Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι κακό για κάποιον καλλιτέχνη να παραμένει ανυποχώρητος στις βασικές του δημιουργικές ιδέες, σε βάθος μάλιστα πολύ χρόνου, αρκεί αυτό να τον ευχαριστεί, να τον ικανοποιεί, να ευφραίνει την ψυχή του που λένε. Ο καθρέφτης των πάντων άλλωστε, όταν μιλάμε για σινεμά, είναι μόνο το εκράν και πως αυτό αντανακλά πάνω στις ματιές των θεατών της πλατείας, που αν βγάλουν και ένα κάποιο συμπέρασμα για όσα θαρρούν στο πανί, ε, τότες όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Κάτι που στην περίπτωση ετούτου του ιδιαίτερου Βάσκου ρετζίστα, ποτέ δεν ίσχυσε, ποτέ δεν θα ισχύσει. Εκείνος μια χαρά θα νιώθει με την ανάκατο που σερβίρει, μα όλοι οι υπόλοιποι θα κοιτάζονται απορημένοι, για το τι ακριβώς επιθυμεί να πει ο ποιητής.

Μεσήλικας που μόλις έχει πάρει διαζύγιο από την σύζυγό του, έχοντας συνάμα μπόλικα ζόρια να αντιμετωπίσει στην εργασία του είναι ο Χουλιάν. Ευρισκόμενος μάλιστα σε δεινή οικονομική θέση, παίρνει το ρίσκο να συνταξιδεύει στις μακρινές επαγγελματικές διαδρομές, με αγνώστους επιβάτες, προκειμένου να μοιραστεί το υψηλό κόστος για βενζίνες και διόδια. Ετούτη την φορά η πορεία θα είναι από Βορρά προς Νότο, από το όμορφο Μπιλμπάο, ίσαμε την πρωτεύουσα Μαδρίτη και ο πάντα ορθολογιστής ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, έχει κάνει πολύ προσεχτικά τις επιλογές του.

Ξεκινώντας από την όμορφη, όσο και πολύ νεότερη του Λορένα, με την οποία έχει ξανά ταξιδέψει στο παρελθόν πολλές φορές, γεγονός που έχει ξυπνήσει μέσα του μια έντονη ερωτική επιθυμία και που όπως πιστεύει πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα για να της την εκφράσει. Ατυχώς για εκείνον όμως, θα αποδειχτεί υπερβολικά ατζαμής στο διάλεγμα των άλλων δύο αγνώστων. Αφού τόσο ο πρώτος, ο εκκεντρικός Χουάν Κάρλος, από την πρώτη στιγμή θα βγάλει ένα προβληματικό και οξύ χαρακτήρα, ενώ ο δεύτερος, ο μορφονιός Σέρχιο, μάλλον θα καταφέρει να του χαλάσει το φλερτ με την φλογερή Μαδριλένα.

Κι έτσι δρόμο θα πάρουν, δρόμο θα αφήσουν οι τέσσερις συνοδοιπόροι, από την Μπασκόνια με τελικό προορισμό την Καστίγια, τετρακόσια χιλιόμετρα συγχρωτισμού, έχοντας θεσπίσει από νωρίς στο διάβα τους, τις κόκκινες και τις πράσινες γραμμές του. Ο κοτσονάτος ντράιβερ, θα παρακαλούσε να χάνονταν από προσώπου γης οι άλλοι δυο που του χαλούν το κονέ με την κούκλα, η οποία από την μεριά της έχει πέσει στην σαγηνευτική παγίδα του Αδώνιδος στο πίσω κάθισμα, αλλά και το αντίστροφο, αδιαφορώντας πλήρως για το τι τρέχει με τους υπολοίπους. Εξοστρακισμένος και αδιάφορος, ο πιο προκλητικός, εκνευριστικός και εκκεντρικός του κουαρτέτου, ένας αλλεργικός εγωπαθής προβοκάτορας, που θαρρεί πως τα πάντα, σε κάθε κόσμο, αληθινό ή βίρτσουαλ, περιστρέφονται γύρω από εκείνον.

Τα κυρίως θέματα μου με ετούτο το ακραίων, σε βαθμό κακουργήματος, καταστάσεων, φιλμ, έχουν να κάνουν με την θεματική αρχή. Σιγά το κόστος για να μπει κανείς σε διαδικασία γυφτιάς, να ζητιανεύει από ξένους πενήντα ευρώ καύσιμο και να τους κουβαλάει πάνω στην καμπούρα του για την μισή Ισπανία. Κι από την άλλη δοθήκαν ευκαιρίες μια, δυο τρις, πέντε, στον σοφέρ να την κάνει με αλαφρά και να τους παρατήσει σύξυλους τους...Αρμένηδες στην μέση του δρόμου. Θα μου πεις έτσι δεν θα είχαμε καν ταινία, που τα 4/5 της λαμβάνουν χώρα εντός ενός αμαξιού, ούτε ο συγκεκριμένος ντιρέκτορας θα μας σέρβιρε μια ακόμη εξτρεμαδούρα του.

Την πιο άνιση και ανολοκλήρωτη θα έλεγα στην καριέρα του υπερεκτιμημένου de la Iglesia, που αν κατάλαβα καλά εδώ στην ουσία παλεύει να πλασάρει μια ρομαντική φρενήρη κομεντί, με περιτύλιγμα road movie, μπας και αναλυθούν περσόνες ή καυτηριαστούν οι συνθήκες των μοντέρνων κοινωνικών σχέσεων. Σιγά! Κάθε απόπειρα σοβαρής προσέγγισης του τάχαμου προχώ El Cuarto Pasajero τσακίζεται είτε σε καταστάσεις απελπισμένου σουρεάλ, όπως η ολοκληρωτικά ανάρμοστη βινιέτα του ξενοδοχείου ή βραχυκυκλώνει σε μποτιλιάρισμα ματαιοδοξίας, σαν το ακίνητο ποτάμι ΙΧ που πέφτεις αναπάντεχα, έχοντας εισβάλλει με τα χίλια στην "σωτήρια" Αττική Οδό, Κυριακή απόγευμα. Ώρα που βρωμούν καμένη πάστα τα μασημένα τακάκια από το απότομο γκέμι, με τίποτα και κανέναν να μην είναι ικανός να σώσει έστω τα προσχήματα. Ούτε καν τα, ξανά μανά σπινθηροβόλα, μάτια της Blancaς, που λάμπουν αλλά δεν φτάνουν...