του Craig Gillespie. Με τους Paul Dano, Pete Davidson, Vincent D’Onofrio, Shailene Woodley, Seth Rogen, America Ferrara, Nick Offerman, Anthony Ramos, Sebastian Stan, Dane DeHaan, Myha’la Herrold, Olivia Thirlby.
"Νιάου" ρε... γατάκια της Γουόλ Στριτ!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)
"I'm a savage/ Classy, bougie, ratchet/ Sassy, moody, nasty…"
Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος την 1η του Σεπτέμβρη του 1967 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, Craig Gillespie. Οι προηγούμενες μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει είναι οι εξής: «Mr. Woodcock» (2007 – κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα), «Ο Λαρς και η κούκλα του» (Lars and the Real Girl, 2007), «Νύχτα τρόμου» (Fright Night, 2011), «Το χέρι του ενός εκατομμυρίου» (Million Dollar Arm, 2014), «Η μεγάλη διάσωση» (The Finest Hours, 2016), «Εγώ, η Τόνια» (I, Tonya, 2017) και «Κρουέλα» (Cruella, 2021). Προσεχώς, έχει στα σκαριά τη σκηνοθεσία τριών ακόμα ταινιών: «Chippendales», «42.6 Years» και βεβαίως «Cruella 2».
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Ben Mezrich «The Antisocial Network». Η... πλάκα είναι πως σε άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, και συγκεκριμένα στο βιβλίο «The Accidental Billionaires» βασίστηκε η ταινία... «The Social Network» του David Fincher! Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας του Gillespie συναντούμε και τα δίδυμα αδέλφια Winklevoss, που στην ταινία του Fincher τα υποδύθηκε – και τα δύο – ο «ακυρωμένος» πια Armie Hammer!
Η υπόθεση: Ιανουάριος 2021. Ο 35χρονος Κιθ Γκιλ ζει στη μικρή πόλη Μπρόκτον της Μασαχουσέτης μαζί με τη γυναίκα του, Κάρολαϊν και την ολίγων μηνών κορούλα τους. Εργαζόταν σε μια ασφαλιστική εταιρία πριν την πανδημία (εξαιτίας της οποίας έχει χάσει την αδελφή του) και πλέον, στον ελεύθερο χρόνο του, εμφανίζεται live από το υπόγειο του σπιτιού του στο κανάλι του στο Youtube, με το ψευδώνυμο «Βρυχώμενο Γατάκι». «Εκμεταλλεύεται» τις σπουδές του κι έχοντας πλέον τη χρονική άνεση, παρακολουθεί τις μετοχές στο Χρηματιστήριο. Έχει μεγάλη πίστη στη μετοχή της GameStop, μιας εταιρίας που πουλάει και νοικιάζει βιντεοπαιχνίδια με φυσική παρουσία, όπως τα παλιά βιντεοκλάμπ. Σε μια εποχή που όλα γίνονται διαδικτυακά και τα παιχνίδια μπορούν να «κατέβουν» από παντού, ο Γκιλ θεωρεί ότι η μετοχή της παρωχημένης κατά πως φαίνεται GameStop είναι υποτιμημένη και πως έχει δυναμική.
Τα μεγάλα hedge funds ποντάρουν στη μικρή τιμή της μετοχής της GameStop: η ενδεχόμενη καταστροφή της θα τους αποφέρει δις δολαρίων σε κέρδη. Ο Γκιλ όμως πάει αντίθετα στο ρεύμα. Κι αγοράζει μετοχές της GameStop ξοδεύοντας 53 χιλιάδες δολάρια – όλες τις οικονομίες του. Κι όχι μόνο αυτό: παρουσιάζει στις διαδικτυακές εκπομπές του το πορτφόλιο των μετοχών του. Η αμεσότητά του, η πίστη του και η γνώση του πως λειτουργεί το Χρηματιστήριο, θα κάνει πολλούς μικρο-επενδυτές, να τον ακολουθήσουν. Είναι αυτοί που τα λαμόγια της Wall Street χαρακτηρίζουν «χαζό χρήμα»: εκείνοι δηλαδή που επενδύουν τις οικονομίες τους ελπίζοντας σε εύκολο πλουτισμό, αλλά νομοτελειακά τις χάνουν από τα hedge funds, που μέσω αυτών των χρημάτων, εντέλει θησαυρίζουν. Θα δικαιωθεί ο Κιθ Γκιλ κι όλοι όσοι τον ακολουθούν; Ή τα αρπακτικά θα τη βγάλουν για άλλη μια φορά καθαρή;
Η άποψή μας: Δηλώνω παντελή άγνοια για το πώς λειτουργεί το Χρηματιστήριο. Πώς ανεβαίνει η τιμή μιας μετοχής, πώς πέφτει, από τι επηρεάζεται, πώς μπορείς να βγάλεις φράγκα «παίζοντας» στο Χρηματιστήριο, τους κανόνες του παιχνιδιού τέλος πάντων. Επί εποχής Σημίτη, θυμάμαι, οι πάντες έπαιζαν στο Χρηματιστήριο! Κάποιοι έβγαλαν φραγκάκια, οι περισσότεροι πήγαν «κουβά» (το dumb money του τίτλου ντε), αλλά εγώ, χαμπάρι. Εντωμεταξύ, έχουν γυριστεί πάμπολλες ταινίες που βασική θεματική τους είναι το Χρηματιστήριο, η Wall Street και οι παίκτες. Να θυμηθώ μερικές, έτσι για τον χαβά: «Πολυθρόνα για δύο» (Trading Places, 1983), «Wall Street» (1987) (και το σίκουέλ της), «Ο δρόμος του χρήματος» (Margin Call, 2011), «Ο λύκος της Wall Street» (The Wolf of Wall Street, 2013) και βεβαίως «Το μεγάλο σορτάρισμα» (The Big Short, 2015).
Η άποψή μας: Δηλώνω παντελή άγνοια για το πώς λειτουργεί το Χρηματιστήριο. Πώς ανεβαίνει η τιμή μιας μετοχής, πώς πέφτει, από τι επηρεάζεται, πώς μπορείς να βγάλεις φράγκα «παίζοντας» στο Χρηματιστήριο, τους κανόνες του παιχνιδιού τέλος πάντων. Επί εποχής Σημίτη, θυμάμαι, οι πάντες έπαιζαν στο Χρηματιστήριο! Κάποιοι έβγαλαν φραγκάκια, οι περισσότεροι πήγαν «κουβά» (το dumb money του τίτλου ντε), αλλά εγώ, χαμπάρι. Εντωμεταξύ, έχουν γυριστεί πάμπολλες ταινίες που βασική θεματική τους είναι το Χρηματιστήριο, η Wall Street και οι παίκτες. Να θυμηθώ μερικές, έτσι για τον χαβά: «Πολυθρόνα για δύο» (Trading Places, 1983), «Wall Street» (1987) (και το σίκουέλ της), «Ο δρόμος του χρήματος» (Margin Call, 2011), «Ο λύκος της Wall Street» (The Wolf of Wall Street, 2013) και βεβαίως «Το μεγάλο σορτάρισμα» (The Big Short, 2015).
Όλες τους πολύ καλές ταινίες. Είτε εξετάζουν το θέμα τους από την κωμική του πλευρά είτε από τη δραματική είτε ως θρίλερ είτε προσπαθούν να εξηγήσουν στον θεατή κάποια βασικά πράγματα για να καταλάβει ο έρμος είτε δεν τους νοιάζει να εξηγήσουν το οτιδήποτε, είναι ταινίες ελκυστικές, ενδιαφέρουσες, συναρπαστικές. Το ίδιο ισχύει και για τούτη την ταινία. Μια ταινία εξόχως διασκεδαστική, που προσεγγίζει το θέμα της με καθαρά σκωπτική διάθεση και τη λογική «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ».
Το Χόλιγουντ το έχει πιάσει το νόημα. Διευθύνεται από ανθρώπους με πολλά χρήματα, που φτιάχνουν ταινίες για τον πολύ κόσμο, που κατά τεκμήριο δεν έχει πολλά χρήματα. Άρα, με μεγάλη ευκολία καταφέρεται εναντίον των πολύ πλουσίων αυτού του κόσμου. Το εισιτήριο στο σινεμά κοστίζει 10 δολάρια το ένα, σωστά; Και το 1% αυτού του κόσμου διαθέτει το 90% του πλούτου, σωστά; Αν αγοράσει εισιτήριο για σινεμά αυτό το 1% των πλουσίων, το Χόλιγουντ θα «μπει μέσα», σωστά; Άρα, δώστε θέαμα στο λαό, στο 90%, που θα κόψει εισιτήριο για να δει να... εξευτελίζεται η άρχουσα τάξη! Ρε τους αλήτες, το έχουν δέσει το κόλπο από παντού! «Holy Fuck and Shit»!
Οι ταινίες πάντως, όπως τούτη εδώ, είναι σούπερ! 100% καθαρή διασκέδαση. Κι ας έχω μια ψιλοένσταση για τον πρωταγωνιστή της, τον Paul Dano. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται υπερβολικά υποτονικός και χαλαρός. Προφανώς, με την ελάχιστων δευτερολέπτων εμφάνιση του πραγματικού Keith Gill στο φινάλε της ταινίας, δεν μπόρεσα να καταλάβω αν η ερμηνεία του Dano προσπαθεί να προσεγγίσει το πως εμφανιζόταν ο Gill στις live youtube εκπομπές του, αλλά βρε παιδί μου, ακόμα κι όταν τρέχει στον στίβο, μου φαίνεται σαν... βραδύποδας. Αντίθετα, η America Ferrara, ο Nick Offerman και κυρίως ο Anthony Ramos, που έχει την πιο απολαυστική σκηνή της ταινίας, χορεύοντας στους ρυθμούς του «Savage» της Megan Thee Stallion, ξεχωρίζουν από ένα πολυσυλλεκτικό και πολυπρόσωπο καστ.
Και είναι επιτυχία του Gillespie που κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον για κάθε πρόσωπο του καστ και της ιστορίας του, χωρίς αυτός ο αφηγηματικός κατακερματισμός να λειτουργεί ενάντια στη συνοχή του συνόλου. Άντε, εντάξει, άλλη μία ψιλοένσταση: η «διαμαντένια» αντίσταση και ο μανιχαϊσμός του καλοί φτωχοί versus κακοί πλούσιοι έχει κάτι το απλοϊκό. Ας είναι. Η διασκέδαση πάνω από όλα. Και το κωλοδάχτυλο της αφίσας είναι... όλα τα λεφτά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2023 από την The Film Group!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική