Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Γεννημένος στα τέλη του 19ου αιώνα στην Νέα Ορλεάνη και μεγαλωμένος με όλες εκείνες τις ρυθμικές μπλουζ βάσεις της Λουιζιάνας, ο Sidney Bechet από πολύ νωρίς θα βάλει στόχο του να εξελιχθεί σε έναν μεγάλο και τρανό μουσικό. Ατυχώς για εκείνον τον χρώμα του δέρματος του, θα σταθεί τροχοπέδη σε μια ικανή εξέλιξη καριέρα στην πατρίδα του, γεγονός που θα τον οδηγήσει να μεταναστεύσει προς την πολύ προοδευτικότερη Ευρώπη, μαζί με τα καλλιτεχνικά μπουλούκια της εποχής. Η δική του ομάδα, Revue Negre, που μέλος της υπήρξε και η σπουδαία Josephine Baker, θα εγκατασταθεί στην Γαλλία, εκεί που ο δεξιοτέχνης κλαρινετίστας θα βρει το κατάλληλο πεδίο έκφρασης, που θα τον αναδείξει ως έναν από τους πιο σημαντικούς της γενιάς του. Οι επιτυχίες που θα εκδώσει σε δίσκους αμέτρητες, με κορυφαία όμως όλων, εκείνη του Petite Fleur που κυκλοφόρησε από την φίρμα Vogue στα 1953. Μελωδίας από τις πιο αναγνωρισμένες στο είδος, που κατοπινά θα διασκευάσουν αμέτρητοι ακόμη μουσικοί, μεταξύ των οποίων η μπάντα του Chris Barber, ο Bob Crosby με τους Bobcats, ακόμη και η πιο λαϊκή Petula Clark. Και που στην ομώνυμη, πολυεθνικής κοπής ταινία, που παρακολουθήσαμε, είχαμε την ευκαιρία να την ακούσουμε, γύρω στις δεκαπέντε φορές!

Την άχρωμη και μελαγχολική Κλερμόν Φεράν, ακριβώς στην καρδιά της γαλλική επικράτειας, θα διαλέξει το ζευγάρι του Αργεντίνου Χοσέ και της όμορφης συμβίας του Λουσί, για να κάνει το καινούργιο του ξεκίνημα. Ατυχώς για εκείνον, ελάχιστους μήνες μετά την μετακόμιση στην ήρεμη επαρχία, θα απολυθεί από την εργασία του, ως σχεδιαστής του εμβλήματος μια τοπικής εταιρίας ελαστικών. Γεγονός που θα οδηγήσει την σύζυγό του να αναζητήσει δουλειά σε εφημερίδα της πόλης, αφήνοντας τον πλέον, ολομόναχο, ολημερίς να φροντίζει το νεογέννητο παιδί τους στο σπίτι.

Μια κατάσταση αφόρητης ρουτίνας, που πολύ σύντομα θα βυθίσει το μαθημένο να κινείται σε άλλους ρυθμούς λατίνο στην εσωστρέφεια και την βαριεστημάρα, συσσωρεύοντας μέσα του και όλη εκείνη την σχεδιαστική δημιουργικότητα που δεν μπορεί πλέον να βρει τρόπο διαφυγής. Παράθυρο διεξόδου, για τον μη ομιλούντα καλά καλά τα φραντσέζικα Χοσέ, θα σταθεί η γνωριμία του με τον εύπορο γείτονα του Ζαν Κλοντ. Μόνο που εκείνος, ένας ιδιότροπος μπον βιβέρ, φανατικός συλλέκτης δίσκων της τζαζ και πανάκριβων ετικετών κρασιού, θα αποδειχτεί πολυλογάς, εκκεντρικός, προκλητικός κι εκνευριστικός, σε τέτοιο βαθμό, μέχρις και να ωθήσει τον φουκαρά άνεργο στο να τον δολοφονήσει. 

Κι εκεί ακριβώς σκάζει το πρώτο σοκ, στην αιματηρή έκρηξη δηλαδή της αποθηκευμένης αδρεναλίνης στην ψυχή του κακομοίρη σαραντάρη, που θαρρεί την ζωή του να παίρνει μια αναπάντεχη τροπή, για την οποία δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Αιχμάλωτος των καταστάσεων - φρεσκομπαμπάς, απολυμένος, με την γυναίκα του να αγνοείται ολημερίς - ο ταλαιπωρημένος άντρας, θα εντοπίσει εκείνη την χαραμάδα ψυχαναλυτικής εξιλέωσης στο όσο γίνεται και βιαιότερο φονικό, που μυστηριωδώς θα λαμβάνει χώρα κάθε Πέμπτη. Εφόσον ο γείτονας θα ανασταίνεται την επομένη, γινόμενος ακόμη πιο ενοχλητικός προς εκείνον.

Αντιληπτό λοιπόν το γεγονός, πως εμπρός μας δεν έχουμε μια απλοϊκή, γραμμική περίπτωση κινηματογραφικής αφήγησης. Το τραγικό της δυσμενούς κατάστασης που έχει περιέλθει ο κεντρικός ήρωας του στόρι, εδώ πυροδοτείται από ένα ξέφρενο μπουρλέσκ φιτίλι και το αποτέλεσμα πραγματικά είναι εκρηκτικό. Όπως και η ματιά του Γκαούτσο ντιρέκτορα Santiago Mitre, που μας συστήθηκε με την Paulina και εδραιώθηκε ως μια από τις μεγάλες ελπίδες του νοτιοαμερικάνικου σινεμά με το La Cordillera. Ο δρόμος που διαλέγει να ακολουθήσει στην παρούσα περίπτωση ο 42χρονος σκηνοθέτης από το Μπουένος Άιρες, ανισόπεδος και σκαληνός, στα σίγουρα περίεργος και ανάκατος με τον τρόπο που προσπαθεί να μιξάρει το σκοτεινό χιούμορ με το καταθλιπτικό δράμα, στην ανάγνωση ενός σπιτικού σε απόγνωση, δεν είναι εύκολος. Ειδικά από την στιγμή, που στην πλοκή εισάγεται ο χαρακτήρας του σαμάνου ψυχιάτρου - ο Sergi Lopez, όχι στα καλύτερα του - που μάλλον λειτουργεί αποπροσανατολιστικά προς το γενικό σύνολο.

Το πλήρως αντίθετο δηλαδή από τον δαιμόνιο Melvil Poupaud, που είναι καταπληκτικός στον ρόλο κλειδί του δεκαπεντάκις και βάλε δολοφονημένου δανδή, ο οποίος πραγματοποιεί σαν σε Μέρα Μαρμότας το φροϋδικό έργο στο μυαλό του καινούργιου του, αιχμάλωτου "φίλου". Εξαιρετικά εκφραστικός, αυτό που λέμε φάτσα, ο Ουρουγουάνος Daniel Hendler, αποδίδει πειστικά τον κατατρομαγμένο για όσα δυσμενή νιώθει να τον καρτερούν, έχοντας απωλέσει σχεδόν τα πάντα. Καλλιτεχνική έμπνευση, δυνατότητα έκφρασης, ερωτική επιθυμία για την καλή του, ακόμη κι αν μιλάμε για την ηφαιστειώδη Vimala Pons. Στην πλακίτσα που περιγράφει το υπερρεαλιστικό Μικρό Λουλούδι, μια χαρά εκτόνωση είναι ο ένας φόνος την εβδομάδα, ώστε να ανασάνει κατά πως πρέπει ο οργανισμός. Στον αληθινό κόσμο τί γίνεται, που τέτοια οψιόν δεν παίζει. Φυσικά...