Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Υψωμένος 330 μέτρα πάνω από από το καταπράσινο Πεδίο του Άρεως, αγναντεύει αγέρωχος από άκρους εις άκρο της Πόλης του Φωτός, προκαλώντας ακόμη και τον πιο απομακρυσμένο επισκέπτη της πρωτεύουσας να θαρρεί την εντυπωσιακή του μόστρα, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Αναμφισβήτητα το πιο αναγνωρίσιμο τοπόσημο των Παρισίων, αλλά και της Γαλλίας ολόκληρης, ο ατσάλινος Πύργος που στήθηκε στην καρδιά της μητρόπολης στα τέλη του 19ου αιώνα, αποτελεί έμβλημα ισχύος για τους τρικολόρ, που για πολλές δεκαετίες μπορούν να υπερηφανεύονται, πως έφτασαν κοντύτερα στον ουρανό από κάθε άλλο στον κόσμο. Αυτή εδώ είναι η ιστορία ή μάλλον καλύτερα ο ερωτικός καημός του εμπνευστή και δημιουργού του.

Παρίσι 1885. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει την συνεργασία του στην δημιουργία του Αγάλματος της Ελευθερίας, δώρου ανεκτίμητης αξίας του λαού της Γαλλίας προς τις φίλιες Ηνωμένες Πολιτείες, ο φημισμένος αρχιμηχανικός Γουστάβος Άιφελ, βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Καθώς θα ζητηθεί η συνδρομή του για την κατασκευή ενός γιγαντιαίου, όσο και πανάκριβού, κτιρίου που θα υψώνεται πάνω από το Παρίσι, που θα πρέπει να είναι έτοιμο για την Διεθνή Έκθεση του 1889, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των εκατό χρόνων από την μεγάλη Επανάσταση.

Ο προβληματισμός του τεχνικού γύρω από το πως θα πρέπει να ανεγερθεί ο πύργος θα είναι μεγάλος. Ακόμη μεγαλύτερο θα τον κάνει η έλλειψη πόρων, αφού οι χρηματοδότες δεν μοιάζουν και τόσο ζεστοί για να πριμοδοτήσουν το υπεράνω πάσης φιλοδοξίας έργο. Δύσκολη θέση για τον Άιφελ, που θα γίνει ακόμη δυσμενέστερη, όταν εντελώς αναπάντεχα θα εμφανιστεί μπροστά του, η γυναίκα εκείνη που σημάδεψε ολάκερη την νιότη του. Η όμορφη Αντριέν Μπουρζέ, που πριν καιρό του την στέρησαν οι γονείς της από σύζυγο, λόγω της ταπεινής του καταγωγής.

Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που εκκινεί η παράλληλη αφηγηματική ράγα, που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, ώστε να γίνουμε μάρτυρες της πρώτης συνάντησης του Γουστάβου και της ελκυστικής ερωμένης του. Την περίοδο που έχει αναλάβει την δημιουργία της σωτήριας για την αγροτική περιοχή πεζογέφυρας του Μπορντό, ελπίζοντας πως το όνομα του θα αποκτήσει το κύρος εκείνο που χρειάζεται, για να πείσει ως ικανός και αξιόλογος γαμπρός, τον άτεγκτο πατέρα της αγαπημένης του. Κι αν οι κατασκευαστικές επιτυχίες θα μπουν σε μια τάξη για τον χαρισματικό μηχανικό, δεν θα συμβεί το ίδιο και με την προσωπική του ζωή, αφού Εκείνη γρήγορα θα αποτελέσει ανάμνηση παλιά, στέφοντας τον ηττημένο στην μάχη της διεκδίκησης της.

Συνεπώς εμπρός μας δεν έχουμε μια ταινία, όπως θα περίμενε κανείς, γύρω από το πως οργανώθηκε και στήθηκε το μεγαλεπήβολο πλάνο του ουρανομήκους Τουρ. Αλλά ένα κοινότυπο μελόδραμα, που παρακολουθεί από πάρα πολύ κοντά το ρομάντζο ανάμεσα σε δύο νέους του τότε, μεσήλικες του τώρα, το οποίο και στις δύο τους χρονικές εκφάνσεις οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο. Τσακίζοντας αυτό και μόνο τον ψυχισμό και την θετική ενέργεια του Άιφελ, στον δρόμο προς την δημιουργική δόξα, εν αντιθέσει με τα πιο ρηχά, μα δεδομένα πιο σημαντικά για την δουλειά του κριτήρια: Την πενιχρή χρηματοδότηση, την έλλειψη οικοδομικών υλικών, την γκρίνια των εργατών, την λοιδορία των ορθολογικών δημοσιογράφων και λογοτεχνών. Που λογικά περνούν σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στο ασίγαστο πάθος, που αναβιώνει ενόσω οι εραστές σμίγουν και πάλι, υποκύπτοντας  στην αδυναμία τους. 

Στην πραγματικότητα το μοναδικό εύρημα στην συνεργασία των σεναριογράφων με τον ταγμένο στην ακαδημαϊκή αφήγηση σκηνοθέτη Martin Bourboulon, έχει να κάνει με το γράμμα Α, που με λιγάκι πιο φαντασία φέρνει στο μυαλό η εικόνα του Πύργου και φυσικά ορίζει το αρχικό του ονόματος, της για πάντα λατρεμένης Αντριέν. Η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι το λιγότερο αξιοπρεπής, άλλωστε θα ήταν κομματάκι παράξενο για μια φραντσέζικη υπερπαραγωγή, να μην τα πάει άρτια στον τομέα αυτό που φαντάζει ως το ατού της. Θετικότατη εντύπωση δημιουργούν επίσης, οι κατασκευασμένες στους υπολογιστές εναέριες λήψεις από ψηλά, που προσδίδουν ένα άλλο κύρος στο πρότζεκτ, προκαλώντας τον πρέποντα ίλιγγο, ως απάντηση στο ερώτημα πως στην ευχή ανέβηκαν εκεί πάνω οι ακροβάτες κτίστες.

Μην μας παρασύρει όμως το τι θα επιθυμούσαμε να δούμε από μια καλοστημένη ταινία εποχής. Με αφορμή την ανέγερση του σιδερένιου trade mark, η παραγωγή μας σερβίρει παρά τη θέληση μας, ένα στυλιζαρισμένο Άρλεκιν, από αυτά που η αλήθεια είναι, πως κάνουν τις ευαίσθητες σινεφίλ καρδιές να ξεχνιούνται. Ειδικά όταν το ντουέτο ορίζεται από ένα τόσο γοητευτικής χημείας ανδρόγυνο, μιας και ο Romain Duris με άνεση φορά το κοστούμι του πανέτοιμου να βαδίσει στα ουράνια για την αγάπη του Eiffel, την ώρα που η αποκάλυψη Emma Mackey, υπέροχη, φωτεινή και με αέρινη αύρα, ζωγραφίζει το αντικείμενο του πόθου. Εννοείται όχι ότι αναμέναμε, από το πολυδιαφημισμένο πρότζεκτ της Pathé, όχι όμως πως δεν αρμόζει για μια ανέμελη βόλτα δροσιάς στα θερινά...