Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Με το που έπεσαν οι πρώτες νότες του "Time Of My Life" δεν άντεξα άλλο και γύρισα αποφασιστικά προς το μέρος της: - Έλα, σήκω, πάμε να χορέψουμε! Με τόσες πολλές προστακτικές μαζεμένες σε μια μόνο φράση, δεν είχε ιδιαίτερα περιθώρια αντίδρασης. Εγώ ήδη όρθιος, ως ιδανικός καβαλιέρος, της τραβώ το κάθισμα καθώς σηκώνεται, για να βαδίσει προς την πίστα. Αέρινη, εκθαμβωτική, αστραφτερή μέσα στο κροκί της φόρεμα, με τις υφαντές δαντέλες, να ανεμίζει την νιότη της, με ύφος σοβαρό Φοντέιν, στο τέμπο ενός τραγουδιού, που μπορεί να και να άκουγε για πρώτη της φορά. Την ώρα που εγώ, άβολα βαλμένος σε εκείνα τα φαρδιά κοστούμια που διαλέγουν οι γυναίκες για τους συζύγους τους, αν είναι να παραστούν στον γάμο του εξαδέλφου, χοροπηδώ άτεχνα σε κάθε μπιτ, σαν αρλεκίνος, λες και δεν υπάρχει αύριο. Η θυγατέρα μου εκείνο το βράδυ, θα ήταν δεν θα ήταν δώδεκα χρονώ. Κι εγώ σαραντατρίω. Μαζεμένες πολαρόιντ, δεκαετίας και βάλε, που μου πέρασαν από τον νου προ ολίγου, προβληματίζοντας με, τι να σκεφτόταν άραγες το καμάρι μου, εκείνη την ώρα, που συνόδευε αυτόν τον παλαβιάρη για γονιό...

Λίγες ημέρες ξενοιασιάς και ηρεμίας μακριά από τα ζόρια της καθημερινότητας, επιθυμούν να περάσουν μαζί ο Κάλουμ και η εντεκάχρονη κορούλα του, Σόφι, σε τουριστικό θέρετρο των ανατολικών ακτών του Αιγαίου. Άλλωστε μετά τον χωρισμό από την μητέρα της, εκείνος αποτραβήχτηκε χιλιάδες μίλια μακριά από το σπιτικό τους κι αυτές οι καλοκαιρινές διακοπές, μόνοι τους πλάι στην θάλασσα, ορίζουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να ανταμώσουν μετά από καιρό. Κι ίσως και να γνωριστούν καλύτερα, αφού δεν έχουν και πολλές κοινές στιγμές να μοιραστούν μέχρι τώρα.

Η επανασύσταση θα συμβεί στο ταξίδι με το πούλμαν, ενώ ο πάγος θα σπάσει κομμάτια στην θωριά του, όχι ιδιαίτερων ανέσεων, ολ ινκλούσιβ ριζόρτ και του ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων δωματίου, που πάντως διαθέτει πανέμορφη θέα στην θάλασσα. Ερχόμενη σε επαφή με έναν άγνωστο, στην ουσία, η πιτσιρίκα θα επιχειρήσει, μέσα από τις ώρες αυτής της θερινής κοινής συμβίωσης, να αποκωδικοποιήσει τον χαρακτήρα του. Δίχως όμως στην πραγματικότητα, να πετυχαίνει και πολύ εύκολα τον σκοπό της.

Διότι είναι προφανές πως η μικρή δεν τον ήθελε να ζει χωριστά, μα μέσα από το παιδιάστικό βλέμμα της, όπως είναι λογικό, θα έδινε τα πάντα οι δικοί της να ήσαν διαρκώς δίπλα της κι αγαπημένοι, μονοιασμένοι και ευτυχισμένοι. Προσδοκία που κόπηκε μονομιάς και με το καλημέρα από τον μπαμπά, που επίσης από την μεριά του, μολονότι παλεύει να δείξει τρυφερός, δεν έχει την παραμικρή γνώση του πως να συμπεριφερθεί σε ένα κοριτσάκι, που ναι μεν είναι κόρη του, αλλά μπόλικοι κρίκοι στον δεσμό τους μαζί της έχουν τσακίσει. Είναι άραγε δυνατόν η αλυσίδα αυτή να ενώσει ξανά, μέσα στα πολύ λίγα εικοσιτετράωρα που έχουν εμπρός τους? Πιθανόν καταλυτικό ρόλο να παίξει το γεγονός πως ο Κάλουμ, στην πορεία της εκδρομής, έχει γενέθλια, κλείνει τα τριάντα ένα. Ημέρα γιορτής, σκέφτεται η κοπελιά, εκεί θα νιώσουν ένα ξανά, το κορίτσι κι ο πατήρ, εκεί θα δείξουν όλη τους την αγάπη και την λατρεία.

Κι έτσι κινούνται με αργό τέμπο οι στιγμές στην αυγουστιάτικη ραστώνη, δίπλα στην αμμουδιά της πανέμορφης Μάκρης της Μικράς Ασίας, με φαγητό, κολύμπι, παιχνίδι, αραλίκι στην ξαπλώστρα, βαριεστημένα βαριετέ στο αμφιθέατρο του ξενοδοχείου. Τυπικά πράγματα. Αλλά και ζόρικα ενίοτε. Καθώς εκείνος, στα μέσα του παλεύει με δαίμονες και εχθρούς για να αποδείξει στον εαυτό του πρώτα από όλα, πως μπορεί να λειτουργήσει σαν ικανοποιητικός πατέρας. Που δύναται να παράσχει στο βλαστάρι όλα όσα εκείνο απαιτήσει, όσο κι αν κοστίσουν. Κι ας μην έχει τους παράδες να τα πληρώσει κι ας μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε όσα του ζητήσει. Πόσο λάθος σκεπτική, δημιουργεί, είδες, η απόσταση, το κενό, η εντέλει απώλεια κάποιου, ακόμη κι αίματος σου, που δεν τον ζεις στο κάθε μέρα του.

Στην πραγματικότητα το Aftersun δεν είναι παρά ένα επίμονο ξεφύλλισμα του φωτογραφικού άλμπουμ εκείνων των διακοπών, των αρχών των 90s, στην ράχη της Μεσογείου, που η δημιουργός Charlotte Wells, στο ρούκι πόνημα της, επιχειρεί να μοιραστεί με όλους όσους θεατές, δείξουν ενδιαφέρον να μάθουν την ιστορία της. Για να το πούμε ορθότερα, είναι ένα πάτημα του record και του play της βίντεο κάμερας, που νοιάζεται να καταγράψει όλες εκείνες τις κοινές στιγμές του ντουέτου, που δεν έχει δέσει κόμπο άλυτο τα συναισθήματα του, όπως συμβαίνει στις συντριπτικές περιπτώσεις σχέσης πατέρα - κόρης. Κι η Σοφί, μολονότι πανέξυπνη, σπίρτο, διάνοια τήνε λες, δυσκολεύεται τρομακτικά να καταλάβει τα χούγια του καλού της μπαμπά. Γιατί πέφτει σε μελαγχολία, γιατί πίσω από το χλωμό χαμόγελο κρύβεται μια αδιόρατη πικρία, γιατί βυθίζεται συνεχώς σε σκέψεις, γιατί δεν την μαλώνει έστω, αν δεν πράξει το σωστό.

Στην παρούσα περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλοϊκή περίπτωση ανάκατης και μπερδεμένης προεφηβίας, ενός κοριτσόπουλου που δείχνει και φέρεται σαφώς πιο ώριμα, ακόμη και από τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά που επίσης παραθερίζουν στο ίδιο μέρος. Αλλά για έναν συνδυασμό αυτή της δύσκολης, για κάθε παιδί εποχής, με την γνώση του ενήλικα δίπλα της, πως ποτέ του δεν υπήρξε εκείνος ο υπεύθυνος, αρμόζων, υπαρκτός το λιγότερο, κηδεμόνας που της έπρεπε. Κι αυτό τον έλκει τον όχι ώριμης λογικής άντρα όλο και πιο πολύ στον πάτο, μακριά από το οξυγόνο, τον αέρα, την ανάσα, συντρίβοντας και πνίγοντας τον. Σφάλμα να δηλώσει απών από την ζωή της. Οδυνηρό! Ατυχώς γι αυτόν, ούτε λύνεται, ούτε συγχωρείται.

Η επιλογή της δημιουργού να ακολουθήσει μεθόδους αφαιρετικές, λιτότατες στην αφήγηση της, δοσμένες μέσα από πρίσματα, είδωλα, τζάμια, καθρέφτες, ακόμη και τηλεοπτικές οθόνες, είναι πολύ ενδιαφέρουσα καθώς με μόλις δυο τρεις κουβέντες, εκτοξεύει την δραματουργία και την συγκίνηση στα ύψη. Διαφωνώ κάθετα μαζί της, αλλά δεν θα της το χρεώσω το ατόπημα, σε ένα τέτοιας περιοριστικής οικονομίας εξιστόρημα, να παρεμβάλλει ασύνδετα με την λοιπή συνάφεια, την σεκάνς του "Happy Birthday Sophie", προβάλλοντας ως άχρηστη πληροφορία, μια ιδιαιτερότητα που δεν έχει ουδεμιά σχέση με το υπόλοιπο σύνολο. Φάουλ χωρίς κίτρινη κάρτα, εξαιτίας του λυρισμού και της συνέπειας στην σωστή ανάδειξη του δίπολου φίλινγκ που επέδειξε η βρετανίδα σε ολόκληρο το υπόλοιπο χρονικό εύρος του Aftersun, που δρα σαν την ενυδατική λοσιόν για μετά τον ήλιο, απαλύνοντας τον καημό και δροσίζοντας το τραύμα, ένα πράγμα.

Και με την συνταρακτική έξοδο του, ένα "σ'αγαπώ", ένα νεύμα, ένα χαμόγελο κι ένα pause, μούλιασε με ένα πνιγμένο δάκρυ την ματιά, όποιου γνωρίζει καλά τι σημαίνει η ανάγκη της ύπαρξης της ανθρώπινης, φυσικής συνέχειας του, σιμά του, στο πλευρό του. Απίθανη η μπέμπα Frankie Corrio, με την σπινθηροβόλα έκφραση, αναμφίβολο Όσκαρ ανήλικης ερμηνείας για την χρονιά που κλείνει, μοιράζει με πάθος τις αγωνίες, τις αμφιβολίες, τις ανασφάλειες, τα ερωτήματα και κυρίως τις απορίες που τόσο λογικά γεμίζουν το άμαθο και άπειρο μυαλουδάκι όλων των παιδιών αυτής της τρυφερής ηλικίας. Και που στην adult έκφανση τους, καιρό μετά, νιώθουν, εκτιμούν και αποκωδικοποιούν τα πάντα αλλιώς. Σαν την δική μου θυγατέρα, που την ρώτησα, μεγαλωμένη πια, αν μνημονεύει τον ξέφρενο χορό μας, σε εκείνες τις παντρειές του θείου: "Φυσικά και το θυμάμαι, δεν νομίζω να σε έχω ξαναδεί ποτέ, τόσο πολύ ευτυχισμένο..."