Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Η μακαριστή Lady Di είναι μια καθαγιασμένη φιγούρα στα μάτια των Βρεταννών, μια Spencer που δεν υπέκυψε μπροστά στα σκήπτρα της μοναρχίας, ένα feminist - fashion - gay icon που πολέμησε το AIDS όσο και τις προσωπικές της ψυχοσωματικές διαταραχές, καταπνίγοντας την ταυτότητά της, μεγαλώνοντας τους γιους ενός πρίγκηπα που ποτέ δεν (την) αγάπησε. Ο θάνατός της, πρόωρα και άδοξα, την 31η Αυγούστου 1997, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα - απόρροια ενός ούλτιμου, ανελέητου κυνηγητού με τους παπαράτσι, δημιούργησε ένα θρύλο - κηλίδα στο βιβλίο της δυναστείας των Windsor και της κορακοζώητης ElizabethII. Ενθυμούμαι τα γεγονότα καθότι ευρισκόμενος στις γειτονικές Κάτω Χώρες εκείνη τη χρονική περίοδο. Μεγάλο μπαμ και κοπετός για τους ομοίως βασιλόφρονες Ολλανδούς. “Goodbye Norma Jean” και “you lived your life like a Candle in the Wind” να αφιερώνει ο κολλητός Elton John, στη νέα βερσιόν του τραγουδιού που είχε γράψει παλαιότερα για την εξίσου τραγική θεά MarylinMonroe.

Ο Pablo Larrain, γεννημένος στο Σαντιάγο της Χιλής από πολιτική οικογένεια, έδειξε ικανότητες με το προ 6ετίας Jackie, αναμοχλεύοντας την αμερικανική τραγωδία της δολοφονίας του JFK. Να πω την αμαρτία μου, ανήκω στην περήφανη μειονότητα του σιναφιού που έπληξε με την πομπώδη σοβαροφάνεια, έφριξε με την κομπιουτερίστικη ταυτοπροσωπία, της υποψηφίας εννοείται, Natalie Portman (την οποία χάρηκα ακομπλεξάριστη να διασκεδάζει στο Thor: Love & Thunder προχθές στο σινεμά) και εντέλει στυλ, πολύ στυλ και ολίγη από έτερον, δατς ιτ. 

Ευτυχώς, στο Spencer, συνεπικουρούμενος σεναριακώς από τον Steven Knight (Dirty Pretty Things), ο Larrain έχει ξεκαθαρίσει νωρίς το τοπίο. Δεν το πάει για biopic, μπολιάζει κλασσάτα κουστούμια και μπρούχαχα προντάξιον ντηζάιν σε σκοτεινό φωτογραφικά φόντο και παρουσιάζει τη Lady-Die, δηλαδή μια παραπαίουσα, θνησιγενή Νταγιάνα, ασφυκτικά απομονωμένη με τις φοβίες, τις κρίσεις πανικού, τις μυριάδες απαγορεύσεις βάσει Πρωτοκόλλου. 

Sandringham estate στο Norfolk, England. Παραμονή Χριστουγέννων, αρχές 90s και μια 10ετία χαμένη κοντά (μα όχι δίπλα) στον ατακτούλη Κάρολο. Μόνη χαρά οι βασιλομπόμπιρες William - Harry και τα ανέμελα παιχνίδια μαζί τους. Ο Χιλιανός μοστράρει ταμπλόιντ ατάκες και χιστριονικά ξεσπάσματα που δίνουν ώθηση στα πανιά της Kristen Stewart να σκορπίσει ψυχανεμίσματα της Lady Di ως woman under the influence, πασπαλισμένα με χρυσάφι. 

Ερμηνεία ζωής για την K-Stew που έχει αφήσει στο χρονοντούλαπο την Twilight απαρχή και σχεδόν πήρε (με τη φόρα της περσινής Μόστρα) φέτος το θρόνο από την πιο γνώριμη στα όσκαρς Jessica Chastain. Αδυνατώ να παραλείψω τo φοβερό ντουέτο Timothy Spall - Sally Hawkins που προσδίδει πιστότητα, κύρος και αυθεντικότητα στο καστ. 

Το Spencer θα απογοητεύσει τους ηρακλειδείς του στέμματος, αυτούς ντε που κόβουν καρωτίδα για το The Crown όμως ο Pablo σφυρίζει αδιάφορα: Η Λαίδη του, η Princes of Wales, ήταν ένα αερικό που πέρασε σίφουνας από την πνιγηρή πεζότητα της Βασιλικής φαμελιάς, εύθραυστη πορσελάνη στα χέρια των λαϊκών μαζών που από την μεγάλη λατρεία την έκανε σκόνη και θρύψαλα, όπως ορίζει η ειμαρμένη των ειδώλων που διατηρούνται αγέραστα στη συλλογική μνήμη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουλίου 2022 από την Spentzos Films!