Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Ωφού, όχι πάλε φεστιβαλιστάν βρε παιδιά! Καρκινοβατώ αναμεσίς πλειάδος οσκαριστικών παραγωγών, πασχίζοντας να ενώσω τις τελείες ενόψει τον Οσκαρικών υποψηφιοτήτων της 24ης Γενάρη 2023 και τσούπ! – σκάει η σκανδιναβική κουλτουροβαρβατίλα, με φόντο την άγριας εμορφιάς βουκολικώς ηφαιστιογενούς Ισλανδίας, 2ου μισού του 19ου αιώνος άμα λάχει ναούμ. 

Γυρεύει ολημερίς κι ολονυκτίς ο κοσμάκης να βγει λίγο έξω, να χαρεί στη σκοτεινή αίθουσα και καλείται ο πάσα εις (εγώ είμαι αυτούνος) να προτείνει μια Δανεζο-Ισλανδική παραγώγα, κοντά στις 2 ½ ώρες που βολοδέρνει στην φιλόξενη ύπαιθρο τη συνήθη πραμάτεια του Nordic genre: Λαογραφία, γδάρσιμο προβάτων και (προκεχωρημένη) σήψη αλόγων, αποικιοκρατία (καθότι η Ισλανδία ήτο υπό Δανική κατοχή κατά τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο), Πίστη και θρησκευτική αποστασία, πάλη και τελική παράδοση στα κατώτερα ένστικτα επιβίωσης, μέσα στο εδραιωμένο κλίμα πολιτιστικής αποξένωσης. Κι όλα δαύτα να περιίπτανται υπό καταρακτώδη βροχή καρποσταλικών εικόνων που όχι απλά επιβάλλονται στην κατανόηση των χαρακτήρων αλλά δημιουργούν περίσπαση προσοχής και καταλήγουν ως μανιερίστικη καλλιγραφία.

Ο Lucas (lliott Crosset Hove) είναι ο νεαρός ιερέας που ξεκινά ένα τραχύ οδοιπορικό με συνοδεία μια φωτογραφική κάμερα που αποθανατίζει ντόπιους και ζώα, με σκοπό να ιδρύσει ενορία σε μια απομακρυσμένη κοινότητα στα βάθη του Ισλανδικού πουθενά. Με υπεροψία, και αρκετή άγνοια (κινδύνου) θα τακιμιάσει σταδιακά με τους αυτόχθονες χωρικούς, με ισχυρό όμως τίμημα τη διασάλευση της πίστης του και την πάλη ζωής-και-θανάτου για την ατομική του επιβίωση. 

Ο ασαράντιστος Hlynur Pálmason (A White, White Day και Winter Brothers οι προηγούμενες δουλειές του την τελευταία 4ετία) έχει βαλθεί να απλώσει ένα έπικ με πυξίδα τον Μάλικ και έμπνευση που φέρνει στον δικό μας Τεό Αγγελόπουλο. Συμβολισμοί, όνειρα, και ακουστική μπάντα που συνεπικουρούμενη από την στιλπνή φωτογραφία της μονίμου cineργάτιδός του Maria von Hausswolff, δημιουργεί μια ζεν κατάσταση η οποία προεκτείνεται σε ισχυρή βαρεμάρα έως το τελευταίο ημίωρο που το πράμα πιάνει φωτιά σεναριακά. 

Το Godland διαθέτει τις περγαμηνές που οι απανταχού ευρωπαίοι διανομείς γυρεύουν ως σιγουράντζα ώστε να ικανοποιήσουν (το πολύ περιορισμένου βεληνεκούς πια) φεστιβαλικό πόπολο. Πρώτο βραβείο μυθοπλασίας στο φεστιβάλ του Σικάγο, εύφημος μνεία στο Λονδίνο. Ο δημιουργός του, παρότι εντυπωσιάζει με τις σκηνοθετικές του αρετές, παθαίνει έναν αυτο-θαυμασμό και έναν φετιχισμό με τα κάδρα του που αποβαίνει επιζήμιος στη σύνδεση του καλοπροαίρετου (και μόνο, γιατί ο άλλος όπου φύγει-φύγει) με τα πάθια του ήρωά του, θεατή. 

Μια παραγωγή $5Μ που προόρισται να απασχολήσει πιότερο τον γεωγραφικό της περίγυρο κι ένα ακόμη ίσως κοινό που ορέγεται νάσιοναλ τζηογράφικ τσαχπινιές. Εγώ πάντως έγκωσα σε σημείο (τρου στόρυ) να χτυπήσω στο καπάκι ένα Puss in Boots: The Last Wish γιανάρθω στα ίσα μου. Μπορεί να υπερβάλλω. Μπορεί απλά να μεγαλώνω. Σίγουρα πάντως τούτο το έργο (φεστιβαλίτιδα) τόχω ξαναματαδεί.