Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Στις εποχές που τα εγχώρια τηλεοπτικά δίκτυα ήταν μόνο δύο και όχι τα εκατό που ασχολούνται όλη μέρα με ροζ κουτσομπολιά και χωρισμούς, δεν ήταν και τόσο διαδεδομένες οι πληροφορίες για τον προσωπικό βίο των σταρς, ειδικά των ξένων, αφού το πιπεράτο νέο ξεθώριαζε, μιας και έκανε καιρό να τα ταξιδέψει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού ίσαμε τα μέρη μας. Για τον Έλβις ας πούμε, σχεδόν όλοι γνώριζαν πως είναι νυμφευμένος με την τυχερή Πρισίλα, ελάχιστοι όμως γνώριζαν την εικόνα της, περιορισμένοι στις κακοτυπωμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Ντομινό και του Φαντάζιο. Μέχρι που λίγο πριν εκπνεύσουν τα 80s, με την ώριμη εμφάνιση, στα πλέον 40 της, στην ανατρεπτική κωμική τριλογία των ΖΑΖ, Naked Gun, πειστήκαμε πως ως ομορφάδα ήταν αντάξια να σταθεί δίπλα στον Βασιλιά του Ροκ'ν'Ρολ ως η Επίσημη Αγαπημένη. Γιατί από ανοφίσαλ η Αστραπή του Μέμφις, λογικά πρέπει να μετρούσε πολλές πολλές εκατοντάδες...

Στα 14 της χρόνια η ντροπαλή και χαμηλών τόνων Πρισίλα Μπολιέ, περνά μια απολύτως νηνεμική ζωή, μαζί με την πολυμελή οικογένεια της στην Δυτική Γερμανία, χώρα όπου έχει αποσπαστεί με μετάθεση ο υψηλόβαθμος αξιωματικός της Αεροπορίας. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που εντελώς αναπάντεχα θα παραστεί ως προσκεκλημένη σε πάρτι που διοργανώνει ο νούμερο ένα αστέρας του παγκόσμιου πενταγράμμου Έλβις Πρίσλεϊ, που - κατά κάποιο τρόπο - υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην ίδια περιοχή. Δεν χρειάστηκε πολύ, παρά μόνο μια ματιά για να κατανοήσει ο διαβόητος καλλιτέχνης, πως παρά την δεκαετή απόσταση που τους χωρίζει, αλλά και του ανήλικου της μικράς, πως εκείνη θα είναι η γυναίκα που κάποια στιγμή, θα στεφανωθεί με δόξες και τιμές.

Και κάπως έτσι εκκινεί ένα ειδύλλιο, ένα από τα πλέον ιστορικά του εικοστού αιώνα, σχετικά ανάρμοστο από όποια άποψη κι αν το κοιτάει κανείς. Αρχικά από το γεγονός πως η κορασίς δεν έχει ακόμη τελειώσει ούτε το γυμνάσιο καλά καλά, για να έρχεται τόσο πολύ κοντά με ένα ποπ είδωλο που ην δεδομένη στιγμή βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Και που από την μεριά του δεν θέλγεται, μήπως και νοικοκυρευτεί από τις αναλόγου λάμψης συντρόφους του στο πανί - και ουχί μόνον - όπως η Ann Margret ή η Sinatra θυγάτηρ, παρά κοκαλώνει και μόνο στην θωριά μιας άμαθης παιδούλας, που η μοίρα έστειλε να διαβεί το κατώφλι της οικίας του. Η πιο γλαφυρή έκφανση του αναρμόστου, έχει να κάνει με το τι θα πει η οικογένεια, ειδικά ο καραβανάς πατήρ που τα λέει και δήθεν τσεκουράτα, που βρίσκεται και στην πιο δύσκολη των θέσεων, αφού πως στην ευχή μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα θέλω του πιο διάσημου, ίσως, ανθρώπου, σε ολόκληρο τον πλανήτη? Θα την ήθελα μια λίγο πιο εμβάθυνση σε αυτόν τον γονικό χαρακτήρα, αφού έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως συμπεριφέρεσαι όταν ο "αγαπητικός" της κόρης σου, είναι αυτός ο ίδιος που ερμηνεύει το Love Me Tender...

Και που την μορφή του επεξεργάζεται αυτή η βιογραφική - ιστορική ταινία, αναμφίβολα έχοντας την πιο από πρώτο χέρι πηγή γίνεται, αφού ουδείς θα μπορούσε να αφηγηθεί τα συμβάντα από εκείνη που βρέθηκε στο πλευρό του για κοντά μιάμιση δεκαετία από το 1969 της γνωριμίας μέχρι το 1973 που η Πρισίλα εγκατέλειψε μια και καλή την πολύβουη Γκρέισλαντ. Με ντοκουμέντα παρμένα μέσα από τα απομνημονεύματα της (που φέρουν τον άκρως...πρωτότυπο τίτλο Elvis And Me) κτίζεται μια, πολύ διαφορετική από τις αναμενόμενες αγιογραφικές, biopic ενός τοτέμ που άπαντες γνώριζαν τα κουσούρια του. Αμφεταμίνες, ποτά, ναρκωτικές ουσίες από την μια μεριά της βρώσης και της πόσης, βιαιοπραγίες, κυκλοθυμίες και ανήκουστα ξεσπάσματα από την έτερη της συμπεριφοράς. Εννοείται πως όταν περνούσαν είτε τα νεύρα είτε οι ονειρώξεις των drugs, ο Έλβις δεν ήταν παρά να καλοσυνάτο χουχουλιάρικο αγοράκι που αγκάλιαζε μετά μπόλικης θέρμης το γυναικάκι του. Δεν βγάζεις άκρη...

Ομοίως δεν βρίσκω και τον ιδιαίτερο λόγο που η Coppola πήρε το ρίσκο να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, αφού δεν νομίζω πως ακόμη και στην εποχή που η παραμικρή σερνική παγαποντιά ανάβει τον συναγερμό του #metoo, υπάρχει σοβαρό νοιάξιμο για την μορφονιά της μαρκίζας. Κατά βάση υποτακτική, χωρίς σπουδαίες αντιδράσεις στα θέλω του Πατριάρχη, όχι έντονα επιδεικτική στην σπατάλη των εκατομμυρίων, ούτε εκνευριστικά φωνακλού, ουσιαστικά μια τυπική Yes Sir δηλαδή νοικοκυρά των 60s που μεγαλώνει το παιδί της ολομόναχη για μήνες, σαν φυλακισμένη σε έναν τεχνητό παράδεισο, από όπου απουσιάζει ο Κύρης, έχοντας γυρίσματα ή συναυλίες, χιλιάδες μίλια μακριά. Κι όταν εμφανιστεί, πιότερες είναι οι ώρες που θα περάσει με την αντροπαρέα παρά με εκείνη, την παραπεταμένη...

Που πάντως αποδίδεται έξοχα και αρκετά όμοια σε κοψιά, από την δεν την λες και πολύ γνωστή Cailee Spaeny, σε μια ερμηνεία που της χάρισε τόσο το τιμητικό Βόλπι στην Βενετσάνικη Μόστρα όσο και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Απεναντίας η επιλογή για να ερμηνεύσει τον King, ο Jacob Elordi, μάλλον προς το πιο ποιητικό βαδίζει, αφού δεν ομοιάζει παρά ελάχιστα μαζί του, είναι υπερβολικά ψηλότερος και σημαντικά πιο αδύνατος, σαφώς ασχημότερος και μάλλον με ιταλιάνικη παρά τροπική κοψιά, ενδεχομένως για να τονιστεί παραπάνω η ειδωλική κορμοστασιά, που φαντάζει σχεδόν η διπλάσια - στα πάντα - της μικροκαμωμένης συμβίας. Δεν μου άφησε καλή εντύπωση, ουσιαστικά δεν μου άφησε καθόλου εντύπωση, σε στιγμές διαλεκτικού σινεμά επιπέδου, που το θήλυ κερδίζει με άνεση το παλαμάκι της πλατείας.

Θεατών που καλούνται να παρακολουθήσουν κάτι διαφορετικότερο του μόλις περσινού πονήματος του Luhrmann, άλλωστε αυτό μαρτυρά και το αντίπερα Priscilla του τίτλου, στηριγμένου όμως σε στοιχεία που δεν αμφισβητούνται πόντο. Η ατμοσφαιρικά δημιουργική μπαγκέτα της Sophia δηλώνει παρούσα σε οποιαδήποτε σεκάνς, είτε αφηγηματικής συνέχειας είτε τύποις εμβόλιμη έως και ξεκάρφωτη. Δεδομένο σκηνοθετικής πειθαρχίας που θα ικανοποιήσει απόλυτα το σκληροπυρηνικό της φαν κλαμπ, όπως το έκτισε από τον καιρό του Translation, της Antoinette, του Somewhere, του Bling Ring, του Beguiled. Ένα ντούμπλε φας πορτρέτο για τους φαινομενικά αταίριαστους πόλους ενός από τα μυθικότερα ανδρόγυνα της ιστορίας, που όμως μόνον ο θεόρατος ένας, ανισότατα, δικαιούται την λεοντική μερίδα αυτού του θρύλου. Και που, τι κρίμα, στις δύο ώρες της διάρκειας του έργου, δεν ακούγεται ούτε μισή νότα από τα όσα αθάνατα έχει τραγουδήσει...