Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Η Ελλάδα καίγεται από το φονικό 45άρι του καύσωνα και οι βορειοαμερικάνοι (διατελώ πάντοτε γκονταρικός, ο ορθόδοξος) ξεσαλώνουν με… Barbenheimer (Barbie + Oppenheimer) τουτέστιν η στο καπάκι παρακολούθηση των δύο εκ της μπλοκμπαστερικής τριπλέτας του φετινού καλοκαιριού (μαζί με το MI7 του Tom Cruise). Και νάσου σέλφιζ οι Greta Gerwig – Margot Robbie (Team Barbie) με τικέτα του νέου έπους δια χειρός Chris Nolan, από σιμά κι ο πιστός στη μαγεία του σινεμά (αλλά ψιλο-αρνητής της πρόσφατης απεργίας της SAG-AFTRA) Tom με τις μεγαλοσακούλες τα ποπκόρν να στηρίζει big studios. 

Με βλέπεις πως σε γυροφέρνω; Υπάρχει λόγος σοβαρός που νοιώθω ολίγον χλιαρός για το όλο εγχείρημα. Τη σήμερον ημέρα ναούμ, όπου (σχεδόν) τίποτα δε μένει κρυφό υπό του νεφελώματος των σόσιαλ, όπου κυρίως δικάζονται οι προθέσεις, καλλιτεχνικές, εμπορικές κι ότι άλλο θες βάνε, έρχεται η Barbie, η δισεκατομμυρίων αντιτύπων κούκλα της Mattel, γεννηθείσα στα 1959, να αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα του χιπστερικού Σιλωάμ, με τη γραφίδα του power (indie;) couple, Greta Gerwig - Noah Baumbach.

Δεν είναι η πρώτη βολά που ένα τιτανομεγιστοτεράστιο παιγνιδομπράντ επιχειρεί τουτονί το κόλπο γκρόσο. Δες το αξιολογότατο The Lego Movie (2014) όπου το πολυφορεμένο κοστουμάκι «κρίση-ταυτότητας» ήταν το κεντρικό θέμα. Τοιουτοτρόπως, η στερεοτυπική μας Μπάρμπι (η επίσης συμπαραγωγός Margot Robbie), αγαπημένο σύμβολο των μυριάδων παραλλαγών της ιδίας και λατρεμένη από μια στρατιά άλλων τόσων Ken (με πρωτεργάτη τον Ryan Gosling), ξυπνά ένα πρωί στο κουκλόσπιτό της με πλατυποδία, υποψία κυτταρίτιδας και σκέψεις περί θανάτου. Ωιμέ! 

Εγκαταλείπει τσάτρα-πάτρα την Barbieland με παρέα τον εντελώς βήτα Ryan και οδεύει προς το LA προς τα κεντρικά της Mattel αφού πρώτα γνωριστεί με την κατά κόσμο ιδιοκτήτριά της (America Ferrara) για να αναμετρηθεί με τον άπληστο CEO της εταιρείας (Will Ferrell) και το εντελώς πατριαρχικά δομημένο δέλτα σίγμα του. Εντωμεταξύτονε ο Ken αφού σακκουλεφτεί πως οι άντριδοι κυριαρχούν στον πραγματικό κόσμο, ροβολά μονάχος πίσω στην Barbieland και φέρνει το γυναικοκρατούμενο σύστημα τα πάνω - κάτω. Η Barbie όμως δεν θα το αφήσει αυτό να περάσει χωρίς μάχη. 

Η Greta και ξύπνια είναι, σαφώς φεμινίστρια και αποδεδειγμένου κύρους (Ladybird, Little Women) κινηματογραφίστρια είναι. Έχει βγει, προς τιμήν της, δηλώνοντας πως θέλει να υπηρετήσει το μπλοκμπάστερ. Κακό δεν το λες. Εμφανής η προσπάθεια να πατήσει σε δυο βάρκες σε όλα τα επίπεδα. Λάιτ αστεία, ξύπνια αυτο-παρωδία αλλά και φουλ woke κηρύγματα με το ανδρικό φύλο να γίνεται σάκκος του μποξ. Girl Power και Spice Up Your Life άμα λάχει ναούμ. 

Από την άλλη το πρότζεκτ ζέχνει Mattel-ίλας και πως αλλιώς άλλωστε. Ίσως η παλιότερη ιδέα να μπλεχτεί στο πρότζεκτ η προκομμένη η Amy Schumer να είχε κοφτερότερα δόντια. Όσο για τα production values, τεσσαρο - πεντάστερα. Σκηνικά - Κοστούμια - Μέηκαπ βγάνουν μάτι. Ο χιτάκιας Mark Ronson τσαχπινεύεται μουσικά, παρέα με υπερδυναμικές ποπ θεότητες: Dua Lipa, Nicki Minaj και Ice Spice δίνουν ρυθμό ενώ η αρχιταλεντάρα Billie Eilish βάζει πλώρη για δεύτερο όσκαρ (What Was I Made For?). Φωνάρα και το πατριωτάκι ο Ryan Gosling, μακράν η ερμηνεία που επισκιάζει άπαντες, ακολουθούμενος από Ferrara, και (έκπληξη) τoν επίσης Καναδό Michael Cera (Alan). H κούκλα Margot κουβαλά την ταινία άνετα, δίχως στρε(τ)ς. 

Αυτή η Barbie που θα έχει να πει περισσότερα στη δεύτερη (και προσεκτικότερη) θέαση, είναι η καλολαδωμένη με αιθέρια έλαια μηχανή της Mattel, που προσφέρει μια θεμιτή απόδραση και άτσαλα σπατουλαρίσματα κοινωνικής κριτικής, συνδυάζοντας απενοχοποιημένο fun με τις εγνωσμένες ευαισθησίες της Gerwig. Στην αναμέτρηση δε με τον καλοκαιρινό της εισπρακτικό ανταγωνισμό, συνεπικουρούμενη από το πολυπληθές, εξόχως κοριτσίστικο (σικ και λολ) κοινό, θαρρώ πως θα τη μεθύσουμε την πατριαρχία, σίγουρα ναι!