Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Εξήντα χρόνια ζωής συμπληρώνει φέτος ο ερπετένιος ήρωας, αφού έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παιδικό εικονογραφημένο παραμύθι με τον τίτλο The House On East 88th Street, στα 1962, φέροντας την υπογραφή του δημιουργού του, Bernard Weber. Το κανάλι του HBO μετέφερε τις περιπέτειες του καλλιτεχνικών τάσεων κροκόδειλου, σε μιούζικαλ κινούμενο σχέδιο το 1987, βασισμένο κατά κύριο λόγο στο σίκουελ Lyle, Lyle, Crocodile, που συγγράφηκε το 1965. Πάνω σε αυτές τις δύο ιστορίες στηρίζεται και η σύγχρονη εκδοχή, που φέρει την σφραγίδα της Sony στην παραγωγή, αλλά και την στάμπα των μουσικοσυνθετών που έχουν γράψει ήδη ιστορία, για τα τόσο αγαπημένα άσματα του La La Land.

Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη, στην απόπειρα του να πατήσει τα σανίδια του Μπρόντγουει, ο ταχυδακτυλουργός Χέκτορ Πι Βαλέντι, αφού κανείς από τους θεατρώνηδες δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα ξεπερασμένα και παλιομοδίτικα μαγικά του τρικ. Μέχρι την στιγμή που αναζητώντας τα ζώα που θα τον βοηθήσουν στα κόλπα του, θα πέσει πάνω στον Λάιλ, ένα νεογέννητο κροκοδειλάκι, που διαθέτει ένα τρομακτικό χάρισμα: Να τραγουδά με ανθρώπινη φωνή!

Ενθουσιασμένος από το εύρημα του, ο τυχοδιώκτης αρτίστας θα οργανώσει μεγάλη και τρανή παράσταση, που θα προκαλέσει σολντ άουτ, μονάχα που ο πρωταγωνιστής του, παραμένοντας βουβός από το τρακ, θα προσθέσει μια ακόμη βραδιά αποτυχίας στην καριέρα του. Και θα εγκαταλείψει το ζωντανό στην σοφίτα του σπιτιού του, φεύγοντας για άλλες πολιτείες, για να βγάλει τα προς το ζην. Δεκαοκτώ χρόνια κατοπινά, στην οικία θα μετακομίσει η τριμελής φαμίλια των Πριμ, με το μικρό τους αγόρι, τον δωδεκάχρονο Τζος να νιώθει ανασφαλής στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα της οικογένειας. Εντελώς αναπάντεχα ο πιτσιρικάς θα ανακαλύψει στο πατάρι τον κρυμμένο Λάιλ, που πλέον έχει θεριέψει, μα αντί να τρομάξει από την παρουσία του, θα γίνει ο πιο στενός του φίλος. Και πλάι του, θα μάθει πως να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά, όλες τις φοβίες που έχουν φωλιάσει στην ανήλικη ψυχή του.

Και κάπως έτσι ένα ζώο, από τα πλέον άγρια και επιθετικά του σχετικού βασιλείου, αντί να σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο, όπως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, θα γίνει ο πιο αχώριστος κολλητός του μπόμπιρα, που πλέον υπό την προστασία του θα πάρει τα πάνω του. Αλλά και ο Λάιλ από την μεριά του, θα βρει επιτέλους την συντροφιά που για χρόνια αναζητούσε, εσώκλειστος και αποκομμένος στο μεσοαστικό τρίπατο, αφού ο κανονικός του αφέντης, ο φαντασμένος ιλουζιονίστας, δεν επιστρέφει παρά μόνο για δέκα μέρες κάθε χρόνο. Και τι γίνεται λέει, τώρα, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα?

Για να τα λέμε τα σωστά, να λέμε και τα συμβιβαστικά, σοβαρή ιστορία δεν κρύβει πίσω της η δημιουργία της Columbia. Αφού οι μοναδικοί κίνδυνοι που προκύπτουν στην υπόθεση, είναι αν θα πληροφορηθούν την ύπαρξη του Λάιλ οι γονείς, αν θα κακιώσει με την πάρτη του ο μόνιμα σκυθρωπός γείτονας, αν στο φινάλε, φινάλε κινήσει κανένας ζωολογικός κήπος και συλλάβει το ανθρωπολάλητο ζωντανό, για έκθεμα. Δεν υπάρχει αγωνία επί τούτου λοιπόν, γεγονός που αποδεικνύει πως το φιλμ είναι φτιαγμένο, αποκλειστικά και μόνο για τους νηπιακής ηλικίας σινεφίλ, που ούτε καν σκέφτονται πως μπορεί να πάθει κακό ο καλλιτεχνικής ρίζας ήρωας τους. Άρα?

Ακόμη κι ο ενήλικας, που βεβαίως επιβάλλεται να κάνει κάποιους συμβιβασμούς για να μπορέσει να παρακολουθήσει με πιότερη άνεση το live action / animation, δεν θα περάσει διόλου άσχημα με τα μουσικοχορευτικά σκέρτσα του αγαπησιάρη κροκοδειλάκου, αφού τόσο οι πρωτότυπες μουσικές, όσο και τα προσεγμένα τραγούδια του σάουντρακ, μοιάζουν το λιγότερο πιασάρικα. Και βέβαια ορίζουν και τις πιο ποιοτικές στιγμές του έργου, τόσο λόγω της πολύ ευχάριστης χροιάς της μελωδίας που χειρίζονται οι μετρ Pasek και Paul, όσο και των σπέσιαλ ταχύτατων εφέ, που ενώνουν σε σώμα ένα με τον αληθινό περίγυρο, το σχεδιασμένο στο CGI σαυρόπουλο.

Που και βέβαια είναι ο ένας και κορυφαίος πρωταγωνιστής, της φανταστικής ετούτης ιστορίας, αφιερωμένης σε όλη την πιτσιρικαρία, που ήδη νιώθω τα ματάκια της να λάμπουν από ευτυχία στην θωριά ενός τετράποδου που παίζει, γελάει, τρέχει, προστατεύει, χορεύει, χοροπηδάέι, δεν μιλάει, αλλά μόνο τραγουδάει. Το ντουέτο σκηνοθετών Speck και Gordon (The Switch, Office Christmas Party), που διαθέτει μια εμπειρία στην κομεντί κι αυτό φαίνεται στα, κατά βάση σλάπστικ, αστεία, μια χαρά φέρνει εις πέρας την απαίτηση, να κάνει τα παιδάκια να περάσουν υπέροχα, με ένα φιλμικό νουβελάκι, που και την πλάκα του έχει και τα τραγουδάκια του τα ευχάριστα. 

Συνήθως σε τέτοιες ταινίες μάλιστα, οι αστέρες του βασικού καστ, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, αλλά δεύτερα ονόματα, ένας κανόνας που εδώ σπάζει από την συμμετοχή του Javier Bardem, σε ρόλο τσαλακώματος, που δεν θα τον σκεφτόταν κανείς ποτέ. Άλλος στην θέση του, ενδεχόμενα κάτι τέτοιο να το έβλεπε σαν ρίσκο, κάτι που δεν ισχύει για τον τεράστιο Σπανιόλο, που παίρνει την υπόθεση πολύ σοβαρά - και πολύ καλά πράττει - στοιχείο που βοηθά τα μέγιστα στην θετική, εν γένει, γεύση που μας αφήνει εντέλει, η περιπέτεια του ταλαντούχου, γεμάτου μπρίο και όρεξη για πάρτι, Λάιλ.