Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Τεράστια κουβέντα σηκώνει το θέμα. Εξ ορισμού κανείς, κανείς όμως, ακόμη κι αν βρίσκεται σε τρομακτικά δυσχερή θέση, κυρίως λόγω βαριάς ασθένειας που μπορεί να τον βασανίζει, δεν έχει κανένα δικαίωμα να βάζει, καθ οιονδήποτε τρόπο, στην ζωή του. Απλά και μόνο γιατί δεν του ανήκει, δεν την κάνει ότι του γουστάρει, ενώ υποβιβάζει έως και εκμηδενίζει το νόημα και την αξία της. Για τον προαναφερόμενο λόγω της απώλειας της ατομικής υγείας και για να μην βιώσει κανείς άδικα τόσο την βάσανο του πόνου, μα το σημαντικότερο την ολοσχερή στέρηση της αξιοπρέπειας, όχι και λίγες κοινωνίες έχουν αποδεχτεί την εθελοντική ευθανασία, στην ουσία έχοντας πειστεί πως ο άνθρωπος δεν τερματίζει τον βίο, του, απλά φέρει κοντύτερα ημερολογιακά τον προδιαγεγραμμένο θάνατο του. Η περίπτωση του Plan 75, προσεγγίζει μια διαφορετική όψη του ζητήματος, αυθαίρετη, σίγουρα scifiκή και δίχως σοσιολογικό υπόβαθρο, που μάλλον αντιμετωπίζεται με αρνητικό μάτι από την δημιουργό. 

Ιαπωνία, μέλλον. Με τους ηλικιωμένους ανθρώπους να επιβαρύνουν την χώρα με την παρουσία τους όσο ποτέ άλλοτε, η κυβέρνηση θα εκπονήσει ένα πρόγραμμα με τον τίτλο Πλάνο 75, σύμφωνα με το οποίο όλοι όσοι συμπληρώσουν το εβδομηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους, θα μπορούν εθελοντικά να θέσουν τέρμα στον βίο τους, με την αρωγή της ευθανασίας. Χάρη στις υποσχέσεις του κράτους για ανταποδοτικά οφέλη σε όσους λάβουν μέρος, το σχέδιο θα έχει τεράστια επιτυχία με τα γεροντάκια να συρρέουν στα γραφεία υποδοχής προκειμένου να συμπληρώσουν τις αιτήσεις, που θα τους στείλουν χωρίς πόνο και κόπο στον άλλο κόσμο.

Φυσικά και προσπερνούμε το αδιανόητο του πράγματος, που δεν έχει να κάνει προσωποποιημένα με την γιαπωνέζικη διοίκηση, αφού το πράγμα έχει πιο παγκοσμιοποιημένη χροιά, προκειμένου να αφοσιωθούμε στην παρακολούθηση των όσων έχει να πει η ιστορία. Εννοείται πως δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίδραση στην παρακινούμενη νομιμοποίηση της αναίμακτης αυτοκτονίας, από τον λαό, αντιθέτως το προμόσιον της υπηρεσίας λειτουργεί τόσο άψογα, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να νιώθουν πως τους γίνεται και μια τεράστια χάρη στο πέρασμα τους από τούτο τον τόπο στον απέναντι. Και φυσικά δεν προσμετρούν τα τεράστια κέρδη για το κράτος, που δεν έχει να πληρώνει φάρμακα, γιατρούς και εννοείται συντάξεις, λεφτά που έχει προεισπράξει από τους οσονούπω μακαρίτες, όσο εκείνοι ήσαν ενεργοί ως εργαζόμενοι. Χμ, νομίζω πως εδώ το Μέιντ Ιν Τζαπαν παίζει τον ρόλο του, δεν θα γινόταν μου φαίνεται να το κουβεντιάσουμε καν το θέμα, αν η υπόθεση εξελισσόταν στην Δυτική Ευρώπη ας πούμε.

Συνεπώς με μοχλό πίεσης της εξέλιξης τις αιτήσεις ευθανασίας που πληθαίνουν στις σχετικές ρεσεψιόν της εταιρίας, αλλά και τις μαζικές "εκτελέσεις" στην γραμμή των κρεβατιών όπου τα παππούδια ξαπλώνουν για να πιουν το τελευταίο τσάι, παρακολουθούμε επιλεκτικά κάποιες προσωπικές ιστορίες ατόμων που στήνουν την μικροκοινωνία του Πλάνου. Η μελαγχολική γιαγιούλα, που δεν αντέχει άλλο την μοναξιά και ελπίζει πως νεκρή θα βρει την λύτρωση στο πρόβλημα της, ο φιλόδοξος νεαρός υπάλληλος της φίρμας που συντάσσει με πάθος τους φακέλους συμμετοχής, μέχρις ώτου εμφανιστεί μπρος του ένας συγγενής, η νεαρή μετανάστης από τις Φιλιππίνες που εργάζεται στο τμήμα αποθήκευσης των υπαρχόντων των - σύμφωνα με την Κυβέρνηση - βαρών της κοινωνίας. Και όσο οι απόμαχοι σχηματίζουν ουρές για να θανατωθούν, τόσο οι διοικούντες κάνουν λόγο για μείωση του ορίου, ακόμη και στα 65 χρόνια ζωής!

Αποσπώντας την βασική ιδέα από την αριστουργηματική Μπαλάντα του Ναραγιάμα, η σκηνοθέτις Chie Hayakawa, πραγματοποιεί ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο, σκιτσάροντας ένα δυστοπικό δράμα, όπου στο τραπέζι της συζήτησης πέφτουν τα υπέρ και τα κατά, στο ενδεχόμενο που η ευθανασία, τουλάχιστον για τα γερόντια, γίνει νόμος του κράτους. Ενδιαφέρουσες και συγκινησιακά φορτισμένες οι φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους υποιστορίες, μέχρι την στιγμή που θα ενωθούν κάπου εκεί στην εκπνοή, τονίζουν τα δεδομένα ζητήματα που ενδεχόμενα θα έστελναν τον γηρασμένο κόσμο στην θυσία. Μοναξιά, περιθωριοποίηση, απαξίωση, μηδενισμός. Θα περίμενε κανείς να δώσει το σενάριο έναν παραπάνω τονισμό, στο πως αποδέχεται ή εχθρεύεται το Πλάνο 75 ο νεαρότερος κόσμος, εκεί που μάλλον θα υπήρχε μπόλικη φασαρία στο ήσυχο και βραδυκίνητο στην αφήγηση του φιλμ. Αφού εκτιμώ πως δεν μου είναι αρκετή η τελική Στάση της ισοπεδωμένης γριούλας Μίτσι - μια εκπληκτική ερμηνεία από την βετεράνο ηθοποιό Chieko Baisho - για να δώσει το σύνθημα πως ακόμη και στα 70 πλας, ουδείς μπορεί να αποκληθεί ανίκανο σκουπίδι από τον οποιονδήποτε.