Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Υπάρχει ένα λέβελ κινηματογραφικών δημιουργών που δεν έχει τίποτε πλέον να αποδείξει. Νάναι 5-10 (μεγάλα) κεφάλια δαύτα. Δεν βρίσκω καμιά αντίρρηση μέσα μου για το όνομα Guillermo Del Toro ως προς την συμπερίληψή του εκεί ψηλά. Με έχει ήδη κερδισμένο από τα αριστουργηματικά The Devil’s Backbone (2001) και Pan’s Labyrinth (2006), πριχού τον αρπάξει κάπου εκεί ανάμεσα το Hollywood, σπαταλώντας το τερατογενές ταλέντο του σε σαχλαμαρίτσες τύπου Hellboy (2004) και Pacific Rim (2013). Είναι δε ευτυχές το γεγονός στροφής της καριέρας του μετά την περηφανή οσκαρική νίκη του The Shape of Water (2017) και το πειραγμένο νουάρ Nightmare Alley (2021). Εδώ έχουμε έναν οραματιστή σκηνοθέτη, μια καλλιτεχνική ιδιοφυία με λατρεία για το απόκοσμο και καρποφόρες δημιουργικές εμμονές.

Ο Guillermo ονειρεύτηκε εδώ και μια 10ετία να γυρίσει τον κλασικό Πινόκιο, με τον δικό του ευρηματικό τρόπο. Το 2017 το πρότζεκτ αναβίωσε και βρήκε συμπορευτή τον ειδικό στο stop-motion Mark Gustafson (Emmy για το Claymation Easter, 1992) για να δοκιμάσει ένα πέρασμα στο animation, όπου ο Πινόκιο (1883) του ιταλού Carlo Collodi, τόσο ταλαιπωρημένος από τις κάργα αποτυχημένες μεταφορές του την τελευταία 20ετία (Begnigni, 2002 και Zemeckis εφέτος τα τρανά παραδείγματα, με φωτεινή εξαίρεση την εκδοχή του Garrone, 2019, με Begnini (...) ως Gepetto) βρίσκει την καλλιτεχνική του εξιλέωση που μοναχά με τον αθάνατο ξύλινο κούκλο του Disney (1940) δύναται να συγκριθεί. Όλα ξεκινούν από το ότι στον Guillermo αρέσουν τα δύσκολα. 

Στη λογική του «πάμε καταπάνω τους», η συγκεκριμένη διασκευή εμπλουτίζει το backstory με τον πατρικό καημό του γερο-Τζεπέτο που χάνει τον μονάκριβο γιό του Κάρλο και πιάνει το σκαρπέλο, βάζοντας ολάκερη την καρδούλα του στην υπηρεσία της ξυλογλυπτικής. Το θαύμα γίνεται και ο Τζεπέτο ξανακερδίζει τη ζωή του. Έλα όμως που ο μικρός Πινόκιο έχει ακράδαντα πιστέψει ότι είναι άνθρωπος; Με όλους εναντίον, είναι ο παρίας που θα πεθάνει τρεις και τέσσερις φορές ώσπου να πιάσουν στεριά τα θαλασοπνιγμένα του όνειρα, θα βρεθεί αθώο θύμα βορά στους εκμεταλλευτές, από περιπλανώμενους τσιρκολάνους μέχρι τα φασιστικά στρατά του Μουσολίνι - γιατί είμαστε στην Iταλία των 1930s. Τολμηρό εγχείρημα, με μιούζικαλ αποχρώσεις που δεν είναι το υπερατού της δράσης, αν και το μουσικό σκορ του Alexandre Desplat καραμελώνει το δράμα με περισσή χάρη. 

Αυτή δεν είναι μια ταινία για πολύ μικρούς φίλους ίσως ούτε τόσο κατάλληλη για θρησκόληπτους. Ο ουμανισμός ωστόσο έκδηλος, όσο και η δουλειά στα βίζουαλς σκέτη μαγεία. Ο Del Toro έχει φκιάσει ομάδα με πλούσιο ταλέντο ώστε να υποστηρίξει φωνητικά τους ρόλους (Ewan McGregor, Ron Perlman, John Torturo, Cate Blanchett, Christoph Waltz, Tilda Swinton πλαισιώνουν τους David Bradley / Τζεπέτο και Gregory Mann / Πινόκιο) καθώς το χαρακτηριστικό του ιδίωμα (γοτθικό στυλ, αγαθότητα αναμεμιγμένη με τρόμο) αφήνει στίγμα σε κάθε κάδρο. 

O Guillermo Del Toro’s Pinocchio αφότου κερδίσει με υπερβολική ευκολία το Best Animated Feature όσκαρ εφέτο, θαρρώ ότι θα καταφέρει να στελεχώσει μια μόνιμη, άφθαρτη από τον χρόνο, θέση στη συλλογική μας ψυχή, καθότι επανασυστήνει τον θρύλο μιας ξύλινης κούκλας που μαρτύρησε στην προσπάθειά της να αποδείξει την ανθρωπινή της αξία, ακόμη κι αν αυτό σημάνει την απώλεια της αιωνιότητας. Δεν είναι διόλου μικρό πράμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Νοεμβρίου 2022 από την Odeon!