Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Στις νοτιοανατολικές παρυφές της Πόλης του Φωτός, πλάι στις προαστιακές όχθες του Σεν, εκτείνεται το 13ο (από τα είκοσι) καρτιέ της γαλλικής πρωτεύουσας. Βασικό χαρακτηριστικό της πυκνοκατοικημένης, κατά βάση από απωανατολίτες μετανάστες, ζώνης, είναι τα πανύψηλα, ουρανοξυστώδη κτίρια, που στα έγκατα τους στριμώχνονται δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές. Τα οκτώ υψηλότερα εξ αυτών, έχοντας βαφτιστεί με το όνομα πόλεων που φιλοξένησαν, στην μοντέρνα εκδοχή του, το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, αποκαλούνται Ολυμπιάδες. Αθήνα, Αμβέρσα, Τόκιο, Κορτίνα, Μέξικο Σίτι, Λονδίνο, Σαπόρο, Ελσίνκι. Και συνάμα ορίζουν το φυσικό φόντο, της πιο πρόσφατης, όσο και εύκολα πιο αδύναμης, σκηνοθετικής στιγμής ενός αγαπημένου μου ευρωπαίου κινηματογραφιστή.

Τα πενιχρά έσοδα από την εργασία της ως οπερατέρ σε κέντρο τηλεφωνικών πωλήσεων, θα οδηγήσουν την, με καταγωγή από την μακρινή Ταιβάν, Εμιλί, να μοιραστεί το διαμέρισμα της, στο θηριώδες παρισινό μπλοκ, προκειμένου να τα βγάλει πέρα. Την πόρτα της θα κτυπήσει ο Καμίλ, ένας ευθυτενής και γοητευτικός άντρας με προέλευση από τις αφρικάνικες αποικίες, φιλόλογος σε γυμνάσιο της περιοχής. Μονομιάς με το που θα πάρει μπρος η συγκατοίκηση, ανάμεσα στους δύο άγνωστους μέχρι τα χθες νέους, θα εκκινήσει μια ταυτόχρονη σχέση, που μοναδικό της σκοπό έχει την σεξουαλική απόλαυση.

Ερχόμενη στα 32 της χρόνια από την επαρχία, η χαμηλών τόνων Νορά, θα επιχειρήσει ένα νέο ξεκίνημα, φοιτώντας στην Νομική. Μια ακραία εμφανισιακή παρεξήγηση, θα ξεκινήσει ένα ατέρμονο ντόμινο μπούλινγκ προς το πρόσωπο της, οδηγώντας την να εγκαταλείψει την Σχολή και να αποτραβηχτεί από τους κύκλους που είχε δημιουργήσει. Τότε θα γνωρίσει τον Καμίλ, που πλέον έχει αφήσει το καθηγητιλίκι, για να ακολουθήσει το πιο προσοδοφόρο μονοπάτι του ρίαλ εστέιτ. Μόνο που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα. Σε αντίθεση με την Νορά, που μοιάζει να καταφέρνει να προσαρμοστεί σε κάθε επαγγελματική απαίτηση.

Η ενδιαφέρουσα πτυχή αυτού εδώ του κοινωνικού προβληματισμού δοκιμίου, έχει να κάνει με το πως χειρίζεται τον χρόνο, για να περάσει από την μια βινιέτα (του εισαγωγικού ερωτικού ντουέτου του στόρι) στην αμέσως επόμενη (του κατοπινού δηλαδή διδύμου). Είναι η στιγμή που λες μέσα σου, μετά από μια όχι και τόσο μπόλικα κατανοητή πρώτη πράξη, ώπα, εδώ κάτι έχουμε, το φιλμάκι πάει κάτι να μας πει. Η απογοήτευση έρχεται και φωλιάζει στην ματιά, όταν και το δεύτερο μέρος, δεν κάνει κάτι περισσότερο από το πρότερο. Σεξ φίλε, μέχρι να σκοτεινιάσει ο ήλιος. Η λύση, λέει, σε όλα τα ζητήματα, υπαρκτά και προφανή, από την μια, πιθανολογούμενα και φαντασιόπληκτα, από την άλλη.

Μια χαρά, σέβομαι τις βάσεις και τα γούστα στον τρόπο ζωής των μιλένιαλς (πόσο μαλακισμένη μαρκίζα...) δεν γίνεται όμως και να τις υιοθετήσω, ούτε να τις αποδεχτώ. Διότι για εμάς της χασματώδους παλιάς γενιάς, είναι βέβαιο πως των πάντων θα προηγούταν όλων το κτύπημα του κουδουνιού και η κραυγή Ζετέμ, αφού αυτή την ρότα μάθαμε, με αυτή πορευόμαστε. Συνεπώς μας είναι κομματάκι παράταιρο να την διαβάσουμε ύστατη των τελευταίων στην σεκάνς εκπνοής και αφού έχουν προηγηθεί ένα σωρό τζάτζαλα - μάτζαλα, ανάμεσα στο πολυφυλετικό τριολέ. Που προσοχή. Δεν το απαρτίζουν δεκαπεντάχρονα εφηβάκια, που οκ, έχουν και το δικαίωμα αρκετές από τις επιλογές τους να είναι στραβές, λοξές ή θολής λογικής βρε αδελφέ.

Οι τρεις στον γύρο της υπόθεσης, στην πραγματικότητα ορίζουν ένα σχήμα που κρίνεται, το λιγότερο, ως ανεύθυνο. Περιστρεφόμενοι σε ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να έχουν ήδη ταξιδέψει χιλιόμετρα καριέρας, οι άτσαλα τραβηγμένοι από την βουταρία του σωρού, με την απενοχοποίηση που μπορεί να τους δίνει η αδιαφορία της Πολιτείας, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από του (ξερο)κεφαλιού τους. Η Ταϊβανέζα τηλεφωνήτρια παρακάμπτει διαρκώς τους κανόνες εργασιακής λειτουργίας (ναι, ξέρεις υπάρχουν και τέτοιοι), ο Μαυροηπειρώτης δεν βλέπει να έχει σπουδαίο μέλλον ως δασκαλάκος και παίρνει δρόμο αλλού γι αλλού (κι από σεβάσμιος, να αφετηριάσει αποξαρχής σαν ρούκης), η Μπορντλέζ από την μεριά της, θυμήθηκε μεγαλοκοπέλα να την κάνει προς Παρισίους για σπουδές (και άκουσον, άκουσον, να πέσει θύμα τρομερής ομοιότητας με πορνοστάρ - συμβουλεύτρα του διαδυκτίου). Σόρι, αλλά με αυτούς τους εκνευριστικά απαθείς και νοιαζόμενους μόνο για το χαβαλέ τους, χαρακτήρες, ούτε σατιρική παρωδία δεν στήνεις, όχι δράμα, που παλεύει να προβάλει τους προβληματισμούς της σιμά μεσηλικίωσης. Νεολαία δεν την αποκαλώ, ούτε που να με πυροβολούν.

Πειράχτηκα πολύ που το Les Olympiades φέρει την υπογραφή του Audiard. Όχι σκηνοθετικά, ο 70χρονος πια, Παριζιάνος, γνωρίζει άριστα, πως να χειριστεί ερμηνείες, ασπρόμαυρο καρέ και χρονικά άλματα στον λόγο του. Η αταξία, σε σχέση με το καθηλωτικό δημιουργικό χθες, σε Προφήτη και Rust And Bone, έχει να κάνει πιότερο με το βασισμένο σε γκράφικ νουβέλες Γιάνκη καρτουνίστα, σενάριο, που χρησιμοποιεί τις ευκολίες του παλπ για να αποδράσει προς την λύτρωση. Που δεν ξέρω αν αυτές οι προσωπικότητες, έτσι όπως παρουσιάζονται στο εκράν, αδιάφορες και με μηδενικό πάθος με οτιδήποτε κι αν καταπιαστούν, αξίζουν το κάτι παραπάνω. Γνώμη μου είναι πως από τις ψυχές τους απουσιάζει η αγάπη, κάποια βολά το αναγνωρίζει κι ο μεσιέ Jacques, αλλά πλέον η ώρα, μετά από μια ντουζίνα σκηνών ατέρμονου σεξ, έχει περάσει την δωδεκάτη μεσονυχτία. Κολοκύθα η άμαξα...

Και τουλάχιστον να τους έβλεπες άπαντες ικανοποιημένους, με χαμόγελο και λογικότατη ευφορία, μετά τους μαραθωνίους λιμπίντου, πάει στην ευχή. Η τρόικα εδώ σου δίνει την εντύπωση πως αυτού του είδους η (σημαντικότατη για κάθε ύπαρξη της πλάσης) πράξη, αποτελεί μέρος ενός κόσμου που τρέχει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις να προλάβει τα πάντα. Και οι διέξοδοι της, είτε με τον ένα (σπιντάκια, σφηνάκια, ρουφάκια), είτε με τον άλλο (insert coin, tinder) τρόπο, θα εμφανιστούν να σώσουν έναν λαό, που νιώθει τα τρένα να περνούν, χωρίς εκείνον επιβάτη. Το φιλμικό νουβέλ βαγκ περιτύλιγμα, άλλη παντιέρα ρόζα με έχει μαθημένο να κρατούν οι πρωταγωνιστές του. Η διαφωνία μου είναι επί της αρχής. Θα το διορθώσεις Μετρ, στα εβδομήντα σου, νέος είσαι ακόμα...