Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Καλά, εντάξει, δεν ήταν ακριβώς Θεία, αλλά Θείος, σε εκείνη την αλήστου μνήμης πανηγυρική χορογραφία που έστησαν η Βλαχοπούλου και οι κανάγιες συγγενείς της στο άκουσμα της "αναχώρησης" του ζάπλουτου μπάρμπα, στην κωμωδία Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι (1971). Για να φτάσουμε μετά δακρύου γέλιων στην ανάσταση του νεκρού, όταν πάνω από την σωρό του οι "πενθούντες" μοίραζαν δραχμή με δραχμή την μεγάλη του περιουσία. Μια έτσι στο περίπου ξεχειλωματική χρονικά, μα παρόμοιας υφής διαδικασία, έχουμε να δούμε στην κομεντί The Estate, όπου και πάλι μια ομάδα από φουκαράδες, έχει βάλει στο μάτι το παραδάκι μιας κληρονομιάς πολλών, πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.

Τα χρέη που έχει δημιουργήσει η επιχείρηση του μικρού γειτονικού καφέ των δύο μεσηλίκων αδελφών, της Μέισι και της Σαβάνα, είναι δυσβάσταχτα και καμία ελπίδα δεν διαφαίνεται ορατή στον ορίζοντα, που να τις κάνει να αισθάνονται έστω και λίγο αισιόδοξες. Στο άκουσμα όμως, πως η απομακρυσμένη, πλην πλούσια, θεία τους Χίλντα, μισητή αδελφή της μητέρας τους, διανύει τις ύστατες στιγμές της ζωής της, θα αισθανθούν πως η τύχη μπορεί να τους χαμογέλασε, ελπίζοντας πως κι εκείνες δικαιούνται ένα μερίδιο της αμύθητης κληρονομιάς. Μόνο που η ηλικιωμένη γυναίκα, μπορεί να μην διαθέτει παιδιά, αλλά αρκετά ανίψια, που θα βάλουν σκοπό να κερδίσουν ο καθένας από την πλευρά του, όσο μεγαλύτερο κομμάτι γίνεται από την μοιρασιά.

Και κάπως έτσι οι δύο απελπισμένες αδερφάδες, από εκεί που είχαν να συναντήσουν την θείτσα κάτι δεκαετίες, τώρα θα επιδιώξουν να της συμπαρασταθούν στα στερνά της, υποκρινόμενες πως τάχαμου τις νοιάζει το καλό της, μήπως και κερδίσουν κομματάκι παραπάνω της εύνοιας της. Το ίδιο όμως ακριβώς θα σκεφτούν και κάμποσα ακόμη ανιψούδια της, χωρίς να ανήκουν, όμως, στην ίδια δεινή οικονομική κατάσταση. Απλά θα θελήσουν με τα κέρδη που θα αποκομίσουν, να κάνουν ακόμη πιο λουσάτη, από την ήδη υπάρχουσα, ζωή. Και εννοείται πως ο σκοπός, για όλα τα μέλη της πεντάδας, που το καθένα από την μεριά του θα το παίξει λίγο έως πολύ αποκλειστική νοσοκόμα, είναι εκείνος που αγιάζει τα μέσα.

Το πρώτο θετικό σημάδι που συναντά κανείς στην ανάγνωση των υλικών της ταινίας, είναι το όνομα του εμπνευστή και δημιουργού, του πενηντάχρονου Λονδρέζου Dean Craig. Κι ο λόγος έχει να κάνει με το γεγονός πως μια φορά κι έναν καιρό, κάπου στα 2010, ήταν εκείνος που είχε επιμεληθεί το σενάριο  εκκεντρικού και όχι πολιτικά ορθού χιούμορ ταινίας, όπως του Death At A Funeral, που είχε κάνει ένα ικανοποιητικό γκελ στο ευρύ κοινό. Δυστυχώς όμως, εκεί ακριβώς, στην συγγραφή του μλετημένου σκριπτ, εντοπίζεται και η κύρια αδυναμία του φιλμ, που πέραν της εισαγωγικής θεματικής ιδέας, πραγματικά παραπαίει.

Το κουιντέτο των φαγάνων που αποζητούν να απομυζήσουν την ιερή και εύπορη αγελάδα, δεν προβάλλεται παρά σαν μια άτσαλη φράξια από παντελώς αδιάφορους small time crooks της κακιάς ώρας. Με την πάροδο του χρόνου δε και παρά την προσπάθεια της μεγαλύτερης εκ των δύο αδελφών (σαφώς η ικανότερη ερμηνευτικά της κομπανίας, Toni Collette) να αποδώσει την περσόνα που υποκύπτει σε κάποια ηθικά διλήμματα, ουδείς εκ της συμμορίας εξελίσσεται σε έστω ελαφρώς συμπαθή, προκειμένου να περάσει ως ανεκτός στην πλατεία. Με τόσο αδιάφορες προσωπικότητες να γυροφέρνουν στο εκράν, ενόσω το χιούμορ βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κινούμενη άμμο της χοντράδας, είναι λογικό κι επόμενο να μην στήνεται ποτέ το πλάνο που η παραγωγή, αρχικώς, φιλοδοξούσε.

Άρα αυτό που απομένει είναι μια ακόμη σπατάλη ενός ανσάμπλ μπόλικου τάλαντου στην θεωρία, που δεν πετυχαίνει, ελλείψει ευρηματικών ανατροπών, να αποτρέψει το ναυάγιο. Μονοδιάστατα επίπεδη η Faris, άχρωμος έως και αόρατος ο Ron Livingston, ουδέτερη και αδύναμη η DeWitt, αγνώριστος λες και τον έχει τσιμπήσει ένα σμαρί από σφήκες ο, ποτέ δεν μου είπε και τίποτα, David Duchovny. Όσο για την Turner, με αυτή την θλιβερή μόστρα, μόλις στα 68 της χρόνια, δεν νομίζω πως πλέον μπορεί να αποδώσει κάτι περισσότερο από την ανήμπορη υπερήλικα, σε τέτοιας χαμηλής στάθμης κομεντί, όπως οι Επίδοξοι Κληρονόμοι.