Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αυτή η ρημάδα η εγχώρια κινηματογραφική διανομή είναι ολίγον αλλοπρόσαλλη, να την πω; Έχεις 43 βαθ(ι)μοί λιοπύρι και για κάποιον λόγο σούρχεται, έτσι, πάνω στην αποτέτοια σου ναούμ, ναπαναδείς το απόλυτο ντάουνερ, τη ναυαρχίδα του άπερκλας μίζερι πορν της χρονιάς; The Son, του Florian Zeller προερχόμενο από το θεατρικό σανίδι, μέρος της τριλογίας (The Father-The Son- The Mother), στο κατόπι της προ 3ετίας κινηματογραφικής επιτυχίας του The Father, με οσκαροστεφανωμένους Sir Tony Hopkins στον ομώνυμο ρόλο καθώς και το συγγραφικό ντουέτο της διασκευής Christopher Hampton -Zeller αυτού του ιδίου. Από τα Παρίσια στο Μανχάταν η πλοκή, με τον φρεσκοπενηντάρη Hugh Jackman να διαπρέπει ως μεγαλοδικηγόρος, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή της δεύτερης συζύγου του Vanessa Kirby που είναι έγκυος στο πρώτο παιδί τους.

Ο Hugh έχει έναν 17χρονο γιο με την πρώην σύζυγό του Laura Dern, τον Zen McGrath o οποίος παρουσιάζει έντονα συμπτώματα κατάθλιψης και τάσεις αυτοκτονίας. Ο Zen μένει με τη Laura και φαίνεται ξεκάθαρα πως κανείς εκ των δύο δεν έχει ξεπεράσει τον οδυνηρό χωρισμό της οικογένειας. Όταν αυτή χτυπάει την πόρτα του Hugh ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια, εκείνος, με τη συναίνεση της Βανέσσα, αποδέχεται, παρότι το αλκοολίκι της εργασιακής φιλοδοξίας του cineχίζεται και στον δεύτερο γάμο του. Ο Zen αρχικά αισθάνεται αποδοχή και κάνει μια ισχνή προσπάθεια να επανακάμψει στο σχολείο, όμως γρήγορα το ψυχικό του φορτίο και τα αναπάντητα «γιατί» θα τον καταβάλλουν ξανά με σφοδρότητα. Ο Hugh, μεγαλωμένος από έναν παρτάκια, αυταρχικό και άκρως ανταγωνιστικό πατέρα (τσα! Anthony Hopkins ξανά), έχει ορκιστεί να επιτύχει στο ρόλο του και να μην παραμελήσει (άλλο) τον Zen. Μην είναι λίγο αργά; 

O Florian Zeller, με αποδεδειγμένη τη συγγραφική δεινότητα, τούτη τη φορά παραδίδει μια καραμπινάτη, τραχιά και εντέλει αδικαιολόγητα ωμή εκδοχή ενός προβληματικού διαζυγίου, πράττοντας επίσης το στρατηγικό λάθος να εξηγήσει το δράμα μέσα από τη ματιά του πατέρα, προσωποποιώντας το πρόβλημα στον «χαλασμένο» γιο. Επειδή οι συγκρίσεις με το The Father είναι αναπόφευκτες και δυσθεώρητες δυστυχώς, το όλο τέχνασμα με την παρουσίαση της ντεμένσια κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια του Χόπκινς, συνεπικουρούμενου από το πανούργο λεπίδι του μοντέρ Γιώργου Λαμπρινού (η μισή ταινία αυτός) κέρδισε το στοίχημα της cineσθηματικής περιπλοκότητας των χαρακτήρων. Εδώ αντιθέτως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καστ, προεξαρχούσης της Dern, οι διάλογοι πάσχουν από μια πνιγηρή ευκολία, μίρλα και συχώριο που καθίσται ενοχλητική με αποκορύφωμα το φαταλιστικό τρικάκι του τέλους, εντελώς Zeller στάιλ, που γειώνει αδικαιολόγητα φθηνά το συνολικό εγχείρημα. 

Αμαρτίαι πατεράδων παιδεύουσι υιούς το παρασύνθημα, με τη μόνη σκηνή που ξεχωρίζει το τετ-α-τετ Hopkins και Jackman, καθότι εμφανώς ο σκηνοθέτης συνδέει τους πρωταγωνιστές των δύο έργων του με κοινό παρονομαστή των πρώτο (αντίθετα με το θεατρικό πρωτότυπο) για να δώσει έμφαση στα πατρογονικά λάθη που στοιχειώνουν γενεές οικογενειακού ιστού, με αυτοκαταστροφικές cineπειες, πρωτίστως και για τους ίδιους τους πατερφαμιλιάδες-θύτες. Και καλά, από Zellerιές χορτάσαμε, την αλήθεια όμως χάσαμε!