Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Με την ονομασία Tirailleurs, ο Γαλλικός στρατός χαρακτήρισε τα τάγματα των ιθαγενών φαντάρων, που δημιουργήθηκαν στις υποσαχάριες αποικίες, κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Μια διαδικασία που αρχικά ξεκίνησε από την Σενεγάλη, για να ακολουθήσουν στην συνέχει και οι λοιπές γαλλόφωνες κτίσεις, του Μάλι, του Σουδάν και του Κονγκό. Σύμφωνα με τα επίσημα κιτάπια, μόνο κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στρατολογήθηκαν περισσότεροι από 180.000 τιραγιέρ, για να πολεμήσουν στα μέτωπα της Ευρώπης, εκ των οποίων έχασαν την ζωή τους κοντά στους 30.000. Η κινηματογραφική ιστορία που θα δούμε, περιγράφει με έντονα δραματικό τρόπο, μια από αυτές τις τραγικές περιπτώσεις πεσόντων ηρωικά στα πεδία των μαχών.

Σενεγάλη 1917. Την φαινομενική ηρεμία στο μικρό, φτωχικό, αφρικάνικο χωριό των λιγοστών κατοίκων, θα διαταράξει η άφιξη των Γάλλων στρατιωτικών, που επιδιώκοντας να εντάξουν στις μονάδες τους καινούργιο αίμα, απαιτούμενο για να σταλεί στο μέτωπο, θα αναζητήσουν τους νεαρότερους και ικανότερους μαύρους άντρες για να ντύσουν οπλίτες. Για τον μεσήλικα βοσκό Μπακαρί Ντιαλλό, θα είναι μια διαδικασία που θα του ανατρέψει τα δεδομένα, καθώς ο 17χρονος μοναχογιός του Τιερνό, βιαίως θα ντυθεί την γκρίζα στολή, λαμβάνοντας άμεση εντολή να σταλεί στην Ευρώπη και να πολεμήσει στα χαρακώματα, ενάντια στους Γερμανούς του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου. 

Η απόφαση του πατέρα θα είναι άμεση και χωρίς δισταγμό, καθώς θα ζητήσει από τους στρατολόγους να τον εντάξουν κι εκείνον στον στράτευμα εθελοντικά, έχοντας πειστεί πως με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να προστατέψει το παιδί του από το εχθρικό βόλι. Μια κατάσταση που θα αποδειχτεί πολύ πιο δύσκολη από ότι είχε φανταστεί, αφού η μονάδα των προερχόμενων από τις αποικίες, θα σταλεί στην πρώτη γραμμή, έχοντας να αντιμετωπίσει μια πραγματικά φονική κόλαση πυρός.

Πρόκειται λοιπόν για την καταγραφή μιας από τις πιο σκοτεινές στιγμές της Γαλλικής ιστορίας, που αφορά στο παιδομάζωμα όλων των ικανών νέων, που μπορεί ελάχιστη σχέση πατριωτισμού να είχαν με την τρικολόρ μητέρα, όφειλαν όμως να πολεμήσουν στο πλευρό της, ακόμη πιο ηρωικά κι από εκείνους που γεννήθηκαν στα εδάφη της. Από την πρώτη σκηνή, που λαμβάνει χώρα αμέσως μετά το πέρας του πολέμου, όπου οι ερευνητές ξεθάβουν από το χώμα τα οστά κάποιου νεκρού εν ώρα καθήκοντος, αντιλαμβανόμαστε πως το δίδυμο πατρός και υιού που κινείται αχώριστο στο μέτωπο, δεν πρόκειται να τελειώσει την μαχητική διαδρομή του σώο και αβλαβές. Η σαν σε φλασμπάκ ακολουθία, των όσων συνέβησαν στο ταξίδι από τον νότο της ερήμου, μέχρι το δυτικό μέτωπο, γρήγορα δίνει την ιδέα του ποιος από τους δύο δεν θα καταφέρει να γυρίσει πίσω ζωντανός. Αν όχι και οι δύο...

Αποφεύγοντας τις απλουστεύσεις και τις εύκολες λύσεις, ο σκηνοθέτης Mathieu Vadepied, δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται κυρίως να αναπτύξει την όποια έχθρα μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην στρατιωτική διοίκηση και τους προβληματισμένους αφρικάνους, που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν από τα βοσκοτόπια τους, εν μέσω χαμού να αποφεύγουν οβίδες. Αλλά περισσότερο η κάμερα εστιάζει στις σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης που αναπτύσσονται μεταξύ των όχι ιδιαίτερα γραμματιζούμενων φαντάρων, που καλούνται χωρίς να ξέρουν το γιατί, να πολεμήσουν υπέρ μιας πατρίδας που μέχρι τα χθες αγνοούσαν. Στα πολύ θετικά στοιχεία της αφήγησης εντάσσεται το γεγονός πως τα πάντα ομιλούν την ντόπια διάλεκτο Φουλάνι, προκειμένου να απεικονιστούν με ακόμη πιότερο ρεαλισμό οι αντίξοες συνθήκες που έχουν να κοντράρουν οι τιραγιέρ στο όρυγμα.

Αυτή είναι και η δεύτερη φορά στην καριέρα του αρκετά ιδεαλιστή και φυσικά με καταγωγή από την Σενεγάλη, Φραντσέζου σούπερ αστέρα Omar Sy, που καταπιάνεται με την άδικη αντιμετώπιση της ράτσας του από την μαμά Γαλλία, μετά τον Samba, σχεδόν μια δεκαετία πριν, που μάλλον είχε καταφέρει να αναδείξει το κοινωνικό ζήτημα πιο σθεναρά. Κάτι που οφείλεται μάλλον σε μια κάποια υποχωρητικότητα εκεί κάπου προς το φινάλε, όταν νιώθουμε να ισοσκελίζεται ο πόνος της απώλειας, με την απονομή ενός τιμητικού μεταλλίου ανδρείας, εις αναγνώριση των υπηρεσιών. 

Σε γενικές γραμμές πάντως, πρόκειται για ένα σωστά δομημένα δραματικό φιλμ, που εντέλει δεν τραβάει το σκοινί, για να δημιουργήσει έντονες μεταναστευτικές ρήξεις, έναν και πλέον αιώνα μετά τα συμβάντα που περιγράφει. Συνεπώς και προφανέστατα, ακόμη παραμένει κορυφαίο στο είδος του το πολύ πιο διεισδυτικό Indigenes του 2006, που από μια ίδια σκοπιά περιγράφει την αγωνία των αραβόφωνων, βόρειο αφρικάνων αυτή την φορά στρατιωτών, που πολέμησαν στο πλευρό της Γαλλίας στον ακόμη πιο αιματηρό WWII...