Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Έρχεται πουλές ο Marty ο Scorsese σε υποψιασμένο χρόνο και ανερυθρίαστα, αμολάει την ατάκα που ίσως μόνο εκείνος και ο Μούσιας έχουν δικαίωμα να αποτολμήσουν από καθέδρας. Ότι δηλαδή τα project της Marvel δεν είναι ακριβώς σινεμά, παρά ένα προϊόν που φέρνει περισσσότερο σε θεματικό πάρκο ξερωγώ, της Disney (τυχαίο; Ολωσδιόλου. Τέσσερα μπιλιούνια στα 2009 κόστισε στον κολοσσό η εξαγορά του σύμπαντος του πλέον μακαρίτη Stan Lee). Πέσανε αμέσως να τον φάνε τον μαέστρο ότι και καλά είναι απολίθωμα της ιστορίας και ασύγχρονος με την εποχή μας. Ε, λοιπόν, 80 εκείνος και 50 εγώ, είτε τα ίδια απολιθώματα της πλειστόκαινου είμεθα ή στραβά (ψιλο)αρμενίζουμε κυρίες μου. Διότι αρχίζει και μου τη σφυράει ανάποδα, το να χαρακτηριζόμαστε από τις πόσες μπάντες το ψήνουμε το ψάρι, μέχρι το ως ποιά φυλή αυτοπροσδιοριζόμεθα ή την όποια έτερη ακραία λαμακία δύναται να σκαρφιστεί ανθρώπινος νους για να καστομάρει την πραγματικότητα στα οικεία (ά)μέτρα του/της/του.

Να καρανθυποσημειώσω πως ενδεχομένως στην Ελλάδα να μην έχει πάει το γράμμα με την ίδια ταχύτητα, σταδωνά πάντως τα μέρη (βόρεια Αμερική) δεν τσι προλαβαίνουμι. Μακρινάριος ο πρόλογος, αναγκαιότατος όμως για να εξηγηθεί η καθολική στροφή της αμερικανικής μπλοκμπαστεριάδας στα νεοφώτιστα ήθη και έθη. Προκείμενος ήχος πλάγιος δ’, πάμε λοιπόν. Στα 2018 ξεμυτίζει ο κομικάριος Σπάιντερμαν μέσα στα Μουλτιβέρσια και σαρώνει τις αισθήσεις, κοκταιηλάρει νευρώνες πανκ εξπρεσιονισμού σε φόντο αχαλίνωτα πληθωριστικής δράσης που τεμαχίζει τον αμφιβληστροειδή. 

Αποτέλεσμα να σαρώσει τον μπόξ όφφι, να αρπάξει το ανημέητεντ όσκαρ και να δημιουργήσει δυσθεώρητες προσδοκίες για πολλαπλές cineχειες. Όπερ και εγένετο με περίπου 5ετή καθυστέρηση, ένεκα κορωνοϊού. Τα νούμερα στις σημειώσεις της παραγωγής είναι πρωτόγνωρα. Μια χιλιάδα συντελεστών, δυο τριάδες σε σκηνοθεσία και συγγραφή (εδώ παίζει το τημ του Lego Movie) και διάρκεια να χτυπάει δύο ώρες και είκοσι πρώτα λεπτά, έντρι για το βιβλίο ρεκόρ του Γκίνες. Το ευτύχημα-δυστύχημα, η ευχή-και-κατάρα είναι αυτή ακριβώς η πολυοργασμικότητα του εγχειρήματος, το οποίο, ειρήσθω, κόβεται απότομα καθότι, της μοδός άλλωστε, θα μας προκύψει και μέρος β’ που υποτίθεται θα ολοκληρώσει την τριλογία. 

Η δική μου αλήθεια πάντως, η εξουθένωση έχει είδη προκύψει στο πολυκοσμικό σύμπαν του Miles Morales, αφού εξόν της Gwen Stacy και καμιά δεκαριά άλλους Spidermen, Ισπανό, Ινδό, γάτα ή... κομολί έχουμε και έναν κακούλη, τον Spot (φαντάσου μια κινούμενη ζόμπι συλλογή μαύρων τρυπών) να ταλανίζει τον 15χρονο μαύρο έφηβο, με λατίνα μάνα από το Μπρούκλιν, που δεν το αντέχει το κατεστημένο και καμώνεται να αλλάξει τα εναλλακτικά σύμπαντα και το ριζικό των απανταχού διαχρονικά συναδέλφων Σπάιντιζ, έτσι, γιατί απλά το θέλει. Εδώ φίλος βρίσκεται η επιτομή της Gen Z, ο ίδιος δηλαδή ο λόγος που η ταινία προόρισται να ταΐσει καντάρια ντοπαμίνη τους συνομιλίκους της 15χρονης κοράκλας μου. 

To σύνθημα είναι θέλω τα πάντα όπως τα ποθώ και τίποτα δε μπορεί να με σταματήσει. Το παρασύνθημα πάλι, στάκα ρε παιδί, ξέρεις στην πραγματική ζωή ο υπερ-ηρωισμός είναι ευθύνη, είναι θυσία, είναι σταυρός. Ωχού, τι με λες τώρα. Το Spider-verse νάναι καλά, Τα Πάντα Όλα είναι εδώ (για πολύ καιρό ακόμη), άνοιξε τα μάτια διάπλατα και τα σαγόνια στα πατώματα. Γιατί δίχως αντίρρηση, από μουσική (Daniel Pemberton), εφφέδες - κατηφέδες και μονταζιέρα (Mike Andrews) η ταινία τα σπάει θρύψαλα κομμάτια. Οι διάλογοι είναι πάλι τόσο νιανιά που δεν αφήνουν περιθώριο για σκέψη, δίνοντας αυτόματα τις απαντήσεις στα τιθέμενα ερωτήματα. 

Ο στόχος άλλωστε δεν είναι άλλος παρά να παρθούν τα σκαλπ του φάνμπεηζ, να σαλαγήσουν τα θεατόνια θριαμβευτικά και να πάνε στο σπίτι το βράδυ μετά την ταινία κατευτυχισμένα με την ιαχή «τίποτα-τίποτα δε μας σταματά, τη ζωή μας αδράξαμε, από τα κέ-ρα-τα!» Εχμ...Αμ δε!