Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Στα 1997 μια 35χρονη καλιφορνέζα δασκάλα, παντρεμένη με δυο παιδιά, η Mary Kay Letourneau, καταδικάστηκε σε κάθειρξη για βιασμό του 12χρονου μαθητή της Vili Fualaau, με τον οποίο στη συνέχεια παντρεύτηκε και έκανε τρία παιδιά εως ότου εντέλει χωρίσουν μετά από 14 έτη στα 2019. Τον επόμενο χρόνο η Mary Kay έφυγε από τη ζωή. Ο σημαντικός για την αμερικανική φιλμική δραματουργία Todd Haynes, πατά γερά στο πραγματικό στόρι και παρουσιάζει στις φετινές Κάννες (στο διαγωνιστικό τμήμα) το May December.

Η Gracie (Julianne Moore) γνωρίζει τον Joe (Charles Melton) σε pet store της Σαβάννα, Τζόρτζια και μαζί γράφουν μια πανομοιότυπα πιπεράτη ταμπλόιντ ιστορία, με φυλακή για παιδοφιλία, δημόσια κατακραυγή, κόρη και δίδυμα στην κοινή τους γαμήλια πορεία. Είκοσι χρόνια αργότερα, καθώς τα παιδιά ετοιμάζονται να αφήσουν την οικογενειακή φωλιά για να αποδημήσουν προς κολλέγιο μεριά, το ζευγάρι δέχεται επίσκεψη της Elizabeth (Natalie Portman), γνωστής ηθοποιού που θα υποδυθεί την Grace σε επερχόμενο biopic. Στα πλαίσια διερεύνησης του ρόλου της, μνήμες αναμοχλεύονται και ισορροπίες του τρόμου επαπειλούνται. 

Καθώς ο Joe έχει ξεκάθαρα θάψει το τραύμα της αποπλάνησης / παιδοβιασμού αντικαθιστώντας το με ισχυρότατη δόση αφιέρωσης στην μέντορα/θύτη του, η Grace, με εικαζόμενα σεξουαλικά τραύματα παιδικής ηλικίας η ίδια και μέσα από την πεισματική άρνηση της ευθύνης της πράξης της, εμφανίζεται ευάλωτη με διαδοχικές κρίσεις υστερίας αλλά και υπολογισμένα χειριστικές παρεμβάσεις στα μέλη της οικογενείας της. Η Elizabeth συστηματικά εισχωρεί κάτω από το πλέγμα της περιπλοκότητας αυτού του σκηνικού αξεδιάλυτου πόνου και λειτουργεί αναπόφευκτα ως καταλύτης των εξελίξεων μέσα σε αυτή. Η’ περίπου έτσι, διότι ο Haynes, σε αντίθεση με τους παλαιότερους θριάμβους του (Far From Heaven, Carol) κατευθύνεται προς την ευκολία της τελενοβέλας με α αλ Michele Legrand μουσικά δάνεια από το The Go Between (που νίκησε στις Κάννες στα 1971) παρά σε μια αιχμηρή, τολμηρή, νευρώδη προσέγγιση σε ένα τόσο καυτό θέμα. 

Κάτι σαν γιουροθρίλερ, μεταξύ Οζόν και πρώιμου Εγκογιάν, στιγμές Ντε Πάλμα, με απόλυτη έμφαση στις ερμηνείες όμως πενιχρό σασπένς και αδύναμη τρίτη πράξη, το εμφανών διαστρωματώσεων και συμβολισμών σενάριο (o Joe έχει χόμπι την εκκόλαψη νυμφών που απελευθερώνει όταν μεταλλάσσονται σε πεταλούδες Μονάρχη) των Burch – Mechanik πασάρει ατάκες στο οσκαρούχο δίδυμο Moore - Portman οι οποίες το γουστάρουν ιδιαιτέρως κι αυτό γράφει στο πανί, ιδιαιτέρως σε δυο υψηλής έντασης close ups πλήρη ερωτικών νύξεων και ψυχολογικών αλληλεπιδράσεων. Το τρίο συμπληρώνει ο ευάλωτος man-child Joe του Melton, θύμα δυο ισχυρών και συνάμα επικίνδυνα ανασφαλών θηλυκών. Η αύρα είναι φορές campy άλλες ελαφρώς αποστασιοποιημένη, με δεδηλωμένη πρόθεση να μην καννιβαλίσει την ιδιαίτερα ευαίσθητη θεματολογία της και να φωτίσει την αβεβαιότητα των προσώπων και τη δυσδιάκριτη κόκκινη γραμμή που χωρίζει την αγάπη από την εγκληματική πράξη. 

Το May December μπορεί να επιτυγχάνει ως μια ευπρόσδεκτα καλοζυγισμένη σκηνοθετικά ματιά σε ένα ακανθώδες δραματουργικό πεδίο, χωλαίνει όμως στην true crime ανάλυση, παγιδευμένο στη σαγηνευτική λάμψη των πρωταγωνιστριών του. Η ταινία έχει αγοραστεί από το Netflix, διαθέτει διασκεδαστική αξία χωρίς τη σταυροβελονιά του ένδοξου παρελθόντος πρότζεκτς με υπογραφή Todd Haynes κι αν κάτι μένει στο τέλος, είναι η αίσθηση λιγούρας που αφήνει μια αναξιοποίητη ευκαιρία για κάτι μεστότερο και πιο ολοκληρωμένο ως αποτέλεσμα.