Movies Ltd

Η δικαιοσύνη δεν βρίσκεται στα δικαστήρια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια σπουδή πάνω στην ενοχή – και την αλήθεια

Αυτή είναι η 12η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας. Στο ίδιο φεστιβάλ είχε συμμετάσχει (και πάλι στο διαγωνιστικό τμήμα) με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το «Maboroshi no hikari» (Maboroshi, 1995), ταινία η οποία προβλήθηκε στο μίνι αφιέρωμα που είχε ετοιμάσει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Ιάπωνα σκηνοθέτη το 2004! Τότε που είχε στη φιλμογραφία του μόλις τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Η πρώτη του ταινία που πήρε διανομή στη χώρα μας ήταν το περίφημο «Κανείς δεν ξέρει» (Dare mo shiranai / Nobody Knows, 2004). Με τη συγκεκριμένη ταινία συμμετείχε για δεύτερη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Φέτος, μάλιστα, κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας με το φιλμ του «Κλέφτες καταστημάτων» (Manbiki kazoku / Shoplifters), ταινία που θα αποτελέσει την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ταινία που θα βγει μέσα στον Νοέμβριο στη χώρα μας - επομένως και πάλι θα αναφερθούμε στον Kore-eda, οπότε σταματάμε με τα γενικά για την φιλμογραφία του εδώ.

Πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης ταινίας, στο ρόλο του δικηγόρου, είναι ο Masaharu Fukuyama. Έχει συνεργαστεί παλιότερα ξανά με τον Kore-eda, στην ταινία Πατέρας και γιος (Soshite chichi ni naru / Like Father, Like Son, 2013). Εκτός από ηθοποιός, όμως, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει πολλές ακόμα ιδιότητες: είναι φωτογράφος, συνθέτης, μουσικός παραγωγός, ραδιοφωνική περσόνα και καταξιωμένος τραγουδιστής στη χώρα του, διατηρώντας από το 2011 το ρεκόρ του πιο πετυχημένου σόλο τραγουδιστή στην Ιαπωνία, όλων των εποχών!

Η υπόθεση: Ο επιτυχημένος δικηγόρος Σιγκεμόρι αναλαμβάνει (κατόπιν πίεσης του αφεντικού του) την υπεράσπιση του Μισούμι, ενός προφυλακισμένου, κατηγορούμενου για τη δολοφονία του αφεντικού του, με στόχο τη ληστεία. Ο Μισούμι είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και για έναν άλλο φόνο πριν τριάντα χρόνια. Δικαστής σε εκείνη την υπόθεση ήταν ο πατέρας του Σιγκεμόρι. Οι πιθανότητες να κερδίσει ο Σιγκεμόρι την υπόθεση είναι ελάχιστες, μιας που ο πελάτης του έχει ομολογήσει ήδη την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή αν καταδικαστεί. Καθώς διερευνά όλο και πιο βαθιά την υπόθεση, μελετώντας τις καταθέσεις της οικογένειας του θύματος και του ίδιου του Μισούμι, ο συνήθως σίγουρος Σιγκεμόρι αρχίζει να αμφιβάλλει για το αν ο πελάτης του είναι ο πραγματικός δολοφόνος. Ιδίως από τη στιγμή που ο Μισούμι αλλάζει διαρκώς την κατάθεσή του. Θα μπορέσει να μάθει τι ακριβώς έχει συμβεί; Ποια είναι η αλήθεια; Και μπορεί να υπάρξουν περισσότερες της μίας αλήθειες;

Η άποψή μας: Δικαστικό δράμα; Με στοιχεία θρίλερ; Από τον Hirokazu Kore-eda; Και γυρισμένο μάλιστα σε σινεμασκόπ; Κάτι που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ως φορμά στην καριέρα του ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης; Yes please! Ναι, αλλά, ρε παιδί μου, κάτι δεν κολλάει. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα (όλα) από την αρχή. Πρώτη σκηνή. Σκοτάδι. Δυο άντρες προχωράνε. Βρίσκονται σε μια απομονωμένη περιοχή, στην όχθη ενός ποταμού. Ο ένας προχωράει μπροστά. Ακολουθεί από πίσω ο δεύτερος. Ο δεύτερος βγάζει από την τσέπη του σακακιού του ένα γαλλικό κλειδί (σημείωση: να μάθω οπωσδήποτε γιατί το ονομάζουν έτσι αυτό το πολύ χρήσιμο εργαλείο για κάθε μάστορα). Κοπανάει τον προπορευόμενο. Πάνω από μία φορές. Με μίσος. Στο τέλος, του βάζει και τα χέρια γύρω από το λαιμό του και τον πνίγει. Κατόπιν, λούζει το πτώμα με βενζίνη. Και το βάζει φωτιά. Στο φόντο, ένα τρένο με ατελείωτα βαγόνια σκίζει τη νύχτα. Στο φως της φωτιάς βλέπουμε ξανά, πεντακάθαρα, το πρόσωπο του δολοφόνου. Ο οποίος σκουπίζει με το χέρι του το αίμα που έχει λερώσει τη μούρη του. Είναι ο Μισούμι.

Κι όλο αυτό που περιγράφεται πιο πάνω δεν είναι σπόιλερ. Δεν μπορεί να είναι σπόιλερ. Αποτελεί την πρώτη σκηνή της ταινίας. Πριν τα γράμματα. Τα ζενερίκ. Οι δύο άντρες δεν μιλούσαν όσο προχωρούσαν. Μήπως δεν τον είχε πάρει χαμπάρι ο πρώτος άντρας το δολοφόνο; Ποιο το κίνητρο γι' αυτήν τη δολοφονία; Και μήπως τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι; Χμ, εδώ σε θέλω. Γιατί στις επόμενες δύο ώρες πολλά θα διαμειφθούν. Που θα θέσουν υπό αμφισβήτηση ακόμα κι αυτά που είδαμε καθαρά και ξάστερα μπροστά στα ματάκια μας. Στην πρώτη πρώτη σκηνή της ταινίας! Οπότε, έχουμε να κάνουμε με ένα δικαστικό δράμα αλά Kore-eda. Διαφορετικό από τα χαρακτηριστικά δείγματα του συγκεκριμένου κινηματογραφικού υποείδους. Σε ένα δικαστικό δράμα χρειαζόμαστε ίντριγκα, χρειαζόμαστε ανατροπές, χρειαζόμαστε έναν «καλό» για να ταυτιστούμε – συνήθως κάποιον που κατηγορείται άδικα – και χρειαζόμαστε μια δικαίωση. Να έχει λάμψει η δικαιοσύνη!

Ή... να μην έχει λάμψει. Κάτι σαν το «Ζήτημα τιμής» (A Few Good Men, 1992) στην πρώτη περίπτωση ή κάτι σαν το «Δικαιοσύνη για όλους» (...and justice for all, 1979), μια απίστευτη ταινιάρα με τον Al Pacino σε ρεσιτάλ να ωρύεται «you're out of order» και κυρίως «let's make a deal»!!! Παρασύρθηκα όμως. Έστω, υπάρχουν και δικαστικά δράματα, που σε αφήνουν μαλάκα, καθώς στο τέλος τα όρια μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι ψέμα ή το πόσο κοντά είναι η αθωότητα με την ενοχή είναι τόσο θολά, που ο θεατής δεν μπορεί να τα ξεδιαλύνει. Ε, ο Kore-eda, δεν ενδιαφέρεται για καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις που αναφέραμε. Είναι πιο εγκεφαλικός, πιο ψυχρός, πιο «τετράγωνος». Μια σπουδή πάνω στο πως προσλαμβάνουμε την αλήθεια κάνει. Παίζοντας με τον θεατή, μπερδεύοντάς τον, όχι όμως για να τον ιντριγκάρει, όχι. Αλλά για να τον βάλει να σκεφτεί, να διαλογιστεί. Ναι, αλλά έτσι χάνει το παιχνίδι. Γιατί από κάποιο σημείο και μετά, κουράζει. Απλά ο θεατής παύει να ενδιαφέρεται.

Πολλές υποπλοκές «γεμίζουν» χρόνο αλλά δεν προσφέρουν και τίποτε το ουσιαστικό. Πχ, η σχέση του δικηγόρου με την κόρη του, που «ξεπετιέται» σε μία σκηνή, όπου φαίνεται πως είναι ψυχρή και ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για εκείνην, πόσο πολύ βοηθάει στον θεατή να σχηματίσει μια συνολική εικόνα για τον δικηγόρο; Και γιατί να τον ενδιαφέρει; Δεν βοηθάει στην πλοκή της ιστορίας. Και δεν μας ενδιαφέρει δυστυχώς ο χαρακτήρας δικηγόρος. Εξάλλου, μόνον ως όχημα τον χρησιμοποιεί. Ως εργαλείο για να αναρωτιέται ο δημιουργός λεκτικά και να μοιράζεται τις σκέψεις του για την αλήθεια. Όλα τα σεναριακά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη σχέση του δολοφονηθέντος με την κόρη του (δίνει κίνητρο), την πιθανή σχέση του δολοφόνου με τη γυναίκα του δολοφονηθέντος, τη δολοφονία που έκανε ο δολοφόνος στο παρελθόν, φράσεις τύπου «μερικοί άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έχουν γεννηθεί» και τέτοια προσφέρουν τροφή για σκέψη αλλά δεν βοηθούν στην απόλαυση της ταινίας.

Και πάλι η οικογένεια – αγαπημένη θεματική του Ιάπωνα σκηνοθέτη – υφίσταται ανάμεσα στις αναρωτήσεις του, αλλά αυτήν τη φορά σε δεύτερο πλάνο. Γενικώς, πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, τίποτε όμως στέρεο, τίποτε από το οποίο να μπορεί να σταθεί ο θεατής. Γιατί παίζει με τις βεβαιότητές του και μετά τις καταρρίπτει, όχι όμως για να τον τσιτώσει εγκεφαλικά. Γιατί εντέλει αυτό που κατορθώνει είναι να τον «αδειάσει» και από κάποιο σημείο και μετά, να μην ενδιαφέρεται για την αλήθεια! Άψογη αισθητικά, στους τόνους του γκρίζου σε όλες τις σκηνές που έχουν να κάνουν με τη φυλακή και το δικαστήριο (δεν χωράει «άσπρο και μαύρο» εδώ προφανώς...), με πολύ έξυπνες επισημάνσεις (σε μία σκηνή τα πρόσωπα του δικηγόρου με τον κατηγορούμενο, που χωρίζονται από έναν γυάλινο τοίχο, στη φυλακή, αντί να έρχονται σε αντιπαράθεση, όπως πχ σε έναν καθρέφτη, φαίνεται σαν να βρίσκονται από την ίδια μεριά – ωραίο σχόλιο σχετικά με την «ταυτότητα» της ενοχής και του νόμου), με καλές ερμηνείες, αυτή είναι μια ταινία με αργούς ρυθμούς, που δεν ακολουθεί τους κανόνες του υποείδους στο οποίο τυπικά ανήκει, ως εξαίρεση. Μια εξαίρεση όμως που «πετάει έξω» αυτούς που θα μπορούσε να έλξει.

Περιμένουμε με αγωνία σε λίγες βδομάδες τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, όπου μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ, πολύ ανώτερο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την One From The Heart!

Μαθήματα πατρότητας για αρχαρίους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γιε μου, γιε μου

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Savi Gabizon. Την πρώτη του τη γύρισε το 1990 και την τρίτη του το 2003. Και μιας που τούτη, η πρώτη του ταινία που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας, είναι παραγωγής 2017, πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια μεταξύ της προηγούμενης ταινίας και της συγκεκριμένης! Ο Gabizon διδάσκει σκηνοθεσία και σενάριο στο τμήμα Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Πανεπιστήμιου του Τελ Αβίβ. Κάθε μία από τις προηγούμενες τρεις ταινίες του ήταν τεράστια εμπορική επιτυχία στο Ισραήλ, κόβοντας τα περισσότερα εισιτήρια από κάθε άλλη τις χρονιές που βγήκαν στις αίθουσες! Και είχαν και κριτική αποδοχή.

Η ταινία Πόθος (Ga'agua / Longing), στην οποία ο Gabizon, εκτός από τη σκηνοθεσία, υπογράφει το σενάριο και συμμετέχει στην παραγωγή της, αφού έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Ιερουσαλήμ, έλαβε μέρος στο παράλληλο του διαγωνιστικού τμήματος του περσινού φεστιβάλ Βενετίας «Giornate degli Autori», όπου τιμήθηκε με το βραβείο κοινού!

Η υπόθεση: Ο Άριελ Μπλοχ είναι ένας μεσήλικας εργένης. Είναι εργοστασιάρχης, έχει ωραίο διαμέρισμα στο Τελ Αβίβ, η ζωή του κυλάει πρίμα. Μια μέρα δέχεται ένα τηλεφώνημα από την Ρονίτ, τη γυναίκα με την οποία είχε δεσμό στα φοιτητικά του χρόνια. Εκείνη έχει δύο μεγάλες αποκαλύψεις να του κάνει: η πρώτη είναι πως όταν χώρισαν, 20 χρόνια πριν, ήταν έγκυος και πως, 9 μήνες μετά, γέννησε ένα αξιολάτρευτο αγοράκι, τον Άνταμ. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι πως ο Άνταμ δεν έχει πολύ καιρό που σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Ο Άριελ, που ποτέ δεν ήθελε παιδιά, αναστατώνεται.

Την ίδια στιγμή που μαθαίνει πως έγινε πατέρας, μαθαίνει πως έχει χάσει το παιδί του, Πηγαίνει στην Άκρα, στην πόλη που ζει η Ρονίτ, για να παραβρεθεί σε ένα μνημόσυνο του γιου του. Εκεί, θα έρθει σε επαφή με διάφορους ανθρώπους, που επηρέασαν τον γιο του: την ανήλικη φιλενάδα του, τον κολλητό του και κυρίως την όμορφη καθηγήτριά του, με την οποία ο Άνταμ ήταν τρελά ερωτευμένος. Θα προσπαθήσει να παίξει το ρόλο του πατέρα και να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για το χαμένο παιδί του. Και να προχωρήσει ακόμα παραπέρα...

Η άποψή μας: Με δίχασε αρκετά αυτή η ταινία. Θέλω να πω, βρήκα πράγματα σ’ αυτήν που είναι απολύτως γαμάτα, αλλά βρήκα πολλά περισσότερα τα οποία με ξενέρωσαν σε βαθμό κακουργήματος. Αν κύριος στόχος του σκηνοθέτη ήταν να μας παρουσιάσει την έννοια της πατρότητας μέσω ενός εντελώς ασύμβατου δέκτη, ο οποίος αναγκάζεται να την αποδεχτεί αλλά και να την απεμπολήσει σε διάστημα ολίγων δευτερολέπτων (εξαιρετικό σεναριακό εύρημα, επιπέδου Paul Auster, και δεν κοροϊδεύω) τότε τα πήγε πάρα πολύ καλά. Ένας άντρας που θεωρούσε εαυτόν ακατάλληλο για πατέρα, δείχνει πως… μαθαίνει γρήγορα. «Μαθαίνει» τον γιο του μέσω τρίτων, μέσω φωτογραφιών, μέσω κειμένων και… γαλλικών (#diplhs) στίχων σε τοίχους. Τι μαθαίνει; Ότι ο Άνταμ ήταν φανατικός οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Άκρα, ότι εμπορευόταν «μαλακά» ναρκωτικά, ότι αγαπούσε την καθηγήτριά του, ότι δεν τα πήγαινε καλά με τη μητέρα του, ότι αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του πραγματικού του πατέρα (τον ήξερε για νεκρό) και κάτι ακόμα, που έχει να κάνει με μια έκπληξη – σεναριακή ανατροπή, κι αυτή εύστοχη.

Η (διαλογική) σκηνή του Αριέλ με τον κολλητό του γιου του στο λόμπι του ξενοδοχείου είναι πραγματικά απολαυστική! Η σκηνή του ονείρου είναι συγκαλυμμένα καυλιάρικη! Είναι η σκηνή που ουσιαστικά βαφτίζει την ταινία: Πόθος ρε φίλε. Και η σύνδεση με το ποίημα, σπουδαία και ταιριαστή. Ο Αριέλ χαίρεται τα μάλα για το γεγονός ότι ο γιος του ήταν αισθηματίας! Ότι κυνηγούσε επίμονα το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του (πλάκα πλάκα, η Neta Riskin που υποδύεται την καθηγήτρια, φέρνει λίγο με την Ángela Molina από το κύκνειο άσμα του Buñuel, αλλά μπορεί να είναι απλά κάτι φευγαλέο που τις ενώνει στη φαντασία μου). Μέσω του χαμένου του γιου ο Αριέλ ξεκλειδώνεται ως άνθρωπος, δείχνει πιο κοινωνικός, πιο προσιτός, πιο… πατέρας! Και μάλιστα ένας πατέρας περήφανος και καθόλου μα καθόλου πενθών. Κι αυτό στα θετικά της ταινίας.

Μπορεί το κλίμα να βγάζει μια μελαγχολία μα καθόλου κατήφεια, καθόλου μιζέρια, καθόλου βαρύ και ντεμέκ ασήκωτο πράγμα. Τι με «χάλασε» στην ταινία; Αυτή η εμμονή με τον μετά θάνατο γάμο! Με την αυτόχειρα, καταθλιπτική κοπέλα με το λευκό δέρμα. Μα να ξεπερνιέται η θλίψη από τον χαμό ενός ανθρώπου μέσω γάμου; Πόσο συντηρητικό; Και πόσο… νεοπλουτίστικο και ζεν και νιου έιτζ και όλα τα συναφή; Κι ας προέρχεται ως έθιμο (όπως μας πληροφορεί η ταινία) από τα παλιά χρόνια και από μια εντελώς άλλη κοσμοθεώρηση του κόσμου από τη σύγχρονη δυτική. Αποπροσανατολίζεται όλη η ταινία, ο θεατής χάνει το φόκους του, θαρρείς πως βλέπεις μια ρομαντική κομεντί, όπου τα συμπεθέρια πρέπει να τα βρούνε αλά «Γάμος αλά ελληνικά»! Not good. Οι ερμηνείες είναι καλές, οι ρυθμοί αυτοί που πρέπει, αλλά με τέτοιο πρωτογενές υλικό, με τέτοιο εκπληκτικό εύρημα, περιμέναμε πάρα πολλά περισσότερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρωτας ανίκητος στη μάχη, νικημένος όμως στην ασυμβατότητα...

Ο Pawel Pawlikowski γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1957 στην πρωτεύουσα της Πολωνίας, τη Βαρσοβία. Από την ηλικία των 14 ετών άρχισε να ταξιδεύει με τη μητέρα του στο εξωτερικό, ζώντας για λίγο σε Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του όμως, πάνω από 30 χρόνια, το έχει περάσει στην Αγγλία. Εκεί άρχισε να δραστηριοποιείται και κινηματογραφικά, γυρίζοντας ντοκιμαντέρ για τη βρετανική τηλεόραση. Έχει σπουδάσει Λογοτεχνία και Φιλοσοφία. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το (απρόβλητο στην Ελλάδα) «The Stringer» (1998), με την οποία έλαβε μέρος στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, συμμετέχοντας στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Η επόμενη ταινία του ήταν «Το τελευταίο καταφύγιο» (Last Resort, 2000), με την οποία είχε συμμετάσχει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας, τα βραβεία α' ανδρικού και α' γυναικείου ρόλου και το βραβείο της FIPRESCI! Τέσσερα χρόνια αργότερα βγήκε στις αίθουσες η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το καλοκαίρι του έρωτά μου» (My Summer of Love, 2004), ταινία που σύστησε στο διεθνές κοινό την Emily Blunt, στη δεύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση! Το 2011 παρουσίασε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του: Η γυναίκα του πέμπτου (La femme du Vème). Η παγκόσμια αναγνώριση για τον Pawlikowski, όμως, ήρθε με την πέμπτη του ταινία. Η Ida (2013) ήταν η επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, το οποίο και κατέκτησε.

Και φτάσαμε στο 2018 και την έκτη του μόλις ταινία σε 20 χρόνια καριέρας! Με τον Ψυχρό Πόλεμο (Cold War) επανεμφανίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα για πρώτη φορά στην καριέρα του, κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας! Αυτή είναι η δεύτερη (συνεχόμενη) ταινία του, την οποία γυρίζει σε ασπρόμαυρο. Να σημειώσουμε και αυτό: καμία ταινία του δεν ξεπερνάει σε διάρκεια τη μιάμιση ώρα! Σε τούτη την ταινία, οι δύο βασικές γυναίκες πρωταγωνίστριες έπαιζαν και στο «Ida». Και τούτη η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Πολωνία, 1949. Η χώρα προσπαθεί να γιατρέψει τα σημάδια που της άφησε η λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βίκτορ είναι ένας μουσικός που κάνει περιοδεία στην πολωνική ενδοχώρα, καταγράφοντας παραδοσιακά τραγούδια. Μαζί του είναι η συνεργάτης – ερωμένη του, η Ιρένα και ο οδηγός τους, ο Καζμάρεκ, σαν να λέμε, ο έμπιστος του Κόμματος, αυτός που ελέγχει ώστε τα πράγματα να γίνονται έτσι όπως πρέπει. Έχοντας μαζέψει μπόλικο υλικό, οι δύο ιθύνοντες νόες κάνουν κάστινγκ. Ψάχνουν νέους και νέες με ταλέντο στο χορό και το τραγούδι για να δημιουργήσουν ένα γκρουπ που, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, θα αποδεικνύει την ανωτερότητα του κομουνιστικού μοντέλου, έχοντας ως βάση τα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς. Έτσι δημιουργείται το Mazurek Ensemble.

Στις ακροάσεις ο Βίκτορ θα ξεχωρίσει την Ζούλα, μια όμορφη ξανθιά με καλή φωνή αλλά ακόμα πιο καυτό ταμπεραμέντο. Οι δυο τους δεν θα αργήσουν να γίνουν εραστές. Ο Βίκτορ ψάχνει αφορμή να αυτομολήσει στη Δύση. Ζητάει από την Ζούλα να τον ακολουθήσει. Εκείνη δεν θα το κάνει. Οι δυο τους θα βρίσκονται και θα χωρίζουν. Κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60...

Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και αυτόματα λες από μέσα σου: «ο τύπος ξέρει σινεμά, ξέρει την ιστορία του σινεμά, ξέρει και τη γραμματική και το συντακτικό του – και διαθέτει και τρομερή αισθητική». Για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε άσπρο και μαύρο, για δεύτερη συνεχόμενη φορά στη μητρική του γλώσσα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο φορμά της Ακαδημίας. Ο Pawlikowski κάνει ένα σινεμά με βάση τον άνθρωπο, με τρομερή ευχέρεια στην αφήγηση της ιστορίας, όντας λιτός, ελλειπτικός και περιεκτικός, διαθέτοντας πάντα κάτι δυνατό για να αιφνιδιάσει τον θεατή του. Το ξεκίνημα της ταινίας, με την καταγραφή των τραγουδιών, είναι πολύ δυνατή. Καταγραφή της παράδοσης σε έναν κόσμο που αλλάζει, με τον ήρωα να ασπάζεται το μοντέρνο, να τα θεωρεί όλα αυτά αναχρονιστικά αλλά να διαβλέπει από πίσω μια ευκαιρία: να ξεφύγει...

Πατώντας πάνω στις κάθε είδους μελωδίες (και μιλάμε για πολλές) η ταινία έχει ρυθμό, αρμονία, σε αιφνιδιάζει ευχάριστα, σε γλυκαίνει. Στο πρώτο πρώτο τραγούδι: ακούγεται το πρώτο δίστιχο, ο φακός είναι πάνω στον έναν ερμηνευτή. Ακολουθεί το δεύτερο δίστιχο, ο φακός κεντράρει πάνω στον δεύτερο. Ακολουθεί άλλο δίστιχο, στο πλάνο κυριαρχεί ένα παιδάκι, βαριά ντυμένο, με τα χέρια στις τσέπες. Είναι χειμώνας, κάνει κρύο, χιόνια παντού, η μουσική όμως είναι ωραία. Ο θεατής χαλαρώνει. Καταλαβαίνει ήδη από τα πρώτα πλάνα. Αυτό που θα δει θα είναι καλό. Και όντως είναι! Αν κάνεις την ανατομία της ταινίας θα καταλήξεις πως εντέλει μια ιστορία έρωτα αφηγείται, με μπαγκράουντ όμορφη μουσική, τραγούδια και χορούς αλλά κι έχοντας ως σκηνικό μια εποχή αβεβαιότητας και τερματισμού των ψευδαισθήσεων.

Η εποχή στην οποία εξελίσσεται η ταινία είναι η εποχή του «Ψυχρού Πολέμου». Ενός πολέμου όπου η Δύση συγκρούονταν με την Ανατολή, όπου ο Καπιταλισμός συγκρούονταν με τον Κομουνισμό, σε όλα τα πεδία μαχών, εκτός από εκείνο με πραγματικά όπλα. Ο πόλεμος γινόταν με επίκεντρο τον αθλητισμό, την τέχνη, την τεχνολογία, το διάστημα. Ναι, αλλά κι αυτός ο πόλεμος είχε απώλειες. Πολλές. Όπως οι δύο μας ήρωες. Ανήκουν σαφέστατα στις απώλειες. Είναι ένας άντρας και μια γυναίκα, που μοιράζονται το ερωτικό πάθος αλλά δεν έχουν και πολλά κοινά να τους ενώνουν. Εκείνος θέλει να φύγει στη Δύση. Εκείνη είναι ευχαριστημένη στην Πολωνία. Εκείνος είναι άθεος. Εκείνη πιστεύει στο θεό. Εκείνος λατρεύει τη μουσική. Εκείνη θα μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε. Ο έρωτας που βιώνουν έχει κι αυτός χαρακτηριστικά πολέμου. Ψυχρού Πολέμου. Οπότε ο τίτλος της ταινίας έχει πάνω από μία αναγνώσεις...

Ο Βίκτορ και η Ζούλα είναι από εκείνα τα ζευγάρια που μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούνε. Κι αυτή είναι μια ιστορία όπως εκείνη όπου ο Άρθουρ Μίλερ αγάπησε και παντρεύτηκε τη Μέριλιν Μονρόε. Η Ζούλα έλκεται από τον Βίκτορ. Ο Βίκτορ έλκεται από τη Ζούλα. Η Ζούλα, όμως, ουσιαστικά λειτουργεί ως... πράκτορας! Αναφέρει στον Καζμάρεκ (ο οποίος ανεβαίνει διαρκώς την κομματική σκάλα) τα πάντα για τον Βίκτορ. Εκείνα, εννοείται, που δεν μπορούν να του κάνουν κακό. Γιατί, είπαμε, η Ζούλα αγαπάει τον Βίκτορ. Και νιώθει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, εν πολλοίς, τον προστατεύει. Και ο Βίκτορ, όταν κάποια στιγμή το ζευγάρι ζει μαζί στο Παρίσι, για να τη σπρώξει στο καλλιτεχνικό κύκλωμα, λέει την ιστορία της ζωής της σε ανθρώπους με επιρροή και δύναμη. Λέει ακόμα και το περιστατικό εκείνο κατά το οποίο η Ζούλα μαχαίρωσε τον πατέρα της. Υπερβάλλει, αλλά είναι σαν να την δίνει στεγνά. Ναι, τέτοια έχουν να αντιμετωπίσουν οι δύο εραστές. Τέτοια κάνουν ο ένας στον άλλο.

Όλα αυτά ο Pawlikowski μας τα παρουσιάζει με τρομερή αφηγηματική οικονομία. Εκεί όπου άλλοι σκηνοθέτες θα χρειάζονταν ένα τρίωρο για να τα χωρέσουν όλα, ο Πολωνός σκηνοθέτης, είπαμε: κάτω από μιάμιση ώρα. Είναι λιτός, όχι όμως σε σημείο τέτοιας ελλειπτικότητας ώστε ο θεατής να μένει μαλάκας. Ναι, ζητάει από τους θεατές να ενώσουν τις κουκκίδες και να καλύψουν μέσα στο κεφάλι τους τα κενά. Οι συναντήσεις των δύο εραστών γίνονται κάθε φορά σε άλλη πόλη, σε άλλη χρονιά. Και μέσα σε πέντε λεπτά φιλμικού χρόνου, καταλαβαίνουμε που βρίσκονται, που βρισκόμαστε, τα πάντα. Καταλαβαίνουμε πως θα έκαναν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Καταλαβαίνουμε πως είναι ερωτευμένοι βαθιά, υπαρξιακά. Καταλαβαίνουμε, όμως, πως όλο αυτό είναι αδιέξοδο. Ματαιόδοξο. Και θνησιγενές.

Απογοητευμένοι από τους εαυτούς τους, απογοητευμένοι από την κοινωνία στην οποία ζουν, απογοητευμένοι από όλους κι από όλα, δεν μπορούν παρά να αναχωρήσουν. Γιατί, πάντα, η θέα από απέναντι είναι καλύτερη. Μεγάλη φενάκη αυτό. Έτσι ελπίζουμε. Και πάντα απογοητευόμαστε. Πολλοί κομουνιστές έβλεπαν στον καπιταλισμό την ελευθερία που τους έλειπε. Πολλοί καπιταλιστές έβλεπαν στον κομουνισμό την δικαιοσύνη που τους έλειπε. Και περνάς απέναντι και καταλαβαίνεις πως κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας... Πολύ δυνατή ταινία, μελαγχολική, γλυκιά, εντελώς προσβάσιμη, με άψογη σκηνοθεσία, με υπέροχη αισθητική, που έχει μικρά προβλήματα (πχ η σύντροφος του Βίκτορ «εξαφανίζεται» πολύ γρήγορα από την εικόνα κι από τη συνέχεια της ταινίας από ένα σημείο και μετά) τα οποία όμως είναι αμελητέα μπροστά στη μεγάλη εικόνα. Το φινάλε είναι ανατριχιαστικά σπουδαίο (αν και όχι απολύτως δικαιολογημένο) και η Joanna Kulig είναι θεάρα.

Και υπάρχει και μια πολύ ωραία φράση από ένα τραγούδι που ακούγεται στην ταινία, το οποίο λέει περίπου τα εξής: «έφτιαξα ένα ρούχο με όνειρα/ οι κλωστές όμως είναι αδύναμες και θα σπάσουν»... Πάντα τέτοια!

Forza Cavaliere

του gaRis (@takisgaris)

Να στοιχηθώ πίσω από το ταλέντο του Ναπολιτάνου Paolo Sorrentino. Breakthrough με το Il Divo (2008), στο κατόπι This Must Be The Place (2011, αλησμόνητα cult o Sean Penn), The Great Beauty (2013), Youth (2015). Ρωμαϊκή αρχοντιά, εκστατικά πλάνα, πορνογραφική αντίληψη του χώρου, παγανιστικό χιούμορ. Το ευρωπαϊκό σινεμά της λάμψης, του εθισμού στην καλλονή, της διελκυστίνδας χρόνου και θανάτου. Ένας νεο-φελινικός θιασώτης, με τρομερή αυτοπεποίθηση πίσω από το φακό κι ας μην έχει βγάλει κινηματογραφική σχολή. Στα 48 του έχει συνολικά 26 credits και ήδη από το Il Divo (βιογραφία του Gioulio Andreotti, επτάκις Ιταλού πρωθυπουργού) έχει εκδηλώσει ενεργό ενδιαφέρον για την πολιτική κατάσταση στη χώρα του. Μια Ιταλία που βρίσκεται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, απέχοντας όχι μακράν της χρεωκοπίας, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για το Ευρώ, όσο και την πολιτική συνοχή της Ένωσης. Διόλου τυχαία, όσο και περίπου διαχρονικά, οι ατζούρι μαστίζονται από κυβερνητική κρίση, με τελευταία εξέλιξη τον από 1ης Ιουνίου συνασπισμό υπό τη Λέγκα του Βορρά, με κορυφαίο εκφραστή τον υπουργό εσωτερικών Matteo Salvini, ευρωσκεπτικιστή και κατά του μεταναστευτικού ρεύματος που πλήττει (και) τη γείτονα χώρα.

Κι όλα αυτά όταν πλανητάρχης είναι ο 45ος αμερικανός πρόεδρος, μεγιστάνας Donald Trump. Κατηγορίες για σωρεία φοροδιαφυγών, σεξουαλικών σκανδάλων και προώθηση ιδίων συμφερόντων με κατάχρηση εξουσίας. Θυμίζει έντονα κάποιον γνωστό; Διόλου τυχαία, ο πρώτος διδάξας, ιδιοκτήτης της Μίλαν για τρεις 10ετίες, πρωθυπουργός τεσσάρων κυβερνήσεων επί συνολικά εννιά έτη, μόνιμος στη λίστα του Forbes για τους πλουσιότερους στον κόσμο (8 δις δολάρια), τιμωρημένος με 6ετή αποκλεισμό από το πολιτικό παλκοσένικο, πρωταγωνιστής του Rubygate σκανδάλου με τα barely legal λαγουδάκια, είναι ο il Cavaliere, ο ηγέτης της Forza Italia, ιδιοκτήτης της Mediaset, o 82χρονος βαψομαλλιάς με τα βιάγκρα και τα πάρτι κόκας Sylvio Belusconi. Έμπνευση για τρία ντοκιμαντέρ και επτά μεγάλου μήκους ταινίες (μούρχεται στο νου το ημιεπιτυχημένο Il Caimano, 2006 του Nanni Moretti), o αειθαλής Sylvio που σκανδάλισε τον παγκόσμιο τύπο με τις σκανταλιές και αμετροέπειές του, κέντρισε το ενδιαφέρον του Sorrentino που βλέπει τα πολιτικά του τέκνα να οδηγούν τις τύχες του ιταλικού λαού και εφορμά εις διπλούν με τα Loro 1 και Loro 2 τα οποία, συνολικής διάρκειας άνω των 3,5 ωρών, βγήκαν στις αίθουσες με διαφορά λίγων εβδομάδων τον τελευταίο Απρίλιο. Κάτι σαν το Fahrenheit 11/9 του Michael Moore ας πούμε, που βρήκε ημερομηνία το Σεπτέμβρη για να επηρρεάσει τα mid term elections της Αμερικής του Νοεμβρίου 2018.

Εντέλει αυτό που βλέπουμε είναι η ενιαία βερζιόν των 150 λεπτών που καλύπτει την τελευταία και κρισιμότερη για τον Berlusconi περίοδο από το 2006 έως το 2011, όπου, έχοντας να αντιμετωπίσει σωρεία σκανδάλων και ποινικών διώξεων αλλά κι ένα κακό διαζύγιο με τη δεύτερη σύζυγό του (1990-2010) Veronica Lario, βρίσκεται απομονωμένος στη βίλα του στη Σαρδηνία, με το γείτονά του μαστροπό Sergio να γεμίζει τα κενά και τις ανασφάλειες του ιταλού κροίσου με τρυφερές ανηψούδες και τσουβάλια άσπρης σκόνης. Πισίνες, χλιδές ακόμη κι ένα φτιαχτό ηφαίστειο να φτύνει μουσαντένια λάβα διακόπτονται, καθώς μέγας σεισμός πλήττει τη L’Aquila, δίνοντας χρυσή ευκαιρία στον Cavaliere να δείξει έλεος περιδιαβαίνοντας τα χαλάσματα, δεσμευόμενος σε μια αποκαμωμένη γριούλα που έχασε τα δόντια της ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να της πάρει καινούργια μασέλα.

Ιλαροτραγικές καταστάσεις και τραβηγμένα σοβαροφανείς διάλογοι που έχουν αναφορές στον Neil Simon (η σκηνή ανακοίνωσης του χωρισμού από τη σύζυγό του Veronica) μέχρι τελενοβέλες μεξικάνικων μεσημεριανών σήριαλ (η αποτυχημένη απόπειρα του Berlusconi να δελεάσει τη μικρούλα να του κάτσει με εκείνη να τον αποφεύγει κλαίγοντας και λέγοντας ότι η αναπνοή του της θυμίζει τον παππού της). Η προίκα του Sorrentino, δηλαδή ο μοναδικός Toni Servillo (εξίσου πειστικός ως Sylvio όσο και στο παρελθόν ως Andreotti) και o διευθυντής φωτογραφίας Luca Bigazzi, τον κρατούν για άλλη μια φορά στον αφρό, ακόμη κι όταν ο ρυθμός είναι ενοχλητικά αργόσυρτος και εμμονικά παραδομένος σε μουσικά ιντερλούδια που ταιριάζουν σε βιντεοκλίπ αισθητική. Αποτέλεσμα; Ούτε τολμηρή σάτιρα (με τα γνωστά disclaimers για πιθανή ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις – εδώ γελάμε), ούτε και σκληρή κοινωνική καταγγελία εξόν από τη χαρακτηριστική περιδιάβαση στα χαλάσματα του επιλόγου. Εγώ πάντως αν ήμουν Berlusconi θα του έστελνα του Paolo και μια αγκαλιά ορχιδέες έτσι για να γουστάρουμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Whitey on the Moon

του gaRis (@takisgaris)

Υπάρχει Γη ξέχωρα από το Φεγγάρι; Πέρα από την πανσέληνο και την έκλειψη, την πλημμυρίδα και την άμπωτη; Η απόστα Από τη Γη στη Σελήνη (1865, Jules Verne) μετριέται κινηματογραφικά εξυπαρχής της 7ης Τέχνης από το Trip to the Moon (1902, Georges Méliès) και σφραγίζεται έτι αλαργινά από τα αθάνατα διαστημικά ταξίδια των 2001: A Space Odyssey (1968) και Solyaris (1972). Αμερικάνοι και Σοβιετικοί. Ο Πόλεμος των Άστρων. Sputnik και Apollo. O Gagarin και ο Armstrong. Η ασύλληπτη τεχνολογική ανάπτυξη του 20ου αιώνα που φέρνει κυριαρχία πέρα από τη στρατόσφαιρα όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν δισεκατομμύρια που ψοφολογούν για ένα κομμάτι ξερό ψωμί και μια φούχτα καθαρό νεράκι. Με τον ευθύτομο κυνισμό του Kurt Vonnegut : «Το αμερικανικό γκοβέρνο θα ήταν καλύτερο να διέθετε τα αστρονομικά του μπάτζετ στο να κάνει τη ζωή στη Νέα Υόρκη περισσότερο κατοικίσιμη».

Με τις πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου άκλειστες ακόμη, το Βιετνάμ προ των πυλών, ο JFK να διακηρύττει πως «στέλνουμε ανθρώπους στο φεγγάρι όχι γιατί είναι το εύκολο αλλά το δύσκολο πράγμα να κάνουμε». Την ίδια ώρα, η πάλη για τα πολιτικά δικαιώματα θεριεύει αμφισβητώντας καίρια το μπραντεφέρ του διπόλου των υπερδυνάμεων, όπως καταδεικνύεται στους στίχους του Whitey on the Moon (1970) του Gil Scott-Heron : «I can't pay no doctor bill. (but Whitey's on the moon) Ten years from now I'll be payin' still. (while Whitey's on the moon) The man jus' upped my rent las' night. ('cause Whitey's on the moon) No hot water, no toilets, no lights. (but Whitey's on the moon) I wonder why he's uppi' me? ('cause Whitey's on the moon?) I was already payin' 'im fifty a week. (with Whitey on the moon) Taxes takin' my whole damn check, Junkies makin' me a nervous wreck, the price of food is goin' up, An' as if all that shit wasn't enough A rat done bit my sister Nell. (with Whitey on the moon) ».

Κι αν παραβιάζω θύρες ορθάνοιχτες, είναι γιατί το First Man του Damien Chazelle, του μόλις τριαντακάτι Μαΐων με το βιογραφικό των οσκαροστεφθέντων Whiplash και La La Land σε εκθέτει με τη διαστημική του τεχνική ώστε να ξεχάσεις την ιστορική αλήθεια, όπως ακριβώς ο κεντρικός του ήρωας -πρώτος φεγγαροπερπατητής Neil Armstrong. Αυτό το ξεστομίζω ως κοπλιμάν και μύδρο μαζί. Εν τω μέσω ρεπουμπλικανικής κατακραυγής μάλιστα ότι δεν υπάρχει πουθενά η σκηνή του καρφώματος της αστερόεσσας στην καρβουνιασμένη άμμο (παρότι μέτρησα τουλάχιστο δυο πλάνα της στη σεκάνς της προσελήνωσης). Αυτό μόνο ως αστείο πρέπει να λογίζεται όταν το προνόμιο της λευκής φυλής (ημιθελημένα ας το πω καλόπιστα) υπάρχει διάχυτο από αρχή μέχρι τέλους, από τα κιτσάτα προάστια με τις στωικές αστρονοικοκυρές που φροντίζουν τη χωριστρούλα των ξανθοπαίδων αναμένοντας τα τραγικά μαντάτα των στωικών αστροταξιδιωτών συζύγων τους. Πουθενά Hidden Figures εδωνά. Οι μαύροι στους δρόμους να διαδηλώνουν με τους φιλελέδες ενώ τα παιδιά μας αψηφούν θάνατο και παραμελούν οικογενειακή θαλπωρή για να δείξουμε στους κομμουνιστάς ποιος είναι το αφεντικό του σύμπαντος ένα πράμα.

Ο Chazelle είναι ο επίγονος του Spielberg, executive producer του First Man. Του πρώιμου εκείνου Steven των Jaws και Close Encounters of the Third Kind, του γοητευμένου Μούσια με την απαράμιλλη τεχνική επιδεξιότητα στην κάμερα, τους σχηματικούς χαρακτήρες και την εγκληματική αδιαφορία για το ιστορικό γίγνεσθαι. Κατεβαίνοντας με την άχαστη πεντάδα Hurwitz (Score), Sandgren (Cinematography), Zophres (Costumes), Cross (Editor) και τον Ryan Gosling να υποδύεται αφαιρετικά έναν αινιγματικά κέρινο, αφοσιωμένο μέχρι παρεξηγήσεως και λαβωμένο καθοριστικά από τον πρώιμο χαμό της καρκινοπαθούς κόρης του, έχει τραβήξει μιαν ευδιάκριτη γραμμή μεταξύ της ρεαλιστικής απαθανάτισης του διαστημικού εγχειρήματος και της εντελώς βανίλα, επίγειας πραγματικότητας ως ενοχλητική παρεμβολή. H Claire Foy να χρωματίζει χωρίς το λονδρέζικο αξάν τον χιλιοπαιγμένο χαρακτήρα της δυναμικής και παραμελημένης συζύγου, υπηρετώντας το αγαπημένο κόνσεπτ που διατρέχει την ως τώρα σταδιοδρομία του σκηνοθέτη: Η (ευγενής) φιλοδοξία που σβαρνιάζει την ερωτική σχέση. Το με αδρές πινελιές σκιαγραφούμενο υποστηρικτικό καστ που δεν έχει να επιδείξει «κακούς» ει μη μόνο τους κουφιοκεφαλάκηδες της Washington που κόπτονται μοναχά για τα δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων (βλ. ψήφους).

Οι κλειστοφοβικές, ταρακουνιάρικες λήψεις με την άγρια ηχητική μπάντα κραδασμών (έρχεται όσκαρ) ομού μετά της μαγικής προσελήνωσης, απογειώνουν το First Man συνοδεία ώρες αγωνιώδους, στιγμές ονειρικού μουσικού χαλιού (άλλο όσκαρ). Η αποστειρωμένη ματιά του Chazelle που απεχθάνεται το μελό (σωστά) εις βάρος όμως της cineσθηματικής ταύτισης με τα διαδραματιζόμενα, το τοποθετεί στην κλίμακα των φιλμς διαστημικών αποστολών περίπου μεταξύ Apollo 13 και Gravity : Στιβαρό και αγωνιώδες αλλά άτολμο στο να αγγίξει το υπερβατικό, σχεδόν μεταφυσικό του αστρικού ταξιδιού. Όπως αποκρίθηκε ο ίδιος ο Armstrong στην press conference πριν την εκτόξευση του Apollo 11 στην ερώτηση τι θα έπαιρνε μαζί του από τη Γη στη Σελήνη: «Περισσότερα καύσιμα».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Οι σταθμοί ενός έρωτα αδύνατου, καταδικασμένου, αιώνιου! Η ταινία Ψυχρός Πόλεμος (Zimna Vojna / Cold War) έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών κατακτώντας κοινό, κριτικούς, αλλά και την επιτροπή που απένειμε στον Pawel Pawlikowski το Βραβείο Σκηνοθεσίας. Η προηγούμενη ταινία του Pawlikowski, Ida αποτέλεσε μια πρωτοφανή παγκόσμια επιτυχία που κέρδισε τα Oscar και Bafta Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και πέντε Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία, ανάμεσά τους Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. H παθιασμένη ερωτική ιστορία δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο στην Πολωνία, το Βερολίνο, τη Γιουγκοσλαβία και το Παρίσι. Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Παγιδεύονται σε έναν μοιραίο έρωτα που τους καταδικάζει να βρίσκονται δεμένοι ο ένας με τον άλλον. Οι πολιτικές συνθήκες, τα ελαττώματα τους, αλλά και μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες τους χωρίζουν και τους ενώνουν σε έναν έρωτα διαχρονικά αδύνατο.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Joanna Kulig, Agata Kulesza, Tomasz Kot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 και μία εβδομάδα πριν μόνο στην Θεσσαλονίκη από την Strada Films!

Δεν υπάρχει τίποτα ορθόδοξο πάνω του! Ένα τρυφερό δράμα που εξερευνά τη φύση της πίστης και το τίμημα της πατρότητας είναι το φιλμ Μενάσε Ένας Ξεχωριστός Άνθρωπος (Menashe) που σκηνοθετεί ο Ισραηλινός δημιουργός Joshua Z. Weinstein. Ο Μενάσε είναι πωλητής στο μπακάλικο της κοινότητας και πατέρας ενός μικρού γιου. Με το θάνατο της γυναίκας του, ο Μενάσε είναι αναγκασμένος, κατά τον ραβίνο, να δώσει το γιο του να ανατραφεί στην κοντινότερή του οικογένεια που έχει δυο γονείς. Για να κρατήσει το γιο του, ο Μενάσε θα πρέπει να ξαναπαντρευτεί, κάτι που προτιμά ν' αποφύγει, μια και ούτε ο πρώτος γάμος του δεν ήταν ευτυχής. Ατζαμής και αδέξιος, ο Μενάσε κάνει ό,τι μπορεί για ν' αποδείξει στον ραβίνο και τους άνδρες γύρω του ότι είναι ικανός να μεγαλώσει το γιο του, αλλά η παράδοση δεν είναι κάτι που αλλάζει, στη χασιδική κοινότητα του Μπρούκλιν. Το ότι, επιπλέον, όλα μοιάζει να πηγαίνουν στραβά στην καθημερινότητα του Μενάσε, δεν βελτιώνει την κατάσταση.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Menashe Lustig, Ruben Niborski, Yoel Weisshaus, Meyer Schwartz.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Σκοτεινό παραμύθι για ενήλικες! Η ταινία Κτήνος (Beast) είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του υποψήφιου για BAFTA Σκηνοθεσίας και Σεναρίου, Michael Pearce. Έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και αποδοχή στα φεστιβάλ του κόσμου από το Σαντανς και το Τορόντο μέχρι το Βερολίνο αλλά και τη δική μας Θεσσαλονίκη, η ταινία αποτελεί ένα σύγχρονο ατμοσφαιρικό ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ. Σε μια μικρή νησιωτική κοινότητα, μια νεαρή γυναίκα ερωτεύεται ένα μυστηριώδη ξένο, ο οποίος την προτρέπει να δραπετεύσει από την καταπιεστική οικογένειά της. Όταν θα βρεθεί ύποπτος για μια σειρά βίαιων δολοφονιών, εκείνη θα τον υπερασπιστεί με πάθος. Σύντομα θα μάθει και ο ίδιος μέχρι που μπορεί να φτάσει εκείνη.

Η Jessie Buckley κατέκτησε κοινό και κριτικούς με τη σπουδαία της εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά του BBC, Πόλεμος και Ειρήνη. Ο Johnny Flynn με τη δύναμη της βράβευσης του για το Hangmen στο West End ορίζει στο πλευρό της ένα υπέροχο ζευγάρι των πρωταγωνιστών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Strada Films!

Κάποιες μάχες δεν τις δίνεις μόνος! Το Ένστικτο της Επιβίωσης (Journeyman) είναι η δεύτερη συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα του Βρετανού δημιουργού και ηθοποιού Paddy Considine μετά την πολυβραβευμένη ταινία Τυραννόσαυρος που το 2011 ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και του απέφερε ακόμα ένα βραβείο BAFTA. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης γεμάτη αποφασιστικότητα, θάρρος και κουράγιο με φόντο το άθλημα του μποξ. Ο Μάτι Μπέρτον είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στο μποξ. Πλησιάζοντας το τέλος της καριέρας του, θέλει να βγάλει χρήματα για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή στη σύζυγό του Έμμα και στην μικρή του κόρη Μία. Κατά τη διάρκεια ενός πολύωρου αγώνα, ο Μάτι τραυματίζεται σοβαρά και πέφτει σε κώμα. Όταν ξυπνά, ξεκινά ο πραγματικός αγώνας καθώς ο Μάτι που έχει χάσει τη μνήμη του, καλείται να ενώσει το παζλ της διαλυμένης ζωής του κομμάτι-κομμάτι. Μια όμορφη και δυνατή ιστορία για την απώλεια και τελικά τη νίκη.

Στο πλευρό του Considine εμφανίζεαι η Jodie Whiaker (Doctor Who, Broadchurch) που υποδύεται την σύζυγό του Έμμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Το σύστημα απέτυχε. Αυτή όμως, όχι! Το Peppermint είναι μία εκρηκτική ιστορία εκδίκησης χάρη στο πρωτότυπο σενάριο του Chud St John (London Has Falling) που υπηρετεί την ιστορία ισορροπώντας ανάμεσα στα κίνητρα των ηρώων και τα ξεσπάσματα της βίας που αυτά πυροδοτούν. Μία αιμοσταγής ιστορία εκδίκησης με γυναικεία καρδιά. Η Ράιλι Νορθ είχε μία ευτυχισμένη και χωρίς εκπλήξεις ζωή με τον σύζυγο και τη 10χρονη κόρη τους. Όμως τα μπλεξίματα του συζύγου με το καρτέλ οδηγούν στη βάναυση επίθεση εναντίον της οικογένειας. Η Ράιλι ξυπνάει από κώμα και ανακαλύπτει ότι κόρη και πατέρας έχουν πέσει θύματα δολοφονίας. Το σύστημα αποδεικνύεται διεφθαρμένο και οι δολοφόνοι αθωώνονται. Για να αποδώσει δικαιοσύνη, η Ράιλι απομονώνεται για χρόνια μέχρι που επιστρέφει μεταμορφωμένη από συνηθισμένη γυναίκα σε αδίστακτη τιμωρό.

Η ταλαντούχα Jennifer Garner ("Κωδικός Alias", "Daredevil") μεταμορφώνεται θεαματικά από συνηθισμένη μητέρα σε αδίστακτη τιμωρό υπό τις οδηγίες του έμπειρου σε ταινίες δράσης Pierre Morel ("Η Αρπαγή", "The Gunman: Σε Θέση Βολής") και μας χαρίζει μία απολαυστική ερμηνεία, επιστρέφοντας δυναμικά στο είδος του ρόλου που την έχει καταξιώσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tanweer!

Περνάς όλη σου την ζωή νομίζοντας πως ξέρεις τον εαυτό σου. Μέχρι που νιώθεις πως μέχρι να τον μάθεις, δεν θα ξέρεις ποιος είσαι! Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο τμήμα Venice Days του 74ου Φεστιβάλ Βενετίας, έρχεται η νέα δημιουργία του Ισραηλινού σκηνοθέτη Savi Gabizon, Πόθος (Ga'agua / Longing), μια γοητευτική και έξυπνη μαύρη κωμωδία, από εκείνες που χαρακτηρίζουν το νέο κύμα του σινεμά της μεσανατολικής χώρας. Ο Άριαλ, ένας ευκατάστατος μεσήλικας που δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, δέχεται ένα τηλεφώνημα από την γυναίκα με την οποία είχε δεσμό στα φοιτητικά του χρόνια. Εκείνη έχει δύο μεγάλες αποκαλύψεις να του κάνει: η πρώτη είναι πως όταν χώρισαν, 20 χρόνια πριν, ήταν έγκυος και πως, 9 μήνες μετά, γέννησε ένα αξιολάτρευτο αγοράκι. Η δεύτερη αποκάλυψη θα αλλάξει τη ζωή του Άριαλ για πάντα. Η ταινία είναι μια εξερεύνηση στις δυσδιάκριτες πτυχές του γονεϊκού ρόλου πέρα από την προσφορά και την ευθύνη.

Πρωταγωνιστούν οι Shai Avivi, Asi Levi, Neta Riskin, Yoram Tolledano, Shimon Mimran.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Το δικαστήριο δεν είναι το μέρος όπου προσδιορίζεται η αλήθεια! Το δικαστικό δράμα από την Ιαπωνία Το Τρίτο Έγκλημα (The Third Murder), του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Hirokazu Kore-Eda έκανε την πρεμιέρα του στο Επίσημο Διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας το 2017, και συνέχισε τη φεστιβαλική του πορεία στα Φεστιβάλ Τορόντο, Σαν Σεμπαστιάν, Ζυρίχης, Μουμπάι, Βιέννης ανάμεσα σε άλλα, ενώ έχει διανεμηθεί με επιτυχία σε όλο τον κόσμο αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Η ταινία επιπλέον κέρδισε 6 βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ανάμεσα τους και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Ο επιτυχημένος δικηγόρος Σιγκεμόρι αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι, κατηγορούμενου για φόνο και κλοπή, ο οποίος είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και για έναν άλλο φόνο πριν τριάντα χρόνια. Οι πιθανότητες να κερδίσει ο Σιγκεμόρι την υπόθεση είναι μικρές αφού ο πελάτης του ομολογεί ελεύθερα την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή αν καταδικαστεί. Καθώς διερευνά όλο και πιο βαθιά την υπόθεση, μελετώντας τις καταθέσεις της οικογένειας του θύματος και του ίδιου του Μισούμι, ο συνήθως σίγουρος Σιγκεμόρι αρχίζει να αμφιβάλλει για το αν ο πελάτης του είναι ο πραγματικός δολοφόνος.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μισούμι συναντάμε τον Yakousho Koji έναν από τους σπουδαιότερους και πιο καταξιωμένους Ιάπωνες ηθοποιούς. Ο Fukuyama Masaharu στον ρόλο του δικηγόρου μας είναι γνωστός ως πρωταγωνιστής στην ταινία Πατέρας και Γιος, ενώ είναι επίσης φωτογράφος, συνθέτης και καταξιωμένος τραγουδιστής στη χώρα του, διατηρώντας από το 2011 το ρεκόρ των μεγαλύτερων πωλήσεων δίσκων στην Ιαπωνία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την One From The Heart!