Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ταλαιπωρημένη ταινία. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχε βγει στις αίθουσες, τα προπερασμένα Χριστούγεννα, για πολλούς και διαφόρους λόγους ημιτέλειας της, πήρε μια μικρή παράταση για τον Γενάρη του '22. Η, μια ακόμη, έφοδος του Covid, ανέστειλε την κυκλοφορία της, για την Άνοιξη του ίδιου έτους και με το που έκανε να ξεμυτήσει, νάσου ο πόλεμος στην Ουκρανία, που την δέσμευσε στις αποθήκες, μην τυχόν και φανεί εχθρική προς τον Ζελέζνι, επειδή οι βιλέν της είναι συμπατριώτες του. Και κάπως έτσι, αρίβαρε στα εκράν με έναν και βάλε χρονάκο καθυστέρηση, απλά για να μας επιβεβαιώσει τον κανόνα, πως αυτού του είδους τα ντιλέη, κάτι μέτριο κρύβουν από πίσω τους. Επί της παρούσης, την πιο αδιάφορη στιγμή στην μακρά καριέρα ενός αγαπημένου σκηνοθέτη. Ακόμη κι από το - πολύ ριγμένο - Rocknrolla...

Συναγερμός θα σημάνει στις τάξεις των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών, στο άκουσμα της κλοπής ενός ανεκτίμητης αξίας και ισχύος υπερόπλου, από ομάδα αδίστακτων και φονικών Ουκρανών κακοποιών. Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο, αυτός ο άγνωστης προέλευσης αλλά και μορφής εξοπλισμός, να πέσει στα χέρια του διεθνούς φήμης, δισεκατομμυριούχου λαθρέμπορου Γκρεγκ Σίμοντς, οι Αρχές θα ενεργοποιήσουν τον παροπλισμένο, αλλά και πάντα έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του, ικανότατο, όσο και εκκεντρικών μεθόδων, μυστικό πράκτορα Όρσον Φόρτσουν.

Που θέτοντας τους δικούς του όρους αντεπίθεσης, κάτω από τον έλεγχο του γενικού επόπτη της αποστολής, Νέιθαν Τζάσμιν, θα συνθέσει μια ετερόκλητη ομάδα δράσης, που ορίζουν ο πρώην πεζοναύτης και άριστος σκοπευτής Τζέι Τζέι Ντέιβις και η πανέξυπνη, όσο και ευέλικτη, άσος στον χειρισμό της τεχνολογίας, Σάρα Φίντελ. Και το πρώτο αντίμετρο από τους δυναμικούς κατασκόπους, στο κυνήγι του ανήθικου μεγιστάνα, που οσονούπω θα μοιράσει στην μαύρη αγορά το περιζήτητο οπλικό σύστημα, θα είναι να ρίξουν στο πλάι του τον χολιγουντιανό σούπερ αστέρα, Ντάνι Φιτζέραλντ, του οποίου είναι φανατικός θαυμαστής!

Μια από τα ίδια δηλαδή, φαντάζεται ο θεατής που έχει παρακολουθήσει και το ταχύτατα μονταρισμένο προμόσιον βιντεάκι, της συνταγής Mission Impossible, με αμέτρητους σκοτωμούς, εκρήξεις και σώμα με σώμα μονομαχίες κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες για τους καλούς ήρωες, που και βέβαια έχουμε ταχθεί στο πλευρό τους. Και αυτό δεν είναι κατ ανάγκη κακό, ίσως μόνο πολυειπωμένο, αν αναλογιστούμε τα πόσα κλωνάρια Τζέιμς Μποντ, Ίθαν Χαντ και Τζέισον Μπορν κυκλοφορούν εκεί γύρω μέσα σε μία και μόνο κινηματογραφική σεζόν. Το βασικό ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω, είναι το όνομα του σκηνοθέτη, που από μια ακούγεται ελπιδοφόρο, από την άλλη ο καθένας είναι βέβαιος πως το μονοπάτι που θα ακολουθήσει, θα είναι ανατρεπτικό, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε από την εποχή του Lock Stock και του Snatch.

Έλα όμως που εδώ το θεματικό θεμέλιο δεν είναι τόσο στέρεο όσο φανταζόταν κτίζοντας το οικοδόμημα του ο Guy Ritchie, αρχής γενομένης από την ακαταλαβίστικη αοριστία της εικόνας αυτού του πανίσχυρου κάτι, που για χάρη του μιλά ολάκερος ο υποκοσμικός ντουνιάς. Η γραμμή κρούσης δε, όταν έχουμε προκαθορισμένο το δυναμικό τιμ αντίστασης, τσακίζει με την εισβολή του υπέρλαμπρου ζεν πρεμιέ, που μέσα στην φοβισμένη ανακατωσούρα του, οφείλει να υποδυθεί τον Δούρειο Ίππο στην προσέγγιση του Μαφιόζου. Κι όσο κι αν μοιάζει η παρεμβολή, ως μια ακόμη εμπνευσμένη σατιρική ένεση στο σενάριο από τον Βρετανό, το αποτέλεσμα λειτουργεί μάλλον ανασταλτικά, αφού ο σπινθήρας δεν είναι πλήρως εκμεταλλεύσιμος και το πράγμα δεν παίρνει ποτέ του φωτιά.

Ακόμη πιο απροσδόκητα, για την ικανότητα του στην ανάκατη και σχεδόν ποτέ γραμμική διασπορά σκηνών, ο Ritchie δεν βρίσκει την κατάλληλη χημεία στην αλληλουχία της έντασης, πολλές φορές διακόπτοντας, χωρίς σαφή λόγο, την δράση, για να την επαναφέρει κατοπινά και εμβόλιμα, όταν όμως η πλατεία έχει απωλέσει την δίψα της στιγμής. Από τα πιο συναρπαστικά πλάνα δε, δεν μπορώ να φανταστώ ελλείψει χρημάτων, απουσιάζουν σχεδόν ολοσχερώς τα ειδικά εφέ, που θα έδιναν μια πιο εκρηκτική διάσταση στο σύνολο, χειροποίητος σχεδιασμός που δεν εντυπωσιάζει, ούτε βέβαια μπορεί να οδηγήσει το, φιλόδοξο για μερικά σίκουελ ακόμη, Operation Fortune, σε επίπεδα αξίωσης M:I.

Απογοητευτική λοιπόν αυτή η δέκατη τρίτη και διόλου τυχερή ζωγραφιά του Μετρ Guy, ειδικά που διαδέχεται χρονικά, την πιο καλοσχεδιασμένη action περιπέτεια της τελευταία διετίας, όπως υπήρξε το Wrath Of Man. Ο ίδιος ακριβώς πρωταγωνιστής, ο λιγομίλητος, αλλά αεικίνητος Jason Statham, μοιάζει ντεφορμέ, ίσως και συγκρατημένος από τις προσταγές ενός ανακατωσούρικου σεναρίου, μη υποστηριζόμενος έμπρακτα και από τον πολυκλωνικό περίγυρο των Plaza, Hartnett, Malone και Elwes. Ο μόνος που έχει πάρει το πράγμα πιο ζεστά από όλους, ο σολάριουμ Hugh Grant, δείχνει να απολαμβάνει τον ρόλο του άνετου, αυταρχικού, διεφθαρμένου, είρωνα και υπερόπτη ισχυρού άντρα, κλέβοντας την παράσταση. Έστω αυτή, την λιγοστού παλαμακιού, γεγονός στενόχωρο, ειδικά για μένα, που ακόμη και στα πιο down βήματα του δημιουργού, πάντα εντόπιζα αφορμές να τον υποστηρίξω. Εδώ, σόρι, αλλά όχι...