αστυνομία γιατί την βάψανε, που οδηγούν ανήλικοι, χωρίς άδεια, αμάξι "δανεικό". Εξοχή απέραντη, καταπράσινη, καλοκαιρινή εμπρός τους και στο προϊστορικό κασετόφωνο για συντροφιά οι νότες του Clyderman, να δίνουν τον τόνο κλειδοκυμβαλίσιες στον παλμό της Μπαλάντας της Αντελίν, θα φτιάξουν την διάθεση των εφήβων, για να ανοιχτούν σε ακόμη πιο μακρινούς ορίζοντες. Μα έχουν ποτέ οι αποδράσεις των ονείρων τερματισμό?

Η πολυδιαβασμένη νουβέλα του Wolfgang Herrndorf, από το 2004, αποτελεί την θεματική βάση του κτισίματος της καθαρόαιμης road movie που υπογράφει ο πιο αγαπημένος Ευρωπαίος ντιρέκτορας της εγχώριας σινεφίλ κοινότητας. Έχοντας ξεπεράσει το κάζο του The Cut, εκεί που κοντραρίστηκε στα ίσια με τον Αποστόλη Τεγόπουλο στο κτίσιμο της δικής του Οδύσσειας ενός Ξεριζωμένου (και έχασε κατά κράτος) ο Fatih Akin, με δεδομένο όπλο του την νοσταλγία, παράγοντα που αποδεδειγμένα τον παίζει στα δάκτυλα, ζωγραφίζει μια ιστορία νεανικής τρέλας, γεμάτη σπουδές, μηνύματα κι αλληγορίες, που δεν βρίσκουν πεδίο στον κόσμο των ενήλικων. Ο Τουρκικής καταγωγής Γερμανός δημιουργός, στο ένατο του σκηνοθετικό βήμα, εισχωρεί για τα καλά στο μυαλό του τινέιτζερ - πιθανότατα αιώνιος τιν κι ο ίδιος - και σκιτσάρει ολάκερο εκείνο το συναίσθημα που νιώθει ο μικρούλης που εγκαταλείπει πίσω του όσα τον καταπιέζουν. Το μάθημα, την τάξη, την ερωτική απογοήτευση, τους γονεϊκούς καυγάδες, τις διαρκείς και ανεξέλεγκτες απαιτήσεις. Να είσαι τακτικός, πειθαρχημένος, καθαρός, ποτέ αλητήριος και κανάγιας, να μην κάνεις σκανταλιές, πρόσεχε φουκαρά μου μην σε τσακώσει ποτέ ο δάσκαλος αδιάβαστο, να ξέρουμε πάντα που βρίσκεσαι, αν και ποτέ διαβείς την πόρτα του δωματίου - φυλακής σου. Και μετά να δούμε σαν ωριμάσεις και νοικοκυρευτείς τι θα έχεις να θυμάσαι...

Υπέροχα τοπία της Ιστ Τζέρμανυ, ηλιόλουστα και αχανή, γιάνκηκου τύπου, δασώδη και απόκρημνα, φτιάχνουν ένα πανέμορφο φόντο εξέλιξης της πλοκής, που μοιάζει με βιβλίο καλά ταξινομημένων καρτ ποστάλ, από κάθε περιπέτεια που βίωσαν τα αγόρια. Ο απρόσμενα πεντακάθαρος ουρανός - για Βόρεια Ευρώπη - με συνεργό την πάντοτε μελετημένα μπιτάτη μουσική επιμέλεια στο σάουντρακ από τον Fatih, βοηθάει στο να αναπτυχθεί το θετικό και άνευ δεσμεύσεων φίλινγκ των πιτσιρικάδων, που δείχνουν να μην έχουν σταματημό στην πορεία τους, εκτός κι αν... Πολύ καλό το δέσιμο των μικρών πρωταγωνιστών του Akin, ένα όχι καθαρόαιμο μπασμένο Γερμανάκι κι ένας μαγκίτης με Μογγόλικα χαρακτηριστικά, ορίζουν το έμπνευσης Μαρκ Τουαίν και τροχιάς Stand By Me ντουέτο, που χορεύει με άνεση το ατελείωτο (?) βαλς της μεγάλης φυγής, μπάζοντας χωρίς κόπο και τον θεατή τους μαζί, μέσα στο γαλάζιο τετράτροχο χρέπι. Μετατρέποντας τον από 30, 40, 50, όσων χρονών κι αν είναι, σε παιδί ξανά, για να ζήσει με θέρμη και πάλι τις δικές του ανήλικες ρισκαδόρες δραπετεύσεις ή να λυπηθεί που, αποστειρωμένος, ούτε καν προσπάθησε να τις δημιουργήσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαρτίου 2017 από την Rosebud 21

Μικρά Εγκλήματα! Από τους παραγωγούς του Drive, του Whiplash και του Nightcrawler έρχεται η καινούργια ταινία Small Crimes, που φέρει την σφραγίδα του καναλιού Netflix, αλλά και την σκηνοθετική υπογραφή του E.L. Katz στο δεύτερο δημιουργικό του βήμα μετά το χιουμοριστικό όσο και βίαιο Cheap Thrils. Ακριβώς στα ίδια μονοπάτια κινείται και αυτή εδώ η ταινία που στο επίκεντρο της βρίσκεται ο Τζο Ντέντον, πρώην αστυνομικός που έχει εκτίσει μακροχρόνια ποινή φυλάκισης κατηγορούμενος για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Εισαγγελέα της περιοχής του. Έχοντας μόλις βγει από το σωφρονιστικό ίδρυμα, θα επιστρέψει στην γενέτειρα του επιδιώκοντας να καθαρίσει το μέτωπο του, εκεί που θα αντιμετωπίσει την μήνη όλων, ακόμη και των γονιών του, που τον θεωρούν την ντροπή της οικογένειας. Με την σύζυγό του να τον έχει εγκαταλείψει και όλους τους φίλους να του έχουν γυρίσει την πλάτη, ο Τζο πιστεύει πως τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να γίνουν χειρότερα. Λάθος! Σύντομα θα αντιληφθεί πως βρίσκεται στο στόχαστρο όλων όσων έχουν παίξει ρόλο στο παρελθόν του, του τοπικού σερίφη, του διψασμένου για εκδίκηση D.A. και του μεγαλύτερου μαφιόζου της πολιτείας, που γνωρίζει πολλά μυστικά για εκείνον. Τηλεοπτικής υφής το τρέιλερ, αποκαλύπτει πολύ περισσότερα από όσα θα έπρεπε γύρω από την εξέλιξη της υπόθεσης, που θα δούμε στις οθόνες, μικρές και μεγάλες από τις 28 Απριλίου 2017 που θα κάνει την πρεμιέρα του στην Αμερική.

Τον ρόλο του περιθωριοποιημένου από όλη του την φαμίλια άντρα κρατά ο αστέρας της TV, Nikolaj Coster-Waldau υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που ταιριάζει γάντι στην κοψιά του, με αρκετές χιουμοριστικές πινελιές να τυλίγουν το δραματικό στοιχείο της βασικής σεναριακής ιδέας. Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν και οι Robert Forster, Gary Cole, Jacki Weaver, Larry Fessenden, Pat Healy.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ενδείξεις και αποδείξεις! Βασισμένο σε πραγματικά και απίστευτα περιστατικά, όπως μεταφέρθηκαν στην ομώνυμη νουβέλα του David Grann, είναι το φιλμ που υπογράφουν οι παραγωγοί ταινιών όπως το 12 Years A Slave και το Moonlight και φέρει τον τίτλο The Lost City Of Z. Πρόκειται για μια περιπέτεια εποχής, που φέρει την σκηνοθετική σφραγίδα του James Gray, δημιουργού ταινιών όπως τα Little Odessa, The Yards, We Own The Night, Two Lovers και The Immigrant και χρονικά εκτυλίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα, μεταφέροντας μας στην δασώδη περιοχή του Αμαζονίου, εκεί που λαμβάνει χώρα η πραγματικά εντυπωσιακή πλοκή. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης ο εξερευνητής Πέρσι Φόσετ, που σε ταξίδι του στα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής, θα ανακαλύψει ευρήματα που θα τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα πως υπήρξαν κάποιοι, πολύ πριν τις αποστολές των Ευρωπαίων, που χάρη στον εξελιγμένο τους πολιτισμό κατάφεραν να ανακαλύψουν πρώτοι την ήπειρο. Ο Φόσετ θα πέσει στην δυσμένεια και τον περίγελο των συναδέλφων του γι αυτή του την θεωρία, που θα θεωρήσουν τα ευρήματα του σαν υπολείμματα των ιθαγενών, μέχρι την στιγμή που με την αρωγή της συζύγου, του γιου του κι ενός άφοβου συντρόφου του, θα αποφασίσουν να επιστρέψουν στην ζούγκλα για να αποδείξουν πως όσα λέει είναι η αλήθεια. Το τρέιλερ πανέμορφο και γεμάτο ένταση απεικονίζει σε όλο του το εύρος ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε στις αίθουσες του κόσμου από τα τέλη Μάρτη 2017, όταν το φιλμ θα κυκλοφορήσει - πρώτα στην Βρετανία - από την Amazon Studios.

Τον βασικό ρόλο του εξερευνητή κρατά ο πολύ καλός και ταλαντούχος ηθοποιός Charlie Hunnam, έχοντας δίπλα του την όμορφη Sienna Miller και τον αξιόλογο Robert Pattinson, να φορούν τα κοστούμια των συνοδών του στην απαιτητική και εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Το καστ συμπληρώνουν οι Tom Holland και Angus Macfadyen.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Logan	Odeon	1	59	55.871	55.871
2	Manchester By The Sea	Feelgood Ent.	3	32	9.388	37.102
3	T2 Trainspotting	Feelgood Ent.	1	58	7.894	7.894
4	The LEGO Batman Movie	Tanweer	4	70	7.498	57.449
5	Moonlight	Seven Films	6	30	6.946	32.564
6	Fifty Shades Darker	UIP	4	30	6.803	247.736
7	La La Land	Odeon	11	32	5.139	197.631
8	John Wick: Chapter 2	Spentzos Films	3	24	4.585	50.492
9	Sing	UIP	12	38	2.818	182.751
10	Moana	Feelgood Ent.	11	36	2.490	133.178

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Estás muriendo...

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πρώτες κιόλας φορές που ο κινηματογράφος αποφάσισε να ρίξει δίχτυα θεματικά στις πολύχρωμες σελίδες των κόμικ, εκεί πίσω στα μέσα των 70s και τις μπλοκμπαστερικές μεν, αλλά πρωτόγονες στην τωρινή ματιά στιγμές του Ανθρώπου από Ατσάλι, στην συνείδηση της πλατείας ουδέποτε πέρασε το ερώτημα για το αν και ποτέ οι ήρωες που θαυμάζει στο εκράν, δεχτούν το μοιραίο κτύπημα της φθοράς. Του χρόνου, της σωματικής αντοχής στα αμέτρητα κτυπήματα, της φυσικής εξέλιξης (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια έκφραση, σε κάτι δεδομένα υπερφυσικό) για το ανθρώπινο κορμί, που μεγαλώνει ηλικιακά και δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερθεί, ακόμη και με τις γνώριμες σούπερ ικανότητες του, όπως μια φορά κι έναν καιρό στα νιάτα του, που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Ακόμη πιότερο, λογική εξέλιξη της άρνησης, από πλευράς των φανς, του γήρατος των superheroes, ουδείς θα μπορούσε να συνδυάσει τους αγαπημένους του χαρακτήρες, εκείνους που έχει περάσει στο πλευρό τους μια ολάκερη φιλμική ζωή, με την έννοια του θανάτου, του ριζικού που άπαντες θα γνωρίσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε και που εξ ορισμού, όσο κι αν αυτό φαντάζει απίστευτο, αφορά και τους δημοφιλείς παντοδύναμους. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που η δέκατη στην σειρά ταινία γύρω από των μύθο των X-Men, αποτελεί όπως κι η πρώτη άλλωστε, εκεί πίσω στο μιλένιουμ, του Singer, ορόσημο για το είδος. Τίποτα πλέον στα βγαλμένα από τις πολύχρωμες σελίδες της ερυθρόλευκης Marvel φιλμς, δεν θα είναι το ίδιο...

Έχοντας σταματήσει από καιρό να συναναστρέφεται τους υπόλοιπους ζώντες μεταλλαγμένους, ο Λόγκαν, με πολλές δεκαετίες ζωής να του βαραίνουν την πλάτη*, έχει διαλέξει να ακολουθήσει μια πιο ήρεμη ζωή, ως οδηγός πολυτελούς λιμουζίνας, επάγγελμα που του δίνει την δυνατότητα να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες διαβίωσης. Αλλά και να βγάζει τα, όχι και λίγα, έξοδα που απαιτεί η συντήρηση του υπερήλικα πια, μέντορά του, Καθηγητή Ξαβιέ, που πάσχοντας από γεροντική άνοια, ζει απομονωμένος, στις παρατημένες εγκαταστάσεις μιας διαλυμένης φάμπρικας, στα συνοριακά εδάφη του Μεξικό. Ορκισμένος να τον φροντίζει όσο ακόμη αναπνέει, ο πάλαι ποτέ αγαπημένος του μαθητής, ακόμη κι αν τα πόδια δεν τον βαστάνε πια, κάνει ότι περνάει από τα χέρια του για να μην του λείψουν οι βασικές ανάγκες σε τροφή και φάρμακα, έχοντας πάντοτε κατά νου, να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που του έχει δώσει για μετεγκατάσταση σε μια πλωτή κατοικία, δίπλα στον ωκεανό...

Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες και από τα δεινά του εθισμού του στο αλκοόλ, ο Λόγκαν θα βρεθεί απροετοίμαστος μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, καθώς μια άγνωστή του, Λατινικής καταγωγής, γυναίκα, που γνωρίζει το παρελθόν του, θα του ζητήσει να την συνοδεύσει, μαζί με την ανήλικη κόρη της, Λόρα, στην Βόρεια Ντακότα, αναζητώντας μια περιοχή αποκαλούμενη ως Εδέμ, χωρίς να του διευκρινίσει τους ακριβείς λόγους. Αιτίες που πολύ σύντομα θα αποκαλυφθούν, καθώς το κορίτσι, όχι μόνο θα γνωστοποιήσει πως διαθέτει κι αυτό ικανότητες μεταλλαγμένου, όπως τις απέκτησε μέσω μαζικού μυστικού γενετικού πειράματος, αλλά στην πραγματικότητα είναι κόρη του, αφού δημιουργήθηκε βάσει του δικού του DNA. Με τους αδίστακτους πολεμοχαρείς δημιουργούς του προγράμματος να βρίσκονται στο κατόπι του, αναζητώντας την πιτσιρίκα που κατάφερε μαζί με άλλα παιδιά να αποδράσει από τις υψίστης ασφαλείας εγκαταστάσεις που μεγάλωσε, ο Λόγκαν πρέπει πια εκτός από το να προσέχει τον βαριά ασθενή Δάσκαλό του, που έχει σαν πατέρα, να προστατέψει και την κατ εικόνα και ομοίωση του, φτιαγμένη, 12χρονη.

Το ημερολόγιο δείχνει 2029 και εδώ και μια ντουζίνα έτη, δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους καινούργιοι μεταλλαγμένοι στον κόσμο, αποτέλεσμα και του αφανισμού του είδους που έχει καταφέρει η αμείλικτη φράξια των ανθρωπόμορφων Ρίβερς και του σατανικού ερευνητή Ζάντερ Ράις που επιμελείται του σχεδίου Τράνσιτζεν. Πολύ καλά κρυμμένος πίσω από την καινούργια του ταυτότητα ο Λόγκαν, έχει πετύχει να διαφύγει της καταδίωξης και να γλυτώσει, τόσο ο ίδιος όσο και ο Προφέσορ Χ, που ακόμη και σε τόσο προχωρημένη ηλικία, αν και βαρύτατα άρρωστος, αποτελεί ακόμη τον υπ αριθμόν ένα δυναμικότερο σε επιρροή εγκέφαλο στον κόσμο. Συνηθισμένος να ακολουθεί εδώ και καιρό την γνώριμη ρουτίνα, στο διαρκές πέρα δώθε του σε κάθε όχθη του Ρίο Γκράντε, θα δει αυτή την φαινομενική ηρεμία να διαλύεται μονομιάς, εξαιτίας της εμφάνισης της άγνωστης θυγατέρας του. Που συνάμα θα του δώσει καινούργιο νόημα ύπαρξης, με το να την οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας, βγάζοντας τον από το τέλμα της ολοκληρωτικής παράδοσης του στην μοίρα που έχει περιέλθει, ελπίζοντας σύντομα να επέλθει το λυτρωτικό για εκείνον τέλος.

Ξεκομμένη σχετικά από το γνώριμο τάιμλάιν των X-Men, που με χίλιους δυο τρόπους οι ιθύνοντες του στούντιο παλεύουν να κρατήσουν σε μια κάποια ισχύ, είναι το δέκατο επεισόδιο της μαρκίζας, που ελάχιστη σχέση έχει όμως είτε με την εισαγωγική τριλογία, είτε με το ριμπούτ και ακόμη περισσότερο με τα σπιν όφφς, που στην ταμπέλα τους έφεραν φαρδιά πλατιά την μορφή του πλέον αναγνωρίσιμου των mutants. Εδώ δεν υπάρχουν πουθενά στο φόντο οι βαριοί νικελένιοι τοίχοι της Σχολής, δεν θα δούμε κανέναν από τους γνωστούς τύπους του αήττητου παρεακιού, ούτε καν οι αντίπαλοι, έχουν την παραμικρή σχέση με τους αρματωμένους ξεχωριστές ικανότητες συντρόφους του Μαγκνέτο. Εδώ το περιβάλλον είναι γήινο και δη γουεστερνικό, τοποθετημένο στους μακριούς και σκονισμένους δρόμους των μεσοδυτικών πολιτειών, εκεί που λαμβάνει χώρα το, στην ουσία, road movie καταδίωξης, εξαιρετικής όμως δομής και αεικίνητης σε εναλλαγές πλοκής.

Πλοκής που σκάει σαν κρότος από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο - είναι χαρακτηριστικό πως το intro με απέσπασε από την αιώνια συνήθεια μου να διαβάζω μέχρι και το τελευταίο credir του cast + crew - και συνεχίζεται ακατάπαυστα και με δαιμονιώδες τέμπο, ίσαμε το σφύριγμα της λήξης, δυο και κάτι ώρες κατοπινά, που πέρασαν σαν μια ανάσα. Απομακρυσμένο από την φανφάρα και τα ατέρμονα ειδικά εφέ, που κόβουν εισιτήρια μεν, έχουν στερήσει την ταυτότητα όμως των πιο πρόσφατων πανάκριβων παραγωγών της μπράντας του Stan Lee, το πόνημα του James Mangold, ορίζει ανέλπιστα την ποιοτικότερη στιγμή στην καριέρα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, καλύτερη κι από εκείνη του Οσκαρικού - για άλλους λόγους βέβαια - Walk The Line. Εδώ τα ξεσπάσματα της βίας, όχι μόνο από τα στιβαρά μπράτσα του Γούλβεριν, αλλά κυρίως από εκείνα της παιδούλας που αναζητά διέξοδο και εκδίκηση, είναι συνεχή και ασταμάτητα, παίζοντας σε πλάνα που δεν θα είναι - ίσως - ελκυστικά για το μη συνηθισμένο σε αυτά μάτι.

Αυτή η βία όμως είναι ο Νόμος στο σύγχρονο Φαρ Ουέστ - διόλου τυχαία ο ντιρέκτορας αποτίνει φόρο τιμής στο κορυφαίο έργο του genre, κλασικό Shane του George Stevens με τον μυθικό Alan Ladd - και μόνο όποιος ακολουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού, χωρίς να διστάσει από τις αιώνια υπάρχουσες τύψεις στο τέλος θα επιβιώσει. Ενδεχόμενα όχι σωματικά, αφού το κορμί δεν είναι βέβαιο πως θα αντέξει τον δίχως οίκτο αγώνα, σίγουρα όμως ζωντανό θα παραμείνει το μαχητικό πνεύμα, κληροδότημα που θα οδηγήσει τις (ταλαντούχες) καινούργιες γενιές στο μονοπάτι της αρετής και όχι της κακίας. Σε αυτό το ταξίδεμα, με τις αμέτρητες παλιομοδίτικες προοπτικές - μια ολάκερη σεκάνς είναι πατροναρισμένη από τον πρώτο διδάξαντα Cameronίσιο Terminator - και τις διαρκείς αλληγορικές αναφορές έστω και ασαφείς - πέρα από τα σύνορα των ΗΠΑ βρίσκεται εντέλει η σωτηρία? - καθίσταται σαφής ο λόγος, που από το 1974 που πρωτοεμφανίστηκε στα παλπ, ο Γούλβεριν είναι τόσο αγαπητός στο φανατικό του κοινό. Μελαγχολικός όσο και αποφασιστικός, ονειροπόλος και ρομαντικός συνάμα όμως άγριος και βάναυσος σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μάχης, ευαίσθητος, εύθραυστος, συμπονετικός, με απεριόριστο σέβας προς τον άτυπο γονιό (ερμηνεία ολοκληρωμένη από τον βετεράνο Patrick Stewart), με πλήρες το συναίσθημα της ευθύνης προς το παιδί που δεν γέννησε (πρώτης τάξης ντεμπούτο για την φατσούλα, αρκεί να μην την πειράξεις, Dafne Keen).

Το καπέλο όμως βγαίνει, δίχως άλλο, σε εκείνον που για είκοσι περίπου χρόνια, πιο πολλά από κάθε άλλον στην φιλμική ιστορία, υπηρέτησε πιστά τον ρόλο ενός υπερήρωα, δίνοντας ολοκληρωτικά ψυχή και σώμα για να τον αποδώσει στο ακέραιο, αποσπώντας όπως είναι φυσικό το ατελείωτο χειροκρότημα της πλατείας, που πάντα αναγνωρίζει τις αξίες. Ο Hugh Jackman, ταλέντο πολύπλευρο από τα λίγα, το απέδειξε άλλωστε στους Les Mis όπου δεν εκτιμήθηκε κατά πως θα πρεπε - αποχαιρετά τον χαρακτήρα που τον έκανε διάσημο παγκόσμια με τον τρόπο που δεν θα περίμενε κανείς. Ούτε μεταλλαγμένα, ούτε φασαριόζικα, ούτε ψευτοπαλικαρίσια και ντεμέκ μαγκίτικα. Με την ίδια παλικαροσύνη που τα βάζει με τους απρόσμενους δαίμονες στην προσωπική του ζωή, ο πενηντάχρονος κοντά αστέρας, πρωταγωνιστεί σε μια βίαια ονειρεμένη εξόδιο ακολουθία, ελεγειακά γραμμένη, που στο επίκεντρο της δεν βρίσκεται κανείς άλλος πέρα από τον άνθρωπο. Και δυστυχώς - ή ευτυχώς θα έρθει η ώρα που θα το δείξει - ακόμη και του πιο αντρειωμένου το ριζικό έναν και μόνο επίλογο έχει. Αντίο βουρκωμένο Logan, εσύ πραγματικά θα λείψεις!

* Όχι εύκολα υπολογίσιμο το νούμερο, αν αναλογιστούμε πως δεν ήταν και μικρός στα χρόνια, παρόντας στην έκρηξη της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι, όπως είδαμε στον Wolverine.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Odeon

«Choose Life»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Τι έγινε 'κείνο το τρένο που έβλεπε/ τα άλλα τρένα να περνούν...»

Η πρώτη ταινία του Danny Boyle, το περίφημο «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» (Shallow Grave, 1994) βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας την ημέρα που είχα τα 26α γενέθλιά μου: 8 Δεκεμβρίου του 1995. Δεν ήμουν ούτε δύο μήνες στον «εξώστη» (κατ' αναλογία με την χιουμοριστική σελίδα στο facebook, που αφορά το ΠΑΣΟΚ, τον «ορθόδοξο» εξώστη) κι έγραψα θυμάμαι κείμενο για εκείνη την ταινία, που μου είχε αρέσει πολύ. Ήταν τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της κριτικής ταινιών και εννοείται πως ήμουν ενθουσιασμένος. Λίγους μήνες μετά, στις 24 Μαΐου του 1996, βγήκε στις ελληνικές αίθουσες η δεύτερη ταινία του Danny Boyle. Ήταν το περίφημο «Trainspotting»! Που με ενθουσίασε! Κι έγραψα και για εκείνην κείμενο, το οποίο το θυμάμαι ως ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Τότε και η συγγραφή ήταν αλλιώς. Τα κείμενά μου τα έγραφα σε χαρτί, τα δακτυλογραφούσε η Αννούλα μας στο γραφείο στην Ισαύρων, υπήρχαν δισκέτες (τα περίφημα floppy disks), το ίντερνετ δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο, καμία σχέση ακόμα με τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα ακόμα ούτε κινητά δεν είχαμε (ο Τάσος σαν να θυμάμαι ότι ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε εκείνες τις περίφημες «παντόφλες» με την κεραία – πάντα φρικιό με την τεχνολογία ο Τάσος, ο Τάσος που πέθανε κι εγώ είμαι μεγαλύτερος τώρα σε ηλικία από την ηλικία που είχε εκείνος όταν μας άφησε, άστα, χέστα...). Δεν έχω κρατήσει αρχείο από τότε, μαλακία, ή μήπως έχω και είναι κάπου καταχωνιασμένο στο χωριό; Αν έχω, θα έχω παλιά τεύχη μέσα σε ντοσιέ, αρχείο, μμμ, όταν θα πάω την επόμενη φορά στο Λευκώνα θα ψάξω στο σαλόνι, εκεί θα βρω κάτι, αν υπάρχει κάτι... Σχεδόν 21 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ταινία. Μια ολόκληρη ζωή!

Αυτή είναι η 12η μεγάλου μήκους ταινία του Danny Boyle. Στις μισές από αυτές το σενάριο το υπογράφει ο John Hodge. Είναι αυτός που υπέγραψε το σενάριο στο πρώτο «Trainspotting», είναι αυτός που το υπογράφει και στο δεύτερο. Και οι δύο ταινίες βασίζονται σε βιβλία του Irvine Welsh: το πρώτο αποκλειστικά στο «Trainspotting», το δεύτερο τόσο στο «Trainspotting» όσο και στη συνέχειά του, το «Porno». Και στις δύο ταινίες εμφανίζεται ο συγγραφέας στο μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του κλεπταποδόχου Mikey Forrester. Βλέποντας αυτήν την ταινία κατάλαβα πως στην πρώτη ταινία, αυτός που πεθαίνει από την παρέα (από Aids), ο Tommy, είναι ο Kevin McKidd, ο γιατρός Owen Hunt από το τηλεοπτικό «Grey's Anatomy», στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση!!! Τούτη η ταινία έβαλε τέλος στην παρεξήγηση ανάμεσα στον Danny Boyle και τον Ewan McGregor. Ο Ewan, πρωταγωνιστής στις τρεις πρώτες ταινίες του Boyle, χαλάστηκε όταν ο σκηνοθέτης προτίμησε ως πρωταγωνιστή της τέταρτης ταινίας του, της «Παραλίας» (The Beach, 2000) τον Leonardo DiCaprio αντί του ιδίου. Η ταινία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, στο επίσημο πρόγραμμα της τελευταίας Berlinale...

Η υπόθεση: 20 χρόνια πριν ο 25χρονος τότε Μαρκ Ρέντον (παλιότερα γνωστός ως «Rent-boy») αρπάζει τις 12 από τις 16 χιλιάδες λίρες, που υποτίθεται ότι θα μοιραζόταν με τα τρία φιλαράκια του από μια «δουλειά» με ναρκωτικά και εξαφανίζεται από το Εδιμβούργο. Βρίσκει καταφύγιο στο Άμστερνταμ. Η νοσταλγία, όμως, και η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής στην Ολλανδία τον αναγκάζει να γυρίσει πίσω. Ο πρώτος από τους τρεις παλιόφιλους που θα συναντήσει είναι και ο μόνος στον οποίο είχε αφήσει το μερίδιο που του αναλογούσε πριν φύγει. Είναι ο Σπαντ. Και τον σώζει πριν φέρει εις πέρας μιαν απόπειρα αυτοκτονίας. Ο Σπαντ είναι τζάνκι, έχει χωρίσει, έχει χάσει τη γυναίκα του και βλέπει σπάνια τον γιο του. Ο δεύτερος που βλέπει ο Μαρκ είναι ο Σάιμον (παλιότερα γνωστός ως «Sick Boy»).

Ήταν ο κολλητός του, που ποτέ δεν του συγχώρεσε την προδοσία. Έχει μια παμπ όπου δεν πατάει ψυχή, έχει μια γκόμενα, τη Βερόνικα από τη Βουλγαρία, με την οποία έχει κάνει σεξ όλη κι όλη μία φορά, βγάζει χρήματα εκβιάζοντας ανθρώπους και σκέφτεται να ανοίξει μια σάουνα – βιτρίνα ουσιαστικά για ένα μπουρδέλο. Ο τρίτος, τον οποίο δεν θέλει με τίποτε να δει ο Μαρκ, είναι ο Φράνσις Μπέντζι (παλιότερα γνωστός ο «Franco»). Ο πλέον... ψυχάκιας από τους τέσσερις, βρίσκεται στη φυλακή και δραπετεύει, έχοντας στο μυαλό του μόνο την εκδίκηση! Ποια έκβαση θα έχουν αυτήν τη φορά τα... μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων;

Η άποψή μας: Έχω παρατηρήσει πως όταν είναι να γράψω για μια ταινία που μου άρεσε, ενώ η πλειονότητα των συναδέλφων (εντός και εκτός εισαγωγικών) την έχει θάψει (με ή χωρίς επιχειρήματα) γίνομαι λίγο πολύ απολογιστικός – λάθος: προσπαθώ να απολογηθώ. Σαν να προσπαθώ να δικαιολογηθώ ρε παιδί μου, να πείσω τον αναγνώστη (ενδεχομένως και τον συνάδελφο που δεν γουστάρει) πως για τον άλφα, βήτα, γάμα (όσο είναι καιρός) λόγο, που δεν είναι απαραίτητο να έχει να κάνει με την ποιότητα της ταινίας, εμένα μου άρεσε. Έτσι κι αλλιώς (επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά – πολύ κουραστικός μωρέ αδελφάκι μου) τις ταινίες τις κρίνουμε υποκειμενικά! Πχ, πολύς κόσμος δεν γούσταρε το πρώτο «Trainspotting», μια από τις πλέον εμβληματικές ταινίες για μια ολόκληρη γενιά! Ο τρόπος γυρίσματος, ο μηδενισμός, η μουσική, το χιούμορ της ταινίας εκείνης είχαν τη στάμπα του επείγοντος. Έδωσε φωνή σε εκατομμύρια νέους. Και ναι, (εδώ η εύλογη διαφωνία των πολλών) όντως, γκλαμοροποιούσε τη χρήση ναρκωτικών. Στο τέλος του περίφημου off μονολόγου «Choose Life», η καταληκτική φράση έλεγε: «ποιος χρειάζεται λόγους όταν υπάρχει η ηρωίνη»; Ok. Ναι, αλλά δεν μας... έριξε στα ναρκωτικά, d'oh. Ίσα ίσα, για πολλούς από εμάς, συνομήλικους με τους ήρωες εκείνης της ταινίας, μας έδωσε ένα walk on the wild side, εκ του ασφαλούς: βλέπετε αλλά μην αγγίζετε!

Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, η πρώτη ουσιαστικά μεταφορά της αισθητικής του βιντεοκλίπ σε ταινία, με ήρωες... αντιήρωες με όλη τη σημασία της λέξεως. Λούμπεν τέκνα της εργατικής τάξης, χωρίς ήθος, χωρίς ηθική, χωρίς πατρίδα, χωρίς θεό, κι όμως τόση φωτιά μέσα τους ρε παιδί μου. 21 χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι το ίδιο. Δεν ξέρω πόσο «χρήσιμο» είναι αυτό το σίκουελ, ποιους λόγους εξυπηρετεί, αν γυρίστηκε μόνο για να αρμέξει εκείνους τους θεατές, τους συνομήλικους με τους ήρωες, που πλέον μεγάλωσαν, συμβιβάστηκαν (αυτό κι αν είναι...) και βλέπουν πως έχουν μεγαλώσει και τα παλικάρια μας. «46 years old and I'm fucked», λέει ο Ρέντον. Άιντε να βρεις πολλούς σ' αυτήν την ηλικία που να μην ταυτιστούν. «Ο γιατρός μου έδωσε άλλα 30 χρόνια ζωής! 30. Να ήταν 3, 4 να πω ότι θα τα αντέξω. Αλλά 30; Πώς θα τα βγάλω πέρα;». Και πάλι ο Ρέντον αυτός που λέει τα παραπάνω λόγια. «Είσαι τουρίστας στην ίδια σου τη νιότη». Ω, ρε φίλε, μιλάμε με χτύπησε ρεύμα 800 χιλιάδες βολτ όταν άκουσα αυτήν τη φράση στην ταινία.

Ναι, nostalgia πουλάει η ταινία σε εμάς, και το κάνει καλά. Οι ήρωες μεγάλωσαν, κουράστηκαν, το Εδιμβούργο είναι μια πόλη με παλιό κλέος αλλά και γεμάτη χωματερές και αμάξια σε απόσυρση, καλή η κόκα αλλά μόνο από συνήθεια και η ηρωίνη, μόνο μια φορά, έτσι, για τους παλιούς καλούς καιρούς. Κι εμείς μεγαλώσαμε και οι ήρωες μεγάλωσαν και ο σκηνοθέτης μεγάλωσε. Λογικό είναι το σενάριο να είναι κάπως, να μην δένουν αρμονικά όλα τα κομμάτια, να υπάρχει συντηρητικοποίηση, ακόμα ακόμα και μια αμηχανία... Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν στο φινάλε ο τελειωμένος Ρέντον γυρίζει πίσω στο πατρικό σπίτι, μου κόλλησαν οι στίχοι από το «Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι» του Ντίνου Σαδίκη: «Μ’ ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω/// σ’ ένα σταθμό που χρόνια τη ζωή μου περιμένω...». Μόνη διαφωνία: εγώ ρε φίλε θα έβαζα τον Iggy στο πρωτότυπο «Lust for life»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Feelgood Ent.

Φρενίτις

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται κανείς να ξημεροβραδιάζεται στο ειδησεογραφικό τηλεοπτικό εκράν ή στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, για να έχει γνώση, μερική έστω, της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό της γείτονος χώρας και κατά τεκμήριο ισχύουσας στρατιωτικής συμμαχίας, πλέον φίλιας προς την δική μας. Κατάσταση που ραγδαία κατά την τελευταία δεκαετία εξελίσσεται ολοένα και πιο παράξενη, ιδιαίτερη, ιδιόμορφη, μέχρι και αλλόκοτη ελέω έλλειψης με αντιδημοκρατικές διαδικασίες πληροφόρησης προς τα έξω, του τι ακριβώς συμβαίνει στην αχανούς έκτασης Τουρκία, που οδήγησε στην κορύφωση της παράνοιας το περασμένο καλοκαίρι, με την απόπειρα πραξικοπήματος - παρωδία κατά του Σουλτάνου. Σκηνοθετημένο ή όχι, το κίνημα ανατροπής της ισχύουσας Τάξης, από την μια μεριά εκτόξευσε το εθνικιστικό συναίσθημα του μισού πληθυσμού, όπως δηλαδή το επιζητούσε, από την άλλη όμως βύθισε στην απόγνωση τους υπόλοιπους, πιο ορθολογικούς και προοδευτικούς Τούρκους, που αντικρίζουν την πατρίδα τους να βουλιάζει στο τέλμα που η ίδια δημιούργησε. Φρενίτις...

Είκοσι χρόνια από την ζωή του έχει περάσει πίσω από τα κάγκελα ο πενηντάρης Καντίρ και δυο μόλις προτού αφεθεί ελεύθερος, θα δεχτεί μια περίεργη πρόταση από τους ιθύνοντες των φυλακών. Να του δοθεί προσωρινή χάρη και να επιστρέψει στον τόπο του, στα πάμφτωχα προάστια λίγο έξω από την Πόλη, αρκεί να λειτουργήσει σαν πληροφοριοδότης της Αστυνομίας, αναφέροντας οποιαδήποτε ασυνήθιστη δράση παρατηρήσει στην γειτονιά του και ενδεχόμενα σχετίζεται με τις τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, που έχουν σκορπίσει τον τρόμο (και τον θάνατο) στους κατοίκους. Ταυτόχρονα θα επιφορτιστεί με την υποχρέωση να αναζητά στους κάδους απορριμάτων, εργαζόμενος επισήμως στην καθαριότητα, μηχανισμούς που μπορεί να μοιάζουν με εκρηκτικούς και που μπορεί να οδηγήσουν μέχρι την αποκάλυψη των ιχνών των δραστών.

Χωρίς να δώσει αναφορά για την κρυφή του αυτή δράση, ο Καντίρ θα επισκεφτεί τον πολύ νεότερο αδελφό του, Αχμέτ, έναν δημοτικό υπάλληλο, με αρμοδιότητα την συλλογή αδέσποτων ζώων από τις γειτονιές, που είχε να συναντήσει από παιδάκι. Παρότι θα περίμενε πως η καθημερινότητα του κυλά αρμονικά, εντούτοις το μαντάτο πως η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει πρόσφατα, μαζί με τα δυο τους παιδιά, θα τον θλίψει βαθύτατα, δημιουργώντας του την επιπλέον ευθύνη να τον πάρει υπό την προστασία του. Εκείνο που ο μεσήλικας δεν έχει αντιληφθεί είναι πως η ψυχική κατάσταση του μικρού, έχει οδηγηθεί στο ναδίρ, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Την ίδια ώρα που θα καταλάβει πως κάτι αινιγματικό κρύβει η στάση των γειτόνων που τον φιλοξενούν στην σοφίτα τους, του Αλί και της όμορφης Μεράλ, που θα εξαφανιστούν αναπάντεχα, ενόσω οι Αρχές σφίξουν τον κλοιό τους γύρω από την βομβαρδισμένη ζώνη.

Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε την αφήγηση του ο Τούρκος σκηνοθέτης Emin Alper, στην σόφομορ δημιουργική του απόπειρα, κατόπιν του Beyond The Hills που δεν προβλήθηκε σε επίσημη διανομή στα μέρη μας. Ένας μηδενισμένος χαρακτήρας που καλείται να φορέσει το ντύμα του ρουφιάνου, έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που η πρότερη αντίληψη του γι αυτήν, έχει απόσταση δύο ολόκληρων δεκαετιών. Άλλη χώρα έχει στο μυαλό του ο Καντίρ και άλλη βλέπει μπροστά του, καθώς ο φόβος έχει κυριαρχήσει των συναισθημάτων του περίγυρου του, την στιγμή που οι ερπύστριες και οι αύρες ολημερίς διασχίζουν τα στενά σοκάκια, στενεύοντας όλο και πιο πολύ τον αέρα της ελευθερίας που αναπνέουν. Και πόσο ωραίο θα ήταν ο Alper να έκλεινε και την αυλαία του σε αυτό το σημείο, να μην το κουνήσει παρακάτω ρούπι. Αυτή είναι η καρτ ποστάλ από την πατρίδα μας, αυτή σας δείχνω. Τίποτα παραπάνω, εξαιρετικά την απεικόνισε, δεν νομίζω πως είχε κάτι περισσότερο να τονίσει. Εκείνος αποφάσισε το αντίθετο πως με κάθε τρόπο θα έπρεπε να ζωντανέψει την ισχύουσα σχιζοφρένεια που βασιλεύει στις φαβέλες λίγο παραέξω από την Αρχόντισσα του Βοσπόρου...

Ε, εκεί τα έκανε μαντάρα. Αρχικώς γιατί ποτέ του δεν έκρινε σκόπιμο να ορίσει το ποιος είναι ο βασικός άξονας που πάνω του θα κτίσει το στόρι. Ο μεγάλος αδελφός ή ο νεότερος. Μεταπηδώντας διαρκώς από τον ένα στον άλλο και με άτσαλη τεχνική και μετριότατο μοντάζ, αποδίδει τις στιγμές όπως τις νιώθει ο καθένας, στερώντας από τον θεατή την συνοχή, τσαλαπατώντας του τον ειρμό και με την βία παλεύει να τον μπάσει στο Frenzy (της μαρκίζας) κλίμα του μικρόκοσμου του. Σχιζοειδής ο Καντίρ που υποπτεύεται τους πάντες, σχιζοειδής ο Αχμέτ που δεν τολμά να κοιτάξει πέρα από το παραθύρι του, σχιζοειδής ο φαντομάς αδελφός που χάθηκε κάποτε αναπάντεχα (κακή προσθήκη στο σενάριο) σχιζοειδές το κουδούνι που βαράει ασταμάτητα, σχιζοειδής και ο σκύλος που γαβγίζει μονότονα. Και τι ακριβώς άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή? Ο Τούρκος εμφανώς μπλοκαρισμένος στην ματαιοδοξία του να δείξει την πλήρη έκταση της τραγωδίας μέσα από ακατάπαυστες αλληγορίες, βυθίζει τα πάντα σε έναν κακοστημένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν εξάγονται - εντέλει - και πολλά συμπεράσματα.

Απρόσμενο το γιατί δεν ορίζει χρονικό ορίζοντα της ιστορίας του, αφόρητο το ότι εμμένει σε επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων πλάνων, εκτός προοπτικής το ότι παίρνει το διάβα της fuzzy λογικής για να στήσει το σύνθημα του, λες κι ο θεατής του, καλά και σώνει πρέπει να αντιληφθεί τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εξαναγκασμένου σχιζοφρενή. Κρίμα γιατί εξαρχής η απόπειρα στησίματος ατμόσφαιρας κλειστοφοβικής, με φόντο τις παράγκες μπροστά στους πανύψηλους ουρανοξύστες μιας (πιθανώς) μεταποκαλυπτικής Μητρόπολης είχε αποφέρει αποτελέσματα, χάρη και στην πειστική παρουσία του έμπειρου πρωταγωνιστή Mehmet Ozgur, που έδειχνε να σηκώνει στις πλάτες του μια πλοκή ασυνεχή κι ασύνταχτη, απρόσωπη και τελικώς μονότονα αναποφάσιστη. Φιλόδοξο εγχείρημα, με πενιχρά αποτελέσματα στις κεντρικές του ιδέες όμως...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Ama Films

Το ασπρόμαυρο είδωλο του «La La Land»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από τη Φιλανδία με αγάπη!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη από τη Φιλανδία, του Juho Kuosmanen, που ήρθε να αποδείξει πως στη χώρα του δεν θάλλουν δημιουργικά μόνο τα αδέλφια Kaurismäki! Έχει γυρίσει και τέσσερις μικρού μήκους ταινίες. Με την πρώτη του, το «Kestomerkitsijät» (Roadrunners, 2007) έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ Καννών, όπου και πήρε το τρίτο βραβείο του τμήματος Cinefondation. Με την πρώτη του ταινία μεσαίου μήκους, με τίτλο «Taulukauppiaat» (The Painting Sellers, 2010), επανήλθε στο φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του τμήματος Cinefondation! 6 χρόνια μετά επέστρεψε στις Κάννες με την εν λόγω ταινία, συμμετέχοντας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», κερδίζοντας (και πάλι!) το αντίστοιχο βραβείο καλύτερης ταινίας!

Η βιογραφική αυτή ταινία, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έλαβε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου και την είδαμε. Παράλληλα, αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Φιλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1962, ο Φιλανδός Πρωταθλητής Ευρώπης, ερασιτέχνης πυγμάχος, Όλλι Μάκι, είναι έτοιμος να αγωνιστεί για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού απέναντι στον έχοντα τον τίτλο Αμερικάνο Πρωταθλητή, Ντάεβι Μουρ. Ο δρόμος από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι στρωμένος για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζεται ο Όλλι Μάκι είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση, υπό την επίβλεψη του πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας Έλις Άσκ. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα... Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια!

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: μια ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη σε φιλμ 16mm και θέμα της την πυγμαχία να βγάζει παρά την τεστοστερόνη που βρίσκεται στα ύψη, μπόλικο συναίσθημα! Στερεότυπο: οι άνδρες δεν κλαίνε. Στερεότυπο: οι πυγμάχοι είναι ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια). Ε, κόντρα στα στερεότυπα, ο άνδρας εδώ μπορεί να κρύβει μέσα στο γυμνασμένο του κορμί μια τρυφερή καρδιά που σκιρτάει για τα μάτια μιας συντοπίτισσάς του! Αρχικά να πούμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε το ασπρόμαυρο καθώς τα μέρη στα οποία κινούνταν ο Όλλι Μάκι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 50 χρόνια και το έγχρωμο δεν θα μπορούσε να κρύψει τις αλλαγές – το ασπρόμαυρο το πέτυχε αυτό.

Το δεύτερο και σημαντικότερο που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι να παρουσιάσει ένα αισθηματικό δράμα (!) μασκαρεμένο ως αθλητική ταινία πυγμαχίας! Ναι, ο Όλλι Μάκι δίνει μπουνιές, προπονείται, κάνει σάουνα για να χάσει κιλά, κινείται πάνω στο ρινγκ, στην πραγματικότητα, όμως, λίγο τον ενδιαφέρει ο αγώνας. Λίγο τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα. Λίγο τον ενδιαφέρει αν θα γίνει εθνικός ήρωας. Δυσανασχετεί που η ζωή του μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο. Δεν του αρέσουν ούτε οι φωτογραφήσεις ούτε οι συνεντεύξεις ούτε οι διαφημίσεις στις οποίες συμμετέχει ούτε οι συναθροίσεις με τους σπόνσορες – αυτούς που έχει κι αυτούς που πρέπει να αποκτήσει! Έχει το γνώθι σαυτόν, είναι μοναχικός, βγάζει μια μελαγχολία, θέλει το χρόνο του, θέλει το χώρο του και πάνω απ' όλα, θέλει τη συντοπίτισσά του από τη μικρή πόλη Κοκόλα όπου είναι φούρναρης, τη Ράιγια, την οποία γνωρίζει σε έναν γάμο.

Η ταινία διαθέτει χιούμορ (όλη η συζήτηση μέσα στην εκκλησία για το πως είναι δυνατόν στην κατηγορία φτερού να αγωνίζονται αθλητές με μεγαλύτερο βάρος από εκείνους στην κατηγορία πετεινού!) και εμμέσως μιλάει και για το θέμα της αναπαράστασης και του κινηματογράφου, μέσω του ευρήματος του κινηματογραφικού συνεργείου που παρακολουθεί τον Όλλι Μάκι από κοντά, αναγκάζοντάς τον να κάνει πρόβες για να βγαίνει πιο αληθινός στο φακό! Ομορφότατη και γλυκύτατη η Oona Airola στο ρόλο της Ράιγια, εξαιρετικός ο Jarkko Lahti στο ρόλο του Όλλι Μάκι και το φινάλε της ταινίας είναι απλά υπέροχο. Είναι το φινάλε που θα μπορούσε να είχε το «La La Land» αν η πραγματικότητα δεν συνέθλιβε εκεί το ερωτευμένο ζευγάρι, που θυσίασε τον έρωτα για την καριέρα κι έμεινε με το «What if». Εδώ όμως, χωρίς να υποκύπτει σε γλυκανάλατα κλισέ η ταινία επιλέγει τον έρωτα! Μπορεί πάνω στο ρινγκ να έρθει η νίκη ή ήττα όμως...

«Έρως ανίκατε μάχαν» και η συνάντηση με το γηραιό ζευγάρι (που είναι οι πραγματικοί Όλλι Μάκι και Ράιγια!) δίνει μια εξαιρετική ατάκα περί ευτυχίας. Τυχερός ο Όλλι Μάκι. Κι ευτυχισμένος για όλους τους σωστούς λόγους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Weird Wave

Όλα δουλεύουν... ρολόι – not!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ακόμα ένα κινηματογραφικό... μάθημα!

Το σκηνοθετικό δίδυμο Kristina Grozeva και Petar Valchanov μας συστήθηκε πριν τρία χρόνια. Η πρώτη τους ταινία, το εξαιρετικό Μάθημα (Urok, 2014), είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε τιμηθεί με βραβείο καλύτερου σεναρίου και χάλκινου Αλεξάνδρου. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια για να προβληθεί εκείνη η ταινία εμπορικά στους κινηματογράφους της χώρας μας. Στις 31 Μαρτίου του 2016 λοιπόν βγήκε σε περιορισμένο κύκλωμα, μόνο στην Αθήνα! Αυτό δεν εμπόδισε τον γράφοντα να συμπεριλάβει την ταινία στη δεκάδα του με τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας για το 2016. Κι όσοι την έχετε δει είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε μαζί μου.

Η δεύτερή τους ταινία Glory (Slava) κατορθώνει το απολύτως απίθανο: είναι ακόμα καλύτερη από την πρώτη! Ξεκίνησε την φεστιβαλική της καριέρα τον περασμένο Αύγουστο, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, στο διαγωνιστικό τμήμα. Γενικώς, συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετέχει σε πάμπολλα φεστιβάλ. Τον περασμένο Νοέμβριο προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια». Εκεί είδαμε την ταινία. Κι εκεί πάθαμε την πλάκα μας ξανά με τους γείτονες. Πολύ σπουδαίο σινεμά ρε παιδιά! Και μιας που αποτελεί μια παραγωγή στην οποία κεφάλαια έχει βάλει και η ελληνική Graal, είναι μία από τις ταινίες που επισημοποιήθηκε η παρουσία της ανάμεσα σε εκείνες οι οποίες θα διεκδικήσουν τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου!

Η υπόθεση: Ο Τσάνκο Πέτροφ, εργάτης στους σιδηροδρόμους, βρίσκει μερικά εκατομμύρια λέβα μέσα σε σκισμένες σακούλες δίπλα στις ράγες των τρένων κατά τη διάρκεια επιθεώρησης, από αυτές που κάνει καθημερινά λόγω της εργασίας του. Αν και φτωχός αποφασίζει να παραδώσει όλο το ποσό στην αστυνομία. Ευκαιρία για την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του υπουργού Μεταφορών (που την ίδια εποχή κατηγορείται για κακοδιαχείριση) να αλλάξει την ατζέντα. Η τρομερή αυτή γυναίκα καριέρας ονόματι Γιούλια Σταϊκόβα παίρνει τον Τσάνκο και τον «ρίχνει» ως πρότυπο στα φιλικά media, ενώ παράλληλα στήνει μια τελετή βράβευσης του ήθους του.

Σε εκείνη την τελετή ο Τσάνκο επιβραβεύεται με ένα καινούργιο ψηφιακό ρολόι χειρός – που σύντομα σταματά να δουλεύει – την ίδια ώρα που η Γιούλια χάνει το ρολόι του Τσάνκο, ένα ρώσικης κατασκευής Slava (δηλαδή «δόξα», δηλαδή «Glory»...), που του το... άρπαξε από το χέρι, με την υπόσχεση να το φυλάξει, προκειμένου να... τιμηθεί με το άλλο! Ο Τσάνκο ήταν δεμένος με το συγκεκριμένο ρολόι, καθότι οικογενειακό κειμήλιο. Και κάπως έτσι ξεκινά η απεγνωσμένη του μάχη να αποκαταστήσει, μέσω της εύρεσης του παλιού του ρολογιού, την αξιοπρέπειά του.

Η άποψή μας: Λοιπόν, αυτό το δίδυμο των Βουλγάρων θα δείτε πως σύντομα θα χαρακτηριστεί ως οι Βαλκάνιοι Αδελφοί Dardenne ή οι Βαλκάνιοι... Ken Loach! Μετά το αριστουργηματικό «Μάθημα» οι Kristina Grozeva και Petar Valchanov επανέρχονται με μια ταινία που και πάλι τσακίζει κόκαλα, φτιαγμένη και πάλι με πολύ απλά υλικά! Το τρομερό με το συγκεκριμένο δίδυμο είναι πως πέρα από τη μεγάλη εικόνα, δίνουν απίστευτη σημασία στη λεπτομέρεια κι εκεί είναι για μένα όπου κερδίζουν το παιχνίδι. Στη γενική εικόνα τίθενται θέματα όπως: η διαφθορά της εξουσίας, η ανηθικότητα που κυριαρχεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις (από πάνω προς τα κάτω, μην ξεχνιόμαστε), η υποκρισία και ο κυνισμός που τόσο πολύ μας έχουν μπολιάσει όλους, που αν συναντήσουμε έναν άνθρωπο σαν τον πρωταγωνιστή μας, ο οποίος βρίσκει χρήματα και δεν τα κρατάει για τον εαυτό του αλλά τα παραδίδει στο κράτος, θα τον χαρακτηρίσουμε μαλάκα το λιγότερο!

Οι λεπτομέρειες τώρα είναι πάμπολλες. Από τον καθόλου τυχαίο τραύλισμα του ήρωα (αντιτουριστικός με όλη τη σημασία της λέξης), μέχρι τα τηλεοπτικά πλάνα που πρέπει να τραβηχτούν με φόντο όχι τα σκουπίδια αλλά λουλούδια, μέχρι την ιεροτελεστία με τα κουνέλια, μέχρι το τύλιγμα της ημίγυμνης pr με τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι τα... πάντα (ο καθένας θα βρει κάτι να πιαστεί!). Και βέβαια, το θέμα του χρόνου. Ο Τσάνκο, εκπρόσωπος μιας χώρας που έχει πάψει να υφίσταται εδώ και καιρό, βλέπει τον χρόνο ως οδηγό της ύπαρξής του. Κουρδίζει το ρολόι του κάθε μέρα, το ταιριάζει με την επίσημη ώρα του κράτους που ακούει στο ραδιόφωνο. Δεν είναι λόξα. Η ώρα που λέει το ρολόι του πρέπει να είναι η σωστή. Έχει σημασία. Για τα δρομολόγια των τρένων. Για το τάισμα των κουνελιών του. Η Γιούλια βλέπει το χρόνο ως κάτι που μπορεί να χρησιμοποιήσει υπέρ της, όπως... τα πάντα! Το βιολογικό της ρολόι χτυπάει αλλά εκείνη δεν δείχνει να βιάζεται. Θα τα προλάβει όλα, ως συνήθως. Κι όταν πάει κόντρα στα σχέδιά της θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να πετύχει το σκοπό της. Όπως, πχ το να παγιδεύσει τον άνθρωπο που την... καθυστερεί: τον Τσάνκο. Όταν όμως καταλαβαίνει επιτέλους πως χάνοντας το ρολόι του Τσάνκο ουσιαστικά του έχει «κλέψει» την αξιοπρέπειά του, είναι πολύ αργά – και πάλι χρόνος, έτσι;

Η ταινία μου θύμισε από τη μια το Leviathan του Andrey Zvyagintsev (κι εκεί ο κεντρικός ήρωας ρημάζεται από όλες τις δομές της εξουσίας) και από την άλλη το «Η ψυχή στο στόμα» του Οικονομίδη (κι εκεί πληρώνει την έκρηξη του αθώου ένας άνθρωπος – εκεί, το αφεντικό, εδώ, η γυναίκα καριέρας με την ξαφνική κρίση συνειδήσεως – που δεν είναι και ο χειρότερος άνθρωπος από όσους συναντά στο διάβα του ο τσεβδός). Σπουδαίες ερμηνείες – η Margita Gosheva, που είχε διαπρέψει ως η δασκάλα στην ταινία «Μάθημα», δίνει κι εδώ τα ρέστα της – τρομερό σενάριο που δεν φοβάται να καταγγείλει, μοντάζ ψιλοβελονιά, που... παίζει με το χρόνο και προθέσεις που είναι ξεκάθαρες! Αριστούργημα είναι η ταινία, χωρίς καμία αφέλεια, χωρίς να μπορεί κανείς να μιλήσει για «στήσιμο». Και καλά, η αντίστιξη του «θα φέρω στον κόσμο ένα τέλειο έμβρυο με τεχνητή γονιμοποίηση για να ολοκληρώσει την ευτυχία μου» με το «ζω μόνος, έρημος, φτωχός, πλην τίμιος σε έναν βρώμικο κόσμο» είναι απίστευτη. Ακόμα και το γεγονός ότι ο ήρωάς μας δουλεύει στις γραμμές των τρένων, προσέχοντας αυτές να μην είναι στραβές έχει την παραπομπή του: είναι ο φύλακας της ηθικής, εκείνος που δεν θα επιτρέψει το τρένο να εκτροχιαστεί. Μάλλον όμως είναι ήδη πολύ αργά. Κι όταν πιέζεις έναν άνθρωπο, ακόμα και τον πιο αγνό και τον πιο ήρεμο του κόσμου, και τον ταράζεις στην αδικία, κάποια στιγμή έρχεται η έκρηξη. Και αυτή πέφτει στα κεφάλια δικαίων και αδίκων: έκρηξη είναι, δεν μπορεί να ελεγχθεί και να οδηγηθεί προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Συγκλονιστική ταινία που δεν χάνεται με τίποτε! Και μάλλον για τον γράφοντα, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2017! Κι ας μην έχει ξεκινήσει καλά καλά ο τρίτος μήνας του τρέχοντος έτους!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Seven Films