Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Η αγαπημένη μου ταινία του μαγίστρου Cronenberg είναι το Dead Ringers (1988). Οι δίδυμοι γυναικολόγοι Elliot και Beverly (ανεπανάληπτος Jeremy Irons), μοιράζονται έναν ομφάλιο λώρο που βιαίως θα κατακερματισθεί στο βωμό της κοινής ασθενούς / ερωμένης Claire (η femme fatale Geneviève Bujold). Πριχού λοιπόν συλλαβίσω το αίσθημα που μου προκάλεσε η νιοστή μεταφορά / διασκευή (Από Όρσονα μέχρι Ρομάν) του Σεξπηρικού Μακμπέθ, άσε με λιγουλάκι να σταθώ στο κλου της ιστορίας εδωδά: Πάπαλα οι αφοί Coen. Ο διαβολάκος (νιότερος), ο Ethan, το αλατοπίπερο του νιχιλιστικού, χιλιμπιλιασμένου, εμμονικά βουτηγμένου στην πατριωτική ιδιωτεία σύμπαντος, έχει βιαίως αποκολληθεί. Ακόμη κι ο φανταστικός μοντεράς Roderick Janes αλλάζει στο The Tragedy of Macbeth σε Reginald Janes. Οπότανες, εν το κρατούμενο: Η ταινία δεν ανήκει στον κανόνα των Coen bros. Για τους αμύητους, σιγά και τι έγινε ρε φίλος. Για τσι άλλοι όμως, αυτό είναι όλη η ουσία (και ο μπακλαβάς γωνία) ναούμ.

Σερσέ λα φαμ. Η τριπλο - οσκαρούχα κυρά του Joel, Frances McDormand, έπαιξε τη Lady Macbeth προ 5ετίας στο θέατρο (με τον Conleth Hill ως Macbeth, σκηνοθετημένη από τον Daniel J. Sullivan). Θυμάσαι τις προάλλες που έλεγε κάτι ακατάληπτα στο acceptance speech του Nomadland? Ατάκα από το ρόλο ήτανε γιατί τον είχε φρέσκο από τα γυρίσματα (σκάρτες 36 ημέρες) με τον αντρούλη Joel. Και φυσικά αντάμα με τον πιο φορμαρισμένο πλανητικά κινηματογραφικό ηθοποιό της τελευταίας 5ετίας και GOAT μαύρο πάνθηρα της υποκριτικής Denzel Washington ως Macbeth. 

H (όχι της αρεσκείας μου) κλασική ιστορία δολοφονικής ίντριγκας επί του Θρόνου των Σκώτων, μια πορεία επί πτωμάτων, μέχρις ότου ο ταλανισμένος βίος των συνωμοτών να κλείσει τον κύκλο του αίματος, δίνοντας τέρμα στην ακόρεστη ανασφάλεια και την επιβολή του τρόμου. Ο στρατηγός Macbeth θα μάθει από ένα τρίο μαγισσών (ανατριχιαστική η τριπλή παρουσία της Kathryn Hunter - το γένος Χατζηπατέρα) ότι μέλλεται να βασιλέψει. Θα καθαρίσει αδίστακτα τον νυν εστεμμένο Duncan (Brendan Gleeson), για να συνειδητοποιήσει γρήγορα πως η Ιστορία κύκλους κάνει κι ό,τι ανεβαίνει...κατεβαίνει. 

Ο Joel, πέρα από τη λόξα της κυράς, γουλάρει τον Bard of Avon, αποδίδει πιστά το κείμενο, κατιτίς το οποίο μπορεί να ενθουσιάσει τους φανς του Κύκνου του Stratford, όμως αυτόματα να αποθαρρύνει τους λοιπούς μη εντρυφήσαντες. Από την άλλη, το soundstage στήσιμο, το α λα Μπέργκμαν και Ντράγιερ φωτισμένο κιαροσκούρο (ο Bruno Delbonnel στήνει φωτογραφικά τα πλάνα) και ο μεστός, καβουρδιστός μαγνητισμός του Denzel είναι εχέγγυα που σε κρατούν ξύπνιο από τη θεατρίλα του εγχειρήματος, συγχωρώντας ακόμη και το ματερναλιστικό παίξιμο της McDormand. 

Ο νους ταξιδεύει στο μακρινό 1976 και τη θρυλική παράσταση του Trevor Nunn με Sir Ian McKellen και Dame Judy Dench (που κέρδισε το Lawrence Olivier Award στα 1977) από τη Royal Shakespeare Company για να βρει το ιδανικό ερμηνευτικό ζευγάρι. Δεν είναι πάντως το καστάρισμα η αχίλλειος πτέρνα του έργου. Ψάξε αλλού – και θα το βρεις. Λείπει ο Ethan. Μα θα αντιρρηθείς, δεν έλειπε ούτως ή άλλως από τα σκηνοθετικά κρέντιτς του αδελφάτου μέχρι το 2004; Δεν είναι θέμα μαρκίζας κύριος. Ζήτημα αισθητικής και κινηματογραφικής πρότασης είναι. 

Όσο κι αν ο Joel θέλει να κοιλοπονά δημιουργικά με τα κτηνώδη και το έρεβος (ποιός ήρθε;), λείπει η σκανταλιά, η ανορθογραφία, ο τσαχπίνικος μισανθρωπισμός της επιρροής του ομογάλακτου μπρο. Το The Tragedy of Macbeth έχει άριστα δημιουργικά μέσα αλλά παράγει ένα σχεδόν αδιάφορο για τους αμύητους αποτέλεσμα, κατορθώνοντας να κουράσει παρά τα μόλις καμιά κατοσταριά λεπτά της διάρκειάς του. Παραγωγή A24, τη στρημάρεις από AppleTV, θα τη δεις και στα όσκαρ, λόγω ονομάτων και ρεσιτάλ Denzel.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!