Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Παρότι δεν μπορώ καν να διανοηθώ πως γίνεται δυο άνθρωποι που έχουν βγει από την ίδια, κοινή μήτρα, ακόμη και να κοιταχτούν ελαφρώς λοξά, εντούτοις είμαι της άποψης πως αν είναι να γίνει ο τσαμπουκάς κάποια βολά, πρέπει να γίνει σωστά. Μηνήσεις, δικηγόροι, απειλές και σχίσμα οριστικό δηλαδή με την έννοια του ή εσύ θα επιβιώσεις στο φινάλε ή εγώ. Αυτά τα μου είπες και σου είπα, άκουσα να λένε και δεν το διέψευσες, ούτε με πήρες μισό τηλέφωνο άρα δε με θες για αδελφό και παρεξηγησιάρες σαχλαμάρες, δεν είναι σοβαρά πράγματα, ούτε δύναται να ορίσουν σημείο ολικής ρήξης ανάμεσα σε δύο ομογάλακτους. Το παράξενο είναι πως από έναν τέτοιο ανύπαρκτο (αφού ποτέ μου δεν τον κατανόησα) λόγο ξεκίνησαν το μάλωμα τα σίμπλινγκς της εδώ ιστορίας μας, για να οδηγηθούν στο χάσου από τα μάτια μου. Ήθελε πολύ παραπάνω δουλίτσα στο αίτιο, κατά κάποιο τρόπο, το πράγμα εν ολίγοις.

Ένα παράξενο τροχαίο ατύχημα σε επαρχιακό δρόμο του Γαλλικού Βορρά, θα οδηγήσει το ηλικιωμένο ζευγάρι του Αμπέλ και της Μαρί Λουίζ Βιγιάρ με βαρύτατα τραύματα στο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή δίπλα τους θα βρεθούν προς υποστήριξη τα τρία τους παιδιά, η αναγνωρισμένη, αν και σε διαρκή πτώση της δημοφιλίας της, θεατρική ηθοποιός, Αλίς, ο διάσημος στους λογοτεχνικούς κύκλους συγγραφέας, Λουί και ο βενιαμίν Φιντέλ. Με την προϋπόθεση, όμως, πως οι δύο πρώτοι, δεν γίνεται επ ουδενί να συναντηθούν στους χώρους της κλινικής, αφού το μίσος που τους χωρίζει, αγγίζει τα όρια του θανάσιμου...

Πες με παράξενο, αλλά σε αυτό το σημείο, θα ήθελα πολύ να μάθω τον λόγο αυτού του σχίσματος, ώστε να μπορέσω να παρακολουθήσω με πιο ενδιαφέρον την εξέλιξη ετούτου του οικογενειακού δράματος, που ξετυλίγεται στην μεγάλη οθόνη με πολλαπλές εκφάνσεις. Συνέβη κάποια προδοσία? Κάποια ατιμία? Έλαβε χώρα εντός των πλαισίων της φαμίλιας η παραμικρή απατεωνιά, σε τέτοιο βαθμό που να προκαλέσει τον συνταρακτικό τριγμό? Καμία εξήγηση! Στο ίντρο πληροφορούμαστε πως ο διανοούμενος και η καλή του, πενθούν την απώλεια του εξάχρονου γιου τους, επιθυμώντας σε αυτό τους τρισαλί να μη συμμετάσχει η μεγάλη αδελφή, που με έναν κάποιο αδιόρατο τρόπο, μπορεί και να την θεωρούν υπαίτια της τραγωδίας. Επειδής όταν εκτοξευόταν επαγγελματικά, μου φαίνεται αν το έπιασα σωστά, ο γραφιάς, εκείνη ήδη κατηφόριζε με ορμή προς το ναδίρ της καριέρας της. Άρα ως ζηλοφθονίας ορίζεται το ανάγνωσμα?

Το σενάριο προφανώς και δεν καταλαβαίνει ποτέ του, πως για να σταθεί στα πόδια του ένα τέτοιας υφής μελόδραμα, θα πρέπει αποξαρχής να οριστούν οι βασικές γραμμές του. Μα ο αγαπημένος των Καννών ως επτάκις υποψήφιος για την κατάκτηση του Παλμοντόρου - ούτε καν πλησίασε στο χιλιόμετρο - Arnaud Desplechin, έχει άλλα πράγματα κατά νου να σερβίρει, από τα ουσιώδη. Υπερτονίζοντας την ανύπαρκτης ουσίας ρήξη και προβάλλοντας την ολοκληρωτική καταστροφή που έχει προκαλέσει στις ψυχές των αδελφών, ενώ πάρα πολύ απλά θα μπορούσαν να έχουν καθίσει από χρόνια σε ένα κοινό τραπέζι και πανεύκολα να τα βρουν. Οπιομανής ο ένας, χαπακωμένη η άλλη, δεν καταφέρνουν ποτέ να διαχειριστούν το κενό, συνεπώς τώρα που οι γονείς τους, τους χρειάζονται (μονοιασμένους) κοντά τους, το πράγμα εξελίσσεται σε ακόμη πιο οδυνηρό.

Γενικά, όμως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Frere Et Soeur δεν περιορίζονται στην θεμελίωση και εκτέλεση του. Ο ντιρέκτορας αποδεικνύεται εμμονικός στο να μην επιτρέπει σε μία έστω σεκάνς να ολοκληρωθεί κατά πως της πρέπει, κόβοντας απότομα τέμπο και συνοχή, προκαλώντας επιπλέον απορίες για το τι πραγματικά τρέχει σε αυτή την κατακερματισμένη οικογένεια, που όμοια της δεν συναντάς και πολύ εύκολα στον αληθινό κόσμο. Σου δίνεται δε η αίσθηση μέσα από τους περίπλοκους διαλόγους και τα εμβόλιμα μπερδευτικά φλασμπάκ, πως τα δύο αυτά αδέλφια γεννήθηκαν για να ριχτούν σε μια λυσσαλέα μονομαχία, που ο ένας θα βγάλει το μάτι του άλλου, απλά και μόνο για να αποδείξει την εκκεντρική αγάπη που του τρέφει. Αλλόκοτες καταστάσεις, μηδενικά ρεαλιστικές φυσικά.

Το έμπειρο πρωταγωνιστικό δίδυμο, κινούμενο αναμεταξύ ενός μπούγιου περσόνων απαίδευτων, υπερπροσπαθεί, αλλά δεν σώζει και πάρα πολλά στην τελική. Η καταθλιπτική αρτίστα, σύζυγος ενός αόρατου άντρα, μητέρα ενός φοβισμένου εικοσάρη, προστάτιδα μιας κατατρεγμένης και αδύναμης αστέγου, με την μορφή της υπεροπτικής φυσιογνωμίας Cotiilard, φτιάχνει ένα αξιοπρεπές υποκριτικό παραπλήρωμα με τον αυτοκτονικό αδελφούλη, χαροκαμένο πατέρα και ανακατωσούρη σύντροφο μιας αλλοπρόσαλλης νύφης (σπάνιας ομορφάδας η Golshifteh...) καθώς τον ζωγραφίζει με πειθώ ο κυκλοθυμικός Poupaud. Ο δίλεπτος επίλογος, νηνεμίας επερχομένης, μάλλον ως ασαφής και ουδέτερος επιδρά, όπως άλλωστε το σύνολο σχεδόν ενός φιλμ που προφανώς ήθελε να εκφράσει πολλά περισσότερα από τις αληθινές δυνατότητες του.