Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Δυο ιερές αγελάδες έχει να επιδείξει το Χόλυγουδ. Η μια είναι ο Σπηλβέργιος, στο πιο ιλουστρασιόν, πόζιτιβ και προσανατολισμένο για οικογενειακή θέαση. Στον έτερο πόλο, ο Σκορσεζιανός, σκοτεινός συμμοριτισμός, Καθολική ενοχή, η βία ως αυτοσκοπός πολιτι(σμι)κής επιβολής α λα αμερικάνα. Αμφότεροι γυρίζουν πια ταινίες με τους πλήρως ικανοποιούμενους όρους τους. Οσκαρική αναγνώριση λόγω του πανίσχυρου πέντιγκρι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη. Είναι τόσο υψηλός ο βαθμός φιλμικής επιδεξιότητας και το αποδεδειγμένο συνολικά τάλαντο του συνεργείου που ο πήχυς τίθεται, στα δικά μου μάθια τουλάχιστον, πανύψηλα. Ο Μάρτυ μετά το πέρασμα του από τον στρημώνα του Netflix (The Irishman), μεταβαίνει στην Apple για να παρασύρει το μπάτζετ στα $200Μ και να επανενώσει τα δυο φετίχ DeNiro – DiCaprio κάπου 30 έτη ξανά από την πρώτη τους cineργασία (This Boy’s Life), πρωτοφανώς σε δικό του πρότζεκτ (11 – 7 το σκορ εμφάνισής των σε δημιουργία του Φρύδια).

Το Killers of the Flower Moon, βασισμένο στο ομότιτλο μπεστ σέλλερ του David Grann, προσαρμοσμένο στη μεγάλη οθόνη από τον ίδιο τον Scorsese και τον πετυχεσιάρη Eric Roth, αφηγείται τη μελανή ιστορία δεκάδων δολοφονιών Ινδιάνων Osage Nation της Οκλαχόμα που συνετάραξε στη δεκαετία του 1920 την αμερικανική κυβέρνηση που προκάλεσε την εμπλοκή του νεοσύστατου FBI του Χούβερ. Λευκοί τυχοδιώκτες, σκότωναν, πυρπολούσαν, κηδεμόνευαν ή έκαναν γάμους με τους αυτόχθονες με σκοπό να οικειοποιηθούν το μαύρο χρυσό που έρρεε άφθονος κάτω από την αιματοβαμμένη γης. Ο DeNiro (King) είναι ο αμείλικτος τοπικός αρχιμαφιόζος που με βιτρίνα αγαθοεργίας κινεί τα νήματα με πληρωμένα πιστόλια και δεξί χέρι τον ανεψό του DiCaprio (Ernest), χαζούλη καιροσκόπο που μετά από τραυματισμό στο Μεγάλο Πόλεμο, κατεφεύγει στην προστασία του με αντάλλαγμα την ψυχή του. 

Με την καθοδήγηση του Κινγκ, ο Έρνεστ θα νυμφευφθεί τη Lily Gladstone (Mollie) με ιερό σκοπό να της φάνε τα λεφτά, σκοτώνοντας τους συγγενείς της και δηλητηριάζοντάς την αργά μα σταθερά μέσω της πανάκριβης ινσουλίνης που της χορηγεί για τον προκεχωρημένο διαβήτη από τον οποίο υποφέρει. Ο κλοιός μετά από κυκεώνα δολοφονιών θα φέρει τον ντετέκτιβ του FBI Jesse Plemons στο κατώφλι του Έρνεστ που θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ της δόλιας μα αληθινής αγάπης του για την Μόλυ και τα τέκνα τους και της αφοσίωσης στην πατρική μα αδίστακτη φιγούρα του Κίνγκ για να βρεθεί κάθαρση στο αδυσώπητα φονικό δράμα. 

Η παστέλ κάμερα του Rodrigo Prieto και τα ημιτόνια του μπάσου του άρτι θανόντος Robbie Robertson, θρυλικού εκπροσώπου των καναδικών fist nations, ενορχηστρώνουν μια βραδύκαυστη ελεγεία που επιχειρεί να συνενώσει τα ασυγκέραστα, δηλαδή το επικό και το πολιτικό στοιχείο με μια αφήγηση εμμονικά στοχοπροσηλωμένη στον συναισθηματικό μικρόκοσμο του πρωταγωνιστικού τριγώνου, με επαναλαμβανόμενες σκηνές δολοφονιών που ωστόσο δεν ακουμπούν τις ουσιαστικές συνιστώσες του φυλετικού ζητήματος, όπως φερειπείν την Tulsa Race Massacre που διημείφθη το 2ήμερο 31ης Μαϊου- 1ης Ιουνίου 1921, με τους white supremacists να επιτείθενται ατιμώρητοι σε εκατοντάδες μαύρους, γεγονός που φωτίζει το διαχρονικό φυλετικό πρόβλημα της Αμερικής. 

Το σενάριο παίρνει λίγη φωτιά κατά την τρίτη ώρα έχοντας σπαταλήσει τουλάχιστον την αμέσως προηγούμενη σε υλικό που απορίας άξιο πως ξέφυγε από το λεπίδι του άλτερ έγκο του μαέστρο, Thelma Schoonmaker. Στα περασμένα ογδόντα και οι δυο, βρίσκονται σε μια αποδρομή εκ των φρενήρων ρυθμών ενός Gangs of New York ή The Wolf of Wall Street, δεμένοι στο 3ωρο + μοτίβο του Irishman. Κι αν τρίωρο σε διάρκεια δε μεταφράζεται σε έπος αποδεδειγμένα εδώ, να χαμηλώσω κάπου το καπέλο μου προς το πάτωμα σε ένδειξη σεβασμού στο μακράν συγκολιστικότερο υποκριτικό τρίο της χρονιάς. Ίσως το μόνο που μένει από αυτή την πανάκριβη, λεπτοδουλεμένη, καλοδεχούμενα διδακτική αλλά άνευρη ιστορία είναι η ήρεμη δύναμη, στωική σοφία, το εύγλωττο ανθυπομειδιάσμα της Gladstone, όπως και το μπραντεφέρ των τιτάνων Leo-Bob, τύπου νάχα χίλια μάτια, το παίξιμό σου να γλιέπου. 

Οι Killers of the Flower Moon, πέρα από ακόμη μια ευθεία παρα-βολή στον Σκορσεζιανό κανόνα περί επιβολής του οργανωμένου παρασιτισμού που μπόλιασε το αμερικανικό εποικοδόμημα από τα ρατσιστικά σπάργανα στο σημερινό φασισμό του 1% (πετρέλαια ως γουώλστρητ η πεμπτουσία του αιματοκυλισμένου αμερικανικού ονείρου), βρίσκουν τον Scorsese σε καλλιτεχνική επαγρύπνηση με μια αυξούμενη επιβράδυνση καθότι ουκ αν έρχεται μόνον. Κι αν πρέπει να πάρω θέση, ασυζητητί συγκαταλέγομαι στους περισσότερους που απλά είμαστε ευγνώμονες που, στην ένατη πλέον δεκαετία του, είναι παρών και δημιουργικά πεινασμένος.