Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Ψεματούρες ου βούλομαι ίνα σερβίρω, μήτε να αποκαθηλώσω αποσκοπώ, αυτό το επιπέδου Spielbergιου παιδί (sorry M. Night) που έχει στον ζωστήρα του ένα all-time TOP3 musical και TOP5 τουτουνού αιώνος, ανεξαρτήτως genre, με άκλειστα τα 30 του χρόνια. Δι’ο (και επειδή) ο Damien Chazelle κάλλιστα θα ηδύνατο να τερματίσει την καριέρα του μετά το La La Land (μέγιστο ριφιφί στην Ιστορία η ήττα του στα όσκαρς, μετά το ρεκόρ των 14 υποψηφιοτήτων). Όπως ακριβώς κι ο Orson μετά τον Πολίτη Κέην. Θεωρώ το λοιπό χρέος να αναφέρω πως δικαιολογημένα ο φτασμένος καλλιτεχνικά Chazelle, με δεδηλωμένη τη λατρεία στη μουσική και το παλιό (καλό) Χόλυγουντ, θέλει να επιστρέψει στα λημέρια του Singin’ In the Rain και πιο παλιά ακόμη, στα 1926, στο λυκαυγές των talkies, γιατί η καρδιά του σκλαβώνεται εκεί. Το κατανοώ. Αλλά.

Ο 37άρης πλέον, εκ Rhode Island ορμώμενος, Ντέιμιεν, επισρέφει στη Μέκκα του σινεμά, Καλιφόρνια, με άγριες διαθέσεις. Επιζητεί ξεκάθαρα να αποτινάξει την ετικέτα του καλού παιδιού και το προσεγγίζει πρόστυχα το πράμα. Βρώμα και δυσωδία με τέρμα τα γκάζια. Βαβυλωνία κατάστα, κι όποιος αντέξει φάση ναούμ. To Felliniκό Satyricon, στο μπλέντερ ομού μετά του Pasolini-κού Salo (120 Ημέρες στα Σόδομα) και το Kubrickian-ό Eyes Wide Shut για να γουστάρουμε. Βουνά κόκας, όργια με άφθονη διούρηση, πορνοσταρλετίτσες και αστερο-κλαρινογαμβροί. Κι ένα σύστημα μαφιόζικο, που ξεπουλά φτηνά ονόματα και συνειδήσεις, στο βωμό της εφήμερης δημοτικότητας και της μαζικής επιρροής. Χειραγώγησης θες; Δικό σου. 

Είναι και το ρημαδοτάιμιν στη μέση όμως. Έχει προηγηθεί πρόσφατα το αρτιότερο δομικά φιλμ του Tarantino, Once Upon A Time in Hollywood που το έχει πει το ποί(η)μα ξύπνια, με καμπόσο κλείσιμο ματιού, λίγο αναθεωρητικά. Πας Chazelle μου και πιάνεις τον Brad Pitt να σου παίξει τον μορφονιό - διασταύρωση Douglas Fairbanks και John Gilbert, με τις συγκρίσεις να γέρνουν αναπόφευκτα καταπάνω σου. Και το ξαναπράττεις, φέρνοντας και τη Margot Robbie ως αβυσσαλέων ηθών αδιστάκτου τσόλι (βλ. Clara Bow), η οποία (καθότι καλλιτεχνάρα) σκίζεται, αλλά η προστυχιά είναι φορετή, ρούχο δανεικό επάνω της. Το δε ερωτικό της ενδιαφέρον, ο συμπαθής Μεξικάνος Diego Calva (του τηλεοπτικού Unstoppable), στέκεται ηρωικά απέναντί της, όμως όταν (λανθασμένα) ο φακός του αφιερώνει την τρίτη πράξη και τη μερίδα του λέοντος στο εντυπωσιακό τεχνικά κλείσιμο του φιλμ, η απουσία του σταρ κουόλιτι γίνεται απλά επώδυνη. 

Πολύ δράση, λίγη ουσία, σαματάς, γκαγκς, θόρυβος, αχταρμάς. Τρεις ώρες, γιατί; μήπως χαθεί το πόιντ; Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της καλλιτεχνικής τόλμης, ειδικά ζώντας σε μια εποχή, εύκολων μαρβελικών στοιχημάτων και αβαταριανής κατασκευής μπλοκμπάστερς. Σέβας στην τόλμη του Δαμιανού, ναι. Μουσική, Μοντάζ, Φωτό, Καλλιτεχνική Διεύθυνση, τζαμάουα. Ρέει το χρήμα πακτωλός. Το λυχνάρι του Σινεμά Παραντίσο πάντως δεν είναι ικανό ούτε να ανάψει ως λαγαρό, ομοιογενές κατασκεύασμα. 

Το Babylon θα μπορούσε να είναι η ταινία της χρονιάς, σεταμέ όμως αφήνει την αίσθηση της εντυπωσιακής αποτυχίας. Ο Chazelle θα καπαρώσει ένα ζμπάρο οσκαρικές υποψηφιότητες, παρά την έντονη εισπρακτική αποτυχία στην Αμερική και θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα με το επόμενο πρότζεκτ. Είθε μόνο να προσγειώσει λίγο (πολύ) την υπέρμετρη φιλοδοξία του, αυτή που συχνάκις έχει γκρεμίσει κάστρα και πολιορκητές, εκεί στην ξελογιάστρα την Τίνσελτάουν.