Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Για αρχή πάμε λίγο, διανύοντας το λυκόφως του εικοσιδυό, να σακουλεφθώμεν τι εστί τουτηδά η επιστροφή του μπλοκμπάστερ στα ψηλά ράφια κινηματογραφικής αποδοχής (και οσονούπω βράβευσης). Πάρε το Top Gun: Maverick. Θρίαμβος στα ταμεία (πανάξιος), ραψωδίες των κριτικών ενώσεων. The Woman King και Black Panther: Wakanda Forever, επίσης. Αλλοτινές εποχές που είχαμε (μακάρι - και - πότε ξανά) 5άδες Καλύτερης Ταινίας, η παρουσία ογκοδεστάτων παραγωγών με ευρεία εμπορική απήχηση θεωρείτο επιβεβλημένη. 

Και κάπου εκεί στα 2009, με το preferential ballot και την κατατρόπωση του Avatar (εμπορικότερης ταινίας έβα) από την πρώην συζυγό του Cameron, τη Bigelow (The Hurtlocker) το ρεύμα ήρθε και μας πέταξε στα βράχια. Έκτοτε έχουμε πολύ συχνά το φαινόμενο μια ταινία να κερδίζει τον κότινο με ένα σετάκι 2-4 αγαλματιδίων, με επικεφαλής το σενάριο και καμιά δεύτερη ερμηνεία. Η λέξη κλειδί είναι μία: Το μήνυμα. Αυτό το (όλα και πιο έντονα woke βαδίζοντας προς το σήμερα) κάτι που κάνει την νέα Ακαδημία να αισθανθεί καλά με τον εντελώς liberal εαυτό της.

Δεκατρία συναπτά έτη λοιπόν, μετά από απανωτές αναβολές, $350+Μ κόστη και άλλα τρία sequels στα σκαριά, ο iconic και visionary και τιτανομεγιστοτεράστιος Jim Cameron κατορθώνει να επιστρέψει με το Avatar: The Way of The Water. Από τα δάση της Pandora και τους Na’vi το mixed race ζευγάρι των Sam Worthington - Zoe Saldana, 10 χρόνια μετά τη γνωριμία τους, δραπευτεύουν με τα 4 παιδιά τους (συν κανα δυο υιοθετημένα) στην υποθαλάσσια γη των Metkayina ώστε να αποφύγουν την καταδιωκτική μήνιν του κολονέλου Stephen Lang, που έχει αβαταριστεί μαζί με ένα σμπάρο κομμάντα και τίθεται στο ανηλεές κατόπι του. Εννοείται ότι παραμένουμε σε σκηνικό Dances With Wolves σε υποβρύχιες κατά κόρον διαδρομές, με κυρίαρχο πρωταγωνιστή την εκπάγλου ομορφιάς υδρόβια φύση και κορωνίδα τα αξιολάτρευτα Tulkuns, κάτι-σαν διασταύρωση φάλαινας με χελώνα που κλέβουν την παράσταση. 

Η αφήγηση, στανταριστά σλοόουου μπίλντ. Τρεις ώρες και ψιλά, σε ατρόμητα βίζουαλς και εμφανώς ανεβασμένο performance capture (ποιός ήρθε; ). Το 3D λειτουργικό, τα 48-120 frames δίνουν έναν ρεαλισμό που σε συνδυασμό με τα εντελώς 80s αισθητικής κλαμπατσίμπανα, διαστημόπλοια, πολυβόλα και τοιαύτα βγάζουν μια machismo κατάστα, παρότι, σε σεναριακό επίπεδο, το συγγραφικό ζεύγος Rick Jaffa - Amanda Silver (με προϋπηρεσία σε Πλανήτη των Πιθήκων και Μουλάν) εμπλουτίζει τη saga με έναν ενδιαφέροντα καμβά θεμάτων: Αποικιοκρατία, καταστροφή φυσικού περιβάλλοντος από την ανθρώπινη απληστία, bullying, οικογενειακές συγκρούσεις, αναζήτηση ταυτότητας, ενηλικίωση και υπεράνω όλων, αυτοθυσία για την υπεράσπιση της οικογένειας. Τούτο το τελευταίο είναι που υπερισχύει ως motto όπως και το άλλο, το ότι το νερό δεν έχει ούτε αρχή - ούτε τέλος, λίγο αλληγορικό και ως προς τη φουσκωμένη συνολική διάρκεια της ταινίας. 

Το Avatar: The Way of the Water όχι μόνο θα μονοπωλήσει εισπρακτικά αυτά τα Χριστούγεννα αλλά εξίσου προόρισται να τσακώσει πλήθος οσκαρικών υποψηφιοτήτων (και ολιγότερων νικών, στις τεχνικές κατηγορίες). Γκελάρει ιδιαιτέρως σε επίπεδο διαλόγων, σε βαθμό υποτίμησης των θεατών, συγκριτικά αν το δούμε ακόμη και με τη Marvelιάδα ή ευπρόσωπες στρημάδικες παραγωγές. Το δε παλιακό της αφήγησης, τόσο εκτιμητέο όσο και ψιλοκατακριτέο σε μια δεύτερη (κυρίως) ανάγνωση. Ένα πάντως το σίγουρο: To Terminator μόλις απέκτησε ένα αδερφάκι στην ατζέντα σήκουελ που ξεπερνούν το ορίτζιναλ υπογραφής Τζίμη Κάμερον. Και έπεται εννοείται cineχεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Δεκεμβρίου 2022 από την Feelgood Ent.!