Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Χαίρομαι σχεδόν υπερβολικά που το Poor Things του Γιωργάρα του Λάνθιμου είναι η πρώτη ταινία που καλούμαι να καταγράψω για την καινούργια χρονιά. Που γίνανε ουρές στα ταμεία, που έχει παραληρήσει το Χόλυγουντ, που προσκυνήσανε οι χρυσές Σφαίρες, που θα υποκλιθούν τα Όσκαρς, που βρυχήθηκε ο χρυσοποίκιλτος Λέων της Βενετιάς, που, που... Γιατί ο Yorgos εδώ αποδεικνύεται Γιωργάρας, μάγκας, θρασίμι, ασυμβίβαστος πωστολένε ναούμ.

Με αρχικαραμπατζετιά Fox Searchlight, μιξάρει Και το Πλοίο Φεύγει (1983), Η Ωραία της Ημέρας (1967) και τον Young Frankenstein (1974), βάνοντας τον Ευνοούμενο Tony McNamara να φέρει στο πανί τα Ζωντόβολα (1992) του Σκώτου Alasdair Gray ποιώντας το όλον παντελώς δικό του. Φιλοσοφική cineχεια του The Lobster, τιλταρισμένη εξτραβαγκάντζα προεξοχή του The Favorite. Mary Shelley πάρτα νάχεις! 

Bella Baxter (Emma Stone, μούσα και συμπαραγωγός). Νεκραναστημένη ετοιμόγεννη με εμφύτευμα το μυαλό του νεκρού μωρού της δια χειρός του τρελο-επιστήμονα Willem Dafoe. Ο δανδής δικηγορίσκος Mark Ruffalo θα τη σεξουλιάσει κατά δύναμιν, όμως η Μπέλλα είναι Μπελλάρα και βγάνει αμπάριζα με όπλο το κορμί της και την αχαλίνωτη σκέψη της για να κατακτήσει Βουδαπέστη, Παρίαι, Λισαβώνα, μέχρι τη Βόρεια Αφρική θα φτάσει η χάρη της, αιθέρια, αδιάντροπη, ασύδοτη, αντιδραστική, κυνική, αυτεξούσια, για να στείλει την Πατριαρχία εκεί που ανήκει: Στον αγύριστο! 

Κοστούμαρες, σκηνικάρες, ευρυγώνιοι φακοί – ψαράκια και ανάποδα ψαλίδια, μακιγιάζ όλα παγκοσμίου κλάσης, συνεπικουρούν το γύρισμα μιας κομμάτι sci-fi, φορές γκοθικάτο βικτωριανό δράμα, εντέλει σόφτκορ τσοντέ τύπου σέβεντις ιστορίας όπου η αφόβου και ατρομήτου γωνία Εμμάρα γκρεμίζει την αχλαδιά χωρίς μπάντυ ντάμπλ και στέλνει ερμηνευτικά αδιάβαστη κάθε ικμάδα επικριτικής σκέψης για αυτή την σαρδονιομπρουτάλ (μα πόσο πιο Λάνθιμος) αισθητική επιλογή. 

Το Poor Things είναι μια κουριοσιτέ, ένα γαϊτάνι κινηματογραφικής μαγείας με τη μπαγκέττα του Yorgos να κερνά αβέρτα κονφεταρισμένο βιτριόλι. Μη ξεγελιέσαι από το happy-go-lucky, ωσάν τίγκα στην κόκα πέρασμα της θεάρας Stone. Πρόκειται για ιστορικής αξίας παίξιμο που σπάει στεγανά. Το ανδρικό κάστ σε τσακίρικα κέφια κι επειδή ειδικά ο Ruffalo το χρειαζόταν μετά τον μακροχρόνιο Marvel εγκλεισμό (όσο κι ο Downey που επίσης θριάμβευσε στο Oppenheimer) νάσου πετιέται καρφωτή και η μεγάλη ιδέα (στούντιος ακούει;) 

Βρέστε του Yorgos, sorry, Yorgaras ήθελον ειπείν, να σιάξει, να σοροπιάσει, να σενιάρει την επόμενη κομικομπούρδα σας ναούμ, αφού ρίξτε πρώτα μια πεντακοσαρού μύρια να γουστάρει ο τυπάρας κι άστε τον σόλο κλαρίνο να φκιάσει οράματα και παροράματα κι ό,τι γουστάρει ο καταπιώνας σας. Είμαστε σε οίστρο κύριοι, κι ας μην κρατάμε το μέτρο, ούτε μας ενδιαφέρει καμιά κοσμογονική αλήθεια. Κι ας μην είμαι Χατζηδάκις, είμαι όμως Κραουνάκης. Λίγο τόχεις αυτούνο; 

Δεδομένη – αναλογικά με το ντεγκουστασιόν- η σταδωταμέρη εισπρακτική επιτυχία, εύλογη απορία των αμύητων στην καλλιτεχνότσοντα, μάλλον προβλέψιμη η αποστροφή όσων, διαχρονικά, θεωρούν το σινεμά του Λάνθιμου ένα μισανθρωπικό εσωτερικό αστείο μεταξύ παρεούλας ούλτρα σινεφιλικών καλόπαιδων. Το κυρίαρχο γιαταμέ παραμένει το εξής ένα: Ο Γιωργάρας έχει ανοίξει φτερά για τα αψηλά, κει που κανείς, ποτέ, Έλληνας σκηνοθέτης δε κατόρθωσε να φθάσει όχι ως παγκόσμια αναγνώριση πλέον, αλλά αποθέωση. Για αυτό σας λέω εσάς κειδά: Μήπως φθονάτε; Ε, τόσο πιο πολύ αγαπάτε!