Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Agnieszka Holland είναι παλιά στο κουρμπέτι. Η ταινία Pokot είναι η 16η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας στη μακρόχρονη ιστορία της. Και με αυτήν συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale. Η Holland έχει εντρυφήσει τα μάλα και στην τηλεόραση, μιας που έχει σκηνοθετήσει επεισόδια από σειρές όπως το περίφημο «The Wire», αλλά και τα πιο πρόσφατα «The Killing», «House of Cards» και «The Affair». Καθόλου αμελητέα ποσότητα λοιπόν!

Η υπόθεση: Η Γιανίνα Ντουσέικο ζει μια έντονη ζωή στην περιοχή της κοιλάδας του Κλόντσκο, σε ένα ορεινό χωριό κοντά στα σύνορα Πολωνίας και Τσεχίας. Είναι μια πολυάσχολη γυναίκα στα πρόθυρα της τρίτης ηλικίας: διδάσκει αγγλικά στο τοπικό σχολείο, είναι παθιασμένη αστρολόγος, δεν τρώει κρέας και τα έχει με τους λαθροθήρες αρχικά και με τους κυνηγούς γενικότερα. Τα γράμματα διαμαρτυρίας και καταγγελίας που στέλνει στις αρχές αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς της. Μια μέρα τα δύο της αγαπημένα σκυλιά εξαφανίζονται. Λίγες μέρες μετά ανακαλύπτει το πτώμα ενός γείτονα, κυνηγού, με πατημασιές ελαφιών γύρω από αυτό. Ακολούθως κι άλλα πτώματα ανδρών προκύπτουν στην περιοχή, όλα ανήκοντα σε κυνηγούς ή σε εκπροσώπους αρχών που τους στηρίζουν. Μήπως, όπως δείχνουν οι αρχικές ενδείξεις, αυτοί οι άνδρες δολοφονήθηκαν από άγρια ζώα; Ή μήπως κάποιος έχει ξεκινήσει βεντέτα εναντίον τους;

Η άποψή μας: Αυτό που αρχικά εντυπωσιάζει στη νέα ταινία της Holland είναι η κατασκευή. Η ταινία είναι κινηματογραφημένη άψογα, το μοντάζ είναι σούπερ, παθαίνεις πλάκα με τη διεύθυνση φωτογραφίας και η μουσική είναι το κάτι άλλο: όχι μόνο είναι εξαιρετικά γραμμένη αλλά συνοδεύει τις εικόνες και αλλάζει τόνο ανάλογα με το τι συμβαίνει επί της μεγάλης οθόνης. Από εκεί και πέρα έχουμε μια ταινία που είναι ταυτόχρονα, ένα θρίλερ με μπόλικη αγωνία και οικολογικές ανησυχίες, μια ιστορία με ντετεκτιβίστικη διάθεση και μπόλικο χιούμορ και ταυτόχρονα ένας φεμινιστικός ύμνος! Ναι, υπάρχει αρκετή αγριάδα σε όλο αυτό, η Holland όμως υπονομεύει το υλικό της με μπόλικο σαρκασμό, κι έτσι αυτό είναι λειτουργικό. Γιατί, αν πάρουμε της μετρητής όλα όσα συμβαίνουν, τότε το σενάριο βρίθει μεγαλοστομιών, κοινοτοπιών και διαθέτει έναν κεντρικό χαρακτήρα τόσο μεμπτό ηθικά με όσα κάνει, που είναι προβληματικός.

Η υστερία που βγάζει η Ντουσέικο (και όχι Ντουσένκο, όπως τη φωνάζουν πολλοί, κάτι που την εκνευρίζει) την φέρνει στα όρια του να μην τη γουστάρει το κοινό. Εντέλει, όμως, μέχρι που και... δικαιολογεί (μέχρι ενός σημείου, έτσι, μην τρελαθούμε) τις πράξεις της. Και είπαμε, σε αυτό παίζει βασικό ρόλο το χιούμορ της ταινίας. Σε κάποια στιγμή η Ντουσέικο βλέπει στο σπίτι του χήρου γείτονά της που τη γουστάρει κορνιζομένο το δίπλωμά του ως μέλος των Πολωνών ειδικών στο μάζεμα μανιταριών. Το τι λέει ο στόμας της σχετικά με αυτό και το τι σημαίνει για την Πολωνία γενικότερα, βγάζει πολύ γέλιο. Όπως η σκηνή όπου σε ένα πάρτι τραγουδάνε όλοι μαζί το «The House of The Rising Sun». Στο ίδιο πάρτι μασκέ η Ντουσέικο ντύνεται... κακός λύκος και ο εν λόγω γείτονας... Κοκκινοσκουφίτσα!

Δυνατή ταινία, που σπρώχνει τα πράγματα σε μια υπερβολή, η οποία προφανώς και δεν μπορεί να γίνει ηθικά αποδεκτή, δείχνει όμως το πρόβλημα της κακομεταχείρισης των ζώων από τον άνθρωπο. Στις αρχές της ταινίας θαρρείς πως βλέπεις μια παραλλαγή των «Πουλιών» του Χίτσκοκ! Η φύση εκδικείται λοιπόν. Έστω, μέσω τρελαμένων αντιπροσώπων της. Κι αυτά που λέει με φωνή off στο υπερβατικό, ονειρικό φινάλε η Ντουσέικο είναι αυτά που θέλουν και τη μεγαλύτερη προσοχή. Ο κύκλος της ανθρώπινης παρακμής κλείνει. Θα εμφανιστεί μια νέα γενιά που θα αρχίσει να παλεύει ξανά για ιδανικά. Και θα τα πάει καλύτερα. Ναι βρε Agnieszka μου, άντε, να έχουμε κάτι να περιμένουμε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Insyriated του Philippe Van Leeuw (Panorama) είναι μια ταινία μυθοπλασίας – ίσως η πρώτη – η οποία μιλάει για τη χαίνουσα πληγή της κατάστασης στη σύγχρονη Συρία με τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους υποστηρικτές του Άσαντ και τους αντάρτες υποστηρικτές των Isis. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Van Leeuw. Η προηγούμενή του, το «Le jour où Dieu est parti en voyage» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2009 και μιλούσε για τη γενοκτονία στη Ρουάντα...

Η υπόθεση: Σε ένα διαμέρισμα κάπου στη Συρία ενώ έξω μαίνεται πόλεμος, και ελεύθεροι σκοπευτές αλλά και βόμβες σκορπούν το θάνατο, η ενεργητική Ουμ Γιαζάν προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της. Έχει να αντιμετωπίσει βασικές ελλείψεις, όπως εκείνη του νερού. Κάθε έξοδος από το διαμέρισμα ισοδυναμεί με φλερτ με το θάνατο ενώ συχνές είναι και οι επισκέψεις ανδρών, που χτυπούν την αμπαρωμένη πόρτα του διαμερίσματος με θολές και σκοτεινές προθέσεις. Θα καταφέρουν να τη βγάλουν καθαρή κι αυτή τη μέρα; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις ακραίες καταστάσεις που θα βιώσουν; Και θα μπορέσει να επιστρέψει ο σύζυγός της Ουμ Γιαζάν, κάτι που προσδοκά με μεγάλη αγωνία;

Η άποψή μας: Ο τίτλος της ταινίας παίζει με το «infuriated», το να γίνεται κάποιος δηλαδή κάποιος έξω φρενών με τις καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει. Και βέβαια, με τη «Συρία» μέσα στον τίτλο τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Το σπίτι, ο τόπος ευτυχίας της οικογένειας τον παλιό καιρό γίνεται μια μεγάλη φυλακή. Κανείς δεν μπορεί να βγει από αυτήν γιατί έξω παραμονεύει ο θάνατος. Και κανείς δεν πρέπει να μπει σε αυτήν, όχι κάποιος που δεν ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια τουλάχιστον, καθότι μόνο περισσότερο κακό μπορεί να προκαλέσει. Το πρόβλημα με την ταινία του Van Leeuw είναι πως παρά τις καλές της προθέσεις και την προσπάθεια να (επι)κοινωνήσει στον υπόλοιπο κόσμο το θέμα της Συρίας, ο δημιουργός της όχι μόνον επιλέγει έναν πολύ ελλειπτικό τρόπο παρουσίασης από τη μια και από την άλλη σκιαγραφεί τους κακούς με όλα τα κλισέ αυτού του κόσμου. Και λέω «σκιαγραφεί» τους κακούς χωρίς ποτέ να τους κατονομάζει. Μα ποιοι είναι αυτοί οι κακοί τέλος πάντων; Θέτει μια σειρά από ηθικά διλήμματα που καταπιέζουν τον θεατή. Η σκηνή του βιασμού πχ είναι σκληρή μεν αλλά και γραφική ταυτόχρονα.

Εντάξει, καταλαβαίνουμε γιατί τη χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης. Μέσα στο διαμέρισμα – φυλακή, οι πολλοί μπορούν να προστατευθούν πίσω από κλειδωμένες πόρτες ενώ για τη σωτηρία των πολλών ένα μέλος θα βιώσει τα πάνδεινα. Είναι ηθικά σωστό; Μήπως η Ουμ Γιαζάν θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά; Η Hiam Abbass για άλλη μια φορά είναι εξαιρετική στο ρόλο της, όμως από την ταινία περιμέναμε περισσότερα. Και το γεγονός ότι κατά 90% όλη η δράση λαμβάνει χώρα στον περίκλειστο χώρο ενός διαμερίσματος το όλον θυμίζει θεατρικό. Over and out.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ξεκινήσαμε την ημέρα μας λοιπόν με μια από τις πιο προκλητικές και... ροζ αλλά και μωβ ταινίες που έχουμε δει γενικότερα! Τίτλος της: Pieles του 26χρονου (!) πρωτοεμφανιζόμενου Eduardo Casanova (Panorama Special). Σε παραγωγή του Álex de la Iglesia (του οποίου τη νέα ταινία επίσης θα δούμε στο Βερολίνο) ο πιτσιρίκος γύρισε μια ταινία 77 μόλις λεπτών, η οποία θα συζητηθεί πολύ και λογικά θα είναι η ταινία που θα χαρακτηρίσει ολόκληρο το φεστιβάλ.

Η υπόθεση: Η Σαμάνθα, η Κλαούντια, η Άννα, ο Κριστιάν διαφέρουν από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Αλλά διαφέρουν και μεταξύ τους. Τι τους ενώνει; Η παραμόρφωσή τους. Η Σαμάνθα έχει στη θέση του στόματος την κωλοτρυπίδα της και στη θέση της κωλοτρυπίδας της το στόμα της. Η Κλαούντια δεν είναι απλά τυφλή: δέρμα καλύπτει ολωσδιόλου την περιοχή των ματιών της. Η Άννα έχει το αριστερό μέρος του κεφαλιού της σαν να είναι λιωμένο. Και ο Κριστιάν θέλει να απαλλαγεί από τα πόδια του: θέλει να γίνει γοργόνος! Όλοι οι παραπάνω αλλά και άλλοι ακόμα ζουν κρυφά. Καθότι αναγνωρίζονται από τους «φυσιολογικούς» ως «φρικιά» σπάνια βγαίνουν έξω από εκεί που μένουν, για να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Κι αυτό επειδή μόλις γίνονται αντιληπτοί πέφτουν θύματα του χλευασμού και του ρατσισμού των υπολοίπων. Κι όμως, αυτό που θέλουν πάνω από όλα είναι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Όπως όλοι οι άνθρωποι...

Η άποψή μας: Πώς θα ήταν το «Freaks» του Tod Browning εν έτει 2017; Ε, αυτό έκανε ο σίγουρα ταλαντούχος αλλά έχων ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει τα ινδάλματά του, Eduardo Casanova. Ένα κιτς υπερθέαμα με ιδιαίτερη αισθητική και αλμοδοβαρική ματιά, που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο! Ή καλύτερα, αδιάφορο. Κι αυτό επειδή μάλλον πολλοί θα είναι εκείνοι που θα κατακρίνουν την ταινία για επικίνδυνη έκθεση ασχήμιας. Η αρχική σκηνή της ταινίας θυμίζει κάπως την αρχή του «Νυκτόβια πλάσματα». Μια γυναίκα που έχει περάσει την πρώτη της νιότη και πλησιάζει πολύ στο να χαρακτηριστεί γραία, εμφανίζεται ολόγυμνη, με ένα σώμα χοντρό, πληθωρικό, «άσχημο». Είναι ιδρωμένη και συνομιλεί με έναν άνδρα «φυσιολογικό». Της λέει ότι η γυναίκα του βρίσκεται στο νοσοκομείο και γεννάει το γιο του. Γιατί όμως συνομιλεί με την παράξενη γραία, που φοράει ροζ φουφούλα πάνω από το αιδοίο της; Γιατί παλεύει με τον εαυτό του; Καταλαβαίνουμε πως βρίσκεται σε ένα πορνείο για πελάτες με ιδιαίτερα γούστα. «Αυτό που πάω να κάνω είναι άθλιο. Είμαι βρώμικος», λέει ο πελάτης, που προσπαθεί να φύγει αλλά κάτι τον κρατάει εκεί. «Δεν είσαι εσύ βρώμικος» του λέει η τσατσά. «Ο κόσμος μας είναι βρώμικος». «Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν να πονούν». «Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να υποφέρουν».

Ο Casanova δεν χάνει ευκαιρία να παίξει με τις φοβίες ημών των... φυσιολογικών σχετικά με την παραμόρφωση. Αυτό που είναι επίτευγμά του είναι πως από ένα σημείο και μετά ως θεατής δεν βλέπεις «τέρατα», φρικιά, αλλά ανθρώπους με σάρκα και οστά που απλά θέλουν να αγαπηθούν. Μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, όμως, πολλοί θα είναι οι θεατές που θα την έχουν... κάνει από την αίθουσα. Ας είναι. Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Οι πολλές ιστορίες διαπλέκονται μεταξύ τους και στο τέλος δεν μπορούμε παρά να έχουμε ένα χάπι εντ ολκής! Όλοι μα όλοι βρίσκουν το ταίρι τους. Παραμορφωμένοι με παραμορφωμένους, παραμορφωμένοι με μη παραμορφωμένους, μη παραμορφωμένοι με μη παραμορφωμένους. Αγάπη ρε πούσις. Αγάπη μόνο. Τα διαπιστευτήριά του τα έδωσε ο μικρός. Κάποιες σκηνές του εντυπωσιάζουν: μα έντονα ροζ διαμάντια στη θέση των ματιών; Κάποιες σκηνές είναι απλώς κακόγουστες: τα εν λόγω διαμάντια κολυμπάνε στα σκατά, καθώς βγαίνουν από τον κώλο μιας πάνχοντρης πελάτισσας της Λάουρα, που της τα κλέβει, επειδή δεν έχει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εστιατορίου της.

Κάποιες ιδέες είναι σούπερ γουάου: στα φαρδιά και διάφανα τακούνια μιας παραμορφωμένης, αν θυμάμαι καλά, κολυμπάνε ψαράκια, καθώς τα τακούνια έχουν νερό! Εν πάση περιπτώσει, πολλά είπαμε και η συνέχεια επί της μεγάλης οθόνης (αν αγοραστεί η ταινία για διανομή στην Ελλάδα)...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

67η Berlinale: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου
Βερολίνο, θα τα πούμε του χρόνου!

Πάντα στο τέλος ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ η κούραση συσσωρεύεται. Θα διαβάζετε τώρα μερικοί και θα σκέφτεστε: «Ποια κούραση ρε Γιαχουστίδη; Στα γούστα είσαι όλη την ώρα. Βλέπεις διασήμους, συναναστρέφεσαι με γκομενάκια, πας από πάρτι σε πάρτι και βλέπεις ταινίες. Τι κούραση μας τσαμπουνάς;». Η αλήθεια είναι ότι δεν σηκώνουμε τσιμεντογωνίες ούτε ρίχνουμε μπετά ούτε είμαστε όλη τη μέρα στο χωράφι για να μαζεύουμε φράουλες ξέρω 'γω, αλλά, ρε παιδιά, πως να σας πείσω: και το να βλέπεις ταινίες με ρυθμό πολυβόλου γίνεται κάποια στιγμή απωθητικόν! Τα περί γκομενακίων δε και πάρτεων, ξεχάστε τα. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπας! Όπως τα λέγαμε και με τον Γιώργο Παπαδημητρίου στην ανάπαυλα του ΠΑΟΚ – Σάλκε, όπου τα ρουφήξαμε τα τρία μας γκολάκια, υπάρχει και ο ψυχολογικός παράγοντας. Ιδίως όταν βλέπεις καμιά παπαριά στις κλειστές αίθουσες, σε πιάνουν και τα υπαρξιακά σου: «Η ζωή είναι εκεί έξω», «Και γιατί να μην ψάξω πρόσκληση για κανά πάρτι», «Και γιατί βλέπω τώρα αυτήν τη μαλατσία», «Και γιατί δεν πάω σε μουσεία, σε όπερες, να βολτάρω βρε αδελφέ». Να, τέτοια.

Όλη αυτή η εισαγωγή, τώρα, γίνεται, για να δικαιολογήσω γιατί άργησα τόοοοοοσο πολύ να στείλω την τελευταία ανταπόκριση. Εδώ, δόθηκαν τα βραβεία (τα παραθέτουμε συνοπτικά στο τέλος του κειμένου) κι εμείς ακόμα δεν στείλαμε την τελευταία ανταπόκριση! Ας είναι. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Κάλιο αβγά παρά πουρέ. Ιδού λοιπόν τι είδαμε πριν αποχωρήσουμε από τη γερμανική πρωτεύουσα. Που, για να πω την αμαρτία μου, φέτος είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτά που είδα. Περιορίστηκαν οι παπαριές και είδα και πολύ καλό πράγμα. Τελικά, η καλή προετοιμασία αποδίδει καρπούς – ισχύει και στο ποδόσφαιρο!!!

89th Academy Awards: Final Predictions (B)
West Coast Story

Για τους αποκλειστικής οσκαρικής απασχόλησης η τελευταία εβδομάδα πριν την Απονομή είναι παραδοσιακά η κούρσα μιας ανάσας που βίαια συγκρατεί βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, ο καιρός γαρ εγγύς. Όχι για μένα. Απήλαυσα την ενιαύσια καταβύθιση στις αποδιοπομπαίες κατηγορίες, ξενόγλωσσα, ντοκουμεντέρια μικρά/μεγάλα, ανιμέσια μικρά/μεγάλα και λάιβ άκτιον σόρτ. Γίνονται πράγματα που λέει και η Βάνα και ουδείς παίρνει χαμπέρ. Μην ερυθριάς Έλληνα, ουδέ εις την Εσπερία καλά-καλά τα βλέπει κανείς. Αυτές είναι οι απρόβλεπτες μαντεψιές, περισσότερο από άγνοια ακόμη και της τρανής πλειονοψηφίας των επαϊόντων ναούμ. Τιμής ένεκεν θα πάρω αμπάριζα και άνευ αμπεμπαμπλόμ θα δώκω περσπέκτιβ τώρα:

Best Foreign Language Film

Μέχρι προ δυο εβδομάδων το γερμανικό Toni Erdmann (ήδη στα σκαριά το ρημέικ με Nicholson-Wiig) εθεωρείτο άχαστο. Με το που μπανάρησε εφτά μουσουλμανικές χώρες ο Τράμ-π ανέβηκε στον αφρό το ιρανικό The Salesman του Asghar Farhadi ο οποίος δε θα παραβρεθεί διαμαρτυρόμενος με δήλωση που η λιμπεροφωλιά του Χόλυγουντ υποδέχθηκε με αλαλαγμούς ενθουσιασμού. Σημειώσατε 2 λοιπόν. Εξόν κι αν είσθε μερακλήδες προκρίνοντας το σουηδικό A Man Called Ove, υποψήφιο και για Μαλλί + Μέηκαπ.

Best Documentary

To OJ: Made in America είναι αυτό που λένε ποντάρησε το σπίτι σου και δε θα χάσεις. Εκπληκτική χρονιά για το μαύρο στοιχείο (sic) με δυνατούς συναγωνιστές το I Am Not Your Negro (που έχει μομέντουμ ακριβώς τώρα) και το 13th της αδικημένης (Selma) Ava DuVernay.

Best Documentary Short

Με τη Συρία να κυριαρχεί θεματολογικά πιάνοντας τριπλό στασίδι στην κατηγορία (+ το Fire At Sea στην αμέσως αποπάνω) θεωρώ πως από εδώ θα αλιευθεί νικήτρια, παρά το φαβορί Joe’s Violin με το γνωστό μποτίβο του επιζώντα Ολοκαυτώματος. Το μυαλό λέει White Helmets, με ένα πλάνο από τα ελάχιστα (από τα εκατομμύρια θέασης) που με έχουν στοιχειώσει, της ομάδας διάσωσης βομβαρδιζομένων να ανασύρει βρέφος μιας εβδομάδας από τα συντρίμμια. Η καρδιά λέει Δάφνη Ματζιαράκου (4.1 Miles) που παρότι κάνει μπαμ ως αδούλευτη καταγραφή δευτεροετούς σχολής δημοσιογραφίας (που είναι, με καθηγητή μάλιστα τον συνυποψήφιό της Dan Krauss του Extremis, περί ευθανασίας ετοιμοθάνατων νοσηλευόμενων αυτό) διαθέτει ατόφιο Μυτιληνιό ηρωισμό και θαλερή επιχειρηματολογία υπέρ της υποδοχής προσφύγων.

Best Animated

Στα δικά μου μάτια η Zootopia είναι πανύψηλα στο τοπ της χρονιάς ανεξαρτήτως κατηγορίας. Το Kubo and the Two Strings έχει και την ανέλπιστη υποψηφιότητα στα Ειδικά Εφφέ (όπου εύκολα θα επικρατήσει το θαυμάσιο στο είδος του The Jungle Book) κι αυτό του δίνει ώθηση. Όπου συναντήθηκαν βραβευτικώς η Zootopia έδειξε χαρακτήρα πρωταθλήτριας.

Best Animated Short

Στην προβολή του Finding Dory θυμάμαι ανεξίτηλα το μικρό γλαρόνι Piper και την χαριτωμένα αγωνιώδη προσπάθειά του να αναμετρηθεί με τα κύματα. Αυτόματα στο μυαλό μου η μιάμιση άνυδρη δεκαετία χωρίς στεφάνι στην κατηγορία για την Pixar έλαβε τέλος. Διπλή υποψηφιότητα για το στούντιο με το γουεστερνικού ύφους Borrowed Time ενώ δε λείπει το καναδικό στοιχείο του αβάνγκάρντ Blind Vaysha, το πιο ενήλικο σχέδιο Pear Cider & Cigarettes και η VR πρωτοπορία του Pearl.

Best Live Action Short

Είναι η κατηγορία για την οποία ακούστηκαν παράπονα για χαμηλή εσοδεία εφέτος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα εισόδου στην πεντάδα του Silent Nights (Δανία) υπό την μπαγκέτα του δις οσκαρούχου εδώ Kim Magnuson. Μπανάλ λαβ στόρυ δανής ακτιβίστριας με Γκανέζο μετανάστη. Ευτυχώς στον αντίποδα βρίσκεται το Ennemis Intérieurs του πρωτάρη Selim Azzazi (με ένσημα στον Ήχο και συνεργασία με Jeunet) ο οποίος παίζει με την ένταση μιας ουσιαστικά σκηνής συνέντευξης/ανάκρισης Αλγερινού μετανάστη που επιθυμεί γαλλική υπηκοότητα καθώς τον εμπλέκουν σε ιστορία σπείρας ισλαμιστών τρομοκρατών. Εύλογη μαντεψιά για τη νίκη.

Κούρσες – Κλειδιά

Με δεδομένη τη σκούπα του La La Land (μετράω 9 και έχω ταβάνι 11) η μάχη για το πρωτότυπο σενάριο είναι πυξίδα για τον τελικό του προορισμό στην 89η Απονομή. Το Manchester by the Sea μοιάζει καθολικώς νόκαουτ, με το Fences να κερδίζει στη στροφή (SAGs) το ιστορικό τρίτο άγαλμα του Denzel + το καραμπινάτο πρώτο της Viola. Τελευταία ελπίς το σενάριο που αν πάθει κι αυτό La La πάμε για καταστάσεις Τιτανικού. Το Moonlight θα είναι ευτυχές με το combo διασκευασμένο σενάριο + υποστηρικτικός ανδρικός ρόλος ενώ το Hacksaw Ridge (έμπαινε Mel!) θα απειλήσει σε Μοντάζ+ Ήχους όπου ολόψυχα εύχομαι επιτέλους νίκη του Kevin O’Connell των είκοσι μιας (21) υποψηφιοτήτων. Η Jackie πλειοδοτεί για τα Κοστούμια αν και η καρδιά του La La χτυπά ελληνικά (γούρια είναι αυτά) ενώ το κορυφαίο Arrival κινδυνεύει να μείνει εκτός νυμφώνος με 0/8. Μακρινός ο στόχος νίκης σε διασκευασμένο σενάριο και φωτογραφία. Τέλος οι late bloomers Hidden Figures και Lion (Harvey Weinstein) μάλλον θα μείνουν από λάστιχο με ύστατη έκπληξη τον Dev Patel (Lion) στο υποστηρικτικό ανδρικό ρόλο.

Εύχομαι ολόψυχα καλά και άγια Όσκαρς. Θαμέβρεις να σχολιάζω live στο twitter (@TakisGaris) όπως πάντα παράλληλα με τον καρντάσιαν zerVo (@Moviesltd). Ακολουθούν πρόβλεψες:


Μέρος 1ο

gaRis

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Centaur του Aktan Arym Kubat από το Κιργιστάν (Panorama) είναι από εκείνες τις ταινίες που τις βλέπεις και, τελειώνοντας, νιώθεις καλύτερος άνθρωπος! Να σημειώσουμε εδώ ότι μεταξύ των παραγωγών της ταινίας είναι και ο Θανάσης Καραθάνος.

Η υπόθεση: Σε ένα χωριό, στα βουνά έξω από το Μπίσκεκ, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν, ζει ο Κένταυρος. Είναι το παρατσούκλι ενός ανθρώπου που επί χρόνια ήταν ο μηχανικός προβολής στο σινεμά του χωριού. Και είναι το παρατσούκλι του επειδή του αρέσουν πολύ τα άλογα, να καλπάζει μαζί τους. Τόσο ώστε να κλέβει όποτε του δίνεται η ευκαιρία πανάκριβα άλογα – δρομείς, να τα ιππεύει για μια νύχτα και να τα αφήνει μετά ελεύθερα. Είναι παντρεμένος με μια κωφάλαλη γυναίκα που τον αγαπάει κι είχε έναν πιτσιρικά γιο που ενώ μπορεί να μιλήσει, αρνείται. Κατά τα άλλα, δεν συμβαίνουν και πολλά άλλα στο χωριό. Κουτσομπολιό, αγροτικές εργασίες, συλλογικό χτίσιμο σπιτιών και άνοδος του ισλαμισμού αποτελούν την καθημερινότητα. Η συμπάθεια που δείχνει ο Κένταυρος σε μια χήρα και τα κρούσματα κλοπής αλόγων για τα οποία αρχικά δεν κατηγορείται ως υπεύθυνος, οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδους ατραπούς...

Η άποψή μας: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατάει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του Κένταυρου, έχοντας συνυπογράψει και το σενάριο. Σοφή επιλογή, καθώς έχει τη φάτσα και το ταμπεραμέντο να παίξει τον δυνατό αυτό χαρακτήρα. Όπως λέει και μια παροιμία από το Κιργιστάν «Τα άλογα είναι τα φτερά των ανθρώπων». Γι' αυτό και κάθε φορά που ιππεύει κάποιο άλογο που κλέβει, ανοίγει τα χέρια του διάπλατα καλπάζοντας, μοιάζοντας με τους μυθολογικούς Κενταύρους αλλά και με τον... Kevin Costner από το «Χορεύοντας με τους λύκους»! Ο Κένταυρος είναι δυσαρεστημένος με τους συγχωριανούς του αρχικά και με τους συμπατριώτες του γενικότερα. Έχασαν την επαφή που είχαν με τα άλογα (όντας επί αιώνες ένας νομαδικός λαός), αστικοποιήθηκαν και ξέχασαν να πετούν! Η αλληγορία της ταινίας είναι ολοφάνερη. Μαζί με το βόλεμα στα σπίτια, οι Κιργίσιοι, χάνοντας την επαφή με τα άλογα, με τη φύση, άφησαν χώρο για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό να θριαμβεύσει. Στο φινάλε αποκαλύπτεται πως ο χώρος θρησκευτικής λατρείας, το τζαμί σαν να λέμε του χωριού, ήταν ο παλιός κινηματογράφος! Εκεί όπου μεταξύ ινδικών υπερθεαμάτων του Μπόλιγουντ, ο Κένταυρος προέβαλε και ταινίες με... άλογα!

Πραγματικά όμορφη ταινία, με τρομερά λειτουργική σκηνοθεσία, άψογες ερμηνείες, γυναίκες πέρα από την πρώτη νιότη τους που δείχνουν αγέρωχες και με βλέμμα και πρόσωπο αντίστοιχα μιας ομορφιάς που απλά παλιώνει και δεν αλλοιώνεται, δυνατά νοήματα (εδώ, το οικολογικό θέμα στη σκηνή ξεσπάσματος του Κενταύρου όταν ο αδελφός του τον ρωτάει γιατί κλέβει άλογα, είναι μεν συγκινητικό αλλά και λίγο αφελές – μικρό το κακό), χιούμορ (το τι κάνει ο Κένταυρος στις χήνες που χρησιμοποιεί ένας ιδιοκτήτης αλόγου για συναγερμό, όπως στη Ρώμη, πρέπει να το δείτε) και ένα φινάλε δραματικό, υπέροχο και πάλι φορτωμένο ιδεολογικά και συμβολικά. Δεν ξέρω αν κάποια εταιρία φέρει την ταινία ποτέ στην Ελλάδα, αλλά πραγματικά, αν σας δοθεί η ευκαιρία, να τη δείτε.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Hostages του Rezo Gigineishvili (Panorama Special) είναι μια συμπαραγωγή Ρωσίας, Γεωργίας και Πολωνίας. Βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα το 1983 στην πρώην ΕΣΣΔ. Μια ιστορία που ακόμα και σήμερα φαίνεται να είναι μια πληγή η οποία δεν λέει να κλείσει. Αυτή είναι η 5η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Gigineishvili και η πρώτη που δεν είναι κωμωδία. Και οι εντυπώσεις που μας άφησε είναι ανάμικτες...

Η υπόθεση: Μπατούμι, Γεωργία, 1983. Μια ομάδα νεαρών κάνει μπάνιο στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας έως ότου μια στρατιωτική περίπολος τους αναγκάζει να βγουν από το νερό. Στις 11 η ώρα ξεκινάει η απαγόρευση – έτσι λέει ο κανονισμός, τους λέει ένας από τους στρατιώτες της περιπόλου. Η παρέα των νεαρών καπνίζει αμερικάνικα τσιγάρα, ακούει Beatles, διασκεδάζει «δυτικά». Δομείται από γιατρούς, ηθοποιούς, έναν παπά στα σπάργανα και τους Άννα και Νίκα, που είναι έτοιμοι να παντρευτούν. Στόχος τους: να το σκάσουν από την ΕΣΣΔ και να πάνε στην Τουρκία. Πώς θα το καταφέρουν; Αμέσως μετά το γάμο, θα ανεβούν στο αεροπλάνο για την Τιφλίδα και θα κάνουν αεροπειρατεία. Μόνο που τα πράγματα δεν θα πάνε έτσι όπως τα είχαν σχεδιάσει. Και η παράτολμη κίνησή τους θα οδηγήσει σε μια εθνική τραγωδία...

Η άποψή μας: Μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που καλείται να απαντήσει ένας κομουνιστής είναι η εξής: «ε, αφού περνούσαν τόσο καλά στον κομουνισμό, γιατί όλοι ήθελαν να φύγουν και να πάνε στη δύση;». Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι πειστική. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε πως τη δεύτερη φορά τα λάθη του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θα επαναληφθούν! Στην ταινία μας τώρα. Ο σκηνοθέτης γυρίζει την ταινία με χαρακτηριστικά καθαρά φεστιβαλικά. Θέλω να πω, φανταστείτε τι χολιγουντιανή ταινία θα προέκυπτε με βάση πραγματικό γεγονός και αεροπειρατεία! Ε, εδώ, ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει (έστω και ελλειπτικά) τα πρόσωπα πίσω από το συμβάν, να εμβαθύνει, να εξηγήσει, να ερμηνεύσει. Μας δείχνει την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα στη Γεωργία εκείνη την εποχή. Πολλοί από τους νέους καταπιεζόταν από την κατάσταση στη χώρα τους και επιθυμούσαν ελευθερία, χωρίς να φοβούνται ανά πάσα ώρα και στιγμή την εμφάνιση κάποιου πράκτορα της KGB, που θα τους έκανε τη ζωή δύσκολη.

Ο Gigineishvili χτίζει την ταινία του μεθοδικά, με υπομονή, παίρνει το χρόνο του, δεν εκβιάζει καταστάσεις. Το... κακό είναι πως η ταινία διαθέτει μόνο δύο σκηνές που πραγματικά είναι σπουδαίες. Η μία είναι η σκηνή του γλεντιού του γάμου, όπου ο σκηνοθέτης δίνει ρέστα με την κίνηση της κάμερας και τη χρήση εξαιρετικής μουσική. Και η άλλη είναι η σκηνή της αεροπειρατείας, σκηνή που βγάζει μπόλικο ρεαλισμό, ένταση, αψάδα. Ενδιαφέρουσα ως θέμα η ταινία, που θα της έπρεπε διαφορετική κινηματογραφική αντιμετώπιση.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Es war einmal in Deutschland... (Berlinale Special Gala) μεταφράζεται ως «Ήταν κάποτε στη Γερμανία...», ο αγγλικός τίτλος της ταινίας όμως είναι «Bye Bye Germany». Είναι η φράση που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι πρωταγωνιστές της ταινίας και κατά πως φαίνεται τη χρησιμοποιούσαν όλοι οι Εβραίοι που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και είτε βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη Γερμανία είτε επέστρεψαν εκεί, μιας που ήταν η πατρίδα τους, μετά την απελευθέρωσή τους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από τα μέρη στα οποία κρύβονταν... Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Sam Garbarski, ο άνθρωπος που 10 χρόνια πριν, και πάλι εδώ στο Βερολίνο, μας είχε προσφέρει μια από τις πιο διασκεδαστικές κινηματογραφικές εμπειρίες με το «Irina Palm», όπου πρωταγωνιστούσε η Marianne Faithfull!

Η υπόθεση: Φρανκφούρτη, 1946. Ο Νταβίντ Μπέρμαν είναι ένας νεαρός πρώην έμπορος, ο οποίος προσπαθεί να στήσει μια προσοδοφόρα επιχείρηση στα ερείπια μιας χώρας γονατισμένης από τον πόλεμο. Όντας Εβραίος, έχει γλυτώσει στο παρά τσακ από του χάρου τα δόντια και το μόνο που θέλει είναι να βγάλει αρκετά χρήματα και να φύγει από τη χώρα με προορισμό την Αμερική. Βρίσκει μερικούς συνοδοιπόρους, Εβραίους, που επίσης γλύτωσαν από το θάνατο και στήνουν μια μπίζνα πώλησης σεντονιών και πετσετών, η οποία αποδεικνύεται αρκούντως προσοδοφόρα. Όμως, τα πράγματα γενικώς δεν πάνε καλά για τον Νταβίντ. Μια Αμερικανίδα γερμανικής και εβραϊκής καταγωγής, μέλος του αμερικάνικου στρατού, τον ανακρίνει. Θέλει να μάθει πως ο Νταβίντ κατόρθωσε να επιβιώσει και αν τελικά ήταν συνεργάτης των Ναζί...

Η άποψή μας: Συγκρίνοντας τη συγκεκριμένη ταινία με την προηγούμενη ταινία στην οποία αναφερθήκαμε στη σημερινή μας ανταπόκριση, το «Django», μπορούμε με ευκολία να πούμε πως ενώ τούτη σκηνοθετικά, από άποψη φωτογραφίας, από άποψη παραγωγής, υπολείπεται σε σχέση με τη γαλλική, εντέλει κερδίζει με μεγαλύτερη ευκολία τον θεατή. Κι αυτό γιατί έχει ένα πιο καλογραμμένο σενάριο και επειδή αυτά που λέει τα λέει με... χιούμορ! Ναι, ξέρω, ταινία για το Ολοκαύτωμα, έστω, μετά το πέρας του και σε κάνει να γελάς; Γιατί όχι; Αν ο δημιουργός καταλαβαίνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο αστείο και τη γελοιοποίηση, όλα καλά. Κι εδώ έχουμε τέτοια περίπτωση.

Ο βασικός ήρωας της ταινίας, ο Νταβίντ, είναι ένας «ψυχαγωγός». Αυτά που λέει στην... ανακρίτρια του στα διαδοχικά ραντεβού τους είναι... απίστευτα! Επέζησε επειδή ήξερε να λέει ανέκδοτα! Κι όχι μόνον αυτό: ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης εκτιμούσε τόσο πολύ τα αστεία του ώστε τον έστειλε στο Obersalzberg, στο καταφύγιο του Χίτλερ! Κι αυτό επειδή ενώ ο Χίτλερ τα ήξερε όλα (όπως διατείνεται ο αξιωματικός) δεν ήξερε να λέει αστεία! Οπότε, στην επικείμενη συνάντησή του με τον... χωρατατζή Μουσολίνι, χρειαζόταν να πει και ο ίδιος αστεία. Και χρειαζόταν κάποιον για να τον διδάξει πώς λέγονται. Όσα λέει ο Νταβίντ κατά τη διάρκεια των ιδιαίτερων ανακρίσεων είναι απίστευτα! Και εμμέσως ο Garbarski κάνει το σχόλιό του για το ίδιο το σινεμά! Τη μυθοπλασία! Ο Νταβίντ λέει πως αν τελικά συναντούσε τον Χίτλερ (δεν τον συνάντησε, αν δείτε την ταινία θα δείτε γιατί) είχε καταστρώσει σχέδιο να τον δολοφονήσει! Αλήθεια ή ψέμα; Τι σημασία έχει; Κάποια στιγμή λέει ο Νταβίντ: «χρειαζόμαστε τα ψέματα γιατί διαφορετικά η ζωή είναι αβίωτη». Άδικο έχει; Όταν κάποια στιγμή λέει την πάσα αλήθεια στην ανακρίτριά του (η σχέση τους έχει ενδιαφέρον και... εξέλιξη) καταλαβαίνεις τον πόνο που βίωσε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Τη φρίκη. Το μαρτύριο. Να κάνεις τον γελωτοποιό για να σώσεις τη ζωή σου. Τραγική ειρωνεία, έτσι;

Όμορφη ταινία, που έκανε πολλούς Γερμανούς να γελάσουν στην αίθουσα με τα πετυχημένα αστεία της. Ο Moritz Bleibtreu στον κεντρικό ρόλο είναι άψογος, όλοι οι ηθοποιοί είναι πολλοί καλοί, γενικώς μια ενδιαφέρουσα ταινία, που στη Θεσσαλονίκη θα έπαιρνε και πολύ χειροκρότημα ή στις Κάννες ξέρω'γω. Στο Βερολίνο είμαστε παιδιά όμως, ας μην το ξεχνάμε αυτό...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Fifty Shades Darker	UIP	2	114	33.869	191.399
2	John Wick: Chapter 2	Spentzos Films	1	34	14.335	14.335
3	The LEGO Batman Movie	Tanweer	2	103	12.165	36.512
4	Manchester By The Sea	Feelgood Ent.	1	8	9.356	9.356
5	A Cure For Wellness	Odeon	1	34	6.166	6.166
6	Split	Odeon	4	29	5.925	116.797
7	Neruda	Strada Films	2	12	5.822	19.918
8	La La Land	Odeon	9	27	4.668	178.730
9	The Space Between Us	Odeon	2	22	3.991	10.817
10	Rings	UIP	3	25	3.857	59.517

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

89th Academy Awards: Final Predictions (Α)
Άνοιξε Τα Μάτια

Ιδέα-Τέχνασμα: Θα δώσω άψε-σβήσε συνολική εικόνα επικείμενων βραβεύσεων για να με ξεφορτωθούν οι αφελείς. Here’s to the fools that dream που εν έτει 2017 θεωρούν τα όσκαρς αριστεία προόδου και “Achievement in…”. To έπραξα από το 1986 μέχρι πέρσι. Όχι πια. Αιτία το τρισκατάρατο πρεφερένσαλ μπάλοτ. Η γελοιότητα του να βγαίνεις νικητής με ένα σενάριο μοναχά (Spotlight). Πρόσεξε ότι με την επαναφορά του συστήματος στα 2009 το The Hurtlocker πλειοδοτεί με 6 χρυσά σύνολο. Πρέπει να οπισθοδρομήσεις στο Gone With The Wind για να πιάσεις τα 8. Εφέτο λοιπόν το La La Land θα σαρώσει, αγγίζοντας τον διψήφιο αριθμό των 10 νικών του West Side Story (βραβευτικώς ναυαρχίδα των μιούζικαλς). Πέτα μου ένα καφάσι ντοματοπελτέδες αν υπάρξει έτερη ταινία που θα σταυρώσει έστω 3. Manchester και Moonlight στο ασσόδυο. Τι άλλο θες να μάθεις για να τελειώνω μαζί σου; Έχω αλήθειες σοβαρές να πω, δεν υπάρχει χρόνος και διάθεση για τουητερο -φέις διαλογισμούς και αλφάδια τεχνικής και ποιότητας. Το μόνο που επικρατεί εντέλει είναι το νικηφόρο της Sally Field “τώρα πια ξέρω ότι στ' αλήθεια σας αρέσω». Χαίρετε εσείς - δώστε βάση στην πενιά οι πιστοί αποδέλοιποι.

Στις 24 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2017 οι AMPA(δε)S έκαμαν την ακόλουθη μοιρασά (δε συνυπολογίζω τους μικρομηκάδες):

La La Land (14 nominations)

Arrival (8 nominations)

Moonlight (8 nominations)

Hacksaw Ridge (6 nominations)

Lion (6 nominations)

Manchester by the Sea (6 nominations)

Hell or High Water (4 nominations)

Fences (4 nominations)

Hidden Figures (3 nominations)

Jackie (3 nominations)

Deepwater Horizon (2 nominations)

Fantastic Beasts and Where to Find Them (2 nominations)

Florence Foster Jenkins (2 nominations)

A Man Called Ove (2 nominations)

Moana (2 nominations)

Rogue One: A Star Wars Story (2 nominations)

Allied (1 nomination)

Captain Fantastic (1 nomination)

Doctor Strange (1 nomination)

Elle (1 nomination)

Fire at Sea (1 nomination)

Hail, Caesar! (1 nomination)

I Am Not Your Negro (1 nomination)

Jim: The James Foley Story (1 nomination)

The Jungle Book (1 nomination)

Kubo and the Two Strings (2 nominations)

Land of Mine (1 nomination)

Life, Animated (1 nomination)

The Lobster (1 nomination)

Loving (1 nomination)

My Life as a Zucchini (1 nomination)

Nocturnal Animals (1 nomination)

O.J.: Made in America (1 nomination)

Passengers (2 nominations)

The Red Turtle (1 nomination)

The Salesman (1 nomination)

Silence (1 nomination)

Star Trek Beyond (1 nomination)

Suicide Squad (1 nomination)

Sully (1 nomination)

Tanna (1 nomination)

13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi (1 nomination)

13th (1 nomination)

Toni Erdmann (1 nomination)

Trolls(1 nomination)

20th Century Women (1 nomination)

Zootopia (1 nomination)

Η αποπάνω λίστα ολίγιστα λέει. Διέ τώρα την κατανομή ανά στουντιακή διανομή:

Lionsgate (26 nominations)

Paramount (18 nominations)

A24 (10 nominations)

The Weinstein Company (6 nominations)

Amazon Studios (7 nominations)

Walt Disney (7 nominations)

CBS Films (4 nominations)

20th Century Fox (4 nominations)

Sony Pictures Classics (4 nominations)

Warner Bros. (4 nominations)

Focus Features (4 nominations)

Fox Searchlight (3 nominations)

Sony Pictures Releasing ( 2 nominations)

Nordisk Film/Music Box Films (2 nominations)

Universal (1 nomination)

Magnolia Pictures (1 nomination)

Netflix (1 nomination)

ESPN Films (1 nomination)

The Orchard (1 nomination)

Kino Lorber (1 nomination)

Bleecker Street (1 nomination)

GKids (1 nomination)

HBO Documentary Films and Kunhardt Films (1 nomination)

Lightyear Entertainment (1 nomination)

Μόλις cineδητοποιήσεις τι παίζεται θα μπορέσεις να ακολουθήσεις το τρενάκι του σκεπτικού. Με μια μόνη ματιά διαπιστώνεις ότι τα παραδοσιακά κάστρα Fox - Focus - Sony, ίσαμε τον μέγα Χάρβη (TWC, αποκλειστικά με τις 6 του Lion) κλείνουν το γόνυ σε νέους πλέηας. Στην κορυφή με 26 τεμάχια η Lionsgate (η οποία μοιράζεται τα 4 με τη CBS για το Hell or High Water). Πλάκα με κάνεις φιλαράκι; Ναι μπρε σε λέω ρε καρντάση κοίτα κυρίως La La Land (14) και Hacksaw Ridge (6). Κατά πόδας η Paramount με 18 και κορωνίδες τα Arrival (8) και Fences (4). Έπεται με 10 η A24 με Moonlight (8) και The Lobster (1) - 20th Century Women (1). Νάτη πετιέται η Amazon με 7 (τσέκαρε τα 6 του Manchester). Αρχίζεις να συμμετέχεις νοερά στην οσκαρική κούρσα. Όπου η παραγωγή το άτι και ο awards strategist ο jockey. Θες το με ποδοσφαιρικούς όρους; Μπορεί να παίξει το ίδιο καλά η ομάδα όταν διέρχεται διοικητική κρίση; Γκουγκλάρησε τι συνέβη με την παραίτηση του CEO της Paramount την περασμένη εβδομάδα. Θα μου πεις 5ος κατά σειρά το τελευταίο διάστημα στο στουντιακό κουρμπέτι – ο κλάδος είναι οικτρά ανταγωνιστικός. Εσύ μείνε με τον κότινο. Κοιμήσου όρθιος και πλήρωνε ξενοδοχείο.

Κάτι σου ψέλλισα πέρσι μετά την Απονομή. Ανέφερα δυο ονόματα κλειδιά, αρχι-ιέρειες της οσκαρικής διαπλοκής. Cynthia Swartz η πιο παλιοσειρά και το νέο γκανιάν η Lisa Taback. Τι πουσάρουν αυτή την ώρα; H μια το Fences και η άλλη το La La Land. Στο κάνω πιο λιανά. Ποια είναι η μόνη (αλλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ως ανατροπή) οσκαρική νίκη της Liongate ως τα σήμερα; To Crash. To pr του The Dart Group. Δηλαδή Amanda Lundberg και…Cynthia Swartz. Tα ίδια κορίτσια της Miramax στο κόλπο γκρόσo του Shakespeare In Love. Όσο για τη Lisa (Taback), εννοείται πως θα το κάνει κι αυτό κορνίζα (La La Land) δίπλα ακριβώς στο Spotlight. Αγαπητοί David Pollick (της Ginsberg - Libby βλ. Manchester by the Sea) και Lea Yardum (Paramount) έχετε ένα κοινό σημείο με τη Χίλαρι: You Have been Trumped.

to be continued...

gaRis

...you can check out anytime you like, but you can never leave!

του zerVo (@moviesltd)

Αφού έχει βγει σώος, μα όχι αβλαβής, ο ήρωας μας από την σύγκρουση του αμαξιού που τον γυροφέρνει στα στροφιλίκια του λόφου, όπου στην κορυφή του βρίσκεται το μυστηριώδες κέντρο αποκατάστασης που ερευνά, με καλοφτιαγμένο στα CGI τάρανδο, μεταφέρεται για τις πρώτες βοήθειες στην κλινική του συγκεκριμένου κτιρίου, όπου ξυπνά από λήθαργο διαρκείας ρωτώντας την νοσοκόμα, πόσο ακριβώς εκείνος διήρκεσε. Τρεις ημέρες του απαντά εκείνη, τρία εικοσιτετράωρα βρισκόταν σε αφασία. Κάπου δυόμισι ώρες μετά αυτή την σκηνή κι ενώ η ταινία A Cure For Wellness επιτέλους έβαλε τελεία και παύλα στην λογοδιάρροια της, μπορώ να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθανόταν ο τραυματίας, χάνοντας κυριολεκτικά τον χρόνο του!

Ένα αινιγματικό χειρόγραφο μήνυμα από τον τον διευθύνοντα σύμβουλο, Πέμπροκ, μπράντας της Γουόλ Στριτ, πως έχει αποφασίσει να παραμείνει εσώκλειστος στο σπα της Κεντρικής Ευρώπης όπου νοσηλεύεται και δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ του πια στην Νέα Υόρκη, θα αναστατώσει τους στενούς συνεργάτες του, που θα θελήσουν να λύσουν άμεσα το πρόβλημα. Στέλνοντας στην απόμερη γωνιά της Ελβετίας, όπου στεγάζεται το παράξενο αυτό ίδρυμα, το νεαρό και φιλόδοξο στέλεχος της εταιρείας Λόκχαρτ, να εντοπίσει το αφεντικό του και τάχιστα να τον πείσει να γυρίσει στα καθήκοντα του που τον περιμένουν στην πατρίδα. Ατυχώς ο νεαρός απεσταλμένος, πέφτοντας θύμα τροχαίου ατυχήματος, με σπασμένο πλέον πόδι, θα αναγκαστεί να παραμείνει κι εκείνος κλινήρης εντός των τειχών του αποκομμένου από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο θεραπευτηρίου.

Υποβασταζόμενος από δεκανίκια και χωρίς να έχει την δυνατότητα άνετων κινήσεων, ο Λόκχαρτ όχι μόνο θα βρει τον ανένδοτο ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο του επαναπατρισμού του, Πέμπροκ, αλλά θα καταλάβει πως σαν κι εκείνον υπάρχουν δεκάδες ακόμη ηλικιωμένοι, που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια που τους παρέχει με τις μεθόδους του, ο παράξενης συμπεριφοράς Δόκτορ Βόλμερ. Ανοίγοντας κλειδωμένες πόρτες, συζητώντας με τους τροφίμους κι ερχόμενος σε επαφή με το μοναδικό νεαρής ηλικίας άτομο που υπάρχει στο σανατόριο, την όμορφη Χάνα, θα καταλάβει σύντομα ο προβληματισμένος νέος, πως το σπα κρύβει ξωπίσω του ένα νοσηρό και δολοφονικό μυστικό, που έλαβε χώρα έναν σχεδόν αιώνα πριν. Το μόνο που απομένει είναι να βρει τα πειστήρια και να τα κοινοποιήσει στις Αρχές, ώστε να βάλουν λουκέτο στον ιδιόρρυθμο Οίκο Ευγηρίας μια για πάντα.

Εύκολο? Φαντάζεσαι πως ναι, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και λειτουργούσαν κινητά τηλέφωνα, μέσα επικοινωνίας ή ο πλησιέστερος (λογικός) άνθρωπος δεν απείχε κάποια κακοτράχαλα χιλιόμετρα, στο κοντινότερο - απαρτιζόμενο από Ελβετούς ρέντνεκς (!) - χωριουδάκι. Με το άκρο του στο γύψο και κάτω από την επήρεια των φαρμάκων που θεωρητικά θα τον γιάνουν, στην πράξη όμως το μόνο που του προσφέρουν είναι τρομακτικά οράματα και εφιάλτες, ο φοβισμένος κιόλας φίλος μας, δεν έχει καμία σπουδαία τύχη. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως με την πάροδο του χρόνου, επηρεασμένος από τις συνθήκες, την κλεισούρα και την ψυχολογική πίεση, θα καταλάβει πως πάσχει από την ίδια ακριβώς πάθηση, που έκανε όλους αυτούς τους αναρίθμητους ασθενείς, να επιζητήσουν την εναλλακτική γιατρειά του εκκεντρικού κομπογιαννίτη.

Που εκμεταλλευόμενος τις περιουσίες των εύπορων ασθενών του, που έχουν περιέλθει στην κατοχή του, έχει στήσει μέσα στο πολυτελές κάστρο, έναν ολόκληρο μηχανισμό από πανάκριβα ηλεκτρονικά εργαλεία, πισίνες ηλεκτρολυτικές και ανανεωτικές φαρμακευτικές αγωγές που προκαλούν ευεξία στους παθόντες. Στην θωριά των μεθόδων, που βασικό συστατικό αποτελούν τα - έτσι κι αλλιώς - σιχαμερά χέλια, αναπτύσσεται η αλήθεια ένα συναίσθημα αποστροφής, υλικό που θα μπορούσε υπό συνθήκες να οργανώσει ένα θρίλερ της προκοπής. Τα πράγματα εδώ όμως, είναι κομματάκι διαφορετικά από ότι θα περίμενε ενδεχόμενα ο θεατής, φανταζόμενος πως ο ευαίσθητος υπάλληλος έχει φυλακιστεί στους στενούς διαδρόμους του Κιουμπρικής συνταγής Λαμψικού φρουρίου.

Αιτία γι αυτό είναι η ίδια η λακκούβα που σκάβει η ματαιοδοξία του σεναρίου που επεξεργάζεται ο σταθερά καθοδικής πορείας σκηνοθέτης των τριλογικών Πειρατών της Καραϊβικής Gore Verbinski, που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ τις αλληγορίες που του προσφέρει το αξιόλογης βάσης σκριπτ, προτιμώντας να αδιαφορήσει για τις κεντρικές ιδέες, κάνοντας επίδειξη δημιουργικών ικανοτήτων, εμμένοντας απλά και μόνο στην ανάπτυξη της θρίλερ ατμόσφαιρας. Συνεπώς δεδομένα που θα μπορούσαν να βγάλουν και κοινωνικά συνθήματα περί αμνοποίησης του λαουτζίκου, στυγνής κατεύθυνσης του από τα ιδιόμορφα μέσα, αδιαφορίας του για το τι ακριβώς τρέχει, αφού ακόμη και φωτιά να έχει πάρει το σπίτι του, εκείνος θα συνεχίσει να βαλσάρει στο τέμπο που του έχουν μάθει οι βαλτοί κλακαδόροι αμέριμνος, πηγαίνουν περίπατο. Μπροστά στην απαίτηση του ντιρέκτορα για άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση, με ντεκόρ φασίζοντα νικελογκρί που σαστίζουν, φυσικά σκηνικά βγαλμένα από ιταλιάνικο γκορ κι ένα μουσικό θέμα λουπέ, που μου θύμισε έντονα τηλεοπτική σαπουνάδα του Mega (νομίζω) από τα 90s, που από μόνα τους δεν είναι ικανά να στήσουν το όποιο φοβιστικό υπόβαθρο.

Όσο μάλιστα μετά από τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά που οδηγούν στην φυσιολογική εξελικτική συνθήκη ενός εναλλακτικού Φρανκενστάιν, ο Μαραθώνιος της χρονικής διάρκειας του φιλμ επεκτείνεται στο 150λεπτο, επέρχεται η φυσιολογική κόπωση στην ματιά της πλατείας, ώστε να φτάσει στο σημείο, να παρακαλάει θερμά, επιτέλους, το ρολόι κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από το "τρεις και πέντε". Είναι η στιγμή που πραγματικά αισθάνθηκα συμπόνοια για τον ταλαιπωρημένο Dane DeHaan - my ass κλώνος Leo DiCaprio, παρότι ταλαντούχος - που το παλεύει ολομόναχος έχοντας απλά για συντροφιά τον μονίμως ξινότατο Isaacs και μια νεόφερτη σεξουλέ παιδούλα, ονόματι Mia Goth, να βγάλει το...χέλι από την τρύπα. Κι άμα ποτέ του το καταφέρει, φτάνει το δίτροχης απόδρασης φινάλε, που πολύ θα ήθελα να το επεξηγήσω, αφού πρωτίστως το κατανοήσω και ο ίδιος. Μπα, μάλλον πιο εύκολα θα μου είναι να καθίσω να δώσω ερμηνεία στους αιώνια απροσδιόριστους στίχους του Hotel California...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Odeon