Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Εύχομαι κανείς να μην έχει, ούτε να έχει στο μέλλον βιώσει αυτή την εμπειρία. Του ξενυχτιού, μια απλή ημέρα, χωρίς να έχει συμβεί κάτι το σπέσιαλ, το εξεζητημένο, στους διαδρόμους κάποιου θεραπευτηρίου που εφημερεύει. Δυστυχώς όμως έτσι είναι η ζωή, που άλλος λίγο, άλλος πολύ, κάποια βραδιά θα έχει ξοδέψει βιώνοντας την παράνοια και τον πανζουρλισμό. Από την μια μεριά οι μανιασμένοι ασθενείς, που είτε περνούν οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, είτε έχουν κόψει το δάχτυλο τους, απαιτούν την εδώ και τώρα θεραπεία που θα τους γειάνει. Και από την άλλη οι σούπερ ήρωες - η Marvel ωχριά! - με τις λευκές και πράσινες στολές, που παλεύουν με νύχια και με δόντια, τσακισμένοι από την υπερκόπωση, για τον βασικό μισθό, να μην αφήσουν κανέναν συνάνθρωπο τους, δίχως την κατάλληλη γιατρειά. Ποτέ και κανένας άλλος εργαζόμενος σε ετούτο τον μαραμένο τόπο δεν μου έχει κάνει περισσότερη, θετική, εντύπωση για το φιλότιμο του, που βασιλεύει μέσα σε συνθήκες αλαλαγμού. Και που όπως φαίνεται, δεν είναι αποκλειστικό ίδιον της Γαλανόλευκης. Ω, Σαμπσελυζέ...

Ο αναπάντεχος χωρισμός της από την λατρεμένη της Ζουλί, μετά από μια δεκαετία παθιασμένης σχέσης, δεν γίνεται με τίποτα να γίνει δεκτός από την τσακισμένη ψυχικά Ραφ, που νιώθει τον κόσμο της να γκρεμίζεται από την διαφαινόμενη εγκατάλειψη. Σε μια προσπάθεια της να σώσει τον δεσμό, δεν θα διστάσει να τσαλακωθεί, κυνηγώντας την ερωμένη της στα Παρισινά σοκάκια, εκεί που μία γλύστρα θα της αποφέρει το ατύχημα. Μια πτώση που θα προκαλέσει στην μεσήλικη γυναίκα, βαρύτατο κάταγμα στον αγκώνα, οδηγώντας την με φρικτούς πόνους στο Πρώτων Βοηθειών!

Την ίδια ακριβώς στιγμή, στο κέντρο της μεγαλούπολης, οι διαδηλωτές με τα Κίτρινα Γιλέκα, έχουν στήσει οδοφράγματα και εναντιώνονται στους πάνοπλους ματατζήδες. Την στιγμή που ο εμφύλιος πόλεμος ξεκινά, μια αδέσποτη χειροβομβίδα κρότου θα σκάσει δίπλα στο σώμα του, οδηγού στο επάγγελμα, Γιαν, γεμίζοντας τα πόδια του με σκάγια. Κι ενώ οι μπασκίνες κυνηγούν για να συλλάβουν τους εξεγερμένους, ακόμη και τραυματίες, απαγορεύοντας τους να αναζητήσουν άσυλο σε κάποιο νοσοκομειακό ίδρυμα, εκείνος θα καταφέρει με όση δύναμη του μένει, να φτάσει μέχρι το Γενικό Κρατικό, κουτσαίνοντας και αιμορραγώντας.

Κι εκεί, στον κεντρικό θάλαμο και τα περιφερειακά δωματιάκια των Εξωτερικών Ιατρείων, στήνει ο σύγχρονος Μολιέρος το σκηνικό της φρενίτιδας που πρόκειται να αφηγηθεί στο προσεχές δίωρο. Με το νοσοκομείο να υπολειτουργεί, λόγω των επαναλαμβανόμενων απεργιών του προσωπικού, δεν έχει απομείνει παρά μόνο ο βασικός αριθμός νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού για να αναλάβει τον κόσμο που συρρέει. Πέρα από τους συνηθισμένους, τους ήδη εισηγμένους που τσαρκάρουν με έναν ορό στο χέρι πάνω κάτω την κλινική, αλλά και τους ηλικιωμένους, που πρόκειται να πραγματοποιήσουν την ύστατη βόλτα τους σε ετούτο τον κόσμο, καταφτάνουν τα έκτακτα. Που σε μια τέτοια νύχτα τρόμου για την Γαλλική πρωτεύουσα, είναι υπεράριθμα. Και οι εργαζόμενοι οφείλουν να τα αναλάβουν, παρόλες τις προσταγές της διοίκησης, πως δεν θα γίνουν δεκτοί οι ταραξίες.

Κι έτσι στην συντροφιά θα εισέλθει ο τέταρτος πυλώνας της πλοκής, η νοσοκόμα Κιμ, που κάνει την έκτη βάρδια σε έξι μερόνυχτα και κυριολεκτικά κοντεύει να παραδώσει το πνεύμα της. Οι ιαχές πόνου και οδύνης, τα ουρλιαχτά των απαιτητικών συνοδών για την τήρηση της ουράς και της ιεραρχίας, οι ακατάπαυστες ερωτήσεις προς οποιονδήποτε φορά ποδιά, για το τι μέλλει γενέσθαι με την περίπτωση του, τα φορεία που τρέχουν με χίλια, τα αίματα κι οι εμετοί στα πατώματα, οι ακτινογραφίες που πετούν στον αέρα, τα μεγάφωνα που δεν σταματούν να βγάζουν ανακοινώσεις, οι σειρήνες από τα ασθενοφόρα που σκάζουν από παντού, δημιουργούν ένα κλίμα πανζουρλισμού, που μπροστά του η ζούγκλα, φαντάζει εκκλησία! Κι έχεις και την Κιμ με τις νευρώσεις της, να στριγγλίζει που χάνει το αμόρε της! Σουρεαλισμός!

Η αλήθεια είναι πως το κρατικό νοσοκομείο δεν είναι δημοκρατικός τόπος. Εκεί δεν θα συναντήσεις κανέναν λεφτά, κανέναν μπον βιβέρ, κανέναν διάσημο, κανέναν από εκείνους που κοκορεύονται πως πληρώνουν χιλιάρικα στην ΝΝ. Αυτοί ασφαλείς και δίχως τέτοιες βαβούρες νοσηλεύονται στα Ντινάν και τα Μετροπόλιταν. Με την πλέμπα όμως, που ορίζει και το συντριπτικό ποσοστό του λαού, τι γίνεται? Σε αυτό το αφάνταστα ταραχώδες περιβάλλον μας βολτάρει η κάμερα της σκηνοθετιδας Catherine Corsini, στην ενδέκατη μεγάλου μήκους δημιουργία της, La Fracture, που θεματικά την κατατάσσουμε στην κατηγορία της γλυκόπικρης σάτιρας, με τις πολλές, πάρα πολλές, κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.

Οι τέσσερις χαρακτήρες που ζώνουν την ιστορία της, ξεπερνώντας την γενίκευση, η εξουθενωμένη εργαζόμενη, ο ταλαιπωρημένος απεργός, η πονεμένη παρατημένη κι η υγιής, πλην γεμάτη αγωνία, που το παιδί της βρίσκεται στο μέσον της εμπόλεμης ζώνης, γκόμενα της, στήνουν έναν επιλεκτικό μικρόκοσμο, από τους τύπους που θα συναντήσει κανείς την οποιαδήποτε νυχτιά στο General Hospital. Μέσα από διαλόγους που από την μια τους αποκαλείς κωμικούς, από την άλλη όμως καταλαβαίνεις πως παίζει αρκετός πόνος σε σώμα και ψυχή του κάθε ήρωα, ώστε να μην ξεκαρδιστείς, αναδύονται οι πεποιθήσεις της συνεσταλμένης μα αποφασιστικής προλετέρ, του μάτσο αυτοκινητιστή που φυσικά γνωρίζει τα πάντα, της φαντασμένης μεσοαστής και της ορθολογικής διανοούμενης. Μια τετραμελής φράξια αντανάκλασης πολλών, πάρα πολλών πιστεύω μελών του συνολικού περίγυρου.

Φυσικά μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο που σταματημό δεν έχει, αντίθετα οδηγείται σε μια ανούσια παραζάλη, στις στιγμές που το κτίριο δέχεται επίθεση με χημικά από τα ΜΑΤ, η κινηματογραφιστής κάπου χάνει τον έλεγχο και οδηγείται σε επιλογές που μοιάζουν πιο πολύ με υπερβολές και ακρότητες. Φυσικά σαν κεντρική ιδέα της η ρετζίστα, προβάλει την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, η οποία προφανώς και δεν αναγνωρίζεται από τις κυβερνήσεις κανενός δυτικού κράτους. Τρομερή υποστηρικτική παρουσία από την (άγνωστη μου) Diallo Sagna, που κλέβει την παράσταση από τις σταρ του ανσάμπλ, Tedeschi και Fois, όπως και από τον συμπαθή Marmai, που με χάλασε αισθητά, στην δίχως τον παραμικρό λόγο αισιόδοξης ύπαρξης τελική σεκάνς. Μια πεσιμιστική έξοδος, απρόσεχτα μελετημένη, που στέρησε από την δυναμική αυτή και αγωνιστική κραυγή, σημαντικό μέρος της ισχύος της.