Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Με το που έκανα να καθίσω στην πολυθρόνα της, χειμερινής, αιθούσης, αμέσως αντιλήφθηκα πως κάτι υπήρχε εκεί για να με ξεβολέψει. Και που στην ευχή βρέθηκε ένα τέτοιο μαραφέτι μέσα σε έναν σύγχρονο σινεμά. Ένα στρόγγυλο σιδερικό με ράουλα και πρωτόγονα ελατήρια, που μπόλικη προσπάθεια θα σου ζητούσε, για να μην σε γρατσουνίσει και τρέχεις για αντιτετανικό. Δεν θέλησα και πολύ να ξεκινήσω να το περιεργάζομαι, μέχρις που το Αγνώστου Προέλευσης Μπρούτζινο Αντικείμενο αρχίνησε να κινείται μονάχο του, σαν ρωμαικής περιόδου ρομποτάκι, κάνοντας κι έναν συριστικό θόρυβο, που γοργά ενόχλησε τους δίπλα. Ρε! Και άξαφνα ο τριγύρος βάλθηκε να αλλάζει, τα αγκαλιαστικά βελούδινα καθίσματα γινήκαν ξύλινα, βαριά, μασιφένια, τα διψήφια ηχεία χαθήκαν από τους τοίχους για να απομείνει ένα και μονάχο ακριβώς κάτω από το εκράν, εκρού κι όχι λευκό από την πολυκαιρία, με την σαΐτα - πρόγραμμα, να παραμένει επιμόνως καρφωμένη στα πάνω δεξιά του κάδρου, για να μου θυμίζει το κατόρθωμα μου, να την στείλω σούμπιτη πυραυλάκι, σε μια πρεμιέρα, θαρρώ του Εξκάλιμπερ θα ήταν. Κι έτσι το μούλτιπλεξ παραλλάχθηκε σε εκείνο συνοικιακό που ξόδεψα ολάκερα τα νιάτα μου, σε μια έκπληξη που δεν κράτησε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα, προτού ο ένας και μοναδικός πολυέλαιος σιγήσει. Και βαλθεί η σελιλόντ ανέμη, εν μέσω πολυβολικού θορύβου από την μάκινα προβολής να ξετυλίγεται. Νότια Αμερική, 1936...

"Οι Χοβίτος είναι πολύ κοντά! Το δηλητήριο είναι ακόμα φρέσκο..."

Γηρασμένος, ταλαιπωρημένος, μα το κυριότερο ψυχικά κλονισμένος από την αβάσταχτη απώλεια του μοναχογιού του, στα πεδία πολέμου του Βιετνάμ, ο Καθηγητής Τζόουνς, μετρά τις λιγοστές ημέρες που του απομένουν μέχρι την συνταξιοδότηση από το Κολέγιο Χάντερ, προκειμένου να βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην εσωστρέφεια του μικρού νεουορκέζικου διαμερίσματος. Εκεί που ολομόναχος, ως εγκαταλελειμμένος ακόμη κι από την επί δεκαετίες συμβία του, Μάριον, μένει παρέα με τις αμέτρητες αναμνήσεις, ενός θρυλικού και ηρωικού παρελθόντος.

Νεκρική νηνεμία που θα διαταράξει η αιφνίδια, όσο και δυναμική, άφιξη στην πόλη της βαφτιστήρας του κι επίσης σπουδαγμένης την αρχαιολογία όπως εκείνος, Χελένα, θυγατέρας του παλιού καλού του φίλου και συνεργάτη, Μπαζίλ Σο, ξυπνώντας του το πάθος για νέες περιπέτειες. Αφού η νεαρή κοπέλα θα τον προκαλέσει να βρουν μαζί τα κομμάτια που αποτελούν τον μυστηριώδη Δίσκο του Πεπρωμένου, ενός πανίσχυρου μηχανισμού τ. Αντικυθήρων, που είχε εφεύρει ο μεγαλοφυής Αρχιμήδης και που ο πατέρας της την έχει πείσει πως προσφέρει υπερφυσικές δυνάμεις σε όποιον το έχει στην κατοχή του. Κειμήλιο που εποφθαλμιά επίσης όμως και ο νεο-Ναζί επιστήμονας Γιούργκεν Βόλερ, που καλυμμένος πίσω από την βιτρίνα του στελέχους της NASA και με την βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών, θα θελήσει να το αποκτήσει, ελπίζοντας στην ανάσταση και την τελική επικράτηση του Τρίτου Ράιχ.

Ο - πανδαμάτωρ - χρόνος έχει προχωρήσει κοντά τρισίμισι δεκαετίες λοιπόν, από εκείνη την στιγμή που ο τυχοδιώκτης όσο και ατρόμητος Δόκτορ Τζόουνς διεκδίκησε από τους Χιτλερικούς, που μόλις είχαν αναλάβει έντονη δράση, την Χαμένη Κιβωτό, η οποία επίσης θα χάριζε την παντοδυναμία στον ιδιοκτήτη της. Ελάχιστες στιγμές πριν εκπνεύσει μια τρομακτικά δύσκολη για το κύρος της Υπερδύναμης δεκαετία, εκείνη του 70, όπου την εκατόμβη θυμάτων στην Νοτιοανατολική Ασία, παλεύει να ισοσκελίσει ο θρίαμβος των ανθρώπινων πατημασιών στο Φεγγάρι. Ένα υπέροχα δομημένο συναισθηματικό κοντράστ, όπου την μελαγχολία και το τρισαλί των απωλειών τόσων χιλιάδων νέων φαντάρων σιμά της Σαιγκόν, που το φανταζόμαστε, έρχονται να ισορροπήσουν οι φανφαρόνικες παρελάσεις στην Πέμπτη Λεωφόρο, ελέω της άφιξης των ηρώων της αποστολής του Απόλλο 11.

Ο Δόκτορας δεν αγγίζεται όμως από τέτοιου είδους τυμπανοκρουσίες, έχοντας σχεδόν βιώσει τα πάντα στις τέσσερις γωνίες του πλανήτη. Μα το κυριότερο, δεν μοιάζει να νοιάζεται για τίποτα περισσότερο από την εθελούσια απομόνωση του, που θα τον βυθίσει ακόμη πιο πολύ στην κατάθλιψη και την μοιρολατρεία. Εξού και η αρχική του αντίδραση στην πρόταση της βαφτισιμιάς, καθώς γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι σημαίνει η συναρμολόγηση του μαγικού Δίσκου. Λόγος που τον είχε φέρει σε ρήξη μάλιστα με τον πατέρα της, απορρίπτοντας και την δική του ιδέα να ολοκληρώσουν, κάποτε, μαζί το παζλ. Αντιλαμβανόμενος πως το χόλι γκρέιλ πρόκειται να πέσει στα χέρια των θιασωτών του Αδόλφου, όμως, δεν θα το σκεφτεί δεύτερη φορά και θα μαζέψει το ταξιδιάρικο του κιτ, το σακίδιο, το μαστίγιο, το καπέλο, αναζητώντας την Χελένα στα κοσμοπολίτικα παζάρια της Ανατολής, όπου βασιλεύει η μαύρη αγορά και το λαθρεμπόριο.

Δια μέσου ενός καθηλωτικού - όσο και ενημερωτικού -  ίντρο, που λαμβάνει χώρα ελάχιστες στιγμές πριν την τελική απόβαση των Συμμάχων στην Νορμανδία, κτισμένου κατά κύριο λόγω στον υπολογιστή, για να προβληθεί ο βετεράνος μα πάντα εκφραστικός Harrison Ford πολύ νεότερος - ευτυχώς με φειδωλή χρήση των εφέ, ώστε να μην μοιάζει ολοκληρωτικά με Zemeckiκό ανιμέισο - μαθαίνουμε πλήρως την προϊστορία της σπάνιας αντίκας, ερχόμενοι και για πρώτη φορά σε επαφή με τους νέους χαρακτήρες του στόρι. Ιδίως τον βιλέν Γερμαναρά, που φέροντας την μορφή του έμπειρου πλέον στην απόδοση χαρακτηριστικών κακών, Mads Mikkelsen, ορίζει και μια σημαντική εγγύηση, ως το αντίπαλον δέος του Καθηγητή.

Κι ενώ ουδείς μπορεί να φανταστεί το πως μπορεί να βγει από την ναφθαλίνη ο Τζόουνς, σκάζει το πιο σπουδαίο εύρημα του σεναρίου, ο καταλύτης και το πρόσωπο κλειδί της πλοκής, που μέσα από την πολυμορφική του περσόνα, δίνει κλώτσο στην κλωστή να τσουλήσει. Δεν μπορώ να την φέρω από κάπου κινηματογραφικά στην θύμηση της μορφή της Phoebe Waller - A Star Is Born - Bridge, άλλωστε τηλεοπτικά που έχει σαρώσει τις διεθνείς βραβεύσεις, δεν γίνεται να μου πει κάτι, εφόσον σειρές δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω. Συνεπώς έκπληξη μεγατόνων αυτή η μουλτινταιμένσιοναλ εικόνα. Που συνδυάζει τον οπορτουνισμό του νονού της, με την σοβαρότητα της επιστήμης που υπηρετεί, αλλά και την παντελή άγνοια κινδύνου, που έρχεται σε βρετανικά χιουμοριστική αντιδιαστολή, με την θωριά ενός εύθραυστου εντέλει κοριτσιού, που τρακάρει από την παρορμητικότητα του σε αρκετά αδιέξοδα.

Συνεπώς τα συστατικά στο μίξερ της πέμπτης, τελευταίας και μοναδικής μέχρι ώρας δίχως Μούσια και Lucas στην δημιουργική διαδικασία, περιπέτειας του Indiana Jones, μια χαρά έχουν συνταχθεί. Ο απόμαχος μα η ψυχή του το λέει ακόμα υπερήρως, ο νεανικός παλμός από την αέρινη γκοντσάιλντ στο πλάι του που κινεί τα νήματα, ο ξαναμανά Γκεσταπίτης οχτρός, ο πανέξυπνος μπόμπιρας, ως το ρεπρίζ σχιστομάτη Πιτσιρίκου, που θα αποδειχτεί φυσικά ως ο από μηχανής Θεός, το ριγιούνιον παλιόφιλων, άλλων που ξέραμε από τα χτες (Σαλάχ) κι άλλων που όχι (Ρενάλντο). Και βεβαίως λαδόξιδο στο μείγμα, οι φοβίες του Ίντυ, εκείνες που τον καθιστούν τρωτό και ενίοτε φοβιτσάρη, όπως τα φίδια (ακόμη και τα θαλασσινά) που στήνουν τον υπαρκτό κρυπτονίτη που του κατατρώγει το όποιο θάρρος. Πόσω μάλλον όταν η ταυτότητα τον τοποθετεί τον καλό μας στα πολύ ευάλωτα 70 πλας ε?

Ο υπέρμετρος σεβασμός που δείχνει ένας αγαπητός και ιδιαίτερα αξιόλογος ντιρέκτορας, όπως ο James Mangold, στις πρότερες εργασίες, τόσο στην δομή του σεναρίου, όσο και στην τελική του απεικόνιση στο πανί, είναι κι εκείνος που ευθύνεται για το έξοχο αποτέλεσμα, που δεν μπορείς, να το κατατάξεις, τηρουμένων και των συνθηκών, πολύ μακρινό ως περιπετειώδη υφή, της μυθικού επιπέδου τετραλογίας του Spielberg. Οι ταχύτητες είναι φρενήρεις, οι όσο πάνε και πιο ακραίοι νόμοι του Μέρφι παίζουν σε μόνιμο πρώτο πλάνο, ενώ ως τον νεωτερισμό της πλοκής, μπορεί κανείς να εντάξει την προσθήκη του παράλληλου σύμπαντος, που τόσο ντόρο έχει κάμει στα Marvelιανά μπλοκμπάστερ. Χόρταση σε σημείο κορεσμού δηλαδή στα πάντα. Σε ευρήματα, σε ανατροπές, σε ομάζ, σε αγωνίες, σε γλαφυρότητες, σε συναίσθημα και νοσταλγία βεβαίως, στοιχεία που αν μη τι άλλο στο ύστατο (μάλλον) χαίρε σε ετούτον τον χαρακτήρα που μας συντροφεύει για παραπάνω από σαράντα χρόνια, ριζώνουν για τα καλά στο υποσυνείδητο του θεατή. Τοτέμ έτσι κι αλλιώς ο Indy, λατρεία, σύμβολο και είδωλο παντοτινό, δεν θα μπορούσε να σερβιριστεί μη αντάξιος του σπουδαίου του ονόματος. Ενθουσιασμένος!