Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Όου Maggie Gyllenhaal! Αποπούθε να κινήσω και πως να σταματήσω να γράφω για την κατά ποιητική κυριολεξία αιθέρια ύπαρξη, αυτή την καλλιτεχνάρα που αθόρυβα μα σταθερά, δικαιώνει απερίφραστα τον τίτλο της βασίλισσας του οίκου των Gyllenhaals (σόρρυ Jake αλλά...). Παιδούλα στην καρακαλτιά Donnie Darko, σαγηνευτικά αγνή στο αλησμόνητο Secretary, μεστή και βαθιά ως ύπαρξη στo Crazy Heart ως το δωτανά το Kindergarten Teacher. Δηλωμένη φεμινίστρια, με τη θελκτικότερη σεταμέ έννοια, παίρνει τα ρίσκα της και ένα μικρό μπάτζετ από το Netflix για να γυρίσει το The Lost Daughter, καταμεσίς της πανδημίας, αλιεύοντας μαργαρίτες γυναικείας πεθυμιάς κι ενοχής στις παραλίες των Σπετσών. 

Διασκευάζοντας η ίδια την ομότιτλη νουβέλα της Elena Ferrante στα 2006, έχει κάνει μια υπέροχη έναρξη στις περσινές Κάννες, όπου νίκησε στην κατηγορία σεναρίου, που μετατράπηκε σε υποψηφιότητα στα όσκαρς, μαζί με τις βασικές ερμηνεύτριές της Olivia Coleman και Jessie Buckley που ενσαρκώνουν τη Λέντα Καρούσο, από τα 20 κάτι μέχρι τα 48 της σε ένα αέναο ταξίδι αναμόχλευσης παθών, ενοχής και καταπιεσμένης οργής. Μπορεί να τα φταίει η πατριαρχία. ‘Η νάναι σάμπως η μητρότητα που μπαίνει φραγμός στην ηρεμία και την αυτο-εκπλήρωση σας, ω γυναίκες;

Η Λέντα (Olivia Coleman), έχει στείλει τις μεγαλωμένες κόρες της στον Κάναδα, πεσκέσι στον πρώην σύζυγο και αποδρά στα γκρηκ άιλαντς με βαλίτσα γεμάτη βιβλία. Φλάσμπακ ακαριαία μπρος-πίσω στον πάλαι ποτέ έγγαμο βίο -κόλαση με δυο μικρά (ως Jessie Buckley), μια γερή μοιχεία με τον (σύζυγο και πατέρα δυο κορών της Μάγκι εκτός οθόνης) Peter Sarsgaard, η εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας, τα ψέματα, η γεμάτη τύψεις αρπαχτή της ηδονής. 

Η Λέντα είναι μια Κάρεν της ακροθαλασσιάς, λίγο ατσούμπαλη, λίγο αδρή, ίσως και ψιλοκακίστρω να την έλεγες. Μιαν ολιά φλερτάκι με τον ελληνοποιημένο επιστάτη της πανσιόν Ed Harris. Εκτεταμένη παρατήρηση της Dakota Johnson με τα δικά της μικρά, με τις ίδιες αγωνίες και εμμονές. Λίγα συμβαίνουν -περισσότερα υπονοούνται. Όσο η συμβατική ηθική υποχωρεί, τόσο οι άμυνες πέφτουν και ανασύρεται στην επιφάνεια μια ατόφια γυναικεία θωριά. Μια ζωντανή λαχτάρα για χαρά χωρίς την αυτο-ακύρωση του ρόλου της μάνας κατά το κοινωνικό προτσές ναούμε. Με εκφραστική λιτότητα σε επίπεδα ανέχειας στο προντάκσιον ντηζάιν, το The Lost Daughter είναι μια ταινία που δεν την περιμένεις από το Netflix. 

Φωτογραφία και μουσική κινούνται σε μούντι ατραπούς καθώς το μοντάζ λεπιδιάζει εκφράσεις και αναθυμιάσεις εικόνων που δένονται και ανατέμνονται σε μονοπάτια Chabrol ή ωρίμου Ozon, με μια λαγαρότητα τελευταίας κοπής Almodovar (δίχως τον ύστερο πολιτικό του ακτιβισμό). Η Coleman, ασύγκριτη στο να παραδίδει μαθήματα αναπάντεχα απροσποίητης εσωτερικότητας, σχεδόν χάνει την παράσταση από τη Buckley που σαρώνει το εκράν με την αγωνιώδη της ενέργεια. 

Η Gyllenhaal, δεν προδίδει τη διπλή της ηρωίδα, δεν την κριτικάρει, ούτε τη δικαιώνει. Στέκεται φρουρός, σε μια για κάποιους ίσως στρυφνή μπορεί και πικρή μαρτυρία ζωής μιας γυναίκας που παρολίγον αποτυγχάνει ως μάνα, γυρεύοντας να υπηρετήσει τα μοιραία θέλω της. Εντέλει, Η Χαμένη Κόρη μοιάζει να είναι η διάψευση της μεσόκοπης θηλυκότητας, το παγωμένο κάδρο κλεισίματος ενός γενετήσιου κύκλου, που αφήνει το μέλλον έωλο, ρευστό, βαθύ και άγνωστο. Σα τη θάλασσα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουνίου 2022 από την Spentzos Films!