Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ακούγεται παράξενο κι όμως πολύ καιρό πριν ο Χαλκ Χόγκαν και η παρέα του καταστήσουν αυτό το θέαμα πάλης, που παίζεται μεν από αθλητές, αλλά δεν ορίζει κάτι παραπάνω από ακραίο παπατζιλίκι, σε παγκόσμια γνωστό, στα μέρη μας υπήρχε ιδιαίτερα φανατικό κοινό που αδημονούσε να παρακολουθήσει τους θρυλικούς αγώνες κατς. Οι οποίοι σύμφωνα με εκείνες τις πρωτόγονης κοπής και υπερβολικά φοβιστικές αφίσες που γέμιζαν τους τοίχους πέριξ του Τάφου του Ινδού - βασικής έδρας των αναμετρήσεων - διαλαλούσαν τα σπουδαία ντέρμπι ανάμεσα στον Τρομάρα, τον Καρπόζηλο, τον Σαμψών και τον Κωστογλάκη, ενάντια στον φοβερό και τρομερό Μασκοφόρο Τούρκο. Που στην τελική δεν ήταν παρά ένας φουκαράς περαστικός από την Αλεξάνδρας, που τον είχαν καρναβαλίσει, δίνοντας του ένα χαρτζιλίκι, προκειμένου να τρώει για ένα μισάωρο καρπαζές από τα μεγαθήρια. Φοβερές στιγμές, ιστορικές, που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και που στο μυαλό, τις επανέφερε η ταινία The Iron Claw, που η θεματική της περιστρέφεται γύρω από το δημοφιλέστατο πέραν του Ατλαντικού σόου, που έχει σαν βάση του το ρέστλινγκ...

Έχοντας υπάρξει και ο ίδιος πρωταθλητής της επαγγελματικής πάλης, ο αυταρχικών μεθόδων, προπονητής πλέον, Φριτζ Φον Έριχ, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του ώστε οι τέσσερις γιοι του, όχι απλά να ακολουθήσουν τα χνάρια του, αλλά να ανεβούν όσο το δυνατόν ψηλότερα στην παγκόσμια κατάταξη, ακόμη και να κατακτήσουν την πολυπόθητη χρυσή ζώνη του τσάμπιον. Πιθανότητες που μάλλον περισσότερες να τα καταφέρει έχει ο πρεσβύτερος των διαδόχων, Κέβιν, που ξοδεύει για τον σκοπό αυτό τόνους ιδρώτα στην προπόνηση, σε σύγκριση με τους μικρότερους αδελφούς του. Δηλαδή τον Ντέιβιντ, που αγωνίζεται στην σκιά του, τον Κέρι, που προετοιμάζεται πιο πολύ για να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας ως δισκοβόλος και τον Μάικ, που σίγουρα προτιμά να γρατσουνά την κιθάρα του, από το να κτίζει μούσκουλα στο γυμναστήριο.

Αν μια τάση επικρατήσει όμως, αυτή δεν θα είναι άλλη από εκείνη του επίμονου πατρός, που το έχει βάλει σκοπό ζωής τα βλαστάρια του να γράψουν με τα πιο ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στο λίμπρο ντόρο της WWE. Κατόρθωμα που επιβάλλεται να ολοκληρωθεί για την αποκομμένη κοινωνικά Τεξανή φαμίλια, με οποιοδήποτε κόστος. Και πραγματικά οι παλαιστές, ο ένας μετά τον άλλο θα πετύχουν να αναρριχηθούν στα πιο υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, πανηγυρίζοντας νίκες και τρόπαια και κερδίζοντας φήμη και δόξα, εκτός από τα χιλιάδες δολάρια. Κι εκεί θα φτάσει η ώρα του αντιτίμου, που εκτός από ματοβαμένο θα είναι ιδιαίτερα σκληρό με την οικογένεια, ενόσω τα χτυπήματα της μοίρας, θα διαδέχονται το ένα το άλλο, με τον πιο αβάσταχτο τρόπο.

Στην ιστορία έμεινε ως η κατάρα των Φον Έριχ και ως η απαρχή της ορίζεται με την απώλεια του πρώτου χρονικά παιδιού τους στην πολύ μικρή ηλικία των πέντε χρόνων από παθολογικά αίτια. Θα ακολουθήσουν μια σειρά αιφνίδιοι θάνατοι, βαρύτατοι τραυματισμοί αλλά και πικρές αυτοκτονίες, που όλες θα έχουν σαν κοινή βασική αιτία πρόκλησης τους, την αβάσταχτη καταπίεση που δέχτηκαν τα παιδιά από τον αδυσώπητο γονιό τους. Που με την σειρά του δεν λυγίζει καν μπροστά στην απώλεια των τέκνων του, απόλυτα πεπεισμένος πως διαθέτει τόσους αναπληρωματικούς, τέσσερις, τρεις, δύο ακόμα, ικανούς να πραγματοποιήσουν το μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο σχέδιο του, για την κατάκτηση της αγωνιστικής κορυφής.

Το αφηγηματικό σχήμα τοποθετεί στο επίκεντρο της ιστορίας τον (ας πούμε) πρεσβύτερο των υιών Κέβιν, στήνοντας τον ανάμεσα στα υπερβολικά θέλω του πατρός και τις προφανείς αδυναμίες των αδελφών του. Λογικό, εφόσον είναι ο μοναδικός επιζών από την οικογένεια, να έχει συμπαρασταθεί στην παραγωγή ως σύμβουλος, ακόμη όμως λογικότερο καθώς είναι κι εκείνος που αφιερώνεται στο σπορ ολοκληρωτικά, δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, είτε ως χόμπι, είτε ως συνήθεια. Και βέβαια ορίζει την ντουντούκα που μεγεθύνει ακόμη περισσότερο την βροντερή κι εξουσιαστική φωνή του πατέρα, εκτιμώντας εν αρχή πως το μοναδικό δίκαιο είναι να κατακτήσει εκείνος, ως πρώτος στην χρονολογική ιεραρχία, το πρωτάθλημα. Είναι το σημείο που αρχίζουν να γεννιούνται οι αμφιβολίες, ενόσω ο Παπα-Φριτζ διαλέγει άλλο γιο να παίξει σε κάθε τελικό, υποβαθμίζοντας τον και καταρρακώνοντας την αυτοπεποίθηση του. Στάση που δεν θα αλλάξει καν, ούτε όταν τα φέρετρα κάνουν την εμφάνιση τους, το αντίθετο η δίψα για επικράτηση θα γίνει ακόμη πιο έκδηλη στα μάτια του άπονου και ματαιόδοξου πατέρα.

Είναι ακριβώς αυτό το σημείο που θα περίμενε ο γνώστης της κίβδηλης ουσίας του κατς, να την εισάγει στο φιλμικό παιχνίδι, ο έχοντας το γενικό πρόσταγμα Sean Durkin, ώστε να επιχειρήσει να διευρύνει τον μικρόκοσμο της φαμιλιάρικης μπίζνας, σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Κι αυτό θα έμπαζε τον θεατή ακόμη πιότερο στην ταμπακιέρα, στον συσχετισμό του παραμυθιάσματος του κοσμάκη που σκίζει ρούχα για φοβερούς και τρομερούς ήρωες που τάχαμου με μια σιδερένια λαβή - άκρως αποπροσανατολιστικός ο εγχώριος τίτλος - δύνανται να ακινητοποιήσουν τον αντίπαλο γίγα. Ο Καναδός σκηνοθέτης σου δίνει την εντύπωση πως από ένα πόντο και μετά, αφήνει στην γωνία του καναβάτσου το σοσιολογικό βάρος που ενδεχόμενα θα μπορούσε να προκύψει στίβοντας το σενάριο, για να προσφέρει ένα οικογενειακό δράμα, δεσμών, θριάμβων και θανάτων, απόλυτα προσεγμένο μεν στο στήσιμο του, αλλά ημιτελές στα όλα όσα θα μπορούσε να σερβίρει προς συζήτηση.

Οι σεκάνς παλαιστικής μάχης, δοσμένες ακόμη μέσα από το πρίσμα των σέπια δεκαετιών 70 και 80, είναι πράγματι πολύ αξιόλογες και ρεαλιστικές, ίσως όμως σαν παιγμένες σε σλόου μόσιον, αν τις συγκρίνουμε με το φαντασμαγορικό σούπερ θέαμα που προσφέρουν οι ντυμένοι σαν κλόουν μοντέρνοι wrestlers. Οφείλουμε δε, να απονείμουμε τα πιο σπουδαία μετάλλια στους πρωταγωνιστές, που για να καταφέρουν να αποδώσουν τους ρόλους τους, πρέπει να ακολούθησαν τουλάχιστον έναν χρόνο προετοιμασίας του κορμιού τους, ώστε να γεμίσει με μύες, βασικό συστατικό ενός ακόμη εντυπωσιασμού της επαγγελματικής πάλης. Αγνώριστος, αλλά και καλύτερος από ποτέ υποκριτικά, ο μορφονιός Zac Efron, ηγείται της ομάδας των μεταλλασσόμενων σε Hulk του ανσάμπλ, άπαντες με μαλλί της μόδας αθληταρά Μπρους Τζένερ - που αυτός κι αν απέδειξε το εκτός ορίων παραμύθι, περί του μοναδικού κι ανεπανάληπτου άριου αμερικάνικου ανδρισμού. Καταπληκτικοί ρολίστες ο Holt McCallany και η Maura Tierney ως οι αδιάφορου / πνιγμένου, αντίστοιχα, συναισθήματος γονείς, σίγουρα ανεκμετάλλευτη, περνά η παρουσία της πάντα εκφραστικής Lily James, ως ουδέτερης συμβίας του Κέβιν.

Καλοφτιαγμένο και συνεπές στις ακαδημαϊκές προσταγές, το Iron Claw στέκεται αξιοπρεπώς σαν ένα Raging Bull κλωναράκι που όμως χάνει σημαντικές ευκαιρίες να προβληματίσει με την χρήση της αλληγορίας του αθλητικού ψέματος. Η επιμονή στην σχέση των καταπιεσμένων αδελφών και στην προβολή των τραγωδιών που τους ακολούθησαν, στην ουσία ορίζει και την μοναδική διάσταση που ολοκληρώνει η πλοκή κι έχει να κάνει με το χειρότερο είδος ανατροφής από τους γονείς. Που όταν συνδυάζεται με το όσο δεν πάει σκληρό παιχνίδισμα της τύχης, οδηγούμαστε σε μονοπάτια που ο περίγυρος αποκαλεί, μεταφυσικά, ως κατάρες. Όφειλε να το ζορίσει λίγο παραπάνω ο Durkin, αφού η γνώριμη στους παλαιστικούς κύκλους ιστορία που μας παρουσίασε, του έδινε εκ πρώτης όψης την μπετόν αρμέ βάση που ζητούσε για να κτίσει το κάτι επιπλέον. Βάσει και των ικανοτήτων του βέβαια. Μου φαίνεται πως κτύπησε καμπανάκι και η μεγάλη ευκαιρία για κάτι σπουδαιότερο χάθηκε...