Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Μάντεψε ποιος ήταν ο αγαπημένος της 10χρονης κοράκλας μου (τώρα κοντεύει δεκαπέντε και μετακινήθημεν προς Timothée Chalamet ελέω Little Women): Φυσικά ο Will Smith, Fresh Prince of Bell - Air, πάνω στον οποίο έχτισε το απόλυτο σίτκομ ο μέγας Quincy Jones στο λυκαυγές των 90s (1990 - 1996). Διάδοχος του Bill - γκουχ, γκουχ - Cosby Show (1984, τράβηξε 8 σεζόν) στην τηλεοπτική συνείδηση της μαύρης Αμερικής, ο τυπάρας από το Philly, του δημοφιλούς rap ντουέτου DJ Jeff and the Fresh Prince, επέδειξε ζήλο φοβερό και άστρο λαμπρό από τα μικράτα του. Τολμώ να γράψω πως είναι εφάμιλλος του άλλου megastar, Tom Cruise, με πορείες παράλληλες σε box office αλλά και οσκαρικού βεληνεκούς ερμηνείες. Το κεφάλαιο βραβευτικής αναγνώρισης για τον Will, που με τον καιρό έχει μετεξελιχθεί στον απόλυτο guru /influencer στα σόσιαλ παραμένει ακανθώδες, παρά την έφεσή του να παραδίδει έξοχες ερμηνείες σε biopics (Ali, The Pursuit of Happyness, Concussion). Το περί ου ο λόγος (Concussion) εν μέρει άναψε προ 6ετίας το λαμπάκι της #OscarsSoWhite κατακραυγής καθώς τη χρονιά εκείνη δεν υπήρξε ούτε μια υποψηφιότητα ανάμεσα στους 20 υπό βράβευση ρόλους, από ηθοποιό μη λευκό (sic). Σημειωθήτω ότι ο έρωτας της ζωής του και μάνα των παιδιών του, Jada Pinkett Smith δε φείσθηκε ψόγου για το φαινόμενο τότενες.

Το νερό κύλησε στο αυλάκι, η Ακαδημία ανεβαπτίσθη στην κολυμβήθρα του σιλωάμ, η Jada την έκανε δι’ολίγον στριφογυριστή με νεαρό ράπερ, καθώς η καριέρα του Will έπνεε τα λοίσθια. Ο κόσμος τον ψυχοπόνεσε, η Jada γύρισε, αυτός συγχώρησε και το πρότζεκτ ήρθε καπάκι: Η επική ιστορία αναρρίχησης δυο μαύρων αδελφών τενιστριών στο No1 της παγκόσμιας κατάταξης. Πίσω από τις Venus και SerenaWilliams, βρίσκεται ο εγκέφαλος με το πλάνο των 78 σελίδων, ο πάτερ φαμίλιας Richard Williams. Από τις αλάνες του Κόμπτον στα Ουίμπλεντον και τα Φλάσιν Μέντοους, τρομερή απόστα. Ένα all - american dream underdog story από τα λίγα. Ο δικός μας χτυπά φλέβα χρυσού, επιπέδου Sandra Bullock με The Blind Side. 

Με συμπαραγωγούς τις έτι ενεργές (!) σούπερσταρ του σπορ και all - around black cast (στη σκηνοθεσία ο άσημος Reinaldo Marcus Green) o Willy αποκτά big player status ήδη από το Telluride για να απογειωθεί με ένα six - pack οσκαρικών υποψηφιοτήτων στις δυνατές κατηγορίες (ταινία - μοντάζ - πρωτότυπο σενάριο - Beyonce στο τραγούδι - Α’ Ανδρικό για τον Smith και Β’ Γυναικείο για την Aunjanue Ellis που υποδύεται τη μαμά Williams και αναμφίβολα αποτελεί την άγκυρα που κρατά το καράβι στο λιμάνι με το δυναμισμό και τη σοφία της). 

Πάμε τώρα. Ναι, αν δεν υπήρχε το Belfast, το King Richard θα μπορούσε να είναι το αντίπαλο δέος του The Power of the Dog για το μεγάλο τρόπαιο. Λόγω θεματολογίας, απήλ στον μαύρο πληθυσμό, τους λίμπεραλς και τα φρέσκα Μέλη της Ακαδημίας, μετά τη διαπλάτυνση. Καλή ταινία όμως δεν είναι. Χτυπά τις 2 ½ ώρες, γυρνώντας γύρω - γύρω από το ίδιο πόιντ του πόση ακύρωση έφαγε ο Richard ωσότου εδραιώσει τα κορίτσια του στο παγκόσμιο τενιστικό στερέωμα. Καθαρή αγιογραφία, σε αντίθεση με τον αληθινό χαρακτήρα που παρουσιάζει σκιές. Η λαμπερότερη περσόνα που στην πραγματικότητα είναι η Serena ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, περιορίζεται σε απολύτως δευτερεύοντα ρόλο, ακόμη κι έναντι της αδερφής της Venus. 

Οι τενιστικές αναμετρήσεις είναι πενιχρά κι ανέπνευστα γυρισμένες και το δηλώνω ως φανατικός του σπορ. Όχι επιπέδου Borg vs McEnroe (2017) αλλά ούτε καν Battle of the Sexes (2013). Τι μένει λοιπόν, με έξτρα ντεζαβαντάζ ότι, οι στοιχειωδώς ενημερωμένοι θεατές του σήμερα γνωρίζουν εκ προοιμίου την ευτυχή κατάληξη της υπόθεσης; Ο παράγων Will Smith. Ο χαρισματικός χαμαιλέων που έχει ξανά το άγγιγμα του Μίδα. Δεν κάνει ερμηνεία καριέρας (πίσω από Happyness και Ali), όμως βγάνει συγκίνηση, φιλοδοξία χωρίς έπαρση και απαράμιλλη αγωνιστικότητα. Κουβαλά μια οκ ψιλοβαρετή ταινιούλα από τη μπέιζλάιν και σμασάρει ανεβαίνοντας στο φιλέ. Το King Richard θα μείνει στη μνήμη ως το όχημα βραβευτικής δικαίωσης του Philly Willy, ξεπλερώνοντας χρωστούμενα. Τα υπόλοιπα τα ξεχνάς ταυτόχρονα με τα κρέντιτς του τέλους και το συνυποψήφιο άσμα Be Alive της Μπηγιόνσε Νόουλς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Φεβρουαρίου 2022 από την Tanweer!