Movies Ltd

Όταν η DC Comics έπαθε... Marvel

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω/ ποιο πολυσύμπαν να διαλέξω;

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 26 Αυγούστου του 1973 στο Μπουένος Άιρες, Αργεντινός σκηνοθέτης Andrés "Andy" Muschietti. Σπούδασε κινηματογράφο στο Fundación Universidad del Cine στην πρωτεύουσα της Αργεντινής κι αρχικά δούλεψε στην κατασκευή storyboard για διάφορες ταινίες στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας. Το εισιτήριο για την καριέρα του ως ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του σινεμά τρόμου ήταν η μόλις τριών λεπτών μικρού μήκους ταινία του Mamá, την οποία γύρισε με τη βοήθεια της αδελφής του, Barbara Muschietti, το 2008. Η ταινία προκάλεσε το άμεσο ενδιαφέρον του Guillermo del Toro, ο οποίος προσφέρθηκε να γίνει executive producer στην μεταφορά της μικρού μήκους στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, το Mama (2013). Από εκεί και πέρα ο Muschietti σκηνοθέτησε το It (2017), που είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία τρόμου όλων των εποχών, όπως και τη συνέχειά της, το It: Chapter Two (2019).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στη Νέα Ζηλανδία, όπου βγήκε στις 13 του περασμένου Απριλίου. Μια μέρα μετά βγήκε στις αίθουσες των ΗΠΑ και του Καναδά, με εισπράξεις πρώτου τριημέρου 2 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τώρα οι παγκόσμιες εισπράξεις της ταινίας έχουν φτάσει (σύμφωνα με το Box Office Mojo) τα 6 εκατομμύρια δολάρια. Δύο παράδοξα συμβαίνουν σε ότι αφορά τον Batman σε τούτη την ταινία. Από τη μια, ο Michael Keaton, ο πρώτος Batman του Tim Burton, επιστρέφοντας στον ρόλο, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός που έχει ποτέ υποδυθεί τον Σκοτεινό Ιππότη, σε ηλικία 71 ετών. Από την άλλη, ο Ben Affleck σε τούτη την ταινία υποδύεται τον Batman για τέταρτη φορά, περισσότερες από κάθε άλλο ηθοποιό που τον έχει υποδυθεί κινηματογραφικά, χωρίς μάλιστα να τον έχει υποδυθεί ποτέ σε ταινία «δική του», όπου δηλαδή ο Batman είναι ο πρωταγωνιστής!

Η υπόθεση: H Κριστίν Μπαλμπάνο Τζόρνταν χρειάζεται επειγόντως μία αλλαγή στη ζωή της. Ο γιος της φεύγει για σπουδές, ο άντρας της την απατάει και η επαγγελματική της ζωή έχει καταλήξει σε αδιέξοδο. Η Κριστίν λαχταράει μία ζωή στην οποία η ενσυναίσθηση και το χάρισμά της στην επίλυση προβλημάτων θα θεωρούνται προσόντα κι όχι εμπόδια. Ώσπου δέχεται μία αναπάντεχη κλήση από την Μπιάνκα, μία γυναίκα που δεν γνωρίζει, η οποία την ενημερώνει ότι ο παππούς της στην Ιταλία, πέθανε. Φεύγει από την Καλιφόρνια με προορισμό τη Ρώμη για να παρευρεθεί στην κηδεία, όπου ανακαλύπτει ότι η οικογενειακή επιχείρηση είναι μία οργανωμένη εγκληματική οργάνωση και ότι οι αντίπαλοι έχουν ξεχυθεί να εξαλείψουν την οικογένεια Μπαλμπάνο. Η Κρίστιν καλείται να αναλάβει την επιχείρηση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του παππού της. 

Αρχικά απρόθυμη, η μέχρι πρότινος ευχάριστη προς όλους Κριστίν συνειδητοποιεί ότι πέρα από το να αποφεύγει δολοφονικές απόπειρες σε βάρος της, η επαφή με τη Μαφία έχει και τα καλά της. Βρίσκεται πλαισιωμένη από μία ομάδα που εκτιμά αυτά που έχει να δώσει, η Μπιάνκα στέκεται δίπλα της ως φύλακας άγγελος και η ίδια κάνει επιτέλους ένα μεγάλο διάλειμμα από τις ατελείωτες τηλεδιασκέψεις. Είναι ένα μεγάλο βήμα για μία γυναίκα που μέχρι πριν λίγο έτρεχε για να μεγαλώσει μία οικογένεια και δεν προλάβαινε να δει ούτε τον «Νονό». Καθώς μεταμορφώνεται σε Mafia Mamma, η Κριστίν αναγνωρίζει ότι η οικογένεια Μπαλμπάνο, όπως και η ίδια, μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγηθεί σε νέα ξεκινήματα.Ο Μπάρι Άλεν aka The Flash, μέλος της Justice League, νιώθει πως δεν παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει, μένοντας στη σκιά του φίλου και μέντορά του, Μπρους Γουέιν aka The Batman. Πέρα από αυτό, όμως, αγχώνεται και με την τελική έκβαση της δίκης του πατέρα του, ο οποίος κατηγορείται – άδικα – πως κάποια χρόνια πριν, είχε δολοφονήσει την πολυαγαπημένη μητέρα του Μπάρι. Όντας συναισθηματικά ευαίσθητος και διαπιστώνοντας πως με την ταχύτητα φωτός που μπορεί να αναπτύξει, είναι εφικτό να επιστρέψει πίσω στον χρόνο, αποφασίζει να το κάνει, προκειμένου να αποτρέψει τη δολοφονία της μητέρας του. Και το κάνει. Αλλάζοντας το παρελθόν, όμως, αλλάζει όλα τα δεδομένα και του παρόντος και του μέλλοντος. Συναντά τον νεώτερο εαυτό του, λίγο πριν αποκτήσει τις υπερδυνάμεις του, και εγκλωβίζεται σε μια πραγματικότητα όπου ο Στρατηγός Ζοντ έχει επιστρέψει απειλητικός και δεν υπάρχει κανένας υπερήρωας να βοηθήσει να τον σταματήσουν την καταστροφή της Γης. Εκτός κι αν ο Μπάρι μπορέσει να πείσει έναν πολύ διαφορετικό, συνταξιούχο Μπάτμαν να αναλάβει δράση και να ελευθερώσουν μαζί έναν φυλακισμένο Κρυπτονιανό από τη φυλακή… αλλά όχι αυτόν που αναζητούσε! Τελικά, για να σώσει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και να επιστρέψει στο γνώριμό του μέλλον, η μόνη ελπίδα του Μπάρι είναι να... τρέξει για να σωθεί. Είναι όμως η απόλυτη θυσία αρκετή για να επανέλθει το σύμπαν στην αρχική, φυσιολογική ροή του;

Η άποψή μας: Τα τελευταία χρόνια, για να δικαιολογήσουν την σεναριακή ένδεια και την ανάγκη για περαιτέρω... ξεζούμισμα των υπερηρώων τους, τόσο η Marvel όσο και η DC Comics στράφηκαν στα πολυσύμπαντα, στα multiverse. Με αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, reboots και remakes. Όλα, tabula rasa, όλα από την αρχή, ανοίγει ο κύκλος, προχωράμε, κλείνει ο κύκλος, πάμε σε άλλον, όλα είναι πιθανά, όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί. Πεθαίνει πχ η Black Widow, αλλά αυτό δεν επηρεάζει τα origin stories, ούτε αποκλείει την πιθανότητα να την ξαναδούμε: απλά, θα είναι μάχημη σε ένα άλλο σύμπαν! Σιγά μην σκοτώσουν την όρνιθα με τα χρυσά αβγά. Anyway, θεμιτό είναι αυτό, ο κόσμος χρειάζεται τους υπερήρωες κι ας μην του φαίνεται, αλλά αυτό το πράμα με τα χρονικά παράδοξα και τα παράλληλα σύμπαντα, έχει αρχίσει να γίνεται μανιέρα. 

Ακόμα χειρότερα: κάθε φορά, οι νέες ταινίες από το υπερηρωικό spectrum, ένθεν κι ένθεν, απογοητεύουν, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Τούτη εδώ η ταινία δεν αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, αν και θα μπορούσε. Ίσα, ίσα που πέφτει στην παγίδα να αντιγράψει τη στρατηγική της Marvel, οπότε το τελικό αποτέλεσμα δεν την δικαιώνει. Κι όταν λέω να αντιγράψει τη στρατηγική της Marvel, εννοώ, να πουλήσει nostalgia, να προσθέσει μπόλικο χιούμορ αμφιβόλου ποιότητας, δυστυχώς εφηβικό τις περισσότερες φορές, να κάνει το σενάριό της αχταρμά ωσάν την μακαρονάδα του Μπάτμαν και να το τυλίξει όλο αυτό με μερικά από τα πιο άθλια CGI εφέ που έχουν δει τα μάτια σας τα τελευταία χρόνια. Εννοώ, πχ τα μωρά μιας από τις πρώτες σκηνές της ταινίας: πιο fake, πεθαίνεις. Βγάζουν μάτι, πώς το λένε. 

Σε σύγκριση πχ με ανάλογες σκηνές υπερταχέων πλασμάτων, όπως εκείνη του Χάμι του σκίουρου, που πίνει ενεργειακό ποτό στο «Πέρα από τον φράχτη» ή του Σόνικ, του υπερταχύτατου σκαντζόχοιρου στην πρώτη ταινία, αυτή η σκηνή στο The Flash απλά ωχριά. Πχ όταν στο τέλος της σκηνής ο Ezra Miller κρατάει εντέλει ένα πραγματικό μωρό, η διαφορά είναι κολοσσιαία. Άλλο παράδειγμα: όταν ο Μπάρι, μόνος ή μαζί με τον νεώτερο εαυτό του, μπαίνει στην εικονική χρονοκάψουλα που ο ίδιος δημιουργεί τρέχοντας και «βλέπει» τις μεταβολές στον χωροχρόνο, πέρα από υπερφορτωμένο, το CGI σε τούτη τη σκηνή, δεν κάνει παπάδες αλλά την... πάπια! Τέτοια εφέ, σε ταινία τόσων εκατομμυρίων, είναι πραγματικά deal-breaker. 

Από την άλλη, η σκοτεινή ατμόσφαιρα του τελευταίου «Batman» πχ του Matt Reeves έχει αντικατασταθεί εδώ με μια πιο... fun ατμόσφαιρα, που θα ήταν ευχάριστη πραγματικά αν ήταν πετυχημένη. Δεν είναι. Όσο κι αν προσπαθεί γι’ αυτό ο Ezra Miller εις διπλούν. Που δίνει μια (εντάξει, δύο) πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία, χωρίς να βοηθιέται από το σενάριο. Σενάριο που είναι χαώδες, ασύνδετο, κουλό και με λογικά χάσματα. Εκεί που τα πάει καλά η ταινία είναι στον τομέα nostalgia. Υπάρχει (κυρίως) μία σκηνή, που αποτίνει έναν υπέροχο φόρο τιμής στο υπερηρωικό παρελθόν της Warner, όπου βλέπουμε από τον αδικοχαμένο Christopher Reeve στον εμβληματικό ρόλο του Superman μέχρι Εκείνον, που ήταν να τον παίξει (τον Superman ντε) και δεν τα κατάφερε, παρά το ότι είχαν βγει και φωτό από τις προετοιμασίες, παρά μόνο εδώ πια, ως σπουδαίο cameo. 

Και το «Back to the future» αποτελεί εξαιρετική αναφορά, τόσο με το θέμα της, όσο και με τις φήμες για το ποιος ήταν να υποδυθεί τι, κάτι που «συμβαίνει» στο εναλλακτικό σύμπαν στο οποίο «επιστρέφει» ο Flash. Ο περισσότερο χιουμοριστικός τόνος του πρώτου μισού της ταινίας δίνει τη θέση του σε μια μελοδραματική στροφή στο δεύτερο μισό, που ρημάζει τη συνοχή, τη διάθεση και το κλίμα του φιλμ. Ως ερμηνείες, πιο χαρούμενο με έκανε ο Μπάτμαν του Ben Affleck (ναι, είναι καλός και ταιριάζει μια χαρά η προσέγγισή του) και την ατόφια συγκίνηση την πήρα από τον άλλον Μπάτμαν, εκείνον του Michael Keaton («Let’s go nuts» indeed!). 

Αν με ρωτάτε, θα προτιμούσα μια ταινία για τον A-Train, με τον κυνισμό που βγάζει όλο το υπέροχο – αν και τηλεοπτικό – «The Boys». Και τι να πω για κατακλείδα; Α, αυτό: ελπίζω πως οι Val Kilmer, Christian Bale και Robert Pattinson να είναι διαθέσιμοι για ένα περασματάκι στην επόμενη ταινία με ήρωα τον Flash: είναι πολλά τα πολυσύμπαντα Άρη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουνίου 2023 από την Tanweer!