Η Νύχτα με τις Μάσκεςτου David Gordon Green. Με τους Jamie Lee Curtis, Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton, Virginia Gardner, Haluk Bilginer
Forty years makes the difference!
του zerVo (@moviesltd) 
Βασικό σκέλος της συμφωνίας, που περιελάμβανε μια συμβολική πληρωμή με τον μήνα ή με το όποτε, ήταν κατόπιν προσωπικής απαίτησης, άκου να δεις, να μην απαγορεύεται η είσοδος μου σε καμία ταινία. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που το πινακιδάκι "Ακατάλληλο Δια Ανηλίκους" περιελάμβανε μπροστά του την λέξη "Αυστηρώς", οπότε και αναγκαζόμουν εκ των πραγμάτων να παραμένω στο κανονικό σπίτι. Γιατί το διπλανής πόρτας (γιγάντιο στα εφηβικά μου μάτια) σινεμά είχε μετατραπεί σε δεύτερη κατοικία, βγάζοντας και τους γονείς από την αγωνία για το που βρίσκεται όλη μέρα "αυτό το παιδί". Αρκούσε στα Rated R φιλμς να κάθομαι σε κρυφή καβατζοθέση και να μην αλωνίζω την πλατεία, μην και τύχει καμιά εισβολή (συνηθιζόταν) από τίποτα μπασκίνες. Και είχε την πλάκα του, τότε, να ακούς τους συνομήλικους δωδεκάχρονους να μιλούν αόριστα και ασαφή, αφού κόβονταν εύκολα από τον πορτιέρη, για τις φοβιστικές κινηματογραφικές μουτσούνες που κατατρόμαξαν ολάκερη την γενιά των 80s και ούτε καν γνώριζαν την μόστρα τους. Κι ο μάγκας να έχει συγγράψει ολάκερη πραγματεία για πάρτη τους, απολαμβάνοντας την δράση τους δις (5 με 7, 7 με 9, για να μην το παρατραβάμε κιόλας) ημερησίως. Χορό τρόμου και αγωνίας που πρώτος και καλύτερος άνοιξε στην χαραυγή της καλύτερης δεκαετίας της ζωής μας, ένας αδιόρατος παρανοϊκός μασκοφόρος, που με την καθοδήγηση ενός πραγματικού μάστορα μοίραζε μαχαιρωτικές ανατριχίλες στον αέρα, σε μέρες (ανεξήγητα για τους εκτός Υπερδυνάμεως κατοίκους) γιορτινές για τον τόπο του. Αλήθεια, εμείς για δεν έχουμε Χαλογουίν? Να τρώμε όλη μέρα κερασμένα γλυκά και να μασκαρευόμαστε χοροπηδώντας σαν φρίκουλα? Αυτή ήταν και η μόνη μου παιδιάστικη απορία, όλα τα άλλα μου έμοιαζαν κανονικά. Πως περνούν τα χρόνια ε? Τεσσαράκοντα πλιζ...
Τέσσερις γεμάτες δεκαετίες έχουν διαβεί από εκείνη την μοιραία νύχτα των φονικών στο φιλήσυχο έως τότε Χάντονφιλντ και οι μνήμες για όσους την βίωσαν, παραμένουν ακόμη ολοζώντανες. Ακόμη και αν ο δραπέτης αδελφοκτόνος, Μάικλ Μάγιερς, που μέσα στην παράνοια του σκόρπισε τον θάνατο σε όλα τα έφηβα κορίτσια της περιοχής, βρίσκεται εσώκλειστος στην υψίστης ασφαλείας ψυχιατρική κλινική των φυλακών και πλέον δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν αλυσοδέσμιος, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του εκκεντρικού θεράποντα Δόκτορα Σαρταιν. Η απόφαση των υπευθύνων του ιδρύματος για μεταφορά μεγάλης μερίδας των τροφίμων, σε ακόμη πιο περιοριστικών όρων νοσηλευτικό κατάστημα, ακόμη κι αν υπέχει τεράστιου ρίσκο, πρέπει να πραγματοποιηθεί. Και κατά την διάρκεια της μεταγωγής οι φόβοι όλων θα γίνουν πραγματικότητα, καθώς το λεωφορείο που κουβαλάει τους άρρωστους ψυχικά βαρυποινίτες θα ανατραπεί, με αποτέλεσμα την αναπάντεχη απελευθέρωση τους.
Έστω κι αν γνωρίζει πως η Νέμεση της βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της στενής, η μοναδική επιζήσασα της βραδιάς της σφαγής, Λόρι Στρόουντ, κοντά εξηντάχρονη πια, δεν έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα και σε όλη της την ζωή προετοιμάζεται για την πιθανή επιστροφή του κτήνους στα μέρη της. Αντίδραση διαρκούς τρέλας, που την έχει αποξενώσει πλήρως από την καλοβαλμένη θυγατέρα της, Κάρεν, όχι όμως και από την εγγονή της Άλλισον, που της συμπαραστέκεται αντιλαμβανόμενη το εσωτερικό της ζόρι. Το μαντάτο της απόδρασης του Μάγιερς θα σκάσει σαν κεραυνός στην κατακερματισμένη, πλην πανέτοιμη για όλα ματιά της ηλικιωμένης γυναίκας, ειδικά από την στιγμή που θα δημοσιοποιηθούν και τα πρώτα εγκλήματα που ελεύθερος και πάλι, ο Μάικλ θα διαπράξει. Και ξημερώνει η 31η Οκτωβρίου, ημέρα που όλοι θα ξεχυθούν στους δρόμους μασκαρεμένοι, για να γιορτάσουν το Χάλογουίν. Όπως τότε...
Όπως τότε ε? Η αλήθεια είναι πως μπορεί οι πρώτες φορές όλων των (αντι)ηρώων της φοβιστικής κινηματογραφίας, του Μάικλ, του Τζέισον, του Φρέντ, να είχαν να προτάξουν κάτι το διαφορετικό ως φόρμα, η τεράστια πληγή στο κύρος του καθενός είχε να κάνει με το ζήτημα του franchise που επακολούθησε, καθώς οι συνέχειες, πολύ μακρινές σε ποιότητα από το ορίτζιναλ, περισσότερο θυμηδία προκαλούσαν στο φανατικό του είδους, κοινό, παρά ικανοποίηση. Και ετούτη η φορά που στην μαρκίζα της ταινίας αναγράφεται η λέξη Halloween, μάλιστα, είναι η δέκατη, αφού την βασική πεντάδα του σίριαλ της πρώτης δεκαετίας, ακολούθησε ακόμη ένα καρέ αναγεννησιακού χαρακτήρα, με την παραγωγική σφραγίδα της Dimension και την ντιρεκτορική, ο Θεός να την κάνει, του Rob Zombie, οπότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το κάκιστο quality, σε σχέση πάντοτε με τον αρχικό μύθο. Συνεπώς και αυτή την φορά, τα προαισθήματα παρέπεμπαν ξανά σε κράτημα μίνι καλαθιού. Ή μήπως όχι?
Η μεγάλη πλάκα είναι που το προμόσιον ενός τίτλου Halloween, για πρώτη φορά περιελάμβανε βολταρία από ουκ ολίγα φιλμικά πανηγύρια, προεξάρχοντος εκείνου του Τορόντο, όπου και πραγματοποίησε κάτω από φανφάρες και τυμπανοκρουσίες την παγκόσμια πρώτη του. Ο Shape στο κόκκινο χαλί των λαμπερών γκαλά? Μονομιάς, η πανέξυπνη αυτή τακτική της Universal, έστρεψε το βλέμμα του ευρύτερου - και όχι απλώς του οπαδικού - κοινού προς την ολοκαίνουργη Νύχτα με τις Μάσκες, που σύμφωνα με τους τυχεράκηδες previewers, δεν ήταν ακόμη ένα σκουριασμένο κρικάκι, στην μακρά ταλαίπωρη αλυσίδα. Και τότε τι θα μπορούσε να ήτανε, δηλαδή, όταν ο βασικός εμπνευστής και θεωρητικά ο μόνος που θα είχε την τόλμη να αναστήσει ένα πεθαμένο όνομα, έχει από καιρό διακηρύξει την ιδιώτευση του? Ο σινεμάς όπως και το ποδόσφαιρο, όσο πιο απλά παίζονται, τόσο πιο ελκυστικά στο μάτι γίνονται. Άρα δεν θα ήταν άσχημη η ιδέα της αναβίωσης, που θα κινηθεί πάνω στο βασικό πατρόν, με απόλυτο σέβας στο αξεπέραστο πρωτότυπο. Δυο σκελίδες έμπνευση, μια πρέζα φαντασία κι έναν καλό σκηνοθέτη επιθυμούσε το πράγμα. Πες το κι έγινε!
Η επιλογή του ονόματος του ταπεινού και ουδέποτε πομπώδη - μολονότι η indie σινεφίλ αμερικάνικη παροικία, σκίζει ρούχα για πάρτη του - David Gordon Green, για να καθίσει στην καρέκλα του δημιουργού, εξαρχής έμοιαζε με ρίσκο, που σταδιακά όμως αποκτούσε θετικό πρόσημο εξέλιξης, καθότι ο 46χρονος κινηματογραφιστής από το Λιτλ Ροκ, διαθέτει ένα σημαντικό προσόν: Είναι κανονικός σκηνοθέτης! Κι έτσι απλά, παίρνοντας την λιτή θεματική βάση αυτού του φρέσκου τσάπτερ, χωρίς να κάνει τίποτα μαγικά τρικ, ούτε να τιγκάρει το εκράν με όλα τα ρέζους της γης, θέτει τα ικανότατης φοβιστικής τσιμεντοκονίας θεμέλια, που πάνω τους θα στηριχθεί ένα Χάλογουίν για να κάνει ακόμη και τον Θεό Carpenter να χτυπήσει παλαμάκια. Αόριστη η μουτσούνα του φόβου στο ίντρο, σιγανό ψήσιμο των πρώτων χαρακτήρων που θα σταμπ-αριστούν από τον παλαβό σκασιάρχη, ζωγράφισμα στο φόντο του λαμπερού Γιάνκηκου Οκτόμπερφεστ, αλλά και το κυριότερο, επαναφορά στην σωστή και όχι για το Θεαθήναι δράση της μόνης που ξέφυγε της οργής του παρανόιντ! Και της φαμίλιας της για να το κάνουμε το πράγμα πιο ολοκληρωμένο...
Συνεπώς το Halloween 2018 από το πρώτο του δευτερόλεπτο δεν σταματά να διαλαλεί πως έχει φτιαχτεί - διαγράφοντας ολοκληρωτικά το όποιο ταίμλάιν επακολούθησε του H78 - για να οδηγήσει σταδιακά σε ένα από τα μεγαλύτερα duels στα χρονικά του σινεμά τρόμου. Ένα ραντεβού ανάμεσα στο εκ γενετής ανθρώπινο τέρας και στο ανάλογης, μα φτιαχτής από τα δεινά που έχει βιώσει, νοσηρής συλλογιστικής, αντίπαλον δέος, που δεν μπορεί κανείς ανθρώπινος νους, να φανταστεί πως καρτερά την στιγμή που θα νιώσει την καυτή του ανάσα σιμά. Η Λόρι, εξήντα χρονώ συν πλην, πέρασε μια ολόκληρη ζωή σαν μέσα σε ένα μανιακό ράλι καταδίωξης, μα τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο φταίχτης να τιμωρηθεί. Και τούτη την εκδίκηση, εκείνοι που την οραματίστηκαν και σωστά την έστησαν και πολύ όμορφα την υλοποίησαν.
Φροντίζοντας καλά να διαγράψουν την γνώριμη παθογένεια που χαρακτηρίζει την συντριπτική πλειοψηφία των φιλμς του genre, που χάνουν ολοκληρωτικά το διάβα τους καθώς το έργο μεσιάζει. Οι σεναριογράφοι, μέσα από ανατροπές που κόβουν την ανάσα και εκτοξεύουν τον υδράργυρο της αγωνίας, πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Να σερβίρουν ένα δεύτερο ημίχρονο, με βατήρα ένα ανέλπιστο τουίστ, φρενήρους δράσης και σασπένς, που τσακίζει ολοκληρωτικά κάθε έννοια προβλέψιμου φινάλε. Οι πάντες είναι υποταγμένοι σε ότι έχει γράψει το ριζικό τους και οτιδήποτε και αν προκύψει στην εξέλιξη, σε καμία περίπτωση δεν θα πιαστεί ως χάπι έντ. Και τι δεν θα έδινα να έληγαν τα πάντα εδώ, να μην συνεχιστεί ποτέ πια το αιμοσταγές παραμύθι με τις κολοκύθες. Όπως του αξίζει, όπως το σεβάστηκε ο Gordon Green, ακούγοντας σε ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία τον σφυγμό του μέντορα του.
Μετατρέποντας τον στην ίδιας μελωδίας με τότε μουσική επένδυση, στέλνοντας ακατάπαυστα μηνύματα φόρου τιμής ένθεν κακείθεν, αντικαθιστώντας ολόκληρους βασικούς χαρακτήρες του χθες, με ακριβώς ίδιους του σήμερα και ορίζοντας σαν ραχοκοκαλιά της πλοκής, το ανεξέλεγκτο πάθος για επικράτηση ανάμεσα στους δύο μνηστήρες της τελικής εξιλέωσης. Ευφυές! Ο Μάγιερς δεν παίζει μόνος στο ρινγκ, η Στρόουντ δεν είναι τρωτή! Εμφάνιση καταλύτης από την Jamie Lee (αυτό το Curtis μια ζωή φοβάμαι να το κοτσάρω, αφού κι εκείνη δεν φρόντισε να πάρει ούτε την ανάσα, ως εμφανισιακή κληρονομιά του μεγαλύτερου κούκλου που ανέδειξε ποτέ το Χόλιγουντ, μπαμπά, σε αντίθεση τα πάντα, που της φύσηξε η άσχημη Janet) ως η προσωπικότητα που μεταλλάχθηκε στο πέρασμα της 40ετίας, από εύθραυστο κοριτσόπουλο, σε φλογερό παραπλήρωμα του Μάικλ, που περιμένει πως και πως να σημάνει αυτή εδώ η ώρα. Καπέλο ψηλά! Άξιζε τον κόπο!
Έστω κι αν γνωρίζει πως η Νέμεση της βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της στενής, η μοναδική επιζήσασα της βραδιάς της σφαγής, Λόρι Στρόουντ, κοντά εξηντάχρονη πια, δεν έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα και σε όλη της την ζωή προετοιμάζεται για την πιθανή επιστροφή του κτήνους στα μέρη της. Αντίδραση διαρκούς τρέλας, που την έχει αποξενώσει πλήρως από την καλοβαλμένη θυγατέρα της, Κάρεν, όχι όμως και από την εγγονή της Άλλισον, που της συμπαραστέκεται αντιλαμβανόμενη το εσωτερικό της ζόρι. Το μαντάτο της απόδρασης του Μάγιερς θα σκάσει σαν κεραυνός στην κατακερματισμένη, πλην πανέτοιμη για όλα ματιά της ηλικιωμένης γυναίκας, ειδικά από την στιγμή που θα δημοσιοποιηθούν και τα πρώτα εγκλήματα που ελεύθερος και πάλι, ο Μάικλ θα διαπράξει. Και ξημερώνει η 31η Οκτωβρίου, ημέρα που όλοι θα ξεχυθούν στους δρόμους μασκαρεμένοι, για να γιορτάσουν το Χάλογουίν. Όπως τότε...
Όπως τότε ε? Η αλήθεια είναι πως μπορεί οι πρώτες φορές όλων των (αντι)ηρώων της φοβιστικής κινηματογραφίας, του Μάικλ, του Τζέισον, του Φρέντ, να είχαν να προτάξουν κάτι το διαφορετικό ως φόρμα, η τεράστια πληγή στο κύρος του καθενός είχε να κάνει με το ζήτημα του franchise που επακολούθησε, καθώς οι συνέχειες, πολύ μακρινές σε ποιότητα από το ορίτζιναλ, περισσότερο θυμηδία προκαλούσαν στο φανατικό του είδους, κοινό, παρά ικανοποίηση. Και ετούτη η φορά που στην μαρκίζα της ταινίας αναγράφεται η λέξη Halloween, μάλιστα, είναι η δέκατη, αφού την βασική πεντάδα του σίριαλ της πρώτης δεκαετίας, ακολούθησε ακόμη ένα καρέ αναγεννησιακού χαρακτήρα, με την παραγωγική σφραγίδα της Dimension και την ντιρεκτορική, ο Θεός να την κάνει, του Rob Zombie, οπότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το κάκιστο quality, σε σχέση πάντοτε με τον αρχικό μύθο. Συνεπώς και αυτή την φορά, τα προαισθήματα παρέπεμπαν ξανά σε κράτημα μίνι καλαθιού. Ή μήπως όχι?
Η μεγάλη πλάκα είναι που το προμόσιον ενός τίτλου Halloween, για πρώτη φορά περιελάμβανε βολταρία από ουκ ολίγα φιλμικά πανηγύρια, προεξάρχοντος εκείνου του Τορόντο, όπου και πραγματοποίησε κάτω από φανφάρες και τυμπανοκρουσίες την παγκόσμια πρώτη του. Ο Shape στο κόκκινο χαλί των λαμπερών γκαλά? Μονομιάς, η πανέξυπνη αυτή τακτική της Universal, έστρεψε το βλέμμα του ευρύτερου - και όχι απλώς του οπαδικού - κοινού προς την ολοκαίνουργη Νύχτα με τις Μάσκες, που σύμφωνα με τους τυχεράκηδες previewers, δεν ήταν ακόμη ένα σκουριασμένο κρικάκι, στην μακρά ταλαίπωρη αλυσίδα. Και τότε τι θα μπορούσε να ήτανε, δηλαδή, όταν ο βασικός εμπνευστής και θεωρητικά ο μόνος που θα είχε την τόλμη να αναστήσει ένα πεθαμένο όνομα, έχει από καιρό διακηρύξει την ιδιώτευση του? Ο σινεμάς όπως και το ποδόσφαιρο, όσο πιο απλά παίζονται, τόσο πιο ελκυστικά στο μάτι γίνονται. Άρα δεν θα ήταν άσχημη η ιδέα της αναβίωσης, που θα κινηθεί πάνω στο βασικό πατρόν, με απόλυτο σέβας στο αξεπέραστο πρωτότυπο. Δυο σκελίδες έμπνευση, μια πρέζα φαντασία κι έναν καλό σκηνοθέτη επιθυμούσε το πράγμα. Πες το κι έγινε!
Η επιλογή του ονόματος του ταπεινού και ουδέποτε πομπώδη - μολονότι η indie σινεφίλ αμερικάνικη παροικία, σκίζει ρούχα για πάρτη του - David Gordon Green, για να καθίσει στην καρέκλα του δημιουργού, εξαρχής έμοιαζε με ρίσκο, που σταδιακά όμως αποκτούσε θετικό πρόσημο εξέλιξης, καθότι ο 46χρονος κινηματογραφιστής από το Λιτλ Ροκ, διαθέτει ένα σημαντικό προσόν: Είναι κανονικός σκηνοθέτης! Κι έτσι απλά, παίρνοντας την λιτή θεματική βάση αυτού του φρέσκου τσάπτερ, χωρίς να κάνει τίποτα μαγικά τρικ, ούτε να τιγκάρει το εκράν με όλα τα ρέζους της γης, θέτει τα ικανότατης φοβιστικής τσιμεντοκονίας θεμέλια, που πάνω τους θα στηριχθεί ένα Χάλογουίν για να κάνει ακόμη και τον Θεό Carpenter να χτυπήσει παλαμάκια. Αόριστη η μουτσούνα του φόβου στο ίντρο, σιγανό ψήσιμο των πρώτων χαρακτήρων που θα σταμπ-αριστούν από τον παλαβό σκασιάρχη, ζωγράφισμα στο φόντο του λαμπερού Γιάνκηκου Οκτόμπερφεστ, αλλά και το κυριότερο, επαναφορά στην σωστή και όχι για το Θεαθήναι δράση της μόνης που ξέφυγε της οργής του παρανόιντ! Και της φαμίλιας της για να το κάνουμε το πράγμα πιο ολοκληρωμένο...
Συνεπώς το Halloween 2018 από το πρώτο του δευτερόλεπτο δεν σταματά να διαλαλεί πως έχει φτιαχτεί - διαγράφοντας ολοκληρωτικά το όποιο ταίμλάιν επακολούθησε του H78 - για να οδηγήσει σταδιακά σε ένα από τα μεγαλύτερα duels στα χρονικά του σινεμά τρόμου. Ένα ραντεβού ανάμεσα στο εκ γενετής ανθρώπινο τέρας και στο ανάλογης, μα φτιαχτής από τα δεινά που έχει βιώσει, νοσηρής συλλογιστικής, αντίπαλον δέος, που δεν μπορεί κανείς ανθρώπινος νους, να φανταστεί πως καρτερά την στιγμή που θα νιώσει την καυτή του ανάσα σιμά. Η Λόρι, εξήντα χρονώ συν πλην, πέρασε μια ολόκληρη ζωή σαν μέσα σε ένα μανιακό ράλι καταδίωξης, μα τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο φταίχτης να τιμωρηθεί. Και τούτη την εκδίκηση, εκείνοι που την οραματίστηκαν και σωστά την έστησαν και πολύ όμορφα την υλοποίησαν.
Φροντίζοντας καλά να διαγράψουν την γνώριμη παθογένεια που χαρακτηρίζει την συντριπτική πλειοψηφία των φιλμς του genre, που χάνουν ολοκληρωτικά το διάβα τους καθώς το έργο μεσιάζει. Οι σεναριογράφοι, μέσα από ανατροπές που κόβουν την ανάσα και εκτοξεύουν τον υδράργυρο της αγωνίας, πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Να σερβίρουν ένα δεύτερο ημίχρονο, με βατήρα ένα ανέλπιστο τουίστ, φρενήρους δράσης και σασπένς, που τσακίζει ολοκληρωτικά κάθε έννοια προβλέψιμου φινάλε. Οι πάντες είναι υποταγμένοι σε ότι έχει γράψει το ριζικό τους και οτιδήποτε και αν προκύψει στην εξέλιξη, σε καμία περίπτωση δεν θα πιαστεί ως χάπι έντ. Και τι δεν θα έδινα να έληγαν τα πάντα εδώ, να μην συνεχιστεί ποτέ πια το αιμοσταγές παραμύθι με τις κολοκύθες. Όπως του αξίζει, όπως το σεβάστηκε ο Gordon Green, ακούγοντας σε ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία τον σφυγμό του μέντορα του.
Μετατρέποντας τον στην ίδιας μελωδίας με τότε μουσική επένδυση, στέλνοντας ακατάπαυστα μηνύματα φόρου τιμής ένθεν κακείθεν, αντικαθιστώντας ολόκληρους βασικούς χαρακτήρες του χθες, με ακριβώς ίδιους του σήμερα και ορίζοντας σαν ραχοκοκαλιά της πλοκής, το ανεξέλεγκτο πάθος για επικράτηση ανάμεσα στους δύο μνηστήρες της τελικής εξιλέωσης. Ευφυές! Ο Μάγιερς δεν παίζει μόνος στο ρινγκ, η Στρόουντ δεν είναι τρωτή! Εμφάνιση καταλύτης από την Jamie Lee (αυτό το Curtis μια ζωή φοβάμαι να το κοτσάρω, αφού κι εκείνη δεν φρόντισε να πάρει ούτε την ανάσα, ως εμφανισιακή κληρονομιά του μεγαλύτερου κούκλου που ανέδειξε ποτέ το Χόλιγουντ, μπαμπά, σε αντίθεση τα πάντα, που της φύσηξε η άσχημη Janet) ως η προσωπικότητα που μεταλλάχθηκε στο πέρασμα της 40ετίας, από εύθραυστο κοριτσόπουλο, σε φλογερό παραπλήρωμα του Μάικλ, που περιμένει πως και πως να σημάνει αυτή εδώ η ώρα. Καπέλο ψηλά! Άξιζε τον κόπο!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Tulip Ent.!
