Movies Ltd

Η... 30άρα και ο πρωτάρης!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

She's a maneater

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Κίεβο της Ουκρανίας στις 26 Αυγούστου του 1977 Αμερικανός σκηνοθέτης. Η προηγούμενή του ήταν το «Καλά αγόρια» (Good Boys, 2019) η οποία κυκλοφόρησε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα, χωρίς κινηματογραφική διανομή. Μεταξύ του 2005 και του 2010 δούλεψε ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός στην αμερικάνικη εκδοχή του τηλεοπτικού «The Office», ενώ με τον στενό του συνεργάτη Lee Eisenberg είχε συνυπογράψει τα σενάρια για τις ταινίες «Οι γκαφατζήδες των σπηλαίων» (Year One, 2009) και «Άτακτη καθηγήτρια» (Bad Teacher, 2011).

Αυτή είναι η τρίτη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί η Jennifer Lawrence, μετά την απόφασή της να αποσυρθεί από την υποκριτική και τον δημόσιο βίο, πίσω στο 2019, λόγω υπερέκθεσης. Το 2021 η ταινία που συμμετείχε ήταν το «Μην κοιτάτε πάνω» (Don't Look Up) και το 2022 η ταινία ήταν το «Πέρασμα» (Causeway). Προσεχώς αναμένουμε τις συνεργασίες της με σκηνοθέτες όπως η Lynne Ramsay, ο Luca Guadagnino και ο Paolo Sorrentino, ενώ συμμετέχει και στο ριμέικ του «Ανατολικά της Εδέμ» που ετοιμάζεται!

Η υπόθεση: H Μάντι είναι μια 30something όμορφη οδηγός Uber, που γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στο καταφύγιο πλούσιων Νεοϋορκέζων, Μόντοκ, στο Λονγκ Άιλαντ. Βρίσκεται σε δύσκολη θέση οικονομικά. Ο φόρος ακίνητης περιουσίας έχει αυξηθεί κατακόρυφα από τη μια. Και της κατάσχουν το αυτοκίνητό της για απλήρωτες κλήσεις από την άλλη. Και χωρίς αυτοκίνητο δεν μπορεί να βγάλει χρήματα για να πληρώσει τους φόρους, οπότε κινδυνεύει να χάσει το σπίτι που της άφησε η μητέρα της πριν πεθάνει. 

Προσπαθώντας να βρει λύση πέφτει πάνω σε μία πολύ ενδιαφέρουσα αγγελία: πλούσιοι, υπερπροστατευτικοί γονείς αναζητούν κάποια κοπέλα να «βγει ραντεβού» με τον ντροπαλό και εσωστρεφή 19χρονο γιο τους, τον Πέρσι, προτού εκείνος φύγει για σπουδές στο φημισμένο Πρίνστον. Αμοιβή: ένα πολυτελέστατο αυτοκίνητο, μια Μπιούικ συγκεκριμένα. Όντας στριμωγμένη, η Μάντι θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη για τη «δουλειά» και πως χρησιμοποιώντας την Μπιούικ θα βγάλει τα απαραίτητα χρήματα, σώζοντας και το σπίτι της. Μόνο που ο αδέξιος Πέρσι αποδεικνύεται μεγαλύτερη πρόκληση από αυτό που περίμενε η Μάντι και ο χρόνος της τελειώνει. Έχει όλο κι όλο ένα καλοκαίρι να τον κάνει άντρα ή να τα χάσει όλα. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Από το «Εβριμπόντι ιν δις τάουν φακς εξέπτ μι» του Νίκου Καλογερόπουλου από την «Θηλυκή εταιρεία» του 1999, φτάσαμε στο «Does anybody fuck anymore?» της Jennifer Lawrence σε τούτη την ταινία. Κι αυτή η διαπίστωση στη σκηνή του πάρτι, που προκύπτει όταν η Μάντι, ψάχνοντας τον Πέρσι σε κλεισμένες κρεβατοκάμερες ενός αχανούς σπιτιού, βρίσκει μέσα στα δωμάτια μετεφήβους που... κοιτάνε τα κινητά τους ή παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια – καμία σχέση με σεξ δηλαδή – είναι από τα λίγα πράγματα που κάνει καλά τούτη η ταινία. Οι introverts, η γενιά που επηζητεί μονίμως την ασφάλεια, η γενιά που ακολουθεί τους κανόνες, η γενιά του tiktok, των χιλιάδων διαδικτυακών φίλων και των μηδενικών κοινωνικών δεξιοτήτων, η γενιά του δικαιωματισμού, σε μια εποχή που ο πανσεξουαλισμός είναι στην άκρη των δαχτύλων τους και υπάρχουν 183534 τρόποι για να αυτοπροσδιοριστεί σεξουαλικά, δεν κάνει σεξ! Χα! Είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να παραβλεφθεί και είναι μια πραγματικότητα που η ταινία παρουσιάζει εύστοχα. 

Μέχρι τώρα – και κυρίως κατά τη δεκαετία του ’80 – οι εφηβικές κωμωδίες παρουσίαζαν έφηβους ένθεν και ένθεν, που επιζητούσαν με κάθε τρόπο να «σκοράρουν», κυνηγώντας το εύκολο κρεβάτι. Τούτη εδώ δείχνει πως ο Πέρσι κι ο κάθε Πέρσι απλά δεν ενδιαφέρεται. Ή καλύτερα, το όποιο ενδιαφέρον του βρίσκεται καταχωνιασμένο σε ένα μικρό κουτάκι στον εγκέφαλο, κρυμμένο από στρώσεις αναβλητικότητας, φόβου, άγχους, ατολμίας, απότοκα της πρωτοφανούς αυτοέκθεσης μέσω των social media, του πανεύκολου μπούλινγκ και του γενικότερου τοξικού κλίματος, που ισχύει σε όλες τις προσωπικές σχέσεις. 

Με αυτήν την πραγματικότητα λοιπόν ασχολείται (επιδερμικά, αλλά είναι η πρώτη που το κάνει, κι αυτό είναι κάτι) η ταινία και από αυτήν προσπαθεί να αντλήσει το γέλιο των θεατών. Μόνο που το κάνει με τόσο χοντροκομμένο τρόπο, που μπροστά του τα αλήστου μνήμης «Porky’s» (με την Kim Cattrall στα πρώτα της βήματα!) ή τα «American Pie» (πριν ξεζουμιστούν από τα 850 σίκουελ) φαντάζουν «Βασιλιάς Ληρ»! Χοντροκομμένα λοιπόν ή καλύτερα άκομψα αλλά – κυρίως – χωρίς αίσθηση του χιούμορ και με τραβηγμένο από τα μαλλιά ηθικοπλαστικά μηνύματα. 

Προσωπικά, ας γέλασα πέντε φορές σε όλη την ταινία. Δεν ξέρω, ίσως γερνάω, αλλά δεν μπορώ να γελάσω πχ με την Jennifer Lawrence ολόγυμνη (σε λέω για full frontal καραμπινάτο, όχι αστεία, ολίγον τι κουνημένο ή «επεξεργασμένο», γιατί μιλάμε και για κάτοχο Όσκαρ παρακαλώ, αλλά still!) να πλακώνεται στο ξύλο με ομάδα νεαρών που της κλέβουν τα ρούχα ενώ κάνει βραδινό μπάνιο στην παραλία. Τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η σκηνή; Είναι δείγμα του Women's empowerment; Είναι απόδειξη πως η Lawrence για άλλη μια φορά δείχνει κότσια (!!!) και δεν φοβάται να τσαλακωθεί; Ή θεώρησε η συμπαθέστατη και αγαπημένη ηθοποιός πως έτσι γίνεται πιο κατανοητός ο χαρακτήρας της; Και γιατί παρακαλώ να μην δούμε μια γυναίκα σε σκηνή ανάλογη του «τρώω κλωτσιά στα αρχίδια;». 

Αν ήταν άνδρας, θα γελούσαμε, έτσι δεν είναι; Εδώ γιατί δεν γελάμε; Γιατί δεν γέλασα; Χμ, μάλλον είμαι μισογύνης, συντηριτούκλα του κερατά, απολίθωμα, που όταν δεν μπορεί να κάνει mansplaining, παθαίνει κοκομπλόκο. Εντέλει, πού διαφέρει αυτό που πάει να κάνει η Μάντι (να κάνει σεξ με έναν 19χρονο με αμοιβή ένα αυτοκίνητο) από την πορνεία; Οκ, ναι, δικό της είναι το σώμα και μπορεί να το διαθέσει όπως θεωρεί η ίδια καλύτερα, αλλά πόσο μπροστά μπορεί να πάει το φεμινιστικό κίνημα μια ταινία όπου μια ηθοποιός, που αποτελεί πρότυπο, συμπεριφέρεται όπως η Βίνα Ασίκη στις βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη; Που ήταν και απείρως πιο αστείες, if you ask me... 

Anyway, όλα θεμιτά. Αλλά βγάζει γέλιο η ταινία; Τι να πω; Ξαναλέω: γέλασα σε πέντε σκηνές, με δυο τρεις ατάκες, αλλά στο υπόλοιπο της ταινίας δεν σταματούσα να κριντζάρω και να νιώθω ετεροντροπή. Με πολλές σκηνές να μην ολοκληρώνονται, με άλλες να φαντάζουν παράταιρες, με σεναριακές ευκολίες. Πχ, το πως η Μάντι κατορθώνει να μαζέψει χρήματα με την κατεστραμμένη Μπιούικ, ξεσκίζοντάς την ως Uber, είναι ζήτημα αν ξοδεύεται ενάμιση λεπτό φιλμικού χρόνου γι’ αυτό. Κι αν ήταν τόσο εύκολο, γιατί δεν μάζευε τα λεφτά όταν είχε το δικό της αμάξι, ε; Τέτοια κι άλλα πολλά. No Hard Feelings παιδιά, αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Φαντάζομαι πάντως πως η ταινία θα έχει κοινό, που θα γελάσει, ίσως και με την ψυχή του. Oh well…

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουνίου 2023 από την Feelgood Ent.!