Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Πιάσαμε κοντά μια 2ετία όπου ο σινεμάς επλήγη καμπόσο, ασυζητητί. Χώρια που ήδη για μια καμιά 10ετία-και-βάλε στενάζουμε υπό τον ζυγό των κομικομπουκάδων, που έχουν μετατρέψει την κινηματογραφική εμπειρία σε χυλό, όμοιο με το τσένταρ που λούζει τα νάτσος σου στην κυριακάτικη απογευματινή προβολή στο σίνεπλεξ. Με τούτα τα δεδόμενα, λογικά όταν σκάει ένας νέος Alex Garland ανά 4ετία (Ex Machina, 2014 και Annihilation, 2018) θα πρέπει να χτυπάμε αναβολή από το αρτχαουζιανό sci fi gore ντελίριο (με την καλή έννοια). 

Εννοώ ότι στον κυκεώνα της δισδιάστατης σαχλοπατικωσούρας, η άφοβη καλλιτεχνική ματιά, η αναμόχλευση των αιωνίων ερωτημάτων περί ελευθερίας, εξουσίας, πίστης και νοημοσύνης του βρετανού δημιουργού είναι μποναμάς από λίαν ευπρόσδεκτος έως σαφώς αναγκαίος για τον «νοήμονα» θεατή. Από την άλλη, αυτά επιτυγχάνονται όταν το σενάριο πραγματεύεται τις ιδέες του με ένα στιλπνό, ρυθμικά ελεγχόμενο σχεδιασμό, σε αρμονία με την παντοδύναμη χρωστική παλέτα του Rob Hardy και βίζουαλς και εφφέδες που δε γκελάρουν αλλά υπερθεματίζουν όπως στο οσκαροβραβευμένο Ex Machina.

Λάου λάου σε πάω γιατί το ίδιον με το Men εδωνά είναι πως αξίζει να το δεις anyway. Ναι, είναι πενιχρό σε χαρακτηρολογική ανάλυση και ως δραματουργική έκβαση. Ναι, πάσχει βαρέως από #MeToo-τίτιδα και θωπεύει απροκάλυπτα τον ούλτρα-φεμινισμό στο μαλακό του υπογάστριο. Ναι, πασαλείβει Wicked Man γκόθικ ατμόσφαιρες στη λασπουριά του Κρονεμβούργιου σωματικού τρόμου χωρίς να κοινωνεί πιστευτά την οργανική τους διασύνδεση. Και ναι-ναι-ναι-ναι-ναι (το παραδέχομαι) κηρύττει έμπλεο φανατισμού εναντίον της ανδρικής τοξικότητας στη λογική του «όλοι οι άνδρες την ίδια μούρη έχουνε», όμως: O Alex Garland έχει φαντασία (ΚΑΙ σεναριογράφος του 28 Days Later ειρήσθω εν παρόδω), αδιαπραγμάτευτο δημιουργικό όραμα και πλήρη άγνοια εισπρακτικού κινδύνου που μετά και το Men ενδέχεται να το πληρώσει από την τσέπη του κυριολεκτικά, όπως κατήντησε τα τελευταία χρόνια ο M.N. Shyamalan (κράτατο το όνομα αυτό για τον επίλογο). 

Μπήκα κατευθείαν στο ψαχνό, αλλά δε γίνεται να αποφύγω την υποτυπώδη πλοκή της ταινίας. Η Harper (Jessie Buckley) παραθερίζει μονάχη στην καταπράσινη, επιβλητικά υποβλητική βρετανική ύπαιθρο, ποθώντας να αναρρώσει από την τραυματική αυθωρί εμπειρία της αυτοκτονίας του κακοποιητικού συντρόφου της James (Paapa Essiedou). Στο χωριουδάκι όπου αρχίζει να κόβει βόλτες, τσουγκράει πάνω σε διαφόρους άνδρες, με την εξής...μία φάτσα (Rory Kinnear ο οποίος το διασκεδάζει αφάνταστα), μα σκατίπαιδο, μα κληρικός, μα θαμώνας πάμπ, μα γυμνός περιφερόμενος επιδειξίας - όλα γύρω σε θυμίζουν ένα πράμα. 

Εκεί που χάνεται η λογική κερδίζει η Τζεσάρα η οποία (I’m Thinking of Ending Things, The Lost Daughter) είναι η πιο φορμαρισμένη ηθοποιός σήμερα, με παροιμιώδη ευκολία να βγάζει σκασμένη ανησυχία με φυσικότατο κρεσέντο. Κι ευτυχώς που ο Alex...ευτύχησε με το καστ γιατί τούτη η εξεζητημένη αποκοτιά που διαλύεται στα εξών συνετέθη στην τρίτη πράξη, διαφορετικά θα κατέρρεε υπό το βάρος της απλοϊκά μανιχαϊστικής προσέγγισης της πάλης των φύλων και της καραγκαγκάν τελικής σεκάνς που σε στέλνει μεταξύ αποτροπιασμού και αχαλίνωτου βρωμογέλωτα. 

To Men είναι η άνιση εκ του αποτελέσματος απόπειρα του δημιουργού του να δέσει εντυπωσιακά τον νατουραλιστικό τρόμο με το αιώνιο δίπολο αρσενικό-θηλυκό. Μια Σιαμαλανίτιδα (βλ. Οίηση) την έχει ο Garland, καιρός λοιπόν είναι να απασφαλίσει τις ερμητικές πύλες της φαντασίας του ώστε να χαρίσει στον θεατή ότι δικαιωματικά του αναλογεί: Μια τίμια κινηματογραφική κάθαρση, μια πειστική απάντηση στα μυριάδες ερωτήματα που ο ίδιος σωρηδόν μας θέτει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουνίου 2022 από την Tanweer!