Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μέσα της δεκαετίας του 90 ήταν, όταν αμέσως μετά την καταστροφή του Cutthroat Island, της ταινίας που έβαλε απρόσμενο λουκέτο στην κραταιά μπράντα της Carolco, ο σκηνοθέτης Renny Harlin επέστρεψε στην δράση με το περιπετειώδες θρίλερ, The Long Kiss Goodnight. Το φιλμ περιέγραφε την ιστορία μιας γυναίκας, δασκαλίτσας το επάγγελμα, που όμως χωρίς καν να το θυμάται, έχει περάσει την πιο εξαντλητική εκπαίδευση προκειμένου να εξελιχθεί σε φονικό όπλο, για χάρη των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Η αναφορά στο ενδιαφέρον αυτό ταινιάκι, δεν γίνεται τόσο διότι η πλοκή του ομοιάζει σημαντικά με του παρόντος,  μα γιατί τον ρόλο του προστάτη - μέντορα, υποδύεται και τότε και σήμερα ο φοβερός και τρομερός Sam Jackson. Ένας πραγματικός σούπερ σταρ του είδους, που δεν μπορώ με τίποτα να εξηγήσω, πως 26 ολόκληρα χρόνια μετά, είναι ίδιος και απαράλλαχτος. Σαν να μην έχει περάσει ούτε μισή ημέρα πάνω του! Απίθανο πραγματικά!

Ντα-Νανγκ, Βιετνάμ 1991. Μέσα από την πύρινη κόλαση του μακελειού που μόλις προηγήθηκε και είχε σαν αποτέλεσμα μια γραμμή νεκρών, όλοι τους μέλη σπείρας του υποκόσμου, ο μισθοφόρος εκτελεστής Μούντι, θα σώσει μια τρομαγμένη, αλλά και αποφασισμένη παιδούλα, που είχε πέσει θύμα απαγωγής. Παίρνοντας την υπό την επίβλεψη του και δίνοντας της το όνομα Άννα, θα ταξιδέψει μαζί της ανά την υφήλιο, εκπαιδεύοντας την στην μάχη, εκτελώντας συνάμα συμβόλαια θανάτου.

Στις ημέρες μας, η Άννα, μόνιμη πλέον κάτοικος Λονδίνου, διευθύνει μια από τις πιο ονομαστές βιβλιοθήκες της πρωτεύουσας, που στις προθήκες της υπάρχουν εκατοντάδες σπάνιοι, όσο και πανάκριβοι τίτλοι. Επάγγελμα - προκάλυμμα καπνού, για την αληθινή της ιδιότητα, ως φονικό όπλο στο πλευρό του κηδεμόνα της. Η επιστροφή από το τελευταίο ταξίδι του διδύμου στο Βουκουρέστι, επιφυλάσσει μια δυσάρεστη έκπληξη για την πιστολέρο, καθώς εντελώς αναπάντεχα θα εντοπίσει το άψυχο σώμα του Μούντι, μετά από φονική ενέδρα που στήθηκε στην οικία του. Αναζητώντας τον υπαίτιο της δολοφονίας, θα πέσει πάνω στο όνομα του επιχειρηματία Λούκας Χέιζ. Μόνο που για να αποκαλύψει τα ίχνη του, αναγκαστικά θα πρέπει να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, ψάχνοντας τον στον υπόκοσμο της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Από τον καιρό λοιπόν, που ο δαίμονας Luc Besson, έδωσε τον κλώτσο στο genre για να τσουλήσει, παρουσιάζοντας μας στην αλλαγή των 90s την εκρηκτική La Femme Nikita του, έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι, με την συλλογή των female shooter movies να αριθμεί περισσότερες από τρεις ντουζίνες, άξιες αναφοράς, δημιουργίες. Στο δρόμο που χάραξε λοιπόν η καυτή Anne Parillaud και ασφαλτόστρωσαν ένα σωρό ακόμη όμοιες της, όπως η Nina, η Colombiana, η Ava, η Salt και η κορυφαία όλων τους Atomic Blonde, κινείται κι ετούτη εδώ η παραγωγή, που δεν αφήνει ούτε μισό κλισεδιάρικο τουβλάκι να πάει χαμένο στο κτίσιμο της δομής της.

Αρχής γενομένης με το διάνυσμα του μισού πλανήτη μέσα στο εισαγωγικό δεκάλεπτο, αφού η κάμερα βολτάρει από το παρελθοντικό φλασμπάκ πέριξ της Σαιγκόν, στην γειτονική μας Ρουμανία, για να καταλήξει στις όχθες του Τάμεση, έτσι για να αποκτήσει το πόνημα την απαιτούμενη Τζειμσμποντική αίγλη. Παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον ντιρέκτορα Martin Campbell δηλαδή, υπαίτιο για τα δυο φιλμς παράδοσης - παραλαβής της μόστρας του 007 από τον Brosnan στον Craig (Goldeneye / Casino Royale). Μόνο που εδώ το πράγμα είναι σημαντικά διαφορετικό από το σίριαλ του νούμερο ένα κινηματογραφικού ήρωα και λάθη, φανφάρες και αστοχίες, δεν συγχωρούνται τόσο εύκολα.

Με διεύθυνση που εστιάζει περισσότερο στο στυλιζάρισμα (τύπου ανούσιου John Wick) των τίγκα στην πολεμική τέχνη πλάνων και λιγότερο στην πλοκή, το κόλπο αποξαρχής μοιάζει ξαναιδωμένο, μέχρι και μπαγιατεμένο. Η καταιγίδα του μοντάζ, φυσικά και δημιουργεί τις συνθήκες για πλάνα ταχύτατα και εντυπωσιακά, που δεν πετυχαίνουν ποτέ τους όμως να κλείσουν τις θεόρατες τρύπες του σεναρίου, ούτε να λύσουν εύλογες απορίες για κάποια από τα συμβάντα στο εκράν.

Τα περισσότερα αν όχι όλα εξ αυτών, περιστρέφονται γύρω από την αεικίνητη και αστραπιαία μορφή της θανατηφοόρας Άννα, που, οποία έκπληξη, προσφέρει μια ακόμη εκλεκτική συγγένεια στο σύνολο, ούσα εκείνη που υποδύεται την Nikita στην τηλεοπτική της εκδοχή. Και σύμφωνοι, μπορεί μπαμπάς της Maggie Q, έστω και θετός, μπορεί να οριστεί άνετα ο 72χρονος Jackson, που όπως προείπα ίδιος ακριβώς ήταν εμφανισιακά και στα 42 του, την εποχή του Pulp και του Die Hard. Αντί να διαλεχτεί από την παραγωγή ένας χωστός συνομήλικος της εξωτικής Χαβανέζας, την Νέμεση της, αλλά και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της, παίζει ένας ακόμη αστέρας, που η ηλικία του έχει το εφτάρι μπροστά στην διψηφία του. Είναι δυνατόν?

Στην φαντασία των διοργανωτών, όπως φαίνεται μάλλον ναι, εξού και επελέγη ο πιο γεράκος Μπάτμαν που υπάρχει, Michael Keaton, για να το παίξει εκτός από Ρίνγκο και γκόμινος, ώστε να ρίξει το κορίτσι με την μποτοξαρισμένη γοητεία του στο κρεβάτι. Έλεος! Μια χαρά θα μπορούσε να σταθεί ο γυαλισμένος Birdman ως ηγέτης της συμμορίας των οχτρών, άιντε και ως πεπειραμένος αρχιγκάνγκστερ, όχι να μοστράρεται και σαν φορτσάτος Κύριος Γκρέι. Ατόπημα που δεν καλύπτεται ποτέ, απουσία λογικής μορφής αντιπάλου, με συνέπεια στην τελική σκηνή του final conflict, τα στοιχήματα υπέρ της "Ασιάτισσας" να μην πληρώνουν ούτε 1.01 απόδοση.

Οβερόλ και συνοπτικά, η The Protege, κατατάσσεται ανάμεσα στις πιο αδύναμες στιγμές του φιλμικού είδους, χωρίς μάλιστα να είναι κανένα φτηνό προϊόν, αφού η Lionsgate δεν έβγαλε και λίγα από τα ταμεία, προς χρηματοδότηση της. Χωρίς πρωτοτυπία στην θεματική βάση, με ανατροπές προβλέψιμες από πολύ πριν σκάσουν, σεκάνς ενίοτε ενοχλητικές που περιλαμβάνουν αποκεφαλισμούς και συνθλίψεις κρανίων, αλλά και με μπόλικη μπερδεψούρα στην αφήγηση, ετούτη εδώ η περίπτωση εκδίκησης, είναι βέβαιο πως θα λησμονηθεί τάχιστα μετά την θέαση της.