Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Μεταξύ ζωής και θανάτου. Δια πυρός και σιδήρου. Χορεύοντας με την παράνοια. Σε προειδοποιάω πως η μοιρασμένη στα δυο – στα δέκα δυο, στα χίλια δυο ψύχωση του Joker 2 αποτελεί απολύτως συγκεκαλυμένα το φιλμικό παράδοξο, την έξω αριστερά έκπληξη του είκοσι - εικοσιτέσσαρο. Είναι η τρισαπόλυτη ισοπέδωση δαύτης της εντελώς μούχρας έννοιας του σήκουελ και μάλιστα στη χιλιοκατουρημένη όζουσα χώρα των βουτυρο - κομικμπουκάδων, αυτής της μάστιγας του σινεμά. Είναι επίσης πολλά ακόμη. Η ταύτιση του θνησιγενή, μένταλ αντι-ήρωα με την αδιέξοδη καθημερινότητα του «μέσου» καλού καγαθού πολίτη που κρασάρει υπό το ανήλεο μπούλινγκ κάθε μορφής (χόμο χόμινι λούπους) που αυτοδικαιολογεί ύπαρξη με το μοναδικό στόχο συντριβής της διαφορετικότητας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε πλέον, η μόνη αληθινή αναπηρία είναι η απαλοιφή της ετερότητας. Από εκεί πηγάζουν και προς τα εκεί εκκινούνται κάθε μορφής ενέργειες εξουσιαστικής καταστολής.

Ο προ 5ετίας Todd Phillips o Hangoverας χτύπησε εισπρακτική φλέβα αδάμαντα του δις μυρίου με τον Joker τον Α’. Τότενες που μεσουρανούσε ο Trump, η ταινία με το απροκάλυπτο ομάζ στον Scorsese και τα κιτρινόγκριζα σέβεντις σάρωσε τον αμφιβληστροειδή και αναποδογύρισε το υπογάστριο του περιθωρίου ωσάν ένα ανατρεπόμενο λυμάτων στο κεφάλι του αμερικανικού μικροαστικού ντρημ. Νοσηρό, ογκώδες και ασταμάτητο, συνοδευόμενο με τα ρέκβιεμ ιντερλούδια της άισλάντερ Hildur Guonadottir παρέδωσε στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα τον ενσαρκωμένο Joker υπό Joaquin Phoenix και κατατρόμαξε την πλέη σέηφ παντοκρατορία των κόμικ φανς με τον νιχιλισμό της. Όμως αυτή εντέλει δεν ήταν παρά η περίτρανη δήλωση του Phillips πως τα φαινόμενα (αυτά της πρώτης ανάγνωσης) εξαπατούν. 

Ο Άρθουρ Φλεκ βρίσκεται εγκλεισμένος στην ψυχιατρική πτέρυγα του Άρκαμ Σίτι αναμένοντας δίκη για τις μισή ντουζίνα δολοφονίες που έχει διαπράξει. Εκεί θα τον βρει η Lee Quinzel (Harley Quinn) , σαλεμένη φαν του, η σκιά του λούνυ τούνς καρτούν Joker που προηγείται της έναρξης της κυρίως ταινίας. Η Lee δεν ήρθε για τον Άρθουρ, αδιαφορεί για τον αδύναμο, κακοποιημένο, ξευτελισμένο φουκαρά, το αρρωστάκι που με προσωπίδα κλόουν λέει άνοστα ανέκδοτα με τον υστερικό κλαυσίγελο να κουκουλώνει την αγιάτρευτη οργή. Η Lee είναι η Harley, η Κουήν της πληγιασμένης καρδιάς του Joker, του καταραμένου αντι-ήρωα, του τιμωρού της ψευδοηθικής και παντιέρας των ηττημένων, προστάτη αγίου-τιμωρού των αδικημένων. 

Το Joker 2 δεν είναι καν ένα σήκουελ, τραβάει κόκκινη γραμμή από κάθε είδους κακόβουλη κριτική περί γκλαμουροποίησης της αχαλίνωτης βίας. Κατά ομολογία, ο Joker ήταν μια Folie a Deux, μια ομαδική παράνοια και αυτό που φόρεσε ως πανοπλία ο δύσμοιρος Άρθουρ Φλεκ για να κατισχύσει του ομαδικού λιντσαρίσματος μιας κοινωνίας που είναι στραβοχυμένη, δομημένη να κονιορτοποιεί όσους δε συμμορφώνονται ως πρόβατα προς καταναλωτική σφαγή στις προσταγές των ελαχίστων ισχυρών και άρα διαμορφωτών της κοινής γνώμης – αναθέματος. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Δίκες - καταδίκες στα μαρμαρένια αλώνια των σόσιαλ μήντια, κυνήγι μαγισσών με δαυλούς πόστς - τουήτς δολοφονίας χαρακτήρων στο βωμό της πολιτικής ορθότητας και του άκρατου δικαιωματισμού. Ο Άρθουρ Φλεκ είναι σαλεμένος, απόκληρος, αδύναμος, απελπισμένος και για όλα αυτά εντελώς επικίνδυνος. Ο Άρθουρ Φλεκ πρέπει να πεθάνει. Είναι μια ανορθογραφία, ένας παρίας που δε δικαιούται ούτε ένα μερτικό στον έρωτα. Γιατί η Harley, επαναλαμβάνω με θλίψη, δεν ήταν παρά μόνο η σκιά του, τα δανεικά ενός Joker που δεν έπιασε ποτέ. 

Ναι, η ιδέα να ντυθεί αυτή η τραγωδία ως μιούζικαλ είναι η ευχή και κατάρα του Folie a Deux, παρά την ΞΑΝΑ συγκλονιστική Lady Gaga και τον μαγικό, δίχως φρένα, εναγκαλισμό με την ιδιοφυή ερμηνευτική τρέλα του Phoenix. Λείπει ο αφηγηματικός ρυθμός που γκελάρει κάργα σε συνδυασμό με τη σοκαριστική κατάληξη – αποκάλυψη μιας ματαιότητας που στέλνει τον καλόπιστο θεατή στα βράχια της απογοήτευσης. Ίσως να θαυμάζω τον Todd για τους λάθος λόγους όμως μας δείχνει δυο κοχώνες – βράχους με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές που επιλογές σε βαθμό που όταν ο Άρθουρ κραυγάζει με το παράδειγμά του, ΕΓΩ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, του απαντώ μονομιάς ΝΑΙ ΦΙΛΕ, ΠΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.