Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Με χθες μοιάζει, κι όμως από εκείνη την θριαμβευτική πρεμιέρα των πρώτων, κινηματογραφικά, Αγώνων Πείνας, που έθεσαν σε μια άλλη βάση την έννοια της φιλμικής δυστοπίας, έχουν διαβεί κοντά μια ντουζίνα χρόνια. Η μάχη για την επιβίωση της ατρόμητης Κάτνις Έβερντιν και του προσταυεόμενου της Πίτα Μελάρκ, διατηρήθηκε στο προσκήνιο για μια σειρά τεσσάρων επεισοδίων, που ολοκληρώθηκε το 2015 μέσα σε πανηγυρικό τόνο, για τα κοντά 4 δις δολάρια που κατάφερε το σίριαλ να μαζέψει στα παγκόσμια box offices. Για να είμαι ειλικρινής η επαναφορά της ιδέας ως βάση ενός καινούργιου πρότζεκτ δεν με βρήκε ενθουσιασμένο, οφείλω να ομολογήσω όμως πως χάρη σε κάποιες ευρηματικές σεναριακές ενέσεις στο κτίσιμο των όσων προηγήθηκαν του γνώριμου στόρι, το αποτέλεσμα κρίνεται ως αρκούντως ικανοποιητικό!

Από τα ψηλά στα χαμηλά κι από τα πολλά στα λίγα έχουν ξεπέσει τα εναπομείναντα μέλη της πάλαι ποτέ αριστοκρατικής φαμίλιας των Σνόου, μετά τον τραγικό θάνατο του πατριάρχη της, Στρατηγού Κράσου, εν ώρα καθήκοντος, κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών ενάντια στους εξεγερμένους επαναστάτες των Περιφερειών της σε αποσύνθεση Πάνεμ. Ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία να επανακτήσει το χαμένο κύρος της οικογένειας του, ως ο πλέον φέρελπις της σειράς του, ο φιλόδοξος γιος του πεσόντα στην μάχη πολεμιστή, Κοριολάνος, θα δει την εξαγγελία της έναρξης των 10ων Αγώνων Πείνας. Εκεί που μεταξύ των προνομιούχων ομοίων του, θα βρεθεί να συμμετάσχει ως μέντορας, έχοντας αναλάβει την καθοδήγηση του ενός εκ των εικοσιτεσσάρων μαχητών, εκ των οποίων μόνον ένας θα βγει στο τέλος ζωντανός και φυσικά νικητής.

Μοίρα που θα τον οδηγήσει στο συναπάντημα του με την χαρισματική, άφοβη, όσο και ευφυή στο να προκαλεί με κάθε τρόπο την ανωτέρα τάξη, Λούσι Γκρέι Μπερντ, την αγγελικής φωνής θηλυκή επιλογή από την 12η Περιφέρεια, που θα γίνει το αγωνιστικό πιόνι του Κόριο στο τερέν. Γνωρίζοντας καλά πως ΄πρέπει να βάλει τα δυνατά του και παντί τρόπω να την αναδείξει ως τελική θριαμβεύτρια, τόσο για να ικανοποιήσει και το προσωπικό του πάθος για νίκη, όσο και για να αποσπάσει το βαρύτιμο χρηματικό έπαθλο, που τόσο πολύ οι δικοί του άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και θα κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να πετύχει τον σκοπό του, ακόμη κι αν τα μονοπάτια που θα κληθεί να ακολουθήσει ώστε να στεφθεί τροπαιούχος δια μέσου της αιματηρής σύγκρουσης, θα στερούνται ηθικής στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Επιστροφή λοιπόν στην αρένα, εκεί που οι ένα ντουέτο από κάθε district θα κληθεί να ριχτεί στον πόλεμο του ο "σώζων εαυτόν σωθήτο" δίχως ακόμη κι αυτό να είναι αρκετό όμως, αφού για να φτάσει κανείς ως το τέλος, οφείλει να ξεκάνει όλους τους υπόλοιπους 23 γκλαντιέτορς. Η κατάσταση βέβαια διαφέρει κομματάκι από την γνώριμη των προηγούμενων Hunger Games, αφού το κλίμα στην παρούσα φάση είναι τεταμένο, με τους παρτιζάνους να απειλούν την κυριαρχία των δικτατόρων και δια μέσου των (επαναστατικών για τους μεν - τρομοκρατικών για τους δε) πράξεων τους, να πετυχαίνουν να σκορπίσουν το χάος, ελάχιστες στιγμές προτού εκκινήσει το ετήσιο ντέρμπι.

Που αναμένεται να κτυπήσει κόκκινο στους δείκτες τηλεθέασης πέριξ της κυρίαρχης Κάπιτολ, εφόσον ο κόσμος μοιάζει διψασμένος για κόντρες μέχρι τελικής πτώσης, λουσμένες στην άκρατη βία και το αίμα. Αίσθημα που γρήγορα θα περάσει και στο πνεύμα των μονομάχων, ώστε σταδιακά να αρχίσουν να δείχνουν αποφασισμένοι πιο πολύ να σώσουν το τομάρι τους, παρά να συμπαρασταθούν αλληλέγγυοι στον κοινό, όσο και δίχως πολλές ελπίδες επικράτησης, επαναστατικό αγώνα. Εξαίρεση θα ορίσει μόνον το κελαηδιστό αηδόνι, η Λούσι Γκρέι, που ως ιδεαλίστρια αρνείται να επιτεθεί στους ομοίους της, μοιάζοντας όμως ταυτόχρονα ικανή να προκαλέσει ζημιές στους διοργανωτές με την πονηράδα της. Έχοντας συνάμα και την πάνω και κάτω από το τραπέζι στήριξη του νεότερου Σνόου κι ας μην γνωρίζει επακριβώς τα κίνητρα του.

Μια κατάσταση ερμαφρόδιτη που λογικά θα οδηγήσει σε καθεστώς ρομάντζου, αφού τα συνομήλικα αγόρι και κορίτσι, έστω και από δύο διαφορετικούς κόσμους, θα έρθουν πολύ κοντά ως ο παίκτης και η μαριονέτα του. Σκορπώντας στον αγέρα μπερδεψιές είναι η αλήθεια για το τι ακριβώς μπορεί να τρέχει, ειδικά όταν ο θεατής έχει ζορίσει τις ηθικές του αναστολές, επικρίνοντας μεν το βάναυσο παιχνίδι και όσους το έστησαν και το αβαντάρουν, καρτερώντας όμως κάθε επόμενη ευρηματική σεκάνς μακελειού, που κάποιο από τα παιδιά θα πέσει νεκρό, στέλνοντας στον κουβά και τον αντίστοιχο μέντορα του. Ειδύλλιο που σε μια φάση λες θα είναι ικανό να κρατήσει μακριά από τον δρόμο της Κακίας το σερνικό του στόρι, δείχνοντας του εκείνον της Αρετής. Αλλά μπα, γνωρίζοντας καλά την εξέλιξη του χαρακτήρα, κοντά εβδομήντα χρόνια κατοπινά, με την μορφή του Donald Sutherland, ακόμη και ο πλέον ευαίσθητος της πλατείας, είναι πεπεισμένος πως ο Κόριο δεν είναι παρά ένα στυγνό τέρας, που δεν θα δυσκολευτεί να πατήσει επί όλων των πτωμάτων, προκειμένου να κάνει πράξη το μέλλον που του δημιούργησε το κύρος του πατρός του. Να γίνει εκείνος ο πρώτος, ο μέγας, ο αρχιδικτάτωρ! Έχουμε μέλλον ακόμη και μερικά ακόμη chapters, ώστε να γίνουμε οι μάρτυρες της οριστικής μετάλλαξης ενός ακόμη κινηματογραφικού Άνακιν Σκάιγουόκερ.

Ο οποίος εκπλήσσει με την μορφή ενός σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενου, όπως ο Βρετανός Tom Blyth, πετυχαίνοντας είτε μέσα στην άλικη μπέρτα του εκκολαπτόμενου πατρίκιου, είτε μέσα στο χακί του στυγερά πάνοπλου Ειρηνοποιού, να αναδείξει αμφότερες τις μορφές της Φιδίσιας διπροσωπίας, για να πιάνουμε σιγά σιγά ο νόημα και της μαρκίζας. Ικανότατη στο πλευρό του, η ομορφούλα Αμερικανίς Rachel Zegler, που γνωρίσαμε στο West Side Story, που από την μεριά της εκμεταλλεύεται τον τσιγγανίσιο αδέσμευτο αέρα που την διακρίνει, γνωρίζοντας καλά πως το σημαντικότερο όπλο της, είναι η ίδια της η φωνή. Σίγουρα το σκριπτ που δεν γίνεται να μην εμφανίζει κάποια μικρά κενούλια, βοηθά πιότερο τον γυναικείο ρόλο, σε σχέση με εκείνον του ανακατεμένου Κοριολάνου, που εντέλει όταν αποφασίσει πως πλέον θα είναι ο ένας και μοναδικός Κακίστρος, μάλλον το πράττει αποτόμως και δίχως άμεση συνάρτηση με τα μπόλικα προηγούμενα, που - μπορεί - ενδεχόμενα κάπως να δικαιολογούσαν την στάση του.

Πέραν του βασικού διπόλου, ο έχοντας το παντοτινό πρόσταγμα στο franchise, Frances Lawrence, γνωρίζει καλά πως οφείλει να διανθίσει την βασική ιστορία με την αισθητική των πρότερων μερών, που εν πολλοίς έφερνε σε Γκριμικό παραμύθι. Την σκυτάλη των τύπου κλόουν Banks και Tucci, εδώ παίρνει ο φανφαρόνος κονφερασιέ Jason Schwartzman, μια αμφιλεγόμενη μορφή (όχι και τόσο) σεβάσμιου καθηγητού αποδίδει ο ιδιόμορφος Peter Dinklage, την στιγμή που λογικά το περισσότερο χειροκρότημα κερδίζει και πάλι η εντυπωσιακά μεταμορφωμένη από το μακιγιάζ Viola Davis, ως η φασιστικών μεθόδων διοργανωτής Δόκτορ Γκολ. Εύκολα, η ερμηνεία της λόγος για να επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει το φιλμ.

Όπως εύκολα αν ψάχνει κάποιος αφορμή για να τιμήσει το πρίκουελ The Hunger Games: The Ballad Of Songbirds & Snakes, είναι το γεγονός και μόνο πως θα πληροφορηθεί τις αιτίες που οδήγησαν στην δημιουργία της απεχθούς μορφής του αυταρχικού Προέδρου Σνόου. Οι έξυπνες ιδέες της συγγραφέως και εμπνεύστριας Suzanne Collins δίνουν τον απαιτούμενο κλώτσο στην σεναριακή ανέμη να τσουλήσει, σε σημείο που να σιγοβράζει μέσα μας μια κάποια αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Περισσότερα, μάλλον όχι όλα, στο αόριστο αύριο, καθώς δεν υπάρχει καν ως ύπαρξη η νουβέλα, που έστω θα μας έδινε κάποια στοιχεία του τι πρέπει να αναμένουμε από το to be continued...