Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Αληθινά μου μοιάζει πολύ ιντριγκαδόρικο το να είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο ίδιο μέρος, χάρη σε μια ακραία σύμπτωση, με μια πρώην, που μαζί της κάποτε, καιρό πριν, συμβίωσα και κυρίως την ώρα του χωρισμού δεν τα έσπασα, σε τέτοιο βαθμό, που να μην σκέπτεται καν να γυρίσει των ομματιών της πάνω μου. Ενδιαφέρον τετ α τετ φυσικά για εμένα και για εκείνη, σε σημείο που να μας έμοιαζε και λίγο, ελάχιστο, ένα εικοσιτετράωρο για να κουβεντιάσουμε όλα όσα συνέβησαν στις ζωές μας από εκείνη την μακρινή στιγμή του αντίο, ίσαμε σήμερα. Ενδεχόμενα να φτάναμε με μια υποθετική αλυσιδωτή αντίδραση και στο τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν οι δρόμοι μας δεν είχαν μια για πάντα χωρίσει. Τώρα ποιους και πόσους από τον οποιονδήποτε περίγυρο θα ένοιαζε το τι είπαμε σε αυτό το διάστημα που η μοίρα μας επανάφερε σιμά, μάλλον πρέπει να τους αναζητήσω στο lim του μηδενός...

Εκείνος, ο Μπιλ, βρίσκεται σε μετεπιβίβαση με τελικό προορισμό το Όστιν του Τέξας, εκεί όπου τον καρτερεί η σύζυγός του, προκειμένου να παρακολουθήσουν μαζί την παράσταση όπου συμμετέχει ως χορεύτρια η έφηβη θυγατέρα τους. Εκείνη, η Γουίλα, τρέχει να προλάβει το τράνζιτ προς Βοστόνη, με την καλύτερη της φίλη, προσφάτως διαζευγμένη, να την περιμένει πως και πως, για να της συμπαρασταθεί. Ατυχώς και για τους δύο οι πτήσεις τους θα αναβληθούν εξαιτίας μιας τρομακτικού μεγέθους καταιγίδας που θα πλήξει το επαρχιακό αεροδρόμιο και θα κρατήσει τα αεροσκάφη καθηλωμένα στο έδαφος.

Η συνάντηση των δύο, προ εικοσιπέντε ετών, εραστών, παρότι αμφότεροι θα προσπαθήσουν να την αποφύγουν, θα είναι μοιραία. Και ενόψει της ατέρμονης καθυστέρησης που θα προκαλέσει ο κυκλώνας, θα ανοίξει το κουτί με τις εξομολογήσεις του καθενός, αλλά και τις αλήθειες που στις πρώτες λέξεις που αντάλλαξαν επιμελώς έκρυψαν ο ένας από τον άλλο. Φτάνοντας μέχρι και να αναρωτηθούν το λογικό what if, στο ενδεχόμενο που είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τους νεανικούς προβληματισμούς και είχαν ακολουθήσει κοινή πορεία ως ανδρόγυνο...

Κομματάκι χλωμό είναι η αλήθεια, απλά και μόνο αν κόψει κανείς την εικόνα τους αποξαρχής. Αφού το σερνικό μοιάζει με τον ορισμό της μεθοδολόγου και του προσεχτικού ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια των κινήσεων του, στοιχείο που τον έχει καταστήσει ως έναν επιτυχημένο μάνατζερ σε μεγάλη εμπορική επιχείρηση, την στιγμή που η μορφονιά κινείται σε ακριβώς αντίθετα μονοπάτια, ανέμελη, φιλελεύθερη, αδέσμευτη και με γνώμονα το ότι βρέξει ας κατεβάσει. Ή μήπως αυτή ακριβώς η κοντραριστή ανάπτυξη του χαρακτήρα τους ορίζει και το πιπεράτο στοιχείο έλξης που τους έφερε κάποτε τόσο κοντά. Χμ, γιατί όχι και τώρα, μπορεί να αναρωτηθεί το σενάριο της ρομαντικής ετούτης κομεντί...

Βαδίζοντας στους διαλεκτικούς δρόμους που εμπνευσμένα χάραξε κάποτε η Linklaterική τριλογία των Befores, το What Happens Later επανασυνδέει τις μοναχικότητες δύο μεσηλίκων που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαν ένα και που το μέλλον του καθενός δεν μοιάζει και τόσο ευοίωνο, όσο σκάζουν οι αφηγηματικές αποκαλύψεις. Η Meg Ryan στην δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της, έχουσα πάρει μπόλικα μαθήματα από την προσφάτως εκλιπούσα Nora Ephron, στην οποία και αφιερώνει το πόνημα της, μέχρις ενός βαθμού δεν τα πηγαίνει άσχημα στο εξομολογητικό πέρα δώθε του ντουέτου μέσα στο κατεψυγμένο Τέρμιναλ. Τα ζόρια εκκινούν στο δεύτερο ημίχρονο, όταν με μοχλό ένα πειραγμένο τζόιντ, που φυσικά η απρόβλεπτη Βιλελμίνα θα σκάσει, παίρνει μπροστά μια απροσδόκητα σουρεάλ κατάσταση, που εκτροχιάζει την ρομαντζαδούρα. Ευρηματική η ανατρεπτική ιδέα, όχι όμως και επιτυχημένη, ειδικά για όσους θεατές επένδυσαν στην θέαση ενός σιτεμένου rom com.

Σε όσους, λίγους μου φαίνεται, θα κάνει κλικ η χειμερινή σύναξη ενός αστέρα μεν, σαν τον David Duchovny, που κανείς όμως δεν τον θυμάται σε οτιδήποτε άλλο πέραν των σαρωτικών X-Files και της δικαιωματικά αποκαλούμενης ως πριγκίπισσας του genre, δυόμισι δεκαετίες όμως μετά την ύστατη αναλαμπή του You've Got Mail. Όσο και μερικώς αγνώριστης από τα υαλουρονικά, παρότι έχει περάσει τα 62 πλέον η Σάλι, με τα υπέροχα καταπράσινα μάτια της να έχουν απομείνει για να θυμίζουν τις όμορφες εκείνες ημέρες της ερμηνευτικής νιότης. Την οποία έχουμε κοντά δυο χούφτες κινηματογραφικούς λόγους να προτιμήσουμε, αντί γι αυτό το μάλλον άνοστο βιπεράκι αεροδρομίου...