Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μαζί σου κι εγώ Αρτεμάρα! Μέγας, τρανός, ιδιοφυής, ευρηματικός, σκαπανέας, ιδεαλιστής, πρωτοπόρος, μοναδικός, αξεπέραστος, Σουσπίριος, Τενέμπριος και Φαινόμενος! Σου αρκεί αυτή μου η έκρηξη οπαδισμού, για να σου αποδείξω πως κι εγώ ανήκω σε εκείνη την γενιά, που τη λέξη Argento μόνο αν άκουγε, η τρίχα χτύπαγε καγκέλια στο δέρμα, πόσο μάλλον να διένυε την απόσταση από τον γκισέ, μέχρι την άβολη ξύλινη καρέκλα της συνοικιακής, άρα και (δι)άβολης, ωσάν τα συμβάντα στο εκράν του, πλατείας. Εννοείται δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον βάλω ζαφτι τον Ιταλιάνο, μπας και τερματίσει επιτέλους την τόσο ραγδαία παρηκμάζουσα πορεία. Δικαίωμα του και καπέλο του. Αλλά όχι ρε μεγάλε και να διαφημίζεται σαν καμ μπακ του Dario, ετούτη η κολοκυθιά. Σώνει!

Τον φόβο και τον τρόμο στους σκοτεινούς δρόμους της αιώνιας πόλης έχει σκορπίσει η παρουσία ενός μυστηριώδους ψυχοπαθή εγκληματία, που δολοφονεί στυγνά και αδιακρίτως ιερόδουλες. Σειρά στην μακρά λίστα των θυμάτων του θα πάρει και η συνοδός πολυτελείας Νταϊάνα, που στο πέρας μιας καλοπληρωμένης βίζιτας, θα δεχτεί την επίθεση του.

Η αγωνιώδης καταδίωξη στην νυχτερινή Ρώμη, θα έχει τραγική κατάληξη για εκείνη, αφού το αυτοκίνητο της θα καρφωθεί σε διερχόμενο όχημα. Κι αν τα τραύματα στο κορμί της επουλωθούν, δεν θα συμβεί το ίδιο με την όραση της, που θα την χάσει οριστικά. Τυφλή πλέον, χωρίς να μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα της, θα επιδιώξει να συναντηθεί με το νεαρό αγόρι, κινεζικής καταγωγής, που έχασε τους γονείς του στο δυστύχημα, παίρνοντας το, έστω και χωρίς τη θέληση της, υπό την προστασία της. Έχοντας συνάμα να αντιμετωπίσει την οργή του παρανοϊκού, που δεν σκοπεύει να την αφήσει ήσυχη.

Συνήθως έχει να κάνει και με το πως σου ξημερώνει η προκατάληψη, όταν είναι να δεις μια ταινία. Κι εδώ οι οιωνοί από νωρίς ήσαν ενάντιοι, για την ακρίβεια, από δεκαετίας, όταν πήρα την απόφαση να διαγράψω μονομερώς από την φιλμογραφία του Argento, τον ανεκδιήγητο Δράκουλα του. Γιατί τώρα δεν θα μιλούσαμε, απλά, για κίτρινη κάρτα στην μαρκίζα, αλλά για αποβολή και βουρ κερκίδα. Συνεπώς το πάμε από την αρχή, με τους βρικόλακες και τα βαμπίρια στην άκρη, αλλά και το προαίσθημα βασανισμένο. Τι μπορεί να προσφέρει στα 81 του, μετά από τόσο καιρό σκουριάς και ακαμψίας, ένας δημιουργός, έστω και ανήκοντας στην κατηγορία των γκραντ μάστερς? Περισσότερο από ακόμη πιότερο ξεπεσμό?

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον τσελεμεντέ του Ρομάνου έχει να κάνει με το γεγονός πως η ματιά του, πολύ λογικά, έχει φορμολίσει στο πάρα πολύ μακρινό χθες, στην εποχή που τα αφηγήματα ενός Profondo Rosso είχαν κάτι να πουν και να διδάξουν. Με εμμονή στην ανάπλαση εκείνου του μυθικού, μα παλιοκαιρισμένου σπλάτερ και επιμονή στην απεικόνιση της ακραίας αγριάδας και της ανείπωτης βίας, μόνον ένα στοιχείο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σωσίβιο για τον ηλικιωμένο καπετάνιο: Το σενάριο. Που εδώ, αν δεν το αποκαλέσει κανείς από κακό έως αστείο, δεδομένα δεν μπορεί να το αξιολογήσει σε κάτι περισσότερο από κλισεδιάρικο, επαναλήψιμο και ανακυκλωτικό. Παρμένο από δεκάδες άλλες, αναλόγου ύφους κινηματογραφικές στιγμές, που ήδη τα κάλαντα μας τα έχουν ματαπεί.

Καμία καινοτομία, τίποτα απολύτως το καινούργιο, μια έτσι για πλάκα, παρωδία των προϊστορικών καλών ημερών, που δεν την νιώθεις ούτε καν στις πιο αβανταδόρικες σκηνές του Occhiali Neri. Που απίστευτα υπερβολικές, ριλουπάρουν το ίδιο και το ίδιο φονικό, χωρίς σκοπό και στόχο, με θύματα προβλέψιμα από ώρα, καθώς οι χαρακτήρες τους σουλατσάρουν στο εκράν καρτερώντας απλά να περαστεί από το λαιμό τους το σύρμα ή να σκάσει πάνω τους το λευκό βανάκι. Καμία έμπνευση, καμία αξιοπιστία. Ούτε βρε μπαγάσηδες στο πόστερ, κόπια / πάστη κι εκείνο από το They Live του Carpenter. Φόρος τιμής θα το δικαιολογήσουν οι γκρούπις. Ναι καλά...

Δεν υπάρχει κάποια απογοήτευση, ούτε αποδοχή του γνωμικού με τα στερνά που τιμούν τα πρώτα. Ο Argento είναι αυτός που είναι και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε κι αν σερβίρει τέτοιου είδους σαχλαμάρες, που μπερδεύουν το φυλετικό με το μιτού και το σοσιολογικό με τις...εκλείψεις, ίσαμε τα εκατό του. Σούπερ γκόμενα η Ilenia Pastorelli, σου δίνει μια ελπίδα απόδρασης από το μπαγιάτη, όταν μοστράρει μονάχα με τα (τάχαμου αλληγορικής έννοιας και άλλες τέτοιες αρλούμπες) οκιάλι Βογκ της, είναι όμως τόσο ανεκδοτικά μη αποδεκτή (sic) ερμηνευτικά, ώστε τσακισμένος να τρίβεις τα δικά σου μάτια, γι αυτή την τραγωδία που παρακολουθείς. Και δεν αντέχεις να συνεχίσεις να βλέπεις, ούτε με μάσκα ύπνου...