Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που το συγκλονιστικό ρομαντικό έπος του Εδμόνδου Ροστάν, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αφού μπορούν να καταμετρηθούν τουλάχιστον μια ντουζίνα φιλμικές του διασκευές και άλλες τόσες μεταποιήσεις του. Από εκείνη την πρώτη φραντσέζικη στα 1900 στις πιο κατοπινές και διασημότερες, με πρωταγωνιστές στον βασικό ρόλο τους James Mason, Jose Ferrer, Christopher Plummer, Gerard Depardieu και Kevin Kline, μέχρι και την ελεύθερη μετατροπή στην σύγχρονη εποχή, με τον Steve Martin σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Οι διαφορετικότητες ετούτης της εκδοχής, δεν είναι λίγες και αφορούν τόσο στο ανατομικό μισμάτς του ήρωα, όσο και όμως και στο ύφος του έργου, που διαλέγει να ξεφύγει από το συμβατικά θεατρικό, για να εξελιχθεί σε μιούζικαλ. Εκεί κάπου στην δεύτερη πτυχή, κρύβεται και ο λόγος που ο νέος Cyrano είναι ποιοτικά αξιόλογος μεν, μα όχι εξαιρετικός δε.

Παρότι μικρότατος το δέμας, ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ, είναι πιο γενναίος, άφοβος και ατρόμητος στρατιώτης της επίλεκτης φρουράς και με διαφορά ο αξιότερος στο ξίφος, σε βαθμό που να μην καταφέρνουν να τον νικήσουν ούτε μια δεκάδα αντίπαλοι. Ισάξια κοφτερό με το σπαθί του είναι όμως το μυαλό του, τόσο ώστε να του δίνει την ευφράδεια εκείνη που του αρκεί για να ισοσκελίσει τους πόντους που λείπουν από το ανάστημα του. Μόνο μπροστά σε ένα πρόσωπο χάνει την λαλιά του ο δυναμικός Συρανό, όταν εμπρός του εμφανίζεται η πανέμορφη Ρωξάνη, το αντικείμενο του πόθου του, σε σημείο που να αδυνατεί να της εξομολογηθεί το καλά κρυμμένο του πάθος.

Ο δεινός ξιφομάχος δεν είναι ο μοναδικός που διεκδικεί την καρδιά της καλλονής, αφού τα δίχτυα του έχει απλώσει για να την κατακτήσει ο δαιμόνιος αριστοκράτης Ντε Γκις, ενώ εξίσου ερωτοχτυπημένος μοιάζει ο μπρατσωμένος νεοσύλλεκτος της διμοιρίας Κριστιάν. Κι αν η Ρωξάνη σιχαίνεται τα ερωτικά καλέσματα του ευγενούς, σε αντίθεση θέλγεται από την ομορφιά του άρτι αφιχθέντα στην πόλη στρατιώτη, ώστε να ζητήσει την βοήθεια του παιδικού της φίλου Μπερζεράκ για να τον προσεγγίσει. Ομοίως από την μεριά του κι εκείνος, ελάχιστα ευφραδής και φοβισμένος, θα παρακαλέσει τον πανέξυπνο και ετοιμόλογο σύντροφο του στην μονάδα, να τον ορμηνέψει δυο όμορφες κουβέντες για να την σαγηνεύσει.

Κι έτσι ο φουκαράς ο νάνος, που όσο μπόι του λείπει άλλη τόση αντρειοσύνη του περισσεύει, θα βρεθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες, καθώς το κορίτσι που αγαπά όσο τίποτα στον κόσμο και ο προστατευόμενος του στον ουλαμό, θα έλθουν τόσο κοντά, χάρη στην δική του αρωγή και σύμπραξη. Τα δικά του ποιητικά λόγια θα είναι εκείνα που θα μετατρέψουν σε ήρωα τον συμπολεμιστή στα μάτια της πριγκηπέσσας, οι δικές του παροτρύνσεις, μαραζωμένες και πονόψυχες, θα γίνουν ο βατήρας που θα φέρει κοντά την αγαπημένη του με κάποιον άλλο. Βαριά η ήττα για εκείνον που ούτε καν γνωρίζει την όψη της. Η μοίρα όμως δεν έχει ξεστομίσει ακόμη την ύστατη της λέξη.

Το υπέροχο παραμύθι που πάνω του στηρίζεται θεματικά το πιο πρόσφατο πόνημα ενός από τους χαρισματικότερους ζωγράφους του Χόλιγουντ, διαθέτει τις δραματικές κορυφώσεις και τις συγκινησιακές φορτίσεις εκείνες που θα πετύχαιναν να αναδείξουν τον Cyrano του 2021 σε φοβερό και τρομερό καλλιτεχνικά. Όμως... Η επιλογή των τραγουδιστικών παρεμβάσεων αποξαρχής έμοιαζε με ρίσκο, που εντέλει δεν πέτυχε την διάνα του εκατό τοις εκατό. Κι αυτό γιατί το πρώτο μέρος, μοιάζει σαν μια ζάπλουτη σε σκηνικά και κοστούμια επιθεώρηση, που ευφραίνει το μάτι του θεατή μέσα από τους σαν αναγεννησιακούς πίνακες της κάθε σεκάνς, δημιουργώντας του προσδοκίες εύθυμες, γλαφυρές, ίσως και κωμικές ακόμη, στην θωριά του κοντοστούπη που στο σπαθί του δεν σηκώνει ούτε μυγάκι. Η ολοκληρωτική μεταστροφή του χαρακτήρα της επανάληψης σε ότι πιο τραγικό μπορεί να φανταστεί κανείς - ειδικά εκείνος που δεν γνωρίζει την εξέλιξη του στόρι - βρίσκει άπαντες απροετοίμαστους, σκορπώντας ανισότητες που δεν δικαιολογούν το κεφάτο και ταχύτατο της  swashbuckler αφετηρίας.

Έστω κι έτσι δεν γίνεται ποτέ να αμφισβητηθεί η τεράστια αξία του Joe Wright στο στήσιμο εικόνων που χορταίνουν το μάτι χλιδή, κινησιολογική μαγεία, αέρινη χορογραφία και πλήθος έντονων, συμμετρικά σκόρπιων σε κάθε πόντο του εκράν αποχρώσεων. Οι μελωδίες που σαν σε εκμοντερνισμό φέρνουν σε τέμπο R&B φυσικά και αποδίδονται φωνητικά από τους αστέρες του καστ, κτίζοντας τις γέφυρες που πάνω τους θα τσουλήσει το ανάλαφρο σενάριο. Πολύ όμορφων χαρακτηριστικών η ανεκμετάλλευτη ακόμη ερμηνευτικά, αμερικανίδα Haley Bennett, όπως και αξιοπρεπές το αμόρε της επί σκηνής, Kelvin Harrison, που δένουν περισσότερο λόγω μόστρας, παρά χάρη στα ευρήματα του σκριπτ για να τους ενώσει. Ως εδώ όμως...

Όλες οι προηγούμενες βερσιόν του Ντε Μπερζεράκ, πάντοτε πατούσαν πάνω στο προσθετικό στοιχείο της μύτης του εκάστοτε πρωταγωνιστή τους. Στην παρούσα περίπτωση το ντεζαβαντάζ είναι δεδομένο, άμα τη αφίξει του διασημότερου μίτζετ στον κόσμο. Ο Dinklage δίνει ρέστα υποδυόμενος τον τραυματισμένο στα μέσα του ανίκητο μαχητή, κερδίζοντας ολομόναχος το στοίχημα της εναλλακτικής αυτής μορφής του θρύλου. Τα τεράστια, πένθιμα μελαγχολικά του μάτια, ειδικά όταν το πρόσωπο του γεμίζει την οθόνη, αποκλείοντας έτσι από την θέαση την μαζεμένη θωριά του κορμιού του, μαχαιρώνουν μονομιάς τον ευαίσθητα ρομαντικό θεατή, που σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρίσκεται στην δεινή του θέση. Τρυφερότητα που τον αναγάγει μονομιάς σε γίγα, σε Γολιάθ. Κι ας μην του φαίνεται...